Let us enjoy reading this one of Mo

Let us enjoy reading this one of Modern Stories of Home Alone .

It was a dark and stormy night.

I was alone at home and about to go to bed, when I saw a scary shadow figure at my window.

"Who’s there" I shouted.

Suddenly there was a flash of lightning followed by thundershower.

I saw a lion’s face followed by a scary thunderous roar at the window. It looked like the lion from the local circus that had been announced missing on the television news channel. I felt very scared. I ran to my bed and pulled my blanket over my head. I started to shout for my parents but there was no reply. Then I remembered they were at a late night party.

I peeped out of my blanket but it was too dark to see anything. Then I heard footsteps.

They were getting louder and louder. Soon the footsteps died off.

The grand father clock struck 12. I went back to bed and tried to sleep, but couldn’t. I felt too frightened. I sat up my mind full of scary thoughts. After some time passed, finally I fell asleep.

I woke up only after eight in the morning and switched on the TV news. I was excited to see the lion was already trapped in the wee hours of the morning by the ring master of the circus. I felt very much relieved after the news.

Later I narrated the whole incident to my parents.

They were dumb shocked and decided in future not to leave me alone at home during night.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ให้เราเพลิดเพลินกับการอ่านหนึ่งของสมัยใหม่เรื่องราวของบ้านคนเดียว มันเป็นคืนมืด และพายุ ผมเป็นคนเดียวที่บ้าน และเรื่องเกี่ยวกับไปที่เตียง เมื่อฉันเห็นรูปน่ากลัวเงาที่หน้าต่างของฉัน "ที่มี" โห่ ก็มีของสายฟ้าตาม ด้วย thundershower ผมเห็นใบหน้าของสิงโตตามมา ด้วยเสียงคำรามต่างน่ากลัวที่หน้าต่าง มันดูเหมือนสิงโตจากคณะละครสัตว์ในท้องถิ่นที่ได้ประกาศบนช่องข่าวโทรทัศน์ ผมรู้สึกกลัวมาก ฉันวิ่งไปที่เตียงของฉัน และดึงผ้าห่มของฉันขึ้นหัว อยากตะโกนสำหรับพ่อ แต่ก็ตอบไม่ จากนั้น ผมจำได้ในปาร์ตี้ยามค่ำคืน ฉัน peeped จากผ้าห่มของฉัน แต่มันก็มืดจะเห็นอะไร จากนั้น ผมได้ยินรอยเท้า พวกเขาได้รับเสียง และเสียง เร็ว ๆ นี้ รอยเท้าตายออก นาฬิกาพ่อแกหลง 12 ผมก็กลับไปนอน และพยายามนอนหลับ แต่ไม่ ผมรู้สึกกลัวเกินไป ฉันนั่งคิดเต็มรูปแบบของความคิดที่น่ากลัว หลังจากเวลาผ่านไป ในที่สุดฉันตกนอนหลับ ฉันตื่นขึ้นมาหลังจากแปดในช่วงเช้า และเปิดข่าวโทรทัศน์ ผมรู้สึกตื่นเต้นไปดูสิงโตแล้วติดในชั่วโมงวีของตอนเช้า โดยต้นแบบแหวนของคณะละครสัตว์ ผมรู้สึกโล่งใจมากหลังจากข่าว ภายหลังฉันบรรยายเหตุการณ์ทั้งหมดให้พ่อแม่ของฉัน พวกเขาเป็นใบ้ตกใจ และตัดสินใจในอนาคตไม่ปล่อยให้ฉันคนเดียวที่บ้านในตอนกลางคืน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ขอให้เราสนุกกับการอ่านเป็นหนึ่งในเรื่องที่โมเดิร์นของบ้านนี้เพียงอย่างเดียว. มันเป็นคืนที่มืดและมีพายุ. ผมเป็นคนเดียวที่บ้านและเกี่ยวกับการที่จะไปนอนเมื่อฉันเห็นร่างเงาที่น่ากลัวที่หน้าต่างของฉัน. "นั่นใครน่ะ" ผมตะโกน . ทันใดนั้นวิชชุตามด้วยฝนฟ้าคะนอง. ผมเห็นใบหน้าของสิงโตตามด้วยเสียงคำรามดังสนั่นที่น่ากลัวที่หน้าต่าง มันดูเหมือนสิงโตจากคณะละครสัตว์ในท้องถิ่นที่ได้รับการประกาศที่ขาดหายไปในช่องข่าวโทรทัศน์ ผมรู้สึกกลัวมาก ฉันวิ่งไปที่เตียงของฉันและดึงผ้าห่มของฉันเหนือหัวของฉัน ผมเริ่มที่จะตะโกนสำหรับพ่อแม่ของฉัน แต่ก็ไม่มีคำตอบ จากนั้นผมจำได้ว่าพวกเขาอยู่ในงานปาร์ตี้ยามดึก. ฉันปกออกมาจากผ้าห่มของฉัน แต่มันมืดเกินไปที่จะมองเห็นอะไร จากนั้นฉันก็ได้ยินเสียงฝีเท้า. พวกเขาได้รับดังขึ้นและดัง เร็ว ๆ นี้รอยเท้าเสียชีวิตออก. พ่อแกรนด์นาฬิกาหลง 12. ฉันเดินกลับไปที่เตียงและพยายามที่จะนอนหลับ แต่ไม่สามารถ ผมรู้สึกกลัวมากเกินไป ผมลุกขึ้นนั่งในใจของฉันเต็มไปด้วยความคิดที่น่ากลัว หลังจากเวลาผ่านไปในที่สุดผมก็ผล็อยหลับไป. ฉันตื่นขึ้นมาเฉพาะหลังจากที่แปดในตอนเช้าและเปิดข่าวทีวี ผมรู้สึกตื่นเต้นที่จะเห็นสิงโตถูกขังอยู่แล้วในกระจ้อยร่อยชั่วโมงของเช้าโดยต้นแบบแหวนของคณะละครสัตว์ ผมรู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมากหลังจากที่มีข่าว. ต่อมาผมเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้พ่อแม่ของฉัน. พวกเขาเป็นใบ้ตกใจและการตัดสินใจในอนาคตจะไม่ปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียวที่บ้านในช่วงกลางคืน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ให้เราสนุกกับการอ่านนี้เป็นหนึ่งในเรื่องราวที่ทันสมัยของบ้านคนเดียวมันเป็นความมืดและพายุเมื่อคืนผมอยู่ที่บ้าน และกำลังจะเข้านอน เมื่อผมเห็นร่างเงาที่น่ากลัวที่หน้าต่างของฉัน" นั่นใคร " ฉันตะโกนทันใดนั้นก็มีสายฟ้าฟาดลงมาช่วงวันที่ .ผมเห็นเป็นหน้าสิงห์ ตามด้วยเสียงคำรามน่ากลัวดังสนั่นที่หน้าต่าง มันเหมือนสิงโตคณะละครสัตว์จากท้องถิ่นที่ได้รับการประกาศขาดหายไปในข่าวโทรทัศน์ช่อง ฉันรู้สึกกลัวมาก ผมวิ่งไปที่เตียงแล้วดึงผ้าห่มของฉันเหนือหัวของฉัน ผมเริ่มที่จะตะโกนสำหรับพ่อแม่ของฉัน แต่ไม่มีการตอบกลับ แล้วก็นึกถึงพวกเขาในงานเลี้ยงคืนช้าผมแอบถ่ายออกมาจากผ้าห่มของฉัน แต่มันมืดเกินกว่าจะเห็นอะไร แล้วฉันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าพวกเขาเริ่มดังขึ้น ดังขึ้น ไม่นานเสียงฝีเท้า ตายซะนาฬิกาคุณปู่หลง 12 ฉันเดินกลับไปที่เตียงและพยายามข่มตาหลับ แต่ก็ทำไม่ได้ ผมรู้สึกกลัวมาก ฉันลุกขึ้นนั่ง ในใจเต็มไปด้วยความคิดที่น่ากลัว หลังจากเวลาผ่านไป ในที่สุดฉันก็หลับไปผมตื่นขึ้นมาหลังจากแปดในตอนเช้าและเปลี่ยนในข่าวทีวี ผมตื่นเต้นที่จะเห็นสิงโตกำลังติดอยู่ในวีชั่วโมงตอนเช้า โดยแหวนต้นแบบของคณะละครสัตว์ ผมรู้สึกโล่งใจมาก หลังจากข่าวหลังจากผมเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้พ่อแม่พวกเขาโง่ ตกใจและตัดสินใจในอนาคตที่จะไม่ทิ้งฉันไว้คนเดียวที่บ้านในตอนกลางคืน