PERSON-CENTERED Person-centered the

PERSON-CENTERED Person-centered therapy, developed by Carl Rogers (1951, 1957), is
a major theoretical approach in the humanistic framework. Over time, this approach has
also been identified as nondirective, client-centered, and Rogerian. According to Rogers,
the primary motivating force of humans is self-actualization, the tendency to move in the
direction of growth, adjustment, socialization, independence, and self-realization (McWhirter
& Ishikawa, 2005).

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คนเป็นศูนย์กลางการรักษาด้วยคนเป็นศูนย์กลางการพัฒนาโดยคาร์ลโรเจอร์ส (1951, 1957) เป็น
วิธีการทางทฤษฎีที่สำคัญในกรอบการเห็นอกเห็นใจ เมื่อเวลาผ่านไปวิธีนี้ได้
รับการระบุว่าเป็น nondirective ลูกค้าเป็นศูนย์กลางและ Rogerian ตามที่โรเจอร์ส,
แรงแรงจูงใจหลักของมนุษย์เป็นตัวเอง actualization แนวโน้มที่จะย้ายไปใน
ทิศทางของการเจริญเติบโตของการปรับตัวทางสังคมความเป็นอิสระและตระหนักรู้ในตนเอง (McWhirter
และอิชิกาวะ, 2005)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บุคคล- ศูนย์คนเป็นศูนย์กลางการพัฒนาโดยคาร์ล โรเจอร์ ( 1951 , 1957 ) คือวิธีการทางทฤษฎีหลักในกรอบคุณธรรมนะ ตลอดเวลา วิธีการนี้ได้ยังถูกระบุว่าเป็น nondirective ลูกค้าเป็นศูนย์กลางและข้อ . โดยโรเจอร์การกระตุ้นพลังของมนุษย์คือการเข้าใจตนเอง แนวโน้มจะย้ายในทิศทางการเติบโต การปรับตัว ทางสังคม และการรับรู้ด้วยตนเอง ( mcwhirter เอกราช& อิชิกาวะ , 2005 )