- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
Poor Alice! It was as much as she c
Poor Alice! It was as much as she could do, lying down on one side, to look
through into the garden with one eye; but to get through was more hopeless than
ever; she sat down and began to cry again.
‘You ought to be ashamed of yourself,’ said Alice, ‘a great girl like you,’ (she
might well say this), ‘to go on crying in this way! Stop this moment, I tell you!’
But she went on all the same, shedding gallons of tears, until there was a large
pool all round her, about four inches deep and reaching half down the hall.
After a time she heard a little pat-
tering of feet in the distance and she
hastily dried her eyes to see what
was coming. It was the White Rab-
bit returning, splendidly dressed, with
a pair of white kid gloves in one hand
and a large fan in the other; he came
trotting along in a great hurry, mutter-
ing to himself as he came, ‘Oh! the
Duchess, the Duchess! Oh! won’t
she be savage if I’ve kept her wait-
ing!’ Alice felt so desperate that she
was ready to ask help of any one; so,
when the Rabbit came near her, she
began, in a low, timid voice, ‘If you
please, sir – ’ The Rabbit started vi-
olently, dropped the white kid gloves and the fan, and skurried away into the
darkness as hard as he could go.
Alice took up the fan and gloves, and, as the hall was very hot, she kept fanning
herself all the time she went on talking, ‘Dear, dear! How queer everything is to-
day! And yesterday things went on just as usual. I wonder if I’ve been changed
in the night? Let me think: was I the same when I got up this morning? I almost
think I can remember feeling a little different. But if I’m not the same, the next
question is, Who in the world am I? Ah, that’s the great puzzle!’ And she began
thinking over all the children she knew that were of the same age as herself, to see
if she could have been changed for any of them.
‘I’m sure I’m not Ada,’ she said, ‘for her hair goes in such long ringlets, and
mine doesn’t go in ringlets at all; and I’m sure I can’t be Mabel, for I know all
sorts of things, and she, oh! she knows such a very little! Besides, she’s she, and
I’m I, and – oh dear, how puzzling it all is! I’ll try if I know all the things I used
to know. Let me see: four times five is twelve, and four times six is thirteen, and
four times seven is – oh dear! I shall never get to twenty at that rate! However, the
Multiplication Table doesn’t signify; let’s try Geography. London is the capital
of Paris, and Paris is the capital of Rome, and Rome – no, that’s all wrong, I’mcertain! I must have been changed for Mabel! I’ll try and say “How doth the
little – ” ’ and she crossed her hands on her lap as if she were saying lessons and
began to repeat it, but her voice sounded hoarse and strange, and the words did
not come the same as they used to do:
‘How doth the little crocodile
Improve his shining tail,
And pour the waters of the Nile
On every golden scale!
How cheerfully he seems to grin,
How neatly spread his claws,
And welcome little fishes in
With gently smiling jaws!’
‘I’m sure those are not the right words,’ said poor Alice, and her eyes filled
with tears again as she went on, ‘I must be Mabel after all, and I shall have to go
and live in that poky little house and have next to no toys to play with, and oh! ever
so many lessons to learn! No, I’ve made up my mind about it; if I’m Mabel, I’ll
stay down here! It’ll be no use their putting their heads down and saying “Come
up again, dear!” I shall only look up and say, “Who am I then? Tell me that first,
and then, if I like being that person, I’ll come up: if not, I’ll stay down here till I’m
somebody else” – but, oh dear!’ cried Alice, with a sudden burst of tears, ‘I do
wish they would put their heads down! I am so very tired of being all alone here!’
As she said this she looked down at her hands, and was surprised to see that
she had put on one of the Rabbit’s little white kid gloves while she was talking.
‘How can I have done that?’ she thought, ‘I must be growing small again.’ She
got up and went to the table to measure herself by it, and found that, as nearly
as she could guess, she was now about two feet high and was going on shrinking
rapidly; she soon found out that the cause of this was the fan she was holding, and
she dropped it hastily, just in time to avoid shrinking away altogether.
‘That was a narrow escape!’ said Alice, a good deal frightened at the sudden
change, but very glad to find herself still in existence, ‘and now for the garden!’
and she ran with all speed back to the little door; but, alas! the little door was
shut again, and the little golden key was lying on the glass table as before, ‘and
things are worse than ever,’ thought the poor child, ‘for I never was so small as
this before, never! And I declare it’s too bad, that it is!’
As she said these words her foot slipped and in another moment, splash! she
was up to her chin in salt water. Her first idea was that she had somehow fallen into
the sea, ‘and in that case I can go back by railway,’ she said to herself. (Alice had
been to the seaside once in her life, and had come to the general conclusion, that
wherever you go to on the English coast you find a number of bathing machinesin the sea, some children digging in
the sand with wooden spades, then
a row of lodging houses and behind
them a railway station.) However, she
soon made out that she was in the pool
of tears which she had wept when she
was nine feet high.
‘I wish I hadn’t cried so much!’
said Alice, as she swam about, trying
to find her way out, ‘I shall be pun-
ished for it now, I suppose, by being
drowned in my own tears! That will
be a queer thing, to be sure! However,
everything is queer to-day.’
Just then she heard something splashing about in the pool a little way off, and
she swam nearer to make out what it was; at first she thought it must be a walrus
or hippopotamus, but then she remembered how small she was now, and she soon
made out that it was only a mouse that had slipped in like herself.
‘Would it be of any use, now,’ thought Alice, ‘to speak to this mouse? Every-
thing is so out-of-the-way down here, that I should think very likely it can talk; at
any rate, there’s no harm in try-
ing.’ So she began, ‘O Mouse,
do you know the way out of this
pool? I am very tired of swim-
ming about here, O Mouse!’ (Al-
ice thought this must be the right
way of speaking to a mouse; she
had never done such a thing be-
fore, but she remembered having
seen in her brother’s Latin Gram-
mar, ‘A mouse – of a mouse – to a mouse – a mouse – O mouse!’) The Mouse
looked at her rather inquisitively, and seemed to her to wink with one of its little
eyes, but it said nothing.
‘Perhaps it doesn’t understand English,’ thought Alice, ‘I daresay it’s a French
mouse, come over with William the Conqueror.’ (For, with all her knowledge of
history, Alice had no very clear notion how long ago anything had happened.) So
she began again: ‘Ou est ma chatte?’ which was the first sentence in her French `
lesson-book. The Mouse gave a sudden leap out of the water, and seemed to quiver
all over with fright. ‘Oh, I beg your pardon!’ cried Alice hastily, afraid that she
had hurt the poor animal’s feelings. ‘I quite forgot you didn’t like cats.’‘Not like cats!’ cried the Mouse, in a shrill, passionate voice, ‘Would you like
cats if you were me?’
‘Well, perhaps not,’ said Alice in a soothing tone, ‘don’t be angry about it.
And yet I wish I could show you our cat Dinah: I think you’d take a fancy to cats
if you could only see her. She is such a dear quiet thing,’ Alice went on, half to
herself, as she swam lazily about in the pool, ‘and she sits purring so nicely by the
fire, licking her paws and washing her face – and she is such a nice soft thing to
nurse – and she’s such a capital one for catching mice – oh, I beg your pardon!’
cried Alice again, for this time the Mouse was bristling all over and she felt certain
it must be really offended, ‘We won’t talk about her any more if you’d rather not.’
‘We indeed!’ cried the Mouse, who was trembling down to the end of his tail,
‘As if I would talk on such a subject! Our family always hated cats: nasty, low,
vulgar things! Don’t let me hear the name again!’
‘I won’t indeed!’ said Alice, in a great hurry to change the subject of con-
versation, ‘Are you – are you fond – of – of dogs?’ The Mouse did not answer,
so Alice went on eagerly, ‘There is such a nice little dog near our house I should
like to show you! A little bright-eyed terrier, you know, with oh, such long curly
brown hair! And it’ll fetch things when you throw them and it’ll sit up and beg for
its dinner, and all sorts of things – I can’t remember half of them – and it belongs
to a farmer, you know, and he says it’s so useful, it’s worth a hundred pounds! He
says it kills all the rats and – oh dear!’ cried Alice in a sorrowful tone, ‘I’m afraid
I’ve offended it again!’ For the Mouse was swimming away from her as hard as it
could go, and making quite a commotion in the pool as it went.
So she called softly after it, ‘Mouse dear! Do come back again, and we won’t
talk about cats or dogs either, if you don’t like them!’ When the Mouse heard this,
it turned round and swam slowly back to her; its face was quite pale (with passion,
Alice thought) and it said in a low trembling voice, ‘Let us get to the shore, and
then I’ll tell you my history, and you’ll understand why it is I hate cats and dogs.’
It was high time to go, for the pool was getting quite crowded with the birds
and animals that had fallen into it: there were a Duck and a Dodo, a Lory and an
Eaglet, and several other curious creatures. Alice led the way, and the whole party
swam to the shore
through into the garden with one eye; but to get through was more hopeless than
ever; she sat down and began to cry again.
‘You ought to be ashamed of yourself,’ said Alice, ‘a great girl like you,’ (she
might well say this), ‘to go on crying in this way! Stop this moment, I tell you!’
But she went on all the same, shedding gallons of tears, until there was a large
pool all round her, about four inches deep and reaching half down the hall.
After a time she heard a little pat-
tering of feet in the distance and she
hastily dried her eyes to see what
was coming. It was the White Rab-
bit returning, splendidly dressed, with
a pair of white kid gloves in one hand
and a large fan in the other; he came
trotting along in a great hurry, mutter-
ing to himself as he came, ‘Oh! the
Duchess, the Duchess! Oh! won’t
she be savage if I’ve kept her wait-
ing!’ Alice felt so desperate that she
was ready to ask help of any one; so,
when the Rabbit came near her, she
began, in a low, timid voice, ‘If you
please, sir – ’ The Rabbit started vi-
olently, dropped the white kid gloves and the fan, and skurried away into the
darkness as hard as he could go.
Alice took up the fan and gloves, and, as the hall was very hot, she kept fanning
herself all the time she went on talking, ‘Dear, dear! How queer everything is to-
day! And yesterday things went on just as usual. I wonder if I’ve been changed
in the night? Let me think: was I the same when I got up this morning? I almost
think I can remember feeling a little different. But if I’m not the same, the next
question is, Who in the world am I? Ah, that’s the great puzzle!’ And she began
thinking over all the children she knew that were of the same age as herself, to see
if she could have been changed for any of them.
‘I’m sure I’m not Ada,’ she said, ‘for her hair goes in such long ringlets, and
mine doesn’t go in ringlets at all; and I’m sure I can’t be Mabel, for I know all
sorts of things, and she, oh! she knows such a very little! Besides, she’s she, and
I’m I, and – oh dear, how puzzling it all is! I’ll try if I know all the things I used
to know. Let me see: four times five is twelve, and four times six is thirteen, and
four times seven is – oh dear! I shall never get to twenty at that rate! However, the
Multiplication Table doesn’t signify; let’s try Geography. London is the capital
of Paris, and Paris is the capital of Rome, and Rome – no, that’s all wrong, I’mcertain! I must have been changed for Mabel! I’ll try and say “How doth the
little – ” ’ and she crossed her hands on her lap as if she were saying lessons and
began to repeat it, but her voice sounded hoarse and strange, and the words did
not come the same as they used to do:
‘How doth the little crocodile
Improve his shining tail,
And pour the waters of the Nile
On every golden scale!
How cheerfully he seems to grin,
How neatly spread his claws,
And welcome little fishes in
With gently smiling jaws!’
‘I’m sure those are not the right words,’ said poor Alice, and her eyes filled
with tears again as she went on, ‘I must be Mabel after all, and I shall have to go
and live in that poky little house and have next to no toys to play with, and oh! ever
so many lessons to learn! No, I’ve made up my mind about it; if I’m Mabel, I’ll
stay down here! It’ll be no use their putting their heads down and saying “Come
up again, dear!” I shall only look up and say, “Who am I then? Tell me that first,
and then, if I like being that person, I’ll come up: if not, I’ll stay down here till I’m
somebody else” – but, oh dear!’ cried Alice, with a sudden burst of tears, ‘I do
wish they would put their heads down! I am so very tired of being all alone here!’
As she said this she looked down at her hands, and was surprised to see that
she had put on one of the Rabbit’s little white kid gloves while she was talking.
‘How can I have done that?’ she thought, ‘I must be growing small again.’ She
got up and went to the table to measure herself by it, and found that, as nearly
as she could guess, she was now about two feet high and was going on shrinking
rapidly; she soon found out that the cause of this was the fan she was holding, and
she dropped it hastily, just in time to avoid shrinking away altogether.
‘That was a narrow escape!’ said Alice, a good deal frightened at the sudden
change, but very glad to find herself still in existence, ‘and now for the garden!’
and she ran with all speed back to the little door; but, alas! the little door was
shut again, and the little golden key was lying on the glass table as before, ‘and
things are worse than ever,’ thought the poor child, ‘for I never was so small as
this before, never! And I declare it’s too bad, that it is!’
As she said these words her foot slipped and in another moment, splash! she
was up to her chin in salt water. Her first idea was that she had somehow fallen into
the sea, ‘and in that case I can go back by railway,’ she said to herself. (Alice had
been to the seaside once in her life, and had come to the general conclusion, that
wherever you go to on the English coast you find a number of bathing machinesin the sea, some children digging in
the sand with wooden spades, then
a row of lodging houses and behind
them a railway station.) However, she
soon made out that she was in the pool
of tears which she had wept when she
was nine feet high.
‘I wish I hadn’t cried so much!’
said Alice, as she swam about, trying
to find her way out, ‘I shall be pun-
ished for it now, I suppose, by being
drowned in my own tears! That will
be a queer thing, to be sure! However,
everything is queer to-day.’
Just then she heard something splashing about in the pool a little way off, and
she swam nearer to make out what it was; at first she thought it must be a walrus
or hippopotamus, but then she remembered how small she was now, and she soon
made out that it was only a mouse that had slipped in like herself.
‘Would it be of any use, now,’ thought Alice, ‘to speak to this mouse? Every-
thing is so out-of-the-way down here, that I should think very likely it can talk; at
any rate, there’s no harm in try-
ing.’ So she began, ‘O Mouse,
do you know the way out of this
pool? I am very tired of swim-
ming about here, O Mouse!’ (Al-
ice thought this must be the right
way of speaking to a mouse; she
had never done such a thing be-
fore, but she remembered having
seen in her brother’s Latin Gram-
mar, ‘A mouse – of a mouse – to a mouse – a mouse – O mouse!’) The Mouse
looked at her rather inquisitively, and seemed to her to wink with one of its little
eyes, but it said nothing.
‘Perhaps it doesn’t understand English,’ thought Alice, ‘I daresay it’s a French
mouse, come over with William the Conqueror.’ (For, with all her knowledge of
history, Alice had no very clear notion how long ago anything had happened.) So
she began again: ‘Ou est ma chatte?’ which was the first sentence in her French `
lesson-book. The Mouse gave a sudden leap out of the water, and seemed to quiver
all over with fright. ‘Oh, I beg your pardon!’ cried Alice hastily, afraid that she
had hurt the poor animal’s feelings. ‘I quite forgot you didn’t like cats.’‘Not like cats!’ cried the Mouse, in a shrill, passionate voice, ‘Would you like
cats if you were me?’
‘Well, perhaps not,’ said Alice in a soothing tone, ‘don’t be angry about it.
And yet I wish I could show you our cat Dinah: I think you’d take a fancy to cats
if you could only see her. She is such a dear quiet thing,’ Alice went on, half to
herself, as she swam lazily about in the pool, ‘and she sits purring so nicely by the
fire, licking her paws and washing her face – and she is such a nice soft thing to
nurse – and she’s such a capital one for catching mice – oh, I beg your pardon!’
cried Alice again, for this time the Mouse was bristling all over and she felt certain
it must be really offended, ‘We won’t talk about her any more if you’d rather not.’
‘We indeed!’ cried the Mouse, who was trembling down to the end of his tail,
‘As if I would talk on such a subject! Our family always hated cats: nasty, low,
vulgar things! Don’t let me hear the name again!’
‘I won’t indeed!’ said Alice, in a great hurry to change the subject of con-
versation, ‘Are you – are you fond – of – of dogs?’ The Mouse did not answer,
so Alice went on eagerly, ‘There is such a nice little dog near our house I should
like to show you! A little bright-eyed terrier, you know, with oh, such long curly
brown hair! And it’ll fetch things when you throw them and it’ll sit up and beg for
its dinner, and all sorts of things – I can’t remember half of them – and it belongs
to a farmer, you know, and he says it’s so useful, it’s worth a hundred pounds! He
says it kills all the rats and – oh dear!’ cried Alice in a sorrowful tone, ‘I’m afraid
I’ve offended it again!’ For the Mouse was swimming away from her as hard as it
could go, and making quite a commotion in the pool as it went.
So she called softly after it, ‘Mouse dear! Do come back again, and we won’t
talk about cats or dogs either, if you don’t like them!’ When the Mouse heard this,
it turned round and swam slowly back to her; its face was quite pale (with passion,
Alice thought) and it said in a low trembling voice, ‘Let us get to the shore, and
then I’ll tell you my history, and you’ll understand why it is I hate cats and dogs.’
It was high time to go, for the pool was getting quite crowded with the birds
and animals that had fallen into it: there were a Duck and a Dodo, a Lory and an
Eaglet, and several other curious creatures. Alice led the way, and the whole party
swam to the shore
0/5000
อลิซไม่ดี ก็เท่าที่เธอไม่ หงายด้านหนึ่ง มองผ่านเข้าไปในสวนกับตา แต่ผ่านตายิ่งกว่าเคย เธอนั่งลง และเริ่มร้องไห้อีกครั้ง'คุณควรที่จะละอายใจตัวเอง กล่าวว่า อลิซ 'สาวดีเช่นคุณ (เธออาจดีพูด), ' จะไปร้องไห้ในวิธีนี้ หยุดช่วงเวลานี้ ผมบอกคุณ!'แต่เธอไปเหมือน ส่องแกลลอนของน้ำตา จนกระทั่งมีขนาดใหญ่สระว่ายน้ำรอบเธอ ลึกประมาณ 4 นิ้วและครึ่งเข้าใกล้ลงศาลาหลังจากเวลาเธอได้ยินการน้อยผัดแบบtering ฟุตในระยะห่างและเธอรีบแห้งตาของเธอให้ดูอะไรมา มันเป็น Rab ขาว-บิตความ อบอวลแต่งกาย ด้วยคู่สีขาวถุงมือเด็กมือหนึ่งและพัดลมขนาดใหญ่ในอื่น ๆ เขามาtrotting ตามดีรีบเร่ง mutter-กำลังให้ตัวเองเป็นเขามา, ' Oh ที่ดัชเชส ดัชเชส โอ้ ไม่เธอจะป่าเถื่อนถ้าฉันได้เก็บไว้รอเธอ-กำลัง!' อลิซรู้สึกหมดหวังมากที่เธอพร้อมขอความช่วยเหลือของหนึ่ง ดังนั้นเมื่อกระต่ายมาใกล้เธอ เธอเริ่ม ในต่ำ เสียงเป็นพิเศษ, ' ถ้าคุณกรุณา รัก – ' กระต่ายที่เริ่ม vi -olently ทิ้งถุงมือเด็กขาว และพัดลม และ skurried เก็บเข้าความมืดยากเขาจะไปอลิซเอาพัดลมและถุงมือ และ เป็นห้องร้อนมาก เธอเก็บแฟนนิงตัวเองตลอดเวลาที่เธอไปอยู่พูดคุย, ' รัก ที่รัก วิธีแปลก ๆ ทุกอย่างจะ-วัน และเมื่อวานสิ่งไปในห้องตามปกติ หวังว่า ถ้า ฉันถูกเปลี่ยนแปลงในเวลากลางคืน ผมคิดว่า: ฉันเมื่อฉันเช้านี้หรือไม่ ฉันเกือบคิดว่า ฉันสามารถจำความรู้สึกที่แตกต่างกันเล็กน้อย แต่ ถ้าฉันไม่เหมือนกัน ต่อไปคำถามคือ ในโลกที่ฉัน อา ที่เป็นปริศนาดี!' และเธอเริ่มชั่งใจเด็ก ๆ ทุกคนรู้ที่อายุเดียวกันเป็นตัวเอง เห็นถ้าเธออาจมี การเปลี่ยนแปลงใด ๆ ของพวกเขา"ผมมั่นใจว่า ฉันไม่ Ada เธอกล่าวว่า, ' สำหรับผมของเธอไปใน ringlets นั้นยาว และฉันไม่ไป ringlets เลย และผมมั่นใจว่า ไม่ Mabel สำหรับฉันรู้ทั้งหมดเรียงลำดับของกิจกรรม เธอ โอ้ เธอรู้เช่นมากน้อย นอกจาก เธอคือเธอ และฉัน และ – โอ้ รัก วิธี puzzling มันเป็น จะพยายามถ้าฉันรู้ว่าทุกสิ่งที่เคยรู้ ผมดู: เวลาสี่ห้า twelve และครั้งที่สี่หก thirteen และสี่ครั้งเจ็ดคือ – โอ้ รัก ฉันจะไม่ไปที่ที่อัตราประมาณ 20 อย่างไรก็ตาม การคูณไม่มีความหมาย ลองภูมิศาสตร์ ลอนดอนเป็นเมืองหลวงปารีส และปารีสเป็นเมืองหลวงของกรุงโรม โรมไม่ นั่นคือทั้งหมดที่ไม่ถูกต้อง I'mcertain ฉันต้องมีการเปลี่ยนแปลงสำหรับ Mabel ฉันจะลอง และกล่าวว่า "วิธี dothน้อย – " ' และเธอข้ามมือของเธอบนตักของเธอว่าเธอได้ว่า บทเรียน และเริ่มทำซ้ำ แต่เสียงของเธอแต่เพียงแห่งเครือ และแปลก และคำไม่ได้ไม่มาเหมือนกัน ตามที่เคยทำ:' วิธี doth จระเข้น้อยหางของแสง การปรับปรุงAnd pour the waters of the NileOn every golden scale!How cheerfully he seems to grin,How neatly spread his claws,And welcome little fishes inWith gently smiling jaws!’‘I’m sure those are not the right words,’ said poor Alice, and her eyes filledwith tears again as she went on, ‘I must be Mabel after all, and I shall have to goand live in that poky little house and have next to no toys to play with, and oh! everso many lessons to learn! No, I’ve made up my mind about it; if I’m Mabel, I’llstay down here! It’ll be no use their putting their heads down and saying “Comeup again, dear!” I shall only look up and say, “Who am I then? Tell me that first,and then, if I like being that person, I’ll come up: if not, I’ll stay down here till I’msomebody else” – but, oh dear!’ cried Alice, with a sudden burst of tears, ‘I dowish they would put their heads down! I am so very tired of being all alone here!’As she said this she looked down at her hands, and was surprised to see thatshe had put on one of the Rabbit’s little white kid gloves while she was talking.‘How can I have done that?’ she thought, ‘I must be growing small again.’ Shegot up and went to the table to measure herself by it, and found that, as nearlyas she could guess, she was now about two feet high and was going on shrinkingrapidly; she soon found out that the cause of this was the fan she was holding, andshe dropped it hastily, just in time to avoid shrinking away altogether.‘That was a narrow escape!’ said Alice, a good deal frightened at the suddenchange, but very glad to find herself still in existence, ‘and now for the garden!’and she ran with all speed back to the little door; but, alas! the little door wasshut again, and the little golden key was lying on the glass table as before, ‘andthings are worse than ever,’ thought the poor child, ‘for I never was so small asthis before, never! And I declare it’s too bad, that it is!’As she said these words her foot slipped and in another moment, splash! shewas up to her chin in salt water. Her first idea was that she had somehow fallen intothe sea, ‘and in that case I can go back by railway,’ she said to herself. (Alice hadbeen to the seaside once in her life, and had come to the general conclusion, thatwherever you go to on the English coast you find a number of bathing machinesin the sea, some children digging inthe sand with wooden spades, thena row of lodging houses and behindthem a railway station.) However, shesoon made out that she was in the poolof tears which she had wept when shewas nine feet high.‘I wish I hadn’t cried so much!’said Alice, as she swam about, tryingto find her way out, ‘I shall be pun-ished for it now, I suppose, by beingdrowned in my own tears! That willbe a queer thing, to be sure! However,everything is queer to-day.’
Just then she heard something splashing about in the pool a little way off, and
she swam nearer to make out what it was; at first she thought it must be a walrus
or hippopotamus, but then she remembered how small she was now, and she soon
made out that it was only a mouse that had slipped in like herself.
‘Would it be of any use, now,’ thought Alice, ‘to speak to this mouse? Every-
thing is so out-of-the-way down here, that I should think very likely it can talk; at
any rate, there’s no harm in try-
ing.’ So she began, ‘O Mouse,
do you know the way out of this
pool? I am very tired of swim-
ming about here, O Mouse!’ (Al-
ice thought this must be the right
way of speaking to a mouse; she
had never done such a thing be-
fore, but she remembered having
seen in her brother’s Latin Gram-
mar, ‘A mouse – of a mouse – to a mouse – a mouse – O mouse!’) The Mouse
looked at her rather inquisitively, and seemed to her to wink with one of its little
eyes, but it said nothing.
‘Perhaps it doesn’t understand English,’ thought Alice, ‘I daresay it’s a French
mouse, come over with William the Conqueror.’ (For, with all her knowledge of
history, Alice had no very clear notion how long ago anything had happened.) So
she began again: ‘Ou est ma chatte?’ which was the first sentence in her French `
lesson-book. The Mouse gave a sudden leap out of the water, and seemed to quiver
all over with fright. ‘Oh, I beg your pardon!’ cried Alice hastily, afraid that she
had hurt the poor animal’s feelings. ‘I quite forgot you didn’t like cats.’‘Not like cats!’ cried the Mouse, in a shrill, passionate voice, ‘Would you like
cats if you were me?’
‘Well, perhaps not,’ said Alice in a soothing tone, ‘don’t be angry about it.
And yet I wish I could show you our cat Dinah: I think you’d take a fancy to cats
if you could only see her. She is such a dear quiet thing,’ Alice went on, half to
herself, as she swam lazily about in the pool, ‘and she sits purring so nicely by the
fire, licking her paws and washing her face – and she is such a nice soft thing to
nurse – and she’s such a capital one for catching mice – oh, I beg your pardon!’
cried Alice again, for this time the Mouse was bristling all over and she felt certain
it must be really offended, ‘We won’t talk about her any more if you’d rather not.’
‘We indeed!’ cried the Mouse, who was trembling down to the end of his tail,
‘As if I would talk on such a subject! Our family always hated cats: nasty, low,
vulgar things! Don’t let me hear the name again!’
‘I won’t indeed!’ said Alice, in a great hurry to change the subject of con-
versation, ‘Are you – are you fond – of – of dogs?’ The Mouse did not answer,
so Alice went on eagerly, ‘There is such a nice little dog near our house I should
like to show you! A little bright-eyed terrier, you know, with oh, such long curly
brown hair! And it’ll fetch things when you throw them and it’ll sit up and beg for
its dinner, and all sorts of things – I can’t remember half of them – and it belongs
to a farmer, you know, and he says it’s so useful, it’s worth a hundred pounds! He
says it kills all the rats and – oh dear!’ cried Alice in a sorrowful tone, ‘I’m afraid
I’ve offended it again!’ For the Mouse was swimming away from her as hard as it
could go, and making quite a commotion in the pool as it went.
So she called softly after it, ‘Mouse dear! Do come back again, and we won’t
talk about cats or dogs either, if you don’t like them!’ When the Mouse heard this,
it turned round and swam slowly back to her; its face was quite pale (with passion,
Alice thought) and it said in a low trembling voice, ‘Let us get to the shore, and
then I’ll tell you my history, and you’ll understand why it is I hate cats and dogs.’
It was high time to go, for the pool was getting quite crowded with the birds
and animals that had fallen into it: there were a Duck and a Dodo, a Lory and an
Eaglet, and several other curious creatures. Alice led the way, and the whole party
swam to the shore
Just then she heard something splashing about in the pool a little way off, and
she swam nearer to make out what it was; at first she thought it must be a walrus
or hippopotamus, but then she remembered how small she was now, and she soon
made out that it was only a mouse that had slipped in like herself.
‘Would it be of any use, now,’ thought Alice, ‘to speak to this mouse? Every-
thing is so out-of-the-way down here, that I should think very likely it can talk; at
any rate, there’s no harm in try-
ing.’ So she began, ‘O Mouse,
do you know the way out of this
pool? I am very tired of swim-
ming about here, O Mouse!’ (Al-
ice thought this must be the right
way of speaking to a mouse; she
had never done such a thing be-
fore, but she remembered having
seen in her brother’s Latin Gram-
mar, ‘A mouse – of a mouse – to a mouse – a mouse – O mouse!’) The Mouse
looked at her rather inquisitively, and seemed to her to wink with one of its little
eyes, but it said nothing.
‘Perhaps it doesn’t understand English,’ thought Alice, ‘I daresay it’s a French
mouse, come over with William the Conqueror.’ (For, with all her knowledge of
history, Alice had no very clear notion how long ago anything had happened.) So
she began again: ‘Ou est ma chatte?’ which was the first sentence in her French `
lesson-book. The Mouse gave a sudden leap out of the water, and seemed to quiver
all over with fright. ‘Oh, I beg your pardon!’ cried Alice hastily, afraid that she
had hurt the poor animal’s feelings. ‘I quite forgot you didn’t like cats.’‘Not like cats!’ cried the Mouse, in a shrill, passionate voice, ‘Would you like
cats if you were me?’
‘Well, perhaps not,’ said Alice in a soothing tone, ‘don’t be angry about it.
And yet I wish I could show you our cat Dinah: I think you’d take a fancy to cats
if you could only see her. She is such a dear quiet thing,’ Alice went on, half to
herself, as she swam lazily about in the pool, ‘and she sits purring so nicely by the
fire, licking her paws and washing her face – and she is such a nice soft thing to
nurse – and she’s such a capital one for catching mice – oh, I beg your pardon!’
cried Alice again, for this time the Mouse was bristling all over and she felt certain
it must be really offended, ‘We won’t talk about her any more if you’d rather not.’
‘We indeed!’ cried the Mouse, who was trembling down to the end of his tail,
‘As if I would talk on such a subject! Our family always hated cats: nasty, low,
vulgar things! Don’t let me hear the name again!’
‘I won’t indeed!’ said Alice, in a great hurry to change the subject of con-
versation, ‘Are you – are you fond – of – of dogs?’ The Mouse did not answer,
so Alice went on eagerly, ‘There is such a nice little dog near our house I should
like to show you! A little bright-eyed terrier, you know, with oh, such long curly
brown hair! And it’ll fetch things when you throw them and it’ll sit up and beg for
its dinner, and all sorts of things – I can’t remember half of them – and it belongs
to a farmer, you know, and he says it’s so useful, it’s worth a hundred pounds! He
says it kills all the rats and – oh dear!’ cried Alice in a sorrowful tone, ‘I’m afraid
I’ve offended it again!’ For the Mouse was swimming away from her as hard as it
could go, and making quite a commotion in the pool as it went.
So she called softly after it, ‘Mouse dear! Do come back again, and we won’t
talk about cats or dogs either, if you don’t like them!’ When the Mouse heard this,
it turned round and swam slowly back to her; its face was quite pale (with passion,
Alice thought) and it said in a low trembling voice, ‘Let us get to the shore, and
then I’ll tell you my history, and you’ll understand why it is I hate cats and dogs.’
It was high time to go, for the pool was getting quite crowded with the birds
and animals that had fallen into it: there were a Duck and a Dodo, a Lory and an
Eaglet, and several other curious creatures. Alice led the way, and the whole party
swam to the shore
การแปล กรุณารอสักครู่..
อลิซที่น่าสงสาร!
มันเป็นมากที่สุดเท่าที่เธอจะทำนอนลงบนด้านหนึ่งที่จะมองผ่านเข้าไปในสวนกับตาข้างหนึ่ง;
แต่จะได้รับผ่านมีความหวังมากขึ้นกว่าที่เคย; เธอนั่งลงและเริ่มที่จะร้องไห้อีกครั้ง.
'คุณควรจะละอายใจของตัวเอง' อลิซกล่าวว่า 'หญิงสาวที่ดีเช่นเดียวกับคุณ'
(เธออาจจะพูดแบบนี้) 'ที่จะไปร้องไห้ในทางนี้! หยุดช่วงเวลานี้ผมบอกคุณ! 'แต่เธอก็เดินขึ้นไปบนเหมือนกันทั้งหมดไหลแกลลอนน้ำตาจนมีขนาดใหญ่สระว่ายน้ำตลอดทั้งเธอประมาณสี่นิ้วลึกครึ่งถึงห้องโถง. หลังจากนั้นไม่นานเธอได้ยินเสียงเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบที่tering ของเท้าในระยะทางและเธอแห้งรีบตาของเธอที่จะเห็นสิ่งที่ได้มา มันเป็นสีขาว Rab- บิตกลับมาผงาดแต่งตัวกับคู่ของถุงมือเด็กสีขาวในมือข้างหนึ่งและพัดลมขนาดใหญ่ในอื่นๆ เขามาวิ่งเหยาะพร้อมรีบร้อนที่ดี mutter- ไอเอ็นจีให้กับตัวเองในขณะที่เขามา 'Oh! ดัชเชส, ดัชเชส! Oh! จะไม่ได้ที่เธอจะดุร้ายถ้าฉันได้เก็บไว้รอเธอไอเอ็นจี' อลิซรู้สึกหมดหวังเพื่อที่เธอก็พร้อมที่จะขอความช่วยเหลือจากคนใดคนหนึ่ง; ดังนั้นเมื่อกระต่ายเข้ามาใกล้เธอเธอเริ่มต้นในระดับต่ำสุดในเสียงขี้อาย'ถ้าคุณโปรดครับ -' กระต่ายเริ่ม vi- olently ลดลงถุงมือเด็กสีขาวและพัดลมและ skurried ไปเข้าไปในความมืดเป็นยากที่เขาจะได้ไป. อลิซเอาขึ้นพัดลมและถุงมือและเป็นฮอลล์เป็นร้อนมากเธอก็ยังคงพัดตัวเองตลอดเวลาที่เธอไปในการพูดคุย 'ที่รักที่รัก! ว่าทุกอย่างเป็นเกย์หวัน! และสิ่งที่เมื่อวานนี้ไปเพียงตามปกติ ฉันสงสัยว่าฉันได้รับการเปลี่ยนแปลงในเวลากลางคืน? ให้ฉันคิดว่า: ผมเหมือนกันเมื่อฉันตื่นเช้าวันนี้? ฉันเกือบจะคิดว่าฉันสามารถจำความรู้สึกที่แตกต่างกันเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่ถ้าฉันไม่เหมือนกันต่อไปคำถามคือใครในโลก am I? อาว่าเป็นปริศนาที่ดี! และเธอก็เริ่มคิดมากกว่าเด็กทุกคนรู้ว่าเธออยู่ในวัยเดียวกับตัวเองเพื่อที่จะเห็นว่าเธอจะมีการเปลี่ยนแปลงใดๆ ของพวกเขา. 'ฉันแน่ใจว่าฉันไม่ Ada' เธอกล่าวว่าสำหรับเธอ ผมไปในผมลอนยาวดังกล่าวและเหมืองไม่ได้ไปในผมลอนที่ทุก และผมมั่นใจว่าผมไม่สามารถที่จะมาเบลเพราะเรารู้ทุกประเภทของสิ่งและเธอโอ้! เธอรู้ดังกล่าวน้อยมาก! นอกจากนี้เธอเป็นเธอและฉันฉันและ - โอ้วิธีการที่ทำให้งงมันทั้งหมด! ผมจะพยายามถ้าฉันรู้ว่าทุกสิ่งที่ฉันใช้ที่จะรู้ว่า ให้ฉันดู: ครั้งที่สี่ห้าสิบสองและครั้งที่สี่หกสิบสามและครั้งที่สี่เจ็ด- โอ้! ฉันจะไม่มีวันได้รับถึงยี่สิบในอัตราที่! อย่างไรก็ตามตารางการคูณไม่ได้มีความหมาย; ลองภูมิศาสตร์ ลอนดอนเป็นเมืองหลวงของกรุงปารีสและปารีสเป็นเมืองหลวงของกรุงโรมและกรุงโรม - ไม่นั่นคือทั้งหมดที่ผิด I'mcertain! ฉันจะต้องได้รับการเปลี่ยนแปลงสำหรับเบล! ผมจะพยายามและกล่าวว่า "ทรงวิธีเล็กๆ น้อย ๆ -" 'และเธอข้ามมือของเธออยู่บนตักของเธอราวกับว่าเธอกำลังพูดบทเรียนและเริ่มที่จะทำซ้ำได้แต่เสียงของเธอฟังเสียงแหบและแปลกและคำพูดไม่ได้มาเหมือนกัน ขณะที่พวกเขาใช้ในการทำ: 'วิธีทรงจระเข้เล็ก ๆ น้อย ๆในการปรับปรุงหางส่องแสงของเขาและเทน้ำของแม่น้ำไนล์ในทุกระดับทอง! วิธีมีความสุขดูเหมือนว่าเขาจะยิ้ม, วิธีเรียบร้อยแพร่กระจายกรงเล็บของเขาและยินดีให้ปลาเล็ก ๆ น้อย ๆ ในด้วยเบาๆ ยิ้ม ขากรรไกร! '' ฉันแน่ใจว่าผู้ที่ไม่ได้คำพูดที่เหมาะสม 'อลิซกล่าวว่าไม่ดีและดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตาอีกครั้งขณะที่เธอเดินไป' ฉันจะต้องมาเบลหลังจากทั้งหมดและฉันจะต้องไปและอาศัยอยู่ในที่ คับแคบบ้านเล็ก ๆ น้อย ๆ และต่อไปจะไม่มีของเล่นที่จะเล่นกับและโอ้! เคยบทเรียนมากมายที่จะเรียนรู้! ไม่ฉันได้ขึ้นใจของฉันเกี่ยวกับมัน ถ้าฉันมาเบลผมจะอยู่ที่นี่! มันจะใช้ไม่ได้ใส่หัวของพวกเขาพวกเขาลงและพูดว่า "มาขึ้นอีกครั้งที่รัก!" ผมเพียง แต่จะมองขึ้นไปและพูดว่า "ฉันเป็นใครแล้ว? บอกว่าเป็นครั้งแรกแล้วถ้าผมชอบเป็นคนที่ฉันจะเกิดขึ้นถ้าไม่ได้ผมจะอยู่ที่นี่จนลงฉันคนอื่น"- แต่โอ้ที่รัก! ร้องไห้อลิซที่มีการระเบิดอย่างฉับพลันของน้ำตา 'ฉันหวังว่าพวกเขาจะใส่หัวของพวกเขาลง! ผมเหนื่อยมากของการเป็นคนเดียวที่นี่! 'ขณะที่เธอกล่าวว่าเธอมองลงไปที่มือของเธอและรู้สึกประหลาดใจที่จะเห็นว่าเธอได้วางอยู่บนหนึ่งในถุงมือเด็กสีขาวเล็กๆ น้อย ๆ ของกระต่ายในขณะที่เธอได้พูดคุย.' ฉันสามารถวิธี ได้กระทำที่? เธอคิดว่าฉันจะต้องได้รับการเจริญเติบโตขนาดเล็กอีกครั้ง. เธอลุกขึ้นและเดินไปที่โต๊ะเพื่อวัดตัวเองด้วยมันและพบว่าเกือบขณะที่เธอสามารถคาดเดาเธอตอนนี้ประมาณสองฟุตสูงและกำลังจะเกิดขึ้นหดตัวอย่างรวดเร็ว ไม่ช้าเธอก็พบว่าสาเหตุของเรื่องนี้เป็นแฟนเธอถือและเธอลดลงอย่างเร่งรีบเพียงในเวลาที่จะหลีกเลี่ยงการหดตัวออกไปโดยสิ้นเชิง. 'นั่นคือการหลบหนีที่แคบ! กล่าวว่าอลิซการจัดการที่ดีกลัวที่ฉับพลันเปลี่ยนแปลง แต่ดีใจมากที่พบว่าตัวเองยังคงมีอยู่และตอนนี้สำหรับสวน! 'และเธอก็วิ่งด้วยความเร็วทั้งหมดกลับไปที่ประตูเล็กๆ น้อย ๆ ; แต่อนิจจา! ประตูเล็ก ๆ น้อย ๆปิดอีกครั้งและกุญแจสีทองเล็ก ๆ น้อย ๆ กำลังนอนอยู่บนโต๊ะกระจกเป็นก่อนและสิ่งที่เลวร้ายยิ่งกว่าที่เคย'คิดว่าเด็กที่ไม่ดีสำหรับฉันไม่เคยมีขนาดเล็กเพื่อให้เป็นเช่นนี้มาก่อนไม่เคย! และผมประกาศมันไม่ดีเช่นกันว่ามันเป็น! 'ขณะที่เธอกล่าวว่าคำพูดเหล่านี้เท้าของเธอลื่นในช่วงเวลาอีกสาด! เธอก็ขึ้นอยู่กับคางของเธอในน้ำเกลือ ความคิดแรกของเธอคือการที่เธอได้ลดลงอย่างใดลงไปในทะเลและในกรณีที่ผมสามารถกลับไปโดยรถไฟ "เธอพูดกับตัวเอง (อลิซได้รับไปริมทะเลครั้งเดียวในชีวิตของเธอและได้มาถึงข้อสรุปทั่วไปที่ทุกที่ที่คุณไปบนชายฝั่งอังกฤษคุณจะพบจำนวนของการอาบน้ำmachinesin ทะเลเด็กบางคนขุดทรายที่มีจอบไม้แล้วแถวบ้านที่พักและที่อยู่เบื้องหลังพวกเขาสถานีรถไฟ.) แต่เธอทำเร็วๆ นี้ว่าเธออยู่ในสระว่ายน้ำของน้ำตาที่เธอร้องไห้เมื่อเธออายุเก้าฟุตสูง. 'ฉันหวังว่าฉันไม่ได้ร้องไห้มาก!' อลิซกล่าวว่าขณะที่เธอว่ายเกี่ยวกับการพยายามที่จะหาวิธีที่เธอออกมาว่า 'ฉันจะต้อง pun- ished มันตอนนี้ผมคิดว่าด้วยการจมน้ำในน้ำตาของตัวเอง! ที่จะเป็นสิ่งที่แปลกที่จะให้แน่ใจว่าได้! แต่ทุกอย่างเป็นเกย์ต่อวัน. เพียงแค่นั้นเธอได้ยินเสียงอะไรบางอย่างเกี่ยวกับการเล่นน้ำในสระว่ายน้ำเป็นวิธีที่เล็ก ๆ น้อย ๆ ออกไปและเธอว่ายน้ำใกล้เพื่อให้ออกว่ามันคืออะไร; ในตอนแรกเธอคิดว่ามันจะต้องเป็นวอลรัสหรือฮิปโป แต่แล้วเธอจำได้ว่าเล็ก ๆ เธอเป็นในขณะนี้และไม่ช้าเธอก็ทำออกมาว่ามันเป็นเพียงเมาส์ที่ได้ลื่นเหมือนตัวเอง. 'มันจะเป็นของใช้ใด ๆ ในขณะนี้ 'คิดว่าอลิซ' เพื่อพูดคุยกับเมาส์นี้หรือไม่? Every- สิ่งเพื่อให้ออกจากที่ทางลงที่นี่ที่ฉันควรจะคิดว่ามีโอกาสมากที่จะสามารถพูดคุย; ที่อัตราการใด ๆ มีอันตรายในการ try- ไม่มีไอเอ็นจี. ดังนั้นเธอจึงเริ่ม 'O เมาส์คุณจะรู้วิธีออกจากนี้สระว่ายน้ำ? ผมเหนื่อยมาก swim- หมิงเกี่ยวกับที่นี่โอเมาส์! (Al- น้ำแข็งคิดว่านี้จะต้องเป็นสิทธิที่วิธีการพูดกับเมาส์เธอไม่เคยทำสิ่งนั้นโดยสลับก่อนแต่เธอจำได้เห็นในพี่ชายของเธอละติน Gram- มี.ค. 'เมาส์ - เมาส์ - เพื่อ เมาส์ - เมาส์ - เมาส์ O ') เมาส์มองที่เธอค่อนข้างอยากรู้อยากเห็นและดูเหมือนจะของเธอที่จะเชื่อมโยงกับหนึ่งเล็กๆ น้อย ๆ. ตา แต่ก็กล่าวว่าไม่มีอะไร' บางทีมันอาจจะไม่เข้าใจภาษาอังกฤษ 'คิดว่าอลิซ 'ฉัน daresay มันเป็นภาษาฝรั่งเศสเมาส์มากับวิลเลียมผู้พิชิต. (เพราะมีความรู้ของเธอทั้งหมดของประวัติศาสตร์ของอลิซไม่ได้มีความคิดที่ชัดเจนมากว่าระยะเวลาที่ผ่านมาสิ่งที่เกิดขึ้น.) ดังนั้นเธอก็เริ่มอีกครั้ง: '? Ou คือแม่ Chatte' ซึ่งเป็นประโยคแรกในฝรั่งเศส `เธอบทเรียนหนังสือ เมาส์ให้ก้าวกระโดดอย่างฉับพลันจากน้ำและดูเหมือนจะสั่นทั่วทุกมุมมีความน่ากลัว 'โอ้ฉันขอโทษ! อลิซร้องไห้รีบกลัวว่าเธอได้ทำร้ายความรู้สึกของสัตว์ที่น่าสงสาร "ผมค่อนข้างลืมที่คุณไม่ชอบแมว. '' ไม่ชอบแมว! ร้องไห้เมาส์ในโหยหวนเสียงหลงใหล 'คุณต้องการแมวถ้าคุณเป็นฉัน?' 'ดีอาจจะไม่กล่าวว่าอลิซในโทนธรรมชาติ' อย่าโกรธเกี่ยวกับมัน. และยังฉันหวังว่าฉัน สามารถแสดงไดน่าแมวของเรา: ฉันคิดว่าคุณต้องการใช้แฟนซีแมวถ้าคุณได้เห็นเธอ เธอเป็นเช่นสิ่งที่เงียบสงบที่รัก 'อลิซไปในครึ่งถึงตัวเองในขณะที่เธอว่ายน้ำซมเกี่ยวกับในสระว่ายน้ำ' และเธอนั่ง purring เพื่อให้เป็นอย่างดีโดยไฟเลียอุ้งเท้าของเธอและล้างหน้าของเธอ- และเธอเป็นเช่น สิ่งที่อ่อนนุ่มที่ดีในการพยาบาล- และเธอเป็นเช่นหนึ่งของเงินทุนสำหรับการจับหนู - โอ้ฉันขอโทษ 'อลิซร้องไห้อีกครั้งในครั้งนี้เมาส์ถูกbristling ทั่วทุกมุมและเธอรู้สึกบางอย่างที่จะต้องมีการกระทำผิดกฎหมายจริงๆ"เราได้รับรางวัล 'ทีพูดคุยเกี่ยวกับเธอมากขึ้นถ้าคุณไม่ต้องการ.' 'เราแน่นอน!' ร้องไห้เมาส์ที่ถูกสั่นลงไปที่ปลายหางของเขา'ถ้าฉันจะพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องดังกล่าว! ครอบครัวของเราแมวเกลียดเสมอน่ารังเกียจต่ำสิ่งที่หยาบคาย! อย่าปล่อยให้ฉันได้ยินชื่ออีกครั้ง! '' ฉันจะไม่แน่นอน! ' กล่าวว่าอลิซรีบร้อนที่ดีที่จะมีการเปลี่ยนแปลงเรื่องของวงversation, 'คุณ - คุณรัก - ของ - สุนัข' เมาส์ไม่ตอบเพื่อให้อลิซไปในกระหาย 'มีเช่นสุนัขเล็ก ๆ น้อย ๆ มีความสุขที่อยู่ใกล้บ้านของเราที่ฉันควรจะเป็นชอบที่จะแสดงให้คุณ! เทอร์เรีสว่างตาเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่คุณรู้ว่ามีโอ้ดังกล่าวยาวหยิกผมสีน้ำตาล! และมันจะเรียกสิ่งที่เมื่อคุณโยนพวกเขาและมันจะนั่งขึ้นและขออาหารค่ำและทุกประเภทของสิ่ง - ฉันจำไม่ได้ครึ่งหนึ่งของพวกเขา - และมันเป็นของชาวนาที่คุณรู้และเขากล่าวว่ามันมีประโยชน์เป็นอย่างนั้นมันคุ้มค่า£ 100! เขาบอกว่ามันฆ่าหนูทั้งหมดและ - โอ้ ' ร้องไห้อลิซในโทนเศร้า 'ฉันกลัวฉันไม่พอใจอีกครั้ง! สำหรับหนูว่ายน้ำอยู่ห่างจากเธออย่างหนักเท่าที่มันจะไปและทำให้ค่อนข้างวุ่นวายในสระว่ายน้ำในขณะที่มันไป. ดังนั้นเธอจึงเรียกว่าเบา ๆ หลังจากที่มัน 'ที่รักของเมาส์! ทำกลับมาอีกครั้งและเราจะไม่พูดคุยเกี่ยวกับแมวหรือสุนัขอย่างใดอย่างหนึ่งถ้าคุณไม่ชอบพวกเขา! เมื่อเมาส์ได้ยินอย่างนี้จะเปิดรอบและว่ายน้ำอย่างช้า ๆ กลับไปที่เธอ ใบหน้าของมันคือค่อนข้างอ่อน (ด้วยความรัก, อลิซคิดว่า) และพูดด้วยเสียงสั่นต่ำ 'ให้เราได้รับฝั่งและจากนั้นฉันจะบอกคุณประวัติศาสตร์ของฉันและคุณจะเข้าใจว่าทำไมมันเป็นฉันเกลียดแมวและสุนัข '. มันเป็นเวลาที่จะไปสำหรับสระว่ายน้ำได้รับค่อนข้างแออัดกับนกและสัตว์ที่ตกอยู่ในมันมีเป็ดและโดโดลอรี่และสระอินทรีและอีกหลายสิ่งมีชีวิตอื่นๆ ที่อยากรู้อยากเห็น อลิซนำวิธีการและบุคคลทั้งหมดว่ายน้ำไปยังฝั่ง
มันเป็นมากที่สุดเท่าที่เธอจะทำนอนลงบนด้านหนึ่งที่จะมองผ่านเข้าไปในสวนกับตาข้างหนึ่ง;
แต่จะได้รับผ่านมีความหวังมากขึ้นกว่าที่เคย; เธอนั่งลงและเริ่มที่จะร้องไห้อีกครั้ง.
'คุณควรจะละอายใจของตัวเอง' อลิซกล่าวว่า 'หญิงสาวที่ดีเช่นเดียวกับคุณ'
(เธออาจจะพูดแบบนี้) 'ที่จะไปร้องไห้ในทางนี้! หยุดช่วงเวลานี้ผมบอกคุณ! 'แต่เธอก็เดินขึ้นไปบนเหมือนกันทั้งหมดไหลแกลลอนน้ำตาจนมีขนาดใหญ่สระว่ายน้ำตลอดทั้งเธอประมาณสี่นิ้วลึกครึ่งถึงห้องโถง. หลังจากนั้นไม่นานเธอได้ยินเสียงเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบที่tering ของเท้าในระยะทางและเธอแห้งรีบตาของเธอที่จะเห็นสิ่งที่ได้มา มันเป็นสีขาว Rab- บิตกลับมาผงาดแต่งตัวกับคู่ของถุงมือเด็กสีขาวในมือข้างหนึ่งและพัดลมขนาดใหญ่ในอื่นๆ เขามาวิ่งเหยาะพร้อมรีบร้อนที่ดี mutter- ไอเอ็นจีให้กับตัวเองในขณะที่เขามา 'Oh! ดัชเชส, ดัชเชส! Oh! จะไม่ได้ที่เธอจะดุร้ายถ้าฉันได้เก็บไว้รอเธอไอเอ็นจี' อลิซรู้สึกหมดหวังเพื่อที่เธอก็พร้อมที่จะขอความช่วยเหลือจากคนใดคนหนึ่ง; ดังนั้นเมื่อกระต่ายเข้ามาใกล้เธอเธอเริ่มต้นในระดับต่ำสุดในเสียงขี้อาย'ถ้าคุณโปรดครับ -' กระต่ายเริ่ม vi- olently ลดลงถุงมือเด็กสีขาวและพัดลมและ skurried ไปเข้าไปในความมืดเป็นยากที่เขาจะได้ไป. อลิซเอาขึ้นพัดลมและถุงมือและเป็นฮอลล์เป็นร้อนมากเธอก็ยังคงพัดตัวเองตลอดเวลาที่เธอไปในการพูดคุย 'ที่รักที่รัก! ว่าทุกอย่างเป็นเกย์หวัน! และสิ่งที่เมื่อวานนี้ไปเพียงตามปกติ ฉันสงสัยว่าฉันได้รับการเปลี่ยนแปลงในเวลากลางคืน? ให้ฉันคิดว่า: ผมเหมือนกันเมื่อฉันตื่นเช้าวันนี้? ฉันเกือบจะคิดว่าฉันสามารถจำความรู้สึกที่แตกต่างกันเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่ถ้าฉันไม่เหมือนกันต่อไปคำถามคือใครในโลก am I? อาว่าเป็นปริศนาที่ดี! และเธอก็เริ่มคิดมากกว่าเด็กทุกคนรู้ว่าเธออยู่ในวัยเดียวกับตัวเองเพื่อที่จะเห็นว่าเธอจะมีการเปลี่ยนแปลงใดๆ ของพวกเขา. 'ฉันแน่ใจว่าฉันไม่ Ada' เธอกล่าวว่าสำหรับเธอ ผมไปในผมลอนยาวดังกล่าวและเหมืองไม่ได้ไปในผมลอนที่ทุก และผมมั่นใจว่าผมไม่สามารถที่จะมาเบลเพราะเรารู้ทุกประเภทของสิ่งและเธอโอ้! เธอรู้ดังกล่าวน้อยมาก! นอกจากนี้เธอเป็นเธอและฉันฉันและ - โอ้วิธีการที่ทำให้งงมันทั้งหมด! ผมจะพยายามถ้าฉันรู้ว่าทุกสิ่งที่ฉันใช้ที่จะรู้ว่า ให้ฉันดู: ครั้งที่สี่ห้าสิบสองและครั้งที่สี่หกสิบสามและครั้งที่สี่เจ็ด- โอ้! ฉันจะไม่มีวันได้รับถึงยี่สิบในอัตราที่! อย่างไรก็ตามตารางการคูณไม่ได้มีความหมาย; ลองภูมิศาสตร์ ลอนดอนเป็นเมืองหลวงของกรุงปารีสและปารีสเป็นเมืองหลวงของกรุงโรมและกรุงโรม - ไม่นั่นคือทั้งหมดที่ผิด I'mcertain! ฉันจะต้องได้รับการเปลี่ยนแปลงสำหรับเบล! ผมจะพยายามและกล่าวว่า "ทรงวิธีเล็กๆ น้อย ๆ -" 'และเธอข้ามมือของเธออยู่บนตักของเธอราวกับว่าเธอกำลังพูดบทเรียนและเริ่มที่จะทำซ้ำได้แต่เสียงของเธอฟังเสียงแหบและแปลกและคำพูดไม่ได้มาเหมือนกัน ขณะที่พวกเขาใช้ในการทำ: 'วิธีทรงจระเข้เล็ก ๆ น้อย ๆในการปรับปรุงหางส่องแสงของเขาและเทน้ำของแม่น้ำไนล์ในทุกระดับทอง! วิธีมีความสุขดูเหมือนว่าเขาจะยิ้ม, วิธีเรียบร้อยแพร่กระจายกรงเล็บของเขาและยินดีให้ปลาเล็ก ๆ น้อย ๆ ในด้วยเบาๆ ยิ้ม ขากรรไกร! '' ฉันแน่ใจว่าผู้ที่ไม่ได้คำพูดที่เหมาะสม 'อลิซกล่าวว่าไม่ดีและดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตาอีกครั้งขณะที่เธอเดินไป' ฉันจะต้องมาเบลหลังจากทั้งหมดและฉันจะต้องไปและอาศัยอยู่ในที่ คับแคบบ้านเล็ก ๆ น้อย ๆ และต่อไปจะไม่มีของเล่นที่จะเล่นกับและโอ้! เคยบทเรียนมากมายที่จะเรียนรู้! ไม่ฉันได้ขึ้นใจของฉันเกี่ยวกับมัน ถ้าฉันมาเบลผมจะอยู่ที่นี่! มันจะใช้ไม่ได้ใส่หัวของพวกเขาพวกเขาลงและพูดว่า "มาขึ้นอีกครั้งที่รัก!" ผมเพียง แต่จะมองขึ้นไปและพูดว่า "ฉันเป็นใครแล้ว? บอกว่าเป็นครั้งแรกแล้วถ้าผมชอบเป็นคนที่ฉันจะเกิดขึ้นถ้าไม่ได้ผมจะอยู่ที่นี่จนลงฉันคนอื่น"- แต่โอ้ที่รัก! ร้องไห้อลิซที่มีการระเบิดอย่างฉับพลันของน้ำตา 'ฉันหวังว่าพวกเขาจะใส่หัวของพวกเขาลง! ผมเหนื่อยมากของการเป็นคนเดียวที่นี่! 'ขณะที่เธอกล่าวว่าเธอมองลงไปที่มือของเธอและรู้สึกประหลาดใจที่จะเห็นว่าเธอได้วางอยู่บนหนึ่งในถุงมือเด็กสีขาวเล็กๆ น้อย ๆ ของกระต่ายในขณะที่เธอได้พูดคุย.' ฉันสามารถวิธี ได้กระทำที่? เธอคิดว่าฉันจะต้องได้รับการเจริญเติบโตขนาดเล็กอีกครั้ง. เธอลุกขึ้นและเดินไปที่โต๊ะเพื่อวัดตัวเองด้วยมันและพบว่าเกือบขณะที่เธอสามารถคาดเดาเธอตอนนี้ประมาณสองฟุตสูงและกำลังจะเกิดขึ้นหดตัวอย่างรวดเร็ว ไม่ช้าเธอก็พบว่าสาเหตุของเรื่องนี้เป็นแฟนเธอถือและเธอลดลงอย่างเร่งรีบเพียงในเวลาที่จะหลีกเลี่ยงการหดตัวออกไปโดยสิ้นเชิง. 'นั่นคือการหลบหนีที่แคบ! กล่าวว่าอลิซการจัดการที่ดีกลัวที่ฉับพลันเปลี่ยนแปลง แต่ดีใจมากที่พบว่าตัวเองยังคงมีอยู่และตอนนี้สำหรับสวน! 'และเธอก็วิ่งด้วยความเร็วทั้งหมดกลับไปที่ประตูเล็กๆ น้อย ๆ ; แต่อนิจจา! ประตูเล็ก ๆ น้อย ๆปิดอีกครั้งและกุญแจสีทองเล็ก ๆ น้อย ๆ กำลังนอนอยู่บนโต๊ะกระจกเป็นก่อนและสิ่งที่เลวร้ายยิ่งกว่าที่เคย'คิดว่าเด็กที่ไม่ดีสำหรับฉันไม่เคยมีขนาดเล็กเพื่อให้เป็นเช่นนี้มาก่อนไม่เคย! และผมประกาศมันไม่ดีเช่นกันว่ามันเป็น! 'ขณะที่เธอกล่าวว่าคำพูดเหล่านี้เท้าของเธอลื่นในช่วงเวลาอีกสาด! เธอก็ขึ้นอยู่กับคางของเธอในน้ำเกลือ ความคิดแรกของเธอคือการที่เธอได้ลดลงอย่างใดลงไปในทะเลและในกรณีที่ผมสามารถกลับไปโดยรถไฟ "เธอพูดกับตัวเอง (อลิซได้รับไปริมทะเลครั้งเดียวในชีวิตของเธอและได้มาถึงข้อสรุปทั่วไปที่ทุกที่ที่คุณไปบนชายฝั่งอังกฤษคุณจะพบจำนวนของการอาบน้ำmachinesin ทะเลเด็กบางคนขุดทรายที่มีจอบไม้แล้วแถวบ้านที่พักและที่อยู่เบื้องหลังพวกเขาสถานีรถไฟ.) แต่เธอทำเร็วๆ นี้ว่าเธออยู่ในสระว่ายน้ำของน้ำตาที่เธอร้องไห้เมื่อเธออายุเก้าฟุตสูง. 'ฉันหวังว่าฉันไม่ได้ร้องไห้มาก!' อลิซกล่าวว่าขณะที่เธอว่ายเกี่ยวกับการพยายามที่จะหาวิธีที่เธอออกมาว่า 'ฉันจะต้อง pun- ished มันตอนนี้ผมคิดว่าด้วยการจมน้ำในน้ำตาของตัวเอง! ที่จะเป็นสิ่งที่แปลกที่จะให้แน่ใจว่าได้! แต่ทุกอย่างเป็นเกย์ต่อวัน. เพียงแค่นั้นเธอได้ยินเสียงอะไรบางอย่างเกี่ยวกับการเล่นน้ำในสระว่ายน้ำเป็นวิธีที่เล็ก ๆ น้อย ๆ ออกไปและเธอว่ายน้ำใกล้เพื่อให้ออกว่ามันคืออะไร; ในตอนแรกเธอคิดว่ามันจะต้องเป็นวอลรัสหรือฮิปโป แต่แล้วเธอจำได้ว่าเล็ก ๆ เธอเป็นในขณะนี้และไม่ช้าเธอก็ทำออกมาว่ามันเป็นเพียงเมาส์ที่ได้ลื่นเหมือนตัวเอง. 'มันจะเป็นของใช้ใด ๆ ในขณะนี้ 'คิดว่าอลิซ' เพื่อพูดคุยกับเมาส์นี้หรือไม่? Every- สิ่งเพื่อให้ออกจากที่ทางลงที่นี่ที่ฉันควรจะคิดว่ามีโอกาสมากที่จะสามารถพูดคุย; ที่อัตราการใด ๆ มีอันตรายในการ try- ไม่มีไอเอ็นจี. ดังนั้นเธอจึงเริ่ม 'O เมาส์คุณจะรู้วิธีออกจากนี้สระว่ายน้ำ? ผมเหนื่อยมาก swim- หมิงเกี่ยวกับที่นี่โอเมาส์! (Al- น้ำแข็งคิดว่านี้จะต้องเป็นสิทธิที่วิธีการพูดกับเมาส์เธอไม่เคยทำสิ่งนั้นโดยสลับก่อนแต่เธอจำได้เห็นในพี่ชายของเธอละติน Gram- มี.ค. 'เมาส์ - เมาส์ - เพื่อ เมาส์ - เมาส์ - เมาส์ O ') เมาส์มองที่เธอค่อนข้างอยากรู้อยากเห็นและดูเหมือนจะของเธอที่จะเชื่อมโยงกับหนึ่งเล็กๆ น้อย ๆ. ตา แต่ก็กล่าวว่าไม่มีอะไร' บางทีมันอาจจะไม่เข้าใจภาษาอังกฤษ 'คิดว่าอลิซ 'ฉัน daresay มันเป็นภาษาฝรั่งเศสเมาส์มากับวิลเลียมผู้พิชิต. (เพราะมีความรู้ของเธอทั้งหมดของประวัติศาสตร์ของอลิซไม่ได้มีความคิดที่ชัดเจนมากว่าระยะเวลาที่ผ่านมาสิ่งที่เกิดขึ้น.) ดังนั้นเธอก็เริ่มอีกครั้ง: '? Ou คือแม่ Chatte' ซึ่งเป็นประโยคแรกในฝรั่งเศส `เธอบทเรียนหนังสือ เมาส์ให้ก้าวกระโดดอย่างฉับพลันจากน้ำและดูเหมือนจะสั่นทั่วทุกมุมมีความน่ากลัว 'โอ้ฉันขอโทษ! อลิซร้องไห้รีบกลัวว่าเธอได้ทำร้ายความรู้สึกของสัตว์ที่น่าสงสาร "ผมค่อนข้างลืมที่คุณไม่ชอบแมว. '' ไม่ชอบแมว! ร้องไห้เมาส์ในโหยหวนเสียงหลงใหล 'คุณต้องการแมวถ้าคุณเป็นฉัน?' 'ดีอาจจะไม่กล่าวว่าอลิซในโทนธรรมชาติ' อย่าโกรธเกี่ยวกับมัน. และยังฉันหวังว่าฉัน สามารถแสดงไดน่าแมวของเรา: ฉันคิดว่าคุณต้องการใช้แฟนซีแมวถ้าคุณได้เห็นเธอ เธอเป็นเช่นสิ่งที่เงียบสงบที่รัก 'อลิซไปในครึ่งถึงตัวเองในขณะที่เธอว่ายน้ำซมเกี่ยวกับในสระว่ายน้ำ' และเธอนั่ง purring เพื่อให้เป็นอย่างดีโดยไฟเลียอุ้งเท้าของเธอและล้างหน้าของเธอ- และเธอเป็นเช่น สิ่งที่อ่อนนุ่มที่ดีในการพยาบาล- และเธอเป็นเช่นหนึ่งของเงินทุนสำหรับการจับหนู - โอ้ฉันขอโทษ 'อลิซร้องไห้อีกครั้งในครั้งนี้เมาส์ถูกbristling ทั่วทุกมุมและเธอรู้สึกบางอย่างที่จะต้องมีการกระทำผิดกฎหมายจริงๆ"เราได้รับรางวัล 'ทีพูดคุยเกี่ยวกับเธอมากขึ้นถ้าคุณไม่ต้องการ.' 'เราแน่นอน!' ร้องไห้เมาส์ที่ถูกสั่นลงไปที่ปลายหางของเขา'ถ้าฉันจะพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องดังกล่าว! ครอบครัวของเราแมวเกลียดเสมอน่ารังเกียจต่ำสิ่งที่หยาบคาย! อย่าปล่อยให้ฉันได้ยินชื่ออีกครั้ง! '' ฉันจะไม่แน่นอน! ' กล่าวว่าอลิซรีบร้อนที่ดีที่จะมีการเปลี่ยนแปลงเรื่องของวงversation, 'คุณ - คุณรัก - ของ - สุนัข' เมาส์ไม่ตอบเพื่อให้อลิซไปในกระหาย 'มีเช่นสุนัขเล็ก ๆ น้อย ๆ มีความสุขที่อยู่ใกล้บ้านของเราที่ฉันควรจะเป็นชอบที่จะแสดงให้คุณ! เทอร์เรีสว่างตาเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่คุณรู้ว่ามีโอ้ดังกล่าวยาวหยิกผมสีน้ำตาล! และมันจะเรียกสิ่งที่เมื่อคุณโยนพวกเขาและมันจะนั่งขึ้นและขออาหารค่ำและทุกประเภทของสิ่ง - ฉันจำไม่ได้ครึ่งหนึ่งของพวกเขา - และมันเป็นของชาวนาที่คุณรู้และเขากล่าวว่ามันมีประโยชน์เป็นอย่างนั้นมันคุ้มค่า£ 100! เขาบอกว่ามันฆ่าหนูทั้งหมดและ - โอ้ ' ร้องไห้อลิซในโทนเศร้า 'ฉันกลัวฉันไม่พอใจอีกครั้ง! สำหรับหนูว่ายน้ำอยู่ห่างจากเธออย่างหนักเท่าที่มันจะไปและทำให้ค่อนข้างวุ่นวายในสระว่ายน้ำในขณะที่มันไป. ดังนั้นเธอจึงเรียกว่าเบา ๆ หลังจากที่มัน 'ที่รักของเมาส์! ทำกลับมาอีกครั้งและเราจะไม่พูดคุยเกี่ยวกับแมวหรือสุนัขอย่างใดอย่างหนึ่งถ้าคุณไม่ชอบพวกเขา! เมื่อเมาส์ได้ยินอย่างนี้จะเปิดรอบและว่ายน้ำอย่างช้า ๆ กลับไปที่เธอ ใบหน้าของมันคือค่อนข้างอ่อน (ด้วยความรัก, อลิซคิดว่า) และพูดด้วยเสียงสั่นต่ำ 'ให้เราได้รับฝั่งและจากนั้นฉันจะบอกคุณประวัติศาสตร์ของฉันและคุณจะเข้าใจว่าทำไมมันเป็นฉันเกลียดแมวและสุนัข '. มันเป็นเวลาที่จะไปสำหรับสระว่ายน้ำได้รับค่อนข้างแออัดกับนกและสัตว์ที่ตกอยู่ในมันมีเป็ดและโดโดลอรี่และสระอินทรีและอีกหลายสิ่งมีชีวิตอื่นๆ ที่อยากรู้อยากเห็น อลิซนำวิธีการและบุคคลทั้งหมดว่ายน้ำไปยังฝั่ง
การแปล กรุณารอสักครู่..
อลิซที่น่าสงสาร มันมากที่สุดเท่าที่เธอสามารถทำได้ นอนตะแคงข้างหนึ่ง มองผ่านเข้าไปในสวน
กับตา แต่จะได้รับผ่านสิ้นหวังมากกว่า
เคย เธอนั่งลงและเริ่มที่จะร้องไห้อีกครั้ง .
คุณควรจะละอายตัวเอง ' อลิซ ' สาวมาก เหมือน คุณ ' ( เธอ
อาจพูด ) , ' ไปร้องไห้เช่นนี้ หยุดช่วงเวลานี้ ผมจะบอกคุณ ! '
แต่ก็เหมือนเดิมส่องแกลลอนของน้ำตา จนมีสระว่ายน้ำขนาดใหญ่
รอบของเธอทั้งหมด ประมาณ 4 นิ้วครึ่ง ลึก และเข้าถึงห้องโถง
หลังจากเวลา เธอได้ยินเสียงเล็ก ๆน้อย ๆแพท -
tering เท้าในระยะและเธอ
อย่างเร่งรีบ ดวงตาแห้งเพื่อดูสิ่งที่
กำลังมา มันเป็นสีขาว RAB -
บิตกลับมาผงาดแต่งตัวด้วย
คู่ของถุงมือเด็กสีขาวในมือ
และพัดลมขนาดใหญ่ในอื่น ๆเขามา
trotting พร้อมรีบมาก บ่น -
ing ตัวเองเขามา โอ้ !
ดัชเชส เชส ! โอ้ ! ไม่เธอจะโหดร้าย
ถ้าฉันปล่อยให้เธอรอ -
ไอเอ็นจี ! ' อลิซรู้สึกหมดหวังที่เธอ
พร้อมที่จะขอความช่วยเหลือจากใคร ดังนั้น
เมื่อกระต่ายมาใกล้เธอ เธอ
เริ่มในน้อยขี้กลัวเสียง , ' ถ้าคุณ
ได้โปรด– ' กระต่ายเริ่ม 6 -
olently ลดลงถุงมือสีขาวเด็กและแฟนและ skurried กลับไปสู่ความมืดให้มากเท่าที่จะทำได้
อลิซไป เอาพัดลม และถุงมือ และ หอประชุมร้อนแรงมาก เธอทำให้พัด
ตัวเธอตลอดเวลา เธอพูดต่อไปว่า " ที่รัก ที่รัก ! แล้วเกย์ทุกอย่าง -
วัน และเมื่อวานก็กลับมาเป็นปกติ ฉันสงสัยว่าถ้าฉันได้เปลี่ยนไป
ตอนกลางคืน ฉันคิดว่าฉันเหมือนกับตอนที่ฉันตื่นมาเมื่อเช้า ฉันเกือบ
คิดว่าฉันสามารถจำความรู้สึกเล็ก ๆน้อย ๆที่แตกต่างกัน แต่ถ้าผมไม่เหมือนเดิม คำถามต่อไป
คือใครเนี่ย อ้า นั่นเป็นปริศนาที่ยิ่งใหญ่ ! ' และเธอเริ่ม
คิดเด็กๆ เธอรู้ว่าเป็นรุ่นเดียวกับตัวเอง เห็น
ถ้าเธอสามารถมีการเปลี่ยนแปลงใด ๆของพวกเขา .
ฉันแน่ใจว่าฉันไม่ใช่เอด้า , ' เธอกล่าวว่า ' สำหรับผมของเธอไปใน ringlets ยาวเช่น , และ
ผมไม่ไปใน ringlets เลย และผมแน่ใจว่า ผมไม่สามารถ มาเบล ผมรู้ทั้งหมด
ประเภทของสิ่งเธอ โอ้ ! เธอรู้เรื่องน้อยมาก ! อีกอย่าง เธอ เธอ และ
ฉันและ –โอ้ แล้วงงเลย ! ! ! ฉันจะพยายามถ้าฉันรู้ทุกอย่างที่ฉันใช้
รู้ ให้ฉันดู : สี่ครั้งห้าคือสิบสอง และครั้งที่สี่ หกสิบสามและ
4 7 ครั้ง ( โอ้ !
กับตา แต่จะได้รับผ่านสิ้นหวังมากกว่า
เคย เธอนั่งลงและเริ่มที่จะร้องไห้อีกครั้ง .
คุณควรจะละอายตัวเอง ' อลิซ ' สาวมาก เหมือน คุณ ' ( เธอ
อาจพูด ) , ' ไปร้องไห้เช่นนี้ หยุดช่วงเวลานี้ ผมจะบอกคุณ ! '
แต่ก็เหมือนเดิมส่องแกลลอนของน้ำตา จนมีสระว่ายน้ำขนาดใหญ่
รอบของเธอทั้งหมด ประมาณ 4 นิ้วครึ่ง ลึก และเข้าถึงห้องโถง
หลังจากเวลา เธอได้ยินเสียงเล็ก ๆน้อย ๆแพท -
tering เท้าในระยะและเธอ
อย่างเร่งรีบ ดวงตาแห้งเพื่อดูสิ่งที่
กำลังมา มันเป็นสีขาว RAB -
บิตกลับมาผงาดแต่งตัวด้วย
คู่ของถุงมือเด็กสีขาวในมือ
และพัดลมขนาดใหญ่ในอื่น ๆเขามา
trotting พร้อมรีบมาก บ่น -
ing ตัวเองเขามา โอ้ !
ดัชเชส เชส ! โอ้ ! ไม่เธอจะโหดร้าย
ถ้าฉันปล่อยให้เธอรอ -
ไอเอ็นจี ! ' อลิซรู้สึกหมดหวังที่เธอ
พร้อมที่จะขอความช่วยเหลือจากใคร ดังนั้น
เมื่อกระต่ายมาใกล้เธอ เธอ
เริ่มในน้อยขี้กลัวเสียง , ' ถ้าคุณ
ได้โปรด– ' กระต่ายเริ่ม 6 -
olently ลดลงถุงมือสีขาวเด็กและแฟนและ skurried กลับไปสู่ความมืดให้มากเท่าที่จะทำได้
อลิซไป เอาพัดลม และถุงมือ และ หอประชุมร้อนแรงมาก เธอทำให้พัด
ตัวเธอตลอดเวลา เธอพูดต่อไปว่า " ที่รัก ที่รัก ! แล้วเกย์ทุกอย่าง -
วัน และเมื่อวานก็กลับมาเป็นปกติ ฉันสงสัยว่าถ้าฉันได้เปลี่ยนไป
ตอนกลางคืน ฉันคิดว่าฉันเหมือนกับตอนที่ฉันตื่นมาเมื่อเช้า ฉันเกือบ
คิดว่าฉันสามารถจำความรู้สึกเล็ก ๆน้อย ๆที่แตกต่างกัน แต่ถ้าผมไม่เหมือนเดิม คำถามต่อไป
คือใครเนี่ย อ้า นั่นเป็นปริศนาที่ยิ่งใหญ่ ! ' และเธอเริ่ม
คิดเด็กๆ เธอรู้ว่าเป็นรุ่นเดียวกับตัวเอง เห็น
ถ้าเธอสามารถมีการเปลี่ยนแปลงใด ๆของพวกเขา .
ฉันแน่ใจว่าฉันไม่ใช่เอด้า , ' เธอกล่าวว่า ' สำหรับผมของเธอไปใน ringlets ยาวเช่น , และ
ผมไม่ไปใน ringlets เลย และผมแน่ใจว่า ผมไม่สามารถ มาเบล ผมรู้ทั้งหมด
ประเภทของสิ่งเธอ โอ้ ! เธอรู้เรื่องน้อยมาก ! อีกอย่าง เธอ เธอ และ
ฉันและ –โอ้ แล้วงงเลย ! ! ! ฉันจะพยายามถ้าฉันรู้ทุกอย่างที่ฉันใช้
รู้ ให้ฉันดู : สี่ครั้งห้าคือสิบสอง และครั้งที่สี่ หกสิบสามและ
4 7 ครั้ง ( โอ้ !
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- كثيرا
- เพราะแบบนั้น
- ฉันรู้สึกว่าทุกคนเหมือนเพื่อน
- The historical significance is the cargo
- แฮร์รี่ ได้รู้ความจริงและออกตามหา... กับ
- 12Local officials' connections with the
- shahaha! this half-elf gets horny no mat
- when someone get completely destroyed
- Attempts
- We want you to be worried
- I can't defy them...
- BackgroundPostpartum hemorrhage (PPH) is
- ไฟ
- consisting oflight massage, on non-manip
- อาบน้ำ สระผม นอนรอ รีบกลับบ้านนะ
- You man is very like sex
- when someone get completely destroyed
- ป้องกันกระดูกพรุน
- คืนนั้น
- ขับรถเป็น เป็นเรื่องดี แต่ต้องเคารพกฎจรา
- financial
- The following institutions can provide e
- ปิดเทอมฉันได้ไปทะเล คุณแม่ได้บอกว่าจะไป5
- Doi Mon Phantom KatRai latest sea of m
