In a sense, The Crucible has the structure of a classical tragedy, with John Proctor as the play’s tragic hero. Honest, upright, and blunt-spoken, Proctor is a good man, but one with a secret, fatal flaw. His lust for Abigail Williams led to their affair (which occurs before the play begins), and created Abigail’s jealousy of his wife, Elizabeth, which sets the entire witch hysteria in motion. Once the trials begin, Proctor realizes that he can stop Abigail’s rampage through Salem but only if he confesses to his adultery. Such an admission would ruin his good name, and Proctor is, above all, a proud man who places great emphasis on his reputation. He eventually makes an attempt, through Mary Warren’s testimony, to name Abigail as a fraud without revealing the crucial information. When this attempt fails, he finally bursts out with a confession, calling Abigail a “whore” and proclaiming his guilt publicly. Only then does he realize that it is too late, that matters have gone too far, and that not even the truth can break the powerful frenzy that he has allowed Abigail to whip up. Proctor’s confession succeeds only in leading to his arrest and conviction as a witch, and though he lambastes the court and its proceedings, he is also aware of his terrible role in allowing this fervor to grow unchecked.
Proctor redeems himself and provides a final denunciation of the witch trials in his final act. Offered the opportunity to make a public confession of his guilt and live, he almost succumbs, even signing a written confession. His immense pride and fear of public opinion compelled him to withhold his adultery from the court, but by the end of the play he is more concerned with his personal integrity than his public reputation. He still wants to save his name, but for personal and religious, rather than public, reasons. Proctor’s refusal to provide a false confession is a true religious and personal stand. Such a confession would dishonor his fellow prisoners, who are brave enough to die as testimony to the truth. Perhaps more relevantly, a false admission would also dishonor him, staining not just his public reputation, but also his soul. By refusing to give up his personal integrity Proctor implicitly proclaims his conviction that such integrity will bring him to heaven. He goes to the gallows redeemed for his earlier sins. As Elizabeth says to end the play, responding to Hale’s plea that she convince Proctor to publicly confess: “He have his goodness now. God forbid I take it from him!”
In a sense, The Crucible has the structure of a classical tragedy, with John Proctor as the play’s tragic hero. Honest, upright, and blunt-spoken, Proctor is a good man, but one with a secret, fatal flaw. His lust for Abigail Williams led to their affair (which occurs before the play begins), and created Abigail’s jealousy of his wife, Elizabeth, which sets the entire witch hysteria in motion. Once the trials begin, Proctor realizes that he can stop Abigail’s rampage through Salem but only if he confesses to his adultery. Such an admission would ruin his good name, and Proctor is, above all, a proud man who places great emphasis on his reputation. He eventually makes an attempt, through Mary Warren’s testimony, to name Abigail as a fraud without revealing the crucial information. When this attempt fails, he finally bursts out with a confession, calling Abigail a “whore” and proclaiming his guilt publicly. Only then does he realize that it is too late, that matters have gone too far, and that not even the truth can break the powerful frenzy that he has allowed Abigail to whip up. Proctor’s confession succeeds only in leading to his arrest and conviction as a witch, and though he lambastes the court and its proceedings, he is also aware of his terrible role in allowing this fervor to grow unchecked.
Proctor redeems himself and provides a final denunciation of the witch trials in his final act. Offered the opportunity to make a public confession of his guilt and live, he almost succumbs, even signing a written confession. His immense pride and fear of public opinion compelled him to withhold his adultery from the court, but by the end of the play he is more concerned with his personal integrity than his public reputation. He still wants to save his name, but for personal and religious, rather than public, reasons. Proctor’s refusal to provide a false confession is a true religious and personal stand. Such a confession would dishonor his fellow prisoners, who are brave enough to die as testimony to the truth. Perhaps more relevantly, a false admission would also dishonor him, staining not just his public reputation, but also his soul. By refusing to give up his personal integrity Proctor implicitly proclaims his conviction that such integrity will bring him to heaven. He goes to the gallows redeemed for his earlier sins. As Elizabeth says to end the play, responding to Hale’s plea that she convince Proctor to publicly confess: “He have his goodness now. God forbid I take it from him!”
การแปล กรุณารอสักครู่..
ในความรู้สึก เบ้ามีโครงสร้างของโศกนาฏกรรมคลาสสิก กับจอห์น การเป็นฮีโร่ที่น่าเศร้า เที่ยงตรง , เที่ยงธรรมและมีการพูด การเป็นคนดี แต่กับความลับที่ร้ายแรง ข้อบกพร่อง ความปรารถนาของเขาเพื่ออบิเกล วิลเลี่ยมทำให้ความสัมพันธ์ของเขา ( ซึ่งเกิดขึ้นก่อนการเล่นเริ่มต้น ) , และสร้างอบิเกลคือความอิจฉาของภรรยาของเขา , อลิซาเบธ ซึ่งชุดฮิสทีเรียแม่มดทั้งหมดในการเคลื่อนไหวเมื่อการแข่งขันเริ่มต้น การตระหนักว่าเขาสามารถหยุดอบิเกลอาละวาดผ่านซาเลม แต่ถ้าเขาสารภาพเรื่องชู้สาวของเขา เช่น การจะทำลายชื่อเสียงของเขา และการเป็น , ทั้งหมดข้างต้น , ภูมิใจ ผู้ชายที่เน้นมากในชื่อเสียงของเขา ในที่สุดเขาก็ทำให้ความพยายาม ผ่านปากคำของแมรี่วอร์เรน ชื่ออาบิเกลเป็นฉ้อโกงโดยไม่เปิดเผยข้อมูลที่สำคัญเมื่อความพยายามนี้ล้มเหลว เขาก็ระเบิดออกด้วยคำสารภาพ เรียกเกล " โสเภณี " และประกาศความรู้สึกผิดของเขาต่อหน้าสาธารณชน แล้วเขารู้ว่ามันสายไปแล้ว ที่สำคัญยังไปไม่ไกล และแม้แต่ความจริงสามารถทำลายพลังบ้าคลั่ง เขาได้รับอนุญาตให้เด็กที่จะชักขึ้น . คำสารภาพของการประสบความสำเร็จในการนำจับ และความเชื่อมั่นเป็นแม่มดและแม้ว่าเขา lambastes ศาลและกระบวนการ เขายังตระหนักถึงบทบาทที่น่ากลัวของเขาให้เร่าร้อนนี้เติบโตไม่ได้
การไถ่ตัวเอง และมีการกล่าวโทษของการทดลองแม่มดในรอบสุดท้ายของเขาแสดง เสนอโอกาสที่จะได้สารภาพความผิดของเขา และอยู่ในที่สาธารณะ เขาเกือบจะแพ้ แม้การลงนามเขียนคำสารภาพความภาคภูมิใจอันยิ่งใหญ่ของเขาและความกลัวความคิดเห็นของประชาชน ให้เขาระงับการคบชู้ของเขาจากศาล แต่ในตอนท้ายของการเล่นเขาเป็นกังวลมากขึ้นกับความซื่อสัตย์ส่วนตัวของเขามากกว่าชื่อเสียงสาธารณะของเขา เขายังต้องการที่จะบันทึกชื่อของเขา แต่สำหรับส่วนตัว และศาสนา มากกว่าประชาชน เหตุผล ตัวแทนของการปฏิเสธที่จะให้การเป็นเท็จเป็นจริงศาสนาและยืนส่วนบุคคลคำรับสารภาพจะสร้างความเสื่อมเสียให้กับเพื่อนนักโทษของเขา คนที่กล้าพอที่จะตายเป็นพยานถึงความจริง บางทีมากกว่าการกีฬา , การปลอมจะทำให้เสียชื่อเสียงเขาย้อมไม่เพียงชื่อเสียงสาธารณะของเขา แต่จิตวิญญาณของเขา โดยปฏิเสธที่จะให้ขึ้นความสมบูรณ์ส่วนบุคคลตัวแทนโดยปริยาย ประกาศความเชื่อมั่นของเขาว่า ความซื่อสัตย์นั้นจะพาเขาไปถึงสวรรค์เขาไปแขวนคอแลกของเขาก่อนหน้านี้ บาป เป็นอลิซาเบธกล่าวจบเล่นตอบสนองต่อข้ออ้างที่เธอคุมเฮลโน้มน้าวให้สาธารณชนยอมรับ : " เขามีความดีของเขาแล้ว พระเจ้าช่วยฉันเอามันมาจากเขา "
การแปล กรุณารอสักครู่..