Jung Hyo Rin went up onto a small s

Jung Hyo Rin went up onto a small stage by the lakeside.
It was a shabby stage without much of an audience. There was only one master piano as an instrument.
“Shall we sing a song?” Jung Hyo Rin asked after sitting on the piano’s bench.
Since they were still holding hands, Lee Hyun also sat next to her.
“What song?”
“Any song… please tell me what piece you want. Any song is fine, but a happy piece would be nice. I feel so happy right now, I’m in a good mood.”
Jung Hyo Rin had toured around the world for concerts. With her magical voice, she made 60 thousand people go wild in her concert, and in some socialist countries, crowds of hundreds of thousands of people gathered in the plaza and fully enjoyed the freedom of music.
Although she was charming and shone incomparably bright when she was singing her song, once she left the stage, she went to sleep alone in her lonely hotel room.
Music was her only friend, a means to soothe her emptiness and loneliness. She sang of happiness, but she was actually very lonely after she sang.
She had the feeling that she would be able to sincerely sing happily if she was with Lee Hyun.
“Will you let me hear ‹ Dialogue of Eyes ›?”
Jung Hyo Rin’s debut song was ‹ Dialogue of Eyes ›.
It was also the song Lee Hyun’s little sister liked the most.
It was released when Jung Hyo Rin was still a sixteen-year old high school student, this song became a worldwide hit and she became a star.
Although her subsequent songs received even more love from the public, there were many people who couldn’t forget the ‹ Dialogue of Eyes › a youthful lady had sung.
“I’ll sing it for you. In return… I’ll play with only one hand.”
For reasons, I didn’t want to let go of your hand. There are no words in this world. Just us repeating the meaningless murmurs. Please say what you want to say. Since I cannot listen.
Jung Hyo Rin’s voice spread out like magic, amply rich and beautiful as it was enveloped in the melody of the slightly lacking piano which she played with one hand.
No gestures allowed. Dialogues does not exist. Connections made by the glint of the eyes. Please show me the light of your eyes. Earnestness, pain, despair, anger, regret, desire, intimacy, love Please express all these feelings through your eyes.
A crowd, drawn by the music, walked towards the stage.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

จุงฮโยรินไปบนเวทีเล็กที่ริมทะเลสาบ ขั้นโทรมไม่มากของกลุ่มเป้าหมายได้ ได้เพียงหนึ่งหลักเปียโนเป็นเครื่องดนตรี "เราจะร้องเพลงอะไร" จุงฮโยรินถามหลังจากนั่งบนม้านั่งของเปียโน ตั้งแต่พวกเขายังได้จับมือ ลีฮยอนยังนั่งข้าง ๆ เธอ "เพลงอะไร" "เพลง...กรุณาบอกสิ่งที่คุณต้องการชิ้นส่วน เพลงไม่เป็นไร แต่เป็นชิ้นที่มีความสุขจะดี รู้สึกมีความสุขขวาตอนนี้ ฉันอารมณ์ดี" จุงฮโยรินได้ออกแสดงทั่วโลกสำหรับคอนเสิร์ต ด้วยเสียงที่มีมนต์ขลังของเธอ เธอทำพัน 60 คนไปป่าในคอนเสิร์ตของเธอ และในบางประเทศสังคมนิยม ฝูงชนหลายร้อยหลายพันคนรวมตัวกันในพลาซ่า และเพลิดเพลินกับอิสระของเพลงเต็ม แม้ว่าเธอมีเสน่ห์ และส่องสว่างเท่าเมื่อเธอได้ร้องเพลงของเธอ เมื่อเธอทิ้งเวที เธอไปนอนคนเดียวในห้องของเธอเหงา เพลงเป็นเพื่อนเท่านั้น วิธีการเพื่อบรรเทาความเหงาและความว่างเปล่าของเธอ เธอสร้างความสุข แต่เธอก็เหงามากจริง ๆ หลังจากที่เธอร้อง เธอมีความรู้สึกว่าเธอจะร้องเพลงอย่างมีความสุขที่จริงถ้าเธอกับลีฮยอน "คุณจะปล่อยให้ฉันได้ยิน‹›สนทนาตา" ‹›สนทนาตาจุงฮโยรินเปิดเพลงได้ มันยังเป็นน้องสาวของลีฮยอนซองชอบมากสุด มันถูกนำออกใช้เมื่อจุงฮโยรินก็สิบหก - ปีมัธยม เพลงนี้กลายเป็นนิยมทั่วโลก และเธอกลายเป็นดาว เพลงของเธอในเวลาต่อมาได้รับความรักมากขึ้นจากสาธารณะ มีคนจำนวนมากที่ไม่สามารถลืม‹›สนทนาตาเป็นผู้หญิงที่ดูอ่อนเยาว์ได้สูง ฉันจะร้องเพลงมันสำหรับคุณ กลับมา... ฉันจะเล่น ด้วยมือเดียว" เหตุผล ไม่อยากปล่อยมือของคุณ ไม่มีในโลกนี้ เพียงเราทำซ้ำ murmurs ความหมาย บอกว่า สิ่งที่คุณต้องการจะพูด เนื่องจากผมไม่สามารถฟัง จุงฮโยรินเสียงกระจายออกเช่นมายากล สมบูรณ์ และสวยงาม ตามที่มันถูกห่อหุ้มในทำนองเปียโนขาดเล็กน้อยที่เธอเล่น ด้วยมือข้างหนึ่งของยุโรป ท่าทางไม่อนุญาต ไม่มีบทสนทนา การเชื่อมต่อที่ประกายของดวงตา โปรดแสดงแสงตา Earnestness ปวด สิ้นหวัง ความโกรธ เสียใจ ความปรารถนา ความใกล้ ชิด รักโปรดแสดงความรู้สึกเหล่านี้ทั้งหมดผ่านสายตาของคุณ ฝูงชน วาด โดยเพลง เดินเข้าไปหาเวที

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

จุงฮโยรินขึ้นไปบนเวทีเล็ก ๆ ริมทะเลสาบ.
มันเป็นขั้นตอนโทรมไม่มากของผู้ชม มีเพียงหนึ่งโทเปียโนเป็นเครื่องดนตรี.
"เราจะร้องเพลง?" จุงฮโยรินถามหลังจากนั่งอยู่บนม้านั่งเปียโนของ.
ตั้งแต่พวกเขายังคงจับมือลีฮยอนยังนั่งอยู่ข้าง ๆ เธอ.
"เพลงอะไร?"
" เพลงใด ๆ ... โปรดบอกฉันว่าชิ้นส่วนที่คุณต้องการ เพลงใดเป็นได้ แต่ชิ้นส่วนที่มีความสุขจะดี ผมรู้สึกมีความสุขมากตอนนี้ผมอยู่ในอารมณ์ที่ดี. "
จุงฮโยรินเคยไปเที่ยวทั่วโลกสำหรับการแสดงคอนเสิร์ต ด้วยเสียงที่มีมนต์ขลังของเธอเธอทำ 60,000 คนไปป่าในคอนเสิร์ตของเธอและในบางประเทศสังคมนิยมฝูงชนนับร้อยนับพันคนรวมตัวกันในพลาซ่าและเต็มความสุขเสรีภาพของเพลง.
อย่างไรก็ตามเธอก็มีเสน่ห์และส่องสว่างเหลือใจเมื่อ เธอได้รับการร้องเพลงของเธอเมื่อเธอออกจากเวทีเธอไปนอนคนเดียวในห้องพักโรงแรมเหงาของเธอ.
เพลงเธอเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวเป็นวิธีการเพื่อบรรเทาความว่างเปล่าและความเหงาของเธอ เธอร้องเพลงของความสุข แต่เธอเป็นจริงโดดเดี่ยวมากหลังจากที่เธอร้องเพลง.
เธอมีความรู้สึกว่าเธอจะมีความสามารถที่จะแสดงความนับถือร้องเพลงอย่างมีความสุขถ้าเธอกับลีฮยอน.
"คุณจะให้ฉันได้ยิน <Dialogue ตา>?"
จุงฮโย รินเพลงเดบิวเป็น <Dialogue ตา>.
มันก็ยังเป็นเพลงที่น้องสาวลีฮยอนชอบมากที่สุด.
มันถูกปล่อยออกมาเมื่อจุงฮโยรินยังคงเป็นสิบหกปีนักเรียนมัธยมเพลงนี้กลายเป็นที่นิยมทั่วโลกและเธอกลายเป็น ดาว.
แม้ว่าเพลงต่อมาเธอได้รับความรักมากยิ่งขึ้นจากประชาชนที่มีคนจำนวนมากที่ไม่สามารถลืม <Dialogue ตา> ผู้หญิงอ่อนเยาว์ได้สูง.
"ฉันจะร้องเพลงให้คุณ ในทางกลับกัน ... ฉันจะเล่นกับมือเดียว. "
สำหรับเหตุผลที่ผมไม่ต้องการที่จะปล่อยให้ไปจากมือของคุณ มีคำพูดในโลกนี้ไม่มี เพียงแค่เราทำซ้ำพึมพำความหมาย กรุณาพูดในสิ่งที่คุณต้องการจะพูด เพราะผมไม่สามารถรับฟัง.
เสียงจุงฮโยรินกระจายออกเหมือนเวทมนตร์ที่อุดมไปด้วยอย่างพอเพียงและมีความสวยงามเป็นมันถูกห่อหุ้มในทำนองของเปียโนขาดเล็กน้อยที่เธอเล่นกับมือข้างหนึ่ง.
ไม่มีท่าทางได้รับอนุญาต การหารือไม่ได้อยู่ การเชื่อมต่อที่ทำโดยแววตา โปรดแสดงให้ฉันแสงของดวงตาของคุณ ความมุ่งมั่น, ความเจ็บปวด, ความสิ้นหวัง, ความโกรธ, ความเสียใจ, ความปรารถนาความใกล้ชิดความรักกรุณาแสดงความรู้สึกเหล่านี้ผ่านสายตาของคุณ.
ฝูงชนที่วาดโดยเพลงเดินไปบนเวที

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จอง ฮโย รินขึ้นไปบนเวทีเล็ก ๆตามริมทะเลสาบ .มันเป็นเวทีโทรมโดยมากของผู้ชม มีเพียงหนึ่งต้นแบบเปียโนเป็นเครื่องมือ" เราจะร้องเพลง ? " จอง ฮโย รินถามหลังจากที่นั่งบนม้านั่งของเปียโนตั้งแต่พวกเขายังได้จับมือ ลีฮยอนนั่งลงข้างๆ เธอ" เพลงอะไร ? "" เพลง . . . . . . . โปรดบอกข้า ชิ้น สิ่งที่คุณต้องการ เพลงใดก็ได้ แต่ชิ้นมีความสุขก็น่าจะดี ตอนนี้ฉันมีความสุขมาก ฉันอารมณ์ดี”จอง ฮโย ริน ได้เที่ยวรอบโลก สำหรับคอนเสิร์ต เสียงมหัศจรรย์ของเธอ เธอได้ 60 , 000 คน เข้าไปในป่า ในคอนเสิร์ตของเธอ และในบางประเทศสังคมนิยม ฝูงชนของหลายร้อยหลายพันคนรวมตัวกันในพลาซ่าและเต็มเพลิดเพลินกับเสรีภาพของเพลงถึงแม้ว่าเธอจะเป็นเสน่ห์ และส่องแสงสว่างอย่างหาที่เปรียบมิได้ เมื่อเธอร้องเพลงของเธอ เมื่อเธอออกจากเวที เธอจะนอนคนเดียวในห้องที่โรงแรม เธอเหงาเพลงเป็นเพื่อนของเธอเท่านั้น หมายถึงการเล้าโลมความว่างเปล่าและความเหงา เธอร้องเพลงแห่งความสุข แต่เธอก็เหงามากหลังจากที่เธอร้องเพลงเธอมีความรู้สึกว่าเธอจะจริงใจร้องเพลงอย่างมีความสุขถ้าเธอกับ ลี ฮยุน" คุณจะให้ผมได้ยินบทสนทนาของ‹›ตา ? "เพลงเปิดตัวของจองฮโย ริน เป็นบทสนทนา‹ของ›ตามันเป็นเพลงของ ลี ฮุน น้องชอบมากที่สุดมันถูกปล่อยออกเมื่อจอง ฮโย รินยังเป็นนักเรียนมัธยมอายุ 16 ปี เพลงนี้ก็ฮิตไปทั่วโลก และเธอก็เป็นดาราแต่เพลงต่อมาเธอได้รับความรักจากประชาชน มีหลายคนที่ไม่สามารถลืมบทสนทนา‹ตา›ผู้หญิงอ่อนเยาว์มีซอง" ผมจะร้องให้ฟังเอง ตอบ . . . . . . . ผมจะเล่นด้วยมือเดียว”เหตุผลที่ผมไม่อยากไปจากมือของคุณ ไม่มีคำพูดใดในโลกนี้ เราแค่การบ่นพึมพำอย่างไร้ความหมาย กรุณาบอกสิ่งที่คุณต้องการจะพูด เพราะผมไม่ได้ฟังเสียงของจองฮโย ริน กระจายออกไปเหมือนเวทย์มนต์ที่สมบูรณ์และสวยงามอย่างพอเพียงตามที่มันถูกล้อมรอบด้วยเมโลดี้ของเปียโนเล็กน้อยขาดซึ่งเธอเล่นมือเดียวท่าทางไม่อนุญาต อื่นๆไม่มี การเชื่อมต่อด้วยแววแห่งดวงตา กรุณาให้ฉันได้เห็นแสงของดวงตาของคุณ ความ เจ็บปวด สิ้นหวัง ความโกรธ เสียใจ ความปรารถนา ความสนิทสนม ความรักช่วยถ่ายทอดความรู้สึกเหล่านี้ผ่านตาของคุณฝูงชน , วาดโดยเพลงเดินไปที่เวที