My first victim was a white woman,

My first victim was a white woman, well dressed, probably in her early twenties. I came
upon her late one evening on a deserted street in Hyde Park, a relatively affluent
neighborhood in an otherwise mean, impoverished section of Chicago. As I swung onto the
avenue behind her, there seemed to be a discreet, uninflammatory distance between us. Not
so. She cast back a worried glance. To her, the youngish black man – a broad six feet two
inches with a beard and billowing hair, both hands shoved into the pockets of a bulky
military jacket – seemed menacingly close. After a few more quick glimpses, she picked up
her pace and was soon running in earnest. Within seconds she disappeared into a cross
street.
That was more than a decade ago. I was twenty-two years old, a graduate student newly
arrived at the University of Chicago. It was in the echo of that terrified woman’s footfalls
that I first began to know the unwieldy inheritance I’d come into – the ability to alter public
space in ugly ways. It was clear that she thought herself the quarry of a mugger, a rapist, or
worse. Suffering a bout of insomnia, however, I was stalking sleep, not defenseless
wayfarers. As a softy who is scarcely able to take a knife to a raw chicken – let alone hold
one to a person’s throat – I was surprised, embarrassed, and dismayed all at once. Her flight
made me feel like an accomplice in tyranny. It also made it clear that I was
indistinguishable from the muggers who occasionally seeped into the area from the
surrounding ghetto. That first encounter, and those that followed, signified that a vast,
unnerving gulf lay between nighttime pedestrians – particularly women – and me. And soon
I gathered that being perceived as dangerous is a hazard in itself. I only needed to turn a
corner into a dicey situation, or crowd some frightened, armed person in a foyer
somewhere, or make an errant move after being pulled over by a policeman. Where fear and
weapons meet – and they often do in urban America – there is always the possibility of
death.
In that first year, my first away from my hometown, I was to become thoroughly familiar
with the language of fear. At dark, shadowy intersections, I could cross in front of a car
stopped at a traffic light and elicit the thunk, thunk, thunk of the driver – black, white, male,
or female – hammering down the door locks. On less traveled streets after dark, I grew
accustomed to but never comfortable with people crossing to the other side of the street
rather than pass me. Then there were the standard unpleasantries with policemen, doormen,
bouncers, cabdrivers, and others whose business it is to screen out troublesome individuals
before there is any nastiness.
I moved to New York nearly two years ago, and I have remained an avid night walker. In
central Manhattan, the near-constant crowd cover minimizes tense one-one-one street
encounters.
Elsewhere, in Soho, for example, where sidewalks are narrow and tightly spaced buildings
shut out the sky – things can get very taut indeed.
After dark, on the warrenlike streets of Brooklyn where I live, I often see women who fear
the worst from me. They seem to have set their faces on neutral, and with their purse straps
strung across their chests bandolier-style, they forge ahead as though bracing themselves
against being tackled. I understand, of course, that the danger they perceive is not a
hallucination. Women are particularly vulnerable to street violence, and young black men
are drastically overrepresented among the perpetrators of that violence. Yet these truths are
no solace against the kind of alienation that comes of being ever the suspect, a fearsome
entity with whom pedestrians avoid making eye contact.
It is not altogether clear to me how I reached the ripe old age of twenty-two without being
conscious of the lethality nighttime pedestrians attributed to me. Perhaps it was because in
Chester, Pennsylvania, the small, angry industrial town where I came of age in the 1960’s, I
was scarcely noticeable against the backdrop of gang warfare, street knifings, and murders. I
grew up one of the good boys, had perhaps a half-dozen fist fights. In retrospect, my shyness
of combat has clear sources.
As a boy, I saw countless tough guys locked away; I have since buried several too. There
were babies, really – a teenage cousin, a brother of twenty-two, a childhood friend in his
mid-twenties – all gone down in episodes of bravado played out on the streets. I came to
doubt the virtues of intimidation early on. I chose, perhaps unconsciously, to remain a
shadow – timid, but a survivor.
The fearsomeness mistakenly attributed to me in public places often has a perilous flavor.
The most frightening of these confusions occurred in the late 1970’s and early 1980’s, when
I worked as a journalist in Chicago. One day, rushing into the office of a magazine I was
writing for with a deadline story in hand, I was mistaken as a burglar. The office manager
called security and, with an ad hoc posse, pursued me through the labyrinthine halls, nearly
to my editor’s door. I had no way of proving who I was. I could only move briskly toward
the company of someone who knew me.
Another time I was on assignment for a local paper and killing time before an interview. I
entered a jewelry store on a city’s affluent Near North Side. The proprietor excused herself
and returned with an enormous red Doberman Pinscher straining at the end of a leash. She
stood, the dog extended toward me, silent to my questions, her eyes bulging nearly out of
her head. I took a cursory look around, nodded, and bade her goodnight.
Relatively speaking, however, I never fared as badly as another black male journalist. He
went to nearby Waukegan, Illinois, a couple of summers ago to work on a story about a
murderer who was born there. Mistaking the reporter for the killer, police officers hauled
him from his car at gunpointe and but for his press credentials, would probably have tried to
book him. Such episodes are not uncommon. Black men trade tales like this all the time.
Over the years, I learned to smother the rage I felt at so often being taken for a criminal. Not
to do so would surely have led to madness. I now take precautions to make myself less
threatening. I move about with care, particularly late in the evening. I give a wide berth to
nervous people on subway platforms during the wee hours, particularly when I have
exchanged business clothes for jeans. If I happen to be entering a building behind some
people who appear skittish, I may walk by, letting them clear the lobby before I return, so as
not to seem to be following them. I have been calm and extremely congenial on those rare
occasions when I’ve been pulled over by the police.
And, on late-evening constitutionals I employ what has proved to be an excellent tensionreducing
measure: I whistle melodies from Beethoven and Vivaldi and the more popular
classical composers. Even steely New Yorkers hunching toward nighttime destinations seem
to relax, and occasionally they even join in the tune. Virtually everybody seems to sense that
a mugger wouldn’t be warbling bright, sunny selections from Vivaldi’s Four Seasons. It is
my equivalent of the cowbell that hikers wear when they know they are in bear country.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เหยื่อของฉันแรกถูกผู้หญิงสีขาว แต่งตัว คงในยี่ของเธอก่อน ฉันมาเมื่อเธอตอนกลางคืนหนึ่งบนถนนร้างในไฮด์ปาร์ค แต่ละค่อนข้างพื้นที่ใกล้เคียงในส่วนหมายถึงอื่น ขัดสนของชิคาโก เป็นฉัน swung ไปอเวนิว เธอมีดูเหมือน จะไกลรอบคอบ uninflammatory ระหว่างเรา ไม่เพื่อให้ เธอชำเลืองกลับกังวล เธอ คนดำ youngish – สองกว้าง 6 ฟุตนิ้ว มีเคราและผมโปร่งมีคลื่น สองมือ shoved เข้ากระเป๋าของมีขนาดใหญ่เสื้อทหาร – ดูเหมือนปิด menacingly หลังซึ่งเพิ่มมากขึ้นอย่างรวดเร็วไม่กี่ เธอรับก้าวของเธอ และก็ทำงานอย่างจริงจังเร็ว ๆ นี้ ภายในวินาทีที่ เธอหายไปในระหว่างการถนนที่เมื่อกว่าทศวรรษที่ผ่านมาได้ ผมยี่สิบสองปี นักศึกษาบัณฑิตศึกษาใหม่มาถึงที่มหาวิทยาลัยชิคาโก ในการสะท้อนของที่คนกลัวผู้หญิง footfallsที่ แรกเริ่มรู้ unwieldy สิ่งที่สืบทอดมาเป็น – ความสามารถในการเปลี่ยนแปลงสาธารณะพื้นที่ในลักษณะน่าเกลียด เป็นชัดเจนว่า เธอคิดว่า ตัวเองเหมืองของ mugger การ rapist หรือแย่ลง การแข่งขันของนอนไม่หลับทุกข์ทรมาน อย่างไรก็ตาม ฉันถูก stalking ป ไม่พึ่งwayfarers เป็นคนอ่อนแอแพะที่แทบสามารถนำมีดไปไก่ดิบ – ประสาค้างไว้หนึ่งของคนคอ – ฉันประหลาดใจ อับอาย และ dismayed ทั้งหมดในครั้งเดียว เที่ยวบินของเธอทำสิ่งรู้ใน tyranny นอกจากนี้มันชัดเจนที่ได้จำแนกไม่ได้จาก muggers ที่ seeped บางครั้งในพื้นที่จากการสลัมที่อยู่โดยรอบ พบที่แรก และที่ตามมา signified ที่ใหญ่อ่าวทำให้ตกใจวางระหว่างผมและโชคดีที่ค่ำคืน –โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้หญิง – และเร็ว ๆ นี้รวบรวมกำลังถือว่าเป็นอันตรายเป็นอันตรายในตัวเอง ฉันต้องการเปิดการมุมในสถานการณ์ dicey หรือฝูงชนบางกลัว อาวุธบุคคลในเคาน์เตอร์รับการบาง หรือทำการย้ายพเนจรหลังจากถูกทำลายโดยตำรวจ ที่กลัว และอาวุธ ตาม- และพวกเขามักจะทำในอเมริกาเมือง – เสมอมีความเป็นไปได้ของความตายในปีแรก แรกจากบ้านของฉัน ของฉันได้อย่างคุ้นเคยภาษาของความกลัว ที่มืด เงาที่ตัดกัน ฉันสามารถตัดหน้ารถหยุดที่ไฟจราจร และบอก thunk, thunk, thunk การควบคุม – สีดำ สีขาว เพศชายหรือ หญิง – ตอกลงล็อคประตู ในน้อยกว่าเดินถนนกลาง ฉันเติบโตมาชินแต่ไม่ มีคนข้ามไปอีกด้านหนึ่งของถนนแทนที่ผ่านฉัน แล้ว มี unpleasantries มาตรฐานกับทนายสมชาย อ่างbouncers, cabdrivers และอื่น ๆ ซึ่งธุรกิจที่จะคัดเลือกบุคคลซึงก่อนมี nastiness ใด ๆผมย้ายไปนิวยอร์กเกือบสองปีที่ผ่านมา และฉันยังคงเป็นวอล์คเกอร์คืนชอบมี ในกลางแมนฮัตตัน ปะฝูงชนใกล้คงช่วยลดตึงเครียดหนึ่งหนึ่งถนนพบอื่น ๆ เที่ยว เช่น ที่แยะแคบ และแน่นระยะห่างอาคารพรมฟ้า – สิ่งที่จะได้รับมากได้ตึงแน่นอนมหัศจรรย์ บนถนน warrenlike ที่ฉันอยู่ บรู๊คลินมักจะเห็นผู้หญิงกลัวร้ายจาก พวกเขาดูเหมือนจะได้ตั้งหน้ากลาง และ มีการใส่สายstrung ข้าม bandolier-ลักษณะทรวงอกของพวกเขา พวกเขาปลอมข้างหน้าว่า bracing เองกับการแก้ได้ ฉันเข้าใจ แน่นอน อันตรายพวกเขาสังเกตว่าไม่มีภาพหลอน ผู้หญิงมีความรุนแรงถนน และหนุ่มสีดำได้อย่างรวดเร็ว overrepresented ผู้ก่อความรุนแรงของความรุนแรงนั้น แต่เว็บเหล่านี้ได้ไม่ปลอบประโลมกับชนิดสุดที่มาพร้อมความ สงสัย ความพิลึกเคยเอนทิตีซึ่งโชคดีหลีกเลี่ยงการทำตามันไม่ใช่ทั้งหมด ชัดเจนแก่ฉันว่าฉันถึงซื่อยี่สิบสองไม่อยู่ความตระหนักของการ lethality ค่ำคืนโชคดีเกิดจากการ อาจเป็นเพราะในเชสเตอร์ เพนซิลวาเนีย ขนาดเล็ก โกรธอุตสาหกรรมเมืองที่ฉันมาอายุใน 1960 ฉันไม่ชัดแทบกับฉากหลังของสงครามแก๊ง ถนน knifings และฆ่าคน ฉันเติบโตขึ้นหนึ่งชายดี มีบางทีต่อสู้กำปั้น half-dozen ใน retrospect ความอายของฉันของการต่อสู้มีแหล่งที่มาชัดเจนเป็นเด็กผู้ชาย เห็นคนยากนับไม่ถ้วนที่ล็อคออกไป ผมมีตั้งแต่ฝังหลายเกินไป มีมีทารก จริง ๆ – ญาติวัยรุ่น ยี่สิบสองพี่น้อง เพื่อนวัยเด็กของเขาในกลางยี่หมดแล้วลงในตอนของ bravado เล่นออกบนท้องถนน ผมมาสงสัยคุณค่าของช่วงต้นข่มขู่ เราเลือก บางที รับยังคงเป็นเงา – เป็นพิเศษ แต่มีผู้รอดชีวิตFearsomeness แสดงบันทึกฉันในสถานสาธารณะมักจะมีรสชาติที่น่ากลัวน่ากลัวมากที่สุด confusions เหล่านี้เกิดขึ้นในช่วงปลายปี 1970 และทศวรรษ 1980 เมื่อฉันทำงานเป็นนักข่าวในเมืองชิคาโก วันหนึ่ง รีบไปของนิตยสารฉบับหนึ่งได้เขียนสำหรับกับเรื่องเวลาในมือ ฉันถูกดาวตามปกติเป็นการขโมย ผู้จัดการสำนักงานเรียกว่าความปลอดภัย และ กับกองทหารการกิจ ติดตามฉันผ่านห้องโถง labyrinthine เกือบไปที่ประตูของฉันแก้ไข ผมมีวิธีพิสูจน์ที่ผม ฉันไม่สามารถย้ายได้เฉพาะ briskly ไปทางบริษัทของคนที่รู้ว่าฉันเวลาอื่นผมบนกำหนดกระดาษเฉพาะที่และฆ่าเวลาก่อนการสัมภาษณ์ ฉันป้อนร้านค้าเครื่องประดับในเมืองของแต่ละใกล้ฝั่งเหนือ เจ้าของคนที่รับตัวเองและกลับมามีขนาดใหญ่สีแดง Doberman Pinscher รัดที่จุดสิ้นสุดของการบังคับ เธอยืน สุนัขขยายไปทางฉัน เงียบกับคำถามของฉัน เธอตาปูดเกือบออกของศีรษะของเธอ ผมจึงพยักหน้ามองเผิน ๆ สถาน และคนอวยของเธอค่อนข้างพูด ไร ฉันไม่เคยค้นเป็นเลวเป็นนักข่าวชายสีดำอีกด้วย เขาไปใกล้เคียง Waukegan, illinois ประเทศคู่ของฤดูร้อนที่ผ่านมาทำงานในเรื่องเกี่ยวกับการฆาตกรที่เกิดที่นั่น Mistaking โปรแกรมรายงานสำหรับที่นักฆ่า เจ้าหน้าที่ตำรวจลากเขาจากรถของเขาที่ gunpointe และ แต่สำหรับข้อมูลประจำตัวของเขากด คงพยายามจะจองเขา ตอนนั้นไม่ใช่ ผู้ชายสีดำค้านิทานเช่นนี้ตลอดเวลา ปี ฉันเรียนรู้เพื่อดับความโกรธฉันรู้สึกที่บ่อยนำการก่อการร้าย ไม่ดังจะย่อมได้นำไปสู่ความบ้า ตอนนี้ใช้ระวังใจตัวเองน้อยคุกคาม ไม่ย้ายเกี่ยวกับกับการดูแล โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงเย็น ฉันให้ท่ากว้างไปคนประสาทบนแพลตฟอร์มรถไฟใต้ดินในเวลาวี โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมีแลกเปลี่ยนเสื้อผ้าธุรกิจสำหรับกางเกงยีนส์ ถ้าฉันเกิดสามารถเข้าอาคารอยู่เบื้องหลังคนที่ปรากฏ skittish ฉันอาจเดินตาม ปล่อยให้พวกเขาล้างล็อบบี้ก่อนกลับ เพื่อไม่ดูเหมือนจะ มีต่อ ฉันได้รับความสงบ และเข้ามากในเหล่านั้นหายากโอกาสที่เมื่อผมได้ถูกทำลาย โดยเจ้าหน้าที่ตำรวจและ บน constitutionals-เย็น ฉันจ้างอะไรได้พิสูจน์ให้เป็น tensionreducing ดีวัด: ฉัน whistle ดี้บีโธเฟนวิวาลดี และนิยมมากขึ้นคีตกวีคลาสสิก แม้ steely Yorkers ใหม่ hunching ไปยังจุดหมายปลายทางค่ำคืนดูเหมือนผ่อนคลาย และบางครั้งพวกเขาได้เข้าร่วมในเพลงนี้ แทบทุกคนน่าจะรู้สึกที่mugger การไม่ warbling สดใส ซันนี่เลือกจากของวิวัลดีโฟร์ซีซั่น จึงเทียบเท่ากับของฉันของ cowbell ที่นักสวมเมื่อพวกเขารู้พวกเขาอยู่ในประเทศหมี

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เหยื่อรายแรกของฉันเป็นผู้หญิงที่ขาวแต่งตัวดีอาจจะอยู่ในวัยยี่สิบต้น ๆ ของเธอ ฉันมา
เมื่อเย็นวันหนึ่งของเธอบนถนนร้างในสวนสาธารณะ Hyde Park, ร่ำรวยค่อนข้าง
ย่านหมายถึงอย่างอื่นส่วนยากจนชิคาโก ขณะที่ผมเหวี่ยงลงบน
ถนนที่อยู่เบื้องหลังของเธอดูเหมือนจะมีความสุขุมรอบคอบระยะ uninflammatory ระหว่างเรา ไม่
เช่นนั้น เธอโยนกลับอย่างรวดเร็วกังวล เธอค่อนข้างหนุ่มชายผิวดำ - กว้างหกฟุตสอง
นิ้วด้วยหนวดเคราและผมเป็นลูกคลื่น, มือทั้งสองข้างผลักเข้าไปในกระเป๋าของขนาดใหญ่
แจ็คเก็ตทหาร - ดูเหมือนตกอยู่ในอันตรายใกล้ หลังจากนั้นไม่กี่อย่างรวดเร็วมากขึ้นมองเห็นเธอหยิบขึ้นมา
ก้าวของเธอและเร็ว ๆ นี้ได้รับการทำงานอย่างจริงจัง ภายในไม่กี่วินาทีที่เธอหายไปในข้าม
ถนน.
นั่นเป็นเวลากว่าทศวรรษที่ผ่านมา ผมเป็นยี่สิบสองปีนักศึกษาปริญญาโทที่เพิ่ง
มาถึงที่มหาวิทยาลัยชิคาโก มันเป็นเสียงสะท้อนของฝีเท้าว่าผู้หญิงกลัวที่
ว่าครั้งแรกที่ผมเริ่มที่จะรู้ว่ามรดกเทอะทะฉันเข้ามา - ความสามารถในการปรับเปลี่ยนของประชาชน
พื้นที่ในรูปแบบที่น่าเกลียด เห็นได้ชัดว่าเธอคิดว่าตัวเองเหมืองของผู้ร้ายข่มขืนหรือ
แย่ลง ทุกข์การแข่งขันของการนอนไม่หลับ แต่ฉันถูกสะกดรอยตามการนอนหลับไม่ได้ป้องกัน
ผู้เดินทาง ในฐานะที่เป็นคนอ่อนแอที่เป็นแทบจะไม่สามารถที่จะใช้มีดไก่ดิบ - ให้อยู่คนเดียวถือ
หนึ่งไปยังลำคอของคน - ฉันรู้สึกประหลาดใจอายและอนาถใจทั้งหมดในครั้งเดียว เที่ยวบินของเธอ
ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนสมรู้ร่วมคิดในการปกครองแบบเผด็จการ นอกจากนี้ยังทำให้มันชัดเจนว่าผมก็
แยกไม่ออกจากมิจฉาชีพที่บางครั้งแทรกซึมเข้ามาในพื้นที่จาก
สลัมโดยรอบ ที่พบครั้งแรกและผู้ที่ปฏิบัติตามความหมายที่กว้างใหญ่
อ่าวตกใจอยู่ระหว่างคนเดินเท้าในเวลากลางคืน - โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้หญิง - และฉัน และเร็ว ๆ นี้
ฉันรวบรวมที่ถูกมองว่าเป็นอันตรายเป็นอันตรายในตัวเอง ฉันต้องการเพียงเพื่อเปิด
มุมในสถานการณ์ที่เสี่ยงอันตรายหรือกลัวฝูงชนบางคนติดอาวุธในห้องโถง
ที่ใดที่หนึ่งหรือทำให้ย้ายผิดหลังจากที่ถูกดึงไปโดยตำรวจ ในกรณีที่ความกลัวและ
อาวุธที่พบ - และพวกเขามักจะทำในเมืองอเมริกา - มีความเป็นไปได้ของ
. เสียชีวิต
ในปีแรกที่แรกอยู่ห่างจากบ้านเกิดของฉันของฉันฉันก็จะกลายเป็นคุ้นเคย
กับภาษาของความกลัว ที่มืดแยกเงาผมสามารถข้ามในด้านหน้าของรถ
หยุดที่สัญญาณไฟจราจรและล้วงเอา thunk, thunk, thunk ของไดรเวอร์ - ดำ, ขาว, ชาย
หรือหญิง - ตอกลงล็อคประตู บนถนนเดินทางน้อยลงหลังจากที่มืดผมเติบโต
ที่คุ้นเคยกับการ แต่ไม่เคยสะดวกสบายกับคนที่ข้ามไปยังอีกฟากของถนน
มากกว่าผ่านไป แล้วมี unpleasantries มาตรฐานที่มีตำรวจ doormen,
ฮือฮา cabdrivers และคนอื่น ๆ ที่มีธุรกิจก็คือการคัดกรองบุคคลที่ออกลำบาก
ก่อนที่จะมีความสกปรกใด ๆ .
ผมจะย้ายไปนิวยอร์กเกือบสองปีที่ผ่านมาและฉันยังคงมีวอล์คเกอร์คืนตัวยง . ใน
ใจกลางเมืองแมนฮัตตันฝูงชนที่อยู่ใกล้คงปกลดเครียด one เอ็ดถนนสายหนึ่ง
. การเผชิญหน้า
ที่อื่น ๆ ในโซโหเช่นที่อาคารทางเท้าแคบและระยะห่างแน่น
ปิดฟ้าออกไป - สิ่งที่ได้รับตึงมากอย่างแน่นอน.
หลังจากที่มืด บนถนน warrenlike ของ Brooklyn ที่ฉันอยู่ฉันมักจะเห็นผู้หญิงที่กลัว
ที่เลวร้ายที่สุดจากฉัน พวกเขาดูเหมือนจะได้ตั้งอยู่บนใบหน้าของพวกเขาที่เป็นกลางและมีสายรัดกระเป๋าของพวกเขา
หงุดหงิดทั่วหัวอกของพวกเขา Bandolier สไตล์ที่พวกเขาเคลื่อนไปข้างหน้าราวกับว่าตัวเองสดชื่น
กับถูกเล่นงาน ฉันเข้าใจแน่นอนว่าอันตรายพวกเขารับรู้ไม่ได้เป็น
ภาพหลอน โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้หญิงมีความเสี่ยงที่จะเกิดความรุนแรงถนนและชายหนุ่มผิวดำ
กำลังอย่างมากในหมู่ overrepresented กระทำผิดของความรุนแรงว่า แต่ความจริงเหล่านี้จะ
ไม่มีปลอบใจกับชนิดของการโอนที่มาของการที่เคยสงสัยพิลึก
นิติบุคคลที่มีผู้คนเดินเท้าหลีกเลี่ยงการติดต่อตา.
มันไม่ได้เป็นทั้งหมดที่ชัดเจนกับฉันว่าฉันถึงอายุสุกของยี่สิบสองโดยไม่ต้อง
จิตสำนึกของคนเดินเท้าตายกลางคืนประกอบกับฉัน บางทีมันอาจจะเป็นเพราะใน
เชสเตอร์เพนซิลขนาดเล็กเมืองอุตสาหกรรมโกรธที่ฉันมาอายุในปี 1960 ผม
เห็นได้ชัดแทบกับฉากหลังของสงครามแก๊งถนน knifings และการฆาตกรรม ผม
เติบโตขึ้นมาเป็นหนึ่งในชายที่ดีอาจจะมีกำปั้นครึ่งโหลต่อสู้ ในการหวนกลับของฉันประหม่า
ของการต่อสู้ที่มีแหล่งที่มาที่ชัดเจน.
ในฐานะที่เป็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่ผมเห็นคนที่ยากลำบากนับไม่ถ้วนล็อคไป; ฉันได้ฝังไว้ตั้งแต่หลายเกินไป มี
เด็กทารกได้จริงๆ - ญาติวัยรุ่นน้องชายของยี่สิบสอง, เพื่อนในวัยเด็กของเขาใน
วัยยี่สิบกลาง - ทั้งหมดลงไปในเอพองอาจเล่นออกมาบนท้องถนน ฉันมาที่
สงสัยคุณธรรมของการข่มขู่ในช่วงต้น ฉันเลือกที่อาจจะไม่รู้ตัวยังคงเป็น
เงา -. ขี้อาย แต่รอดชีวิต
fearsomeness ไม่เหมาะสมกับผมในสถานที่สาธารณะมักจะมีรสชาติที่เต็มไปด้วยอันตราย.
น่ากลัวที่สุดของความสับสนเหล่านี้เกิดขึ้นในช่วงปลายปี 1970 และต้นปี 1980 เมื่อ
ผมทำงาน เป็นนักข่าวในชิคาโก วันหนึ่งวิ่งเข้ามาในสำนักงานของนิตยสารที่ผมกำลัง
เขียนเรื่องกำหนดเส้นตายในมือผมก็เข้าใจผิดว่าเป็นขโมย ผู้จัดการสำนักงาน
ที่เรียกว่าการรักษาความปลอดภัยและด้วยความเฉพาะกิจกองทหารไล่ฉันผ่านห้องโถงกวนเกือบ
ไปที่ประตูบรรณาธิการของฉัน ผมมีวิธีการพิสูจน์ว่าผมเป็นใครไม่มี ฉันเท่านั้นที่สามารถย้ายเหยงไปยัง
บริษัท ของคนที่รู้ว่าฉัน.
อีกครั้งฉันเป็นที่ได้รับมอบหมายสำหรับหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นและฆ่าเวลาก่อนที่จะให้สัมภาษณ์ ฉัน
เดินเข้าไปในร้านขายเครื่องประดับในเมืองที่ร่ำรวยใกล้ทางด้านทิศเหนือ เจ้าของขอตัวเอง
และกลับมาพร้อมกับโดเบอร์แมนพินสเชอสีแดงรัดมหาศาลในตอนท้ายของการข่ม เธอ
ยืนสุนัขที่มีต่อการขยายฉันเงียบคำถามของฉันตาของเธอเกือบปูดออกมาจาก
หัวของเธอ ฉันได้ดูคร่าวๆรอบพยักหน้าและสั่งให้เธอราตรีสวัสดิ์.
ค่อนข้างพูด แต่ฉันไม่เคยมีอาการเป็นไม่ดีเป็นนักข่าวชายสีดำอีก เขา
ไปอยู่ใกล้วอคี, Illinois, คู่ของฤดูร้อนที่ผ่านมาในการทำงานกับเรื่องราวเกี่ยวกับ
ฆาตกรที่เกิดที่นั่น นักข่าวเข้าใจผิดสำหรับนักฆ่าเจ้าหน้าที่ตำรวจลาก
เขาออกมาจากรถของเขาที่ gunpointe และ แต่สำหรับข้อมูลประจำตัวกดของเขาอาจจะมีการพยายามที่จะ
สำรองเขา ตอนดังกล่าวไม่ได้ผิดปกติ คนดำนิทานค้าเช่นนี้ตลอดเวลา.
กว่าปีที่ผมได้เรียนรู้ที่จะดับความโกรธที่ฉันรู้สึกจึงมักจะถูกนำมาเป็นความผิดทางอาญา ไม่
ให้ทำเช่นนั้นก็จะได้นำไปสู่บ้า ตอนนี้ผมใช้ความระมัดระวังที่จะทำให้ตัวเองน้อย
คุกคาม ฉันย้ายเกี่ยวกับการดูแลสายโดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงเย็น ฉันให้ที่นอนกว้างเพื่อ
คนประสาทบนแพลตฟอร์มที่สถานีรถไฟใต้ดินในช่วงกระจ้อยร่อยชั่วโมงโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเราได้
แลกเปลี่ยนเสื้อผ้ากางเกงยีนส์สำหรับธุรกิจ ถ้าฉันเกิดขึ้นที่จะเข้าสู่การสร้างที่อยู่เบื้องหลังบาง
คนที่ปรากฏพยศผมอาจจะเดินไปโดยปล่อยให้พวกเขาล้างล็อบบี้ก่อนที่ผมจะกลับมาเพื่อที่
จะไม่ดูเหมือนจะตามพวกเขา ฉันได้รับความสงบและความพึงพอใจมากในที่หายาก
โอกาสเมื่อฉันได้รับการดึงมาจากตำรวจ.
และในช่วงปลาย constitutionals ตอนเย็นผมจ้างสิ่งที่ได้พิสูจน์แล้วว่าเป็นที่ยอดเยี่ยม tensionreducing
วัด: ผมเป่านกหวีดท่วงทำนองจากเบโธเฟนและ Vivaldi และ ที่นิยมมาก
นักประพันธ์เพลงคลาสสิก แม้แข็งชาวนิวยอร์ก hunching ไปยังสถานที่ท่องเที่ยวกลางคืนดูเหมือน
จะผ่อนคลายและบางครั้งพวกเขาก็เข้าร่วมในการปรับแต่ง แทบทุกคนน่าจะรู้สึกว่า
ผู้ร้ายจะไม่ถูกส่งภาษาสดใสแดดจากการเลือกของ Vivaldi Four Seasons มันเป็น
เทียบเท่าของฉันกระดึงที่นักเดินทางไกลสวมใส่เมื่อพวกเขารู้ว่าพวกเขาอยู่ในประเทศหมี

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เหยื่อรายแรกของฉันเป็นผู้หญิง ผิวขาว แต่งตัวดี อาจจะอยู่ในวัยยี่สิบต้น ๆของเธอ ผมมา
เมื่อเธอคืนหนึ่งเคว้งคว้างบนถนนในสวนสาธารณะไฮด์ปาร์ค ย่านค่อนข้างร่ำรวย
ในอื่น หมายถึง ส่วนที่ยากจนของชิคาโก ผมเหวี่ยงลงบน
ถนนข้างหลังเธอ และดูเหมือนจะมีความลับ uninflammatory ระยะทางระหว่างเรา ไม่
. เธอโยนกลับมาได้อย่างรวดเร็วกังวล กับเธอผู้ชายสีดำ youngish –กว้างหกฟุตสองนิ้วกับเครา
เป็นลูกคลื่นผมทั้งมือยัดเข้าไปในกระเป๋าของ–เสื้อ
ทหารขนาดใหญ่ดูอย่างตกอยู่ในอันตรายใกล้ หลังจากไม่กี่เพิ่มเติมด่วนถูก เธอหยิบขึ้นมา
ก้าวของเธอ และไม่นานก็วิ่งอย่างจริงจัง ภายในไม่กี่วินาที เธอหายตัวไปในข้ามถนน
.
ที่มากกว่าทศวรรษที่ผ่านมา ผมอายุ 22 ปีนักศึกษาระดับบัณฑิตศึกษาใหม่
มาถึงที่มหาวิทยาลัยชิคาโก มันคือเสียงสะท้อนของ footfalls กลัวผู้หญิง
ที่แรกที่ฉันเริ่มรู้จักเทอะทะมรดกฉันเข้ามาและความสามารถในการปรับเปลี่ยนพื้นที่สาธารณะ
ในวิธีที่น่าเกลียด มันชัดเจนว่าเธอนึกว่าตัวเองเหมืองของตัวตลก , ข่มขืน , หรือ
แย่ การแข่งขันของการนอนไม่หลับ ทรมานแต่ฉันสะกดรอยตามนอน ไม่ใช่ที่พึ่ง
เดินทาง เป็นคนอ่อนแอที่แทบจะเอามีดไป–ไก่ดิบให้คนเดียวถือ
หนึ่งของคนที่คอ–ผมตกใจ อาย และกลัวในเวลาเดียวกัน
เที่ยวบินของเธอทำให้ผมรู้สึกเหมือนเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดในการปกครองแบบเผด็จการ . นอกจากนี้ยังทำให้มันชัดเจนว่าผมไม่ต่างอะไรกับโจรในบางครั้ง

ไปพื้นที่โดยรอบชุมชน ที่พบครั้งแรกและบรรดาผู้ที่ตามความหมายที่กว้างใหญ่
น่าตกใจอ่าววางระหว่างเดินกลางคืน–โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้หญิง–และฉัน และในไม่ช้า
ฉันรวบรวมพวกนั้นถูกมองว่าอันตรายภัยในตัวมันเอง ฉันเพียงต้องการที่จะเปิด
มุมในสถานการณ์ที่เสี่ยง หรือฝูงชนบางกลัวอาวุธคนในห้องโถง
ที่ไหน หรือให้ย้ายโปรตอนที่หลังจากถูกดึงมากกว่าโดยตำรวจที่กลัวและ
อาวุธเจอ–และพวกเขามักจะทำในเมืองอเมริกา – มีความเป็นไปได้ของการตาย
.
ในปีแรกนั้น ครั้งแรกห่างจากบ้านเกิดของผม ผมเป็นอย่างที่คุ้นเคย
กับภาษาของความกลัว ที่มืดสลัว สี่แยก ผมสามารถข้ามด้านหน้าของรถ
หยุดที่สัญญาณไฟจราจร และกระตุ้นตึกตึกตึก , , ของไดรเวอร์ ( สีดำ , ขาว , ชาย ,
หรือหญิง–ตอกลง ประตูล็อค บนถนนเดินทางน้อยลงหลังจากที่มืด ผมเติบโต
ชินแต่ไม่เคยสบายกับคนข้ามไปอีกฝั่งของถนน
มากกว่าที่ผ่านมา แล้วมีมาตรฐาน unpleasantries กับตำรวจ พนง. เปิดประตูซินะ
cabdrivers , bouncers , และอื่น ๆที่มีธุรกิจจะคัดเลือกบุคคลที่มีปัญหาก่อน

ความน่ารังเกียจ