The baker’s shop was, like everythi

The baker’s shop was, like everything else, in ruins. No one was there. At first, she saw nothing but the mass of crumpled earthen walls. But then she remembered that the oven was just inside the door. The door frame still stood erect, supporting one end of the roof. She stood in this frame, and, running her hand in underneath the fallen roof, she felt the wooden cover of the iron kettle. Under this, there might be steamed bread. She worked her arm in delicately and carefully. It took quite a long time, and clouds of lime and dust almost choked her. Nevertheless, she was right. She squeezed her hand in under the cover and felt the firm, smooth skin of the big steamed rolls. She drew out four; one by one.
“It’s hard to kill an old thing like me,” she remarked cheerfully to no one. She began to eat one of the rolls as she walked back. If she only had a bit of garlic and a bowl of tea—but one couldn’t have everything in these times.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ร้านเบเกอร์ อย่าง ถูกในซากปรักหักพัง ไม่มีไม่ ตอนแรก เธอเห็นอะไรแต่มวลของผนังดินยับ แต่แล้ว เธอจำได้ว่า เตาอบเป็นเพียงภายในประตู กรอบประตูยังคงยืนตรง สนับสนุนปลายด้านหนึ่งของหลังคา เธอยืนอยู่ในกรอบนี้ และ เธอใช้มือของเธอในใต้หลังคาลดลง รู้สึกกาต้มน้ำเหล็กหุ้มไม้ ภายใต้นี้ อาจมีขนมปังนึ่ง เธอทำงานแขนของเธอในประณีต และระมัดระวัง ใช้เวลาค่อนข้างนาน และเมฆของมะนาวและฝุ่นเกือบสำลักเธอ อย่างไรก็ตาม เธอถูกต้อง เธอบีบมือของเธอในภายใต้ฝาครอบ และรู้สึกมั่นคง เรียบผิวใหญ่นึ่งม้วน เธอดึงออกสี่ หนึ่งโดยหนึ่ง"มันเป็นการฆ่าเป็นสิ่งเก่าเช่นฉัน เธอนั้นซึ่งจะไม่มีใคร เธอเริ่มที่จะกินการม้วนอย่างใดอย่างหนึ่งขณะเดินกลับ ถ้าเธอมีเพียงบิตของกระเทียมและชามชา — แต่หนึ่งไม่มีทุกอย่างในครั้งนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ร้านเบเกอร์เป็นเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ในซากปรักหักพัง ไม่มีใครอยู่ที่นั่น ตอนแรกเธอเห็นอะไร แต่มวลของผนังดินยู่ยี่ แต่แล้วเธอก็จำได้ว่าเตาอบเป็นเพียงภายในประตู กรอบประตูยังคงยืนอยู่ตรงที่สนับสนุนปลายด้านหนึ่งของหลังคา เธอยืนอยู่ในกรอบนี้และวิ่งมือของเธอในใต้หลังคาลดลงที่เธอรู้สึกว่าไม้ฝาของกาต้มน้ำเหล็ก ภายใต้นี้อาจจะมีขนมปังนึ่ง เธอทำงานแขนของเธอในประณีตและระมัดระวัง มันต้องใช้เวลาค่อนข้างนานและเมฆของมะนาวและฝุ่นเกือบสำลักเธอ อย่างไรก็ตามเธอขวา เธอบีบมือของเธอในภายใต้ฝาครอบและรู้สึกกระชับ, ผิวเรียบเนียนของนึ่งม้วนใหญ่ เธอดึงออกสี่; หนึ่งโดยหนึ่ง.
"มันเป็นเรื่องยากที่จะฆ่าสิ่งเก่าเหมือนฉัน" เธอตั้งข้อสังเกตอย่างมีความสุขที่จะไม่มีใคร เธอเริ่มที่จะกินหนึ่งม้วนขณะที่เธอเดินกลับ ถ้าเธอมีเพียงบิตของกระเทียมและชามชา แต่ก็ไม่สามารถมีทุกอย่างในครั้งนี้