![Chapter 7: “A Normal High School Boy”. Black_or_White.[แก้ไข]Part 1[แก การแปล - Chapter 7: “A Normal High School Boy”. Black_or_White.[แก้ไข]Part 1[แก ไทย วิธีการพูด](http://thimg.ilovetranslation.com/_data/ilovetranslation_com_th/pic/logo.gif?v=869a7f0268970bd1_1889){kind=logo}
- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
Chapter 7: “A Normal High School Bo
Chapter 7: “A Normal High School Boy”. Black_or_White.[แก้ไข]
Part 1[แก้ไข]
Kamijou Touma could not move.
He could not even stand up from the white bench.
He had nothing left to guide him.
Even if he could move his legs to walk and even if he had the strength to clench his right fist, what could he do? After seeing such a perfectly correct answer and after seeing such happiness, did he still have the courage to interfere and charge in toward someone else’s misfortune? It was true he may have resolved something. But there may have been another way. What if he could have travelled back in time and stopped those tragedies if he had only not been fooled back then and had known the answer from the beginning?
Anyone would have said that was nonsense, but Othinus had done it.
It may have been like seeing one’s opponent’s hand before playing one’s own and it may have exceeded what any human could do, but it was obvious whose answer had been more “correct”.
“…”
Evening had fallen.
The people gathered in the park had gradually left and Kamijou was soon left alone. Even so, everything he had seen there was burned into the insides of his eyelids.
What possible reason was there to destroy that?
Could he find a motive for fighting Othinus?
He wanted to return to his original world.
He wanted to return everything to normal.
He wanted to return to that normal everyday life he had believed would continue forever.
He wanted to take back the life of the boy named Kamijou Touma.
But…
He was the only one that wanted that.
He had believed that doing so was in everyone’s best interest, but that had been meaningless.
If he had to weigh the wide world against himself, he had always known which one to prioritize.
Othinus referred to herself as a god, and she had produced a result that lived up to that arrogance.
If that god protected this world of peace, created the people’s smiles, and behaved impeccably, what title befitted the person who opposed her?
There was only one answer.
“Yes.”
Kamijou covered his face with his hands as he sat in the bench.
“If anyone should be called evil, it’s me.”
He could no longer move.
He understood, so he could not move.
No matter what else he did, he would only trample on everyone else’s lives. The most he could do was feel he had saved them, but that self-satisfaction would destroy the balance of the world’s golden ratio. He could not do that. That was undeniable evil. If he saw someone else trying to do that very same thing, he would set everything aside and try to punch them. And there was no way of justifying treating himself as an exception.
It was over.
He had wondered what would happen if his heart broke during the many subsequent worlds.
This was probably the answer.
He would lose even the bare minimum of what it meant to be a living creature, he would be unable to move even a finger, and he would begin to rot while still alive.
“But…”
Letting it end like that might also be evil. He could still do something for everyone. Othinus had said his mere existence would eventually cause destruction. It was possible she could simply create a new world, but there were some things that would still be destroyed: the smiles of Index, Misaka Mikoto, and everyone else he knew. And not just that. He also bore the futures of people he did not know. There was no greater happiness than this, so any change would have to be a negative. The role he had been given could do nothing but mess up a good thing.
If he had become a trigger for nothing but that, he should bring an end to it now.
That had to be the case.
After all, that was the undeniably “right” answer.
“I get it.”
So…
So…
So…
“I get it, Othinus. I’ll go find somewhere to die.”
Slowly and silently, the boy stood up from the bench.
The motion resembled a balloon floating up into the evening sky after its string snapped. His small back seemed to melt into that orange world.
The countdown of his footsteps began.
Part 2[แก้ไข]
How should he kill himself?
Kamijou vaguely pondered that question as he wandered aimlessly through the streets. The answer would change where he had to go. He had never given it thought before. Othinus’s comments had been right on the mark. He had become so used to experiencing such unreasonable misfortune for so long that no normal trouble would kill him. Whether he was aware of it or not, he would somehow avoid death.
If he chose his method poorly, he would survive.
And that would undoubtedly damage this world of peace and smiles.
In which case, he could not casually and impulsively decide his own fate. He had to think over it carefully.
He needed a method which left no room for survival.
Once he made the action, there had to be no way of turning back no matter how much pathetically he trembled and had second thoughts.
There had to be a clear point of no return.
He did not know when the destruction would occur, so he had to come to the right answer on the first try.
“…”
As he wandered on unsteady legs, he realized this place was modeled after Academy City. However, the cityscape was a bit different. Most likely, the things unneeded in a perfect world were gone and new things had taken their place. For example, the laboratories of the dark side that were disguised as private institutions.
The most noticeable change was the lack of walls around the city. If the disputes between the magic side and science side were completely resolved, they would be unnecessary.
As he wandered about, he glimpsed the faces of the people who had left the orange-dyed park. They were all returning to their own small worlds and grasping their own happiness.
He turned toward some loud voices and saw a four girl group sitting around a table through a large restaurant window.
“In the end, I think your short temper is due to those salmon bentos, Mugino. I don’t know if you would call it chemical substances or chemical seasonings, but you need to watch out for any strong flavor like that!!”
“What? Frenda, I don’t want to hear that from someone who eats canned foods year round.”
“Come to think of it, you two eat salmon and mackerel. Why are you so super focused on seafood? Try to make your characters more super distinct.”
“…You two get along surprisingly well.”
A few more people walked by in front of Kamijou. They passed through the restaurant’s glass door and headed toward the girl group’s table.
“Nyah, nyah! What’s that delicious-looking stuff you’re eating, onee-chan!? Is it a new dish? Are they having a canned food fair!?”
“Fremea, I think she brought that in without asking. Look, the waitress over there is stiffly looking this way with a bitter smile.”
“Hamazura, you need to apologize for being super late! Also…those two are Komaba and Hanzou, right? Why is efficiency super dropping now that we got more underlings!?”
“Tch. That’s because Hanzou said turning back there was a shortcut.”
“Don’t blame me! It was because Leader Komaba wouldn’t leave that vending machine! Y’know, the one with the roulette!!”
“In the end, I can’t help but ask why my little sister is so attached to that extreme macho man.”
Kamijou had no intention of entering the restaurant, but the smell of food stimulated his hunger.
It seemed he still felt hunger at a time like this. He felt disgust at his own despicableness.
He patted his pocket and found he had his cell phone and wallet.
After walking a while longer, he found a food truck stopped on the side of the road. It seemed to be selling hot dogs.
“L-look, Sister Lucia! The hot dogs there are 2000 yen each! They must taste heavenly!”
“That is both gluttony and greed!!!!! A nun must not eat something like that!! Lidvia, you say something, too!!”
“Unfortunately, it appears Sister Orsola has already started eating one.”
The price was ridiculous, but this would be his final meal. He did not hold back and bought one along with a cup of soda.
After he received his food, a boy and two girls with brown skin passed by.
“Etzali, what are we going to do now?”
“Ask Tochtli. She’s the one that heard the commotion.”
“Wait. Don’t pass this off onto me. She’s practically your little sister and it isn’t easy calming her down once she starts pouting.”
As he sat on a guardrail and ate the food, he heard several voices from a nearby pedestrian bridge. First, he heard a gloomy teacher and a girl wearing a brightly-colored bee-like maid outfit. Neither of them noticed him.
“Sensei, what are we going to do now?”
“I hear an event is being held nearby. It appears to be a simple festival, but we should probably check it out.”
“Heh heh heh! Ha ha ha! So you mean this will be a festival date in yukatas? My Violence Donut is going to let out a roar!”
“You appear to have jumped ahead in the conversation like a scratched record, but try to calm down for now.”
Behind them were two girls with breasts larger than one would expect of students. They were glaring at each other so intensely it seemed sparks would fly.
They both had long hair. One had black hair that almost looked wet and the other had blonde hair that shined like honey, but they were both specialists at manipulating people’s minds.
“Don’t you think that was a bit much?”
“Oh, dear. I apologize, but I believe my comprehension ability is too poor to understand what you mean.”
“Oh, is that so? Is it that hard to comprehend that you shouldn’t recklessly use your Level 5 powers to cut in front of a line of elementary school children just to buy a hot dog!?”
“Ha ha ha. I told you I have poor comprehension ability☆”
Trying to kill himself with overconsumption of sugar and cholesterol would take too long.
After finishing his meal, Kamijou threw the containers in the trash and began walking through the orange city once more.
He passed by a woman in pajamas and a wheelchair and a girl with smartphones and other handheld devices hanging down from her neck.
“Oh, dear. As a Kihara, this peace is so bor
Part 1[แก้ไข]
Kamijou Touma could not move.
He could not even stand up from the white bench.
He had nothing left to guide him.
Even if he could move his legs to walk and even if he had the strength to clench his right fist, what could he do? After seeing such a perfectly correct answer and after seeing such happiness, did he still have the courage to interfere and charge in toward someone else’s misfortune? It was true he may have resolved something. But there may have been another way. What if he could have travelled back in time and stopped those tragedies if he had only not been fooled back then and had known the answer from the beginning?
Anyone would have said that was nonsense, but Othinus had done it.
It may have been like seeing one’s opponent’s hand before playing one’s own and it may have exceeded what any human could do, but it was obvious whose answer had been more “correct”.
“…”
Evening had fallen.
The people gathered in the park had gradually left and Kamijou was soon left alone. Even so, everything he had seen there was burned into the insides of his eyelids.
What possible reason was there to destroy that?
Could he find a motive for fighting Othinus?
He wanted to return to his original world.
He wanted to return everything to normal.
He wanted to return to that normal everyday life he had believed would continue forever.
He wanted to take back the life of the boy named Kamijou Touma.
But…
He was the only one that wanted that.
He had believed that doing so was in everyone’s best interest, but that had been meaningless.
If he had to weigh the wide world against himself, he had always known which one to prioritize.
Othinus referred to herself as a god, and she had produced a result that lived up to that arrogance.
If that god protected this world of peace, created the people’s smiles, and behaved impeccably, what title befitted the person who opposed her?
There was only one answer.
“Yes.”
Kamijou covered his face with his hands as he sat in the bench.
“If anyone should be called evil, it’s me.”
He could no longer move.
He understood, so he could not move.
No matter what else he did, he would only trample on everyone else’s lives. The most he could do was feel he had saved them, but that self-satisfaction would destroy the balance of the world’s golden ratio. He could not do that. That was undeniable evil. If he saw someone else trying to do that very same thing, he would set everything aside and try to punch them. And there was no way of justifying treating himself as an exception.
It was over.
He had wondered what would happen if his heart broke during the many subsequent worlds.
This was probably the answer.
He would lose even the bare minimum of what it meant to be a living creature, he would be unable to move even a finger, and he would begin to rot while still alive.
“But…”
Letting it end like that might also be evil. He could still do something for everyone. Othinus had said his mere existence would eventually cause destruction. It was possible she could simply create a new world, but there were some things that would still be destroyed: the smiles of Index, Misaka Mikoto, and everyone else he knew. And not just that. He also bore the futures of people he did not know. There was no greater happiness than this, so any change would have to be a negative. The role he had been given could do nothing but mess up a good thing.
If he had become a trigger for nothing but that, he should bring an end to it now.
That had to be the case.
After all, that was the undeniably “right” answer.
“I get it.”
So…
So…
So…
“I get it, Othinus. I’ll go find somewhere to die.”
Slowly and silently, the boy stood up from the bench.
The motion resembled a balloon floating up into the evening sky after its string snapped. His small back seemed to melt into that orange world.
The countdown of his footsteps began.
Part 2[แก้ไข]
How should he kill himself?
Kamijou vaguely pondered that question as he wandered aimlessly through the streets. The answer would change where he had to go. He had never given it thought before. Othinus’s comments had been right on the mark. He had become so used to experiencing such unreasonable misfortune for so long that no normal trouble would kill him. Whether he was aware of it or not, he would somehow avoid death.
If he chose his method poorly, he would survive.
And that would undoubtedly damage this world of peace and smiles.
In which case, he could not casually and impulsively decide his own fate. He had to think over it carefully.
He needed a method which left no room for survival.
Once he made the action, there had to be no way of turning back no matter how much pathetically he trembled and had second thoughts.
There had to be a clear point of no return.
He did not know when the destruction would occur, so he had to come to the right answer on the first try.
“…”
As he wandered on unsteady legs, he realized this place was modeled after Academy City. However, the cityscape was a bit different. Most likely, the things unneeded in a perfect world were gone and new things had taken their place. For example, the laboratories of the dark side that were disguised as private institutions.
The most noticeable change was the lack of walls around the city. If the disputes between the magic side and science side were completely resolved, they would be unnecessary.
As he wandered about, he glimpsed the faces of the people who had left the orange-dyed park. They were all returning to their own small worlds and grasping their own happiness.
He turned toward some loud voices and saw a four girl group sitting around a table through a large restaurant window.
“In the end, I think your short temper is due to those salmon bentos, Mugino. I don’t know if you would call it chemical substances or chemical seasonings, but you need to watch out for any strong flavor like that!!”
“What? Frenda, I don’t want to hear that from someone who eats canned foods year round.”
“Come to think of it, you two eat salmon and mackerel. Why are you so super focused on seafood? Try to make your characters more super distinct.”
“…You two get along surprisingly well.”
A few more people walked by in front of Kamijou. They passed through the restaurant’s glass door and headed toward the girl group’s table.
“Nyah, nyah! What’s that delicious-looking stuff you’re eating, onee-chan!? Is it a new dish? Are they having a canned food fair!?”
“Fremea, I think she brought that in without asking. Look, the waitress over there is stiffly looking this way with a bitter smile.”
“Hamazura, you need to apologize for being super late! Also…those two are Komaba and Hanzou, right? Why is efficiency super dropping now that we got more underlings!?”
“Tch. That’s because Hanzou said turning back there was a shortcut.”
“Don’t blame me! It was because Leader Komaba wouldn’t leave that vending machine! Y’know, the one with the roulette!!”
“In the end, I can’t help but ask why my little sister is so attached to that extreme macho man.”
Kamijou had no intention of entering the restaurant, but the smell of food stimulated his hunger.
It seemed he still felt hunger at a time like this. He felt disgust at his own despicableness.
He patted his pocket and found he had his cell phone and wallet.
After walking a while longer, he found a food truck stopped on the side of the road. It seemed to be selling hot dogs.
“L-look, Sister Lucia! The hot dogs there are 2000 yen each! They must taste heavenly!”
“That is both gluttony and greed!!!!! A nun must not eat something like that!! Lidvia, you say something, too!!”
“Unfortunately, it appears Sister Orsola has already started eating one.”
The price was ridiculous, but this would be his final meal. He did not hold back and bought one along with a cup of soda.
After he received his food, a boy and two girls with brown skin passed by.
“Etzali, what are we going to do now?”
“Ask Tochtli. She’s the one that heard the commotion.”
“Wait. Don’t pass this off onto me. She’s practically your little sister and it isn’t easy calming her down once she starts pouting.”
As he sat on a guardrail and ate the food, he heard several voices from a nearby pedestrian bridge. First, he heard a gloomy teacher and a girl wearing a brightly-colored bee-like maid outfit. Neither of them noticed him.
“Sensei, what are we going to do now?”
“I hear an event is being held nearby. It appears to be a simple festival, but we should probably check it out.”
“Heh heh heh! Ha ha ha! So you mean this will be a festival date in yukatas? My Violence Donut is going to let out a roar!”
“You appear to have jumped ahead in the conversation like a scratched record, but try to calm down for now.”
Behind them were two girls with breasts larger than one would expect of students. They were glaring at each other so intensely it seemed sparks would fly.
They both had long hair. One had black hair that almost looked wet and the other had blonde hair that shined like honey, but they were both specialists at manipulating people’s minds.
“Don’t you think that was a bit much?”
“Oh, dear. I apologize, but I believe my comprehension ability is too poor to understand what you mean.”
“Oh, is that so? Is it that hard to comprehend that you shouldn’t recklessly use your Level 5 powers to cut in front of a line of elementary school children just to buy a hot dog!?”
“Ha ha ha. I told you I have poor comprehension ability☆”
Trying to kill himself with overconsumption of sugar and cholesterol would take too long.
After finishing his meal, Kamijou threw the containers in the trash and began walking through the orange city once more.
He passed by a woman in pajamas and a wheelchair and a girl with smartphones and other handheld devices hanging down from her neck.
“Oh, dear. As a Kihara, this peace is so bor
0/5000
บทที่ 7: "เป็นโรงเรียนปกติเด็ก" Black_or_Whiteสิทธิการ [ได้]ส่วนที่ 1 [สิทธิการได้]ไม่สามารถย้าย Kamijou Toumaเขาอาจไม่ได้ยืนขึ้นจากม้านั่งสีขาวเขามีอะไร ๆ เพื่อแนะนำเขาแม้ว่าเขาอาจย้ายขาเดิน และแม้ว่าเขากำลัง clench กำปั้นของเขาขวา ได้เขาทำอะไร หลัง จากเห็นตอบอย่างถูกต้อง และหลัง จากได้เห็นความสุขดังกล่าว ไม่ได้เขายังมีความกล้าที่จะแทรกแซง และพุ่งเข้าหาเรื่องของผู้อื่น ความจริงเขาอาจมีแก้ไขบางสิ่งบางอย่างได้ แต่อาจมีอีกวิธีหนึ่ง ถ้าเขาไม่ได้เดินทางไปกลับในเวลา และหยุด tragedies เหล่านั้นถ้าเขามีเท่านั้นไม่ได้หลอกกลับมาแล้ว และรู้จักคำตอบตั้งแต่ต้นใครจะว่า คำเหลวไหล แต่ Othinus ได้ทำการอาจได้รับเช่นเห็นมือของฝ่ายตรงข้ามของก่อนเล่นตัวเอง และอาจมีเกินสิ่งที่บุคคลใด ๆ สามารถทำ แต่ก็ชัดคำตอบที่ได้มากกว่า "ถูกต้อง"“…”ตอนเย็นก็ลดลงคนที่รวมตัวกันในสวนได้ค่อย ๆ จากไป และทันทีที่เหลือ Kamijou คนเดียวกัน ถึงกระนั้น ทุกอย่างที่เขาเห็นมีถูกเขียนเป็น insides ของเปลือกตาของเขาเหตุใดได้มีการ ทำลายที่เขาสามารถหาแรงจูงใจในการต่อสู้กับ Othinusเขาอยากกลับไปโลกเดิมของเขาเขาอยากกลับทุกอย่างเป็นปกติเขาอยากกลับไปที่ชีวิตประจำวันปกติที่เขาได้เชื่อว่า จะทำตลอดไปเขาอยากกลับไปใช้ชีวิตของเด็กผู้ชายที่ชื่อ Kamijou Toumaแต่...พระองค์เดียวเท่านั้นที่ต้องการที่เขาก็เชื่อว่าที่ทำอยู่ในดอกเบี้ยที่ดีที่สุดของทุกคน แต่ที่ได้ไม่ถ้าเขายกโลกกว้างกับตัวเอง เขาได้รู้จักกันจะให้ความสำคัญเสมอOthinus ที่อ้างอิงถึงตัวเองเป็นพระเจ้า และเธอได้ผลิตผลที่อาศัยค่าจะว่าหยิ่งถ้าพระที่ป้องกันโลกนี้สงบสุข สร้างรอยยิ้มของผู้คน และทำงานติ ชื่อเรื่องอะไร befitted คนตรงข้ามเธอมีคำตอบเดียว"ใช่"Kamijou ครอบคลุมใบหน้าของเขา ด้วยมือของเขาขณะที่เขานั่งอยู่ในม้านั่ง"ถ้าใครจะเรียกว่าความชั่วร้าย มันเป็นฉัน"เขาอาจไม่ย้ายเขาเข้าใจ เพื่อให้เขาไม่สามารถย้ายไม่ว่าอะไรเขาไม่ได้ เขาจะบาทาสามัคคีเท่านั้นในชีวิตของทุกคน ส่วนใหญ่เขาไม่ได้รู้สึกเขามีบันทึกพวกเขา แต่ว่า self-satisfaction จะทำลายสมดุลของอัตราส่วนทองในโลก เขาไม่สามารถทำที่ ที่ปฏิเสธความชั่วร้ายได้ ถ้าเขาเห็นคนอื่น พยายามทำสิ่งที่เหมือนกันมาก เขาจะดองทุกอย่าง และพยายามที่จะเจาะได้ และมีวิธีของ justifying รักษาตัวเองเป็นข้อยกเว้นมันผ่านไปเขาก็สงสัยว่า อะไรจะเกิดขึ้นถ้าหัวใจที่ยากจนในโลกตามมามากมายนี้คงเป็นคำตอบเขาจะสูญเสียแม้กระทั่งเปล่าขั้นต่ำมันหมายความว่า เป็น สิ่งมีชีวิตอยู่อาศัย จะไม่สามารถย้ายได้นิ้ว และเขาจะเริ่มเน่าในขณะที่ยังมีชีวิตอยู่"แต่..."ปล่อยให้มันสิ้นสุดเช่นนั้นอาจยังมีความชั่วร้าย เขาอาจยังคงทำงานสำหรับทุกคน Othinus ได้กล่าวว่า การดำรงอยู่ของเขาเพียงในที่สุดจะทำให้ทำลาย มันเป็นไปได้เธอก็สามารถสร้างโลกใหม่ แต่มีบางสิ่งที่จะยังคงถูกทำลาย: รอยยิ้มของดัชนี Misaka Mikoto และคนอื่น ๆ ที่เขารู้ และไม่เพียงที่ นอกจากนี้เขายังแบกในอนาคตของคนที่เขาไม่รู้ มีความสุขไม่ยิ่งกว่านี้ ดังนั้นการเปลี่ยนแปลงใด ๆ จะต้อง เป็นค่าลบ บทบาทที่เขาได้รับอาจไม่ต้องทำอะไรแต่ระเบียบค่าเป็นสิ่งที่ดีถ้าเขาได้กลายเป็นทริกเกอร์สำหรับแต่ที่ เขาควรนำมาวางนั้นขณะนี้ที่ได้เป็นกรณีหลังจากที่ทุก ที่ถูกคำตอบดี ๆ "เหมาะสม""ฉันทำ"ดังนั้น...ดังนั้น...ดังนั้น..."ฉันได้รับมัน Othinus ฉันจะไปหาไหนจะตาย"อย่างช้า ๆ และ เงียบ ๆ เด็กยืนขึ้นจากม้านั่งการเคลื่อนไหวคล้ายกับมีบอลลูนลอยตัวขึ้นมาในท้องฟ้ายามค่ำคืนหลังจากสายอักขระการจัดชิด หลังเล็ก ๆ ของเขาดูเหมือนจะ ละลายเข้าสู่โลกที่ส้มเริ่มนับถอยหลังของรอยเท้าของเขาส่วนที่ 2 [สิทธิการได้]วิธีควรเขาฆ่าตัวเองหรือไม่Kamijou คลับ pondered คำถามเขาได้เดินไปมาคว้างผ่านถนน คำตอบจะเปลี่ยนที่เขาต้องไป เขาก็ไม่เคยให้มันคิดก่อน ความคิดเห็นของ Othinus ได้ในหมาย ได้กลายเป็นดังนั้นเคยประสบโชคร้ายเช่น unreasonable สำหรับนาน ว่า ไม่มีปัญหาปกติจะฆ่าเขา ว่าเขาทราบ หรือไม่ เขาจะหลีกเลี่ยงความตายอย่างใดถ้าเขาเลือกวิธีของเขาไม่ดี เขาจะอยู่รอดและที่ไม่ต้องสงสัยจะทำลายโลกนี้สงบสุขและรอยยิ้มในกรณี เขาอาจไม่ตั้งใจ และ impulsively ตัดสินใจชะตากรรมของเขาเอง เขาคิดขึ้นอย่างรอบคอบเขาจำเป็นต้องใช้วิธีการที่ออกจากห้องเพื่อความอยู่รอดเมื่อเขาทำการดำเนินการ มีได้จะเป็นวิธีที่ไม่หันหลังกลับไม่มากสะดวกเขา trembled และมีความคิดที่สองมีได้เป็นจุดชัดเจนของไม่กลับเขาไม่รู้จักเมื่อทำลายจะเกิดขึ้น ดังนั้นเขาต้องการคำตอบถูกมาในลองแรก“…”ที่เขาได้เดินไปมาบนขา unsteady เขารู้สถานที่นี้ถูกจำลองหลังจากที่เมืองออสการ์ อย่างไรก็ตาม ไปแตกต่าง คล้าย สิ่งที่ไม่จำเป็นในโลกสมบูรณ์ได้หายไป และสิ่งใหม่มีความเกิดขึ้น ตัวอย่าง ห้องปฏิบัติการด้านมืดที่ถูกปลอมแปลงให้เป็นสถาบันเอกชนการเปลี่ยนแปลงที่เห็นได้ชัดที่สุดคือการ ขาดของกำแพงเมือง ถ้าข้อโต้แย้งระหว่างด้านมายากลและด้านวิทยาศาสตร์ได้รับการแก้ไขอย่างสมบูรณ์ พวกเขาจะไม่จำเป็นขณะที่เขาได้เดินไปมาเกี่ยวกับ เขา glimpsed ใบหน้าของคนได้จากไปสวนส้มย้อม พวกเขาได้ทั้งหมดกลับไปโลกของตนเองขนาดเล็ก และเรียงความสุขของตนเองเขาหันไปทางเสียงบางเสียง และเห็นกลุ่มสี่สาวนั่งรอบตารางผ่านหน้าต่างห้องอาหารขนาดใหญ่"ในสุด ฉันคิดว่า อารมณ์ของคุณสั้นเนื่องจากการที่ปลาแซลมอน bentos, Mugino ฉันไม่รู้ว่าถ้าคุณจะเรียกว่าสารเคมีหรือเคมีรส แต่คุณต้องระวังใด ๆ รสแรงเช่นนั้น!!""อะไร Frenda ไม่อยากได้ยินว่า จากคน ที่กินอาหารกระป๋องปี""มาถึงคิดดูของมัน คุณสองกินปลาแซลมอนและปลา ทำไมเป็นคุณดังนั้นซุปเปอร์เน้นอาหารทะเล พยายามของอักขระมากสุดแตกต่างกัน"“…คุณสองได้ตามน่าแปลกใจดี"บางคนเดินจากหน้า Kamijou พวกเขาผ่านประตูกระจกของร้าน และมุ่งหน้าไปยังตารางของกลุ่มสาว"Nyah, nyah อะไรคือสิ่งที่มองอร่อยคุณจะรับประทานอาหาร onee จัง มันเป็นจานใหม่ พวกเขามีงานอาหารกระป๋อง?""Fremea ฉันคิดว่า เธอมาในที่โดยไม่ต้องถาม ดู ให้น้องนั่น stiffly กำลัง วิธีนี้ดีขม""Hamazura ต้องขออภัยสำหรับการสายซุปเปอร์ ยัง...สองคนคือ Komaba และ Hanzou ขวา ทำไมมีประสิทธิภาพซูเปอร์ปล่อยหลังจากที่เราได้เพิ่มเติม underlings ?""สำนักงาน ที่ได้เนื่องจาก Hanzou กล่าวว่า หลังมีการเปิด ทางลัด""อย่าโทษฉัน เป็น เพราะ Komaba ผู้นำจะไม่ปล่อยที่หยอด Y'know หนึ่งกับรูเล็ต!!""ในสุด ฉันไม่สามารถช่วย แต่ถามทำไมน้องน้อยดังนั้นอยู่ที่มนุษย์ผู้ชายมาก"Kamijou มีขอป้อนอาหาร ได้กลิ่นหอมของอาหารถูกกระตุ้นความหิวของเขาดูเหมือนเขายังรู้สึกหิวในเวลาเช่นนี้ เขารู้สึกชังที่ despicableness ของเขาเองเขา patted กระเป๋าของเขา และพบเขามีโทรศัพท์มือถือและกระเป๋าสตางค์ของเขาหลังจากเดินในขณะที่อีกต่อไป เขาพบรถบรรทุกอาหารหยุดด้านของถนน เหมือนจะขายไส้กรอก"L-ลักษณะ ลูเซียน้องสาว สุนัขร้อนมีอยู่ 2000 เยน พวกเขาต้องลิ้มรสสวรรค์""ว่าเป็นการ gluttony และความโลภ!!! เด็กต้องกินอะไรเช่นนั้น!! Lidvia คุณพูดอะไรบางอย่าง เกินไป!""อับ เหมือนน้อง Orsola ได้เริ่มต้นแล้วกินหนึ่ง"ราคาถูกน่าหัวเราะ แต่นี้จะเป็นมื้อสุดท้ายของเขา เขาไม่ได้ถือกลับ และซื้อหนึ่งพร้อมกับถ้วยของโซดาหลังจากเขารับอาหาร เด็กผู้ชาย และหญิง 2 มีผิวสีน้ำตาลที่ผ่านโดย" Etzali สิ่งเราทำเช่นนี้? ""ขอ Tochtli เธอเป็นหนึ่งที่ได้ยินการหลีกหนีความวุ่นวาย""รอ ไม่ผ่านนี้ออกไปฉันนั้น เธอเป็นน้องสาวของคุณน้อยจริง และมันไม่ง่ายที่ชื่นเธอลงเมื่อเธอเริ่ม pouting"เป็นเขาเสาร์ในการอุตสาหกรรม และกินอาหาร เขาได้ยินเสียงต่าง ๆ จากสะพานคนเดินเท้าในบริเวณใกล้เคียง ครั้งแรก เขาได้ยินอาจารย์ที่มืดมนและผู้หญิงสวมใส่เครื่องแต่งกายสดใสสีผึ้งเหมือนแม่ ไม่ได้พบเขา"อาจารย์ สิ่งเราไปทำตอนนี้""ฉันได้ยินเหตุการณ์จัดขึ้นใกล้เคียง มันดูเหมือนจะเป็นงานง่าย แต่เราอาจจะตรวจสอบ""Heh heh heh ฮ่าฮ่าฮ่า! ดังนั้นคุณหมายถึง จะเป็นวันเทศกาลใน yukatas โดนัทของฉันรุนแรงจะให้ออกเป็นเสียงคำราม""คุณจะ ได้ไปข้างหน้าในการสนทนาดังรอย แต่พยายามสงบสติอารมณ์ในขณะนี้"เบื้องหลังถูกสองสาว มีหน้าอกใหญ่กว่าหวังของนักเรียน พวกเขาถูกแกลริงกันดังนั้นความเหมือนสปาร์คจะบินพวกเขาทั้งสองมีผมยาว หนึ่งมีผมสีดำที่ดูเกือบเปียก และอื่น ๆ มีเส้นผมสีบลอนด์ที่ shined เช่นน้ำผึ้ง แต่พวกเขาทั้งสองผู้เชี่ยวชาญในการจัดการกับจิตใจของคน"อย่าคิดว่า ที่มีบิตมาก""โอ้ เรียน ขอโทษ แต่ฉันเชื่อความสามารถความเข้าใจของฉันจนเกินกว่าจะเข้าใจความหมาย""โอ้ เป็นที่อื่น ๆ เป็นเรื่องที่ยากที่จะเข้าใจที่คุณไม่ควรใช้อำนาจของคุณ 5 ระดับ recklessly ตัดหน้าบรรทัดประถม เด็กเพิ่งซื้อสุนัขร้อน?""ฮา ฮา ฮา ผมบอกว่า คุณมีความเข้าใจดี ability☆"พยายามฆ่าตัวเอง ด้วย overconsumption ของน้ำตาลและไขมันจะใช้เวลานานเกินไปหลังจากเสร็จสิ้นอาหารของเขา Kamijou โยนที่บรรจุในถังขยะ และเริ่มเดินผ่านเมืองสีส้มอีกครั้งเขาผ่านผู้หญิงในชุดนอนรถเข็น และสาวกับสมาร์ทโฟนและอุปกรณ์มือถือที่ห้อยจากคอของเธอ"โอ้ เรียน Kihara สันติภาพนี้เป็นบ่อดังนั้น
การแปล กรุณารอสักครู่..
Chapter 7: “A Normal High School Boy”. Black_or_White.[แก้ไข]
Part 1[แก้ไข]
Kamijou Touma could not move.
He could not even stand up from the white bench.
He had nothing left to guide him.
Even if he could move his legs to walk and even if he had the strength to clench his right fist, what could he do? After seeing such a perfectly correct answer and after seeing such happiness, did he still have the courage to interfere and charge in toward someone else’s misfortune? It was true he may have resolved something. But there may have been another way. What if he could have travelled back in time and stopped those tragedies if he had only not been fooled back then and had known the answer from the beginning?
Anyone would have said that was nonsense, but Othinus had done it.
It may have been like seeing one’s opponent’s hand before playing one’s own and it may have exceeded what any human could do, but it was obvious whose answer had been more “correct”.
“…”
Evening had fallen.
The people gathered in the park had gradually left and Kamijou was soon left alone. Even so, everything he had seen there was burned into the insides of his eyelids.
What possible reason was there to destroy that?
Could he find a motive for fighting Othinus?
He wanted to return to his original world.
He wanted to return everything to normal.
He wanted to return to that normal everyday life he had believed would continue forever.
He wanted to take back the life of the boy named Kamijou Touma.
But…
He was the only one that wanted that.
He had believed that doing so was in everyone’s best interest, but that had been meaningless.
If he had to weigh the wide world against himself, he had always known which one to prioritize.
Othinus referred to herself as a god, and she had produced a result that lived up to that arrogance.
If that god protected this world of peace, created the people’s smiles, and behaved impeccably, what title befitted the person who opposed her?
There was only one answer.
“Yes.”
Kamijou covered his face with his hands as he sat in the bench.
“If anyone should be called evil, it’s me.”
He could no longer move.
He understood, so he could not move.
No matter what else he did, he would only trample on everyone else’s lives. The most he could do was feel he had saved them, but that self-satisfaction would destroy the balance of the world’s golden ratio. He could not do that. That was undeniable evil. If he saw someone else trying to do that very same thing, he would set everything aside and try to punch them. And there was no way of justifying treating himself as an exception.
It was over.
He had wondered what would happen if his heart broke during the many subsequent worlds.
This was probably the answer.
He would lose even the bare minimum of what it meant to be a living creature, he would be unable to move even a finger, and he would begin to rot while still alive.
“But…”
Letting it end like that might also be evil. He could still do something for everyone. Othinus had said his mere existence would eventually cause destruction. It was possible she could simply create a new world, but there were some things that would still be destroyed: the smiles of Index, Misaka Mikoto, and everyone else he knew. And not just that. He also bore the futures of people he did not know. There was no greater happiness than this, so any change would have to be a negative. The role he had been given could do nothing but mess up a good thing.
If he had become a trigger for nothing but that, he should bring an end to it now.
That had to be the case.
After all, that was the undeniably “right” answer.
“I get it.”
So…
So…
So…
“I get it, Othinus. I’ll go find somewhere to die.”
Slowly and silently, the boy stood up from the bench.
The motion resembled a balloon floating up into the evening sky after its string snapped. His small back seemed to melt into that orange world.
The countdown of his footsteps began.
Part 2[แก้ไข]
How should he kill himself?
Kamijou vaguely pondered that question as he wandered aimlessly through the streets. The answer would change where he had to go. He had never given it thought before. Othinus’s comments had been right on the mark. He had become so used to experiencing such unreasonable misfortune for so long that no normal trouble would kill him. Whether he was aware of it or not, he would somehow avoid death.
If he chose his method poorly, he would survive.
And that would undoubtedly damage this world of peace and smiles.
In which case, he could not casually and impulsively decide his own fate. He had to think over it carefully.
He needed a method which left no room for survival.
Once he made the action, there had to be no way of turning back no matter how much pathetically he trembled and had second thoughts.
There had to be a clear point of no return.
He did not know when the destruction would occur, so he had to come to the right answer on the first try.
“…”
As he wandered on unsteady legs, he realized this place was modeled after Academy City. However, the cityscape was a bit different. Most likely, the things unneeded in a perfect world were gone and new things had taken their place. For example, the laboratories of the dark side that were disguised as private institutions.
The most noticeable change was the lack of walls around the city. If the disputes between the magic side and science side were completely resolved, they would be unnecessary.
As he wandered about, he glimpsed the faces of the people who had left the orange-dyed park. They were all returning to their own small worlds and grasping their own happiness.
He turned toward some loud voices and saw a four girl group sitting around a table through a large restaurant window.
“In the end, I think your short temper is due to those salmon bentos, Mugino. I don’t know if you would call it chemical substances or chemical seasonings, but you need to watch out for any strong flavor like that!!”
“What? Frenda, I don’t want to hear that from someone who eats canned foods year round.”
“Come to think of it, you two eat salmon and mackerel. Why are you so super focused on seafood? Try to make your characters more super distinct.”
“…You two get along surprisingly well.”
A few more people walked by in front of Kamijou. They passed through the restaurant’s glass door and headed toward the girl group’s table.
“Nyah, nyah! What’s that delicious-looking stuff you’re eating, onee-chan!? Is it a new dish? Are they having a canned food fair!?”
“Fremea, I think she brought that in without asking. Look, the waitress over there is stiffly looking this way with a bitter smile.”
“Hamazura, you need to apologize for being super late! Also…those two are Komaba and Hanzou, right? Why is efficiency super dropping now that we got more underlings!?”
“Tch. That’s because Hanzou said turning back there was a shortcut.”
“Don’t blame me! It was because Leader Komaba wouldn’t leave that vending machine! Y’know, the one with the roulette!!”
“In the end, I can’t help but ask why my little sister is so attached to that extreme macho man.”
Kamijou had no intention of entering the restaurant, but the smell of food stimulated his hunger.
It seemed he still felt hunger at a time like this. He felt disgust at his own despicableness.
He patted his pocket and found he had his cell phone and wallet.
After walking a while longer, he found a food truck stopped on the side of the road. It seemed to be selling hot dogs.
“L-look, Sister Lucia! The hot dogs there are 2000 yen each! They must taste heavenly!”
“That is both gluttony and greed!!!!! A nun must not eat something like that!! Lidvia, you say something, too!!”
“Unfortunately, it appears Sister Orsola has already started eating one.”
The price was ridiculous, but this would be his final meal. He did not hold back and bought one along with a cup of soda.
After he received his food, a boy and two girls with brown skin passed by.
“Etzali, what are we going to do now?”
“Ask Tochtli. She’s the one that heard the commotion.”
“Wait. Don’t pass this off onto me. She’s practically your little sister and it isn’t easy calming her down once she starts pouting.”
As he sat on a guardrail and ate the food, he heard several voices from a nearby pedestrian bridge. First, he heard a gloomy teacher and a girl wearing a brightly-colored bee-like maid outfit. Neither of them noticed him.
“Sensei, what are we going to do now?”
“I hear an event is being held nearby. It appears to be a simple festival, but we should probably check it out.”
“Heh heh heh! Ha ha ha! So you mean this will be a festival date in yukatas? My Violence Donut is going to let out a roar!”
“You appear to have jumped ahead in the conversation like a scratched record, but try to calm down for now.”
Behind them were two girls with breasts larger than one would expect of students. They were glaring at each other so intensely it seemed sparks would fly.
They both had long hair. One had black hair that almost looked wet and the other had blonde hair that shined like honey, but they were both specialists at manipulating people’s minds.
“Don’t you think that was a bit much?”
“Oh, dear. I apologize, but I believe my comprehension ability is too poor to understand what you mean.”
“Oh, is that so? Is it that hard to comprehend that you shouldn’t recklessly use your Level 5 powers to cut in front of a line of elementary school children just to buy a hot dog!?”
“Ha ha ha. I told you I have poor comprehension ability☆”
Trying to kill himself with overconsumption of sugar and cholesterol would take too long.
After finishing his meal, Kamijou threw the containers in the trash and began walking through the orange city once more.
He passed by a woman in pajamas and a wheelchair and a girl with smartphones and other handheld devices hanging down from her neck.
“Oh, dear. As a Kihara, this peace is so bor
Part 1[แก้ไข]
Kamijou Touma could not move.
He could not even stand up from the white bench.
He had nothing left to guide him.
Even if he could move his legs to walk and even if he had the strength to clench his right fist, what could he do? After seeing such a perfectly correct answer and after seeing such happiness, did he still have the courage to interfere and charge in toward someone else’s misfortune? It was true he may have resolved something. But there may have been another way. What if he could have travelled back in time and stopped those tragedies if he had only not been fooled back then and had known the answer from the beginning?
Anyone would have said that was nonsense, but Othinus had done it.
It may have been like seeing one’s opponent’s hand before playing one’s own and it may have exceeded what any human could do, but it was obvious whose answer had been more “correct”.
“…”
Evening had fallen.
The people gathered in the park had gradually left and Kamijou was soon left alone. Even so, everything he had seen there was burned into the insides of his eyelids.
What possible reason was there to destroy that?
Could he find a motive for fighting Othinus?
He wanted to return to his original world.
He wanted to return everything to normal.
He wanted to return to that normal everyday life he had believed would continue forever.
He wanted to take back the life of the boy named Kamijou Touma.
But…
He was the only one that wanted that.
He had believed that doing so was in everyone’s best interest, but that had been meaningless.
If he had to weigh the wide world against himself, he had always known which one to prioritize.
Othinus referred to herself as a god, and she had produced a result that lived up to that arrogance.
If that god protected this world of peace, created the people’s smiles, and behaved impeccably, what title befitted the person who opposed her?
There was only one answer.
“Yes.”
Kamijou covered his face with his hands as he sat in the bench.
“If anyone should be called evil, it’s me.”
He could no longer move.
He understood, so he could not move.
No matter what else he did, he would only trample on everyone else’s lives. The most he could do was feel he had saved them, but that self-satisfaction would destroy the balance of the world’s golden ratio. He could not do that. That was undeniable evil. If he saw someone else trying to do that very same thing, he would set everything aside and try to punch them. And there was no way of justifying treating himself as an exception.
It was over.
He had wondered what would happen if his heart broke during the many subsequent worlds.
This was probably the answer.
He would lose even the bare minimum of what it meant to be a living creature, he would be unable to move even a finger, and he would begin to rot while still alive.
“But…”
Letting it end like that might also be evil. He could still do something for everyone. Othinus had said his mere existence would eventually cause destruction. It was possible she could simply create a new world, but there were some things that would still be destroyed: the smiles of Index, Misaka Mikoto, and everyone else he knew. And not just that. He also bore the futures of people he did not know. There was no greater happiness than this, so any change would have to be a negative. The role he had been given could do nothing but mess up a good thing.
If he had become a trigger for nothing but that, he should bring an end to it now.
That had to be the case.
After all, that was the undeniably “right” answer.
“I get it.”
So…
So…
So…
“I get it, Othinus. I’ll go find somewhere to die.”
Slowly and silently, the boy stood up from the bench.
The motion resembled a balloon floating up into the evening sky after its string snapped. His small back seemed to melt into that orange world.
The countdown of his footsteps began.
Part 2[แก้ไข]
How should he kill himself?
Kamijou vaguely pondered that question as he wandered aimlessly through the streets. The answer would change where he had to go. He had never given it thought before. Othinus’s comments had been right on the mark. He had become so used to experiencing such unreasonable misfortune for so long that no normal trouble would kill him. Whether he was aware of it or not, he would somehow avoid death.
If he chose his method poorly, he would survive.
And that would undoubtedly damage this world of peace and smiles.
In which case, he could not casually and impulsively decide his own fate. He had to think over it carefully.
He needed a method which left no room for survival.
Once he made the action, there had to be no way of turning back no matter how much pathetically he trembled and had second thoughts.
There had to be a clear point of no return.
He did not know when the destruction would occur, so he had to come to the right answer on the first try.
“…”
As he wandered on unsteady legs, he realized this place was modeled after Academy City. However, the cityscape was a bit different. Most likely, the things unneeded in a perfect world were gone and new things had taken their place. For example, the laboratories of the dark side that were disguised as private institutions.
The most noticeable change was the lack of walls around the city. If the disputes between the magic side and science side were completely resolved, they would be unnecessary.
As he wandered about, he glimpsed the faces of the people who had left the orange-dyed park. They were all returning to their own small worlds and grasping their own happiness.
He turned toward some loud voices and saw a four girl group sitting around a table through a large restaurant window.
“In the end, I think your short temper is due to those salmon bentos, Mugino. I don’t know if you would call it chemical substances or chemical seasonings, but you need to watch out for any strong flavor like that!!”
“What? Frenda, I don’t want to hear that from someone who eats canned foods year round.”
“Come to think of it, you two eat salmon and mackerel. Why are you so super focused on seafood? Try to make your characters more super distinct.”
“…You two get along surprisingly well.”
A few more people walked by in front of Kamijou. They passed through the restaurant’s glass door and headed toward the girl group’s table.
“Nyah, nyah! What’s that delicious-looking stuff you’re eating, onee-chan!? Is it a new dish? Are they having a canned food fair!?”
“Fremea, I think she brought that in without asking. Look, the waitress over there is stiffly looking this way with a bitter smile.”
“Hamazura, you need to apologize for being super late! Also…those two are Komaba and Hanzou, right? Why is efficiency super dropping now that we got more underlings!?”
“Tch. That’s because Hanzou said turning back there was a shortcut.”
“Don’t blame me! It was because Leader Komaba wouldn’t leave that vending machine! Y’know, the one with the roulette!!”
“In the end, I can’t help but ask why my little sister is so attached to that extreme macho man.”
Kamijou had no intention of entering the restaurant, but the smell of food stimulated his hunger.
It seemed he still felt hunger at a time like this. He felt disgust at his own despicableness.
He patted his pocket and found he had his cell phone and wallet.
After walking a while longer, he found a food truck stopped on the side of the road. It seemed to be selling hot dogs.
“L-look, Sister Lucia! The hot dogs there are 2000 yen each! They must taste heavenly!”
“That is both gluttony and greed!!!!! A nun must not eat something like that!! Lidvia, you say something, too!!”
“Unfortunately, it appears Sister Orsola has already started eating one.”
The price was ridiculous, but this would be his final meal. He did not hold back and bought one along with a cup of soda.
After he received his food, a boy and two girls with brown skin passed by.
“Etzali, what are we going to do now?”
“Ask Tochtli. She’s the one that heard the commotion.”
“Wait. Don’t pass this off onto me. She’s practically your little sister and it isn’t easy calming her down once she starts pouting.”
As he sat on a guardrail and ate the food, he heard several voices from a nearby pedestrian bridge. First, he heard a gloomy teacher and a girl wearing a brightly-colored bee-like maid outfit. Neither of them noticed him.
“Sensei, what are we going to do now?”
“I hear an event is being held nearby. It appears to be a simple festival, but we should probably check it out.”
“Heh heh heh! Ha ha ha! So you mean this will be a festival date in yukatas? My Violence Donut is going to let out a roar!”
“You appear to have jumped ahead in the conversation like a scratched record, but try to calm down for now.”
Behind them were two girls with breasts larger than one would expect of students. They were glaring at each other so intensely it seemed sparks would fly.
They both had long hair. One had black hair that almost looked wet and the other had blonde hair that shined like honey, but they were both specialists at manipulating people’s minds.
“Don’t you think that was a bit much?”
“Oh, dear. I apologize, but I believe my comprehension ability is too poor to understand what you mean.”
“Oh, is that so? Is it that hard to comprehend that you shouldn’t recklessly use your Level 5 powers to cut in front of a line of elementary school children just to buy a hot dog!?”
“Ha ha ha. I told you I have poor comprehension ability☆”
Trying to kill himself with overconsumption of sugar and cholesterol would take too long.
After finishing his meal, Kamijou threw the containers in the trash and began walking through the orange city once more.
He passed by a woman in pajamas and a wheelchair and a girl with smartphones and other handheld devices hanging down from her neck.
“Oh, dear. As a Kihara, this peace is so bor
การแปล กรุณารอสักครู่..
บทที่ 7 : " เด็ก " โรงเรียนมัธยมธรรมดา black_or_white [ แก้ไข ]
[ ]
ตอนที่ 1 แก้ไขคามิโจ โทมะไม่สามารถย้าย .
เขาไม่สามารถแม้แต่จะลุกขึ้นจากม้านั่งสีขาว เขาไม่มีอะไรเหลือให้
แนะนำเขา แม้ว่าเขาจะสามารถขยับขาเดิน และถ้าเขามีความแข็งแรงเพื่อ clench กำปั้นขวาของเขาแล้ว เขาจะทำอะไร ? หลังจากเห็นเช่นคำตอบที่ถูกต้อง และหลังจากได้เห็นความสุข เช่นเขามีความกล้าที่จะแทรกแซงและชาร์จต่อคนอื่นโชคร้าย ? มันก็จริง เขาอาจจะตัดสินใจบางอย่าง แต่อาจจะมีทางอื่น ถ้าเขาจะได้เดินทางกลับในเวลาและหยุดโศกนาฏกรรมเหล่านั้น ถ้าเขาไม่หลอกกลับและรู้คำตอบตั้งแต่ต้น
ใครก็บอกว่าเป็นเรื่องไร้สาระ แต่ othinus ทำได้แล้ว
มันอาจจะชอบมองฝ่ายตรงข้ามอย่างมือก่อนเล่นของตัวเอง และมันอาจจะเกินสิ่งที่มนุษย์ใด ๆที่สามารถทำได้ แต่มันก็ชัดเจน ใครตอบถูกมากกว่า " ถูกต้อง " .
" . . . . . . . "
ตอนเย็นได้ลดลง คนมาชุมนุมในสวนสาธารณะได้ค่อย ๆในไม่ช้า แล้วคามิโจ เหลือคนเดียว ดังนั้น ทุกอย่างที่เขาได้เห็นมันถูกเผากลายเป็น insides ของเปลือกตา .
เหตุผลอะไรที่เป็นไปได้มีการทำลายที่
เขาจะหาแรงจูงใจในการต่อสู้ othinus ?
เขาต้องการที่จะกลับไปยังโลกเดิมของเขา เขาอยากให้ทุกอย่างกลับมาเหมือนเดิม
ปกติ เขาอยากจะกลับไปที่ปกติชีวิตเขาได้เชื่อว่าจะอยู่ตลอดไป .
เขาต้องการเอาชีวิตของเด็กชายที่ชื่อ คามิโจ โทมะ
แต่ . . . . . . . เขาเป็นคนที่ต้องการมัน
เขาเชื่อว่า จะอยู่ในความสนใจที่ดีที่สุดของทุกคน แต่ที่เคยไร้ความหมาย
ถ้าเขาชั่งกว้างโลกกับเขาได้เสมอ ว่าอันไหนสำคัญ
othinus เรียกว่าตัวเองเป็นพระเจ้า และเธอได้ผลิตผลที่อาศัยอยู่ถึงความหยิ่ง .
ถ้า พระเจ้าปกป้องโลกนี้สงบสุข สร้างรอยยิ้มของผู้คนได้อย่างดีและประพฤติ ,สิ่งที่ชื่อ befitted คนที่ต่อต้านเธอ
มีเพียงคำตอบเดียว
" ใช่ " คามิโจ ปกคลุมใบหน้าของเขาด้วยมือของเขา ขณะที่เขานั่งอยู่ในม้านั่ง .
" ถ้าใครควรจะเรียกว่าร้าย ผมเอง "
เขาไม่สามารถขยับได้ เขาเข้าใจ เขาจะไม่ย้ายไป .
ไม่ว่าอะไรเขา เขาจะเหยียบย่ำชีวิตของทุกๆคน ที่สุดเขาก็รู้สึกว่าเขาได้ช่วยชีวิตพวกเขา
[ ]
ตอนที่ 1 แก้ไขคามิโจ โทมะไม่สามารถย้าย .
เขาไม่สามารถแม้แต่จะลุกขึ้นจากม้านั่งสีขาว เขาไม่มีอะไรเหลือให้
แนะนำเขา แม้ว่าเขาจะสามารถขยับขาเดิน และถ้าเขามีความแข็งแรงเพื่อ clench กำปั้นขวาของเขาแล้ว เขาจะทำอะไร ? หลังจากเห็นเช่นคำตอบที่ถูกต้อง และหลังจากได้เห็นความสุข เช่นเขามีความกล้าที่จะแทรกแซงและชาร์จต่อคนอื่นโชคร้าย ? มันก็จริง เขาอาจจะตัดสินใจบางอย่าง แต่อาจจะมีทางอื่น ถ้าเขาจะได้เดินทางกลับในเวลาและหยุดโศกนาฏกรรมเหล่านั้น ถ้าเขาไม่หลอกกลับและรู้คำตอบตั้งแต่ต้น
ใครก็บอกว่าเป็นเรื่องไร้สาระ แต่ othinus ทำได้แล้ว
มันอาจจะชอบมองฝ่ายตรงข้ามอย่างมือก่อนเล่นของตัวเอง และมันอาจจะเกินสิ่งที่มนุษย์ใด ๆที่สามารถทำได้ แต่มันก็ชัดเจน ใครตอบถูกมากกว่า " ถูกต้อง " .
" . . . . . . . "
ตอนเย็นได้ลดลง คนมาชุมนุมในสวนสาธารณะได้ค่อย ๆในไม่ช้า แล้วคามิโจ เหลือคนเดียว ดังนั้น ทุกอย่างที่เขาได้เห็นมันถูกเผากลายเป็น insides ของเปลือกตา .
เหตุผลอะไรที่เป็นไปได้มีการทำลายที่
เขาจะหาแรงจูงใจในการต่อสู้ othinus ?
เขาต้องการที่จะกลับไปยังโลกเดิมของเขา เขาอยากให้ทุกอย่างกลับมาเหมือนเดิม
ปกติ เขาอยากจะกลับไปที่ปกติชีวิตเขาได้เชื่อว่าจะอยู่ตลอดไป .
เขาต้องการเอาชีวิตของเด็กชายที่ชื่อ คามิโจ โทมะ
แต่ . . . . . . . เขาเป็นคนที่ต้องการมัน
เขาเชื่อว่า จะอยู่ในความสนใจที่ดีที่สุดของทุกคน แต่ที่เคยไร้ความหมาย
ถ้าเขาชั่งกว้างโลกกับเขาได้เสมอ ว่าอันไหนสำคัญ
othinus เรียกว่าตัวเองเป็นพระเจ้า และเธอได้ผลิตผลที่อาศัยอยู่ถึงความหยิ่ง .
ถ้า พระเจ้าปกป้องโลกนี้สงบสุข สร้างรอยยิ้มของผู้คนได้อย่างดีและประพฤติ ,สิ่งที่ชื่อ befitted คนที่ต่อต้านเธอ
มีเพียงคำตอบเดียว
" ใช่ " คามิโจ ปกคลุมใบหน้าของเขาด้วยมือของเขา ขณะที่เขานั่งอยู่ในม้านั่ง .
" ถ้าใครควรจะเรียกว่าร้าย ผมเอง "
เขาไม่สามารถขยับได้ เขาเข้าใจ เขาจะไม่ย้ายไป .
ไม่ว่าอะไรเขา เขาจะเหยียบย่ำชีวิตของทุกๆคน ที่สุดเขาก็รู้สึกว่าเขาได้ช่วยชีวิตพวกเขา
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- optimum mechanical properties
- i mean accounting us want invoice from y
- Sufficient
- คุณชอบดูหนังเรื่อง
- โอเค เข้าใจแล้ว
- You are the only one... I dare to talk a
- This research studied the effect of diff
- คุณพอจะทราบ
- accomplish
- I've told my parents about you as well,
- ตอนบ่ายฉันจะไปคุยกับตำรวจเกี่ยวกับแม็ก.
- Can I am ask
- ต้องใส่ชื่อเมืองไหมคะ
- Meat with tortillas
- Are you ready to talk time
- ในวันที่ 31 ตุลาคม ของทุกปี เป็นวันฮาโลว
- แต่ยังคงมีการสั่งซื้อน้อย
- Dear, Petty girlFor F&B MOS department w
- you always beautiful
- what can individuals do to contribute to
- a pioneer in wireless communications.
- in september 2008 a social studuies teac
- คุณสามารถพูดภาษาไทยได้ไหมคุณอาศัยอยู่ที่
- Barrier
