Euler–Bernoulli beam theory (also k

Euler–Bernoulli beam theory (also known as engineer's beam theory or classical beam theory)[1] is a simplification of the linear theory of elasticity which provides a means of calculating the load-carrying and deflection characteristics of beams. It covers the case for small deflections of a beam that is subjected to lateral loads only. It is thus a special case of Timoshenko beam theory that accounts for shear deformation and is applicable for thick beams. It was first enunciated circa 1750,[2] but was not applied on a large scale until the development of the Eiffel Tower and the Ferris wheel in the late 19th century. Following these successful demonstrations, it quickly became a cornerstone of engineering and an enabler of the Second Industrial Revolution.
Additional analysis tools have been developed such as plate theory and finite element analysis, but the simplicity of beam theory makes it an important tool in the sciences, especially structural and mechanical engineering.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ทฤษฎีคานออยเลอร์-Bernoulli (หรือเรียกว่าทฤษฎีคานวิศวกรหรือทฤษฎีคานคลาสสิก) [1] เป็นความเรียบง่ายของทฤษฎีเชิงเส้นของความยืดหยุ่นซึ่งมีวิธีการในการคำนวณภาระการดำเนินการและลักษณะโก่งของคาน มันครอบคลุมกรณีโก่งเล็ก ๆ ของแสงที่อยู่ภายใต้การโหลดด้านข้างเท่านั้นมันจึงเป็นกรณีพิเศษของทฤษฎีคานทิโมที่บัญชีสำหรับความผิดปกติเฉือนและจะใช้สำหรับคานหนา มันเป็นที่ที่กําหนดเป็นครั้งแรกประมาณ 1750, [2] แต่ไม่ได้ถูกนำมาใช้ในขนาดใหญ่จนการพัฒนาของหอและชิงช้าสวรรค์ในศตวรรษที่ 19 ต่อไปนี้การสาธิตที่ประสบความสำเร็จเหล่านี้มันได้อย่างรวดเร็วกลายเป็นรากฐานที่สำคัญของวิศวกรรมและ enabler ของการปฏิวัติอุตสาหกรรมครั้งที่สอง.
เครื่องมือในการวิเคราะห์เพิ่มเติมได้รับการพัฒนาเช่นทฤษฎีแผ่นและการวิเคราะห์องค์ประกอบ จำกัด แต่ความเรียบง่ายของทฤษฎีคานทำให้มันเป็นเครื่องมือที่สำคัญในด้านวิทยาศาสตร์ที่มีโครงสร้างโดยเฉพาะอย่างยิ่งและ วิศวกรรมเครื่องกล

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Euler–Bernoulli คานทฤษฎี (หรือที่เรียกว่าทฤษฎีคานของวิศวกรหรือทฤษฎีคลาสสิกบีม) [1] คือการรวบทฤษฎีเชิงเส้นของความยืดหยุ่นซึ่งเป็นวิธีการของการคำนวณลักษณะแบกโหลดและ deflection ของคาน มันครอบคลุมกรณี deflections เล็กของคานที่จะต้องโหลดที่ด้านข้างเท่านั้น จึงเป็นกรณีพิเศษของทฤษฎีคาน Timoshenko ที่บัญชีสำหรับแมพแรงเฉือน และสำหรับคานหนา เรื่องแรกเป็น enunciated เซอร์กา 1750, [2] แต่ไม่ได้ถูกใช้ในพื้นที่ขนาดใหญ่จนถึงการพัฒนาของหอไอเฟล และชิงล้อในช่วงปลายศตวรรษ ต่อไปนี้สาธิตเหล่านี้ประสบความสำเร็จ อย่างรวดเร็วกลายเป็นรากฐานที่สำคัญของวิศวกรรมและสตัวเปิดใช้งานการของสองการปฏิวัติอุตสาหกรรม
ได้รับการพัฒนาเครื่องมือวิเคราะห์เพิ่มเติมเช่นจานทฤษฎีและวิเคราะห์องค์ประกอบจำกัด แต่ทำความเรียบง่ายของทฤษฎีคานให้มันเป็นเครื่องมือสำคัญในศาสตร์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งโครงสร้างและวิศวกรรมเครื่องกล

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทฤษฎีลำแสง euler-bernoulli (นอกจากนั้นยังรู้จักกันในชื่อของวิศวกรทฤษฎีทฤษฎีหรือลำแสงลำแสงในแบบคลาสสิก)[ 1 ]มีง่ายขึ้นที่ของทฤษฎีตามแนวยาวของชีวาซึ่งจัดให้บริการวิธีการหนึ่งของการคำนวณลักษณะโหลดและการหักเหแสงของคาน โรงแรมครอบคลุมกรณีที่สำหรับ deflections ขนาดเล็กของลำแสงที่ว่าต้องมีการโหลดด้านข้างเท่านั้นมันจึงเป็นกรณีพิเศษที่ของทฤษฎีลำแสง timoshenko ที่บัญชีสำหรับการทำให้ผิดรูปตัดและมีผลบังคับใช้สำหรับคานหนา เป็นถึงประมาณ 1750 ครั้งแรก[ 2 ]แต่ไม่ได้นำไปใช้กับขนาดใหญ่ที่จนกว่าการพัฒนาของ Eiffel Tower และกงล้อ Ferris ที่ในช่วงปลายศตวรรษที่ 19 การสาธิตนี้ประสบความสำเร็จต่อไปนี้:ข้อมูลได้อย่างรวดเร็วกลายเป็นสารอินทรีย์ที่ของทางวิศวกรรมและเอกสารข้อมูลความสามารถหลักของที่สองการปฏิวัติอุตสาหกรรม.
เครื่องมือการวิเคราะห์เพิ่มเติมได้รับการพัฒนาเช่นการวิเคราะห์เกี่ยวกับทฤษฎีแผ่นและแผ่นแบบจำกัดแต่ความเรียบง่ายของทฤษฎีลำแสงทำให้เครื่องมือที่สำคัญในด้านวิทยาศาสตร์ที่โครงสร้างโดยเฉพาะและวิศวกรรมเครื่องกล