The participatory research initiati

The participatory research initiative recognized that improved management of CPRs/natural resources would strengthen tribal livelihood and make it sustainable. The initiative was based on baseline survey which revealed that if rain water is managed properly, the paddy yields would lead to stabilized income. Stakeholders had opined that water shortage was the most significant factor that prevented rice farmers from early nursery preparation to utilize rainwater optimally. They knew of fellow farmers in nearby villages or relations owning irrigation wells, benefitting from timely transplanting. Since opening of new irrigation wells was ruled out due to (1) benefit to individual (rather than the community) alone,(2) lack of financial resources and (3) electrical power connection problems, the stakeholders opted for a community nursery. It was also mutually agreed by all the development partners that dependence on sole crop constrained by vagaries of monsoon must be minimized by increasing income from sources other than agriculture. Limitations of agriculture as a source of living were in fact very well recognized by the farming and non farming community. Non farming villagers felt that they had a stake in betterment of agriculture as they were indirect beneficiaries. With many water tanks around, fisheries could also be one of the major livelihood providers but it was seen that the water bodies were not utilized for fish farming because the villagers lacked required skills. During the SWOT analysis, villagers initially showed hesitance in taking up pisciculture as an enterprise mostly due to the social structures and beliefs that pisciculture must be practiced by a certain caste alone. However, the social differences quickly dissolved once they were informed of the possible acquisition of skills through training. Prior to the interventions, fishing was carried out in the villages by a select group of people in a traditional way using throw nets(without modern nets, boats, fishing gears).

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความคิดริเริ่มการวิจัยแบบมีส่วนร่วมได้รับการยอมรับว่าการจัดการที่ดีขึ้นของ CPRs / ทรัพยากรธรรมชาติจะเสริมสร้างการดำรงชีวิตของชนเผ่าและทำให้มันยั่งยืน ความคิดริเริ่มที่อยู่บนพื้นฐานของการสำรวจพื้นฐานซึ่งเผยให้เห็นว่าถ้าน้ำฝนที่มีการจัดการอย่างถูกต้องผลผลิตข้าวจะนำไปสู่​​รายได้ที่มีความเสถียร ผู้มีส่วนได้เสียได้เห็นว่าปัญหาการขาดแคลนน้ำเป็นปัจจัยที่สำคัญที่สุดที่ทำให้เกษตรกรผู้ปลูกข้าวจากการเตรียมสถานรับเลี้ยงเด็กก่อนที่จะใช้ประโยชน์จากน้ำฝนได้อย่างดีที่สุด พวกเขารู้ว่าเพื่อนของเกษตรกรในหมู่บ้านใกล้เคียงหรือความสัมพันธ์ที่เป็นเจ้าของบ่อชลประทาน benefitting จากปลูกในเวลาที่เหมาะสม ตั้งแต่เปิดหลุมชลประทานใหม่ที่ถูกตัดออกจาก (1) ผลประโยชน์ให้กับบุคคล (มากกว่าชุมชน) เพียงอย่างเดียว (2) ขาดทรัพยากรทางการเงินและ (3) ปัญหาการเชื่อมต่อพลังงานไฟฟ้าผู้มีส่วนได้เสียเลือกสำหรับการเพาะชุมชน นอกจากนั้นยังได้ตกลงร่วมกันโดยทั้งหมดหุ้นส่วนการพัฒนาการพึ่งพาอาศัยกันว่าในการเพาะปลูก แต่เพียงผู้เดียว จำกัด โดยความหลากหลายของมรสุมจะต้องลดลงโดยการเพิ่มรายได้จากแหล่งอื่นที่ไม่ใช่การเกษตร ข้อ จำกัด ของการทำการเกษตรเป็นแหล่งที่มาของที่อยู่อาศัยที่ได้รับการยอมรับในความเป็นจริงเป็นอย่างดีโดยการทำฟาร์มและชุมชนเกษตรกรรมไม่ใช่ ชาวบ้านทำการเกษตรไม่รู้สึกว่าพวกเขามีสัดส่วนการถือหุ้นในดีขึ้นของการเกษตรตามที่พวกเขาได้รับผลประโยชน์ทางอ้อม ด้วยถังเก็บน้ำหลายแห่งทั่วประมงนอกจากนี้ยังอาจจะเป็นหนึ่งในผู้ให้บริการการทำมาหากินที่สำคัญ แต่มันก็เห็นได้ว่าแหล่งน้ำที่ไม่ได้ใช้ในการเลี้ยงปลาเพราะชาวบ้านขาดทักษะที่จำเป็น ในระหว่างการวิเคราะห์ SWOT ชาวบ้านครั้งแรกที่แสดงให้เห็น hesitance ในการขึ้น pisciculture เป็นองค์กรส่วนใหญ่เนื่องมาจากโครงสร้างทางสังคมและความเชื่อที่ pisciculture ต้องได้รับการปฏิบัติโดยวรรณะบางคนเดียว แต่ความแตกต่างทางสังคมที่ละลายในน้ำได้อย่างรวดเร็วเมื่อพวกเขาได้รับแจ้งจากการเข้าซื้อกิจการเป็นไปได้ของการฝึกอบรมทักษะผ่าน ก่อนที่จะมีการแทรกแซงการประมงได้ดำเนินการในหมู่บ้านโดยการเลือกกลุ่มของคนในวิธีแบบดั้งเดิมโดยใช้อวนจับโยน (ไม่มุ้งทันสมัย​​เรือประมง)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โครงการวิจัยที่ได้รับการยอมรับว่าปรับปรุงการจัดการเฉพาะที่แบบ / ทรัพยากรธรรมชาติจะเสริมสร้างความเป็นอยู่ของชนเผ่าและทำให้มันยั่งยืน ความคิดริเริ่มที่ถูกยึดฐานการสำรวจซึ่งพบว่าถ้าฝนตกน้ำมีการจัดการอย่างถูกต้อง ผลผลิตข้าวเปลือกจะนำไปสู่เสถียรภาพของรายได้ผู้มีส่วนได้เสียได้มีการขาดแคลนน้ำเป็นปัจจัยที่ทำให้เกษตรกรผู้ปลูกข้าวตั้งแต่อนุบาลเตรียมใช้น้ำฝนได้อย่างดีที่สุด พวกเขารู้ว่าเพื่อนเกษตรกรในหมู่บ้านใกล้เคียง หรือประชาสัมพันธ์ เจ้าของบ่อชลประทาน benefitting จากการปลูกตั้งแต่เปิดบ่อชลประทานใหม่ถูกปฏิเสธเนื่องจาก ( 1 ) ประโยชน์ต่อบุคคล ( มากกว่าชุมชน ) อยู่คนเดียว ( 2 ) การขาดทรัพยากรทางการเงินและ ( 3 ) ปัญหาการเชื่อมต่อไฟฟ้า ผู้มีส่วนได้เสียเลือกสถานเลี้ยงเด็กในชุมชนนอกจากนี้ยังร่วมกัน โดยพัฒนาคู่ค้าที่ต้องพึ่งพา แต่เพียงผู้เดียวการบังคับโดยความหลากหลายของมรสุมต้องจะลดลง โดยการเพิ่มรายได้จากแหล่งอื่นนอกเหนือจากภาคเกษตร ข้อจำกัดของเกษตรเป็นแหล่งที่มาของชีวิตในความเป็นจริงมากรู้จักดี โดยการไม่การเกษตรชุมชนไม่ใช่ชาวบ้านทำไร่รู้สึกว่าพวกเขามีอันดับที่ดีขึ้นของการเกษตรเป็นพวกเขาได้รับผลประโยชน์ทางอ้อม มีแท๊งค์น้ำรอบ การประมงยังอาจเป็นหนึ่งในผู้ให้บริการอาชีพหลักแต่ก็เห็นได้ว่า น้ำในร่างกายไม่ได้ใช้สำหรับการเลี้ยงปลา เพราะชาวบ้านขาดต้องใช้ทักษะ ในระหว่างการวิเคราะห์ชาวบ้านเริ่มแสดงให้เห็นว่า hesitance ในการขึ้นการเลี้ยงปลาเป็นองค์กรส่วนใหญ่เนื่องจากโครงสร้างทางสังคมและความเชื่อว่า การเลี้ยงปลา ต้องปฏิบัติโดยวรรณะหนึ่งคนเดียว อย่างไรก็ตาม ความแตกต่างทางสังคมละลายอย่างรวดเร็วเมื่อพวกเขาได้รับแจ้งของการเป็นไปได้ของทักษะที่ผ่านการฝึกอบรม ก่อนที่จะมีการแทรกแซง ,ตกปลาได้ดําเนินการในชุมชน โดยเลือกกลุ่มของผู้คนในวิธีแบบดั้งเดิมที่ใช้โยนมุ้ง ( มุ้งที่ทันสมัย , เรือ , ประมง ) .