The fact is that many many American

The fact is that many many Americans still depend on employer-sponsored health insurance, and in some ways, Obamacare has given people more options in terms of these exchanges, but it’s also increased incentives for employers to offer health benefits. For the near future, most are likely to continue doing so. At the same time, as everyone knows, healthcare costs have increased exponentially over the past few decades, just as most companies have become relentlessly focused on cutting labor costs and returning wealth to shareholders and executives. That gives CEOs like Tim Armstrong direct incentives to monitor employees’ personal health. Sometimes, there might be ostensibly legitimate reasons for doing so, such as containing overall costs, but the truth is, in the huge majority of cases, employers have no legitimate business in knowing any individual medical records or expenditures.

There’s no point in offering health benefits if you’re going to point fingers when people actually need to use them. This mentality that it’s somehow the victim’s fault is not only unfair, but it’s completely illogical. To say that anyone can control whether or not they have a premature baby, the fact is that the fundamental purpose of health insurance is covering events that are unpredictable for any individual but completely predictable in the aggregate. If you run a company of 5,000 employees as Tim Armstrong does, you can pretty much bet that, in any given year, someone might have an extremely premature baby. And if you’re running the company in the hopes that that won’t happen, that’s not a very prudent way to safeguard the company’s bottom line.

One motif or omen, as you put it, in the book is your mentioning that, the day you suffered the medical event that led to the premature birth, you wrote about your protagonist suffering a miscarriage. The fiction seemed to inform your reality, to some extent. On the flip side, how will this entire experience shape your future writing?

Even after my daughter came home, and even after her recovery was looking to be miraculous — as much as I hated that word when I first heard it related to my daughter’s birth — I still was haunted by the fear that, at any moment, I could lose her all over again. Just that sense that, one moment, everything was perfect, and the next moment, complete catastrophe with no warning — it’s hard to let go of that fear. Maybe it sounds silly, but I completely thought that I would never be able to go back to the novel that I was writing, because if I was going to write about anything bad happening to the baby in the book, I thought: “How can I know something terrible won’t happen to my daughter in real life?” It wasn’t just my writing. There were a million things I was superstitious about, like the way we used to gloat about how exuberant and full of life our son was. I was always afraid to celebrate anything out loud again because, at any moment, it could all be taken away from you.

But I really feel like my daughter taught me to be fearless in a way. She had no choice but to fight for every breath. She had no idea the odds that were against her, the fear about her future, the fact that, for a lot of the earliest part of her life — and it’s painful to admit — I was afraid to become attached to her because I thought at any moment I might lose her. She really showed me how to live in each moment knowing that you might not get the next one. I think I’ve been able to bring that back to my writing. For me, writing has always been a way to confront the dark mysterious areas of life that you don’t want to experience, but I think that your fiction comes alive when you plunge further into the depths that you’d otherwise like to go. Until my daughter was born, I don’t think I knew just how dark life could get, and how wide the unknown really is.

But I think it’s also taught me so much about love and uncertainty and the inherent fragility of life, and I hope to bring all that into my daily life as a mother and to let go of some of the worries that I think are endemic in modern parenthood: all the focus on the milestones and the benchmarks. Is your kid going to speak perfect Mandarin, or eat like a French kid, or get SAT scores like the Chinese kids are supposed to do? Everyday, I do a gut check. At the end of the day, I remind myself: Are we all safe and sound? Are we all together? I need that reminder just like everyone else. If that’s the case, then things are okay.

Also, there’s something transcendent about the love I think I learned from my daughter. Each moment I hold her, it’s enough, and it has to be its own reward. To this day, when she says things like, “Mom, I see the moon!”, that stills my heart. In writing, you have to go to the darkest places in order to have those moments of transcendence.

You discussed earlier that the book helps you tell the origin story for your daughter. But there are parts of the book that expose some very dark and honest emotions that surround the birth of your daughter. I’m sure there will be a time when your daughter will want to read the book, and some of those passages may not be pleasant to read. How do you hope to frame the story to her? Do you see any challenges in talking to her about the book, and if so, how will you overcome them?

There were many, many moments in the writing — especially when I had to leave her with my husband or a babysitter to go and write the book — that I did feel like I was betraying the deepest darkest secrets between her and me in order to capture the reality that we live through. For me, there was no point in telling her story unless I was going to tell the full truth. I think there are so many platitudes surrounding the talk about premature babies or the way we like to simplify the messy process of bringing new life into the world, in terms of these charts and checklists and images of the perfect baby. For me, what was most beautiful and important about her story was the fact that her journey, in some ways, defied every cliché that you could possibly ascribe to it. But it also confirmed, in some ways, everything that we might want from a feel-good, inspirational story.

I think that ultimately, this question of “How much is a human life ultimately worth?” is a terrifying way to assess someone’s existence. But because of how she was born, that was the question hanging over her from the start. I think that, ultimately, she will understand that every challenge that she faced was part of her journey. I’m the kind of person that hates the word “miracle.” The last thing that I expected was for her story to be this kind of a happy ending, and yet I can’t take that away from her. She earned that label, and I have to give it to her. Right now, she’s two and a half, and she’s just proud of herself for everything that she does on any given day. She’s so proud when she throws a terrible tantrum. She’s proud for stealing a toy or cookie from her big brother. When she saw the cover of the book for the first time, she said, “Hey, that’s me!” She was thrilled! I want her to know everything she overcame to be who she is today.

At the same time, I want to recognize, yes, in many ways, she’s a miracle. People who see her now will have no idea of her history. It took me a long time to let go of the worries about the kind of life she might live or what she might accomplish. I don’t mean in terms of test scores or school admissions. I mean in terms of whether she’d be able to crawl, whether she’d be able to walk, whether she’d be able to feed herself one day. She has sailed through any test like any other two-year-old. But the journey hasn’t been easy for her. Everything that I think ordinary kids can take for granted has been harder for her to reach. But if she didn’t seem so apparently unscathed, I don’t think the value of her life would be any less.

Naguib smiled. “I don’t think so.” Naguib spoke slowly, running his hands through his brilliantine curls, still thinking about it. “I had the experience of responsibility on Tahrir. I was organizing medicine, food, tents—everything. And if I was elected from my part of the city, where there is a big section of slum, it means a high proportion of the people I would be responsible for would be living below the poverty line. How could I sleep at night? That’s way too much responsibility. Whoa.” He put out his hands to rein in an imaginary horse.

*

There’s no point in offering health benefits if you’re going to point fingers when people actually need to use them. This mentality that it’s somehow the victim’s fault is not only unfair, but it’s completely illogical. To say that anyone can control whether or not they have a premature baby, the fact is that the fundamental purpose of health insurance is covering events that are unpredictable for any individual but completely predictable in the aggregate. If you run a company of 5,000 employees as Tim Armstrong does, you can pretty much bet that, in any given year, someone might have an extremely premature baby. And if you’re running the company in the hopes that that won’t happen, that’s not a very prudent way to safeguard the company’s bottom line.

One motif or omen, as you put it, in the book is your mentioning that, the day you suffered the medical event that led to the premature birth, you wrote about your protagonist suffering a miscarriage. The fiction seemed to inform your reality, to some extent. On the flip side, how will this entire experience shape your future writing?

Even after my daughter came home, and even after her recovery was looking to be miraculous — as much as I hated that word when I first heard it related to my daughter’s birth — I still was haunted by the fear that, at any moment, I could lose her all over again. Just that sense that, one moment, everything was perfect, and the next moment, complete catastrophe with no warning — it’s hard to let go of that fear. Maybe it sounds silly, but I completely thought that I would never be able to go back to the novel that I was writing, because if I was going to write about anything bad happening to the baby in the book, I thought: “How can I know something terrible won’t happen to my daughter in real life?” It wasn’t just my writing. There were a million things I was superstitious about, like the way we used to gloat about how exuberant and full of life our son was. I was always afraid to celebrate anything out loud again because, at any moment, it could all be taken away from you.

But I really feel like my daughter taught me to be fearless in a way. She had no choice but to fight for every breath. She had no idea the odds that were against her, the fear about her future, the fact that, for a lot of the earliest part of her life — and it’s painful to admit — I was afraid to become attached to her because I thought at any moment I might lose her. She really showed me how to live in each moment knowing that you might not get the next one. I think I’ve been able to bring that back to my writing. For me, writing has always been a way to confront the dark mysterious areas of life that you don’t want to experience, but I think that your fiction comes alive when you plunge further into the depths that you’d otherwise like to go. Until my daughter was born, I don’t think I knew just how dark life could get, and how wide the unknown really is.

But I think it’s also taught me so much about love and uncertainty and the inherent fragility of life, and I hope to bring all that into my daily life as a mother and to let go of some of the worries that I think are endemic in modern parenthood: all the focus on the milestones and the benchmarks. Is your kid going to speak perfect Mandarin, or eat like a French kid, or get SAT scores like the Chinese kids are supposed to do? Everyday, I do a gut check. At the end of the day, I remind myself: Are we all safe and sound? Are we all together? I need that reminder just like everyone else. If that’s the case, then things are okay.

Also, there’s something transcendent about the love I think I learned from my daughter. Each moment I hold her, it’s enough, and it has to be its own reward. To this day, when she says things like, “Mom, I see the moon!”, that stills my heart. In writing, you have to go to the darkest places in order to have those moments of transcendence.

You discussed earlier that the book helps you tell the origin story for your daughter. But there are parts of the book that expose some very dark and honest emotions that surround the birth of your daughter. I’m sure there will be a time when your daughter will want to read the book, and some of those passages may not be pleasant to read. How do you hope to frame the story to her? Do you see any challenges in talking to her about the book, and if so, how will you overcome them?

There were many, many moments in the writing — especially when I had to leave her with my husband or a babysitter to go and write the book — that I did feel like I was betraying the deepest darkest secrets between her and me in order to capture the reality that we live through. For me, there was no point in telling her story unless I was going to tell the full truth. I think there are so many platitudes surrounding the talk about premature babies or the way we like to simplify the messy process of bringing new life into the world, in terms of these charts and checklists and images of the perfect baby. For me, what was most beautiful and important about her story was the fact that her journey, in some ways, defied every cliché that you could possibly ascribe to it. But it also confirmed, in some ways, everything that we might want from a feel-good, inspirational story.

I think that ultimately, this question of “How much is a human life ultimately worth?” is a terrifying way to assess someone’s existence. But because of how she was born, that was the question hanging over her from the start. I think that, ultimately, she will understand that every challenge that she faced was part of her journey. I’m the kind of person that hates the word “miracle.” The last thing that I expected was for her story to be this kind of a happy ending, and yet I can’t take that away from her. She earned that label, and I have to give it to her. Right now, she’s two and a half, and she’s just proud of herself for everything that she does on any given day. She’s so proud when she throws a terrible tantrum. She’s proud for stealing a toy or cookie from her big brother. When she saw the cover of the book for the first time, she said, “Hey, that’s me!” She was thrilled! I want her to know everything she overcame to be who she is today.

At the same time, I want to recognize, yes, in many ways, she’s a miracle. People who see her now will have no idea of her history. It took me a long time to let go of the worries about the kind of life she might live or what she might accomplish. I don’t mean in terms of test scores or school admissions. I mean in terms of whether she’d be able to crawl, whether she’d be able to walk, whether she’d be able to feed herself one day. She has sailed through any test like any other two-year-old. But the journey hasn’t been easy for her. Everything that I think ordinary kids can take for granted has been harder for her to reach. But if she didn’t seem so apparently unscathed, I don’t think the value of her life would be any less.

Naguib smiled. “I don’t think so.” Naguib spoke slowly, running his hands through his brilliantine curls, still thinking about it. “I had the experience of responsibility on Tahrir. I was organizing medicine, food, tents—everything. And if I was elected from my part of the city, where there is a big section of slum, it means a high proportion of the people I would be responsible for would be living below the poverty line. How could I sleep at night? That’s way too much responsibility. Whoa.” He put out his hands to rein in an imaginary horse.

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

จริงอยู่ว่า คนอเมริกันจำนวนมากหลายยังคงขึ้นอยู่กับผู้ให้สนับสนุนนายจ้างประกัน และในบางวิธี Obamacare ได้รับคนเพิ่มเติมในด้านการแลกเปลี่ยนเหล่านี้ แต่ก็เป็นแรงจูงใจเพิ่มขึ้นสำหรับนายจ้างที่ให้ประโยชน์ต่อสุขภาพ ในอนาคตอันใกล้ ส่วนใหญ่มีแนวโน้มที่ต้องการทำเช่นนั้น ในเวลาเดียวกัน everyone knows ต้นทุนสุขภาพได้เพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณเมื่อทศวรรษผ่านมาไม่กี่ เหมือนบริษัทส่วนใหญ่ได้กลายเป็นคืบเน้นตัดต้นทุนแรงงานและทรัพย์สมบัติกลับมาผู้ถือหุ้นและผู้บริหาร ที่ให้ CEOs เช่นอาร์มสตรองทิมแรงจูงใจโดยตรงเพื่อตรวจสอบสุขภาพของพนักงาน บางครั้งอาจมีเหตุผลถูกต้องตามกฎหมายรัฐบาลทำเช่นนั้น เช่นประกอบด้วยต้นทุนโดยรวม แต่ความจริงก็ คือ ในกรณีส่วนใหญ่ใหญ่ นายมีธุรกิจไม่ถูกต้องตามกฎหมายในรู้ว่าแต่ละระเบียนทางการแพทย์หรือค่าใช้จ่ายใด ๆมีจุดในการให้บริการสุขภาพถ้าคุณกำลังจะไปชี้นิ้วเมื่อคนจริงจำเป็นต้องใช้ ความคิดนี้เป็นอย่างใดบกพร่องของเหยื่อไม่ธรรม แต่มันเป็นเรื่องไร้เหตุผลโดยสิ้นเชิง จะบอกว่า ใครสามารถควบคุมหรือไม่มีเด็กก่อนวัย ความจริงคือ วัตถุประสงค์พื้นฐานของการประกันสุขภาพจะครอบคลุมเหตุการณ์ที่ไม่แน่นอนสำหรับบุคคลใด ๆ แต่ทั้งหมดได้ใน aggregate ถ้าคุณเรียกใช้บริษัทของพนักงาน 5000 กับทิมอาร์มสตรอง คุณสามารถสวยมากเดิมพันว่า ในปี กำหนดคนอาจเป็นเด็กก่อนวัยมากขึ้น และถ้าคุณกำลังเรียกใช้บริษัทในความหวังว่า ที่จะไม่เกิดขึ้น ที่ไม่ใช่วิธีที่ระมัดระวังมากจะปกป้องบรรทัดล่างของบริษัทแปลนหรือลาง คุณใส่มัน ในสมุดเป็นการกล่าวถึงที่ ในวันที่คุณประสบเหตุการณ์ทางการแพทย์ที่นำไปสู่การคลอดก่อนกำหนด คุณเขียนเกี่ยวกับตัวเอกของคุณทุกข์ทรมานเลือด นิยายดูเหมือนจะ บอกความเป็นจริงของคุณ ในบางกรณี ใน ว่าจะประสบการณ์นี้ทั้งรูปร่างการเขียนในอนาคตแม้หลังจากที่ลูกสาวของฉันมาบ้าน และแม้แต่หลังจากที่การกู้คืนของเธอถูกมองเป็นอัศจรรย์ — เท่าที่ผมขี้เกียจคำว่าเมื่อฉันได้ยินมันเกี่ยวข้องกับการเกิดของลูกสาวของฉัน — ฉันยังคงถูกผีสิง โดยกลัวว่า ตลอดเวลา ฉันได้สูญเสียทั้งหมดของเธออีกด้วย ที่เพียงแค่รู้สึกว่า ครับ ทุกอย่างคือสมบูรณ์ และช่วงเวลาถัดไป แผ่นดินไหวที่สมบูรณ์กับไม่มีคำเตือน — จึงยากที่จะปล่อยความกลัวนั้น บางทีมันฟังดูโง่ แต่ทั้งหมดคิดว่า ฉันจะไม่สามารถย้อนกลับไปยังนิยายที่ผมเขียนได้ เนื่องจากถ้าฉันจะเขียนเกี่ยวกับอะไรไม่ดีเกิดขึ้นกับเด็กในสมุด ฉันคิดว่า: "ฉันจะรู้อะไรน่ากลัวจะไม่เกิดขึ้นกับลูกสาวของฉันในชีวิตจริง" มันไม่ได้เพียงเขียนของฉัน มีสิ่งล้านผมคร่ำครึเกี่ยวกับ เช่นเดียวกับวิธีที่เราใช้ gloat เกี่ยวกับวิธีการแห่งความสนุกสนานรื่นเริง และเต็มไปด้วยชีวิต คือบุตรของเรา ผมมักจะกลัวที่จะฉลองอะไรดัง ๆ อีกครั้งเนื่องจาก ตลอดเวลา มันได้ทั้งหมดนำมาจากคุณแต่ผมรู้สึกเหมือนลูกสาวของฉันสอนฉันให้กล้าหาญในทาง เธอก็ไปต่อสู้เพื่อทุกลมหายใจ เธอมีความคิดราคาที่อยู่กับเธอ ความกลัวเกี่ยวกับอนาคตของเธอ ความจริงที่ ว่า สำหรับมากของส่วนแรกสุดของชีวิตของเธอ — ก็เจ็บปวดและยอมรับว่า — กลัวจะกลายเป็นกับเธอ เพราะผมคิดว่า ในขณะใด ๆ อาจเสียเธอ เธอจริง ๆ แสดงให้ฉันเห็นว่าในแต่ละขณะนี้ทราบว่า คุณอาจจะถัดไป ฉันคิดว่า ฉันได้รับสามารถนำกลับมาที่การเขียนของฉัน สำหรับฉัน เขียนได้เสมอวิธีการเผชิญหน้าในพื้นที่ลึกลับมืดของชีวิตที่คุณไม่ต้องการ แต่ผมคิดว่า นิยายของคุณมามีชีวิตอยู่เมื่อคุณกระโดดต่อไปในระดับความลึกที่คุณหรืออยากจะไป จนเกิดลูกสาวของฉัน ฉันไม่คิดว่า ผมรู้เพียงว่าชีวิตมืดสามารถรับ และกว้างไม่รู้จักจริง ๆ จะแต่ผมคิดว่า มันมียังรู้มากเกี่ยวกับความรัก และความไม่แน่นอน และความโดยธรรมชาติของชีวิต และผมหวังว่าทั้งหมดที่นำเข้ามาในชีวิตประจำวันเป็นแม่ และปล่อยบางส่วนกังวลที่ผมคิดว่า เป็นยุงในสมัย parenthood: ทั้งหมดเน้นเหตุการณ์สำคัญและเกณฑ์มาตรฐาน เด็กของคุณกำลังจะพูดแมนดารินโก กินเหมือนเด็กฝรั่งเศส หรือได้รับคะแนน SAT เหมือนเด็กจีนควรจะทำหรือไม่ ทุกวัน ฉันทำเช็คลำไส้ ที่สุดของวัน ฉันเตือนตัวเอง: เรามีทั้งหมดปลอดภัยและเสียง ใจเราทั้งหมดเข้าด้วยกันหรือไม่ ต้องการจดหมายที่เหมือนคนอื่น ถ้าอย่างนั้น สิ่งที่ไม่ลำบากยัง มีสิ่งดารเกี่ยวกับความรักที่ฉันคิดว่า ฉันได้เรียนรู้จากลูกสาวของฉัน แต่ละช่วงเวลาที่ค้างไว้ เธอก็พอ และมีการให้ รางวัลตัวเอง ถึงวันนี้ เมื่อเธอกล่าวว่า สิ่งที่ชอบ "หม่อม เห็นดวงจันทร์" ที่ภาพนิ่งหัวใจ เขียน คุณต้องไปในสถานมืดมากที่สุดเพื่อให้มีช่วงเวลาเหล่านั้นของการปรองดองคุณกล่าวก่อนหน้านี้ว่า หนังสือจะบอกเรื่องราวจุดเริ่มต้นสำหรับลูกสาวของคุณ แต่มีส่วนของหนังสือที่เปิดเผยบางอารมณ์ที่มืด และซื่อสัตย์ที่เกิดของลูกสาวของคุณ ผมมั่นใจว่า จะมีเวลาเมื่อลูกสาวของคุณจะต้องอ่านหนังสือ และบางส่วนของทางเดินเหล่านั้นอาจไม่น่าอ่าน คุณหวังกรอบเรื่องเธอให้กับอย่างไร คุณเห็นความท้าทายใด ๆ ในการพูดคุยกับเธอเกี่ยวกับหนังสือ และถ้าเป็นเช่นนั้น วิธีจะคุณเอาชนะพวกเขามีจำนวนมาก หลายช่วงเวลาในการเขียน — โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อผมจะปล่อยให้เธอกับสามีหรือคนเลี้ยงที่จะไป และเขียนหนังสือซึ่งที่ฉันไม่ได้รู้สึกเหมือนฉันได้แจ้งเบาะแสเรื่องความลับมืดมากที่สุดมิดระหว่างเธอและฉันเพื่อจับความเป็นจริงที่เราอยู่ผ่าน สำหรับฉัน มีจุดในการบอกเรื่องราวของเธอจนกว่าฉันจะบอกความจริงทั้งหมด ผมคิดว่า มี platitudes หลายรอบพูดคุยเกี่ยวกับทารกก่อนกำหนดหรือแบบที่เราต้องการทำกระบวนการยุ่งนำชีวิตใหม่ในโลก แผนภูมิเหล่านี้ และรายการตรวจสอบ และภาพของทารกสมบูรณ์แบบ สำหรับฉัน สิ่งสวยงามมากที่สุด และที่สำคัญเรื่องราวของเธอเป็นความจริงที่ว่า เธอเดินทาง ในบางวิธี คณะทำงาน cliché ทุกที่คุณสามารถ ascribe อาจจะ แต่มันยัง ยืนยัน ในบางวิธี ทุกอย่างที่เราอาจต้องจากเรื่องราวความรู้สึกดี แรงบันดาลใจคิดที่สุด คำถามนี้ของ "จำนวนเป็นชีวิตมนุษย์สุดคุ้ม? " เป็นวิธีน่ากลัวในการประเมินการดำรงอยู่ของคน แต่ เพราะว่าเธอเกิด ที่คำถามที่แขวนเหนือเธอตั้งแต่เริ่มต้น คิดว่า สุด เธอจะเข้าใจว่า ทุกความท้าทายที่เธอเผชิญเป็นส่วนหนึ่งของการเดินทางของเธอ ฉันชนิดของคนที่เกลียดคำว่า "มหัศจรรย์" สิ่งสุดท้ายที่ฉันคาดว่าจะมีเรื่องราวของเธอจะ สิ้นสุดความสุขชนิดนี้ และยัง ฉันไม่สามารถได้ที่จากเธอ เธอได้รับป้ายชื่อนั้น และฉันมีให้เธอ ตอนนี้ เธอเป็นสองครึ่ง และเธอเป็นเพียงความภาคภูมิใจของตัวเองทุกอย่างที่เธอทำในวันที่กำหนดใด ๆ เธอมีความภูมิใจที่ดังนั้นเมื่อเธอขว้าง tantrum น่ากลัว เธอมีความภูมิใจที่ขโมยของเล่นหรือคุกกี้จากพี่ใหญ่ของเธอ เมื่อเธอเห็นปกหนังสือครั้งแรก เธอบอก "Hey ที่ฉัน" เธอรู้สึกตื่นเต้น อยากให้เธอรู้ทุกอย่างที่เธอ overcame ให้ที่ เธอมีวันนี้ในเวลาเดียวกัน ฉันต้องจดจำ ใช่ ใน เธอเป็นเป็นอัศจรรย์ คนที่เห็นเธอตอนนี้จะมีความคิดของประวัติของเธอ มันเอาฉันนานปล่อยจากความกังวลเกี่ยวกับชนิดของชีวิตเธออาจมีชีวิตอยู่หรือว่าเธออาจทำให้สำเร็จ ฉันไม่หมายความว่า ในการทดสอบคะแนนหรือโรงเรียนรับสมัคร ผมหมายถึงในแง่ว่าเธอจะสามารถรวบรวมข้อมูล ไม่ว่าเธอจะสามารถเดิน ไม่ว่าเธอจะสามารถเลี้ยงตัวเองวันหนึ่ง เธอได้แล่นผ่านทดสอบใด ๆ เช่นใด ๆ อื่น ๆ สองปี แต่การเดินทางไม่ได้ง่ายสำหรับเธอ ทุกอย่างที่ผมคิดว่า เด็กปกติสามารถนำไปใช้ให้ได้ยากสำหรับเธอถึง แต่ถ้าเธอไม่ดูเหมือนปราศจากอันตรายเห็นได้ชัดดังนั้น ฉันไม่คิดว่า ค่าของชีวิตของเธอจะได้น้อยลงNaguib ยิ้ม "ฉันว่าไม่นะ" Naguib พูดช้า ใช้มือของเขาผ่านเขาหยิก brilliantine ยัง คิดเกี่ยวกับมัน "ฉันมีประสบการณ์ความรับผิดชอบ Tahrir ฉันถูกจัดระเบียบยา อาหาร เต็นท์ — ทุกสิ่งทุกอย่าง และ ถ้าผมได้รับเลือกจากส่วนหนึ่งของฉันของซิตี้ ไม่ มีส่วนใหญ่ของชุมชนแออัด นั้นหมายถึง สัดส่วนที่สูงของคนที่ฉันจะชอบที่จะอยู่ใต้เส้นความยากจน วิธีสามารถฉันนอนคืน ที่มีความรับผิดชอบมากเกินไป โอ้โฮ" เขาดับมือกับบังเหียนในม้าเป็นจำนวนจินตภาพ*

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

ความจริงก็คือว่าชาวอเมริกันจำนวนมากหลายคนยังคงขึ้นอยู่กับการประกันสุขภาพนายจ้างเป็นผู้สนับสนุนและในบางวิธี Obamacare ได้ให้คนมีทางเลือกมากขึ้นในแง่ของการแลกเปลี่ยนเหล่านี้ แต่ก็ยังเพิ่มขึ้นแรงจูงใจสำหรับนายจ้างที่จะมีประโยชน์ต่อสุขภาพ สำหรับอนาคตอันใกล้ส่วนใหญ่มีแนวโน้มที่จะยังคงทำเช่นนั้น ในขณะเดียวกันในขณะที่ทุกคนรู้ว่าค่าใช้จ่ายในการดูแลสุขภาพได้เพิ่มขึ้นชี้แจงในช่วงไม่กี่ทศวรรษที่ผ่านมาเช่นเดียวกับที่ บริษัท ส่วนใหญ่ได้กลายเป็นที่มุ่งเน้นไปอย่างไม่ลดละในการตัดค่าใช้จ่ายแรงงานและความมั่งคั่งกลับไปยังผู้ถือหุ้นและผู้บริหาร ที่จะช่วยให้ซีอีโอทิมอาร์มสตรองเช่นแรงจูงใจโดยตรงในการตรวจสอบสุขภาพส่วนบุคคลของพนักงาน บางครั้งอาจจะมีเหตุผลที่ถูกต้องอย่างเห็นได้ชัดสำหรับการทำเช่นนั้นเช่นที่มีค่าใช้จ่ายโดยรวม แต่ความจริงก็คือในส่วนใหญ่ขนาดใหญ่ของกรณีที่นายจ้างไม่ได้มีธุรกิจที่ถูกกฎหมายในการรู้จักบันทึกทางการแพทย์ใด ๆ บุคคลหรือค่าใช้จ่าย. มีจุดในการให้บริการสุขภาพไม่ได้ ประโยชน์ถ้าคุณกำลังจะไปยังจุดที่นิ้วมือเมื่อผู้คนต้องใช้พวกเขา ความคิดนี้ว่ามันเป็นความผิดพลาดอย่างใดของผู้ตายไม่ได้เป็นเพียงที่ไม่เป็นธรรม แต่ก็ไร้เหตุผลโดยสิ้นเชิง ที่จะบอกว่าทุกคนที่สามารถควบคุมหรือไม่พวกเขามีลูกก่อนวัยอันควรที่จริงก็คือว่าจุดประสงค์พื้นฐานของการประกันสุขภาพจะครอบคลุมเหตุการณ์ที่คาดเดาไม่ได้สำหรับบุคคลใด แต่คาดเดาได้อย่างสมบูรณ์ในการรวม ถ้าคุณทำงาน บริษัท ของพนักงาน 5,000 ทิมอาร์มสตรองไม่คุณสามารถเดิมพันสวยมากว่าในปีใดก็ตามบางคนอาจจะมีทารกคลอดก่อนกำหนดมาก และถ้าคุณกำลังทำงานที่ บริษัท ในความหวังว่าจะไม่เกิดขึ้นที่ไม่ได้เป็นวิธีที่ชาญฉลาดมากที่จะรักษากำไรของ บริษัท . หนึ่งบรรทัดฐานหรือลางบอกเหตุตามที่คุณใส่ไว้ในหนังสือเล่มนี้เป็นที่กล่าวขวัญ, วันที่คุณได้รับความเดือดร้อนเหตุการณ์ทางการแพทย์ที่นำไปสู่การคลอดก่อนกำหนดคุณเขียนเกี่ยวกับตัวเอกของคุณทุกข์ทรมานการคลอดก่อนกำหนด นิยายดูเหมือนจะแจ้งเป็นจริงของคุณที่มีขอบเขต ด้านพลิกวิธีประสบการณ์นี้จะทั้งรูปร่างเขียนในอนาคตของคุณ? แม้หลังจากที่ลูกสาวของฉันมาที่บ้านและแม้หลังจากการกู้คืนของเธอถูกมองว่าเป็นที่น่าอัศจรรย์ - เท่าที่ฉันเกลียดคำว่าเมื่อครั้งแรกที่ผมได้ยินมันเกี่ยวข้องกับการเกิดของลูกสาวของฉัน - ฉันยังคงตามมาหลอกหลอนกลัวว่าในขณะใด ๆ ฉันอาจสูญเสียของเธออีกครั้ง เพียงแค่รู้สึกว่าเป็นหนึ่งในช่วงเวลาที่ทุกอย่างสมบูรณ์แบบและช่วงเวลาถัดไปภัยพิบัติที่สมบูรณ์มีการเตือนไม่ - มันยากที่จะปล่อยให้ไปของความหวาดกลัวว่า บางทีมันอาจจะฟังดูโง่ แต่ฉันสมบูรณ์คิดว่าผมจะไม่สามารถที่จะกลับไปใหม่ที่ผมเขียนเพราะถ้าผมจะเขียนเกี่ยวกับอะไรที่ไม่ดีเกิดขึ้นกับลูกน้อยในหนังสือเล่มนี้ผมคิดว่า "สามารถวิธี ฉันรู้ว่าสิ่งที่น่ากลัวจะไม่เกิดขึ้นกับลูกสาวของฉันในชีวิตจริง? "มันไม่ใช่แค่การเขียนของฉัน มีล้านสิ่งที่ฉันเป็นที่เชื่อโชคลางเกี่ยวกับเช่นเดียวกับวิธีที่เราใช้ในการย่ามใจเกี่ยวกับวิธีการเจริญงอกงามและเต็มรูปแบบของชีวิตลูกชายของเราเป็น ผมก็มักจะกลัวที่จะเฉลิมฉลองอะไรออกมาดังอีกครั้งเพราะในช่วงเวลาใดมันทั้งหมดอาจจะนำออกไปจากคุณ. แต่ผมรู้สึกเหมือนลูกสาวของฉันสอนให้ฉันเป็นความกล้าหาญในทาง เธอไม่มีทางเลือกที่จะต่อสู้กับทุกลมหายใจ เธอมีความคิดที่อัตราต่อรองที่อยู่กับเธอกลัวเกี่ยวกับอนาคตของเธอความจริงที่ว่าสำหรับจำนวนมากส่วนที่เก่าแก่ที่สุดในชีวิตของเธอ - และมันเป็นความเจ็บปวดที่จะยอมรับ - ผมกลัวที่จะกลายเป็นที่แนบมากับเธอเพราะฉันคิดว่าที่ ช่วงเวลาที่ฉันอาจสูญเสียเธอ จริงๆเธอแสดงให้ฉันเห็นวิธีที่จะอยู่ในช่วงเวลาที่แต่ละรู้ว่าคุณอาจจะไม่ได้รับการต่อไปอย่างใดอย่างหนึ่ง ฉันคิดว่าฉันได้รับสามารถที่จะนำกลับไปเขียนของฉัน สำหรับผมเขียนได้เสมอวิธีที่จะเผชิญหน้ากับพื้นที่ลึกลับมืดของชีวิตที่คุณไม่ต้องการที่จะได้สัมผัส แต่ผมคิดว่านิยายของคุณมามีชีวิตอยู่เมื่อคุณกระโดดต่อไปในระดับความลึกที่คุณมิฉะนั้นอยากจะไป จนกระทั่งลูกสาวของฉันเกิดฉันไม่คิดว่าฉันรู้เพียงแค่ว่าชีวิตที่มืดจะได้รับและวิธีการที่หลากหลายที่ไม่รู้จักจริงๆ. แต่ผมคิดว่ามันยังสอนฉันมากเกี่ยวกับความรักและความไม่แน่นอนและความเปราะบางโดยธรรมชาติของชีวิตและฉัน หวังว่าจะนำทุกสิ่งที่เข้ามาในชีวิตประจำวันของฉันเป็นแม่และจะปล่อยให้ไปของบางส่วนของความกังวลที่ฉันคิดว่าเป็นถิ่นที่ทันสมัยในการเป็นบิดามารดา: ทั้งหมดมุ่งเน้นไปที่ความคืบหน้าและมาตรฐาน เป็นเด็กของคุณจะพูดภาษาจีนกลางที่สมบูรณ์แบบหรือกินเหมือนเด็กฝรั่งเศสหรือได้รับคะแนน SAT เหมือนเด็กจีนควรจะทำอย่างไร ทุกวันผมจะตรวจสอบทางเดินอาหาร ในตอนท้ายของวันที่ฉันเตือนตัวเอง: เราทุกคนปลอดภัยและเสียง? เราทุกคนร่วมกัน? ฉันต้องเตือนว่าเช่นเดียวกับคนอื่น ๆ หากเป็นกรณีนี้แล้วสิ่งที่โอเค. นอกจากนี้ยังมีบางสิ่งบางอย่างที่เหนือธรรมชาติเกี่ยวกับความรักที่ผมคิดว่าผมได้เรียนรู้จากลูกสาวของฉัน แต่ละช่วงเวลาฉันถือของเธอก็พอและมันจะต้องมีรางวัลของตัวเอง จนถึงวันนี้เมื่อเธอบอกว่าสิ่งที่ต้องการ "แม่ผมเห็นดวงจันทร์!" ที่ภาพนิ่งหัวใจของฉัน ในการเขียนคุณต้องไปในสถานที่ที่มืดที่สุดเพื่อให้มีช่วงเวลาเหล่านั้นของวิชชา. คุณกล่าวก่อนหน้านี้ว่าหนังสือเล่มนี้จะช่วยให้คุณบอกเล่าเรื่องราวต้นกำเนิดลูกสาวของคุณ แต่มีบางส่วนของหนังสือที่เปิดเผยบางอารมณ์มืดมากและมีความซื่อสัตย์ที่ล้อมรอบการเกิดของลูกสาวของคุณ ฉันแน่ใจว่าจะมีช่วงเวลาที่ลูกสาวของคุณจะต้องการที่จะอ่านหนังสือและบางส่วนของทางเดินเหล่านั้นอาจไม่เป็นที่พอใจที่จะอ่าน คุณจะทำอย่างไรที่จะใส่ร้ายหวังว่าเรื่องที่จะเธอ? คุณเห็นความท้าทายใด ๆ ในการพูดคุยกับเธอเกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้และหากดังนั้นวิธีที่คุณจะเอาชนะพวกเขา? มีหลายคนหลายช่วงเวลาในการเขียน - โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อผมต้องออกจากเธอกับสามีหรือเลี้ยงของฉันจะไปและเขียน หนังสือ - ที่ฉันไม่รู้สึกเหมือนฉันถูกทรยศความลับดำมืดที่ลึกที่สุดระหว่างเธอกับฉันเพื่อที่จะจับภาพความเป็นจริงที่ว่าเรามีชีวิตอยู่ผ่าน สำหรับผมมีจุดในการบอกเล่าเรื่องราวของเธอถ้าฉันกำลังจะบอกความจริงทั้งหมดไม่มี ผมคิดว่ามีจำนวนมากดังนั้นซ้ำซากรอบพูดคุยเกี่ยวกับทารกคลอดก่อนกำหนดหรือวิธีการที่เราต้องการที่จะลดความซับซ้อนของกระบวนการยุ่งนำชีวิตใหม่ในโลกในแง่ของชาร์ตเหล่านี้และรายการตรวจสอบและภาพของทารกที่สมบูรณ์แบบ สำหรับผมสิ่งที่สวยงามมากที่สุดและที่สำคัญเกี่ยวกับเรื่องราวของเธอคือข้อเท็จจริงที่ว่าการเดินทางของเธอในบางวิธีท้าทายความคิดโบราณทุกคนที่คุณอาจจะอ้างกับมัน แต่ก็ยังได้รับการยืนยันในบางวิธีทุกอย่างที่เราอาจจะต้องการจากความรู้สึกที่ดีเรื่องราวสร้างแรงบันดาลใจ. ผมคิดว่าในที่สุดคำถามนี้ "เท่าไหร่ชีวิตมนุษย์ที่คุ้มค่าในที่สุด?" เป็นวิธีที่น่ากลัวในการประเมินการดำรงอยู่ของใครบางคน . แต่เนื่องจากว่าเธอเกิดที่เป็นคำถามที่แขวนอยู่เหนือเธอตั้งแต่เริ่มต้น ผมคิดว่าในที่สุดเธอก็จะเข้าใจว่าความท้าทายที่เธอเผชิญหน้ากับทุกคนเป็นส่วนหนึ่งของการเดินทางของเธอ ผมชนิดของบุคคลที่เกลียดคำว่า "มิราเคิล." สิ่งสุดท้ายที่ผมคาดว่าจะเป็นเรื่องราวของเธอจะเป็นชนิดของการสิ้นสุดความสุขนี้และยังฉันไม่สามารถใช้เวลาที่ห่างจากเธอ เธอสมควรได้รับฉลากนั้นและฉันต้องให้มันกับเธอ ตอนนี้เธอเป็นสองและครึ่งหนึ่งและเธอเป็นเพียงความภาคภูมิใจของตัวเองสำหรับทุกอย่างที่เธอทำในแต่ละวัน เธอภูมิใจมากเมื่อเธอโยนความโกรธเคืองที่น่ากลัว เธอเป็นความภาคภูมิใจที่ขโมยของเล่นหรือคุกกี้จากพี่ชายใหญ่ของเธอ เมื่อเธอเห็นหน้าปกของหนังสือเล่มนี้เป็นครั้งแรกที่เธอกล่าวว่า "Hey, ที่ฉัน!" เธอตื่นเต้น! ฉันอยากให้เธอรู้ว่าทุกอย่างที่เธอเอาชนะจะเป็นว่าเธอเป็นใครในวันนี้. ในเวลาเดียวกันผมต้องการที่จะรับรู้ใช่ในหลาย ๆ เธอมหัศจรรย์ คนที่เห็นเธอในขณะนี้จะมีความคิดของประวัติศาสตร์ของเธอ มันเอาฉันเป็นเวลานานจะปล่อยให้ไปจากความกังวลเกี่ยวกับชนิดของชีวิตเธออาจจะมีชีวิตอยู่หรือสิ่งที่เธออาจจะประสบความสำเร็จ ผมไม่ได้หมายในแง่ของคะแนนการทดสอบหรือการรับสมัครโรงเรียน ผมหมายถึงในแง่ของการว่าเธอจะสามารถรวบรวมข้อมูลว่าเธอจะสามารถที่จะเดินไปไม่ว่าเธอจะสามารถที่จะเลี้ยงตัวเองวันหนึ่ง เธอได้แล่นเรือผ่านการทดสอบใด ๆ ที่ไม่เหมือนสองปี แต่การเดินทางไม่ได้ง่ายสำหรับเธอ ทุกอย่างที่ผมคิดว่าเด็กธรรมดาสามารถใช้สำหรับการรับได้ยากสำหรับเธอที่จะมาถึง แต่ถ้าเธอไม่ได้รับบาดเจ็บดูเหมือนดังนั้นเห็นได้ชัดว่าผมไม่คิดว่าคุณค่าของชีวิตของเธอจะเป็นน้อย ๆ . Naguib ยิ้ม "ผมไม่คิดอย่างนั้น." กิบมาพูดช้าวิ่งมือของเขาผ่านหยิกน้ำมันใส่ผมของเขายังคงคิดเกี่ยวกับมัน "ผมมีประสบการณ์ของความรับผิดชอบใน Tahrir ผมก็จัดยา, อาหาร, เต็นท์ทุกอย่าง และถ้าผมได้รับเลือกจากส่วนของฉันของเมืองที่มีส่วนใหญ่ของชุมชนแออัดก็หมายความว่าสัดส่วนของคนที่ผมจะต้องรับผิดชอบในการที่จะมีชีวิตอยู่ต่ำกว่าเส้นความยากจน ฉันจะนอนในเวลากลางคืน? นั่นคือวิธีที่รับผิดชอบมากเกินไป โอ้โฮ. "เขานำออกมือของเขาที่จะบังเหียนม้าในจินตนาการ. *

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

ความจริงก็คือว่าหลายคนอเมริกันจำนวนมากยังคงขึ้นอยู่กับนายจ้างสนับสนุนการประกันสุขภาพ และในบางวิธี , Obamacare ได้ให้คนเลือกมากขึ้นในแง่ของการแลกเปลี่ยนเหล่านี้ แต่ยังเป็นสิ่งจูงใจที่เพิ่มขึ้นสำหรับนายจ้างที่จะให้ประโยชน์ต่อสุขภาพ สำหรับอนาคตอันใกล้ ส่วนใหญ่มีแนวโน้มที่จะทำเช่นนั้น ในเวลาเดียวกัน อย่างที่ทุกคนรู้ค่าใช้จ่ายในการดูแลสุขภาพได้เพิ่มขึ้นชี้แจงกว่าไม่กี่ทศวรรษที่ผ่านมา เช่นเดียวกับ บริษัท ส่วนใหญ่ได้กลายเป็นเน้นมุ่งมั่นในการตัดค่าใช้จ่ายแรงงานและคืนความมั่งคั่งแก่ผู้ถือหุ้นและผู้บริหาร ที่ช่วยให้ซีอีโอชอบทิมอาร์มสตรองโดยตรงบริเวณที่จะตรวจสอบพนักงานสุขภาพส่วนบุคคล บางที มันอาจเป็นว่าเหตุผลที่ถูกต้องสำหรับการทำเช่นนั้นเช่น การลดต้นทุนโดยรวม แต่ความจริงคือ ในส่วนใหญ่ของกรณี นายจ้างไม่มีถูกต้องตามกฎหมาย ธุรกิจ ในการรู้จักบุคคลใดเวชระเบียนหรือค่าใช้จ่าย

มีจุดในการเสนอประโยชน์ต่อสุขภาพถ้าคุณกำลังชี้นิ้วไปเมื่อคนต้องการที่จะใช้พวกเขา จิตนี้มันก็เป็นความผิดของเหยื่อไม่เพียง แต่ที่ไม่เป็นธรรมแต่มันช่างไม่มีเหตุผลเลย จะบอกว่าทุกคนสามารถควบคุมหรือไม่พวกเขามีทารกที่คลอดก่อนกำหนด ข้อเท็จจริงมีว่า วัตถุประสงค์พื้นฐานของการประกันสุขภาพที่ครอบคลุมเหตุการณ์ที่ไม่อาจคาดเดาสำหรับบุคคลใด ๆ แต่เกินคาดการณ์ในการรวม . ถ้าคุณเรียกใช้ บริษัท ของพนักงาน เช่น ทิม อาร์มสตรอง , ไม่ , คุณสวยมากสามารถเดิมพันว่า ในปีใดก็ตามบางคนอาจจะมีลูกมาก ก่อนวัยอันควร และถ้าคุณกำลังใช้ บริษัท ในความหวังว่ามันจะไม่เกิดขึ้น นั่นไม่ใช่วิธีที่ชาญฉลาดมากที่จะรักษาบรรทัดด้านล่างของ บริษัท ฯ

หนึ่งแรงจูงใจหรือลางร้ายตามที่คุณวางไว้ในหนังสือของคุณการกล่าวขวัญว่า วันที่คุณประสบเหตุการณ์ทางการแพทย์ทำให้คลอดก่อนกําหนด คุณเขียนเกี่ยวกับตัวเอกต้องแท้งลูกนิยาย ดูเหมือนจะบอกความจริงของเธอบ้าง ด้านพลิก , วิธีนี้จะทั้งหมดประสบการณ์การเขียนรูปร่างในอนาคตของคุณ

หลังจากที่ลูกสาวของฉันกลับมาบ้าน หลังจากที่การกู้คืนของเธอถูกมองเป็นอัศจรรย์ - เท่าที่ฉันเกลียดคำนั้นเมื่อฉันแรกได้ยินเกี่ยวกับการเกิดของลูกสาวของฉันฉันยังคงถูกครอบงำโดยความกลัวว่า ในขณะใด ๆฉันอาจจะสูญเสียเธออีกครั้ง แค่รู้สึกว่า ช่วงเวลาหนึ่ง ทุกอย่างสมบูรณ์แบบ และช่วงเวลาถัดไป สมบูรณ์ไม่มีการเตือนภัยพิบัติ - มันยากที่จะปล่อยให้ไปของความกลัวนั้น มันอาจฟังดูงี่เง่า แต่ฉันก็คิดว่า ฉันคงไม่สามารถกลับไปนิยายที่ผมเขียน เพราะถ้าผมจะเขียนเกี่ยวกับอะไรที่เลวร้ายเกิดขึ้นกับลูกในหนังสือฉันคิดว่า " ฉันสามารถรู้บางอย่างที่เลวร้ายจะไม่เกิดกับลูกสาวของฉันในชีวิตจริง " มันไม่ได้เป็นเพียงแค่การเขียนของฉัน มีอะไรหลายอย่างที่ผมเชื่อเรื่องโชคลางเกี่ยวกับ วิธีที่เราใช้เพื่อความสะใจว่าคึก และเต็มรูปแบบของชีวิตลูกของเรา ฉันมักจะกลัวที่จะฉลองอะไรออกมาอีก เพราะในขณะใดก็อาจจะจากคุณไป

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.