Once upon a time, long, long ago a

Once upon a time, long, long ago a king and queen ruled over a distant land. The queen was kind and lovely and all the people of the realm adored her. The only sadness in the queen's life was that she wished for a child but did not have one.

One winter day, the queen was doing needle work while gazing out her ebony window at the new fallen snow. A bird flew by the window startling the queen and she pricked her finger. A single drop of blood fell on the snow outside her window. As she looked at the blood on the snow she said to herself, "Oh, how I wish that I had a daughter that had skin as white as snow, lips as red as blood, and hair as black as ebony."

Soon after that, the kind queen got her wish when she gave birth to a baby girl who had skin white as snow, lips red as blood, and hair black as ebony. They named the baby princess Snow White, but sadly, the queen died after giving birth to Snow White.

Soon after, the king married a new woman who was beautiful, but as well proud and cruel. She had studied dark magic and owned a magic mirror, of which she would daily ask,

Mirror, mirror on the wall, who's the fairest of them all?.

Each time this question was asked, the mirror would give the same answer, "Thou, O Queen, art the fairest of all." This pleased the queen greatly as she knew that her magical mirror could speak nothing but the truth.

One morning when the queen asked, "Mirror, mirror on the wall, who's the fairest of them all?" she was shocked when it answered:

You, my queen, are fair; it is true.
But Snow White is even fairer than you.
The Queen flew into a jealous rage and ordered her huntsman to take Snow White into the woods to be killed. She demanded that the huntsman return with Snow White's heart as proof.

The poor huntsman took Snow White into the forest, but found himself unable to kill the girl. Instead, he let her go, and brought the queen the heart of a wild boar.

Snow White was now all alone in the great forest, and she did not know what to do. The trees seemed to whisper to each other, scaring Snow White who began to run. She ran over sharp stones and through thorns. She ran as far as her feet could carry her, and just as evening was about to fall she saw a little house and went inside in order to rest.

Inside the house everything was small but tidy. There was a little table with a tidy, white tablecloth and seven little plates. Against the wall there were seven little beds, all in a row and covered with quilts.

Because she was so hungry Snow White ate a few vegetables and a little bread from each little plate and from each cup she drank a bit of milk. Afterward, because she was so tired, she lay down on one of the little beds and fell fast asleep.

After dark, the owners of the house returned home. They were the seven dwarves who mined for gold in the mountains. As soon as they arrived home, they saw that someone had been there -- for not everything was in the same order as they had left it.

The first one said, "Who has been sitting in my chair?"

The second one, "Who has been eating from my plate?"

The third one, "Who has been eating my bread?"

The fourth one, "Who has been eating my vegetables?"

The fifth one, "Who has been eating with my fork?"

The sixth one, "Who has been drinking from my cup?"

But the seventh one, looking at his bed, found Snow White lying there asleep. The seven dwarves all came running up, and they cried out with amazement. They fetched their seven candles and shone the light on Snow White.

"Oh good heaven! " they cried. "This child is beautiful!"

They were so happy that they did not wake her up, but let her continue to sleep in the bed. The next morning Snow White woke up, and when she saw the seven dwarves she was frightened. But they were friendly and asked, "What is your name?"

"My name is Snow White," she answered.

"How did you find your way to our house?" the dwarves asked further.

Then she told them that her stepmother had tried to kill her, that the huntsman had spared her life, and that she had run the entire day through the forest, finally stumbling upon their house.

The dwarves spoke with each other for awhile and then said, "If you will keep house for us, and cook, make beds, wash, sew, and knit, and keep everything clean and orderly, then you can stay with us, and you shall have everything that you want."

"Yes," said Snow White, "with all my heart." For Snow White greatly enjoyed keeping a tidy home.

So Snow White lived happily with the dwarves. Every morning they went into the mountains looking for gold, and in the evening when they came back home Snow White had their meal ready and their house tidy. During the day the girl was alone, except for the small animals of the forest that she often played with.

Now the queen, believing that she had eaten Snow White's heart, could only think that she was again the first and the most beautiful woman of all. She stepped before her mirror and said:

Mirror, mirror, on the wall,
Who in this land is fairest of all?

It answered:

You, my queen, are fair; it is true.
But Snow White, beyond the mountains
With the seven dwarves,
Is still a thousand times fairer than you.

This startled the queen, for she knew that the mirror did not lie, and she realized that the huntsman had deceived her and that Snow White was still alive. Then she thought, and thought again, how she could rid herself of Snow White -- for as long as long as she was not the most beautiful woman in the entire land her jealousy would give her no rest.

At last she thought of something. She went into her most secret room -- no one else was allowed inside -- and she made a poisoned apple. From the outside it was beautiful, and anyone who saw it would want it. But anyone who might eat a little piece of it would died. Coloring her face, she disguised herself as an old peddler woman, so that no one would recognize her, traveled to the dwarves house and knocked on the door.

Snow White put her head out of the window, and said, "I must not let anyone in; the seven dwarves have forbidden me to do so."

"That is all right with me," answered the peddler woman. "I'll easily get rid of my apples. Here, I'll give you one of them."

"No," said Snow White, "I cannot accept anything from strangers."

"Are you afraid of poison?" asked the old woman. "Look, I'll cut the apple in two. You eat half and I shall eat half."

Now the apple had been so artfully made that only the one half was poisoned. Snow White longed for the beautiful apple, and when she saw that the peddler woman was eating part of it she could no longer resist, and she stuck her hand out and took the poisoned half. She barely had a bite in her mouth when she fell to the ground dead.

The queen looked at her with an evil stare, laughed loudly, and said, "White as snow, red as blood, black as ebony wood! The dwarves shall never awaken you."

Back at home she asked her mirror:

Mirror, mirror, on the wall,
Who in this land is fairest of all?

It finally answered:

You, my queen, are fairest of all.

Then her cruel and jealous heart was at rest, as well as a cruel and jealous heart can be at rest.

When the dwarves came home that evening they found Snow White lying on the ground. She was not breathing at all. She was dead. They lifted her up and looked at her longingly. They talked to her, shook her and wept over her. But nothing helped. The dear child was dead, and she remained dead. They laid her on a bed of straw, and all seven sat next to her and mourned for her and cried for three days. They were going to bury her, but she still looked as fresh as a living person, and still had her beautiful red cheeks.

They said, "We cannot bury her in the black earth," and they had a transparent glass coffin made, so she could be seen from all sides. They laid her inside, and with golden letters wrote on it her name, and that she was a princess. Then they put the coffin outside on a mountain, and one of them always stayed with it and watched over her. The animals too came and mourned for Snow White, first an owl, then a raven, and finally a dove.

Now it came to pass that a prince entered these woods and happened onto the dwarves' house, where he sought shelter for the night . He saw the coffin on the mountain with beautiful Snow White in it, and he read what was written on it with golden letters.

Then he said to the dwarves, "Let me have the coffin. I will give you anything you want for it."

But the dwarves answered, "We will not sell it for all the gold in the world."

Then he said, "Then give it to me, for I cannot live without being able to see Snow White. I will honor her and respect her as my most cherished one."

As he thus spoke, the good dwarves felt pity for him and gave him the coffin. The prince had his servants carry it away on their shoulders. But then it happened that one of them stumbled on some brush, and this dislodged from Snow White's throat the piece of poisoned apple that she had bitten off. Not long afterward she opened her eyes, lifted the lid from her coffin, sat up, and was alive again.

"Good heavens, where am I?" she cried out.

The prince said joyfully, "You are with me." He told her what had happened, and then said, "I love you more than anything else in the world. Come with me to my father's castle. You shall become my wife." Snow White loved him, and she went with him. Their wedding was planned with great splendor and majesty.

Snow White's wicked step-mother was invited to the feast, and when she had arrayed herself in her most beautiful garments, she stood before her mirror, and said:

Mirror, mirror, on the wall,
Who in this land is fairest of all?

The mirror answered:
You, my queen, are fair; it is true.
But the young queen is a thousand times fairer than you.

Not knowing that this new queen was indeed her stepdaughter, she arrived at the wedding, and her heart filled with the deepest o

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กาลครั้งหนึ่งนานมานานแล้วพระมหากษัตริย์และพระราชินีปกครองดินแดนที่ห่างไกล สมเด็จพระราชินีฯ เป็นคนมีเมตตาและน่ารักและทุกคนที่อยู่ในดินแดนที่เป็นที่นิยมของเธอ ความโศกเศร้าเพียงคนเดียวในชีวิตของพระราชินีก็คือการที่เธออยากให้เด็ก แต่ไม่ได้มีหนึ่ง

วันหนึ่งในฤดูหนาวพระราชินีก็ทำผลงานเข็มในขณะที่จ้องมองออกไปนอกหน้าต่างไม้มะเกลือของเธอที่หิมะตกใหม่นกบินผ่านหน้าต่างที่น่าตกใจราชินีและเธอ pricked นิ้วของเธอ หยดเดียวของเลือดล้มลงบนหิมะนอกหน้าต่างของเธอ ขณะที่เธอมองไปที่เลือดบนหิมะที่เธอพูดกับตัวเองว่า "โอ้ว่าฉันหวังว่าฉันมีลูกสาวคนหนึ่งที่มีผิวขาวเหมือนหิมะริมฝีปากเป็นสีแดงเป็นเลือดและเส้นผมเป็นสีดำเป็นสีดำ."

หลังจากนั้นไม่นาน,ราชินีชนิดได้เธออยากเมื่อเธอให้กำเนิดทารกเพศหญิงที่มีผิวสีขาวเหมือนหิมะริมฝีปากสีแดงเป็นสีเลือดและผมสีดำเป็นไม้มะเกลือ พวกเขาตั้งชื่อลูกของเจ้าหญิงหิมะขาว แต่เศร้าสมเด็จพระราชินีฯ เสียชีวิตหลังจากที่ให้กำเนิดหิมะสีขาว.

ไม่นานหลังจากนั้นกษัตริย์แต่งงานกับผู้หญิงคนใหม่ที่สวยงาม แต่เป็นความภาคภูมิใจและโหดร้าย เธอเคยเรียนมนต์ดำและเป็นเจ้าของกระจกวิเศษ,จากวันที่เธอจะถาม

กระจกกระจกบนผนังที่เป็นธรรมของพวกเขาทั้งหมดหรือไม่

เวลาถูกถามคำถามนี้แต่ละกระจกจะให้คำตอบเดียวกัน "ข้า แต่พระราชินีศิลปะความงามของทุกคน." นี้สมเด็จพระราชินีฯ ยินดีอย่างมากในขณะที่เธอรู้ว่ากระจกวิเศษของเธอสามารถพูดอะไร แต่ความจริง.

เช้าวันหนึ่งเมื่อพระราชินีถามว่า "กระจกกระจกบนผนังเป็นธรรมของพวกเขาทุกคนที่ "เธอก็ต้องตกใจเมื่อมันตอบ:
_
คุณพระราชินีของฉันเป็นธรรม; มันเป็นความจริง
แต่หิมะสีขาวแม้จะเป็นธรรมกว่าที่คุณ
ราชินีบินเข้ามาโกรธหึงหวงและสั่งให้เธอ.. นายพรานที่จะใช้หิมะสีขาวเข้าไปในป่าจะถูกฆ่าตาย. เธอถามว่านายพรานกลับมาด้วยหัวใจที่หิมะสีขาวเป็นหลักฐาน.

ที่น่าสงสารนายพรานเอาหิมะสีขาวเข้าไปในป่าแต่ก็พบว่าตัวเองไม่สามารถที่จะฆ่าผู้หญิงคนนั้น แทนเขาปล่อยเธอไปและนำพระราชินีหัวใจของหมูป่า.

หิมะสีขาวตอนนี้อยู่คนเดียวในป่าที่ดีและเธอก็ไม่ทราบว่าจะทำอย่างไร ต้นไม้ที่ดูเหมือนจะกระซุบกระซิบตกใจหิมะสีขาวที่เริ่มวิ่ง เธอวิ่งผ่านหินคมและผ่านหนาม เธอวิ่งเท่าที่เท้าของเธอจะพาเธอและเช่นเดียวกับตอนเย็นกำลังจะตกอยู่ที่เธอเห็นในบ้านเล็ก ๆ น้อย ๆ และเข้าไปข้างในเพื่อให้ส่วนที่เหลือ.

ภายในบ้านทุกอย่างที่มีขนาดเล็ก แต่เป็นระเบียบเรียบร้อย มีตารางเล็ก ๆ น้อย ๆ ด้วยผ้าปูโต๊ะสีขาวเป็นระเบียบเรียบร้อยและเจ็ดแผ่นเล็ก ๆ กับผนังมีเจ็ดเตียงเล็ก ๆ น้อย ๆ ทั้งหมดในแถวเป็นและปกคลุมด้วยผ้าห่ม.

เพราะเธอหิวหิมะขาวกินผักไม่กี่และขนมปังเล็กน้อยจากจานเล็ก ๆ น้อย ๆ จากแต่ละคนและแต่ละถ้วยเธอดื่มบิตของนม หลังจากนั้นเพราะเธอเบื่อเธอล้มตัวลงนอนบนเตียงเล็ก ๆ น้อย ๆ และตกหลุมหลับไปอย่างรวดเร็ว.

หลังจากที่มืดเจ้าของบ้านกลับบ้าน พวกเขาเป็นคนแคระทั้งเจ็ดที่ขุดทองในภูเขา ทันทีที่พวกเขากลับมาถึงบ้าน,พวกเขาเห็นว่าคนที่เคยมี - สำหรับทุกอย่างไม่ได้อยู่ในลำดับเดียวกับที่พวกเขาได้ทิ้งมันไว้

คนแรกกล่าวว่า "ซึ่งได้รับการนั่งอยู่ในเก้าอี้ของฉัน"

คนที่สอง "ที่ได้รับ. การรับประทานอาหารจากจานของฉัน "

หนึ่งในสาม" ที่ได้รับการกินขนมปังของฉัน "

เศษหนึ่งส่วนสี่" ที่ได้รับการกินผักของฉัน "

ห้าหนึ่ง" ที่ได้รับการกินด้วยส้อมของฉัน ? "

หกหนึ่ง,"ที่ได้รับการดื่มจากถ้วยของฉัน"

แต่ที่เจ็ดหนึ่งมองไปที่เตียงของเขาพบว่าหิมะสีขาวนอนหลับ เจ็ดคนแคระทั้งหมดก็วิ่งขึ้นและพวกเขาก็ร้องออกมาด้วยความประหลาดใจ พวกเขาเรียกเทียนเจ็ดของพวกเขาและส่องแสงบนหิมะสีขาว

"โอ้สวรรค์ดี!" เขาร้อง "เด็กคนนี้มีความสวยงาม"

พวกเขามีความสุขมากที่พวกเขาไม่ได้ตื่นเธอขึ้น,แต่ปล่อยให้เธอยังคงนอนหลับอยู่บนเตียง ในเช้าวันต่อไปหิมะขาวตื่นขึ้นมาและเมื่อเธอเห็นคนแคระทั้งเจ็ดที่เธอกำลังหวาดกลัว แต่พวกเขามีความเป็นมิตรและถามว่า "คุณชื่ออะไร?"

"ชื่อของฉันคือหิมะสีขาว" เธอตอบ.

"วิธีการที่คุณหาทางไปที่บ้านของเราหรือไม่" คนแคระถามต่อไป.

หลังจากนั้นเธอก็บอกพวกเขาว่าแม่เลี้ยงของเธอได้พยายามที่จะฆ่าเธอที่นายพรานได้รอดพ้นจากชีวิตของเธอและบอกว่าเธอวิ่งตลอดทั้งวันผ่านป่าในที่สุดก็สะดุดบ้านของพวกเขา.

คนแคระพูดคุยกับแต่ละอื่น ๆ สำหรับสักครู่แล้วกล่าวว่า "ถ้าคุณจะเก็บไว้ในบ้านเราและ ปรุงอาหารให้เตียง, ล้าง, เย็บและถักและเก็บทุกอย่างไว้ที่สะอาดและเป็นระเบียบเรียบร้อยแล้วคุณสามารถพักอยู่กับเราและคุณจะมีทุกอย่างที่คุณต้องการ. "

" ใช่,"หิมะสีขาวกล่าวว่า" หมดหัวใจ. "หิมะสีขาวชอบมากทำให้บ้านเป็นระเบียบเรียบร้อย.

ดังนั้นหิมะสีขาวอาศัยอยู่อย่างมีความสุขกับคนแคระ. ทุกเช้าที่พวกเขาเดินเข้าไปในภูเขาที่กำลังมองหาทองและในช่วงเย็นเมื่อพวกเขา กลับมาบ้านหิมะสีขาวมีอาหารของพวกเขาพร้อมและบ้านของพวกเขาเป็นระเบียบเรียบร้อย. ในระหว่างวันที่ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนเดียวยกเว้นสัตว์ตัวเล็ก ๆ ของป่าที่เธอมักจะเล่นกับ.

ตอนนี้สมเด็จพระราชินีฯ เชื่อว่าเธอได้กินหัวใจหิมะสีขาวเพียงจะคิดว่าเธอเป็นอีกครั้งแรกและผู้หญิงที่สวยที่สุดของทั้งหมด เธอก้าวเข้ามาก่อนที่กระจกของเธอและกล่าวว่า:

กระจกกระจกบนผนัง
ในดินแดนแห่งนี้เป็นที่โสภาจากทั้งหมด

มันตอบ:.

คุณพระราชินีของฉันเป็นธรรม; มันเป็นความจริง
แต่หิมะ สีขาว,เกินกว่าภูเขา
ที่มีเจ็ดคนแคระ
ก็ยังคงเป็นพันครั้งเป็นธรรมมากกว่าที่คุณ.

นี้ตกใจราชินีเพราะเธอรู้ว่ากระจกไม่ได้โกหกและเธอรู้ว่านายพรานหลอกเธอและหิมะสีขาว ยังมีชีวิตอยู่ แล้วเธอคิดและคิดว่าอีกครั้งวิธีการที่เธอสามารถกำจัดตัวเองของหิมะสีขาว -. ให้นานตราบเท่าที่เธอไม่ได้เป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในแผ่นดินทั้งความหึงหวงของเธอจะทำให้เธอไม่เหลือ

ที่สุดท้ายที่เธอคิดว่าบางสิ่งบางอย่าง เธอเดินเข้าไปในห้องลับที่สุดของเธอ - ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้าไปใน - และเธอทำแอปเปิ้ลอาบยาพิษ จากภายนอกมันก็สวยงามและใครก็ตามที่เห็นว่ามันจะต้องการมันแต่ทุกคนที่อาจจะกินชิ้นเล็ก ๆ ของมันจะตาย สีใบหน้าของเธอเธอปลอมตัวเป็นผู้หญิงคนเร่ขายของเก่าเพื่อที่จะไม่มีใครจำเธอได้เดินทางไปยังบ้านของพวกคนแคระและเคาะประตู.

หิมะสีขาวใส่หัวของเธอออกจากหน้าต่างและกล่าวว่า "ฉันจะต้อง ไม่ปล่อยให้ใครใน; เจ็ดคนแคระได้ห้ามไม่ให้ฉันไปทำเช่นนั้น "

" ที่มีทั้งหมดขวากับฉัน."หญิงพ่อค้าตอบ." ฉันได้อย่างง่ายดายจะได้รับการกำจัดของแอปเปิ้ลของฉัน ที่นี่ฉันจะให้คุณหนึ่งของพวกเขา. "

" ไม่มี "กล่าวว่าหิมะสีขาว" ฉันไม่สามารถรับอะไรจากคนแปลกหน้า. "

" คุณกลัวพิษ "ถามหญิงชราคนหนึ่ง." มองผม จะตัดแอปเปิ้ลในสอง คุณกินครึ่งหนึ่งและฉันจะกินครึ่ง. "

ตอนนี้แอปเปิ้ลที่ได้รับการทำเพื่อ artfully ว่ามีเพียงครึ่งหนึ่งถูกวางยาพิษหิมะสีขาวอยากให้แอปเปิ้ลที่สวยงามและเมื่อเธอเห็นว่าผู้หญิงคนเร่ขายของกินส่วนหนึ่งของมันเธอไม่สามารถต้านทานและเธอติดอยู่ในมือของเธอออกและเอาครึ่งวางยาพิษ เธอแทบจะไม่ได้กัดในปากของเธอเมื่อเธอล้มลงกับพื้นตาย.

สมเด็จพระราชินีฯ มองที่จ้องมองเธอด้วยความชั่วร้ายหัวเราะเสียงดังและกล่าวว่า "สีขาวเหมือนหิมะ, สีแดงเป็นสีเลือด, สีดำว่าเป็นไม้มะเกลือ!คนแคระนั้นจะไม่ตื่นขึ้นมาคุณ "

กลับมาที่บ้านเธอถามกระจกเธอ:.

กระจกกระจกบนผนัง
ซึ่งอยู่ในดินแดนแห่งนี้เป็นธรรมจากทั้งหมด

ในที่สุดมันก็ตอบ:
_
คุณพระราชินีของฉัน เป็นธรรมของทุก.

แล้วหัวใจโหดร้ายและอิจฉาเธอที่เหลือเช่นเดียวกับหัวใจโหดร้ายและขี้หึงสามารถที่เหลือ.

เมื่อคนแคระมาที่บ้านในเย็นวันนั้นพวกเขาพบว่าหิมะสีขาวนอนอยู่บนพื้นเธอไม่ได้หายใจที่ทั้งหมด เธอก็ตาย พวกเขายกเธอขึ้นและมองไปที่เธอเขม็ง พวกเขาพูดคุยกับเธอส่ายของเธอและเธอก็ร้องไห้ออกมา แต่ไม่มีอะไรช่วย เด็กที่รักตายไปแล้วและเธอก็ยังคงตาย พวกเขาวางเธอลงบนเตียงที่ทำจากฟางและทั้งเจ็ดนั่งถัดจากเธอและไว้ทุกข์ให้เธอและร้องไห้เป็นเวลาสามวัน พวกเขากำลังจะฝังศพของเธอ แต่เธอก็ยังดูเหมือนว่าสดเป็นคนที่มีชีวิตอยู่,และยังมีแก้มสีแดงสวยของเธอ.

พวกเขากล่าวว่า "เราไม่สามารถฝังศพของเธออยู่ในโลกสีดำ" และพวกเขาก็มีโลงแก้วใสทำเพื่อที่เธอจะมองเห็นได้จากทุกทิศทุกทาง พวกเขาวางไว้ข้างในของเธอและด้วยตัวอักษรสีทอง wrote on มันชื่อของเธอและบอกว่าเธอเป็นเจ้าหญิง แล้วพวกเขาก็นำโลงศพที่อยู่ด้านนอกบนภูเขาและหนึ่งของพวกเขามักจะอยู่กับมันและเฝ้าดูเธอสัตว์เกินไปมาไว้ทุกข์ให้หิมะสีขาวเป็นครั้งแรกนกฮูกแล้วดำขลับและในที่สุดนกพิราบ.

ตอนนี้มันก็จะผ่านไปที่เจ้าชายเดินเข้าไปในป่าเหล่านี้และเกิดขึ้นบนบ้านคนแคระ 'ที่เขาแสวงหาที่พักพิงสำหรับ คืน เขาเห็นโลงศพบนภูเขาที่มีหิมะสีขาวสวยงามในนั้นและเขาอ่านสิ่งที่ถูกเขียนไว้บนนั้นด้วยตัวอักษรสีทอง.

แล้วเขาพูดกับคนแคระ,"ให้ฉันมีโลงศพ. ฉันจะให้สิ่งที่คุณต้องการมัน."

แต่คนแคระตอบว่า "เราจะไม่ขายได้ทั้งหมดทองในโลก."

แล้วเขากล่าวว่า "แล้วให้มัน ให้ฉันสำหรับฉันไม่สามารถอยู่ได้โดยปราศจากความสามารถที่จะเห็นหิมะขาว. ฉันจะให้เกียรติและเคารพของเธอเธอเป็นหนึ่งหวงแหนมากที่สุดของฉัน. "

ในขณะที่เขาจึงพูดคนแคระดีรู้สึกสงสารเขาและทำให้เขามีโลงศพคนรับใช้ของเขาเจ้าชายพกมันไปบนไหล่ของพวกเขา แต่แล้วมันก็เกิดขึ้นที่หนึ่งของพวกเขาสะดุดเมื่อแปรงบางและกระเด็นออกมาจากลำคอของหิมะสีขาวของชิ้นส่วนของแอปเปิ้ลอาบยาพิษที่เธอกัด ไม่นานหลังจากนั้นเธอเปิดตาของเธอยกฝาโลงจากเธอลุกขึ้นนั่งและยังมีชีวิตอยู่อีกครั้ง.

"สวรรค์ดีที่ am I?" เธอร้องออกมา.

เจ้าชายกล่าวว่ามีความสุข,"คุณอยู่กับฉัน." เขาบอกเธอว่าเกิดอะไรขึ้นและจากนั้นกล่าวว่า "ผมรักคุณมากกว่าสิ่งอื่นใดในโลก. มากับฉันไปที่ปราสาทพ่อของฉัน. คุณจะกลายเป็นภรรยาของฉัน." หิมะสีขาวที่รักเขาและเธอก็ไปกับเขา งานแต่งงานของพวกเขามีการวางแผนที่มีความงดงามยิ่งใหญ่และพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว.
แม่เลี้ยง
หิมะสีขาวของคนชั่วร้ายได้รับเชิญไปร่วมงานเลี้ยง,และเมื่อเธอได้รบตัวเองในเสื้อผ้าที่สวยที่สุดของเธอเธอยืนอยู่ตรงหน้ากระจกของเธอและพูดว่า:

กระจกกระจกบนผนัง
ซึ่งอยู่ในดินแดนแห่งนี้เป็นธรรมจากทั้งหมด

กระจกตอบ:
คุณ ราชินีของฉันเป็นธรรม. มันเป็นความจริง
แต่พระราชินีหนุ่มเป็นพันครั้งเป็นธรรมกว่าที่คุณ

ไม่ทราบว่าเรื่องนี้สมเด็จพระราชินีใหม่เป็นจริงบุญธรรมของเธอมาถึงที่จัดงานแต่งงาน.และหัวใจของเธอเต็มไปด้วยความลึก o

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กาลครั้งหนึ่ง ยาว นานในหลวงและราชินีปกครองเหนือดินแดนไกล แนะนำราชินี และดีและประชากรของอาณาจักรที่เคารพเธอ ความโศกเศร้าเท่านั้นในชีวิตของพระราชินีว่า เธอปรารถนาสำหรับเด็ก แต่ก็ไม่มี

วันหนึ่งในฤดูหนาว ราชินีทำงานเข็มในขณะที่คู่ที่มองออกหน้าต่างไม้มะเกลือของเธอที่หิมะลดลงใหม่ นกบินหน้าต่างตกใจราชินี และเธอ pricked นิ้วของเธอ ตกเลือดหยดเดียวของหิมะนอกหน้าต่างของเธอ ขณะเธอมองเลือดบนหิมะ เธอบอกตัวเอง "โอ้ วิธีฉันต้องว่า ผมมีลูกสาวที่มีผิวสีขาวที่หิมะ ริมฝีปากเป็นสีแดงเป็นเลือด และผมเป็นสีดำเป็นไม้มะเกลือ"

นี้หลังจากนั้น ชนิดเม็ดได้ต้องเธอเมื่อเธอให้กำเนิดทารกที่มีผิวขาวเป็นหิมะ ริมฝีปากสีแดงเป็นเลือด และผม สีดำเป็นเอโบนี พวกเขาตั้งชื่อเด็กเจ้าหญิงหิมะขาว แต่เศร้า ราชินีตายหลังจากให้กำเนิดสโนว์ไวท์

เร็ว ๆ นี้หลังจาก กษัตริย์แต่งงานผู้หญิงใหม่ที่สวย งาม แต่ด้วยความภาคภูมิใจ และโหดร้าย เธอได้เรียนเวทมนตร์มืด และเป็นกระจกวิเศษ ของที่เธอจะทุกวันถาม,

กระจก กระจกบนผนัง ที่เป็นของพวกเขาทั้งหมด

แต่ละครั้งที่คำถามนี้ถูกถาม กระจกจะให้คำตอบเดียวกัน "พระองค์ O ควีน ศิลปะเป็นทั้งหมด" นี้ใจราชินีมากรู้ว่า กระจกวิเศษของเธอไม่พูดอะไรแต่ความจริง

เช้าวันหนึ่งเมื่อราชินีถาม "กระจก กระจกบนผนัง ใครเป็นเป็นของพวกเขาทั้งหมดเธอตกใจเมื่อมันตอบ:

คุณ พระราชินีของฉัน เป็นธรรม ได้จริง
แต่หิมะขาวคือแม้จะเป็นธรรมกว่าคุณ.
เดอะควีนเป็นความโกรธอิจฉา และสั่งของเธอเราถึงหิมะขาวป่าถูกฆ่าตาย เธอแค่ว่า เราจะกลับไป ด้วยหิมะขาวหัวใจเป็นหลักฐาน

เราไม่ดีเอาหิมะขาวในป่า แต่พบว่าตัวเองไม่สามารถจะฆ่าหญิงสาว แทน เขาให้เธอไป และนำราชินีหัวใจของหมูป่าตัวนั้น

ตอนนี้หิมะขาวถูกอยู่คนเดียวในป่าใหญ่ และเธอไม่รู้จะทำอย่างไร ต้นไม้ดูเหมือนจะ กระซิบกัน scaring หิมะขาวที่เริ่มทำงาน เธอวิ่ง ผ่านหินคม และหนาม เธอวิ่งเป็นที่เท้าของเธอไม่มีเธอ เพียงเป็นเย็นจะ ตก เธอเห็นบ้านเล็ก ๆ และไปภายในสั่งที่เหลือ

ภายในบ้าน ทุกอย่างถูกระเบียบ แต่เล็ก มีตารางเล็ก ๆ ประดับผ้าปูโต๊ะเป็นระเบียบ สีขาวและแผ่นน้อยเจ็ด กำแพง มีน้อย 7 เตียง ทั้งในแถว และครอบคลุมกับงาน

เนื่องจากเธอเพื่อหิวหิมะขาวกินผักน้อยและขนมปังเล็กน้อย จากแต่ละจานเล็ก ๆ และถ้วยแต่ละ เธอดื่มนมเล็กน้อย หลัง เพราะเธอเหนื่อยมาก เธอนอนลงบนเตียงน้อย และหลับเร็ว

หลังดำ เจ้าของบ้านกลับบ้าน พวกเจ็ด dwarves ที่ขุดทองในภูเขา ทันทีที่พวกเขามาถึงบ้าน พวกเขาเห็นว่า คนเคยมี - สำหรับทุกอย่างไม่มีในลำดับเดียวกับพวกเขาได้ทิ้งมัน

คนแรกกล่าวว่า "ที่มีการนั่งในเก้าอี้ของฉัน

คนที่สอง "ที่มีการกินจากจานของฉัน

วันที่สาม "ที่มีการกินขนมปังของฉัน

ได้สี่ "ที่มีการกินผักของฉัน

ได้ห้า "ที่มีการกิน ด้วยส้อมของฉัน

ได้หก "ที่มีการดื่มจากถ้วยของฉัน

แต่หนึ่งเจ็ด มองที่เตียงของเขา พบหิมะขาวมีนอนหลับ เจ็ด dwarves ทั้งหมดมาใช้อัพ และพวกเขาร้อง ด้วยความประหลาดใจ พวกเขานำเทียนเจ็ดของพวกเขา และ shone แสงบนหิมะขาว

"โอ้ สวรรค์ดี "พวกเขาร้องเด็กคนนี้มีความงาม

พวกเขามีความสุขที่พวกเขาได้ปลุกแต่ง แต่ให้เธอยังนอนในนอน เช้าวันถัดไปตื่นหิมะขาวขึ้น และเมื่อเธอเห็นเจ็ด dwarves เธอกลัว คำ ถาม และเป็นมิตร "คืออะไรชื่อ

"ชื่อของฉันคือ หิมะขาว เธอตอบ

"คุณหาวิธีไปบ้านของคุณ dwarves จะถามเพิ่มเติม

แล้วเธอบอกไปว่า แม่เลี้ยงของเธอพยายามฆ่าเธอ ที่เราจะได้ช่วยชีวิตของเธอ และ ที่เธอได้ทำงานตลอดวันผ่านป่า สะดุดตามบ้านของพวกเขาในที่สุด

dwarves พูดกันสักครู่ และจากนั้น ว่า "คุณจะให้บ้านเรา และคุก ทำเตียง ซักทำ เย็บ ถัก และทำให้ทุกอย่างสะอาด และเป็น ระเบียบ ถ้าพักกับเราและคุณจะมีทุกสิ่งที่คุณต้องการ "

"ใช่"หิมะขาว กล่าวว่า "มีทั้งหมดหัวใจของฉัน สำหรับหิมะขาวมากชอบเป็นระเบียบบ้านได้

ดังนั้นหิมะขาวอาศัยอยู่อย่างมีความสุขกับ dwarves ทุกเช้าจะเดินเข้าไปในภูเขาทอง และ ในช่วงเย็นเมื่อพวกเขากลับมาบ้านหิมะขาวมีอาหารพร้อมของพวกเขาและแหล่งท่องเที่ยวบ้านของพวกเขา ในระหว่างวัน เธอได้คนเดียว ยกเว้นป่าที่เธอมักจะเล่นกับสัตว์ขนาดเล็ก

ตอนนี้ราชินี เชื่อว่า เธอได้กินหัวใจหิมะขาว อาจเพราะคิดว่า ที่ เธออีกครั้งแรก และผู้หญิงสวยที่สุดของทั้งหมด เธอก้าวก่อนกระจกของเธอ และกล่าวว่า:

กระจก กระจก บนผนัง,
คือใครในแผ่นดินนี้เป็นของ?

มันตอบ:

คุณ พระราชินีของฉัน เป็นธรรม ได้จริง
แต่หิมะขาว นอกเหนือจากภูเขา
กับเจ็ด dwarves,
คือยังคงเป็นพัน ๆ เท่าธรรมกว่าคุณ

นี้ startled ราชินี สำหรับรู้ว่า กระจกไม่ได้โกหก และเธอรู้ว่า เราจะมาหลอกลวงเธอ และว่า หิมะขาวยังมีชีวิตอยู่ แล้วเธอคิดว่า และคิดอีกครั้ง ว่าเธอสามารถกำจัดตัวเองหิมะขาว - สำหรับเป็นยาวนานเท่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงที่สวยที่สุดในทั้งหมดที่ ที่ดินเธอ พระจะให้เธอพักผ่อนไม่ได้

ในที่สุด เธอคิดว่า ของบางสิ่งบางอย่างได้ เธอเดินเข้าไปในห้องของเธอลับมากที่สุด- ไม่มีใครได้รับอนุญาตภายใน - และเธอทำแอปเปิ้ล poisoned จากภายนอก ก็สวยงาม และทุกคนที่เห็นก็จะต้อง แต่ใครจะกินชิ้นเล็ก ๆ มันจะตาย ปลอมสีหน้าของเธอ เธอแปลงตัวเองให้เป็น peddler เฒ่า เพื่อว่าใครจะรู้จักเธอ เดินทางไปยังบ้าน dwarves และกังวานประตู

หิมะขาวใส่หัวเธอออกจากหน้าต่าง และว่า "ฉันต้องไม่ให้ใครใน เจ็ด dwarves มีห้ามฉันทำ

"ที่ถูกกับฉัน"ตอบ peddler ผู้หญิง"ฉันจะได้กำจัดของแอปเปิ้ลของฉัน ที่นี่ ผมจะให้หนึ่งในพวกเขา

"ไม่ กล่าวว่า หิมะขาว "ฉันไม่รับอะไรจากคนแปลกหน้าได้"

"เป็นคุณกลัวพิษถามหญิงชรานั้น "ดู ฉันจะตัดแอปเปิ้ล 2 คุณกินครึ่งหนึ่ง และจะกินครึ่งหนึ่ง"

ตอนนี้แอปเปิ้ลได้รับ artfully จึงทำที่เพียงหนึ่งครึ่งหนึ่ง ถูกวางยา หิมะขาวที่ปรารถนาสำหรับแอปเปิ้ลสวยงาม และเมื่อเธอเห็นว่า peddler ผู้หญิงได้รับประทานส่วน ของ เธออาจไม่ต้าน และเธอติดมือของเธอออก และเอาครึ่ง poisoned เธอแทบไม่มีกัดในปากของเธอเมื่อเธอตกตายดิน

ราชินีมองเธอพร้อมจ้องชั่วร้าย หัวเราะดัง และ ว่า "ขาวเป็นหิมะ สีแดงเป็นเลือด ดำเป็นไม้มะเกลือไม้ Dwarves จะไม่ปลุกคุณ

กลับไปที่บ้าน เธอถามกระจกเธอ:

กระจก กระจก บนผนัง,
คือใครในแผ่นดินนี้เป็นของ?

มันก็ ตอบ:

ราชินีของฉัน จะเป็นของทั้งหมด

แล้วหัวใจของเธอโหดร้าย และอิจฉาถูกที่เหลือ เป็นอย่างดี เป็นความโหดร้าย และอิจฉาหัวใจสามารถที่เหลือ

เมื่อ dwarves มา บ้านที่เย็นพวกเขาพบหิมะขาวนอนอยู่บนพื้นดิน เธอไม่หายใจเลย เธอตาย พวกเขายกเธอขึ้น และมองดูที่เธอ longingly พวกเขาพูดคุยกับเธอ จับเธอ และร้องไห้มากกว่า เธอ แต่ไม่มีอะไรช่วย เด็กรักตาย และเธอยังคงตาย พวกเขาวางเธอบนเตียงของฟาง และทั้งหมดเจ็ดนั่งติดกับเธอ mourned เธอ และร้อง 3 วัน พวกเขาจะฝังเธอ แต่เธอยังดูสดใหม่ที่ผู้อยู่อาศัย และยัง ได้ของเธอสวยงามสีแดงแก้ม

ว่า "เราไม่สามารถฝังเธอในโลกสีดำ" และพวกเขาหีบศพเป็นเหมือนแก้วโปร่งใสที่ทำ เพื่อเธอสามารถเห็นได้จากทุกฝ่าย พวกเขาวางภายในของเธอ และ มีตัวอักษรสีทองเขียนไว้ชื่อของเธอ และการที่เธอเป็นเจ้าหญิง แล้ว พวกเขาวางหีบศพอยู่บนภูเขา และหนึ่งของพวกเขาจะอยู่กับมัน และดูมากกว่าเธอ สัตว์มา และ mourned สำหรับหิมะขาว ก่อนนก ฮูก แล้ว raven แล้วสุดท้ายเป็นนกพิราบเกินไป

ตอนนี้ไปว่า เจ้าป้อนป่าเหล่านี้ และเกิดขึ้นไปของ dwarves เฮ้าส์ ที่เขาขอพักพิงในคืนมา เขาเห็นโลงต่อตายบนยอดเขามีหิมะสีขาวที่สวยงามใน และอ่านอะไรถูกเขียนไว้ ด้วยตัวอักษรสีทอง

แล้วเขากล่าวว่า เพื่อ dwarves "ผมมีโลงต่อตาย ฉันจะให้อะไรคุณก็

แต่ dwarves การตอบ "เราจะไม่ ขายทองทั้งหมดในโลก

แล้ว เขากล่าวว่า "นั้นให้ฉัน สำหรับฉันไม่สามารถอยู่ โดยไม่มีความสามารถในการดูหิมะขาว ฉันจะมาเกียรติเธอ และเคารพเธอเป็นของฉันส่วนใหญ่จากหนึ่ง"

จึงพูด dwarves ดีรู้สึกสงสารเขา และให้เขาโลงต่อตาย เจ้าชายมีราชการดำเนินไปบนไหล่ของพวกเขา แต่แล้ว มันเกิดขึ้นที่หนึ่ง stumbled บนแปรงบาง และนี้ dislodged จากหิมะขาวคอชิ้นแอปเปิ้ล poisoned ที่เธอมีกัดออก ไม่นานหลังจากนั้นเธอเปิดตาของเธอ ยกฝาจากหีบศพของเธอ เสาร์ และมีชีวิตอยู่อีก

"สวรรค์ดี ผม? " เธอร้องออก

เจ้าชายกล่าวว่า joyfully "คุณอยู่กับฉัน เขาบอกเธอว่ามีเกิดขึ้น และจากนั้น ว่า "ผมรักคุณมากกว่าสิ่งอื่นใดในโลก เข้ามากับพ่อปราสาท คุณจะกลายเป็นภรรยา" หิมะขาวรักเขา และเธอไปกับเขา มีการวางแผนงานแต่งงานของพวกเขางดงามมากและพระ

หิมะขาวคนชั่วขั้นตอนแม่ได้รับเชิญไปงานเลี้ยง และเมื่อรำใส่เสื้อเธอมีผ้าตัวเองในเสื้อผ้าที่สวยที่สุดของเธอ เธอยืนก่อนเธอกระจก กล่าวว่า:

กระจก กระจก บนผนัง,
คือใครในแผ่นดินนี้เป็นของ?

กระจกตอบ:
คุณ พระราชินีของฉัน เป็นธรรม ได้จริง
แต่ราชินีหนุ่มธรรมเป็นพันเท่ามากกว่าที่คุณ

ไม่รู้ว่า ควีนใหม่นี้ได้แน่นอน stepdaughter ของเธอ เธอถึงงานแต่งงาน และหัวใจของเธอเต็มไป ด้วยโอรือ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อเมื่อเวลาที่ยาวมาแล้วกษัตริย์และพระราชินีปกครองแผ่นดินอยู่ไกลออกไป ขนาดควีนส์ไซด์ที่เป็น ประเภท หนึ่งและที่สวยงามและผู้คนที่ทั้งหมดของอาณาจักรนั้นแสนจะคลั่งไคล้เธอ ความทุกข์เท่านั้นในชีวิตของพระราชินีที่เธออยากให้สำหรับเด็กแต่ไม่มี

วันหนึ่งฤดูหนาวขนาดควีนส์ไซด์หนึ่งเตียงที่กำลังทำอะไรอยู่ทำงานเข็มในขณะที่กำลังจ้องมองออกไปนอกหน้าต่างไม้มะเกลือของเธอที่มีหิมะตกใหม่นกที่บินโดยใช้หน้าต่างที่ทำให้ตื่นขนาดควีนส์ไซด์หนึ่งเตียงและเธอก็นิ้วของเธอ ดรอปดาวน์เพียงตัวเดียวของเลือดตกบนหิมะที่อยู่ทางด้านนอกหน้าต่างของเธอ อย่างที่เห็นที่เลือดบนหิมะที่เธอพูดกับตัวเองว่า"ฉันหวังว่าผมมีลูกสาวที่มีผิวเป็นสีขาวเหมือนหิมะริมฝีปากเป็นสีแดงเช่นที่เป่าผมและเลือดสีดำเป็นพื้นไม้มะเกลือ"

หลังจากนั้นไม่นานว่าเตียงนอนขนาดควีนส์ไซด์ชนิดที่ต้องการได้เมื่อเธอให้กำเนิดลูกน้อยกับเด็กสาวที่มีผิวสีขาวเป็นสีแดงริมฝีปากหิมะเช่นที่เป่าผมและเลือดสีดำเป็นพื้นไม้มะเกลือ ที่ตั้งชื่อว่าสีขาวหิมะเจ้าหญิงลูกน้อยแต่เศร้าขนาดควีนส์ไซด์หนึ่งเตียงที่ตายหลังทำให้เกิดสีขาวหิมะ.

ในเร็วๆนี้หลังจากที่แต่งงานกับผู้หญิงคนใหม่ที่เป็นคนสวยแต่เป็นความ ภาคภูมิใจ และโหดเหี้ยมเป็นอย่างดี เธอได้เรียน Magic สีเข้มและน่ามหัศจรรย์ใจที่กระจกเป็นเจ้าของของที่เธอจะถามทุกวัน

กระจกกระจกบนผนังที่เป็นหลักฐานยืนยันของเขาทั้งหมดหรือไม่?

ในแต่ละครั้งคำถามนี้ถูกถามว่ากระจกจะช่วยให้คำตอบเดียวกัน"ข้าแต่ขนาดควีนส์ไซด์ทันสมัยของเด็กหญิงผู้ที่"ซึ่งเป็นขนาดควีนส์ไซด์ได้เป็นอย่างมากเพราะเธอรู้ดีว่ากระจกน่ามหัศจรรย์ใจของเธอก็พูดไม่มีอะไรแต่ที่จริงแล้ว.เช้าวันหนึ่งเมื่อ

ขนาดควีนส์ไซด์ที่ถามว่า"กระจกกระจกบนผนังผู้ที่เป็นหลักฐานยืนยันของเขาทั้งหมดหรือไม่?"เธอตกใจเมื่อมันตอบ:

คุณขนาดควีนส์ไซด์ของฉันอยู่ใน สภาพ ดีเป็นความจริง.
แต่สีขาวหิมะก็สวยกว่าคุณ.
ขนาดควีนส์ไซด์ที่บินกลายเป็นความโกรธเกรี้ยวหวงแหนและสั่งให้นักล่าสัตว์ของเธอในการนำสีขาวหิมะเข้าไปในป่าจะต้องถูกฆ่า เธอถามเขาว่านักล่าสัตว์ที่กลับไปกับใจกลางของหิมะสีขาวเป็นหลักฐาน

นักล่าสัตว์ผู้น่าสงสารก็เอาสีขาวหิมะเข้าสู่ป่าแต่พบว่าตัวเองไม่สามารถฆ่าหญิงสาวที่. แต่เขาปล่อยให้เธอไปและนำขนาดควีนส์ไซด์หนึ่งเตียงที่ใจกลางของหมูป่า.

หิมะสีขาวนั้นตอนนี้คนเดียวในป่าที่ดีเยี่ยมและเธอก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไร ต้นไม้ที่ดูเหมือนจะกระซิบบอกกันลูกโยนสีขาวหิมะที่เริ่มจะเรียกใช้ เธอก็ออกวิ่งไปบนก้อนหินมีความคมและผ่านทางพงหนาม เธอก็วิ่งอยู่ในระยะไกลที่สุดเท่าที่เป็นปลายเท้าของเธอไม่สามารถพกพาของเธอและอยู่ในช่วงเย็นก็จะลดลงเธอได้เห็นบ้านตัวเล็กๆและเข้าไป ภายใน ในการสั่งซื้อเพื่อไปยังส่วนที่เหลือ.

ในบ้านทุกอย่างมีขนาดเล็กแต่เป็นระเบียบเรียบร้อย มีโต๊ะขนาดเล็กที่พร้อมด้วย 7 แผ่นทำความร้อนเพียงเล็กน้อยและผ้าปูโต๊ะสีขาวเป็นระเบียบเรียบร้อย กับกำแพงที่มีอยู่เจ็ดเตียงนอนเดี่ยวขนาดเล็กๆน้อยๆทั้งหมดในแถวที่และแบบมีหลังคาพร้อมด้วยผ้านวมคลุมเตียง.

เพราะเธอเป็นสีขาวหิมะหิวก็กินผักไม่มากนักและขนมปังอีกเล็กน้อยจากแผ่นเล็กแต่ละห้องและจากถ้วยเธอดื่มของนม หลังจากนั้นก็เพราะเธอรู้สึกเหนื่อยมากเธอวางลงบนหนึ่งในเตียงนอนขนาดคิงส์ไซด์น้อยและหลับไปอย่างรวดเร็ว.

หลังจากสีเข้มเจ้าของบ้านที่กลับบ้าน พวกเขาได้เจ็ด dwarves ที่ขุดทองคำใน ภูเขา ทันทีที่กลับมาถึงบ้านเขาเห็นว่ามีใครบางคนเคยอยู่ที่นั่น - - สำหรับผู้ที่ไม่ทุกอย่างอยู่ในที่เดียวกันกับการสั่งซื้อตามที่เขาทิ้งไว้.

ที่เป็นครั้งแรกคนหนึ่งกล่าวว่า","ที่มีการนั่งอยู่ในเก้าอี้หรือไม่?"

ที่สองที่หนึ่ง"ใครที่ได้รับจากการรับประทานอาหารของฉันแผ่นหรือไม่?"

ได้ที่สาม"ใครที่ได้รับการการรับประทานอาหารของเราขนมปังหรือไม่?"

ที่สี่หนึ่ง"ใครที่ได้รับการการรับประทานอาหารของฉันผักหรือไม่?"

ที่ห้าหนึ่ง"ใครที่ได้รับการรับประทานอาหารพร้อมด้วยของฉันส้อมหรือไม่?"

ที่หนึ่ง"ที่มีการดื่มจากถ้วยของฉันได้หรือไม่?"

แต่หนึ่งในเจ็ดที่กำลังมองหาที่นอนของเขาพบว่าหิมะสีขาวนอนอยู่ตรงนั้นไม่มีหลับไปแล้ว. เจ็ด dwarves ทั้งหมดมาใช้และพวกเขาก็ร้องออกมาด้วยความประหลาดใจ พวกเขานำเจ็ดเทียนของพวกเขาและส่องแสงไฟที่อยู่บนหิมะสีขาว

"สวรรค์ชั้นดี! "พวกเขาร้อง "เด็กคนนี้มีความสวยงาม!"

ก็มีความสุขมากที่พวกเขาไม่ได้ตื่นขึ้นมาแต่ปล่อยให้เธอเดินทางต่อไปยังนอนอยู่บนเตียง เช้าวันถัดไปที่สีขาวหิมะตื่นขึ้นมาและเมื่อเธอเห็นเจ็ด dwarves ที่เธอกลัว แต่มันก็เป็นมิตรและถามว่า"มีชื่อว่าอะไร?ของคุณหรือไม่?"

"ชื่อของผมคือสีขาวหิมะ"เธอตอบ.

"ได้อย่างไรคุณหาทางไปยังบ้านของเราหรือไม่?" dwarves ถามต่อไป.

แล้วเธอยังบอกอีกว่าแม่เลี้ยงของเธอก็พยายามที่จะฆ่าเธอที่นักล่าสัตว์ที่ได้ทุ่มเทชีวิตของเธอและเธอก็วิ่งตลอดทั้งวันที่ผ่านป่าที่ได้รับอย่างลุกลี้ลุกลนเมื่อบ้านของเขา.

dwarves ที่พูดกันค้างไว้ชั่วขณะหนึ่งแล้วกล่าวว่า"ถ้าคุณจะเก็บตัวอยู่ในบ้านของเราและทำอาหารทำให้เตียงนอนขนาดคิงส์ไซด์และล้างทำความสะอาดไร้รอยตะเข็บผูกและทำให้ทุกอย่างทำความสะอาดและเป็นระเบียบเรียบร้อยแล้วคุณสามารถเข้าพักกับเราและท่านจะต้องมีทุกสิ่งทุกอย่างที่ท่านต้องการ"

"ใช่"สีขาวหิมะ"หัวใจทั้งหมดให้กับ"เป็นสีขาวหิมะเป็นอย่างมากการรักษาไว้ซึ่งความเพลิดเพลินใจไปกับบ้านเป็นระเบียบเรียบร้อย.

ดังนั้นหิมะสีขาวมีชีวิตอยู่อย่างมีความสุขด้วย dwarves ได้ ทุกเช้าจะเข้าไปใน ภูเขา ที่กำลังมองหาสีทองและในช่วงเย็นเมื่อกลับมาบ้านสีขาวหิมะเขาได้ทานอาหารของเขาพร้อมและบ้านของเขาเป็นระเบียบเรียบร้อย ในระหว่างวันที่เด็กผู้หญิงที่อยู่ตามลำพังยกเว้นสำหรับสัตว์ขนาดเล็กของป่าที่เธอมักจะเล่นด้วย.

ตอนนี้ขนาดควีนส์ไซด์ที่เชื่อว่าเธอกินหัวใจของสีขาวหิมะไม่สามารถคิดได้ว่าเธอเป็นอีกครั้งแรกและผู้หญิงที่สวยงามมากที่สุดของทั้งหมดเท่านั้น เธอก้าวเข้าไปก่อนและกระจกของเธอกล่าวว่า:

กระจก,กระจก,บนผนัง,
ที่อยู่ในแผ่นดินนี้คือหลักฐานยืนยันของทั้งหมดหรือไม่?

มันตอบ:

คุณ,ของฉันขนาดควีนส์ไซด์หนึ่งเตียงและอยู่ใน สภาพ ดี;เป็นความจริง.
แต่สีขาวหิมะ,ที่อยู่ไกลออกไปบน ภูเขา
ซึ่งจะช่วยด้วยเจ็ด dwarves ที่
ยังอยู่ได้เป็นพันครั้งสวยกว่าคุณ.

นี้ด้วยความตกใจขนาดควีนส์ไซด์สำหรับเธอก็รู้ว่ากระจกไม่ได้นอนและเธอจะรู้ตัวว่านักล่าสัตว์ที่ได้ถูกหลอกลวงของเธอและที่สีขาวหิมะก็ยังมีชีวิตอยู่. จากนั้นเธอคิดและคิดว่าอีกครั้งว่าแล้วเธอก็สามารถทำให้หมดไปเองของสีขาวหิมะเป็นตราบใดที่เธอไม่ใช่ผู้หญิงคนที่สวยงามมากที่สุดในแผ่นดินทั้งหมดที่ความหึงหวงของเธอก็จะทำให้เธอไม่มีส่วนที่เหลือ.

ที่ผ่านมาเธอคิดว่ามีบางสิ่งบางอย่าง เธอเดินเข้าไปในห้องส่วนใหญ่เป็นความลับของเธอไม่มีใครได้รับอนุญาตให้อยู่ในนั้นและเธอก็ทำให้แอปเปิลที่วางยาพิษ จากทางด้านนอกที่เป็นที่สวยงามและใครก็ตามที่เห็นมันก็ต้องการมันแต่คนที่อาจจะกินชิ้นเล็กๆของมันจะตาย การมีสีหน้าเธอปลอมตัวเป็นผู้หญิงคนเร่ขายของเก่าที่ทำให้ไม่มีใครรู้จักเธอเดินทางไปยังบ้าน dwarves และยิงประตูที่.

หิมะสีขาวใส่หัวของเธอออกมาจากหน้าต่างและกล่าวว่า"ผมจะต้องไม่ปล่อยให้คนอื่นที่อยู่ในเจ็ด dwarves ได้ห้ามไม่ให้ผมทำได้"

"ที่มีทั้งหมดทางด้านขวาพร้อมด้วยผม"ตอบว่า"ผู้หญิงคนนั้นคนนี้. "ผมจะกำจัดของแอปเปิลของฉันได้อย่างง่ายดาย อยู่ที่นี่ผมจะมอบให้ท่านเป็นหนึ่งในนั้น"

"ไม่มี"สีขาวหิมะ"ฉันไม่สามารถยอมรับอะไรจากคนแปลกหน้า."

"คุณกลัวว่าการวางยาพิษหรือไม่?"ถามหญิงชรา "ผมจะตัดแอปเปิลได้ในสอง คุณกินครึ่งหนึ่งและผมจะได้กินแบบครึ่ง"

ตอนนี้แอปเปิลมาอย่างแนบเนียนทำให้เพียงหนึ่งเดียวครึ่งถูกวางยาพิษสีขาวหิมะอยากจะให้แอปเปิลที่สวยงามและเมื่อเธอเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นคนนี้เป็นการรับประทานอาหารเป็นส่วนหนึ่งของเธอไม่สามารถต้านทานไม่มีอีกต่อไปและเธอติดมือออกไปครึ่งยาพิษ เธอแทบจะไม่มีการกัดที่อยู่ในปากของเธอเมื่อเธอจนล้มลงบนพื้นก่อนตาย.

ขนาดควีนส์ไซด์ที่มองเธอด้วยการจ้องมองความชั่วร้ายที่หัวเราะลั่นและพูดว่า"สีขาวเหมือนหิมะเลือดสีแดงเป็นสีดำเป็นไม้ไม้มะเกลือที่ dwarves จะไม่เคยปลุกคุณ"

กลับมาที่บ้านเธอถามเธอกระจก:

ก