Abstract (summary): This dissertati

Abstract (summary): This dissertation is comprised of three studies investigating the hypothesis that people who stutter (PWS) differ from people who do not stutter (PNS) in their motor skill learning abilities. The first study in this dissertation examined the ability to learn a novel sequential speech task following a 24-h retention period. Despite slower sequence durations compared to the PNS, PWS showed the ability to retain what they had learned for all measured variables on day one and following a 24-h consolidation period. The second study in this dissertation examined the ability to learn a sequential finger tapping task by observing the ability to produce the sequence under both tests of retention and interference. For tests of retention, PWS showed the ability to retain improvements in performance for all measured variables, albeit at slower speeds compared to PNS. For tests of interference, a significant interaction for reaction time and sequence duration revealed that PNS’ performance reached a relative plateau while PWS’ performance continued to show improvement. The third study in this dissertation investigated the extent to which individual differences in motor learning are associated with differences in stuttering treatment outcome. PWS participating in an intensive fluency treatment program were assessed for their working memory ability and their motor iii learning performance on a syllable reading and finger tapping task. Treatment success was measured at pre-treatment, post-treatment and six months follow-up using percent syllables stuttered, introspective clinical characteristics (OASES; Yaruss, 2010) and fluency effort. The relationship between motor learning and treatment outcome was examined using multiple regression analyses. Results did not support the hypothesis that the ability to learn a simple speech and nonspeech motor task is predictive of treatment outcome. Although treatment proved successful as evidenced by percent syllables stuttered and OASES scores, scores of fluency effort indicated that participants had not automated their newly learned fluency skills when speaking in everyday conversations. Together, these studies do not support the hypothesis of a motor learning deficit in PWS but rather support the assumption of limited motor abilities. Limited motor abilities are discussed as having implications to stuttering treatment outcome.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทคัดย่อ (สรุป): วิทยานิพนธ์นี้ประกอบด้วยสามศึกษาตรวจสอบสมมติฐานที่ว่า คน stutter (PWS) แตกต่างจากคน stutter (PNS) ในมอเตอร์ฝีมือความสามารถเรียนรู้ การศึกษาแรกในวิทยานิพนธ์นี้ตรวจสอบความสามารถในการเรียนรู้งานเสียงนวนิยายตามลำดับตามระยะเวลาเก็บข้อมูล 24 h แม้ช้าลำดับช่วงเวลาเปรียบเทียบกับ PNS, PWS ได้แสดงความสามารถในการรักษาสิ่งที่พวกเขาได้เรียนรู้สำหรับตัวแปรที่วัดทุกวันและตามระยะเวลารวม 24 h การศึกษาที่สองในวิทยานิพนธ์นี้ตรวจสอบความสามารถในการเรียนรู้งานแตะนิ้วตามลำดับ โดยการสังเกตความสามารถในการผลิตลำดับภายใต้ทั้งทดสอบเก็บข้อมูลและสัญญาณรบกวน สำหรับการทดสอบของ PWS แสดงความสามารถในการรักษาปรับปรุงประสิทธิภาพการทำงานสำหรับตัวแปรการวัดทั้งหมด แม้ว่าในความเร็วที่ช้าลงเมื่อเทียบกับ PNS สำหรับการทดสอบสัญญาณรบกวน การโต้ตอบที่สำคัญสำหรับปฏิกิริยาเวลาและระยะเวลาลำดับเปิดเผยว่า ประสิทธิภาพของ PNS ถึงที่ราบสูงญาติในขณะที่ประสิทธิภาพของ PWS ต่อการแสดงปรับปรุง การศึกษาที่สามในวิทยานิพนธ์นี้ตรวจสอบขอบเขตที่ความแตกต่างแต่ละรถยนต์เรียนรู้เชื่อมโยงกับความแตกต่างในผลการรักษาพูดติดอ่าง เข้าร่วมในโปรแกรมการรักษาแบบเร่งรัดแคล่ว PWS ถูกประเมิน iii ของมอเตอร์ประสิทธิภาพการอ่านพยางค์และนิ้วเคาะงานการเรียนรู้และความสามารถในการทำงานหน่วยความจำ รักษาความสำเร็จที่วัดที่รักษาก่อน หลังรักษา และติดตามผล 6 เดือนใช้พยางค์เปอร์เซ็นต์ stuttered, introspective คลินิกลักษณะ (oases แห่ง Yaruss, 2010) และแคล่วความพยายาม ความสัมพันธ์ระหว่างมอเตอร์เรียนและผลการรักษาที่ได้ถูกตรวจสอบโดยใช้การวิเคราะห์ถดถอยหลาย ผลไม่สนับสนุนสมมติฐานที่ว่าความสามารถในการเรียนรู้เรื่องคำพูดและ nonspeech มอเตอร์งานทำนายของผลการรักษา แม้ ว่าการรักษาที่พิสูจน์แล้วว่าประสบความสำเร็จเป็นเป็นหลักฐาน โดยพยางค์เปอร์เซ็นต์ stuttered oases แห่งคะแนน คะแนนความแคล่วพยายามระบุว่า ผู้เข้าร่วมได้ไม่อัตโนมัติแคล่วฝึกฝนทักษะของพวกเขาเมื่อพูดในบทสนทนาประจำวัน ร่วมกัน การศึกษาเหล่านี้สนับสนุนสมมติฐานของการเรียนรู้ขาดดุลใน PWS แต่แทนที่จะ สนับสนุนสมมติฐานของความสามารถมอเตอร์จำกัด ความสามารถมอเตอร์จำกัดได้กล่าวถึงว่ามีผลกระทบกับผลการรักษาพูดติดอ่าง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทคัดย่อ (สรุป): วิทยานิพนธ์ฉบับนี้ประกอบด้วยสามการศึกษาการตรวจสอบสมมติฐานที่ว่าคนที่พูดติดอ่าง (PWS) แตกต่างจากคนที่ไม่พูดติดอ่าง (จู๋) ในทักษะความสามารถของพวกเขามอเตอร์การเรียนรู้ การศึกษาครั้งแรกในวิทยานิพนธ์นี้ตรวจสอบความสามารถในการเรียนรู้การพูดนวนิยายลำดับงานตามระยะเวลาการเก็บ 24 ชั่วโมง แม้จะมีระยะเวลาที่ช้าลงตามลำดับเมื่อเทียบกับจู๋, PWS แสดงให้เห็นความสามารถในการที่จะรักษาสิ่งที่พวกเขาได้เรียนรู้สำหรับทุกตัวแปรที่วัดในวันเดียวและต่อไปนี้เป็นช่วงเวลาที่การควบรวมกิจการตลอด 24 ชั่วโมง การศึกษาที่สองในวิทยานิพนธ์นี้ตรวจสอบความสามารถในการเรียนรู้ต่อเนื่องแตะนิ้วงานโดยการสังเกตความสามารถในการผลิตลำดับภายใต้การทดสอบทั้งการเก็บรักษาและการรบกวน สำหรับการทดสอบของการเก็บรักษา PWS แสดงให้เห็นความสามารถในการรักษาในการปรับปรุงประสิทธิภาพการทำงานสำหรับตัวแปรทั้งหมดวัดแม้ว่าที่ความเร็วช้าลงเมื่อเทียบกับจู๋ สำหรับการทดสอบของการรบกวนเป็นปฏิสัมพันธ์ที่สำคัญสำหรับเวลาปฏิกิริยาและระยะเวลาในลำดับเปิดเผยว่าจู๋ประสิทธิภาพถึงที่ราบสูงญาติในขณะที่ PWS ประสิทธิภาพอย่างต่อเนื่องเพื่อแสดงการปรับปรุง การศึกษาที่สามในวิทยานิพนธ์นี้การตรวจสอบขอบเขตที่แตกต่างของแต่ละบุคคลในการเรียนรู้มอเตอร์มีความเกี่ยวข้องกับความแตกต่างในผลการรักษาพูดติดอ่าง PWS มีส่วนร่วมในโปรแกรมการรักษาความคล่องแคล่วอย่างเข้มข้นมีการประเมินความสามารถของหน่วยความจำในการทำงานของพวกเขาและมอเตอร์ iii ประสิทธิภาพการเรียนรู้ในการอ่านพยางค์และนิ้วแตะงาน ประสบความสำเร็จในการรักษาวัดที่รักษาก่อนโพสต์การรักษาและหกเดือนติดตามโดยใช้พยางค์ร้อยละพูดติดอ่างลักษณะทางคลินิกครุ่นคิด (เครื่องเทศ; Yaruss 2010) และความพยายามที่คล่องแคล่ว ความสัมพันธ์ระหว่างการเรียนรู้ยนต์และผลการรักษาได้รับการตรวจสอบโดยใช้การวิเคราะห์การถดถอยพหุคูณ ผลไม่สนับสนุนสมมติฐานที่ว่าความสามารถในการเรียนรู้คำพูดที่เรียบง่ายและงานมอเตอร์ nonspeech คือการคาดการณ์ของผลการรักษา แม้ว่าการรักษาประสบความสำเร็จเป็นหลักฐานโดยร้อยละพยางค์พูดติดอ่างและคะแนนเครื่องเทศคะแนนความคล่องแคล่วของความพยายามชี้ให้เห็นว่าผู้เข้าร่วมไม่ได้โดยอัตโนมัติได้เรียนรู้ทักษะใหม่ของพวกเขาเมื่อพูดความคล่องแคล่วในการสนทนาในชีวิตประจำวัน ร่วมกันศึกษาเหล่านี้ไม่สนับสนุนสมมติฐานของการขาดดุลการเรียนรู้ในมอเตอร์ PWS แต่สนับสนุนสมมติฐานของความสามารถของมอเตอร์ จำกัด ที่ ความสามารถของมอเตอร์ จำกัด จะกล่าวถึงว่ามีความหมายเพื่อผลการรักษาพูดติดอ่าง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทคัดย่อ ( สรุป ) : วิทยานิพนธ์ฉบับนี้ประกอบด้วยสามการศึกษาตรวจสอบสมมติฐานที่ว่าคนที่พูดติดอ่าง ( PWS ) แตกต่างจากคนที่ไม่ติดอ่าง ( จู๋ ) ของมอเตอร์ทักษะความสามารถในการเรียนรู้ การศึกษาแรกในวิทยานิพนธ์ฉบับนี้ได้ตรวจสอบความสามารถในการเรียนรู้งานใหม่ตาม 24-h พูดต่อเนื่องในช่วง แม้จะช้ากว่าลำดับระยะเวลาเมื่อเทียบกับจู๋ ,PWS มีความสามารถที่จะเก็บสิ่งที่พวกเขาได้เรียนรู้ ทั้งหมด วัดตัวแปรในวันหนึ่ง และต่อไปนี้ 24-h รวมระยะเวลา การศึกษาที่สองในวิทยานิพนธ์ฉบับนี้ศึกษาความสามารถในการเรียนรู้ต่อเนื่อง นิ้วแตะงานโดยการสังเกตความสามารถในการผลิตและการทดสอบลำดับ 2 ในการแทรกแซง สำหรับการทดสอบความคงทนPWS มีความสามารถที่จะเก็บในการปรับปรุงประสิทธิภาพเพื่อวัดตัวแปร แม้ว่าที่ช้ากว่าความเร็วเทียบกับจู๋ . สำหรับการทดสอบสัญญาณรบกวน มีปฏิสัมพันธ์ร่วมกันต่อการลำดับเวลา พบว่า ประสิทธิภาพของจู๋ ' ถึงที่ราบสูงญาติในขณะที่ประสิทธิภาพ GUI ' ยังคงแสดงการปรับปรุงการศึกษาในวิทยานิพนธ์นี้ศึกษา 3 ขอบเขตซึ่งความแตกต่างของบุคคลในการเรียนรู้รถยนต์เกี่ยวข้องกับความแตกต่างในการพูดติดอ่างรักษา เข้าร่วมในโปรแกรม GUI และประเมินความสามารถในการรักษาอย่างเข้มข้น ความคล่องแคล่วสำหรับทำงานของตนและของมอเตอร์ 3 ประสิทธิภาพการเรียนรู้ในการอ่านคำ นิ้วแตะงานความสำเร็จและการรักษาวัดที่ , หกเดือนติดตามโดยใช้พยางค์เปอร์เซ็นต์ติดอ่างครุ่นคิดคลินิก , ลักษณะ ( เครื่องเทศ ; yaruss , 2010 ) และความสามารถความพยายาม ความสัมพันธ์ระหว่างกลไกการเรียนรู้และการรักษาได้ผลการตรวจสอบโดยใช้การวิเคราะห์การถดถอยพหุคูณผลการวิจัยไม่สนับสนุนสมมติฐานที่ว่า ความสามารถในการเรียนรู้การพูดง่าย และงานมอเตอร์ nonspeech คือเพื่อรักษา แม้ว่าการรักษาที่พิสูจน์ความสำเร็จเป็น evidenced โดยพยางค์เปอร์เซ็นต์ติดอ่างและคะแนนเครื่องเทศ , คะแนนของความสามารถ ความพยายาม พบว่าผู้เข้าร่วมได้เรียนรู้ทักษะใหม่ของพวกเขาโดยอัตโนมัติคือเมื่อพูดในการสนทนาประจำวัน ด้วยกันการศึกษาเหล่านี้ไม่สนับสนุนสมมติฐานของมอเตอร์แบบขาดดุลใน GUI แต่สนับสนุนสมมติฐานความสามารถมอเตอร์จำกัดมากกว่า มอเตอร์ จำกัด กล่าวถึงความสามารถที่เกี่ยวพันกับพูดติดอ่างรักษา