Grammar is central to the teaching

Grammar is central to the teaching and learning of languages. It is also one of the more difficult aspects of language to teach well.

Many people, including language teachers, hear the word "grammar" and think of a fixed set of word forms and rules of usage. They associate "good" grammar with the prestige forms of the language, such as those used in writing and in formal oral presentations, and "bad" or "no" grammar with the language used in everyday conversation or used by speakers of nonprestige forms.

Language teachers who adopt this definition focus on grammar as a set of forms and rules. They teach grammar by explaining the forms and rules and then drilling students on them. This results in bored, disaffected students who can produce correct forms on exercises and tests, but consistently make errors when they try to use the language in context.

Other language teachers, influenced by recent theoretical work on the difference between language learning and language acquisition, tend not to teach grammar at all. Believing that children acquire their first language without overt grammar instruction, they expect students to learn their second language the same way. They assume that students will absorb grammar rules as they hear, read, and use the language in communication activities. This approach does not allow students to use one of the major tools they have as learners: their active understanding of what grammar is and how it works in the language they already know.

The communicative competence model balances these extremes. The model recognizes that overt grammar instruction helps students acquire the language more efficiently, but it incorporates grammar teaching and learning into the larger context of teaching students to use the language. Instructors using this model teach students the grammar they need to know to accomplish defined communication tasks.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ไวยากรณ์เป็นศูนย์กลางการเรียนการสอนและการเรียนรู้ภาษา มันยังเป็นหนึ่งในด้านที่ยากของภาษาจะสอนดีคน ครูสอนภาษา รวมทั้งได้ยินคำว่า "ไวยากรณ์" และชุดฟอร์ม word ถาวรและกฎของการใช้งาน พวกเขาเชื่อมโยงไวยากรณ์ดี"กับแบบ prestige ของภาษา เช่นที่ใช้ ในการเขียน และนำ เสนอช่องปากอย่างเป็นทางการ และ"ไม่ดี" หรือ"ไม่"ไวยากรณ์กับภาษาที่ใช้ในการสนทนาในชีวิตประจำวัน หรือใช้ลำโพงแบบฟอร์ม nonprestigeอาจารย์สอนภาษาที่นำคำนิยามนี้เน้นไวยากรณ์เป็นชุดของฟอร์มและกฎ พวกเขาสอนไวยากรณ์ โดยอธิบายแบบฟอร์มและกฎ และจากนั้น เจาะนักเรียนนั้น เบื่อ disaffected นักเรียนสามารถผลิตแบบฟอร์มถูกต้องในการออกกำลังกายและการทดสอบ แต่อย่างต่อเนื่องทำให้ข้อผิดพลาดเมื่อพวกเขาพยายามใช้ภาษาในบริบทผลลัพธ์ครูสอนภาษาอื่น ๆ ได้รับอิทธิพลจากทฤษฎีล่าบนความแตกต่างระหว่างภาษาและภาษาซื้อ มักไม่ สอนไวยากรณ์ทั้งหมด เขาเชื่อว่า เด็กที่ได้รับภาษา โดยการเรียนการสอนไวยากรณ์ก่อ คาดหวังการเรียนภาษาสองแบบเดียวกัน พวกเขาคิดว่า นักเรียนจะซึมซับกฎไวยากรณ์ฟัง อ่าน และใช้ภาษาในการสื่อสารกิจกรรม วิธีการนี้ไม่อนุญาตให้นักเรียนใช้หนึ่งในเครื่องมือสำคัญที่พวกเขาได้เป็นผู้เรียน: ความเข้าใจงานเป็นไวยากรณ์อะไรและวิธีการทำงานในภาษาพวกเขารู้อยู่แล้วแบบฝึกทักษะสื่อสารยอดสุดขั้วเหล่านี้ แบบจำลองรู้จักก่อไวยากรณ์สอนช่วยให้นักเรียนภาษาได้อย่างมีประสิทธิภาพมาก แต่มันประกอบด้วยไวยากรณ์ที่ เรียนในบริบทใหญ่ของการสอนให้นักเรียนใช้ภาษา ใช้รุ่นนี้อาจารย์สอนนักเรียนไวยากรณ์ที่พวกเขาจำเป็นต้องทราบการทำงานการสื่อสารกำหนด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ไวยากรณ์เป็นศูนย์กลางของการเรียนการสอนและการเรียนรู้ภาษา นอกจากนี้ยังเป็นหนึ่งในด้านที่ยากขึ้นของภาษาที่จะสอนกัน.

หลายคนรวมทั้งครูผู้สอนภาษาได้ยินคำว่า "ไวยากรณ์" และคิดว่าชุดที่ได้รับการแก้ไขในรูปแบบ Word และกฎของการใช้งาน พวกเขาเชื่อมโยงไวยากรณ์ "ดี" กับรูปแบบศักดิ์ศรีของภาษาเช่นที่ใช้ในการเขียนและการนำเสนอปากเปล่าอย่างเป็นทางการและ "เลวร้าย" หรือ "ไม่" ไวยากรณ์กับภาษาที่ใช้ในการสนทนาในชีวิตประจำวันหรือใช้โดยลำโพงรูปแบบ nonprestige

ครูผู้สอนภาษาที่นำมาใช้คำนิยามนี้มุ่งเน้นเกี่ยวกับไวยากรณ์เป็นชุดของรูปแบบและกฎ พวกเขาสอนไวยากรณ์ด้วยการอธิบายรูปแบบและกฎระเบียบและจากนั้นเจาะนักเรียนเกี่ยวกับพวกเขา ซึ่งจะส่งผลในเบื่อนักเรียนไม่พอใจที่สามารถผลิตรูปแบบที่ถูกต้องในการออกกำลังกายและการทดสอบ แต่อย่างสม่ำเสมอทำผิดพลาดเมื่อพวกเขาพยายามที่จะใช้ภาษาในบริบท.

ครูผู้สอนภาษาอื่น ๆ ได้รับอิทธิพลจากทฤษฎีการทำงานที่ผ่านมากับความแตกต่างระหว่างการเรียนรู้ภาษาและการเรียนรู้ภาษาที่ แนวโน้มที่จะไม่สอนไวยากรณ์ที่ทั้งหมด เชื่อว่าเด็กที่ได้รับภาษาแรกของพวกเขาโดยการเรียนการสอนไวยากรณ์แจ่มแจ้งที่พวกเขาคาดหวังให้นักเรียนที่จะเรียนรู้ภาษาที่สองของพวกเขาด้วยวิธีเดียวกัน พวกเขาคิดว่านักเรียนจะดูดซับกฎไวยากรณ์ที่พวกเขาได้ยินอ่านและใช้ภาษาในกิจกรรมการสื่อสาร วิธีการนี้ไม่อนุญาตให้นักเรียนที่จะใช้หนึ่งในเครื่องมือสำคัญที่พวกเขาได้เป็นผู้เรียนเข้าใจงานของพวกเขาในสิ่งที่เป็นไวยากรณ์และวิธีการทำงานในภาษาที่พวกเขารู้อยู่แล้วว่า.

รูปแบบการสื่อสารสมดุลสุดขั้วเหล่านี้ รูปแบบการเรียนการสอนตระหนักดีว่าไวยากรณ์ที่ชัดเจนจะช่วยให้นักเรียนได้รับภาษาที่มีประสิทธิภาพมากขึ้น แต่มันรวมเอาการเรียนการสอนไวยากรณ์และการเรียนรู้ในบริบทใหญ่ของการเรียนการสอนให้นักเรียนใช้ภาษา อาจารย์ผู้สอนโดยใช้รูปแบบนี้สอนนักเรียนไวยากรณ์ที่พวกเขาจำเป็นต้องรู้เพื่อบรรลุผลงานการสื่อสารที่กำหนดไว้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ไวยากรณ์เป็นศูนย์กลางในการเรียนการสอนภาษา นอกจากนี้ยังเป็นหนึ่งในแง่มุมที่ยากของภาษาที่จะสอนเป็นอย่างดีหลายๆ คน รวมถึงครูภาษา ได้ยินคำว่า " ไวยากรณ์ " และคิดว่าการตั้งค่าคงที่ในรูปแบบคำและกฎการใช้งาน พวกเขาร่วม " ดี " ด้วยศักดิ์ศรีรูปแบบไวยากรณ์ของภาษา เช่นที่ใช้ในการเขียนและช่องปากในการนำเสนออย่างเป็นทางการ และ " ไม่ดี " หรือ " ไม่ " ไวยากรณ์กับภาษาที่ใช้ในการสนทนาในชีวิตประจำวัน หรือใช้ลำโพงในรูปแบบ nonprestige .ครูภาษาไทยที่ใช้ความหมายนี้เน้นไวยากรณ์เป็นชุดของกฎและรูปแบบ . พวกเขาสอนไวยากรณ์อธิบายรูปแบบและกติกาแล้วนักเรียนที่เจาะไว้ ผลนี้ในเบื่อ นักศึกษาซึ่งไม่จงรักภักดีที่สามารถผลิตฟอร์มที่ถูกต้องในการออกกำลังกายและการทดสอบ แต่อย่างต่อเนื่องทำให้ข้อผิดพลาดเมื่อพวกเขาพยายามที่จะใช้ภาษาในบริบทครูภาษา อื่น ๆ , ได้รับอิทธิพลจากงานล่าสุดในทฤษฎีความแตกต่างระหว่างการเรียนภาษาและภาษา การมีแนวโน้มที่จะไม่สอนไวยากรณ์ทั้งหมด เชื่อว่าเด็กได้รับภาษาแรกของพวกเขาโดยไม่ต้องสอนไวยากรณ์ตัวที่พวกเขาคาดหวังว่านักเรียนจะเรียนรู้ภาษาที่สองของพวกเขาเหมือนกัน สมมติว่านักเรียนจะซึมซับกฎไวยากรณ์ที่พวกเขาได้ยิน ได้อ่าน และใช้ภาษาในกิจกรรมการสื่อสาร วิธีการนี้ไม่อนุญาตให้นักเรียนใช้เป็นหนึ่งในเครื่องมือสำคัญที่พวกเขามีความเข้าใจในสิ่งที่เรียน ใช้ไวยากรณ์และวิธีการทํางาน ในภาษาที่พวกเขารู้แล้วแบบจำลองสมดุลแบบสองขั้วนี้ รูปแบบการรับรู้ว่า การสอนไวยากรณ์ตัวช่วยให้นักเรียนได้รับภาษาได้อย่างมีประสิทธิภาพมากขึ้น แต่มันประกอบด้วยการสอนไวยากรณ์และการเรียนรู้ในบริบทใหญ่ของนักเรียนที่สอน การใช้ภาษา อาจารย์ใช้รูปแบบนี้สอนไวยากรณ์ พวกเขาจำเป็นต้องรู้เพื่อให้บรรลุกำหนดงานสื่อสาร