Late blight of potato, which is cau

Late blight of potato, which is caused by Phytophthora infestans (Mont) de Bary is the major bottleneck in
potato production in Ethiopia (Bekele and Yaynu 1996) and other parts of the world (Fry and Goodwin 1997b).
It is the best known, highly studied and still the most destructive of all potato disease (Jones 1998). Late blight
is probably the single most important disease of potatoes and tomatoes worldwide (Son et al. 2008). Worldwide
losses due to late blight are estimated to exceed $5 billion annually and thus the pathogen is regarded as a
threat to global food security (Latijnhouwers et al. 2004). Late blight was responsible for the Irish potato
famine in the 1840s (Mercure 1998). The disease caused yield losses ranging from 31-100% in Ethiopia
depending on the variety used (HARC 2007). Cultural control measures such as eliminating cull piles and
volunteer potatoes, using proper harvesting and storage practices, can be used to reduce the pathogen populations
by reducing its survival, dispersal and reproduction (Garrett and Dendy 2001). Use of fungicides like metalaxyl
in controlling the disease was found to boost potato yield in various East African countries (Nsemwa et al. 1992;
Rees et al. 1992). Potato late blight management strategies have changed considerably following the migration
of metalaxyl resistant isolates of P. infestans from Mexico to North America (Fry and Goodwin 1997b) and
necessitated utilization of cultural control measures and modification of the previous chemical control practices.
Potato late blight is probably the most studied plant disease in the world; yet relatively fewer alternative
management options other than synthetic chemical fungicides are available. At a global level, the major
approach to prevent late blight development has been through application of fungicides (CIP 1989). But highly
aggressive strains of this disease many insensitive to popular synthetic fungicides, have surfaced and created
new challenges for potato and tomato producers (Powelson and Ingils 1998).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นตอนการโรคไหม้ของมันฝรั่ง ซึ่งเกิดจากไฟทอฟธอรา (มง) de Bary เป็นคอขวดสำคัญในผลิตมันฝรั่งในประเทศเอธิโอเปีย (Bekele และ Yaynu 1996) และส่วนอื่น ๆ ของโลก (ทอดและ Goodwin 1997b)มันเป็นรู้จักกันดี studied สูง และทำลายยังคงมากที่สุดของโรคทั้งหมดในมันฝรั่ง (โจนส์ 1998) โรคนตอนอาจเป็นโรคสำคัญหนึ่งของมันฝรั่งและมะเขือเทศทั่วโลก (สน et al. 2008) ทั่วโลกมีประเมินความสูญเสียเนื่องจากโรคนตอนเกิน $5 พันล้านปี และดังนั้น การศึกษาเป็นการภัยคุกคามต่อความปลอดภัยอาหารสากล (Latijnhouwers et al. 2004) โรคนตอนถูกฝรั่งชอบทุพภิกขภัยใน 1840s (เคียว 1998) โรคที่เกิดจากการขาดทุนผลตอบแทนตั้งแต่ 31-100% ในประเทศเอธิโอเปียขึ้นอยู่กับความหลากหลายการใช้ (HARC 2007) มาตรการควบคุมทางวัฒนธรรมเช่นการตัดเก็บกอง และมันอาสาสมัคร การเก็บเกี่ยวที่เหมาะสมและแนวทางปฏิบัติในการจัดเก็บ คุณสามารถใช้เพื่อลดประชากรศึกษาโดยการลดความอยู่รอด dispersal และสืบพันธุ์ (การ์และคเวย์ 2001) ใช้ซึ่งเกิดจากเชื้อเช่น metalaxylในการควบคุม โรคที่พบในการเพิ่มผลผลิตมันฝรั่งในประเทศแอฟริกาตะวันออกต่าง ๆ (Nsemwa et al. 1992รีส์ et al. 1992) กลยุทธ์การจัดการโรคนตอนมันฝรั่งมีการเปลี่ยนแปลงอย่างมากต่อการโยกย้ายของแยกทอฟธอรา P. จากเม็กซิโกอเมริกาเหนือ (ทอดและ Goodwin 1997b) ทน metalaxyl และnecessitated ใช้มาตรการควบคุมทางวัฒนธรรมและการปรับเปลี่ยนแนวทางปฏิบัติการควบคุมสารเคมีก่อนหน้านี้มันฝรั่งนตอนโรคอาจเป็นโรคพืช studied มากที่สุดในโลก แต่ทางเลือกค่อนข้างน้อยมีตัวเลือกการจัดการอื่น ๆ ซึ่งเกิดจากเชื้อสารเคมีสังเคราะห์ ในระดับสากล หลักการวิธีการป้องกันโรคนตอนพัฒนาได้ผ่านแอพลิเคชันของซึ่งเกิดจากเชื้อ (CIP 1989) แต่สูงสายพันธุ์เชิงรุกของโรคนี้หลายซ้อนจะนิยมสังเคราะห์ซึ่งเกิดจากเชื้อ พื้นผิว และสร้างความท้าทายใหม่สำหรับมันฝรั่งและมะเขือเทศผู้ผลิต (Powelson และ Ingils ปี 1998)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สายไหม้ในมันฝรั่ง ซึ่งเกิดจากโรคอินเฟสทันส ( Mont ) เดอ แบรี่ เป็นสาขาของ
การผลิตมันฝรั่งในเอธิโอเปีย ( bekele และ yaynu 1996 ) และส่วนอื่น ๆของโลก ( ทอด และ กู๊ดวิน 1997b ) .
มันเป็นที่รู้จักดีที่สุด ขอศึกษา และยังอันตรายที่สุดของโรค ( มันฝรั่ง Jones 1998 ) สายไหม้
น่าจะเป็นโรคที่สำคัญที่สุดเดียวของมันฝรั่งและมะเขือเทศทั่วโลก ( ลูกชาย et al . 2008 ) 500
ขาดทุนเนื่องจากสายไหม้ ประมาณไม่เกิน $ 5 พันล้านปี และดังนั้นจึง เชื้อโรค ถือเป็นภัยคุกคามต่อความมั่นคงอาหารโลก (
latijnhouwers et al . 2004 ) สายไหม้เป็นผู้รับผิดชอบความอดอยากมันฝรั่ง
ชาวไอริชในอังกฤษ ( Mercure 1998 )โรคที่เกิดจากการสูญเสียผลผลิตตั้งแต่ 31-100 % ในเอธิโอเปีย
ขึ้นอยู่กับความหลากหลายใช้ ( harc 2007 ) มาตรการควบคุมเชิงวัฒนธรรม เช่น การเลือกสรร และกองอาสา
มันฝรั่ง โดยใช้การเก็บเกี่ยวที่เหมาะสมและกระเป๋าปฏิบัติ สามารถใช้เพื่อลดประชากรเชื้อโรค
ลดการอยู่รอดของการแพร่กระจายและการแพร่พันธุ์ ( การ์เร็ตและ Dendy 2001 ) ใช้ฆ่าเชื้อรา เช่น เมตาแลคซิล
ในการควบคุมโรคที่พบเพื่อเพิ่มผลผลิตมันฝรั่งในประเทศแอฟริกาตะวันออกต่างๆ ( nsemwa et al . 1992 ;
รีส et al . 1992 ) มันฝรั่งสายไหม้กลยุทธ์การจัดการที่มีการเปลี่ยนแปลงอย่างมากต่อการต้านทานเชื้อ P .
metalaxyl อินเฟสทันสจากเม็กซิโกไปยังทวีปอเมริกาเหนือ ( ทอด และ กู๊ดวิน 1997b
) และบังคับใช้มาตรการควบคุมทางวัฒนธรรมและการปรับเปลี่ยนของสารเคมีควบคุมการปฏิบัติก่อนหน้านี้
มันฝรั่งสายไหม้น่าจะเป็นส่วนใหญ่การศึกษาโรคพืชในโลก แต่ค่อนข้างน้อยกว่าทางเลือกการจัดการตัวเลือกอื่นที่ไม่ใช่สารเคมีสังเคราะห์ทางเคมีที่มีอยู่ ในระดับโลก สาขา
วิธีการเพื่อป้องกันไม่ให้การพัฒนาสายไหม้ได้ผ่านการใช้สารเคมี ( CIP 1989 ) แต่ขอ
ก้าวร้าวสายพันธุ์ของโรคนี้มากไม่ไวต่อสารเคมีสังเคราะห์ที่นิยมมีพื้นผิวและสร้างความท้าทายใหม่
มันฝรั่งและมะเขือเทศ ( powelson ผู้ผลิต และ ingils 1998 )