ตอนที่ 8The Worst Sea this Year Gra

ตอนที่ 8
The Worst Sea this Year
Grace saw them first. Her mother was cooking break- fast in the kitchen, and her father was turning off the lantern. Grace was still looking out of her window through the telescope. For a second she saw a man on top of the rock, then she could not see him behind the waves. But a minute later she saw him again and there were two men this time. They stood together and waved wildly. Then the rain came, and she could see nothing. But perhaps there were four, or five? She put down the telescope and called her father. 'Father, come quick! There are men on the rock! They are still alive! William Darling ran into the room. He saw them. He put down the telescope and looked at his daughter. "We must go, lass,' he said quietly. You and I. We must take the boat and save them. Will you come?' Of course, father," she said. 'If we don't save them, who will?' That's right, lass.. William Darling looked out of the window. unhappily. "I've not seen a worse sea this year. No boat could come from the mainland in this wind Grace's mother came into the room, and heard him You can't go, William she said. Grace is only a girl Look at that sea! You'll both drown!" "We have to try, mother said Grace angrily. Think of those poor people, alone on that rock. We live on a lighthouse it's our job! It's a job for your father and brothers, Grace, not you! You'll drown! How will that help those men? How will it help them if we do nothing?' Thomasin Darling looked out of the window again, at the wild, angry sea. She shook her head. "Perhaps you'll get to the rock, Grace," she said. "With God's help and the wind behind you. But you'll never get back against the wind. Not one man and a girl in a storm like this. Never. William Darling took his wife's hands in his. Listen to me, Thomasin,' he said. There are three or four seamen on that rock. Strong men. They'll help row us back, if we save them. If you save them,' said Thomasin. And if you don't... At first William Darling did not answer. He looked into his wife's eyes. "We're going, Thomasin,' he said quietly. "We have to go. Come down now and help us with the boat. Outside, in the terrible wind and the rain, it took them fifteen minutes to get the boat ready. Three times the waves nearly broke the boat on the rock. William got in first, and sat at the front. Grace and her mother held the boat away from the rocks. William got two oars ready, and waited for the next wave.All right, Grace! Get in now!' he shouted. Grace jumped into the boat, and William pulled hard with the oars. One two three pulls, and then a wave lifted the boat and the oars were pulling at air. But they were away from the rocks. The boat came down between two waves, and Grace quickly got her oars out. They both pulled hard together, but carefully too They did not want to lose an oar in the wild water. Grace was cold and her dress and hat were wet She was afraid, but happy and excited too. This is what God wants me to do she thought. At the top of a wave she could easily see across the Longstone rock to the other side. Then the boat went down between the waves and she could see only mountains of wild water everywhere. Pull left Left!' William shouted. We must keep the rocks between us and the worst waves! Grace pulled hard at her oars, and watched the waves. God will help us save them!' she thought happily. I know He will. Outside the lighthouse, Thomasin Darling watched the little boat. She saw it for a second, then it went behind a wave, and came up again. "It's not possible,' she thought. No boat can live in a sea like that! Oh God, please-save my husband and daughter!' She watched and prayed, and the little boat got smaller and smaller on the wild, grey sea.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตอนที่ 8ร้ายทะเลปีนี้ Grace saw them first. Her mother was cooking break- fast in the kitchen, and her father was turning off the lantern. Grace was still looking out of her window through the telescope. For a second she saw a man on top of the rock, then she could not see him behind the waves. But a minute later she saw him again and there were two men this time. They stood together and waved wildly. Then the rain came, and she could see nothing. But perhaps there were four, or five? She put down the telescope and called her father. 'Father, come quick! There are men on the rock! They are still alive! William Darling ran into the room. He saw them. He put down the telescope and looked at his daughter. "We must go, lass,' he said quietly. You and I. We must take the boat and save them. Will you come?' Of course, father," she said. 'If we don't save them, who will?' That's right, lass.. William Darling looked out of the window. unhappily. "I've not seen a worse sea this year. No boat could come from the mainland in this wind Grace's mother came into the room, and heard him You can't go, William she said. Grace is only a girl Look at that sea! You'll both drown!" "We have to try, mother said Grace angrily. Think of those poor people, alone on that rock. We live on a lighthouse it's our job! It's a job for your father and brothers, Grace, not you! You'll drown! How will that help those men? How will it help them if we do nothing?' Thomasin Darling looked out of the window again, at the wild, angry sea. She shook her head. "Perhaps you'll get to the rock, Grace," she said. "With God's help and the wind behind you. But you'll never get back against the wind. Not one man and a girl in a storm like this. Never. William Darling took his wife's hands in his. Listen to me, Thomasin,' he said. There are three or four seamen on that rock. Strong men. They'll help row us back, if we save them. If you save them,' said Thomasin. And if you don't... At first William Darling did not answer. He looked into his wife's eyes. "We're going, Thomasin,' he said quietly. "We have to go. Come down now and help us with the boat. Outside, in the terrible wind and the rain, it took them fifteen minutes to get the boat ready. Three times the waves nearly broke the boat on the rock. William got in first, and sat at the front. Grace and her mother held the boat away from the rocks. William got two oars ready, and waited for the next wave.All right, Grace! Get in now!' he shouted. Grace jumped into the boat, and William pulled hard with the oars. One two three pulls, and then a wave lifted the boat and the oars were pulling at air. But they were away from the rocks. The boat came down between two waves, and Grace quickly got her oars out. They both pulled hard together, but carefully too They did not want to lose an oar in the wild water. Grace was cold and her dress and hat were wet She was afraid, but happy and excited too. This is what God wants me to do she thought. At the top of a wave she could easily see across the Longstone rock to the other side. Then the boat went down between the waves and she could see only mountains of wild water everywhere. Pull left Left!' William shouted. We must keep the rocks between us and the worst waves! Grace pulled hard at her oars, and watched the waves. God will help us save them!' she thought happily. I know He will. Outside the lighthouse, Thomasin Darling watched the little boat. She saw it for a second, then it went behind a wave, and came up again. "It's not possible,' she thought. No boat can live in a sea like that! Oh God, please-save my husband and daughter!' She watched and prayed, and the little boat got smaller and smaller on the wild, grey sea.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตอนที่ 8
ทะเลที่เลวร้ายที่สุดในปีนี้
เกรซเห็นพวกเขาเป็นครั้งแรก แม่ของเธอได้รับการปรุงอาหารแบ่งอย่างรวดเร็วในห้องครัวและพ่อของเธอถูกปิดโคมไฟ เกรซก็ยังคงมองออกไปนอกหน้าต่างของเธอผ่านกล้องโทรทรรศน์ เป็นครั้งที่สองที่เธอเห็นชายคนหนึ่งอยู่ด้านบนของหินแล้วเธอไม่ได้เห็นเขาที่อยู่เบื้องหลังคลื่น แต่นาทีต่อมาเธอเห็นเขาอีกครั้งและมีชายสองคนในเวลานี้ พวกเขายืนอยู่ด้วยกันและโบกมืออย่างดุเดือด แล้วฝนมาและเธอจะได้เห็นอะไร แต่บางทีอาจจะมีอยู่สี่หรือห้า? เธอใส่ลงกล้องโทรทรรศน์และเรียกพ่อของเธอ 'พ่อมาอย่างรวดเร็ว! มีคนบนก้อนหินเป็น! พวกเขายังคงมีชีวิตอยู่! วิลเลียมที่รักวิ่งเข้ามาในห้อง เขาเห็นพวกเขา เขาใส่ลงกล้องโทรทรรศน์และมองไปที่ลูกสาวของเขา "เราจะต้องไปสาว" เขาพูดอย่างเงียบ ๆ . คุณและฉันเราต้องใช้เรือและบันทึกไว้. คุณจะมา? ' แน่นอนพ่อ "เธอกล่าว 'ถ้าเราไม่ได้ช่วยให้พวกเขาที่จะ?' ที่เหมาะสม .. สาววิลเลียมที่รักมองออกไปนอกหน้าต่าง อย่างเป็นทุกข์ "ฉันไม่เคยเห็นทะเลที่เลวร้ายในปีนี้. ไม่มีเรืออาจจะมาจากแผ่นดินใหญ่ในครั้งนี้ลมแม่ของเกรซเข้ามาในห้องและได้ยินเขาคุณไม่สามารถไปวิลเลียมเธอกล่าว. เกรซเป็นเพียงหญิงสาวที่ดูว่า ทะเลท่านทั้งสองจะจมน้ำ! " "เราต้องพยายามที่แม่เกรซด้วยความโกรธกล่าว. คิดของคนยากจนเหล่านั้นอยู่คนเดียวบนหินที่. เราอาศัยอยู่บนประภาคารมันเป็นงานของเรา! มันเป็นงานสำหรับพ่อและพี่น้องของคุณเกรซไม่ได้คุณ! คุณจะจมน้ำ! วิธีที่จะช่วยให้คนเหล่านั้นหรือไม่ว่ามันจะช่วยให้พวกเขาถ้าเราไม่ทำอะไรเลย? Thomasin ดาร์ลิ่งมองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้งที่ป่าทะเลโกรธ. เธอส่ายหัวของเธอ. "บางทีคุณอาจจะได้รับหินเกรซ" เธอกล่าว. "ด้วยความช่วยเหลือของพระเจ้าและลมอยู่ข้างหลังคุณ แต่คุณจะไม่ได้รับกลับมากับลม ไม่ชายคนหนึ่งและหญิงสาวในพายุเช่นนี้ ไม่เคย วิลเลียมที่รักเอามือของภรรยาของเขาในของเขา ฟังฉัน Thomasin "เขากล่าวว่า มีสามหรือสี่ลูกเรือบนก้อนหินที่มี คนแข็งแรง พวกเขาจะช่วยให้เรากลับแถวถ้าเราบันทึกไว้ ถ้าคุณบันทึกพวกเขากล่าวว่า Thomasin และถ้าคุณทำไม่ได้ ... ตอนแรกวิลเลียมที่รักไม่ได้ตอบ เขามองเข้าไปในดวงตาของภรรยาของเขา "เรากำลังจะ, Thomasin" เขาพูดอย่างเงียบ ๆ . "เราต้องไป ลงมาในขณะนี้และช่วยให้เรามีเรือ นอกในลมที่น่ากลัวและฝนก็เอาพวกเขาสิบห้านาทีที่จะได้รับเรือพร้อม สามครั้งคลื่นเกือบยากจนเรือบนหิน วิลเลียมได้ในครั้งแรกและนั่งอยู่ที่ด้านหน้า เกรซและแม่ของเธอจัดขึ้นเรือออกไปจากก้อนหิน วิลเลียมมีสองพายพร้อมและรอขวา wave.All ต่อไปเกรซ! ได้รับในขณะนี้! เขาตะโกน เกรซกระโดดลงไปในเรือและวิลเลียมดึงอย่างหนักกับพาย หนึ่งสองสามดึงแล้วคลื่นยกเรือและพายถูกดึงอากาศ แต่พวกเขาก็ออกไปจากก้อนหิน เรือลงมาระหว่างสองคลื่นและเกรซรีบพายเธอออก พวกเขาทั้งสองดึงหนักด้วยกัน แต่อย่างระมัดระวังเกินไปพวกเขาไม่ต้องการที่จะสูญเสียพายเรือในน้ำป่า เกรซเป็นที่หนาวเย็นและการแต่งกายและหมวกของเธอเปียกเธอก็กลัว แต่มีความสุขและตื่นเต้นเกินไป นี่คือสิ่งที่พระเจ้าต้องการให้ผมทำเธอคิดว่า ที่ด้านบนของคลื่นที่เธอได้อย่างง่ายดายสามารถดูข้ามหิน Longstone ไปด้านอื่น ๆ จากนั้นเรือลงไประหว่างคลื่นและเธอจะได้เห็นภูเขาเพียงน้ำป่าทุกที่ ดึงซ้ายซ้าย! วิลเลียมตะโกน เราต้องเก็บก้อนหินระหว่างเราและคลื่นที่เลวร้ายที่สุด! เกรซดึงยากในการพายของเธอและเฝ้าดูคลื่น พระเจ้าจะช่วยให้เราประหยัดพวกเขา! ' เธอคิดอย่างมีความสุข ฉันรู้ว่าเขาจะ นอกประภาคาร Thomasin ดาร์ลิ่งดูเรือเล็ก ๆ น้อย ๆ เธอเห็นว่ามันเป็นครั้งที่สองแล้วก็เดินไปหลังคลื่นแล้วก็ขึ้นมาอีกครั้ง "มันเป็นไปไม่ได้ 'เธอคิดว่า. เรือไม่สามารถมีชีวิตอยู่ในทะเลเช่นนั้น! โอ้พระเจ้าโปรดบันทึกสามีและลูกสาวของฉัน! เธอจ้องมองอธิษฐานและเรือเล็ก ๆ น้อย ๆ มีขนาดเล็กและขนาดเล็กในป่าทะเลสีเทา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตอนที่ 8

ทะเลที่เลวร้ายที่สุดในปีนี้เกรซเห็นพวกเขาก่อน แม่ของเธอถูกทำลายอย่างรวดเร็ว - อาหารในครัว พ่อก็ปิดโคมไฟ เกรซก็ยังคงมองออกไปนอกหน้าต่าง เธอผ่านกล้องโทรทรรศน์ เป็นครั้งที่สองที่เธอเห็นผู้ชายที่ด้านบนของหิน แล้วเธอไม่อาจพบเขาหลังคลื่น แต่นาทีต่อมา เธอได้เจอเขาอีกครั้ง และมีชายสองคนนี้พวกเขายืนอยู่ด้วยกัน และโบกมืออย่างบ้าคลั่ง แล้วฝนก็มา เธอเห็นอะไร แต่ บางที มี สี่ หรือห้า เธอวางกล้องส่องทางไกลและเรียกพ่อ . . . พ่อ , มาเร็ว ! มีผู้ชายบนหิน ! พวกเขายังมีชีวิตอยู่ ! วิลเลียม ที่รักก็วิ่งเข้ามาในห้อง เขาเห็นพวกเขา เขาวางกล้องส่องทางไกลมองลูกสาวของเขา เราต้องไปแล้ว , สาวรุ่น , ' เขากล่าวอย่างเงียบ ๆ คุณและฉันเราต้องเอาเรือ และบันทึก คุณจะมา ? แน่นอน ท่านพ่อ " เธอกล่าวว่า . ถ้าเราไม่ช่วยเขา ใครจะ ? ใช่แล้ว สาว . . . . . . . วิลเลียม ที่รัก มองออกไปนอกหน้าต่าง เสียใจ . . . " ผมไม่เคยเห็นทะเลแย่ลงในปีนี้ ไม่มีเรืออาจมาจากแผ่นดินใหญ่ในลมนี้ พระคุณของแม่เข้ามาในห้อง และได้ยินเขาไปไม่ได้ วิลเลียม เธอกล่าวว่าเกรซเป็นผู้หญิงดูที่ทะเล ! คุณทั้งคู่จะตาย ! " เราต้องพยายาม แม่บอกว่าเกรซอย่างโกรธเกรี้ยว คิดว่า ผู้คนยากจน คนเดียว บนหินก้อนนั้น เราอยู่ในประภาคารมันเป็นงานของเรา มันเป็นงานของพ่อและพี่ชาย เกรซ ไม่ใช่คุณ คุณจะตาย ! ท่านจะช่วยคนเหล่านั้น มันจะช่วยได้ถ้าเราไม่ทำอะไร ? thomasin ที่รักมองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง ในป่าทะเลโกรธ เธอส่ายหน้า " บางทีคุณอาจจะได้หิน , เกรซ , " เธอกล่าว กับพระเจ้าช่วย ลม ข้างหลังคุณ แต่คุณจะไม่มีวันได้กลับกับลม ไม่หนึ่งคน และผู้หญิงในพายุแบบนี้ ไม่เคย วิลเลียมที่รักจับมือของภรรยาของเขา ฟังนะ thomasin ' เขาพูด มี สาม หรือ สี่ ลูกเรือบนหินก้อนนั้น ผู้ชายที่แข็งแรง พวกเขาจะช่วยให้แถวเรากลับมาถ้าเราช่วยเขาได้ ถ้าคุณบันทึก ' thomasin . และถ้าคุณไม่ . . . ตอนแรก วิลเลียม ที่รักไม่ตอบ เขามองเข้าไปในดวงตาของภรรยาของเขา . " เรากำลังจะไป thomasin ' เขาพูดอย่างเงียบๆ " เราต้องไปแล้ว มาตอนนี้ และช่วยให้เรา มีเรือ ภายนอก ในลมสาหัสและฝน ใช้เวลา 15 นาทีเพื่อให้ได้เรือพร้อมแล้ว ครั้งที่สามคลื่นเกือบพังเรือบนหินวิลเลียมได้ก่อน และนั่งอยู่ที่ด้านหน้า เกรซและแม่ของเธอประคองเรือห่างจากหิน วิลเลียมได้สองพายพร้อม รอให้คลื่นต่อไป เอาล่ะ เกรซ ดูได้ในขณะนี้ ! เขาตะโกน เกรซกระโดดลงไปในเรือ และวิลเลียม ดึงยาก ด้วยไม้พาย . หนึ่ง สอง สาม ดึง แล้วคลื่นยกเรือและพายถูกดึงอากาศ แต่พวกเขาอยู่ห่างจากหินเรือลงมาระหว่างสองคลื่น และเกรซอย่างรวดเร็วได้พายของเธอออกมา พวกเขาทั้งสองดึงยากด้วยกัน แต่รอบคอบเกินไปที่พวกเขาไม่ต้องการที่จะสูญเสียการพายเรือในน้ำป่า เกรซเย็นและชุดและหมวกของเธอเปียก เธอกลัว แต่ มีความสุข และตื่นเต้นด้วย นี่คือสิ่งที่พระเจ้าต้องการให้ผมทำ เธอคิด ที่ด้านบนของคลื่น เธออาจเห็นใน longstone หินไปด้านอื่น ๆแล้วเรือลงไประหว่างคลื่นและที่เธอจะเห็นภูเขามีแต่ป่าน้ำเต็มไปหมดเลย ดึงซ้าย ซ้าย ! วิลเลี่ยมตะโกน พวกเราต้องเก็บหินระหว่างเราและคลื่นที่เลวร้ายที่สุด ! เกรซดึงยากที่พายของเธอ และดูคลื่น พระเจ้าจะช่วยเราช่วยพวกเขา ! หล่อนคิดอย่างมีความสุข ฉันรู้ว่าเขาจะทำ นอกประภาคาร thomasin ที่รักดูเรือเล็ก ๆน้อย ๆเธอเห็นมันเป็นครั้งที่สอง แล้วมันจะไปหลังคลื่นและมาอีกครั้ง " . เป็นไปไม่ได้ เธอคิด ไม่มีเรืออยู่ในทะเลแบบนี้ โอ้พระเจ้า ได้โปรดช่วยสามีและลูกสาว ! เธอเฝ้าดูและอธิษฐานและเรือเล็กได้เล็กในป่า , ทะเล
สีเทา .