That's a shame, I happened when I w

That's a shame, I happened when I was in grade school. 6 that morning, I woke up early. Today I'm in a good mood, I want cycling to school because parents are usually the ones to drive the motorcycle to send. And I was bathing, dressing, and eating breakfast with my brother. I have finished I was cycling to a friend's house waiting to go to school together. And at school I learned about normal. It's time to eat lunch. When I finished, I went to Tire jump with friends. When it is time to quit school. I will wait for mom at the door. I waited for her for a long time, but she did not pick up. I am very angry that my mother did not pick me. Friends everyone back home together then. I decided to walk home herself. Fortunately, my house is not far from the school. During the walk I am both angry and hungry and tired. I got home, everyone tries to look at me. I was wondering why people look at me weird, I went to complain to the brother that my mother did not come to pick up me today at school at all, with an eye to spoil frowning face. My brother made a page of muddled and ask me that “In the morning she ride a bike to school, right?” Suddenly I exclaimed, 'Oh my god and I realized that I forgot my bike at school. Everyone in the house laughed in my slackness and the forgetful. It makes me angry disappear immediately, but instead made me blush It makes me laugh to yourself instead (LOL). And days later, my mother was driving motorcycle came to send me at school. And that's embarrassing than that is to be friends are wheels, oh no. However, I am glad that my story makes everyone laughing happily. At present, I have not been a wheel.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ที่อยู่ ฉันเกิดขึ้นเมื่อฉันถูกในโรงเรียน 6 เช้าวัน ฉันตื่นเช้า วันนี้ผมอารมณ์ดี อยากขี่จักรยานไปโรงเรียน เพราะผู้ปกครองมักจะเป็นคนขับรถจักรยานยนต์ไปส่ง และผมอาบน้ำ แต่งตัว และกินอาหารเช้ากับพี่ชาย เสร็จฉันได้ขี่จักรยานไปที่บ้านของเพื่อนรอไปโรงเรียนด้วยกัน และที่ ฉันเรียนรู้เกี่ยวกับปกติ ถึงเวลารับประทานอาหารกลางวัน เมื่อกินเสร็จแล้ว ผมไปกระโดดยางกับเพื่อน เมื่อถึงเวลาเลิกเรียน ฉันจะรอแม่ที่ประตู ฉันรอเธอมานาน แต่เธอก็ไม่รับ ฉันโกรธมากที่แม่ไม่ได้ไม่รับฉัน เพื่อนทุกคนกลับบ้านกันแล้ว ฉันตัดสินใจเดินกลับตัวเอง โชคดี บ้านของฉันอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียน ในระหว่างเดินทาง ฉันโกรธ และหิว และเหนื่อย ผมบ้าน ทุกคนพยายามมองที่ฉัน ผมสงสัยว่า ทำไมคนมองฉันแปลก ๆ ผมไปบ่นกับพี่ชายที่แม่ก็ไม่มารับฉันวันนี้ที่โรงเรียนทั้งหมด มีอัน eye การ เสียหน้างอ พี่ทำหน้าที่ของ muddled และถามฉันว่า "ตอนเช้า เธอขี่จักรยานไปโรงเรียน ขวา" ทันใดนั้นฉันทางหลุดรอด, ' Oh พระเจ้าของฉันและฉันรู้ว่า ฉันลืมจักรยานของฉันที่โรงเรียน ทุกคนในบ้านหัวเราะใน slackness ของฉันและ forgetful ทำให้ผมโกรธหายไปในทันที แต่แทน ที่ทำให้ฉันอายมันทำให้ฉันหัวเราะกับตัวเองแทน (ฮ่า ๆ) และวันต่อมา แม่ถูกขับขี่รถจักรยานยนต์มาส่งผมที่โรงเรียน และที่น่าอายมากกว่าที่จะถูกเพื่อนล้อ โอ้ ไม่ อย่างไรก็ตาม ฉันดีใจที่เรื่องราวของฉันทำให้ทุกคนหัวเราะอย่างมีความสุข ปัจจุบัน ฉันไม่ได้ล้อ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เรื่องที่น่าเสียดายที่ผมเกิดขึ้นเมื่อผมอยู่ในโรงเรียนประถมศึกษา 6 ในเช้าวันนั้นผมตื่นขึ้นมาในช่วงต้น วันนี้ผมอยู่ในอารมณ์ที่ดีผมอยากขี่จักรยานไปโรงเรียนเพราะพ่อแม่มักจะมีคนที่จะขับรถมอเตอร์ไซด์ที่จะส่ง และฉันก็อาบน้ำแต่งตัวและการรับประทานอาหารเช้ากับพี่ชายของฉัน ฉันเสร็จแล้วผมก็ขี่จักรยานไปที่บ้านของเพื่อนที่รอที่จะไปโรงเรียนด้วยกัน และที่โรงเรียนผมได้เรียนรู้เกี่ยวกับการตามปกติ ถึงเวลาที่จะกินอาหารกลางวัน เมื่อฉันเสร็จแล้วผมไปกระโดดยางกับเพื่อน เมื่อถึงเวลาที่ต้องลาออกจากโรงเรียน ฉันจะรอแม่อยู่ที่ประตู ฉันรอให้เธอมาเป็นเวลานาน แต่เธอไม่ได้รับ ผมโกรธมากที่แม่ของฉันไม่ได้รับฉัน เพื่อนทุกคนกลับบ้านด้วยกันแล้ว ฉันตัดสินใจที่จะเดินกลับบ้านตัวเอง โชคดีที่บ้านของฉันอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียน ในระหว่างการเดินผมทั้งโกรธและหิวและเหนื่อย ผมกลับมาบ้านทุกคนพยายามที่จะมองมาที่ฉัน ผมสงสัยว่าทำไมคนมองมาที่ผมแปลกผมไปบ่นกับพี่ชายที่แม่ของฉันไม่ได้มารับฉันในวันนี้ที่โรงเรียนเลยกับตาจะทำให้เสียใบหน้ามุ่ย พี่ชายของฉันทำหน้าของงงและถามผมว่า "ในตอนเช้าเธอขี่จักรยานไปโรงเรียนใช่มั้ย?" ทันใดนั้นฉันก็อุทานออกมาว่า 'โอ้พระเจ้าของฉันและฉันรู้ว่าฉันลืมจักรยานของฉันที่โรงเรียน ทุกคนในบ้านหัวเราะในความสะเพร่าของฉันและขี้ลืม มันทำให้ฉันโกรธหายไปทันที แต่แทนที่จะทำให้ฉันอายมันทำให้ฉันหัวเราะให้กับตัวเองแทน (ฮ่า ๆ ) และวันต่อมาแม่ของฉันได้ขับขี่รถจักรยานยนต์มาส่งฉันที่โรงเรียน และที่น่าอายกว่านั้นคือการเป็นเพื่อนล้อโอ้ไม่ แต่ผมดีใจที่เรื่องของฉันทำให้ทุกคนหัวเราะอย่างมีความสุข ปัจจุบันผมไม่ได้ล้อ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แย่จัง ฉันเกิดขึ้นเมื่อผมอยู่ในโรงเรียนเกรด 6 ตอนเช้า ผมตื่นแต่เช้า วันนี้ฉันอารมณ์ดี อยากขี่จักรยานไปโรงเรียน เพราะผู้ปกครองมักจะมีคนที่ขับมอเตอร์ไซค์ไปส่ง และฉันก็อาบน้ำ แต่งตัว กินข้าวเช้ากับพี่ชายของฉัน ฉันเสร็จฉันก็ขี่จักรยานไปที่บ้านเพื่อนเพื่อรอไปโรงเรียนด้วยกัน และที่โรงเรียนก็เรียนปกติถึงเวลากินข้าวเที่ยง เมื่อฉันเสร็จ ฉันไปโดดยางกับเพื่อน เมื่อถึงเวลาเลิกเรียน หนูจะรอแม่ที่หน้าประตู ฉันรอคอยเธอมานาน แต่เธอไม่รับ ผมโกรธมากที่แม่ไม่ได้เลือกฉัน เพื่อนๆทุกคนกลับบ้านกันแล้ว ฉันตัดสินใจเดินกลับบ้านเอง โชคดีที่บ้านอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนระหว่างเดินผมทั้งโกรธและหิวและเหนื่อย ผมกลับมาบ้าน ทุกคนมองฉัน ผมสงสัยว่าทำไมคนถึงมองฉันแปลกๆ ฉันไปบ่นกับพี่ชายว่าแม่ไม่ได้มารับฉันวันนี้ที่โรงเรียนเลยด้วยตาเสียมุ่ยหน้า พี่ชายทำหน้างง และถามฉันว่า " ตอนเช้าเธอขี่จักรยานไปโรงเรียนใช่มั้ย ?" ก็ข้าว่า ' โอ้พระเจ้าของฉันและฉันตระหนักว่าฉันลืมจักรยานของฉันที่โรงเรียน ทุกคนในบ้านหัวเราะในความเซื่องซึมและขี้ลืม มันทำให้ผมโกรธหายไปทันที แต่แทนที่จะทำให้ฉันหน้าแดง มันทำให้ฉันหัวเราะกับตัวเองแทน ( ฮ่าๆ ) และวันต่อมา แม่ผมก็ขับมอเตอร์ไซค์มาส่งผมที่โรงเรียน และที่น่าอายกว่านั้นคือ ถูกเพื่อนล้อโอ้ ไม่นะ แต่ผมดีใจที่เรื่องราวของฉันทำให้ทุกคนหัวเราะอย่างมีความสุข ปัจจุบัน ผมมีล้อ