Dramatic comedy grew out of the boi

Dramatic comedy grew out of the boisterous choruses and dialogue of the fertility rites of the feasts of the Greek god Dionysus. What became known to theater historians as Old Comedy in ancient Greece was a series of loosely connected scenes (using a chorus and individual characters) in which a particular situation was thoroughly exploited through farce, fantasy, satire, and parody, the series ending in a lyrical celebration of unity.

Reaching its height in the brilliantly scathing plays of Aristophanes, Old Comedy gradually declined and was replaced by a less vital and imaginative drama. In New Comedy, generally considered to have begun in the mid-4th cent. B.C., the plays were more consciously literary, often romantic in tone, and decidedly less satirical and critical. Menander was the most famous writer of New Comedy.

During the Middle Ages the Church strove to keep the joyous and critical aspects of the drama to a minimum, but comic drama survived in medieval folk plays and festivals, in the Italian commedia dell'arte, in mock liturgical dramas, and in the farcical elements of miracle and morality plays.

With the advent of the Renaissance, a new and vital drama emerged. In England in the 16th cent. the tradition of the interlude, developed by John Heywood and others, blended with that of Latin classic comedy, eventually producing the great Elizabethan comedy, which reached its highest expression in the plays of Shakespeare and Ben Jonson. Shakespeare, whose comedies ranged from the farcical to the tragicomic, was the master of the romantic comedy, while Jonson, whose drama was strongly influenced by classical tenets, wrote caustic, rich satire.

In 17th-century France, the classical influence was combined with that of the commedia dell'arte in the drama of Molière, one of the greatest comic and satiric writers in the history of the theater. This combination is also present in the plays of the Italian Carlo Goldoni. After a period of suppression during the Puritan Revolution, the English comic drama reemerged with the witty, frequently licentious, consciously artificial comedy of manners of Etherege, Wycherley, Congreve, and others. At the close of the 17th cent., however, such stern reaction had set in against the bawdiness and frivolity of the Restoration stage that English comedy descended into what has become known as sentimental comedy. This drama, which sought more to evoke tears than laughter, had its counterpart in France in the comédie larmoyante.

In England during the later 18th cent. a resurgence of the satirical and witty character comedies was found in the plays of Sheridan. After an almost complete lapse in the early to mid-19th cent., good comedy was again brought to the stage in the comedies of manners by Oscar Wilde and in the comedies of ideas by George Bernard Shaw. In the late 1880s the great Russian dramatist Anton Chekhov began writing his subtle and delicate comedies of the dying Russian aristocracy.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ละครตลกเติบโตจาก choruses ที่อึกทึกและบทสนทนาของพิธีกรรมความอุดมสมบูรณ์ของ feasts ของพระกรีกไดอะไนเซิส อะไรกลายเป็นว่าการละครประวัติศาสตร์เป็นตลกเก่าใน ชุดหลวม ๆ เชื่อมต่อฉาก (ใช้นักและแต่ละอักขระ) ซึ่งสถานการณ์เฉพาะบ้างที่ถูกใช้ประโยชน์อย่างทั่วถึงผ่านเรื่องตลก แฟนตาซี เสียด สี และอับอาย ชุดในการเฉลิมฉลองน้อยจอมของความสามัคคีถึงความสูงในการเล่น scathing เก่งของอริสโตฟานเนส ตลกเก่าปฏิเสธค่อย ๆ และถูกแทนที่ ด้วยละครสำคัญน้อย และจินตนาการ ในตลกใหม่ โดยทั่วไปว่าการได้เริ่มในร้อยกลาง-4 ก่อนนั้น การเล่นได้มากขึ้นมีสติวรรณกรรม มักจะโรแมนติกในโทน และเด็ดน้อยแสดงความ และสำคัญ Menander ถูกเขียนชื่อเสียงที่สุดของหนังตลกใหม่ในช่วงยุคกลางที่คริสตจักร strove ให้ ด้านความสุข และที่สำคัญของละครให้น้อยที่สุด แต่ละครการ์ตูนรอด ในละครพื้นบ้านยุคกลางและเทศกาล อิตาลี commedia dell'arte ในละครจำลองสินค้ารวมพิธีสวด และ ในองค์ประกอบ farcical มหัศจรรย์และบทละครศีลธรรมกับการถือกำเนิดของยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาการ ละครใหม่ และที่สำคัญออกมา ในอังกฤษในร้อยละ 16 ประเพณีของสบ พัฒนา โดยจอห์น Heywood และอื่น ๆ ผสมกับของละตินตลกคลาสสิก ในที่สุดการผลิตดีเอลิซาเบธตลก ซึ่งเข้าถึงการแสดงออกสูงสุดในการเล่นของเช็คสเปียร์และเบ็น เช็คสเปียร์ comedies ที่มีอยู่จากการ farcical เพื่อการ tragicomic ถูกหลักของตลกโรแมนติก ในขณะที่ละครได้รับอิทธิพลอย่างยิ่งจากก็คลาสสิก จอนสันเขียนเสียดสี caustic รวยในศตวรรษที่ 17 ฝรั่งเศส อิทธิพลคลาสสิกถูกรวมกับของ commedia dell'arte ละครของ Molière นักเขียนการ์ตูน และ satiric มากที่สุดในประวัติศาสตร์ของโรงละครอย่างใดอย่างหนึ่ง ชุดนี้ยังมีอยู่ในการเล่นอิตาลี Carlo Goldoni หลังจากช่วงปราบปรามในช่วงการปฏิวัติ Puritan ละครการ์ตูนภาษาอังกฤษ reemerged กับมารยาทในการบัญญัติบ่อย ไหวพริบ มีสติเทียมตลกของ Etherege, Wycherley, Congreve และอื่น ๆ ที่ปิด cent. 17 อย่างไรก็ตาม ปฏิกิริยาดังกล่าวตรง ๆ ได้ตั้งใน bawdiness และ frivolity ของขั้นตอนการฟื้นฟูที่ตลกอังกฤษเสด็จไปยังสิ่งที่เป็นที่รู้จักกันเป็นอารมณ์ตลก ละครนี้ ที่ขอเพิ่มเติมเพื่อสร้างน้ำตามากกว่าเสียงหัวเราะ มีคู่ของฝรั่งเศสใน comédie larmoyanteในอังกฤษในระหว่างร้อยละ 18 ในภายหลัง ออกของ comedies ตัว ละครแสดงความไหวพริบพบในการเล่นของเชอริแดน หลังจากนานเกือบสมบูรณ์ในช่วงต้นถึงกลางปี 19 cent. ตลกดีอีกถูกนำมาขั้นตอนในการ comedies ของ โดย Oscar Wilde และ comedies ของจอร์จเบอร์นาร์ดชอว์ ในปลายทศวรรษ 1880 dramatist รัสเซียที่ดีทวนเริ่มเขียน comedies ของเขาลึกซึ้ง และละเอียดอ่อนของชนชั้นสูงชาวรัสเซียตาย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตลกละครงอกออกมาจากอาสาสมัครนะจ๊ะและบทสนทนาของพิธีกรรมความอุดมสมบูรณ์ของงานเลี้ยงของพระเจ้า Dionysus กรีก กลายเป็นที่รู้จักประวัติศาสตร์โรงละครเก่าตลกในสมัยกรีกโบราณเป็นชุดของฉากที่เชื่อมต่ออย่างอิสระ (โดยใช้นักร้องและตัวอักษรของแต่ละบุคคล) ซึ่งในสถานการณ์เฉพาะได้รับการใช้ประโยชน์อย่างทั่วถึงผ่านเรื่องตลกแฟนตาซีเสียดสีและล้อเลียนชุดที่ลงท้ายด้วย การเฉลิมฉลองโคลงสั้น ๆ ของความสามัคคี. ถึงความสูงในการเล่นในบัดดลเก่งของอริเก่าตลกค่อย ๆ ลดลงและถูกแทนที่ด้วยละครน้อยที่สำคัญและความคิดสร้างสรรค์ ใน New ตลกทั่วไปถือว่าได้เริ่มในกลางเดือนร้อยละ 4 BC, ละครได้มากขึ้นมีสติวรรณกรรมมักจะโรแมนติกในน้ำเสียงและเด็ดเหน็บแนมน้อยลงและที่สำคัญ นันเป็นนักเขียนที่มีชื่อเสียงที่สุดของ New ตลก. ช่วงยุคกลางคริสตจักรพยายามที่จะให้แง่มุมที่มีความสุขและที่สำคัญของละครเรื่องนี้ให้น้อยที่สุด แต่ละครการ์ตูนรอดชีวิตในละครพื้นบ้านในยุคกลางและเทศกาลใน dell'Arte Commedia อิตาลี ในละครพิธีกรรมเยาะเย้ยและหัวเราะองค์ประกอบของความมหัศจรรย์และศีลธรรมเล่น. กับการถือกำเนิดของยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาละครใหม่และที่สำคัญโผล่ออกมา ในประเทศอังกฤษในร้อยละ 16 ประเพณีของว่างที่พัฒนาโดยจอห์นเฮย์วู้ดและคนอื่น ๆ ที่ผสมกับของตลกคลาสสิกภาษาละตินในที่สุดการผลิตตลกลิซาเบ ธ ที่ดีซึ่งแสดงออกถึงสูงสุดในบทละครของเช็คสเปียร์และเบ็น เช็คสเปียร์ซึ่งเป็นคอเมดี้ตั้งแต่หัวเราะไปทั้งสุขและเศร้าเป็นหลักของตลกโรแมนติกในขณะที่จอห์นสันซึ่งเป็นละครที่ได้รับอิทธิพลอย่างมากจากหลักคำสอนคลาสสิกเขียนกัดกร่อนถ้อยคำที่อุดมไปด้วย. ในสมัยศตวรรษที่ 17 ฝรั่งเศสอิทธิพลคลาสสิกได้ร่วมกับ ที่ของ dell'Arte Commedia ในละครของMolièreหนึ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดนักเขียนการ์ตูนเสียดสีในประวัติศาสตร์ของโรงละคร ชุดนี้ยังมีอยู่ในบทละครของอิตาลีคาร์โล Goldoni หลังจากช่วงเวลาแห่งการปราบปรามในช่วงการปฏิวัติเคร่งครัดเป็นละครการ์ตูนภาษาอังกฤษโผล่ขึ้นมาด้วยไหวพริบมักมากในกามบ่อยตลกเทียมสติมารยาทของ Etherege, Wycherley, Congreve และอื่น ๆ เมื่อใกล้ถึงร้อยละ 17. แต่ปฏิกิริยาของสเติร์นดังกล่าวตั้งอยู่ในกับ bawdiness และเอาจริงเอาจังของขั้นตอนการบูรณะสถานที่ภาษาอังกฤษตลกลงไปในสิ่งที่ได้กลายเป็นที่รู้จักในฐานะตลกซาบซึ้ง ละครเรื่องนี้ซึ่งพยายามมากขึ้นเพื่อทำให้เกิดเสียงหัวเราะน้ำตากว่ามีคู่ในฝรั่งเศสใน larmoyante Comédie. ในประเทศอังกฤษในช่วงร้อยละ 18 ต่อมา การฟื้นตัวของตนและมีไหวพริบคอเมดี้ตัวละครที่ถูกพบในบทละครของเชอริแดน หลังจากพ้นเกือบเสร็จสมบูรณ์ในช่วงต้นถึงกลางร้อยละ 19. ตลกดีถูกนำอีกครั้งบนเวทีในคอเมดี้มารยาทโดยออสการ์ไวลด์และในคอเมดี้ของความคิดโดยจอร์จเบอร์นาร์ดชอว์ ในช่วงปลายยุค 1880 ละครยิ่งใหญ่ของรัสเซีย Anton Chekhov เริ่มเขียนคอเมดี้ที่ลึกซึ้งและละเอียดอ่อนของเขาขุนนางรัสเซียที่กำลังจะตาย