The world was dark and desperate. T

The world was dark and desperate. To see it change so quickly was something I couldn't comprehend. Compared to the others, I was still young, barely a blimp on the life span on this earth. I had been ready to see decades roll by, to experience what this immortal life had gifted me with. I was one of the lucky ones. I had all the time in the world and I had him, my soul mate Edward. And from the very beginning of this new life and from our love, a miracle was gifted to me so rare that no other vampire female could ever have. A daughter. When time seemed so expansive and infinite now seemed to be ticking by quickly, refusing to be held down. What would this world become when humans cist to exist? Would we all still be here to see the future?

I watched as Edward talked with General-in-Chief, General Tower, a tall and dark man outfitted in blood stained army fatigues. His unshaven face was old and worn though by the terrors that no one could have ever imagined. His bright blue eyes, wary of his company looked at my love with caution and hesitation. Though, it had been weeks since we have first met, his defenses against us were just as alert as the first day.

We were walking through large tunneled hallways with long hanging florescent lights every 15 feet. We were in a secret compound that had been built by the Cullen's more than 100 years ago, in anticipation that an apocalypse was bound to happen sometime in the future. Started by Carlisle, then with Edward, Emmett and Jasper by his side, this was an amazing feat of underground architecture. The high security and maze of tunnels wound indefinitely made it the perfect safe house for the humans and unarguably the safest place to hide the country's most powerful man, the president.

I walked behind Edward as he continued his conversation with the general. He spoke gently and avoiding direct eye contact hearing how uncomfortable the general felt in his presence. Edward was trying to make the best of the situation for him.

"How fast can we produce them?" the general asked.

"With our speed and ability to work around the clock, about 100 a night," Edward said.

We were walking through many of the hallways, lit up by the bright florescent lights. We passed large gymnasium sized rooms lined with rows and rows of cots. People always stop to stare when we walked by. Vampires, besides the Cullen family, were not allowed down in here. I watched as mothers quickly grabbed the young ones in their arms, while the men stood protectively in front of them. I didn't blame them for the lack of trust, even though it was us who provided their shelter and safety. They knew exactly what we were capable of and what we craved...their blood.

"Bella?" Edward called.

Dazed, I looked over to him realizing how far ahead they had gotten from me. I must have stopped to stare without me realizing it.

I quickly made my way over to him, his hand held out for me.

"Sorry," I said, taking his hand in mine.

We turned the corner to an even more secure area. I watched as Edward stood in front of a camera, as a red laser scanned his whole body.

"Access granted," the computer stated.

The general and I followed him through another long corridor.

"How is this weapon different from any of the others we tried?" the general asked. "Your bodies are completely indestructible."

"It's pretty complicated and technology that has never been used before. We are filming this demonstrating, it's easier if you just watched."

Into another white door, I saw Carlisle standing there with Jasper, staring behind a window. On the other side of the window was a shooting range. Carlisle and Jasper were conferring with each other over a digital tablet that Carlisle was holding.

"Where is Nessie?" Jasper asked as he looked up and saw me.

"She's back with the search party."

"With Lucas?"

"Of course."

"Any updates?" Carlisle asked.

"No, not any new ones," I sadly reported. We had to find Leah. She was the key to what could end this war. Despite our differences, I loved her very much. She was my daughter's best friend as well as second command to my best friend, Jacob.

Jasper nodded. Always the solider, he took his past experiences and became a great leader for us during this war that we had seemingly ambushed us. It was his missions that had the best efforts of getting as many humans as we did in this safe compound.

While Jasper was strategizing our next moves, his counterpoint Alice and Esme were helping the humans here round the clock. Which proved to be very difficult considering most were frozen in fear by us. They made sure each individual had clothing, cots to sleep on and any other human necessities that they needed. Carlisle continued, along with other human doctors that were saved, to attend the medical needs of the survivors. Annabel and Tabitha were great assistants as well. With Annabel's healing powers and Tabitha's ability to use her witchcraft to help heal as well, including their heavenly good looks, the two were regarding as angels sent from Heaven to save them. Though they tried very much to discourage this behavior from the survivors, they were referred to as Saint Annabel and Saint Tabitha. Carlisle's assistance towards humans was difficult and he was grateful to have Annabel and Tabitha by his side. Because of this, he was able to have more downtime, which was spent frequently with Edward and their research of this new technology that were preparing to demonstrate.

Edward was working round the clock on what he stated would help level the playing field for the humans. He had locked himself in the lab as much as he could, when he was not helping us figure out which vampires were on our side and who were against us. We were lucky that most vampires did not realize his capabilities or mine. Only Nessie's abilities were widely known as they were greatly feared.

I helped out were I was needed. Whether it was search the city to help our stock pile of supplies or helping out with the many missions lead by Jasper, I made sure I was always busy. I kept tabs with the pack back home in Forks from my father and their leader Sam. I was grateful that my mother and Phil had took safe housing back in Forks. I felt reassured for their safety as they were protected by Sam's pack. I would text updates to Jacob while he was out with Nessie as she guarded Lucas or when he was running patrols with other's in his pack.

My daughter had been instructed to keep close to Lucas. She was turning out to be our best weapon against the red eyed vampires. Her power were yet to be challenged by another vampire and therefore was Lucas's greatest protector now. He was essential to us winning the war and we could not afford his lost or Leah's for that matter. It was their love that kept our fate hanging in the balance.

"Are you ready for the demonstration?" Edward asked.

The General nodded his head. Carlisle pressed the button on the wall.

"Emmett, we are ready," he stated in the speaker. He turned to Jasper, his face suddenly uncomfortable, "You may want to help him, not that I don't trust Emmett's strength, but he's a wiggler."

Edward turned to me, taking my face in his hand. "You won't want to see this, Bella. Why don't you help Esme and Alice?"

His over protectiveness still had not weaned. I shook my head. "Too late and I told you I wanted to come. I've already seen too many horrible things, what is one more?" I strained to make light of our situation.

Always my protector, he sighed and took my hand in his. He kissed my temple and turned his attention to the room on the other side of the window. The large monitors above the window snapped on displaying to same room. I watched as Emmett and Jasper hauled out a disheveled red eyed vampire. Bald and skin grimed with centuries of dirt he never cleaned, he was nearly as large as Emmett. He fought and yelled his nearly silent screams as they held him tightly bringing him to the opposite of the wall.

"Sound proof," Carlisle stated as he watched the General begin to prepare to put in his ear plugs. The general nodded putting the plugs down to hang across his neck.

I felt Edward's hand tightened against mine. Though, we were sound proof room, as vampires we could hear the muffle sounds that the General could not and unfortunately, Edward could hear the vampire's screams in his head. Carlisle looked back at Edward, his eyebrow cocked in question. I could see Carlisle disgust in having to do this, knowing that he would always think that everyone was redeemable.

"1,782 deaths, Carlisle. He knows the exact number of his victims," Edward argued. "And these were not quick deaths."

Carlisle rubbed his face, clearly under moral distressed. He held the tablet and began typing on it. I watched as the gun on the opposite side of the room adjusted and aimed forward, a red dot visible on the bald vampire's chest as Emmett and Jasper held him forward.

"Ten second count down beginning," stated the computer voice overhead. "Ten...nine...eight..."

The laser on his chest began growing thicker. Jasper and Emmett continued to hold him down, their faces turned away, eyes shut painfully tight. The red eyed vampire's screams became impossibly louder. I watched as slowly cracks started to appear on his arms and face. I wanted to turn my face and bury myself in Edward's chest, but I could not make myself turn away.

Almost without warning, a split second after the computer counted down to one, an muffled explosion went off. I watched as the vampire being executed burst into pieces right before our eyes. I turned to look at the general who stood there silent, mouth slightly open watching the monitors above replayed the execution in slow motion in a loop. The laser that was on the vampire's chest created a hole in his body. Through this hole, a small bomb of sorts was implanted in his body, exploding the second the laser was gone.

"The only way to save the human race is to level the playing fie

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โลกมืดและสิ้นหวัง ที่จะเห็นมันเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วเป็นสิ่งที่ฉันไม่สามารถเข้าใจ เมื่อเทียบกับคนอื่น ๆ ที่ผมยังหนุ่มแทบเรือเหาะในช่วงชีวิตบนโลกนี้ ฉันได้รับการพร้อมที่จะเห็นทศวรรษที่ผ่านมาม้วนโดยจะได้สัมผัสกับสิ่งที่มีชีวิตเป็นอมตะนี้มีพรสวรรค์ฉันด้วย ผมเป็นหนึ่งในคนที่โชคดี ฉันได้ตลอดเวลาในโลกและผมก็มีเขาคู่จิตวิญญาณของฉันเอ็ดเวิร์ด และจากจุดเริ่มต้นของชีวิตใหม่นี้และจากความรักของเรามหัศจรรย์มีพรสวรรค์กับผมที่หายากเพื่อให้ไม่มีหญิงแวมไพร์อื่น ๆ ที่เคยได้มี ลูกสาว. เมื่อเวลาดูเหมือนจะกว้างขวางและไม่มีที่สิ้นสุดในขณะนี้ดูเหมือนจะฟ้องได้อย่างรวดเร็วโดยปฏิเสธที่จะจัดขึ้นลง สิ่งที่โลกนี้จะกลายเป็นมนุษย์เมื่อกล่องจะมีชีวิตอยู่? เราทุกคนจะยังคงอยู่ที่นี่เพื่อดูอนาคตหรือไม่ฉันดูเป็นเอ็ดเวิร์ดพูดคุยกับนายพลหัวหน้าหอทั่วไป, ชายร่างสูงและความมืดแต่งตัวในเลือดสีกองทัพความเหนื่อยล้า ใบหน้าไม่ได้โกนผมของเขาคือเก่าและสวมใส่ แต่โดยความหวาดกลัวที่ไม่มีใครสามารถมีจินตนาการที่เคย ดวงตาสีฟ้าของเขาสดใสระวัง บริษัท ของเขามองไปที่ความรักของฉันด้วยความระมัดระวังและความลังเล แม้ว่าจะได้รับสัปดาห์ที่ผ่านมาตั้งแต่ที่เราได้พบกันครั้งแรก, การป้องกันของเขากับเราได้เช่นเดียวกับการแจ้งเตือนเป็นวันแรก. เรากำลังเดินผ่านทางเดินเจาะขนาดใหญ่ที่มีไฟเรืองแขวนยาวทุก 15 ฟุต เราอยู่ในสารลับที่ได้รับการสร้างขึ้นโดยคัลเลนมากกว่า 100 ปีที่ผ่านมาในความคาดหมายว่าคัมภีร์ของศาสนาคริสต์ที่ถูกผูกไว้ที่จะเกิดขึ้นในอนาคต ที่ตั้งขึ้นโดยคาร์ไลแล้วกับเอ็ดเวิร์ดเอ็มเม็ตและแจสเปอร์โดยด้านข้างของเขานี้เป็นเพลงที่น่าตื่นตาตื่นใจของสถาปัตยกรรมใต้ดิน การรักษาความปลอดภัยสูงและเขาวงกตของอุโมงค์แผลทำไปเรื่อย ๆ มันเซฟเฮ้าส์ที่สมบูรณ์แบบสำหรับมนุษย์และไม่สามารถเถียงได้สถานที่ที่ปลอดภัยที่สุดในการซ่อนของประเทศคนที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดประธาน. ฉันเดินอยู่ข้างหลังเอ็ดเวิร์ดในขณะที่เขายังคงสนทนาของเขากับทั่วไป เขาพูดเบา ๆ และหลีกเลี่ยงการได้ยินสายตาโดยตรงวิธีอึดอัดทั่วไปรู้สึกว่าในการปรากฏตัวของเขา เอ็ดเวิร์ดได้พยายามที่จะทำให้ดีที่สุดของสถานการณ์สำหรับเขา. "วิธีที่รวดเร็วเราสามารถผลิตได้อย่างไร" ทั่วไปถาม. "ด้วยความเร็วและความสามารถในการทำงานรอบนาฬิกาประมาณ 100 คืน" เอ็ดเวิร์ดกล่าวว่า. เราเดินผ่านจำนวนมากของทางเดินที่สว่างขึ้นโดยไฟเรืองสว่าง เราผ่านห้องออกกำลังกายขนาดใหญ่ที่เรียงรายไปด้วยแถวและแถวของเตียง คนมักจะหยุดที่จะจ้องมองเมื่อเราเดินผ่าน แวมไพร์นอกจากครอบครัวคัลเลนไม่ได้รับอนุญาตลงที่นี่ ฉันดูเป็นแม่ได้อย่างรวดเร็วคว้าคนหนุ่มสาวในอ้อมแขนของพวกเขาในขณะที่คนยืนปกป้องในด้านหน้าของพวกเขา ผมไม่ได้ตำหนิพวกเขาสำหรับการขาดความไว้วางใจแม้ว่ามันจะเป็นเราที่ให้ที่พักพิงและความปลอดภัยของพวกเขา พวกเขารู้ว่าสิ่งที่เรามีความสามารถในและสิ่งที่เราโหยหา ... เลือดของพวกเขา. "เบลล่า" เอ็ดเวิร์ดที่เรียกว่า. มึนงงผมมองไปที่เขาทราบว่าไกลไปข้างหน้าพวกเขาได้มาจากฉัน ฉันต้องได้หยุดที่จะจ้องมองโดยไม่ต้องฉันทราบว่ามัน. ฉันได้อย่างรวดเร็วทำวิธีของฉันไปกับเขาด้วยมือของเขายื่นออกมาสำหรับฉัน. "ขอโทษ" ผมพูดว่าการที่มือของเขาในเหมือง. เราเปิดมุมไปยังพื้นที่ปลอดภัยมากขึ้น . ฉันดูเป็นเอ็ดเวิร์ดยืนอยู่หน้ากล้องเป็นเลเซอร์สีแดงสแกนร่างกายของเขา. "ได้รับสิทธิ์เข้า" คอมพิวเตอร์ที่ระบุไว้. ทั่วไปและผมทำตามเขาผ่านทางเดินยาวอีก. "วิธีการคืออาวุธที่แตกต่างกันจากส่วนใดของ คนอื่น ๆ ที่เราพยายาม? " ทั่วไปถาม "ร่างกายของคุณจะถูกทำลายอย่างสมบูรณ์." "มันเป็นเรื่องที่มีความซับซ้อนสวยและเทคโนโลยีที่ไม่เคยใช้มาก่อน. เรากำลังถ่ายทำแสดงให้เห็นถึงนี้ก็ง่ายขึ้นถ้าคุณเพิ่งดู." เข้าประตูสีขาวอีกผมเห็นคาร์ไลยืนอยู่ที่นั่นกับแจสเปอร์จ้องมองอยู่ข้างหลัง หน้าต่าง. ในอีกด้านหนึ่งของหน้าต่างเป็นช่วงการถ่ายภาพ คาร์ไลล์และแจสเปอร์ได้รับการหารือกับแต่ละอื่น ๆ ผ่านทางแท็บเล็ตแบบดิจิตอลที่คาร์ไลถือ. "ที่เนสซีคืออะไร?" แจสเปอร์ถามในขณะที่เขาเงยหน้าขึ้นและเห็นฉัน. "เธอกลับมาพร้อมกับการค้นหาบุคคล." "ด้วยลูคัส?" "แน่นอน." "การปรับปรุงใด?" คาร์ไลล์ถาม. "ไม่มีไม่ได้ใหม่" ผมรายงานเศร้า เราได้ไปหาลีอาห์ เธอเป็นกุญแจสำคัญในการสิ่งที่จะยุติสงครามนี้ แม้จะมีความแตกต่างของเราฉันรักเธอมาก เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของลูกสาวของฉันเช่นเดียวกับคำสั่งที่สองให้เพื่อนของฉันดีที่สุดจาค็อบ. แจสเปอร์พยักหน้า เสมอทหารเขาเอาประสบการณ์ที่ผ่านมาของเขาและกลายเป็นผู้นำที่ยิ่งใหญ่สำหรับเราในช่วงสงครามที่เราได้ซุ่มโจมตีที่ดูเหมือนเรานี้ มันเป็นภารกิจของเขาว่ามีความพยายามที่ดีที่สุดของการเป็นมนุษย์มากที่สุดเท่าที่เราทำในสารประกอบนี้ปลอดภัย. ในขณะที่แจสเปอร์ได้รับการ strategizing การเคลื่อนไหวต่อไปของเรา, ความแตกต่างของเขาอลิซและเอสเม่กำลังให้ความช่วยเหลือมนุษย์ที่นี่ตลอดเวลา ซึ่งพิสูจน์แล้วว่าเป็นเรื่องยากมากที่พิจารณาส่วนใหญ่ถูกแช่แข็งในความกลัวเรา พวกเขาทำให้แน่ใจว่าแต่ละคนมีเสื้อผ้าเตียงนอนและความจำเป็นของมนุษย์อื่น ๆ ที่พวกเขาต้องการ คาร์ไลล์อย่างต่อเนื่องพร้อมกับแพทย์อื่น ๆ ของมนุษย์ที่ถูกบันทึกไว้ในการเข้าร่วมการประชุมความต้องการทางการแพทย์ของผู้รอดชีวิต แอนนาเบทาบิธาและเป็นผู้ช่วยที่ดีเช่นกัน ด้วยพลังในการรักษาแอนนาเบและความสามารถทาบิธาที่จะใช้คาถาของเธอที่จะช่วยรักษาเช่นกันรวมทั้งรูปลักษณ์ที่ดีบนสวรรค์ของพวกเขาทั้งสองเกี่ยวกับการเป็นเทวดาส่งมาจากสวรรค์ที่จะบันทึกไว้ แม้ว่าพวกเขาจะพยายามอย่างมากที่จะกีดกันพฤติกรรมนี้จากผู้รอดชีวิตที่พวกเขาถูกเรียกว่าเซนต์แอนนาเบทาบิธาเซนต์ ความช่วยเหลือของคาร์ไลล์ที่มีต่อมนุษย์เป็นเรื่องยากและเขาก็ขอบคุณที่มีแอนนาเบทาบิธาและอยู่เคียงข้างเขา ด้วยเหตุนี้เขาก็สามารถที่จะมีการหยุดทำงานมากขึ้นซึ่งถูกใช้บ่อยกับเอ็ดเวิร์ดและการวิจัยของพวกเขาของเทคโนโลยีใหม่นี้ที่ได้รับการเตรียมความพร้อมที่จะแสดงให้เห็นถึง. เอ็ดเวิร์ดเป็นคนที่ทำงานหามรุ่งหามค่ำในสิ่งที่เขากล่าวว่าจะช่วยให้ระดับสนามเด็กเล่นสำหรับมนุษย์ . เขาขังตัวเองในห้องปฏิบัติการให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้เมื่อเขาไม่ได้ช่วยให้เราคิดออกซึ่งเป็นแวมไพร์ในด้านของเราและคนที่อยู่กับเรา เราโชคดีที่แวมไพร์ส่วนใหญ่ไม่ได้ตระหนักถึงความสามารถของเขาหรือเหมือง เฉพาะความสามารถของเนสซีเป็นที่รู้จักกันอย่างกว้างขวางในฐานะที่พวกเขากำลังกลัวมาก. ฉันช่วยออกมาคือกเป็นสิ่งที่จำเป็น ไม่ว่าจะเป็นค้นหาเมืองเพื่อช่วยกองหุ้นของเราของวัสดุหรือช่วยออกมาพร้อมกับหลายภารกิจนำโดยแจสเปอร์, ฉันทำแน่ใจว่าผมยุ่งเสมอ ผมเก็บไว้กับแท็บแพ็คกลับบ้านในงาจากพ่อของฉันและเป็นผู้นำของพวกเขาแซม ผมก็รู้สึกขอบคุณที่แม่ของฉันและฟิลได้กลับมาอยู่อาศัยที่ปลอดภัยในฟอร์ก ผมรู้สึกมั่นใจเพื่อความปลอดภัยของพวกเขาขณะที่พวกเขาได้รับการคุ้มครองโดยแพ็คแซม ฉันจะปรับปรุงข้อความจาค็อบในขณะที่เขาออกมาพร้อมกับเนสซีขณะที่เธอรักษาลูคัสหรือเมื่อเขากำลังวิ่งลาดตระเวนของอื่น ๆ ที่มีอยู่ในแพ็คของเขา. ลูกสาวของฉันได้รับคำสั่งเพื่อให้ใกล้กับลูคัส เธอเป็นคนที่เปิดออกมาเป็นอาวุธที่ดีที่สุดของเรากับแวมไพร์ตาสีแดง พลังของเธอก็ยังไม่ได้รับการท้าทายจากแวมไพร์อีกและดังนั้นจึงเป็นผู้พิทักษ์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของลูคัสในขณะนี้ เขาเป็นคนที่สำคัญเพื่อให้เราชนะในสงครามและเราไม่สามารถของเขาที่สูญหายหรือลีอาห์สำหรับเรื่องที่ มันเป็นความรักของพวกเขาที่ทำให้ชะตากรรมของเราที่แขวนอยู่ในสมดุล. "คุณพร้อมสำหรับการสาธิตได้หรือไม่" เอ็ดเวิร์ดถาม. ทั่วไปพยักหน้า คาร์ไลกดปุ่มบนผนัง. "เอ็มเม็ต, เรามีความพร้อม" เขาระบุไว้ในลำโพง เขาหันไปแจสเปอร์ใบหน้าของเขาอยู่ ๆ ก็อึดอัด "คุณอาจต้องการที่จะช่วยให้เขาไม่ว่าฉันไม่ไว้ใจความแข็งแรงของเอ็มเม็ต แต่เขาเป็น wiggler." เอ็ดเวิร์ดหันมาให้ฉันพาใบหน้าของฉันในมือของเขา "คุณจะไม่ต้องการที่จะเห็นนี้เบลล่า. ทำไมคุณไม่ช่วยให้เอสเม่และอลิซ" ของเขามากกว่าปกป้องยังไม่หย่านม ผมสั่นหัวของฉัน "สายเกินไปและผมบอกคุณผมอยากที่จะมา. ฉันได้เห็นแล้วสิ่งที่น่ากลัวมากเกินไปสิ่งที่เป็นอีกหนึ่ง?" ผมเครียดเพื่อให้แสงของสถานการณ์ของเรา. เสมอป้องกันของฉันเขาถอนหายใจและเอามือของฉันในของเขา เขาจูบวัดของฉันและหันความสนใจไปที่ห้องพักในด้านอื่น ๆ ของหน้าต่าง จอภาพขนาดใหญ่ดังกล่าวข้างต้นหน้าต่าง snapped ในการแสดงไปที่ห้องเดียวกัน ฉันดูเป็นเอ็มเม็ตและแจสเปอร์ลากออกเรียบร้อยแวมไพร์ตาสีแดง ไม่มีผมและผิว grimed กับศตวรรษของสิ่งสกปรกที่เขาไม่เคยทำความสะอาดเขาก็เกือบเป็นใหญ่เป็นเอ็มเม็ต เขาต่อสู้และตะโกนกรีดร้องเงียบเกือบของเขาในฐานะที่พวกเขากอดเขาไว้แน่นนำเขาไปยังฝั่งตรงข้ามของผนัง. "พิสูจน์เสียง" คาร์ไลล์ที่ระบุไว้ในขณะที่เขาดูทั่วไปเริ่มที่จะเตรียมความพร้อมที่จะใส่ในปลั๊กหูของเขา ทั่วไปพยักหน้าวางปลั๊กลงไปแขวนทั่วคอของเขา. ผมรู้สึกว่ามือของเอ็ดเวิร์ดรัดกุมกับเหมือง แม้ว่าเรามีห้องกันเสียงเป็นแวมไพร์ที่เราจะได้ยินเสียงที่เผาทั่วไปไม่สามารถและโชคร้ายที่เอ็ดเวิร์ดจะได้ยินเสียงกรีดร้องของแวมไพร์ในหัวของเขา คาร์ไลมองกลับมาที่เอ็ดเวิร์ดเขียนคิ้วของเขาง้างในคำถาม ฉันจะได้เห็นคาร์ไลรังเกียจในการมีการทำเช่นนี้รู้ว่าเขามักจะคิดว่าทุกคนก็แลก. "1782 เสียชีวิตคาร์ไล. เขารู้จำนวนที่แน่นอนของผู้ที่ตกเป็นเหยื่อของเขา" เอ็ดเวิร์ดที่ถกเถียงกันอยู่ "และเหล่านี้ไม่ได้การเสียชีวิตอย่างรวดเร็ว." คาร์ไลลูบใบหน้าของเขาอย่างชัดเจนภายใต้ศีลธรรมมีความสุข เขาถือแท็บเล็ตและเริ่มพิมพ์บนมัน ฉันดูเป็นปืนอยู่ฝั่งตรงข้ามของห้องพักที่ปรับและมุ่งเป้าไปข้างหน้าจุดสีแดงที่ปรากฏบนหน้าอกแวมไพร์หัวล้านเป็นเอ็มเม็ตและแจสเปอร์กอดเขาไปข้างหน้า. "สิบสองนับถอยหลังเริ่มต้น" ระบุค่าใช้จ่ายเสียงคอมพิวเตอร์ "สิบเก้า ... ... แปด ... " เลเซอร์บนหน้าอกของเขาเริ่มเติบโตขึ้นหนา แจสเปอร์และเอ็มเม็ตยังคงยึดเขาลงใบหน้าของพวกเขาหันไปตาปิดแน่นเจ็บปวด เสียงกรีดร้องแวมไพร์ตาสีแดงกลายเป็นดังเป็นไปไม่ได้ ฉันดูเป็นรอยแตกช้าเริ่มที่จะปรากฏบนแขนของเขาและใบหน้า ฉันต้องการที่จะหันหน้าของฉันและฝังตัวเองอยู่ในหน้าอกของเอ็ดเวิร์ด แต่ฉันไม่สามารถทำให้ตัวเองหันไป. เกือบโดยไม่มีการเตือนแยกที่สองหลังจากที่คอมพิวเตอร์ลงไปนับหนึ่งการระเบิดในลำคอออกไป ฉันดูเป็นแวมไพร์ที่กำลังดำเนินการออกมาเป็นชิ้นก่อนที่ตาขวาของเรา ผมหันไปดูทั่วไปที่ยืนอยู่เงียบมีปากเล็กน้อยเปิดดูตรวจสอบการดำเนินการดังกล่าวข้างต้นย้อนในการเคลื่อนไหวช้าในวง เลเซอร์ที่อยู่บนหน้าอกของแวมไพร์ที่สร้างหลุมในร่างกายของเขา ผ่านหลุมนี้ระเบิดเล็ก ๆ ของทุกประเภทถูกปลูกฝังในร่างกายของเขาระเบิดเลเซอร์ที่สองก็หายไป. "วิธีเดียวที่จะบันทึกการแข่งขันของมนุษย์คือการยกระดับเหม่เล่น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โลกมืดและสิ้นหวัง เห็นมันเปลี่ยนเร็วขนาดนี้เป็นสิ่งที่ผมไม่สามารถเข้าใจได้ เมื่อเทียบกับคนอื่นๆ ผมยังเด็กอยู่ แทบจะเป็นเรือเหาะในชีวิตบนโลกนี้ ฉันได้รับพร้อมที่จะดูหลายสิบม้วน ประสบการณ์ชีวิตอมตะนี้มีความสามารถพิเศษค่ะ ผมเป็นหนึ่งในคนที่โชคดี ฉันมีเวลาทั้งหมดในโลกและฉันมีเค้า เนื้อคู่ของผม เอ็ดเวิร์ดและจากจุดเริ่มต้นใหม่ของชีวิตนี้ และจากความรักของเรา ปาฏิหาริย์เป็นคนมีพรสวรรค์นะหายาก ไม่มีแวมไพร์หญิงอาจเคยมี ลูกสาว เมื่อเวลาที่ดูกว้างขวาง และอนันต์ ตอนนี้ดูเหมือนจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว และปฏิเสธที่จะจัดขึ้นลง สิ่งที่โลกนี้กลายเป็นเมื่อมนุษย์กล่องที่จะอยู่ ? เราจะยังอยู่ที่นี่เพื่อดูอนาคต

ผมเห็น เอ็ดเวิร์ด พูดคุยทั่วไป หัวหน้าหอทั่วไป สูง เข้ม ชายแต่งตัวในเลือดเปื้อนความเหนื่อยล้าของกองทัพ หน้า unshaven ของเขาเก่าและขาด แต่โดยการคุกคามที่ไม่มีใครเคยคิด ดวงตาสีฟ้าสดใสของเขา ระวังของ บริษัท ของเขามองความรักด้วยความระมัดระวังและลังเล แต่มันมีหลายอาทิตย์แล้วตั้งแต่เราเจอกันครั้งแรกการป้องกันของเขากับเราแค่เคยเป็นแจ้งเตือนเป็นวันแรก

เราเดินผ่านทางเดินที่มีขนาดใหญ่ขุดอุโมงค์ยาวแขวน florescent ไฟทุก 15 ฟุต เราอยู่ในที่ลับ สารประกอบที่ถูกสร้างขึ้นโดยคัลเลน กว่า 100 ปีมาแล้ว ในความคาดหมายว่าวันสิ้นโลกที่ถูกผูกไว้ที่จะเกิดขึ้นในอนาคต . เริ่มโดย คาร์ไลส์ กับเอ็ดเวิร์ดเอ็มเม็ต และ แจสเปอร์ โดยด้านข้างของเขา นี้เป็นเพลงที่น่าตื่นตาตื่นใจของสิ่งก่อสร้างใต้ดิน การรักษาความปลอดภัยสูงและเขาวงกตของอุโมงค์แผลไปเรื่อย ๆ ทำให้มันสมบูรณ์แบบบ้านปลอดภัยสำหรับมนุษย์ และ unarguably ปลอดภัยที่จะซ่อนชาย ที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดของประเทศ ท่านประธาน

ฉันเดินตามหลังเอ็ดเวิร์ดในขณะที่เขายังคงสนทนากับนายพล