CHAPTER TWOIt was January 1854, the

CHAPTER TWO
It was January 1854, the year of both the creation and subsequent purging of Happy Valley. Happy Valley had actually been more of an isolated homestead rather than a village and this was especially true after the events of 1854, which had guaranteed that it would never again see another human settlement. From January until September of that year the population of twenty had slowly been reduced, until one man remained. An initial population of only twenty might have seemed farcical to some, even for a United States less than a hundred years old. However, this was not the kind of village that had been born out of gold seeking, wagon train convoys or desperate wanderers. Happy Valley was instead a social experiment of sorts, a pre-Emancipation attempt to bring Americans of all colors and all walks of life together in a religious revival, away from Mammon and worldly distractions. That was the collective hope.
Jacob had arrived with nineteen other people in January to establish this new colony, consisting of people who had willingly turned their backs on society and even on family members who did not share in their spiritual aspirations. Jacob remembered that it was a mild California winter, the kind when the weather was just right, conducive to the start of a spiritual retreat, more so given the recent end of the bloodshed that had been the Mexican-American war. Happy Valley had been established to bring together a group of strangers. For Christians, however, these initial strangers had simply been ‘friends who had not met.’ But people are people and sometimes human nature can be hard to go against. Jealousy. Backbiting. Scorn. It took less than the very first day of settlement to elapse and already one of the villagers, having delivered a concise farewell, departed. By February, another two were gone; by late May, only thirteen villagers were left. And by late August, a total of only eight villagers remained, including Jacob. Jacob regarded this situation, unlike some of the other villagers who remained, with a sense of complete despair.
Jacob’s despair was finely entwined with a growing anger. It was anger borne out of a sense of piousness that had been growing since he had found God in a way he had truly never known before arriving at Happy Valley. It was on a breezy night in February that Jacob felt God’s presence in a way as never before. He knew this was real. He knew this was the beginning of an eternal relationship. By March, Jacob had become another man, partly due to his growing religious zeal and devotion to God and also due to his increasing responsibility as village elder. By this time, Jacob saw the spiritual welfare of the remaining villagers as his sole responsibility. He had to guide his flock. Encourage them. But deep down, Jacob knew that as human beings, the villagers had the freedom to choose their paths, even if their paths led out of Happy Valley and into the inevitable destruction that the world offered. A life beyond the quiet contemplation, fellowship and spiritual connection of Happy Valley. A life in the outside world surrounded by evil pleasures, and all of which lay beyond the boundaries of the woods, woods which encircled the grassy prairie that was Happy Valley.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทที่สอง
มันเป็นมกราคม 1854 ปีที่ทั้งการสร้างและการกวาดล้างที่ตามมาของความสุขวัลเลย์ หุบเขาแห่งความสุขที่ได้รับจริงมากขึ้นของ Homestead โดดเดี่ยวมากกว่าหมู่บ้านและนี่คือความจริงโดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากเหตุการณ์ในปี 1854 ซึ่งได้รับประกันว่ามันจะไม่เคยอีกครั้งดูอีกตั้งถิ่นฐานของมนุษย์ ตั้งแต่เดือนมกราคมจนถึงเดือนกันยายนของปีนั้นประชากรยี่สิบได้รับการลดลงอย่างช้า ๆ จนชายคนหนึ่งที่ยังคงอยู่ ประชากรเริ่มต้นของเพียงยี่สิบอาจจะดูเหมือนหัวเราะไปบางส่วนแม้สำหรับสหรัฐอเมริกาน้อยกว่าหนึ่งร้อยปี แต่นี้ไม่ได้ชนิดของหมู่บ้านที่ได้รับเกิดจากการแสวงหาทองขบวนขบวนเกวียนหรือหลงมาหมดหวัง Happy Valley แทนที่จะทดลองทางสังคมของแปลก, ความพยายามก่อนปลดปล่อยชาวอเมริกันที่จะนำทุกสีและทุกเดินชีวิตร่วมกันในการฟื้นฟูศาสนาห่างจากทรัพย์ศฤงคารและการรบกวนทางโลก นั่นคือความหวังร่วมกัน.
จาค็อบได้เดินทางมาถึงเก้ากับคนอื่น ๆ ในเดือนมกราคมที่จะสร้างอาณานิคมใหม่นี้ประกอบด้วยคนที่เคยหันเต็มใจหลังของพวกเขาที่มีต่อสังคมและแม้กระทั่งในสมาชิกในครอบครัวที่ไม่ได้มีส่วนร่วมในแรงบันดาลใจของพวกเขาทางจิตวิญญาณ จาค็อบจำได้ว่ามันเป็นฤดูหนาวแคลิฟอร์เนียอ่อนชนิดเมื่อสภาพอากาศเป็นเพียงขวาเอื้อต่อการเริ่มต้นของการผ่อนคลายทางจิตวิญญาณที่มากขึ้นเพื่อให้ปลายที่ผ่านมาของการนองเลือดที่ได้รับการสงครามเม็กซิกันอเมริกัน หุบเขาแห่งความสุขที่ได้รับการจัดตั้งขึ้นเพื่อนำมารวมกันในกลุ่มของคนแปลกหน้า สำหรับคริสเตียน แต่คนแปลกหน้าเหล่านี้เริ่มต้นได้รับเพียง 'เพื่อนที่ไม่เคยพบ. แต่คนที่เป็นคนและบางครั้งธรรมชาติของมนุษย์อาจจะยากที่จะไปกับ ความหึงหวง การลอบกัด ดูถูก มันต้องใช้เวลาน้อยกว่าวันแรกของการตั้งถิ่นฐานที่จะผ่านพ้นไปและแล้วหนึ่งของชาวบ้านที่มีการส่งอำลากระชับออก โดยเดือนกุมภาพันธ์อีกสองก็หายไป; โดยช่วงปลายเดือนพฤษภาคมเพียงสิบสามชาวบ้านถูกทิ้ง และในช่วงปลายเดือนสิงหาคมรวมเพียงแปดชาวบ้านยังคงรวมทั้งจาค็อบ จาค็อบได้รับการยกย่องสถานการณ์เช่นนี้แตกต่างจากบางส่วนของชาวบ้านคนอื่น ๆ ที่ยังคงอยู่กับความรู้สึกของความสิ้นหวังที่สมบูรณ์.
ความสิ้นหวังของจาค็อบถูกโอบประณีตกับความโกรธของการเจริญเติบโต มันเป็นความโกรธลมออกจากความรู้สึกของการมีศรัทธาแก่กล้าที่ได้รับการเติบโตนับตั้งแต่ที่เขาได้พบกับพระเจ้าในทางที่เขาได้อย่างแท้จริงไม่เคยรู้จักมาก่อนที่จะมาถึงที่หุบเขาแห่งความสุขได้ มันเป็นคืนที่สดชื่นในเดือนกุมภาพันธ์ที่จาค็อบรู้สึกว่าการปรากฏตัวของพระเจ้าในทางที่ไม่เคยมาก่อน เขารู้ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริง เขารู้ว่านี่คือจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ที่นิรันดร์ เมื่อเดือนมีนาคมจาค็อบได้กลายเป็นผู้ชายอีกคนหนึ่งอีกส่วนหนึ่งเพราะความกระตือรือร้นทางศาสนาของเขาเจริญเติบโตและความจงรักภักดีต่อพระเจ้าและยังเกิดจากการเพิ่มขึ้นของความรับผิดชอบของเขาเป็นกำนัน โดยขณะนี้จาค็อบเห็นสวัสดิการทางจิตวิญญาณของชาวบ้านที่เหลือเป็นความรับผิดชอบของเขา เขามีเพื่อเป็นแนวทางในฝูงแกะของเขา ส่งเสริมให้พวกเขา แต่ลึกลงไปจาค็อบรู้ว่าเป็นมนุษย์ชาวบ้านมีอิสระในการเลือกเส้นทางของพวกเขาแม้ว่าเส้นทางของพวกเขานำออกมาจากหุบเขาแห่งความสุขและเข้าสู่การทำลายหลีกเลี่ยงไม่ได้ว่าโลกที่นำเสนอ ชีวิตเกินฌานเงียบ, การคบหาและการเชื่อมต่อทางจิตวิญญาณของหุบเขาแห่งความสุข ชีวิตในโลกภายนอกล้อมรอบไปด้วยความสุขความชั่วและทั้งหมดที่วางเกินขอบเขตของป่าไม้ซึ่งล้อมรอบทุ่งหญ้าเขียวขจีที่มีความสุขวัลเลย์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทที่สองมันเป็นช่วงเดือนมกราคม 1854 , ปีของการสร้างและภายหลังการกวาดล้างของหุบเขาแห่งความสุข หุบเขาแห่งความสุขมีจริงมากขึ้นของแยกบ้านไร่มากกว่าหมู่บ้านและนี้เป็นจริงโดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่เหตุการณ์ 1854 ซึ่งมีการรับประกันว่ามันจะไม่มีวันได้เจอมนุษย์ . จากเดือนมกราคมจนถึงเดือนกันยายนของปีนั้น ประชากรของยี่สิบก็ค่อยๆ ลดลง จนกระทั่งคนหนึ่งที่ยังคงอยู่ มีประชากรเริ่มต้นแค่ยี่สิบอาจจะดูตลกไปบ้าง สำหรับสหรัฐอเมริกา ร้อยกว่าปี อย่างไรก็ตาม , นี้ไม่ได้เป็นชนิดของหมู่บ้านที่เกิดจากทองหาขบวนเกวียนขบวนหรือหมดหวัง วันเดอเรอร์ส . หุบเขาแห่งความสุขคือแทนการทดลองทางสังคมประเภท ก่อนปลดปล่อยพยายามที่จะนำคนอเมริกันทุกสีและทุกเดินชีวิตร่วมกันในการฟื้นฟูศาสนา ห่างจากแมมมอนและสมาธิทางโลก ที่เป็นความหวังร่วมกันยาโคบมาถึงกับสิบเก้าคน ในเดือนมกราคมเพื่อสร้างอาณานิคมใหม่นี้ ประกอบด้วยบุคคลที่มีเต็มใจที่จะหันหลังให้สังคมและแม้กระทั่งสมาชิกในครอบครัวที่ไม่ได้แบ่งปันแรงบันดาลใจทางจิตวิญญาณของพวกเขา เจคอบ จำได้ว่ามันอ่อนแคลิฟอร์เนียฤดูหนาวชนิดเมื่อสภาพอากาศเป็นเพียงขวา วางจุดเริ่มต้นของการฟื้นฟูจิตวิญญาณมากขึ้นเพื่อให้สิ้นสุดล่าสุดของการนองเลือดที่ถูกสงครามอเมริกันเม็กซิกัน หุบเขาแห่งความสุข ได้รับการก่อตั้งขึ้นเพื่อรวบรวมกลุ่มของคนแปลกหน้า สำหรับคริสเตียน แต่คนแปลกหน้าครั้งแรกเหล่านี้เพียงแค่เป็น " เพื่อนที่ไม่ได้เจอกัน แต่คนเป็นคนและบางครั้งธรรมชาติของมนุษย์ยากที่จะต่อต้านได้ ความอิจฉา การนินทาลับหลัง . การสบประมาท มันใช้เวลาน้อยกว่าวันแรกที่ผ่านไปและหนึ่งของชาวบ้านแล้ว มีส่งอำลา รวบรัดไป กุมภาพันธ์ อีกสองคน ไปปลายเดือนพฤษภาคมสิบสามเท่านั้น ชาวบ้านที่เหลืออยู่ โดยปลายเดือนสิงหาคม รวม 8 หมู่บ้านยังคงอยู่ รวมถึง เจคอบ เจคอบ ถือว่าสถานการณ์นี้ ซึ่งแตกต่างจากบางส่วนของอื่น ๆ ชาวบ้านที่อยู่กับความรู้สึกของความสิ้นหวังที่สมบูรณ์ความละเอียดลึกซึ้งของยาโคบกับความโกรธที่กำลังเติบโต มันคือความโกรธที่เกิดจากความรู้สึกของการปฏิบัติตามความเชื่อทางศาสนา ที่ยังคงมีการเติบโตอย่างต่อเนื่องตั้งแต่เขาได้พบพระเจ้าในทางที่เขาอย่างแท้จริงไม่เคยรู้จักมาก่อนมาถึงหุบเขาแห่งความสุข มันเป็นคืนที่สดชื่นในเดือนกุมภาพันธ์ที่เจคอบรู้สึกการแสดงตนของพระเจ้าในแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขารู้ว่ามันเป็นเรื่องจริง เขารู้ว่า นี่เป็นจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ที่เป็นนิรันดร์ โดยเดือนมีนาคม เจคอบได้กลายเป็นมนุษย์อื่น ส่วนหนึ่งเนื่องจากการเติบโตและการอุทิศตนเพื่อพระเจ้าและศาสนา ความกระตือรือร้นและความรับผิดชอบเพิ่มขึ้น เนื่องจากเป็นหมู่บ้าน ผู้อาวุโส โดยเวลานี้ เจคอบเห็นสวัสดิการทางจิตวิญญาณของชาวบ้านที่เหลือเป็นความรับผิดชอบของเขา แต่เพียงผู้เดียว เขาต้องนำฝูงแกะของเขา กระตุ้นให้พวกเขา แต่ลึกๆแล้ว เจคอบรู้เรื่องที่เป็นมนุษย์ ชาวบ้านมีเสรีภาพในการเลือกเส้นทางของพวกเขา แม้ว่าเส้นทางของพวกเขานำออกของหุบเขาแห่งความสุขและเป็นหลีกเลี่ยงไม่ได้หายนะที่โลกให้ ชีวิตเกินฌานที่เงียบสงบ , สามัคคีธรรม และเชื่อมต่อมโนมัยของหุบเขาแห่งความสุข ชีวิตในโลกภายนอกล้อมรอบด้วยร้าย ความสุข , และทั้งหมดที่วางเกินขอบเขตของป่า ป่าที่เขียวชอุ่มล้อมรอบที่ทุ่งหญ้าที่หุบเขาแห่งความสุข