Age is a factor reported as affecti

Age is a factor reported as affecting adherence, but inconsistently. It should be evaluated separately for
each condition, and, if possible, by the characteristics of the patient and by developmental age group
(i.e. children dependent on parent, adolescents, adults and elderly patients).
Adherence to treatment by children and adolescents ranges from 43% to 100%,with an average of 58%
in developed countries (7). Several studies have suggested that adolescents are less adherent than
younger children (8).The adherence of infants and toddlers to recommended treatment regimens is
largely determined by the ability of the parent or guardian to understand and follow through with the
recommended management. As age increases, children have the cognitive ability to carry out treatment
tasks, but continue to need parental supervision.
School-aged children engage in the developmental task of industry, learning to regulate their own
behaviour and control the world around them. As children enter school, they spend less time at home
with their parents and are increasingly influenced by their peers and the social environment.
At the same time, increasing numbers of single and working parents have shifted more of the responsibility
for disease management to the child. Assigning too much responsibility to a child for management
of his or her treatment can lead to poor adherence. For example, studies indicate that, like adults, children
exaggerate their adherence behaviours in their self-reports (9). Parents need to understand that
WHO 2003 28 ❘ inaccurate diary reporting may hinder appropriate disease management by clinicians.These findings underscore the value of parental supervision and guidance of children in their health behaviours. Shared
family responsibility for treatment tasks and continuous reinforcement appear to be important factors
in the enhancement of adherence to prescribed treatment for the paediatric population. In addition to
parental supervision, behavioural techniques designed to help children, such as goal-setting, cueing,
and rewards or tokens, have been found to improve adherence in the school-aged population

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อายุเป็นปัจจัยที่รายงานผลต่าง ๆ แต่ inconsistently มันควรจะประเมินแยกต่างหากเงื่อนไขแต่ละ และ ถ้าเป็นไปได้ โดยลักษณะของผู้ป่วย และพัฒนากลุ่มอายุ(เช่นเด็กขึ้นอยู่กับผู้ป่วยหลัก วัยรุ่น ผู้ใหญ่ และผู้สูงอายุ)ต่าง ๆ การรักษาโดยช่วงเด็กและวัยรุ่นจาก 43% ถึง 100%, 58% โดยเฉลี่ยในการพัฒนาประเทศ (7) หลายการศึกษาได้แนะนำว่า วัยรุ่นเป็นนฤมลน้อยกว่าวัยเด็ก (8) ต่าง ๆ ของทารกและเด็กวัยหัดเดินจะรักษา regimens ที่แนะนำส่วนใหญ่ถูกกำหนด โดยความสามารถของผู้ปกครองหรือผู้ปกครองจะเข้าใจ และทำตามโดยมีการแนะนำการจัดการ เมื่ออายุมากขึ้น เด็กได้รับรู้ความสามารถในการดำเนินการรักษางาน ดำเนินต่อไปแต่ต้องปกครองเด็กเรียน aged เข้าร่วมในงานพัฒนาของอุตสาหกรรม เรียนรู้การควบคุมตนเองพฤติกรรมและควบคุมโลกรอบ ๆ เป็นเด็กป้อนโรงเรียน พวกเขาใช้เวลาน้อยที่บ้านมีครอบครัวและมีมากขึ้นรับอิทธิพลจากสภาพแวดล้อมสังคมและเพื่อนของพวกเขาในเวลาเดียวกัน เพิ่มจำนวนครอบครัวเดี่ยว และการทำงานเริ่มขึ้นความรับผิดชอบสำหรับการจัดการโรคให้เด็ก กำหนดความรับผิดชอบมากเกินไปให้เด็กสำหรับการจัดการการรักษาของเขา หรือเธออาจทำให้ติดยาก ตัวอย่าง การศึกษาบ่งชี้ว่า เช่นผู้ใหญ่ เด็กพฤติกรรมต่าง ๆ ของพวกเขาในการขยายความเกินจริงการรายงานตนเอง (9) ผู้ปกครองต้องเข้าใจว่า2003 28 ❘ไดอารี่ไม่ถูกต้องรายงานอาจขัดขวางการจัดการโรคที่เหมาะสม โดย clinicians ผลการวิจัยเหล่านี้เน้นของปกครองและคำแนะนำของพฤติกรรมสุขภาพของเด็ก ใช้ร่วมกันครอบครัวรับผิดชอบงานรักษาและเสริมแรงอย่างต่อเนื่องจะ เป็นปัจจัยสำคัญในของต่าง ๆ รักษากำหนดสำหรับประชากร paediatric นอกปกครอง เทคนิคการออกแบบมาเพื่อช่วยเหลือเด็ก เช่นตั้งเป้าหมาย cueing พฤติกรรมและรางวัลหรือสัญญาณ พบการปรับปรุงต่าง ๆ ในประชากรโรงเรียน aged

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อายุเป็นปัจจัยรายงานว่ามีผลกระทบต่อการยึดมั่น แต่ไม่ลงรอยกัน
มันควรจะประเมินแยกต่างหากสำหรับแต่ละสภาพและถ้าเป็นไปได้ตามลักษณะของผู้ป่วยและกลุ่มอายุพัฒนาการ
(เด็กคือขึ้นอยู่กับผู้ปกครองเด็กวัยรุ่นผู้ใหญ่และผู้สูงอายุ).
ยึดมั่นในการรักษาเด็กและวัยรุ่นตั้งแต่ 43 % ถึง 100% โดยมีค่าเฉลี่ยของ 58%
ในประเทศที่พัฒนาแล้ว (7) งานวิจัยหลายชิ้นชี้ให้เห็นว่าวัยรุ่นเป็นสาวกน้อยกว่าเด็กเล็ก (8) ยึดมั่นในเด็กทารกและเด็กเล็กได้โดยเริ่มต้นที่จะการรักษาแนะนำกำหนดโดยส่วนใหญ่ความสามารถของพ่อแม่หรือผู้ปกครองที่จะเข้าใจและปฏิบัติตามผ่านกับการจัดการแนะนำ ขณะที่การเพิ่มขึ้นของอายุเด็กมีความสามารถทางปัญญาที่จะดำเนินการรักษางาน แต่ยังคงต้องการการกำกับดูแลของผู้ปกครอง. เด็กวัยเรียนมีส่วนร่วมในงานการพัฒนาของอุตสาหกรรมการเรียนรู้ที่จะควบคุมตัวเองพฤติกรรมและการควบคุมโลกรอบตัวพวกเขา ในขณะที่เด็กเข้าเรียนโรงเรียนที่พวกเขาใช้เวลาน้อยลงที่บ้านกับพ่อแม่ของพวกเขาและได้รับอิทธิพลมากขึ้นเรื่อย ๆ จากเพื่อนร่วมงานและสภาพแวดล้อมทางสังคมของพวกเขา. ในขณะเดียวกันตัวเลขที่เพิ่มขึ้นของพ่อแม่เดียวและทำงานได้เปลี่ยนมากขึ้นของความรับผิดชอบในการบริหารจัดการโรคกับเด็ก. การกำหนดความรับผิดชอบมากเกินไปที่จะเด็กสำหรับการจัดการของการรักษาของเขาหรือเธอสามารถนำไปสู่การยึดมั่นที่ไม่ดี ตัวอย่างเช่นการศึกษาแสดงให้เห็นว่าเหมือนผู้ใหญ่เด็กเกินจริงพฤติกรรมของพวกเขายึดมั่นในรายงานของตนเอง (9) พ่อแม่ต้องเข้าใจว่าWHO 2003 28 | รายงานไดอารี่ที่ไม่ถูกต้องอาจเป็นอุปสรรคต่อการจัดการโรคที่เหมาะสมจากผลการวิจัย clinicians.These ขีดค่าของการกำกับดูแลของผู้ปกครองและคำแนะนำของเด็กในพฤติกรรมสุขภาพของพวกเขา ที่ใช้ร่วมกันรับผิดชอบต่อครอบครัวสำหรับงานการรักษาและการเสริมแรงอย่างต่อเนื่องดูเหมือนจะเป็นปัจจัยที่สำคัญในการเพิ่มประสิทธิภาพของการยึดมั่นในการรักษาที่กำหนดไว้สำหรับประชากรเด็ก นอกเหนือไปจากการดูแลของผู้ปกครองเทคนิคพฤติกรรมการออกแบบมาเพื่อช่วยให้เด็กเช่นเป้าหมายการตั้งค่า, cueing, และผลตอบแทนหรือสัญญาณได้รับการค้นพบในการปรับปรุงการยึดมั่นในประชากรกลุ่มโรงเรียนวัย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อายุ เป็นปัจจัยที่มีผลต่อการรายงาน แต่ชาตินิยม . มันควรจะมีการประเมินแยกต่างหากสำหรับ
แต่ละเงื่อนไข และถ้าเป็นไปได้ โดยลักษณะของผู้ป่วยและกลุ่มอายุพัฒนาการ
( เช่น เด็กอยู่กับพ่อแม่ วัยรุ่น ผู้ใหญ่ และผู้สูงอายุ ) .
ความร่วมมือในการรักษา โดยเด็กและวัยรุ่นในช่วง 43 % 100 % โดยเฉลี่ยร้อยละ 58
ในประเทศที่พัฒนา ( 7 ) หลายการศึกษา พบว่า มีวัยรุ่นจะติดน้อยกว่า
เด็ก ( 8 ) ยึดมั่นของทารกและเด็กเล็กที่จะแนะนำยารักษา
ส่วนใหญ่กำหนดโดยความสามารถของผู้ปกครองหรือผู้ปกครองที่จะเข้าใจและปฏิบัติตามผ่านกับ
แนะนำการจัดการ เป็นการเพิ่มอายุ เด็กมีความสามารถทางปัญญาเพื่อดําเนินการรักษา
การ แต่ยังคงต้องการการดูแลของผู้ปกครอง
เด็กวัยเรียนมีส่วนร่วมในงานพัฒนาอุตสาหกรรม , การเรียนรู้ที่จะควบคุมพฤติกรรมของตัวเอง
และควบคุมโลกรอบ ๆพวกเขา เป็นเด็กเรียน พวกเขาใช้เวลาน้อยกว่าที่บ้าน
กับผู้ปกครองและได้รับอิทธิพลจากเพื่อนและสังคมสิ่งแวดล้อม .
ในเวลาเดียวกันตัวเลขที่เพิ่มขึ้นของเดี่ยวและพ่อแม่ทำงานขยับมากขึ้นของความรับผิดชอบ
สำหรับการจัดการโรคเด็ก มอบหมายความรับผิดชอบมากเกินไปสำหรับเด็กเพื่อการจัดการ
ของเขา หรือเธอจะนำไปสู่การรักษาที่ไม่ดี ตัวอย่างเช่น การศึกษาแสดงให้เห็นว่า เหมือนผู้ใหญ่ เด็ก
โม้การยึดมั่นในพฤติกรรม self-reports ( 9 ) พ่อแม่ต้องเข้าใจว่า
ที่ 2546 28 ❘ไดอารี่รายงานไม่ถูกต้องอาจขัดขวางการจัดการโรคที่เหมาะสมโดยแพทย์ พบเหล่านี้เน้นคุณค่าของการดูแลของผู้ปกครองและครูของเด็กในพฤติกรรมสุขภาพของตนเอง ที่แบ่งปัน
ครอบครัวรับผิดชอบงานรักษาและการเสริมแรงอย่างต่อเนื่องปรากฏเป็นปัจจัยสําคัญ
ในการเพิ่มประสิทธิภาพของการกำหนดสำหรับการรักษาประชากรกุมารเวชศาสตร์ . นอกจาก
นิเทศผู้ปกครอง พฤติกรรม เทคนิคการออกแบบมาเพื่อช่วยเด็ก เช่นการตั้งค่าเป้าหมายกลุ่ม
และรางวัล , หรือสัญญาณที่ได้พบเพื่อปรับปรุงการยึดมั่นในโรงเรียน ประชากรอายุ