1. IntroductionPrevious studies fou

1. Introduction
Previous studies found that there is a small but significant relation between psychosis and aggressive behavior (see Bo et al.,2011 ; Douglas et al., 20 09 ; Fazel et al., 20 09 for reviews). There are several factors that can explain this relation including decreased mentalizing abilities (i.e. mentalizing; Bo et al., 2015 ) Cognitive dysfunctions (see Reinharth et al., 2014 for a meta-analysis), and personality pathology (e.g. Bo et al., 2013b). In a recent review, Lamsma and Harte (2015) described the complex interrelation between these different factors, but also conclude that the exact (casual) relation between these factors and aggression in schizo-phrenia is still not clearly understood. In this paper we focus on particular psychopathological risk factors that are found to play an important role. Firstly, psychotic symptoms of the schizophrenia disorder can play a role. Taylor (1985) found that offenses were motivated in 90% of offenses. Delusions, especially persecutory delusions, seem to account for most of the (violent) offending of persons with a psychotic disorder ( Cheung et al., 1997 ; Swanson et al., 20 0 6 ; Taylor, 1998 ). Secondly,

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

1. บทนำการศึกษาก่อนหน้านี้พบว่ามีขนาดเล็กที่งมากความสัมพันธ์ระหว่างโรคจิตและพฤติกรรมก้าวร้าว (ดูบ่อ et al. 2011 ดักลาส et al. 20 09 Fazel et al. 20 09 สำหรับความคิดเห็น) มีหลายปัจจัยที่สามารถอธิบายความสัมพันธ์นี้รวมถึงความสามารถลดลง mentalizing (เช่น mentalizing บ่อ et al. 2015) ผิดปกติขององค์ความรู้ (ดู Reinharth et al. 2014 สำหรับ meta-analysis), และพยาธิวิทยาบุคลิกภาพ (เช่นบ่อ et al. 2013b) ในรีวิวล่า Lamsma และ Harte (2015) อธิบายสัมพันธ์ที่ซับซ้อนระหว่างปัจจัยเหล่านี้แตกต่างกัน แต่ยัง สรุปว่า ความสัมพันธ์ที่แน่นอน (สบาย ๆ) ระหว่างความก้าวร้าวใน phrenia จิตเภทและปัจจัยเหล่านี้ยังคงไม่ชัดเจนเข้าใจ ในเอกสารนี้ เราเน้นเฉพาะปัจจัยเสี่ยง psychopathological ที่พบว่ามีบทบาทสำคัญ ประการแรก อาการโรคจิตโรคจิตเภทสามารถเล่นบทบาท เทย์เลอร์ (1985) พบว่า ความผิดทางมีแรงจูงใจที่ 90% ของความผิดทาง หลงผิด โดยเฉพาะอย่างยิ่ง persecutory หลงผิด ดูเหมือน ส่วนใหญ่ของโกรธ (ความรุนแรง) ของบุคคลที่มีความผิดปกติของโรคจิต (Cheung et al. 1997 Swanson et al. 20 0 6 เทย์เลอร์ 1998) ประการที่สอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

1. บทนำ
ศึกษาก่อนหน้านี้พบว่ามีขนาดเล็ก แต่มีนัยสำคัญความสัมพันธ์ระหว่าง Fi ลาดเทโรคจิตและพฤติกรรมก้าวร้าว (ดูบ่อ et al, 2011;.. ดักลาส et al, 20 09. Fazel et al, 20 09 ความคิดเห็น) มีหลายปัจจัยที่สามารถอธิบายความสัมพันธ์นี้รวมถึงความสามารถในการปรับตัวลดลงเป็น mentalizing (เช่น mentalizing. บ่อ et al, 2015) ความผิดปกติของความรู้ความเข้าใจ (ดู Reinharth et al, 2014 สำหรับ meta-analysis.) และพยาธิวิทยาบุคลิกภาพ (เช่นบ่อ et al, , 2013b) ในการทบทวนที่ผ่านมา Lamsma และฮาร์ท (2015) อธิบายความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนระหว่างปัจจัยต่างๆเหล่านี้ แต่ยังสรุปได้ว่าที่แน่นอน (สบาย ๆ ) ความสัมพันธ์ระหว่างปัจจัยเหล่านี้และรุกรานในอาการจิตเภท-phrenia ยังไม่เข้าใจได้อย่างชัดเจน ในบทความนี้เรามุ่งเน้นเฉพาะปัจจัยเสี่ยง psychopathological ที่พบว่ามีบทบาทสำคัญ ประการแรกอาการโรคจิตของความผิดปกติโรคจิตเภทสามารถมีบทบาท เทย์เลอร์ (1985) พบว่าการกระทำที่เป็นแรงผลักดันใน 90% ของการกระทำผิด หลงผิดโดยเฉพาะอย่างยิ่งความหลงผิด persecutory ดูเหมือนจะบัญชีสำหรับส่วนมากของ (ความรุนแรง) ที่กระทำผิดกฎหมายของบุคคลที่มีความผิดปกติทางจิต (Cheung, et al, 1997;. สเวนสัน, et al, 20 0 6. เทย์เลอร์, 1998) ประการที่สอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

1 . แนะนำการศึกษาก่อนหน้านี้พบว่า มีขนาดเล็ก แต่ไม่สามารถถ่ายทอด signi ความสัมพันธ์ระหว่างอาการทางจิตและพฤติกรรมก้าวร้าว ( เห็นโบ et al . , 2011 ; ดักลาส et al . , 20 09 ; fazel et al . , 20 09 สำหรับรีวิว ) มีหลายปัจจัยที่สามารถอธิบายนี้ความสัมพันธ์รวมทั้ง mentalizing ความสามารถลดลง ( เช่น mentalizing ; โบ et al . , 2015 ) ความผิดปกติทางปัญญา ( ดู reinharth et al . , 2014 สำหรับการวิเคราะห์อภิมาน ) , พยาธิวิทยาและบุคลิกภาพ ( เช่นโบ et al . , 2013b ) ในรีวิวนี้ และ lamsma ฮาร์ต ( 2015 ) อธิบายถึงความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนระหว่างปัจจัยต่าง ๆเหล่านี้ แต่ยังสรุปได้ว่าแน่นอน ( ไม่เป็นทางการ ) ความสัมพันธ์ระหว่างปัจจัยเหล่านี้กับความก้าวร้าว phrenia เป็นโรคจิตยังไม่ ชัดเจน เข้าใจ ในกระดาษนี้เรามุ่งเน้นเฉพาะ psychopathological ปัจจัยเสี่ยงที่พบในการเล่นมีบทบาทสำคัญ ประการแรก อาการทางจิตของผู้ป่วยจิตเภทโรคสามารถเล่นบทบาท เทย์เลอร์ ( 1985 ) พบว่า ความผิดที่ถูกกระตุ้นใน 90% ของความผิด อาการหลงผิดโดยเฉพาะและการหลงผิด ดูเหมือนว่าจะบัญชีสำหรับส่วนใหญ่ของ ( รุนแรง ) การรุกรานของผู้ที่มีความผิดปกติทางจิต ( Cheung et al . , 1997 ; Swanson et al . , 20 0 6 ; เทย์เลอร์ , 1998 ) ประการที่สอง