We're prisoners too: most scenes, s

We're prisoners too: most scenes, shot on roving high-definition cameras that make liberal use of close-ups, take place in the classroom; the world outside – that of football, rap music, gang life – is invoked but rarely shown.
The students, by turns charming, sharp and deeply maddening, are a polyglot bunch: Wei (Wei Huang), the beatific, videogame-fixated son of illegal migrants who says he thinks his classmates lack shame; Esmerelda (Esmerelda Ouertani), a sarcastic troublemaker who reads Plato and aspires to be a policewoman; Souleymane (Franck Keita) whose bad behaviour threatens to shatter the fragile equilibrium in class and to get him sent back to Mali by his traditional parents.
They and the rest of the young cast are all non-professionals. They perform with verve and authenticity. So does Begaudeau, who plays François Marin, a version of himself, but one that's free of vanity or self-aggrandisement.
It's the limits of his empathy, patience and tolerance, and the limits of his teaching assumptions (why, students ask, does he use the name "Bill" rather than North African or Middle Eastern names when writing model sentences on the blackboard) – that Cantet examines in probing, forceful fashion.
For a film much of whose tension revolves around language (the classroom could even be seen as a speech community that includes some students and excludes others) it is remarkably dynamic, the duration and intensity of certain exchanges recalling the tension of the debate between Bobby Sands and his Catholic priest in Steve McQueen's Hunger. Here, words are explosive devices: say the wrong one and all hell breaks loose.
The Class confirms and extends Cantet's status as one of the masters of European social cinema. It's a hugely important film that shows how the real frontlines of class and race in this continent don't involve riot shields or rock-hurling marchers, but are played out every day in our city schools as a series of sometimes attritional encounters. There, in the endless tussle between hope and despair, cultural exchange and cultural hostility, can be found a pre-echo of Europe's future.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เรานักโทษเกินไป: เกิดขึ้นฉากส่วนใหญ่ ยิงบนล่อกแล่กกล้องความละเอียดสูงที่ถ่าย เสรีนิยมใช้ในห้องเรียน โลกภายนอก – ว่า ฟุตบอล เพลง rap แก๊งชีวิต – เรียก แต่แสดงไม่ค่อยนักเรียน โดยเปิดแห่ง คมชัด และลึกน่า คลั่ง มีพวง polyglot: เว่ย (เว่ยหวง), beatific, fixated จากบุตรของกฎหมายที่กล่าวว่า เขาคิดเขามลขาดอับอาย Esmerelda (Esmerelda Ouertani), troublemaker แดกดันคนอ่านเพลโต และเป็นเป็น policewoman Souleymane (Franck Keita) พฤติกรรมไม่ดีคุกป่นปี้สมดุลเปราะบางในคลาส และเขาส่งไปมาลี โดยพ่อแม่ดั้งเดิมพวกเขาและส่วนเหลือของนักแสดงหนุ่มได้ทั้งหมดไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญ พวกเขาทำกับเวิร์ฟและแท้ จึง ไม่ Begaudeau ผู้เล่น François มารีโน รุ่นของตัวเอง แต่ที่ฟรีโต๊ะเครื่องแป้งหรือ self-aggrandisementมันเป็นขีดจำกัดของเขาเอาใจใส่ ความอดทน และยอมรับ และขีดจำกัดของเขาสอนสมมติฐาน (ทำไม เรียนถาม เขาใช้ชื่อ "บิล" แทนแอฟริกาเหนือ หรือตะวันออกกลางชื่อรุ่นเขียนประโยคบนกระดานดำ) – Cantet ตรวจสอบในการตรวจสอบพื้น แฟชั่นฮึกสำหรับภาพยนตร์ของความตึงเครียดที่ revolves รอบภาษา (ห้องเรียนสามารถแม้ถือเป็นเสียงชุมชนที่มีนักเรียนบางคน และไม่รวมคนอื่น) เป็นไข้แต่ไดนามิก ระยะเวลา และความเข้มของการแลกเปลี่ยนบางอย่างนึกถึงความตึงเครียดของการอภิปรายระหว่างบ๊อบบี้แซนด์และคาทอลิกเขาปุโรหิตในควีน Steve หิว ที่นี่ คำมีอุปกรณ์ระเบิด: พูดไม่ถูกต้องหนึ่งและทั้งหมดนรกแบ่งหลวมเรียนยืนยัน และขยายสถานะของ Cantet เป็นต้นแบบของภาพยนตร์ยุโรปสังคมอย่างใดอย่างหนึ่ง ภาพยนตร์สำคัญอย่างมหาศาลที่แสดงวิธี frontlines จริงของการแข่งขันในทวีปนี้ไม่เกี่ยวข้องกับโล่จลาจลหรือหินตาย marchers แต่จะเล่นออกทุกวันในโรงเรียนการเมืองของเราเป็นชุดของ attritional บางครั้งพบ ได้ มี ในการแย่งชิงสิ้นสุดระหว่างความหวัง และความสิ้นหวัง แลกเปลี่ยนวัฒนธรรม และวัฒนธรรมต้าน สามารถพบ echo ก่อนของอนาคตของยุโรป

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เรานักโทษเกินไป: ฉากส่วนใหญ่ยิงที่ท่องเที่ยวกล้องความละเอียดสูงที่ทำให้การใช้เสรีนิยมของโคลสอัพ, เกิดขึ้นในห้องเรียน; โลกภายนอก - ที่ของฟุตบอลเพลงแร็พชีวิตแก๊ง - จะเรียก แต่แสดงให้เห็นไม่ค่อย.
นักเรียนโดยจะเปิดเสน่ห์ที่คมชัดและคลั่งลึกเป็นพวงพูดได้หลายภาษา: Wei (Wei Huang) ที่เป็นสุขลูกชายวีดีโอ-จับจ้อง ของแรงงานข้ามชาติที่ผิดกฎหมายที่บอกว่าเขาคิดว่าเพื่อนร่วมชั้นของเขาขาดความอับอาย Esmerelda (Esmerelda Ouertani) ซึ่งเป็นผู้ก่อเหตุแดกดันที่อ่านเพลโตและปรารถนาที่จะเป็นตำรวจ; Souleymane (ฟเคตา) ที่มีพฤติกรรมที่ไม่ดีขู่ว่าจะสลายสมดุลที่เปราะบางในชั้นเรียนและที่จะได้รับเขาส่งกลับไปยังประเทศมาลีโดยพ่อแม่ของเขาแบบดั้งเดิม.
พวกเขาและส่วนที่เหลือของหนุ่มหล่อที่มีทั้งหมดไม่ใช่มืออาชีพ พวกเขาดำเนินการด้วยความมีชีวิตชีวาและความถูกต้อง ดังนั้น Begaudeau คนที่เล่นซัวมารีนซึ่งเป็นรุ่นของตัวเอง แต่อย่างหนึ่งที่ฟรีของโต๊ะเครื่องแป้งหรือตัวเองขยาย.
มันเป็นข้อ จำกัด ของความเห็นอกเห็นใจของเขาอดทนและความอดทนและข้อ จำกัด ของสมมติฐานการเรียนการสอนของเขา (ทำไมนักเรียนถามไม่ เขาใช้ชื่อ "บิล" มากกว่าชื่อแอฟริกาเหนือหรือตะวันออกกลางเมื่อเขียนประโยครูปแบบบนกระดานดำ) - ที่ Cantet ตรวจสอบในการแหย่แฟชั่นพลัง.
สำหรับภาพยนตร์มากที่มีความตึงเครียดหมุนรอบภาษา (ห้องเรียนอาจแม้จะเห็น เป็นชุมชนที่มีการพูดนักเรียนบางคนและไม่รวมอื่น ๆ ) มันเป็นแบบไดนามิกอย่างน่าทึ่งระยะเวลาและความรุนแรงของการแลกเปลี่ยนบางนึกถึงความตึงเครียดของการอภิปรายระหว่างบ๊อบบี้แซนด์สและพระคาทอลิกของเขาในความหิวของสตีฟแม็คควีน นี่คือคำพูดเป็นอุปกรณ์ระเบิด: พูดผิดหนึ่งและแบ่งนรกทั้งหมดหลวม.
ยืนยันระดับและขยายสถานะ Cantet เป็นหนึ่งในต้นแบบของโรงภาพยนตร์สังคมยุโรป มันเป็นภาพยนตร์ที่สำคัญอย่างมากที่แสดงให้เห็นว่า frontlines จริงของการเรียนและการแข่งขันในทวีปนี้ไม่เกี่ยวข้องกับโล่ปราบจลาจลหรือหินขว้างแห่ แต่จะมีการออกมาเล่นทุกวันในโรงเรียนเมืองของเราเป็นชุดของการเผชิญหน้า attritional บางครั้ง มีในการแย่งชิงที่ไม่มีที่สิ้นสุดระหว่างความหวังและความสิ้นหวัง, การแลกเปลี่ยนทางวัฒนธรรมและความเกลียดชังทางวัฒนธรรมที่สามารถพบได้ก่อนเสียงสะท้อนของอนาคตของยุโรป

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เราเป็นนักโทษเหมือนกัน : ฉากที่สุด ยิงพวกกล้องความละเอียดสูงที่ทำให้การใช้เสรีนิยมของปิด UPS , เกิดขึ้นในชั้นเรียน โลกภายนอกยังมีฟุตบอล เพลง rap แก๊งชีวิตบริษัทร้องขอ แต่ไม่ค่อยแสดง
นักเรียน โดยเปลี่ยนเสน่ห์ , คมชัดและลึกคลั่ง , พวง . : Wei Wei Huang ) , ซึ่งปิติยินดี ,ลูกชายของผู้อพยพผิดกฎหมายเลือกวิดีโอเกมที่บอกว่าเขาคิดว่าเพื่อนร่วมชั้นของเขาขาด อาย เอสเมเรลด้า ( เอสเมเรลด้า ouertani ) ประชดเลยใครอ่านเพลโต และปรารถนาที่จะเป็นตำรวจหญิง ; ซูเลมาเน่ ( แฟรงค์ เคตะ ) ใครร้ายพฤติกรรมคุกคามทำลายสมดุลที่เปราะบางในชั้นเรียนและได้รับเขากลับไปมาลีโดยพ่อแม่
ดั้งเดิมของเขาพวกเขาและส่วนที่เหลือของโยนหนุ่มผู้เชี่ยวชาญไม่ทั้งหมด พวกเขาแสดงความมีชีวิตชีวา และความถูกต้อง แล้ว begaudeau ใครเล่น ฟรองซัวส์ มาริน , รุ่นของตัวเอง แต่สิ่งหนึ่งที่เป็นอิสระของโต๊ะเครื่องแป้ง หรือ aggrandisement ตนเอง .
มันเป็นขีดจำกัดของการเอาใจใส่ของเขา ความอดทนอดกลั้น และขอบเขตของสมมติฐานของเขาสอนไว้ ( ทำไมนักเรียนถามเขาใช้ชื่อ " บิล " มากกว่าในตะวันออกกลาง แอฟริกาเหนือ หรือชื่อที่เขียนบนกระดานดำและรูปแบบประโยคที่ cantet ตรวจสอบในการแฟชั่น หนักแน่น
สำหรับฟิล์มมากที่มีแรงหมุนรอบภาษา ( ห้องเรียน แม้จะเห็นเป็นคำพูดของชุมชนที่มีนักเรียนบางส่วนและยังไม่รวมคนอื่น ๆ ) มันน่าทึ่งแบบไดนามิกระยะเวลาและความเข้มของบางอย่างแลกเปลี่ยนเรียกคืนความตึงของการอภิปรายระหว่างบ็อบบี้ แซนด์ และบาทหลวงคาทอลิกของเขา สตีฟ แมคควีน ความหิว ที่นี่มีคำระเบิดอุปกรณ์ : บอกผิดและนรกแบ่งหลวม .
เรียนยืนยันและขยาย cantet สถานะเป็นหนึ่งในต้นแบบของภาพยนตร์ สังคมยุโรปมันเป็นหนังที่สำคัญอย่างยิ่งยวด ที่แสดงให้เห็นว่าแนวหน้าจริงของการเรียนและการแข่งขันในทวีปนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับโล่ปราบจลาจล หรือ หินขว้างแห่ แต่เล่นทุกวันในโรงเรียนเมืองของเราเป็นชุดของบางครั้ง attritional เผชิญหน้า . มีในการดิ้นรนไม่มีที่สิ้นสุดระหว่างความหวังและความสิ้นหวัง แลกเปลี่ยนวัฒนธรรม และความเป็นปรปักษ์ทางวัฒนธรรม สามารถพบก่อนสะท้อนอนาคตของยุโรป