Survival in the JungleON CHRISTMAS

Survival in the Jungle
ON CHRISTMAS EVE 1971, German teenage Juliane Koepcke was sitting next to her mother on a plane. Juliane had just graduated from high school in Lima. Peru, and was on her way to Pucallpa in the Amazon region of Peru, where she and her mother would meet up with her father, biologist Hans Koepcke. But the plane never made it. It was struck by lightning, and when the 17-year-old girl looked out the window, she saw the right wing on fire. The last thing Juliane remembered was feeling herself whirling in her seat in midair and then landing in soft vegetation. She ended up on the ground two miles from the crash.
JULIANE LOST CONSCIOUSNESS, and she came to several hours later, still strapped in her seat. Miraculously, she had survived, but she had fractured her collarbone, gashed her right arm, and lost vision in one eye. And her ordeal was just beginning. She set out to find the plane and her mother, but all she found were some empty seats. And then suddenly she saw the bodies of three young women still in their seats. Of the 92 people on board the plane, Juliane was the lone survivor. Juliane then wandered assay from the crash, wearing torn clothes and only one sandal to try to find help.
JULANE HAD BEEN RAISED by her parent on an ecological site in the jungle. And she had had survival training. Although in shock, she remembered her father’s advice about surviving in the jungle: she had to locate flowing water and follow it downstream until the water turned into a navigable river. Once on the river, she might come across native or others who could help her. As she waded through jungle water, she fought off swarms of insects and leeches. Not even caring when crocodiles dived in her path. She used a walking stick to make her way, prodding shapes in the water to protect herself from lethal sting rays.
DESPITE HER BROKEN COLLARBONE and other injuries, Juliane hacked her way through the rainforest. She frequently heard planes overhead, but she had no way to signal them. She drank water, but she was too stunned to eat anything at all. On the tenth day, she stumbled onto a canoe and hut, where she was found hours later by some Peruvian lumbermen. They tried to treat her injureds. One of them used salt and kerosene to clean out their insects that were buried in her skin. Juliane remembers counting thirty-five worms that came out of her arms alone. The following day she was taken on a seven-hour journey by canoe down the river to the town of Tournavista, where a local pilot flow her to her father, in Pucallpa.
JULANE RECOVERED and went back to Germany, where she became a zoologist. In 1998 she came back to Peru as consultant to Werner Herzog’s documentary about her ordeal. Which was called Wings of Hope.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การอยู่รอดในป่า
วันคริสต์มาสอีฟปี 1971 เยอรมันวัยรุ่น Juliane koepcke กำลังนั่งอยู่ต่อไปกับแม่ของเธออยู่บนเครื่องบิน Juliane เพิ่งจบจากโรงเรียนมัธยมในลิมา เปรูและเป็นทางไป Pucallpa ในภูมิภาค Amazon ของเปรูซึ่งเธอและแม่ของเธอจะได้พบกับพ่อของเธอนักชีววิทยา koepcke ฮันส์ แต่เครื่องบินไม่เคยทำให้มัน มันถูกฟ้าผ่า,และเมื่อหญิงสาว 17 ปีเก่ามองออกไปนอกหน้าต่างเธอเห็นปีกขวาบนกองไฟ Juliane สิ่งสุดท้ายที่จำได้รู้สึกตัวเองหมุนวนอยู่ในที่นั่งของเธออยู่กลางอากาศแล้วเชื่อมโยงไปถึงในพืชที่อ่อนนุ่ม เธอจบลงด้วยการอยู่บนพื้นดินสองไมล์จากความผิดพลาด.
Juliane หมดสติไปและเธอก็มาถึงเป็นเวลาหลายชั่วโมงต่อมามัดติดอยู่ยังคงอยู่ในที่นั่งของเธอ อย่างน่าอัศจรรย์ที่เธอยังมีชีวิตอยู่,แต่เธอได้หักกระดูกไหปลาร้าของเธอแผลแขนข้างขวาของเธอและการสูญเสียการมองเห็นในตาข้างหนึ่ง และความเจ็บปวดของเธอถูกเพียงการเริ่มต้น เธอออกไปหาเครื่องบินและแม่ของเธอ แต่เธอก็พบว่าบางคนที่นั่งว่างเปล่า แล้วก็ที่เธอเห็นร่างของผู้หญิงสามคนหนุ่มสาวที่ยังคงอยู่ในที่นั่งของพวกเขา จาก 92 คนบนเรือเครื่องบิน Juliane เป็นคนเดียวที่รอดชีวิตJuliane แล้วเดินจากความผิดพลาดของการทดลองสวมเสื้อผ้าฉีกขาดเพียงคนเดียวและรองเท้าแตะเพื่อพยายามหาช่วยเหลือ. julane
ได้รับการเลี้ยงดูจากพ่อแม่ของเธอในเว็บไซต์ของระบบนิเวศในป่า และเธอได้มีการฝึกอบรมการอยู่รอด แม้ว่าในช็อตเธอจำคำแนะนำของพ่อของเธอเกี่ยวกับการอยู่รอดในป่า:เธอมีที่จะหาน้ำที่ไหลและปฏิบัติตามล่องจนน้ำกลายเป็นแม่น้ำเดินเรือ ครั้งเดียวในแม่น้ำเธออาจจะเจอพื้นเมืองหรือคนอื่น ๆ ที่จะช่วยให้เธอ ขณะที่เธอเดินลุยผ่านน้ำป่าเธอต่อสู้กับฝูงแมลงและปลิง ไม่ได้ดูแลเมื่อจระเข้พุ่งในเส้นทางของเธอ เธอใช้ไม้เท้าเพื่อให้วิธีการของเธอprodding รูปร่างในน้ำเพื่อปกป้องตัวเองจากรังสีต่อยตาย.
แม้จะมีกระดูกไหปลาร้าหักและได้รับบาดเจ็บอื่น ๆ Juliane hacked เธอเดินผ่านป่าฝน เธอได้ยินบ่อยค่าใช้จ่ายในระนาบ แต่เธอก็มีวิธีที่จะส่งสัญญาณให้พวกเขาไม่มี เธอดื่มน้ำ แต่เธอก็ตะลึงเกินไปที่จะกินอะไรเลย ในวันที่สิบเธอสะดุดลงบนเรือแคนูและกระท่อม,ซึ่งเธอก็พบว่าชั่วโมงต่อมาโดยขุ่นเคืองเปรูบาง พวกเขาพยายามที่จะรักษา injureds เธอ หนึ่งของพวกเขาที่ใช้เก​​ลือและน้ำมันก๊าดเพื่อทำความสะอาดออกแมลงของพวกเขาที่ถูกฝังอยู่ในผิวของเธอ Juliane จำหนอนสามสิบห้านับว่าเดินออกมาจากอ้อมแขนของเธอคนเดียว วันต่อมาเธอถูกนำตัวไปเมื่อการเดินทางเจ็ดชั่วโมงโดยเรือแคนูลงไปในแม่น้ำที่เมือง tournavista,ที่ไหลนักบินท้องถิ่นของเธอกับพ่อของเธอใน Pucallpa.
julane กู้คืนและเดินกลับไปที่ประเทศเยอรมนีซึ่งเธอก็กลายเป็นนักสัตววิทยา ในปี 1998 เธอกลับมาไปเปรูเป็นที่ปรึกษาสารคดี werner Herzog เกี่ยวกับความเจ็บปวดของเธอ ซึ่งถูกเรียกว่าปีกแห่งความหวัง.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อยู่รอดในป่า
ในวันคริสต์มาสปี 1971, Juliane Koepcke วัยรุ่นเยอรมันถูกนั่งถัดจากแม่ของเธอบนเครื่องบิน Juliane ได้จบศึกษาเพียงแค่จากโรงเรียนมัธยมในลิมา เปรู และเธอไป Pucallpa ในภูมิภาค Amazon ของเปรู ที่เธอและแม่ของเธอจะพบปะกับพ่อของเธอ นักชีววิทยาฮันส์ Koepcke แต่เครื่องบินไม่เคยทำ หลงฟ้าผ่า และเมื่ออายุ 17 ปีสาวมองออกหน้าต่าง เธอเห็นปีกขวาบนไฟ สิ่งสุดท้ายที่ Juliane จำได้รู้สึกตัวเอง whirling นั่งกลางเวหา และเชื่อมโยงไปถึงพืชพรรณไม้อ่อนแล้ว เธอสิ้นสุดขึ้นบนพื้นดินสองไมล์จากชน
JULIANE สูญเสียสติ และเธอมาหลายชั่วโมงต่อมา strapped ยังนั่ง อัศจรรย์ เธอผมรอดชีวิต แต่เธอมี fractured collarbone เธอ gashed แขนขวา และสูญเสียวิสัยทัศน์ในตา และการทรมานเธอถูกเริ่มต้นเพียง เธอจะออกค้นหาเครื่องบินและแม่ของเธอ แต่ทั้งหมดที่เธอพบได้บางที่นั่งว่าง แล้ว ทันใดนั้นเธอเห็นร่างของหญิงสาวสามยังอยู่ในที่นั่งของพวกเขา คนบนเครื่องบินที่ 92, Juliane มีผู้รอดชีวิตคนเดียว ได้เดินไป Juliane แล้วมาวิเคราะห์จากความล้มเหลว สวมใส่เสื้อผ้าที่ฉีกและรองเท้าแตะเดียวเพื่อพยายามค้นหาวิธีการ
JULANE ได้ถูกยก โดยแม่ของเธอบนเว็บไซต์เป็นระบบนิเวศในป่า และเธอก็มีฝึกอยู่รอด แม้ว่าในช็อต เธอจดจำคำแนะนำของพ่อของเธอเกี่ยวกับการรอดในป่า: เธอมี การค้นหาน้ำไหลตามน้ำจนน้ำเปลี่ยนเป็นน้ำ navigable เมื่อแม่น้ำ เธออาจเจอพื้นเมืองหรืออื่น ๆ ที่สามารถช่วยเธอ เป็นเธอฝ่าน้ำป่า เธอสู้ปิด swarms แมลงและ leeches ไม่ได้ดูแลเมื่อจระเข้ดำในเส้นทางของเธอ เธอใช้ไม้ในการทำให้ทางของเธอ prodding รูปร่างในน้ำเพื่อป้องกันตัวเองจากรังสีต่อยยุทธภัณฑ์
แม้เธอเสีย COLLARBONE และบาดเจ็บอื่น ๆ Juliane hacked ทางของเธอผ่านป่า เธอมักจะได้ยินเครื่องบินค่าใช้จ่าย แต่เธอมีวิธีการส่งสัญญาณให้ เธอดื่มน้ำ แต่เธอตกตะลึงไปกินอะไรที่มากเกินไป ในวันสิบ เธอ stumbled เรือแคนูและฮัท ที่เธอพบชั่วโมงในภายหลัง โดยบางคนตัดไม้ชาวเปรู พวกเขาพยายามที่จะรักษา injureds ของเธอ หนึ่งในพวกเขาใช้เกลือและน้ำมันก๊าดล้างออกของแมลงที่ถูกฝังอยู่ในผิวหนังของเธอ Juliane จดจำนับหนอนสามสิบห้าที่ออกมาจากแขนของเธอคนเดียว วันต่อไปที่เธอถูกนำเดินทางเจ็ดชั่วโมง โดยเรือแจวลงแม่น้ำไปยังเมือง Tournavista ที่นำร่องภายในไหลเธอกับพ่อของเธอ ใน Pucallpa
JULANE การกู้คืน และกลับไปเยอรมนี ที่เธอกลายเป็นที่ธรณีวิทยา ในปี 1998 เธอกลับมาประเทศเปรูเป็นที่ปรึกษา Werner Herzog สารคดีเกี่ยวกับการทรมานของเธอ ซึ่งถูกเรียกว่าปีกแห่งความหวัง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การอยู่รอดในป่าทึบ
ในวันคริสต์มาสปี 1971 ,เยอรมัน,ดรุณวันก่อนวัน juliane koepcke ที่นั่งอยู่ถัดไปให้แม่ของเธอบนเครื่องบิน juliane เพิ่งสำเร็จการศึกษาจากโรงเรียนมัธยมใน Lima อยู่ เปรูและเดินทางไป pucallpa ในพื้นที่แม่น้ำอเมซอนเปรูที่เธอและแม่ของเธอก็จะได้พบกับพ่อของเธอฮันส์ koepcke นักชีววิทยา. แต่เครื่องบินที่ไม่เคยทำให้ มันคงถูกฟ้าผ่าและเมื่อเด็ก 17 ปีที่มองออกไปนอกหน้าต่างก็เห็นปีกขวาที่ไฟ สิ่งสุดท้ายที่ juliane จำได้ว่าเป็นความรู้สึกตัวเองฝูงหนึ่งในที่นั่งของเธอในเวหาและจากนั้นจึงลงสู่พื้นดินในพันธุ์ไม้แบบไม่มีแอลกอฮอล์ เธอจบขึ้นอยู่บนดินสองไมล์จากพื้นรองเท้ากันกระแทกที่.
juliane หมดสติไปและเธอมาหลายชั่วโมงต่อมายังพาดอยู่ในที่นั่งของเธอ พวกเธอมีชีวิตรอดแต่เธอก็แตกกระดูกไหปลาร้าของเธอ gashed แขนขวาของเธอหายไปและวิสัยทัศน์ในสายตา และวิธีของเธอเป็นเพียงการเริ่มต้น เธอตั้งค่าออกมาให้ได้พบกับเครื่องบินและแม่ของเธอแต่ทั้งหมดก็พบว่ามีที่นั่งว่างได้บางส่วน และแล้วทันใดนั้นเธอก็เห็นร่างของผู้หญิงสามคนยังหนุ่มอยู่แต่ในที่นั่งของพวกเขา ใน 92 คนที่อยู่บนบอร์ดเครื่องบิน juliane เป็นคนรอดตายอยู่เพียงลำพังjuliane จากนั้นจึงเดินไปเดินมาสอบจากการชนเมื่อสวมใส่เสื้อผ้าฉีกขาดและมีเพียงหนึ่งไม้จันทน์เพื่อพยายามที่จะค้นหาความช่วยเหลือ.
julane ได้ถูกยกขึ้นมาโดยพ่อแม่ของเธอในเว็บไซต์ทางนิเวศวิทยาที่อยู่ในป่าทึบ และเธอก็มีการฝึกซ้อมการอยู่รอด แม้ว่าในการกระแทกเธอก็ยังจำได้จากคำแนะนำของพ่อของเธอเกี่ยวกับส่วนประกอบ Ancient Wonders ที่ยังคงหลงเหลืออยู่ในป่าทึบเธอจะค้นหาน้ำไหลและติดตามไปตามกระแสน้ำจนกว่าน้ำจะหันไปสู่แม่น้ำ(น่านน้ำ)ที่ เมื่ออยู่บนแม่น้ำที่เธออาจจะมาทางฝั่งด้านตรงข้ามคนอื่นหรือคนพื้นเมืองซึ่งสามารถช่วยให้เธอ และเธอขึ้นผ่านน้ำป่าเธอต่อสู้กับฝูงทากเกาะตามต้นไม้และแมลง ไม่ได้แม้จะเต็มไปด้วยความเอาใจใส่เมื่อจระเข้โดดลงในพาธของเธอ เธอใช้ Memory Stick เดินไปถึงยังที่จะทำให้การเดินทางของเธอรูปทรงค่อยๆแหย่ในน้ำเพื่อป้องกันตัวเองจากปลากระเบนมีพิษสังหาร.
แม้ว่าจะมีของเธอหักกระดูกไหปลาร้าและได้รับบาดเจ็บ juliane แฮ็คผ่านป่าฝนได้. คำถามที่เธอได้ยินเสียงเครื่องบินเหนือศีรษะแต่เธอก็ไม่มีทางที่จะให้สัญญาณ เธอดื่มน้ำแต่เธอก็งงมากเกินไปจะกินอะไรที่ทั้งหมด วันที่สิบที่เธอสะดุดลงบนกระท่อมและเรือแคนูสถานที่ซึ่งเธอได้พบชั่วโมงใน ภายหลัง โดย lumbermen เปรูบางส่วน. พวกเขาพยายามที่จะให้ความสุขกับ injureds ของเธอ หนึ่งในนั้นใช้น้ำมันก๊าดและเกลือเพื่อทำความสะอาดแมลงที่ถูกฝังอยู่ในผิวหนังของเธอ juliane จำนับสามสิบห้าเวิร์มที่ออกมาจากอ้อมแขนของเธอคนเดียว ในวันต่อไปท่านจะได้เดินทางไปกับเธอเป็นการเดินทาง 7 ชั่วโมงโดยเรือลงสู่แม่น้ำเพื่อไปยังเมืองของ tournavistaสถานที่ซึ่งนำร่องในพื้นที่ที่การไหลของเธอกับพ่อของเธอใน pucallpa .
julane หายเป็นปกติและกลับไปยังประเทศเยอรมนีซึ่งเธอกลายเป็นนักสัตววิทยาอยู่ ในปี 1998 เธอกลับมายังเปรูเป็นที่ปรึกษาในการรายการสารคดีของแวร์เนอร์เช่นเกี่ยวกับการของเธอ ซึ่งได้รับการเรียกว่าปีกของความหวัง.