The Destination LifecycleIn discuss

The Destination Lifecycle

In discussing tourism, the term destination becomes ubiquitous; however, it is not always clear what a destination is. Is it a hotel, a city, a region, or a country? Bierman (2003, P.2) defines a destination as “a country, state, region, city or town which is marketed or markets itself as a place for tourists to visit.” Regardless of what geographic scope one assigns to the term destination, a destination is a product that must be marketed to its consumers.

Like most products, destinations have a lifecycle. In his 1980 article, Butler proposed a widely-accepted model of the lifecycle of a tourist destination. The basic idea of Butler’s 1980 Tourism Area Life Cycle (TALC) model is that a destination begins as a relatively unknown and visitors initially come in small numbers restricted by lack of access, facilities, and local knowledge, which is labeled as Exploration in Figure 1 (Miller and Gallucci, 2004).

As more people discover the destination, the word spreads about its attractions and the amenities are increased and improved (Development). Tourist arrivals then begin to grow rapidly toward some theoretical carrying capacity (Stagnation), which involves social and environmental limits. The rise from Exploration to Stagnation often happens very rapidly, as implied by the exponential nature of the growth curve.

The possible trajectories indicated by dotted lines A-E in Figure 1 are examples of a subset of possible outcomes beyond Stagnation. Examples of things that could cause a destination to follow trajectories A and B toward Rejuvenation are technological developments or infrastructure improvements leading to increased carrying capacity. Examples of things that could cause a destination to follow trajectories C and D are increased congestion and unsustainable development, causing the resources that originally drew visitors to the destination to become corrupted, or no longer exist. The trajectory in Figure 1 of most interest to this research is trajectory E, which is the likely path of a destination following a disaster or crisis.

It is also important to point out that the Law of Diminishing Returns could cause a destination to follow trajectories similar to those of C or D, and that the concepts and practices of destination recovery, as applied to destinations recovering from a disaster, could easily be applied to a destination in Decline as a result of the Law of Diminishing Returns.


Butler's Tourism Area Lifecycle Model
Figure 1 Hypothetical Evolution of a Tourist Area (Adapted from Miller and Gallucci, 2004)

Butler is not the only researcher to acknowledge this concept; in fact, many tourism researchers have written about it. Stankey wrote about destination lifecycle in his 1985 article, referring to it as ‘recreational succession’, which he defines as the gradual deterioration of a camping site as it becomes increasingly popular with visitors (Stankey and McCool, 1985). Iyer (1988, p.30) also eluded to the destination lifecycle in the following quote about Bali, “Hardly has a last paradise been discovered than everyone converges on it so fast that it quickly becomes a paradise lost.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วงจรชีวิตปลายทางการพูดถึงเรื่องการท่องเที่ยว ปลายทางระยะจะแพร่หลาย อย่างไรก็ตาม ไม่เสมอชัดเจนว่าปลายทางเป็น เป็นโรงแรม เมือง ภูมิภาค ประเทศ Bierman (2003, P.2) กำหนดปลายทางเป็น "ประเทศ รัฐ ภูมิภาค เมือง หรือเมืองซึ่งเป็นตลาด หรือตลาดเองเป็นสถานที่สำหรับนักท่องเที่ยวไป " ไม่ว่าภูมิศาสตร์ขอบเขตหนึ่งกำหนดให้ระยะปลายทาง ปลายทางเป็นผลิตภัณฑ์ที่ต้องเด็ดขาดเพื่อผู้บริโภคของ เช่นผลิตภัณฑ์มากที่สุด สถานที่ท่องเที่ยวได้เป็นวงจร ในบทความของเขา 1980 คนนำเสนอแบบจำลองที่ยอมรับอย่างกว้างขวางของวัฏจักรของการเที่ยว ความคิดพื้นฐานวงจรชีวิตพื้นที่ท่องเที่ยว (แป้ง) 1980 ในรุ่นของพ่อบ้านคือ ปลายเริ่มเป็นที่รู้จักค่อนข้าง และนักท่องเที่ยวเริ่มมาหมายเลขขนาดเล็กที่จำกัด โดยขาดเข้า สิ่งอำนวยความสะดวก และความ รู้ท้องถิ่น ซึ่งชื่อเป็นสำรวจในรูปที่ 1 (มิลเลอร์และ Gallucci, 2004) เป็นคนค้นพบปลายทาง แพร่กระจายคำเกี่ยวกับสถานที่น่าสนใจ และอำนวยความสะดวกเพิ่มขึ้น และปรับปรุง (พัฒนา) นักท่องเที่ยวมาถึงแล้วเริ่มเติบโตอย่างรวดเร็วไปทางบางทฤษฎีความจุ (ซบ), ซึ่งเกี่ยวข้องกับสังคม และสิ่งแวดล้อมจำกัด เพิ่มขึ้นจากการสำรวจไปซบมักจะเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว เป็นโดยนัยโดยลักษณะของเส้นโค้งการเจริญเติบโตเนน Trajectories ได้ตามเส้นจุด A-E ในรูปที่ 1 เป็นตัวอย่างของเซตย่อยของผลที่ได้นอกเหนือจากความซบเซา ตัวอย่างของสิ่งที่อาจทำให้ปลายทางตาม trajectories A และ B ไปฟื้นฟู ได้พัฒนาเทคโนโลยีหรือการปรับปรุงโครงสร้างพื้นฐานที่นำไปสู่การเพิ่มความจุ สิ่งที่ทำการปลายทางตาม trajectories C และ D อย่างแออัดเพิ่มขึ้น และพัฒนา unsustainable ก่อให้เกิดทรัพยากรที่เดิมดึงผู้เข้าชมไปยังปลายทางเสียหาย หรือไม่มีอยู่ วิถีในรูปที่ 1 ส่วนใหญ่สนใจงานวิจัยนี้เป็นวิถี E ซึ่งเป็นเส้นทางแนวโน้มของปลายทางต่อภัยพิบัติหรือภาวะวิกฤต เป็นสิ่งที่สำคัญที่จะชี้ให้เห็นว่ากฎหมายของ Diminishing กลับสามารถทำให้ปลายทางตาม trajectories คล้ายกับ C หรือ D และว่า แนวคิดและแนวทางปฏิบัติกู้คืนปลาย เป็นใช้เพื่อกู้คืนจากภัยพิบัติ สถานที่ท่องเที่ยวสามารถได้ใช้ไปยังปลายทางในลดลงจากกฎหมายของ Diminishing กลับ แบบจำลองของคนท่องเที่ยวตั้งวงจรรูปที่ 1 วิวัฒนาการสมมุติของพื้นที่ท่องเที่ยว (ดัดแปลงจากมิลเลอร์และ Gallucci, 2004)คนไม่ใช่นักวิจัยเท่านั้นเพื่อรับทราบแนวคิดนี้ ในความเป็นจริง นักวิจัยท่องเที่ยวมากมายได้เขียนเกี่ยวกับเรื่องนี้ Stankey ที่เขียนเกี่ยวกับวงจรชีวิตปลายทางในบทความของเขาปี 1985 อ้างอิงถึงเป็น 'สันบัลลังก์' ซึ่งเขากำหนดเป็นเสื่อมสภาพสมดุลของไซต์ค่ายเป็นที่นิยมมากขึ้น มีผู้เข้าชม (Stankey และแมคคูล 1985) Iyer (1988, p.30) ยัง eluded กับวงจรปลายทางในใบเสนอราคาต่อไปนี้เกี่ยวกับบาหลี, "แทบสวรรค์สุดท้ายแล้วพบกว่าคน converges มันอย่างรวดเร็วว่า มันอย่างรวดเร็วกลายเป็นสวรรค์หายไป"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Lifecycle ปลายทางในการอภิปรายเรื่องการท่องเที่ยวปลายทางระยะจะกลายเป็นที่แพร่หลาย; แต่ก็ไม่เคยชัดเจนว่าปลายทางคือ มันเป็นโรงแรมที่เมืองภูมิภาคหรือประเทศหรือไม่? Bierman (2003 P.2) กำหนดเป็นปลายทาง "ประเทศรัฐภูมิภาคเมืองหรือเมืองที่มีการทำตลาดหรือตลาดตัวเองเป็นสถานที่สำหรับนักท่องเที่ยวไปเยี่ยมชม." โดยไม่คำนึงถึงสิ่งที่ขอบเขตทางภูมิศาสตร์ที่หนึ่งไปยังปลายทางที่กำหนดคำว่า ปลายทางที่เป็นผลิตภัณฑ์ที่ต้องมีการตลาดให้กับผู้บริโภค. เช่นเดียวกับผลิตภัณฑ์ส่วนใหญ่สถานที่ท่องเที่ยวที่มีวงจรชีวิต ในปี 1980 บทความของเขาบัตเลอร์ที่นำเสนอรูปแบบที่ได้รับการยอมรับกันอย่างแพร่หลายของวงจรชีวิตของสถานที่ท่องเที่ยว แนวคิดพื้นฐานของบัตเลอร์ปี 1980 วงจรชีวิตพื้นที่การท่องเที่ยว (แป้ง) เป็นรุ่นที่เป็นสถานที่เริ่มเป็นที่รู้จักและผู้เข้าชมตอนแรกมาในขนาดเล็กจำนวน จำกัด โดยขาดการเข้าถึงสิ่งอำนวยความสะดวกและความรู้ท้องถิ่นซึ่งจะมีป้ายสำรวจในรูปที่ 1 (มิลเลอร์และ Gallucci, 2004). ในฐานะที่เป็นคนมากขึ้นค้นพบปลายทางคำแพร่กระจายเกี่ยวกับสถานที่และสิ่งอำนวยความสะดวกที่มีการเพิ่มขึ้นและดีขึ้น (การพัฒนา) จำนวนนักท่องเที่ยวจากนั้นเริ่มที่จะเติบโตอย่างรวดเร็วไปทางบางขีดความสามารถในทางทฤษฎี (ซบเซา) ซึ่งเกี่ยวข้องกับข้อ จำกัด ทางสังคมและสิ่งแวดล้อม เพิ่มขึ้นจากการสำรวจการเมื่อยล้ามักจะเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วเป็นนัยโดยธรรมชาติชี้แจงของอัตราการเจริญเติบโต. ไบร์ทที่เป็นไปได้ระบุโดยเส้นประ AE ในรูปที่ 1 เป็นตัวอย่างของการย่อยของผลลัพธ์ที่เป็นไปเกินความเมื่อยล้า ตัวอย่างของสิ่งที่อาจก่อให้เกิดเป็นสถานที่ที่จะทำตามลูกทีม A และ B ที่มีต่อการฟื้นฟูมีการพัฒนาเทคโนโลยีหรือการปรับปรุงโครงสร้างพื้นฐานที่นำไปสู่การเพิ่มขีดความสามารถ ตัวอย่างของสิ่งที่อาจก่อให้เกิดปลายทางที่จะปฏิบัติตามวิถี C และ D จะเพิ่มขึ้นความแออัดและการพัฒนาที่ไม่ยั่งยืนทำให้ทรัพยากรที่เดิมดึงผู้เข้าชมไปยังปลายทางที่จะกลายเป็นความเสียหายหรือไม่มีอยู่อีกต่อไป วิถีในรูปที่ 1 ที่น่าสนใจมากที่สุดในการวิจัยครั้งนี้มีวิถี E ซึ่งเป็นเส้นทางที่มีแนวโน้มของปลายทางต่อไปนี้ภัยพิบัติหรือวิกฤต. นอกจากนี้ยังเป็นสิ่งสำคัญที่จะชี้ให้เห็นว่ากฎหมายของผลตอบแทนลดลงอาจทำให้ปลายทางที่จะปฏิบัติตามวิถีที่คล้ายกัน กับของ C หรือ D และว่าแนวความคิดและการปฏิบัติของการกู้คืนปลายทางตามที่ได้นำไปใช้กับสถานที่ท่องเที่ยวที่ฟื้นตัวจากภัยพิบัติที่อาจจะใช้อย่างง่ายดายไปยังปลายทางในการลดลงเป็นผลมาจากกฎหมายของผลตอบแทนลดลง. พื้นที่ท่องเที่ยวบัตเลอร์ Lifecycle รุ่นรูปที่ 1 สมมุติวิวัฒนาการของพื้นที่การท่องเที่ยว (ดัดแปลงมาจากมิลเลอร์และ Gallucci, 2004) บัตเลอร์ไม่ได้เป็นเพียงนักวิจัยที่จะยอมรับแนวคิดนี้; ในความเป็นจริงนักวิจัยการท่องเที่ยวจำนวนมากได้เขียนเกี่ยวกับเรื่องนี้ Stankey เขียนเกี่ยวกับวงจรชีวิตของปลายทางในปี 1985 บทความของเขาหมายถึงว่ามันเป็น 'สืบทอดพักผ่อนหย่อนใจ' ซึ่งเขาระบุว่าการเสื่อมสภาพอย่างค่อยเป็นค่อยไปของเว็บไซต์ตั้งแคมป์มันจะกลายเป็นที่นิยมมากขึ้นกับผู้เข้าชม (Stankey และแม็คคูล, 1985) อีเยอร์ (1988, p.30) นอกจากนี้ยังจะหลุดวงจรปลายทางในข้อความต่อไปนี้เกี่ยวกับบาหลี "แทบจะไม่ได้เป็นสวรรค์ที่ผ่านมาถูกค้นพบกว่าคนลู่กับมันอย่างรวดเร็วว่ามันได้อย่างรวดเร็วกลายเป็นสวรรค์ที่หายไป."

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ปลายทางสำหรับ

ในเรื่องการท่องเที่ยว ระยะปลายทางจะกลายเป็นที่แพร่หลาย อย่างไรก็ตาม มันไม่ได้เสมอที่ชัดเจนว่าปลายทางเป็น มันเป็นโรงแรมที่พัก เมือง ภูมิภาค หรือประเทศ เบียร์เมิ่น ( 2003 p.2 ) ได้กำหนดปลายทางเป็น " ประเทศ , รัฐ , เขต , เมืองหรือเมือง ซึ่งเป็นตลาดหรือตลาดตัวเองเป็นสถานที่สำหรับนักท่องเที่ยวเข้าเยี่ยมชม" ไม่ว่าสิ่งที่ทางภูมิศาสตร์ขอบเขตหนึ่งกำหนดให้ระยะปลายทาง ปลายทาง เป็นผลิตภัณฑ์ที่ต้องเด็ดขาดเพื่อผู้บริโภคของ

ชอบผลิตภัณฑ์มากที่สุด , สถานที่มีวงจร . ในบทความของเขา 1980 พ่อบ้านเสนอได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวาง รูปแบบของวงจรชีวิตของจุดหมายปลายทางของนักท่องเที่ยวแนวคิดพื้นฐานของคนรับใช้ 1980 การท่องเที่ยววงจรชีวิตของพื้นที่ ( แป้ง ) รุ่นคือ ปลายทางที่เริ่มเป็นค่อนข้างที่ไม่รู้จักและผู้เข้าชมเริ่มต้นมาในขนาดเล็กตัวเลข จำกัด โดยการขาดการเข้าถึงสิ่งอำนวยความสะดวกและความรู้ท้องถิ่น ซึ่งเป็นข้อความที่เป็นการสำรวจในรูปที่ 1 ( มิลเลอร์และกัลลูชี่ , 2004 )

เป็นคนค้นพบปลายทางคำที่แพร่กระจายเกี่ยวกับสถานที่และสิ่งอำนวยความสะดวกเพิ่มขึ้น และพัฒนา ( พัฒนา ) นักท่องเที่ยวก็เริ่มเติบโตอย่างรวดเร็วไปทางบางทฤษฎีศักยภาพ ( เข้าทรง ) ซึ่งเกี่ยวข้องกับข้อจำกัดทางสังคมและสิ่งแวดล้อม เพิ่มขึ้นจากการสำรวจเฉื่อยชามักจะเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วโดยนัยโดยธรรมชาติแทนของเส้นโค้งการเจริญเติบโต

วิถีที่เป็นไปได้ที่ระบุโดย a-e เส้นประในรูปที่ 1 เป็นตัวอย่างของบางส่วนของผลลัพธ์ที่เป็นไปได้นอกเหนือจากซบเซา ตัวอย่างของเรื่องที่ทำให้ปลายทางที่ไปตามวิถีของ A และ B ต่อการฟื้นฟูมีการพัฒนาเทคโนโลยีหรือโครงสร้างพื้นฐานการปรับปรุงชั้นนําเพิ่มขึ้นแบกความจุตัวอย่างของเรื่องที่ทำให้ปลายทางที่ไปตามวิถีของ C และ D จะเพิ่มขึ้น รวมไปถึงการพัฒนาที่ยั่งยืนก่อให้เกิดทรัพยากรเดิม ดึงผู้เข้าชมไปยังปลายทางจะกลายเป็นความเสียหายหรือที่ไม่มีอยู่ วิถี ในรูปที่ 1 สนใจมากที่สุดเพื่อการวิจัยนี้เป็นวิถี Eซึ่งเป็นแนวโน้มเส้นทางปลายทางดังต่อไปนี้ภัยพิบัติหรือวิกฤต

มันยังเป็นสิ่งสำคัญที่จะชี้ให้เห็นว่าพระเจ้าบรมโกศได้เพราะปลายทางตามวิถีคล้ายกับบรรดาของ C หรือ D และว่า แนวคิดและการปฏิบัติของการกู้คืนปลายทางที่ใช้สามารถฟื้นตัวจากภัยพิบัติอาจจะใช้กับปลายทางที่ลดลงเป็นผลของพระเจ้าบรมโกศ .


คนรับใช้พื้นที่การท่องเที่ยวรูปแบบวงจรชีวิต
รูปที่ 1 สมมติฐานวิวัฒนาการของพื้นที่ท่องเที่ยว ( ดัดแปลงจาก มิลเลอร์ และ กัลลูชี่ , 2004 )

พ่อบ้านไม่ได้เป็นเพียงนักวิจัยยอมรับแนวคิดนี้ ในความเป็นจริง นักวิจัยด้านการท่องเที่ยวมากได้เขียนเกี่ยวกับมันstankey เขียนเกี่ยวกับปลายทางซึ่งในบทความของเขา 1985 อ้างถึงมันเป็น ' มรดก ' นันทนาการซึ่งเขานิยามเป็นเสื่อมทีละน้อยของสถานที่ตั้งแคมป์มันกลายเป็นที่นิยมมากขึ้นกับผู้เข้าชม ( stankey และ แม็คคูล , 1985 ) ไอเยอร์ ( 1988 , ระวัง ! ! ! ) ก็อยู่ระหว่างหลบหนีไปยังปลายทางวงจรในใบเสนอราคาเกี่ยวกับบาหลี ดังต่อไปนี้" ไม่ ได้ สวรรค์สุดท้ายถูกค้นพบกว่าทุกคนๆมันเร็วมาก มันรวดเร็วกลายเป็นสวรรค์หาย”