Education[edit]Main article: Sexual

Education[edit]
Main article: Sexual harassment in education in the United States
Title IX of the Education Amendments of 1972 (United States) states "No person in the United States shall, on the basis of sex, be excluded from participation in, be denied the benefits of, or be subjected to discrimination under any education program or activity receiving Federal financial assistance."

In Franklin v. Gwinnett County Public Schools (1992), the U.S. Supreme Court held that private citizens could collect damage awards when teachers sexually harassed their students.[89] In Bethel School District No. 403 v. Fraser (1986) the courts ruled that schools have the power to discipline students if they use "obscene, profane language or gestures" which could be viewed as substantially interfering with the educational process, and inconsistent with the "fundamental values of public school education."[90] Under regulations issued in 1997 by the U.S. Department of Education, which administers Title IX, school districts should be held responsible for harassment by educators if the harasser "was aided in carrying out the sexual harassment of students by his or her position of authority with the institution."[91] In Davis v. Monroe County Board of Education, and Murrell v. School Dist. No. 1, 1999, schools were assigned liability for peer-to-peer sexual harassment if the plaintiff sufficiently demonstrated that the administration's response shows "deliberate indifference" to "actual knowledge" of discrimination.[92][93]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การศึกษา [แก้ไข]
บทความหลัก: การล่วงละเมิดทางเพศในการศึกษาในประเทศสหรัฐอเมริกา
ชื่อสระของการแก้ไขการศึกษา 1972 (สหรัฐอเมริกา) กล่าวว่า "บุคคลในประเทศสหรัฐอเมริกาจะต้องไม่บนพื้นฐานของการมีเพศสัมพันธ์ที่ได้รับการยกเว้นจากการมีส่วนร่วมในการเป็น ประโยชน์ของการปฏิเสธหรือต้องอยู่ภายใต้การเลือกปฏิบัติภายใต้โครงการการศึกษาใด ๆ หรือกิจกรรมที่ได้รับความช่วยเหลือทางการเงินของรัฐบาลกลาง. " ในแฟรงคลิน v. Gwinnett เขตโรงเรียน (1992), ศาลฎีกาสหรัฐถือได้ว่าประชาชนภาคเอกชนสามารถเก็บความเสียหายที่ได้รับรางวัลเมื่อครูคุกคามทางเพศ นักเรียนของพวกเขา. [89] ในปูชนียโรงเรียนเทศบาลฉบับที่ 403 v. เฟรเซอร์ (1986) ศาลตัดสินว่าโรงเรียนมีอำนาจที่จะให้นักเรียนมีระเบียบวินัยหากพวกเขาใช้ "ลามกอนาจารหยาบคายหรือภาษาท่าทาง" ซึ่งอาจจะมองว่าเป็นอย่างมากรบกวน ขั้นตอนการศึกษาและไม่สอดคล้องกับ "ค่านิยมพื้นฐานของการศึกษาในโรงเรียนของรัฐ." [90] ภายใต้กฎระเบียบที่ออกในปี 1997 โดยสหรัฐอเมริกากรมสามัญศึกษาซึ่งบริหารจัดการชื่อสระ, โรงเรียนควรจะรับผิดชอบต่อการล่วงละเมิดโดยนักการศึกษาถ้า harasser " ได้รับความช่วยเหลือในการดำเนินการล่วงละเมิดทางเพศของนักเรียนโดยตำแหน่งของเขาหรือเธอของผู้มีอำนาจกับสถาบัน. "[91] ในเดวิส v. มอนโรเคาน์คณะกรรมการการศึกษาและ Murrell v. Dist โรงเรียน เลขที่ 1 ปี 1999 โรงเรียนได้รับมอบหมายความรับผิดสำหรับแบบ peer-to-peer ล่วงละเมิดทางเพศถ้าโจทก์เพียงพอที่แสดงให้เห็นว่าการตอบสนองของการบริหารงานที่แสดงให้เห็น "ไม่แยแสโดยเจตนา" กับ "ความรู้จริง" ของการเลือกปฏิบัติ. [92] [93]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การศึกษา [ แก้ไข ]
บทความหลัก : การคุกคามทางเพศในการศึกษาในสหรัฐอเมริกา
ชื่อฉายาของระดับการแก้ไขของ 1972 ( สหรัฐอเมริกา ) ระบุว่า " ไม่มีบุคคลในสหรัฐอเมริกา จะ บนพื้นฐานของเพศที่ถูกแยกออกจากการมีส่วนร่วมใน ได้รับประโยชน์ หรือ จะถูกเลือกปฏิบัติภายใต้โปรแกรม การศึกษาหรือกิจกรรมการรับความช่วยเหลือทางการเงินของรัฐบาลกลาง "

แฟรงคลินโวลต์ตัวแทนเขตโรงเรียน ( 1992 ) , ศาลฎีกาสหรัฐอเมริกาจัดขึ้นที่ประชาชนสามารถเก็บรางวัลความเสียหายเมื่อครูล่วงละเมิดทางเพศนักเรียน [ 89 ] โรงเรียนปูชนียสถานอำเภอหมายเลข 403 โวลต์เฟรเซอร์ ( 1986 ) ศาลได้ตัดสินว่าโรงเรียนมีอำนาจที่จะวินัยนักเรียนหากพวกเขาใช้ " ลามกคือภาษาหรือท่าทาง ซึ่งอาจถูกมองว่าเป็นอย่างมากรบกวนกระบวนการศึกษา และไม่สอดคล้องกับ " คุณค่าพื้นฐานของการศึกษาในโรงเรียนของรัฐ . " [ 90 ] ภายใต้กฎระเบียบที่ออกในปี 1997 โดยสหรัฐอเมริกากรมของการศึกษา ซึ่งผู้บริหารชื่อ 9โรงเรียนย่านเขตควรจะรับผิดชอบต่อการคุกคามโดยนักการศึกษาถ้าผู้กลั่นแกล้ง " ช่วยในการดําเนินการล่วงเกินทางเพศของนักเรียนด้วย ของเขาหรือเธอ ตำแหน่งของผู้มีอำนาจกับสถาบัน " [ 91 ] ในมอนโรเคาน์ตี้เดวิสโวลต์คณะกรรมการการศึกษา และเมอร์เริลล์โวลต์ Dist โรงเรียน 1 , 1999โรงเรียนที่ได้รับมอบหมายรับผิดชอบทางเพศแบบถ้าโจทก์เพียงพอ พบว่า การตอบสนองของการบริหารแสดงเจตนา " ไม่แยแส " จริง " ความรู้ " ของการแบ่งแยก [ 92 ] [ 93 ]