- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
9.1 Constructing the Meanings of La
9.1 Constructing the Meanings of Land and a Community
According to the questions, what are the meanings of land and a community that each social actor attempts to construct, how they construct, and the effects of their construction, the research found that the Thai state, social movements, and the Pa Bong community constructed and contested over different meanings of land resource
351
and a community. Ideally, these actors similarly saw land and forest in upland areas as important and advocated community-based approaches. However, each social actor has different perception of land resource and a community depending upon their experiences, interests, and situations faced. They attempted to construct and contest the meanings of land resource and a community through their distinct approaches. Influenced by global discourses on land values, in the policy level, the Thai state claims to conserve forest on the one hand, and actively privatizes land and natural resources so that the land would be controllable and transferable through market mechanism on the other hand. In fact, both meanings of land as a resource of economic development and a conservation resource are constructed by the state in order to claim state rights over the land which has been occupied by local people. Business actors, such as middlemen, domestic corporations, and TNCs involved in agro-commodity chains also partake in the construction of the meanings of land resources through the cooperation of state agencies. These business actors perceived land as an element of the production of globalized agro-commodities. They were concern with the exploitation of land in remote areas rather than the rights to the land. Land and forest movements condemned the state’s monopolization of land and natural resource management. They pointed out the error of state entitlements and the shortcomings of the protected area establishment by not considering the people already living in and using the upland forests. They demanded that the government allocated legal land rights to forest people, and advocated community-based approaches for sustainable use and management of land and support human rights. Most of these movements perceived land resource as a basic element of local people’s livelihoods and strengthening of local communities. However, in their view, land reform would benefit not only grassroots people, but also the economic growth of the country. Without legal rights to land, the community can claim customary and ancestral rights to land in their local community by asserting that they had lived in the land before the establishment of the protected area. For them, no matter how much land would be used for conservation or economic development, local people who had lived on the land deserved the rights to use and benefit as they had inherited land from their ancestors, and they needed to make a living.
352
Through the constructions of, and the contestations over, the meanings of land, the research reflects the contestations over the concept of community among these collective actors. I emphasize the constructing of community as a strategic practice of both social movements and my research community in empowering grassroots people to negotiate the state’s monopolization of natural resources. Meanwhile, there are tensions between the advocated concepts of community-based approaches and the complicated social relations within a real community, and between a local community and a broad network community. The government and non-governmental agencies similarly advocated community-based approaches as a key means of sustainable land and resource management and rural development. However, each actor’s ideas of community and the approaches being promoted are different. Moreover, those ideas were more likely to be distinct from how local community members, who were promoted community based resource management, perceived their own community. For the Thai state, community is understood as an administrative unit: a group of people who are living within a certain boundary demarcated by the state. In fact, the state only recently demarcated the boundaries of upland villages although the government officials had made a population census some time ago. For the Pa Bong community, the village boundary came into existence when the government imposed the conservation policy through the establishment of the Sri Lanna National Park in 1989. The research revealed the contradictions in the state policy on upland communities. On the one hand, the state has attempted to push upland people out of the lands where their communities are located or constrained villagers’ life security by confining their uses of land and natural resources. On the other hand, the government claimed to strengthen local communities, for example through the advocating the sufficiency economy approach so that local communities could be self-reliant. Such an ambitious aim of the policy seemed impossible to achieve as it did not respond to the villagers’ critical problem, i.e. land rights insecurity. Without land, the Pa Bong community could not maintain livelihood security and the villagers could not continue living in their community. Moreover, the government policy on agro-commodity promotion was contradictory to the aim of strengthening community as it caused local farmers to become more dependent on an uncertain and external market system.
353
Land and forest movements perceive land as the most important element for strengthening local communities. They thus campaigned for land rights of local people as the first priority. Most social movements also see the relation of land rights security and sustainable resource management. Some claimed that without land rights security, local communities cannot develop sustainable agriculture. Land and forest movements are involved with two dimensions of community: a cross spatial network community, and a local place-based community. In practice, the advocacy of two types of community is contradictory. Despite the promotion of community-based approaches, social movements cannot include all members of the local community in their networks. In other words, each villager is unequally involved with the network. As suggested by Vandergeest (2006b), though people act collectively to manage resource and to achieve other collective goals related to natural resource management, this does not imply that all members of community participate in or benefit from collective action in the same way. My research found that different villagers in the same local community had different interpretations and understandings of the community-based resource management advocated by the networks resulting in the discordant implementation of the approach and conflicts among the villagers. The research found that community land and forest management in the Pa Bong community was ineffective and contradictory to the expectations of the NFN. The Pa Bong villagers perceived land as the basic element of their living. Meanwhile, most villagers paid less attention to community-based resource management unless the village leaders made use of it as the tool to empower the villagers in negotiating with state authorities and to draw allies. Moreover, in the understanding of the villagers, the community was not what most government and non-governmental agencies perceived. According to my assumption of community as the sense of commonality (Fink 1994, Long 2001), the community-making of the Pa Bong community took place explicitly when the villagers were faced with problems that were considered as the “common” problem. In order to overcome their common problems, the villagers conducted collective actions and thus constructed the sense of commonality. The research demonstrated that the community relations in Pa Bong were reproduced through commercial farming and negotiating with forestry officers.
354
However, the villagers did not always perceive a sense of commonality, but there were also the conflicts among community members in other contexts. In this regard, community is not an essential entity, but can be constructed and reconstructed depending on the situation. More importantly, the strength of community, in the villagers’ view, was tied to the life security of the villagers which is related to their access to land and natural resources as these resources are crucial means for their life and livelihood.
9.2 Constructing the Meanings in the Gaps
As one of the research objectives is to examine the assumption of the extensive connectivity of globalization, I explore the relations among cross-scale actors and the influence of each actor’s ideas on the others. I found that despite their connectedness, each actor’ ideas are not harmonized, but there is still room for each actor to maintain their ideas and determine their ways of life. Within a collective actor, there are also contradictions in ideas, as the actor is not monolithic but consists of different people who have different ideas based on different socio-economic conditions. The research found the discordance in the policies and implementation on land uses of three key collective actors: state, social movements, and the Pa Bong community, and the tensions of relationship and negotiations among these actors. Despite the decisive ideas of each social actor, the appropriation of the ideas were likely discordant to these ideas and incompletely effective. Moreover, the advocacy of the ideas is uncertain, but often changes depending on the situation. There were many factors from the local to global scales that impeded the application of their ideas and brought about the contradiction between ideas and practices.
Contradictions in State Practices
The state’s policies and practices on land and other natural resource management are mainly orientated between economic development and conservation. The case of Pa Bong
According to the questions, what are the meanings of land and a community that each social actor attempts to construct, how they construct, and the effects of their construction, the research found that the Thai state, social movements, and the Pa Bong community constructed and contested over different meanings of land resource
351
and a community. Ideally, these actors similarly saw land and forest in upland areas as important and advocated community-based approaches. However, each social actor has different perception of land resource and a community depending upon their experiences, interests, and situations faced. They attempted to construct and contest the meanings of land resource and a community through their distinct approaches. Influenced by global discourses on land values, in the policy level, the Thai state claims to conserve forest on the one hand, and actively privatizes land and natural resources so that the land would be controllable and transferable through market mechanism on the other hand. In fact, both meanings of land as a resource of economic development and a conservation resource are constructed by the state in order to claim state rights over the land which has been occupied by local people. Business actors, such as middlemen, domestic corporations, and TNCs involved in agro-commodity chains also partake in the construction of the meanings of land resources through the cooperation of state agencies. These business actors perceived land as an element of the production of globalized agro-commodities. They were concern with the exploitation of land in remote areas rather than the rights to the land. Land and forest movements condemned the state’s monopolization of land and natural resource management. They pointed out the error of state entitlements and the shortcomings of the protected area establishment by not considering the people already living in and using the upland forests. They demanded that the government allocated legal land rights to forest people, and advocated community-based approaches for sustainable use and management of land and support human rights. Most of these movements perceived land resource as a basic element of local people’s livelihoods and strengthening of local communities. However, in their view, land reform would benefit not only grassroots people, but also the economic growth of the country. Without legal rights to land, the community can claim customary and ancestral rights to land in their local community by asserting that they had lived in the land before the establishment of the protected area. For them, no matter how much land would be used for conservation or economic development, local people who had lived on the land deserved the rights to use and benefit as they had inherited land from their ancestors, and they needed to make a living.
352
Through the constructions of, and the contestations over, the meanings of land, the research reflects the contestations over the concept of community among these collective actors. I emphasize the constructing of community as a strategic practice of both social movements and my research community in empowering grassroots people to negotiate the state’s monopolization of natural resources. Meanwhile, there are tensions between the advocated concepts of community-based approaches and the complicated social relations within a real community, and between a local community and a broad network community. The government and non-governmental agencies similarly advocated community-based approaches as a key means of sustainable land and resource management and rural development. However, each actor’s ideas of community and the approaches being promoted are different. Moreover, those ideas were more likely to be distinct from how local community members, who were promoted community based resource management, perceived their own community. For the Thai state, community is understood as an administrative unit: a group of people who are living within a certain boundary demarcated by the state. In fact, the state only recently demarcated the boundaries of upland villages although the government officials had made a population census some time ago. For the Pa Bong community, the village boundary came into existence when the government imposed the conservation policy through the establishment of the Sri Lanna National Park in 1989. The research revealed the contradictions in the state policy on upland communities. On the one hand, the state has attempted to push upland people out of the lands where their communities are located or constrained villagers’ life security by confining their uses of land and natural resources. On the other hand, the government claimed to strengthen local communities, for example through the advocating the sufficiency economy approach so that local communities could be self-reliant. Such an ambitious aim of the policy seemed impossible to achieve as it did not respond to the villagers’ critical problem, i.e. land rights insecurity. Without land, the Pa Bong community could not maintain livelihood security and the villagers could not continue living in their community. Moreover, the government policy on agro-commodity promotion was contradictory to the aim of strengthening community as it caused local farmers to become more dependent on an uncertain and external market system.
353
Land and forest movements perceive land as the most important element for strengthening local communities. They thus campaigned for land rights of local people as the first priority. Most social movements also see the relation of land rights security and sustainable resource management. Some claimed that without land rights security, local communities cannot develop sustainable agriculture. Land and forest movements are involved with two dimensions of community: a cross spatial network community, and a local place-based community. In practice, the advocacy of two types of community is contradictory. Despite the promotion of community-based approaches, social movements cannot include all members of the local community in their networks. In other words, each villager is unequally involved with the network. As suggested by Vandergeest (2006b), though people act collectively to manage resource and to achieve other collective goals related to natural resource management, this does not imply that all members of community participate in or benefit from collective action in the same way. My research found that different villagers in the same local community had different interpretations and understandings of the community-based resource management advocated by the networks resulting in the discordant implementation of the approach and conflicts among the villagers. The research found that community land and forest management in the Pa Bong community was ineffective and contradictory to the expectations of the NFN. The Pa Bong villagers perceived land as the basic element of their living. Meanwhile, most villagers paid less attention to community-based resource management unless the village leaders made use of it as the tool to empower the villagers in negotiating with state authorities and to draw allies. Moreover, in the understanding of the villagers, the community was not what most government and non-governmental agencies perceived. According to my assumption of community as the sense of commonality (Fink 1994, Long 2001), the community-making of the Pa Bong community took place explicitly when the villagers were faced with problems that were considered as the “common” problem. In order to overcome their common problems, the villagers conducted collective actions and thus constructed the sense of commonality. The research demonstrated that the community relations in Pa Bong were reproduced through commercial farming and negotiating with forestry officers.
354
However, the villagers did not always perceive a sense of commonality, but there were also the conflicts among community members in other contexts. In this regard, community is not an essential entity, but can be constructed and reconstructed depending on the situation. More importantly, the strength of community, in the villagers’ view, was tied to the life security of the villagers which is related to their access to land and natural resources as these resources are crucial means for their life and livelihood.
9.2 Constructing the Meanings in the Gaps
As one of the research objectives is to examine the assumption of the extensive connectivity of globalization, I explore the relations among cross-scale actors and the influence of each actor’s ideas on the others. I found that despite their connectedness, each actor’ ideas are not harmonized, but there is still room for each actor to maintain their ideas and determine their ways of life. Within a collective actor, there are also contradictions in ideas, as the actor is not monolithic but consists of different people who have different ideas based on different socio-economic conditions. The research found the discordance in the policies and implementation on land uses of three key collective actors: state, social movements, and the Pa Bong community, and the tensions of relationship and negotiations among these actors. Despite the decisive ideas of each social actor, the appropriation of the ideas were likely discordant to these ideas and incompletely effective. Moreover, the advocacy of the ideas is uncertain, but often changes depending on the situation. There were many factors from the local to global scales that impeded the application of their ideas and brought about the contradiction between ideas and practices.
Contradictions in State Practices
The state’s policies and practices on land and other natural resource management are mainly orientated between economic development and conservation. The case of Pa Bong
0/5000
9.1 สร้างความหมายของชุมชนและที่ดิน ตามคำถาม ความหมายของที่ดินและชุมชนที่นักแสดงแต่ละสังคมพยายามสร้าง วิธีที่พวกเขาสร้าง คืออะไร และผลกระทบของการก่อสร้าง งานวิจัยพบว่า รัฐไทย ความเคลื่อนไหวของสังคม บ่องป่าชุมชนสร้าง และจากทั้งหมดมากกว่าความหมายของทรัพยากรที่ดิน 351และชุมชน ดาว นักแสดงเหล่านี้ในทำนองเดียวกันเห็นที่ดินและป่าไม้ในพื้นที่ค่อยเป็นสำคัญ และ advocated ชุมชนวิธีการ อย่างไรก็ตาม นักแสดงแต่ละสังคมได้รับรู้แตกต่างกันของทรัพยากรที่ดินและชุมชนขึ้นอยู่กับประสบการณ์ของพวกเขา สนใจ และต้องเผชิญกับสถานการณ์ พวกเขาพยายามสร้าง และประกวดความหมายทรัพยากรที่ดินและชุมชน โดยวิธีการแตกต่างกัน ผลมาจากประการสากลค่าที่ดิน ในระดับนโยบาย รัฐไทยอ้างเพื่ออนุรักษ์ป่าคง แล้วอย่าง privatizes ที่ดินและทรัพยากรธรรมชาตินั้นดินจะสามารถควบคุม และโอนผ่านกลไกตลาดในอีก ในความเป็นจริง ทั้งความหมายของทรัพยากรในการพัฒนาทางเศรษฐกิจและอนุรักษ์ทรัพยากรถูกสร้าง โดยรัฐเพื่อเรียกร้องสิทธิของรัฐเหนือดินแดนที่ถูกครอบครอง โดยคนในท้องถิ่น นักแสดงธุรกิจ พ่อค้าคนกลาง บริษัทภายในประเทศ และเกี่ยวข้องในห่วงโซ่การเกษตรโภคภัณฑ์ TNCs ยังเข้าร่วมในการก่อสร้างความหมายของทรัพยากรที่ดินโดยความร่วมมือของหน่วยงานของรัฐ นักแสดงเหล่านี้ธุรกิจมองเห็นดินเป็นองค์ประกอบของการผลิตของสินค้าโภคภัณฑ์เกษตรโลกา พวกหาผลประโยชน์จากที่ดินในพื้นที่ห่างไกลแทนสิทธิการที่ดินที่เกี่ยวข้อง ที่ดินและป่าเคลื่อนไหวประณามรัฐ monopolization ของการจัดการที่ดินและทรัพยากรธรรมชาติ พวกเขาชี้ให้เห็นข้อผิดพลาดของรัฐให้และของก่อตั้งโดยไม่พิจารณาคนที่อาศัยอยู่ในป่าค่อย พวกเขาเรียกร้องให้ รัฐบาลจัดสรรที่ดินกฎหมายสิทธิคนป่า และ advocated ชุมชนวิธีการใช้อย่างยั่งยืนและการจัดการที่ดินและสนับสนุนสิทธิมนุษยชน ส่วนใหญ่เคลื่อนไหวถือว่าทรัพยากรดินเป็นองค์ประกอบพื้นฐานของวิถีชีวิตของคนในท้องถิ่นและของชุมชน อย่างไรก็ตาม ในมุมมองของพวกเขา ปฏิรูปที่ดินจะได้ประโยชน์ไม่เพียงแต่คนรากหญ้า แต่ยังเติบโตทางเศรษฐกิจของประเทศ ไม่ มีสิทธิตามกฎหมายที่ดิน ชุมชนสามารถอ้างจารีตประเพณี และโบราณสิทธิที่ดินในชุมชนโดยกรรมสิทธิ์ของท้องถิ่นที่พวกเขาได้อาศัยอยู่ในดินก่อนการก่อตั้ง สำหรับพวกเขา ไม่ว่าจะใช้ที่ดินจำนวนอนุรักษ์หรือพัฒนาเศรษฐกิจ คนท้องถิ่นที่มีอยู่บนแผ่นดินสมควรได้รับสิทธิ และประโยชน์ ตามที่พวกเขาได้มาที่ดินจากบรรพบุรุษของพวกเขา และพวกเขาต้องทำมาหา 352ผ่านที่ดินของ และ contestations เหนือ ความหมายของที่ดิน การวิจัยสะท้อนถึง contestations ที่ผ่านแนวคิดของชุมชนในหมู่นักแสดงเหล่านี้รวม เน้นสร้างชุมชนเป็นปฏิบัติเชิงกลยุทธ์ของการเคลื่อนไหวของสังคมและชุมชนวิจัยของฉันในการกระจายอำนาจคนรากหญ้าต่อ monopolization ของสถานะของทรัพยากรธรรมชาติ ในขณะเดียวกัน มีความตึงเครียด ระหว่างแนวคิด advocated ของชุมชนแนวทางและความสัมพันธ์ทางสังคมที่ซับซ้อนภายในชุมชนจริง และ ระหว่างชุมชนท้องถิ่นและชุมชนเครือข่ายที่กว้าง รัฐบาลและหน่วยงานเอกชนในทำนองเดียวกันแนวทางชุมชนสนับสนุนเป็นวิธีหมายความสำคัญของการจัดการที่ดินและทรัพยากรอย่างยั่งยืนและการพัฒนาชนบท อย่างไรก็ตาม ความคิดของนักแสดงแต่ละชุมชนและแนวทางการส่งเสริมจะแตกต่างกัน ยิ่งไปกว่านั้น ความคิดมีแนวโน้มที่จะแตกต่างจากชุมชนท้องถิ่นอย่างไรสมาชิก ที่อยู่ตามชุมชนส่งเสริมการจัดการทรัพยากร มองเห็นชุมชนของตนเอง สำหรับรัฐไทย ชุมชนเข้าใจว่าเป็นหน่วยการจัดการ: กลุ่มคนที่อาศัยอยู่ภายในเป็นขอบบางที่แบ่งตามสถานะ ในความเป็นจริง รัฐเท่านั้นเพิ่งแบ่งขอบเขตของหมู่บ้านค่อยแม้ว่าเจ้าหน้าที่ของรัฐได้ทำสำมะโนประชากรเวลาผ่านมา ชุมชนป่าบง ขอบเขตหมู่บ้านเข้ามาอยู่เมื่อรัฐบาลกำหนดนโยบายการอนุรักษ์ โดยการจัดตั้งของศรีนาอุทยานแห่งชาติในปี 1989 การวิจัยเปิดเผยกันข้ามในนโยบายรัฐในชุมชนค่อย คง รัฐได้พยายามผลักดันคนค่อยออกจากที่ดินที่ชุมชนมีอยู่ หรือมีข้อจำกัดบ้านชีวิตปลอดภัย โดย confining การใช้ที่ดินและทรัพยากรธรรมชาติ บนมืออื่น ๆ รัฐบาลอ้างว่า การสร้างความเข้มแข็งของชุมชนท้องถิ่น ตัวอย่างโดยใช้การ advocating วิธีการเศรษฐกิจพอเพียงเพื่อให้ชุมชนสามารถพึ่งพา เช่นความคิดทะเยอทะยานของนโยบายดูเหมือนเป็นไปไม่ได้เพื่อจะไม่ตอบสนองปัญหาสำคัญของชาวบ้าน เช่นที่ดินสิทธิความไม่มั่นคง ไม่ มีที่ดิน บ่องป่าชุมชนอาจไม่รักษาความปลอดภัยในการดำรงชีวิตและชาวบ้านไม่สามารถดำเนินต่อการใช้ชีวิตในชุมชนของพวกเขา นอกจากนี้ นโยบายรัฐบาลเกี่ยวกับการส่งเสริมสินค้าเกษตรขัดแย้งกับจุดมุ่งหมายของชุมชนเข้มแข็งเป็นมันเกิดจากเกษตรกรในท้องถิ่นจะกลายเป็นมากขึ้นอยู่กับระบบการตลาดที่ไม่แน่นอน และภายนอก 353Land and forest movements perceive land as the most important element for strengthening local communities. They thus campaigned for land rights of local people as the first priority. Most social movements also see the relation of land rights security and sustainable resource management. Some claimed that without land rights security, local communities cannot develop sustainable agriculture. Land and forest movements are involved with two dimensions of community: a cross spatial network community, and a local place-based community. In practice, the advocacy of two types of community is contradictory. Despite the promotion of community-based approaches, social movements cannot include all members of the local community in their networks. In other words, each villager is unequally involved with the network. As suggested by Vandergeest (2006b), though people act collectively to manage resource and to achieve other collective goals related to natural resource management, this does not imply that all members of community participate in or benefit from collective action in the same way. My research found that different villagers in the same local community had different interpretations and understandings of the community-based resource management advocated by the networks resulting in the discordant implementation of the approach and conflicts among the villagers. The research found that community land and forest management in the Pa Bong community was ineffective and contradictory to the expectations of the NFN. The Pa Bong villagers perceived land as the basic element of their living. Meanwhile, most villagers paid less attention to community-based resource management unless the village leaders made use of it as the tool to empower the villagers in negotiating with state authorities and to draw allies. Moreover, in the understanding of the villagers, the community was not what most government and non-governmental agencies perceived. According to my assumption of community as the sense of commonality (Fink 1994, Long 2001), the community-making of the Pa Bong community took place explicitly when the villagers were faced with problems that were considered as the “common” problem. In order to overcome their common problems, the villagers conducted collective actions and thus constructed the sense of commonality. The research demonstrated that the community relations in Pa Bong were reproduced through commercial farming and negotiating with forestry officers. 354อย่างไรก็ตาม ชาวบ้านไม่ได้เสมอสังเกตความรู้สึกของ commonality แต่ยังมีความขัดแย้งระหว่างสมาชิกในชุมชนในบริบทอื่น ๆ ในการนี้ ชุมชนไม่เอนทิตีจำเป็น แต่สามารถถูกสร้าง และเชิดตามสถานการณ์ ความเข้มแข็งของชุมชน ในมุมมองของชาวบ้าน สำคัญ ถูกเชื่อมโยงกับความปลอดภัยชีวิตของชาวบ้านที่เกี่ยวข้องกับการเข้าถึงที่ดินและทรัพยากรธรรมชาติเป็นทรัพยากร หมายถึงสิ่งสำคัญในชีวิตและการดำรงชีวิตของพวกเขา 9.2 ในการสร้างความหมายในช่องว่าง เป็นหนึ่งในจุดประสงค์การวิจัยเพื่อตรวจสอบสมมติฐานของการเชื่อมต่อข้อมูลอย่างละเอียดของโลกาภิวัตน์ ฉันสำรวจความสัมพันธ์ระหว่างนักแสดงมาตราส่วนขนและอิทธิพลของนักแสดงแต่ละความคิดกับผู้อื่น ผมพบว่าแม้ connectedness ของพวกเขา แต่ละนักแสดง ' ไม่มี harmonized คิด แต่ยังมีห้องสำหรับนักแสดงแต่ละรักษาความคิด และกำหนดวิธีการของชีวิต ภายในยังรวมนักแสดง มีกันก็ในความคิด เป็นนักแสดงที่ไม่ใช่เสาหิน แต่ประกอบด้วยคนที่มีความคิดที่แตกต่างกันตามเงื่อนไขทางเศรษฐกิจสังคมแตกต่างกัน วิจัยพบ discordance ที่ในนโยบายและการปฏิบัติในการใช้ที่ดินสามนักแสดงรวมคีย์: รัฐ ความเคลื่อน ไหวของสังคม และชุมชนป่าบง และความตึงเครียดของความสัมพันธ์และการเจรจาระหว่างนักแสดงเหล่านี้ แม้ มีความคิดเด็ดขาดของนักแสดงแต่ละสังคม การปันส่วนของความคิดอาจขัดแย้งกันความคิดเหล่านี้ และมีผลสมบูรณ์ นอกจากนี้ หลุยของความคิดไม่แน่นอน แต่มักจะเปลี่ยนแปลงตามสถานการณ์ มีหลายปัจจัยจากท้องถิ่นสู่ระดับสากลที่ impeded การประยุกต์ใช้ความคิด และนำมาเกี่ยวกับความขัดแย้งระหว่างความคิดและการปฏิบัติ กันข้ามในทางปฏิบัติรัฐ นโยบายของรัฐและการปฏิบัติในที่ดินและการจัดการทรัพยากรธรรมชาติอื่น ๆ เป็นส่วนใหญ่เปลี่ยนแปลงระหว่างการอนุรักษ์และพัฒนาเศรษฐกิจ กรณีของป่าบง
การแปล กรุณารอสักครู่..
9.1 Constructing the Meanings of Land and a Community
According to the questions, what are the meanings of land and a community that each social actor attempts to construct, how they construct, and the effects of their construction, the research found that the Thai state, social movements, and the Pa Bong community constructed and contested over different meanings of land resource
351
and a community. Ideally, these actors similarly saw land and forest in upland areas as important and advocated community-based approaches. However, each social actor has different perception of land resource and a community depending upon their experiences, interests, and situations faced. They attempted to construct and contest the meanings of land resource and a community through their distinct approaches. Influenced by global discourses on land values, in the policy level, the Thai state claims to conserve forest on the one hand, and actively privatizes land and natural resources so that the land would be controllable and transferable through market mechanism on the other hand. In fact, both meanings of land as a resource of economic development and a conservation resource are constructed by the state in order to claim state rights over the land which has been occupied by local people. Business actors, such as middlemen, domestic corporations, and TNCs involved in agro-commodity chains also partake in the construction of the meanings of land resources through the cooperation of state agencies. These business actors perceived land as an element of the production of globalized agro-commodities. They were concern with the exploitation of land in remote areas rather than the rights to the land. Land and forest movements condemned the state’s monopolization of land and natural resource management. They pointed out the error of state entitlements and the shortcomings of the protected area establishment by not considering the people already living in and using the upland forests. They demanded that the government allocated legal land rights to forest people, and advocated community-based approaches for sustainable use and management of land and support human rights. Most of these movements perceived land resource as a basic element of local people’s livelihoods and strengthening of local communities. However, in their view, land reform would benefit not only grassroots people, but also the economic growth of the country. Without legal rights to land, the community can claim customary and ancestral rights to land in their local community by asserting that they had lived in the land before the establishment of the protected area. For them, no matter how much land would be used for conservation or economic development, local people who had lived on the land deserved the rights to use and benefit as they had inherited land from their ancestors, and they needed to make a living.
352
Through the constructions of, and the contestations over, the meanings of land, the research reflects the contestations over the concept of community among these collective actors. I emphasize the constructing of community as a strategic practice of both social movements and my research community in empowering grassroots people to negotiate the state’s monopolization of natural resources. Meanwhile, there are tensions between the advocated concepts of community-based approaches and the complicated social relations within a real community, and between a local community and a broad network community. The government and non-governmental agencies similarly advocated community-based approaches as a key means of sustainable land and resource management and rural development. However, each actor’s ideas of community and the approaches being promoted are different. Moreover, those ideas were more likely to be distinct from how local community members, who were promoted community based resource management, perceived their own community. For the Thai state, community is understood as an administrative unit: a group of people who are living within a certain boundary demarcated by the state. In fact, the state only recently demarcated the boundaries of upland villages although the government officials had made a population census some time ago. For the Pa Bong community, the village boundary came into existence when the government imposed the conservation policy through the establishment of the Sri Lanna National Park in 1989. The research revealed the contradictions in the state policy on upland communities. On the one hand, the state has attempted to push upland people out of the lands where their communities are located or constrained villagers’ life security by confining their uses of land and natural resources. On the other hand, the government claimed to strengthen local communities, for example through the advocating the sufficiency economy approach so that local communities could be self-reliant. Such an ambitious aim of the policy seemed impossible to achieve as it did not respond to the villagers’ critical problem, i.e. land rights insecurity. Without land, the Pa Bong community could not maintain livelihood security and the villagers could not continue living in their community. Moreover, the government policy on agro-commodity promotion was contradictory to the aim of strengthening community as it caused local farmers to become more dependent on an uncertain and external market system.
353
Land and forest movements perceive land as the most important element for strengthening local communities. They thus campaigned for land rights of local people as the first priority. Most social movements also see the relation of land rights security and sustainable resource management. Some claimed that without land rights security, local communities cannot develop sustainable agriculture. Land and forest movements are involved with two dimensions of community: a cross spatial network community, and a local place-based community. In practice, the advocacy of two types of community is contradictory. Despite the promotion of community-based approaches, social movements cannot include all members of the local community in their networks. In other words, each villager is unequally involved with the network. As suggested by Vandergeest (2006b), though people act collectively to manage resource and to achieve other collective goals related to natural resource management, this does not imply that all members of community participate in or benefit from collective action in the same way. My research found that different villagers in the same local community had different interpretations and understandings of the community-based resource management advocated by the networks resulting in the discordant implementation of the approach and conflicts among the villagers. The research found that community land and forest management in the Pa Bong community was ineffective and contradictory to the expectations of the NFN. The Pa Bong villagers perceived land as the basic element of their living. Meanwhile, most villagers paid less attention to community-based resource management unless the village leaders made use of it as the tool to empower the villagers in negotiating with state authorities and to draw allies. Moreover, in the understanding of the villagers, the community was not what most government and non-governmental agencies perceived. According to my assumption of community as the sense of commonality (Fink 1994, Long 2001), the community-making of the Pa Bong community took place explicitly when the villagers were faced with problems that were considered as the “common” problem. In order to overcome their common problems, the villagers conducted collective actions and thus constructed the sense of commonality. The research demonstrated that the community relations in Pa Bong were reproduced through commercial farming and negotiating with forestry officers.
354
However, the villagers did not always perceive a sense of commonality, but there were also the conflicts among community members in other contexts. In this regard, community is not an essential entity, but can be constructed and reconstructed depending on the situation. More importantly, the strength of community, in the villagers’ view, was tied to the life security of the villagers which is related to their access to land and natural resources as these resources are crucial means for their life and livelihood.
9.2 Constructing the Meanings in the Gaps
As one of the research objectives is to examine the assumption of the extensive connectivity of globalization, I explore the relations among cross-scale actors and the influence of each actor’s ideas on the others. I found that despite their connectedness, each actor’ ideas are not harmonized, but there is still by Browser Shop" style="border: none !important; display: inline-block !important; text-indent: 0px !important; float: none !important; font-weight: bold !important; height: auto !important; margin: 0px !important; min-height: 0px !important; min-width: 0px !important; padding: 0px !important; text-transform: uppercase !important; text-decoration: underline !important; vertical-align: baseline !important; width: auto !important; background: transparent !important;">room for each actor to maintain their ideas and determine their ways of life. Within a collective actor, there are also contradictions in ideas, as the actor is not monolithic but consists of different people who have different ideas based on different socio-economic conditions. The research found the discordance in the policies and implementation on land uses of three key collective actors: state, social movements, and the Pa Bong community, and the tensions of relationship and negotiations among these actors. Despite the decisive ideas of each social actor, the appropriation of the ideas were likely discordant to these ideas and incompletely effective. Moreover, the advocacy of the ideas is uncertain, but often changes depending on the situation. There were many factors from the local to global scales that impeded the application of their ideas and brought about the contradiction between ideas and practices.
Contradictions in State Practices
The state’s policies and practices on land and other natural resource management are mainly orientated between economic development and conservation. The case of Pa Bong
According to the questions, what are the meanings of land and a community that each social actor attempts to construct, how they construct, and the effects of their construction, the research found that the Thai state, social movements, and the Pa Bong community constructed and contested over different meanings of land resource
351
and a community. Ideally, these actors similarly saw land and forest in upland areas as important and advocated community-based approaches. However, each social actor has different perception of land resource and a community depending upon their experiences, interests, and situations faced. They attempted to construct and contest the meanings of land resource and a community through their distinct approaches. Influenced by global discourses on land values, in the policy level, the Thai state claims to conserve forest on the one hand, and actively privatizes land and natural resources so that the land would be controllable and transferable through market mechanism on the other hand. In fact, both meanings of land as a resource of economic development and a conservation resource are constructed by the state in order to claim state rights over the land which has been occupied by local people. Business actors, such as middlemen, domestic corporations, and TNCs involved in agro-commodity chains also partake in the construction of the meanings of land resources through the cooperation of state agencies. These business actors perceived land as an element of the production of globalized agro-commodities. They were concern with the exploitation of land in remote areas rather than the rights to the land. Land and forest movements condemned the state’s monopolization of land and natural resource management. They pointed out the error of state entitlements and the shortcomings of the protected area establishment by not considering the people already living in and using the upland forests. They demanded that the government allocated legal land rights to forest people, and advocated community-based approaches for sustainable use and management of land and support human rights. Most of these movements perceived land resource as a basic element of local people’s livelihoods and strengthening of local communities. However, in their view, land reform would benefit not only grassroots people, but also the economic growth of the country. Without legal rights to land, the community can claim customary and ancestral rights to land in their local community by asserting that they had lived in the land before the establishment of the protected area. For them, no matter how much land would be used for conservation or economic development, local people who had lived on the land deserved the rights to use and benefit as they had inherited land from their ancestors, and they needed to make a living.
352
Through the constructions of, and the contestations over, the meanings of land, the research reflects the contestations over the concept of community among these collective actors. I emphasize the constructing of community as a strategic practice of both social movements and my research community in empowering grassroots people to negotiate the state’s monopolization of natural resources. Meanwhile, there are tensions between the advocated concepts of community-based approaches and the complicated social relations within a real community, and between a local community and a broad network community. The government and non-governmental agencies similarly advocated community-based approaches as a key means of sustainable land and resource management and rural development. However, each actor’s ideas of community and the approaches being promoted are different. Moreover, those ideas were more likely to be distinct from how local community members, who were promoted community based resource management, perceived their own community. For the Thai state, community is understood as an administrative unit: a group of people who are living within a certain boundary demarcated by the state. In fact, the state only recently demarcated the boundaries of upland villages although the government officials had made a population census some time ago. For the Pa Bong community, the village boundary came into existence when the government imposed the conservation policy through the establishment of the Sri Lanna National Park in 1989. The research revealed the contradictions in the state policy on upland communities. On the one hand, the state has attempted to push upland people out of the lands where their communities are located or constrained villagers’ life security by confining their uses of land and natural resources. On the other hand, the government claimed to strengthen local communities, for example through the advocating the sufficiency economy approach so that local communities could be self-reliant. Such an ambitious aim of the policy seemed impossible to achieve as it did not respond to the villagers’ critical problem, i.e. land rights insecurity. Without land, the Pa Bong community could not maintain livelihood security and the villagers could not continue living in their community. Moreover, the government policy on agro-commodity promotion was contradictory to the aim of strengthening community as it caused local farmers to become more dependent on an uncertain and external market system.
353
Land and forest movements perceive land as the most important element for strengthening local communities. They thus campaigned for land rights of local people as the first priority. Most social movements also see the relation of land rights security and sustainable resource management. Some claimed that without land rights security, local communities cannot develop sustainable agriculture. Land and forest movements are involved with two dimensions of community: a cross spatial network community, and a local place-based community. In practice, the advocacy of two types of community is contradictory. Despite the promotion of community-based approaches, social movements cannot include all members of the local community in their networks. In other words, each villager is unequally involved with the network. As suggested by Vandergeest (2006b), though people act collectively to manage resource and to achieve other collective goals related to natural resource management, this does not imply that all members of community participate in or benefit from collective action in the same way. My research found that different villagers in the same local community had different interpretations and understandings of the community-based resource management advocated by the networks resulting in the discordant implementation of the approach and conflicts among the villagers. The research found that community land and forest management in the Pa Bong community was ineffective and contradictory to the expectations of the NFN. The Pa Bong villagers perceived land as the basic element of their living. Meanwhile, most villagers paid less attention to community-based resource management unless the village leaders made use of it as the tool to empower the villagers in negotiating with state authorities and to draw allies. Moreover, in the understanding of the villagers, the community was not what most government and non-governmental agencies perceived. According to my assumption of community as the sense of commonality (Fink 1994, Long 2001), the community-making of the Pa Bong community took place explicitly when the villagers were faced with problems that were considered as the “common” problem. In order to overcome their common problems, the villagers conducted collective actions and thus constructed the sense of commonality. The research demonstrated that the community relations in Pa Bong were reproduced through commercial farming and negotiating with forestry officers.
354
However, the villagers did not always perceive a sense of commonality, but there were also the conflicts among community members in other contexts. In this regard, community is not an essential entity, but can be constructed and reconstructed depending on the situation. More importantly, the strength of community, in the villagers’ view, was tied to the life security of the villagers which is related to their access to land and natural resources as these resources are crucial means for their life and livelihood.
9.2 Constructing the Meanings in the Gaps
As one of the research objectives is to examine the assumption of the extensive connectivity of globalization, I explore the relations among cross-scale actors and the influence of each actor’s ideas on the others. I found that despite their connectedness, each actor’ ideas are not harmonized, but there is still by Browser Shop" style="border: none !important; display: inline-block !important; text-indent: 0px !important; float: none !important; font-weight: bold !important; height: auto !important; margin: 0px !important; min-height: 0px !important; min-width: 0px !important; padding: 0px !important; text-transform: uppercase !important; text-decoration: underline !important; vertical-align: baseline !important; width: auto !important; background: transparent !important;">room for each actor to maintain their ideas and determine their ways of life. Within a collective actor, there are also contradictions in ideas, as the actor is not monolithic but consists of different people who have different ideas based on different socio-economic conditions. The research found the discordance in the policies and implementation on land uses of three key collective actors: state, social movements, and the Pa Bong community, and the tensions of relationship and negotiations among these actors. Despite the decisive ideas of each social actor, the appropriation of the ideas were likely discordant to these ideas and incompletely effective. Moreover, the advocacy of the ideas is uncertain, but often changes depending on the situation. There were many factors from the local to global scales that impeded the application of their ideas and brought about the contradiction between ideas and practices.
Contradictions in State Practices
The state’s policies and practices on land and other natural resource management are mainly orientated between economic development and conservation. The case of Pa Bong
การแปล กรุณารอสักครู่..
9.1 การสร้างความหมายของที่ดินและชุมชน
ตามคำถาม อะไรคือความหมายของที่ดินและชุมชนแต่ละสังคมนักแสดงพยายามที่จะสร้างวิธีการที่พวกเขาสร้าง และผลกระทบของการก่อสร้าง ผลการวิจัยพบว่า รัฐไทย ความเคลื่อนไหวของสังคมและชุมชนสร้างป่าบงและโต้แย้งมากกว่าความหมาย ที่แตกต่างกันของ
ที่ดิน 351 ทรัพยากรและชุมชน ใจกลาง นักแสดงเหล่านี้เหมือนกับเห็นที่ดินและป่าไม้ในพื้นที่ดอนเป็นสำคัญและสนับสนุนชุมชนเข้ามา อย่างไรก็ตาม แต่ละสังคมมีการรับรู้ที่แตกต่างกันของนักแสดงทรัพยากรที่ดินและชุมชนขึ้นอยู่กับประสบการณ์ ความสนใจ และสถานการณ์ที่ต้องเผชิญพวกเขาพยายามที่จะสร้างและประกวดความหมายของทรัพยากรที่ดินและชุมชนผ่านวิธีการที่แตกต่างกัน . อิทธิพลจากวาทกรรมระดับโลกคุณค่าแผ่นดิน ในระดับนโยบายรัฐไทยเรียกร้องให้อนุรักษ์ป่า ในมือข้างหนึ่ง และอย่าง privatizes ที่ดินและทรัพยากรธรรมชาติ เพื่อให้แผ่นดินจะควบคุมได้ และสามารถผ่านกลไกตลาดในมืออื่น ๆในความเป็นจริงทั้งสองความหมายของที่ดินเป็นทรัพยากรการพัฒนาเศรษฐกิจและการอนุรักษ์ทรัพยากรที่ถูกสร้างโดยรัฐเพื่อเรียกร้องรัฐสิทธิเหนือที่ดินที่ถูกครอบครองโดยคนในท้องถิ่น นักแสดงทางธุรกิจ เช่น เกษตรกร องค์กรในประเทศและการเกี่ยวข้องในสินค้ากลุ่มเกษตร TNCs ยังเข้าร่วมในการสร้างความหมายของทรัพยากรที่ดิน โดยความร่วมมือของหน่วยงานของรัฐ นักแสดง ธุรกิจเหล่านี้ของที่ดินเป็นองค์ประกอบของการผลิตของโลกาภิวัตน์สินค้าเกษตร พวกเขามีความกังวลกับการใช้ประโยชน์ที่ดินในพื้นที่ห่างไกลมากกว่าสิทธิในที่ดินที่ดินและป่าไม้ของรัฐ การผูกประณามการเคลื่อนไหวของที่ดินและการจัดการทรัพยากรธรรมชาติ พวกเขาชี้ให้เห็นความผิดพลาดของรัฐ รองอธิบดีและข้อบกพร่องของพื้นที่คุ้มครองก่อตั้งโดยไม่นึกถึงประชาชนที่อาศัยอยู่ในพื้นที่ป่าและการใช้ . พวกเขาเรียกร้องให้รัฐบาลจัดสรรสิทธิตามกฎหมายที่ดิน ป่า คนสนับสนุนชุมชนและแนวทางการใช้ที่ดินอย่างยั่งยืนและการจัดการและสนับสนุนสิทธิมนุษยชน ส่วนใหญ่เหล่านี้การเคลื่อนไหวของทรัพยากรที่ดินเป็นองค์ประกอบขั้นพื้นฐานของวิถีชีวิตของผู้คนท้องถิ่นและสร้างความเข้มแข็งของชุมชนท้องถิ่น อย่างไรก็ตาม ในมุมมองของตนเอง การปฏิรูปที่ดินจะได้รับประโยชน์ไม่เพียง แต่คนระดับรากหญ้า แต่การเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจของประเทศโดยสิทธิตามกฎหมายที่ดิน ชุมชนสามารถอ้างจารีตประเพณีและบรรพบุรุษสิทธิที่ดินในชุมชนท้องถิ่นของตนเอง โดยยืนยันว่า พวกเขาได้อาศัยอยู่ในแผ่นดินก่อนที่ตั้งของพื้นที่คุ้มครอง สำหรับพวกเขา ไม่ว่าที่ดินเท่าไหร่ จะใช้เพื่อการอนุรักษ์ หรือพัฒนาเศรษฐกิจชาวบ้านที่อาศัยอยู่บนที่ดินที่สมควรได้รับสิทธิในการใช้ประโยชน์ที่ดินและพวกเขาได้รับการถ่ายทอดมาจากบรรพบุรุษ และพวกเขาต้องการเพื่อให้อยู่ได้
เธอ
ผ่านการก่อสร้างและ contestations มากกว่าความหมายของที่ดิน เพื่อสะท้อนให้เห็นถึง contestations ผ่านแนวคิดของชุมชนในหมู่นักแสดงกลุ่มนี้ผมเน้นที่การสร้างชุมชนการปฏิบัติเชิงกลยุทธ์ของทั้งสังคมและชุมชนวิจัยในการพัฒนาคนระดับรากหญ้าที่จะเจรจารัฐของการผูกขาดทรัพยากรธรรมชาติ ในขณะเดียวกัน มีความตึงเครียดระหว่างชุมชนและสนับสนุนแนวคิดของวิธีการที่ซับซ้อนความสัมพันธ์ทางสังคมภายในชุมชนที่แท้จริง
ตามคำถาม อะไรคือความหมายของที่ดินและชุมชนแต่ละสังคมนักแสดงพยายามที่จะสร้างวิธีการที่พวกเขาสร้าง และผลกระทบของการก่อสร้าง ผลการวิจัยพบว่า รัฐไทย ความเคลื่อนไหวของสังคมและชุมชนสร้างป่าบงและโต้แย้งมากกว่าความหมาย ที่แตกต่างกันของ
ที่ดิน 351 ทรัพยากรและชุมชน ใจกลาง นักแสดงเหล่านี้เหมือนกับเห็นที่ดินและป่าไม้ในพื้นที่ดอนเป็นสำคัญและสนับสนุนชุมชนเข้ามา อย่างไรก็ตาม แต่ละสังคมมีการรับรู้ที่แตกต่างกันของนักแสดงทรัพยากรที่ดินและชุมชนขึ้นอยู่กับประสบการณ์ ความสนใจ และสถานการณ์ที่ต้องเผชิญพวกเขาพยายามที่จะสร้างและประกวดความหมายของทรัพยากรที่ดินและชุมชนผ่านวิธีการที่แตกต่างกัน . อิทธิพลจากวาทกรรมระดับโลกคุณค่าแผ่นดิน ในระดับนโยบายรัฐไทยเรียกร้องให้อนุรักษ์ป่า ในมือข้างหนึ่ง และอย่าง privatizes ที่ดินและทรัพยากรธรรมชาติ เพื่อให้แผ่นดินจะควบคุมได้ และสามารถผ่านกลไกตลาดในมืออื่น ๆในความเป็นจริงทั้งสองความหมายของที่ดินเป็นทรัพยากรการพัฒนาเศรษฐกิจและการอนุรักษ์ทรัพยากรที่ถูกสร้างโดยรัฐเพื่อเรียกร้องรัฐสิทธิเหนือที่ดินที่ถูกครอบครองโดยคนในท้องถิ่น นักแสดงทางธุรกิจ เช่น เกษตรกร องค์กรในประเทศและการเกี่ยวข้องในสินค้ากลุ่มเกษตร TNCs ยังเข้าร่วมในการสร้างความหมายของทรัพยากรที่ดิน โดยความร่วมมือของหน่วยงานของรัฐ นักแสดง ธุรกิจเหล่านี้ของที่ดินเป็นองค์ประกอบของการผลิตของโลกาภิวัตน์สินค้าเกษตร พวกเขามีความกังวลกับการใช้ประโยชน์ที่ดินในพื้นที่ห่างไกลมากกว่าสิทธิในที่ดินที่ดินและป่าไม้ของรัฐ การผูกประณามการเคลื่อนไหวของที่ดินและการจัดการทรัพยากรธรรมชาติ พวกเขาชี้ให้เห็นความผิดพลาดของรัฐ รองอธิบดีและข้อบกพร่องของพื้นที่คุ้มครองก่อตั้งโดยไม่นึกถึงประชาชนที่อาศัยอยู่ในพื้นที่ป่าและการใช้ . พวกเขาเรียกร้องให้รัฐบาลจัดสรรสิทธิตามกฎหมายที่ดิน ป่า คนสนับสนุนชุมชนและแนวทางการใช้ที่ดินอย่างยั่งยืนและการจัดการและสนับสนุนสิทธิมนุษยชน ส่วนใหญ่เหล่านี้การเคลื่อนไหวของทรัพยากรที่ดินเป็นองค์ประกอบขั้นพื้นฐานของวิถีชีวิตของผู้คนท้องถิ่นและสร้างความเข้มแข็งของชุมชนท้องถิ่น อย่างไรก็ตาม ในมุมมองของตนเอง การปฏิรูปที่ดินจะได้รับประโยชน์ไม่เพียง แต่คนระดับรากหญ้า แต่การเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจของประเทศโดยสิทธิตามกฎหมายที่ดิน ชุมชนสามารถอ้างจารีตประเพณีและบรรพบุรุษสิทธิที่ดินในชุมชนท้องถิ่นของตนเอง โดยยืนยันว่า พวกเขาได้อาศัยอยู่ในแผ่นดินก่อนที่ตั้งของพื้นที่คุ้มครอง สำหรับพวกเขา ไม่ว่าที่ดินเท่าไหร่ จะใช้เพื่อการอนุรักษ์ หรือพัฒนาเศรษฐกิจชาวบ้านที่อาศัยอยู่บนที่ดินที่สมควรได้รับสิทธิในการใช้ประโยชน์ที่ดินและพวกเขาได้รับการถ่ายทอดมาจากบรรพบุรุษ และพวกเขาต้องการเพื่อให้อยู่ได้
เธอ
ผ่านการก่อสร้างและ contestations มากกว่าความหมายของที่ดิน เพื่อสะท้อนให้เห็นถึง contestations ผ่านแนวคิดของชุมชนในหมู่นักแสดงกลุ่มนี้ผมเน้นที่การสร้างชุมชนการปฏิบัติเชิงกลยุทธ์ของทั้งสังคมและชุมชนวิจัยในการพัฒนาคนระดับรากหญ้าที่จะเจรจารัฐของการผูกขาดทรัพยากรธรรมชาติ ในขณะเดียวกัน มีความตึงเครียดระหว่างชุมชนและสนับสนุนแนวคิดของวิธีการที่ซับซ้อนความสัมพันธ์ทางสังคมภายในชุมชนที่แท้จริง
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- บางคำไอใช้ดิชินารี่แปล
- การเตรียมความพร้อมของการศึกษาไทย มีจุดมุ
- minute
- และรายได้สะสม
- Keywords:
- เขาไม่มีพ่อแม่
- Pity to me
- ช่วงนี้ฉันไม่ค่อยว่าง
- หล่อนจ้างเราทำงานที่ร้านของเธอเพื่อวีา
- eighteen female SD rats at postnatal day
- Emily Jean "Emma" Stone (born November 6
- รักตัวเองและคนอื่นมากขึ้น
- Out of love
- วันที่6ตุลาคม2014เป็นวันที่น่ากลัวของฉัน
- information security policy awareness is
- It's lovely here
- รูปอะไรFrom turkey
- ฉันอยากลองเย็ดต่ฉันกลัวเจ็บ
- stolz
- วันที่6ตุลาคม2014เป็นวันที่น่ากลัวของฉัน
- より最近では、ほぼ完成されている。
- Do anything
- mandarin
- เรียนหนัก
