By 1874, Bell's initial work on the

By 1874, Bell's initial work on the harmonic telegraph had entered a formative stage, with progress made both at his new Boston "laboratory" (a rented facility) and at his family home in Canada a big success.[N 15] While working that summer in Brantford, Bell experimented with a "phonautograph", a pen-like machine that could draw shapes of sound waves on smoked glass by tracing their vibrations. Bell thought it might be possible to generate undulating electrical currents that corresponded to sound waves.[68] Bell also thought that multiple metal reeds tuned to different frequencies like a harp would be able to convert the undulating currents back into sound. But he had no working model to demonstrate the feasibility of these ideas.[69]

In 1874, telegraph message traffic was rapidly expanding and in the words of Western Union President William Orton, had become "the nervous system of commerce". Orton had contracted with inventors Thomas Edison and Elisha Gray to find a way to send multiple telegraph messages on each telegraph line to avoid the great cost of constructing new lines.[70] When Bell mentioned to Gardiner Hubbard and Thomas Sanders that he was working on a method of sending multiple tones on a telegraph wire using a multi-reed device, the two wealthy patrons began to financially support Bell's experiments.[71] Patent matters would be handled by Hubbard's patent attorney, Anthony Pollok.[72]

In March 1875, Bell and Pollok visited the famous scientist Joseph Henry, who was then director of the Smithsonian Institution, and asked Henry's advice on the electrical multi-reed apparatus that Bell hoped would transmit the human voice by telegraph. Henry replied that Bell had "the germ of a great invention". When Bell said that he did not have the necessary knowledge, Henry replied, "Get it!" That declaration greatly encouraged Bell to keep trying, even though he did not have the equipment needed to continue his experiments, nor the ability to create a working model of his ideas. However, a chance meeting in 1874 between Bell and Thomas A. Watson, an experienced electrical designer and mechanic at the electrical machine shop of Charles Williams, changed all that.

With financial support from Sanders and Hubbard, Bell hired Thomas Watson as his assistant,[N 16] and the two of them experimented with acoustic telegraphy. On June 2, 1875, Watson accidentally plucked one of the reeds and Bell, at the receiving end of the wire, heard the overtones of the reed; overtones that would be necessary for transmitting speech. That demonstrated to Bell that only one reed or armature was necessary, not multiple reeds. This led to the "gallows" sound-powered telephone, which could transmit indistinct, voice-like sounds, but not clear speech.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โดย 1874 การทำงานครั้งแรกของเบลล์ในโทรเลขฮาร์โมนิได้เข้าสู่ขั้นตอนการก่อสร้างมีความคืบหน้าทั้งที่ใหม่บอสตันของเขา "ห้องปฏิบัติการ" (สิ่งอำนวยความสะดวกให้เช่า) และที่บ้านครอบครัวของเขาในประเทศแคนาดาเป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่. [N 15] ในขณะที่ทำงานที่ ฤดูร้อนในแบรนต์เบลล์ทดลองกับ "phonautograph" เครื่องเหมือนปากกาที่สามารถวาดรูปทรงของคลื่นเสียงบนกระจกรมควันโดยการติดตามการสั่นสะเทือนของพวกเขา เบลล์คิดว่ามันอาจจะเป็นไปได้ในการสร้างกระแสไฟฟ้าเป็นลูกคลื่นที่ตรงกับเสียงคลื่น. [68] เบลล์ยังคิดว่ากกโลหะหลายปรับความถี่แตกต่างกันเช่นพิณจะสามารถแปลงกระแสคลื่นกลับเข้ามาในเสียง แต่เขาไม่ได้มีรูปแบบการทำงานที่จะแสดงให้เห็นถึงความเป็นไปได้ของความคิดเหล่านี้. [69] ใน 1874, การจราจรข้อความโทรเลขได้รับการขยายตัวอย่างรวดเร็วและในคำพูดของเวสเทิร์นยูเนี่ยประธานาธิบดีวิลเลียมออร์ตันได้กลายเป็น "ระบบประสาทของการค้า" ออร์ตันได้ทำสัญญากับนักประดิษฐ์ Thomas Edison และเอลีชาสีเทาที่จะหาวิธีที่จะส่งข้อความโทรเลขหลายในแต่ละบรรทัดโทรเลขเพื่อหลีกเลี่ยงค่าใช้จ่ายที่ดีของการสร้างสายใหม่. [70] เมื่อเบลล์กล่าวถึงการ์ดิเนอฮับบาร์ดและโทมัสแซนเดอว่าเขากำลังทำงานอยู่บน วิธีการในการส่งเสียงหลายสายโทรเลขใช้อุปกรณ์หลายกกทั้งสองลูกค้าที่ร่ำรวยเริ่มที่จะสนับสนุนทางการเงินการทดลองของเบลล์. [71] เรื่องสิทธิบัตรจะได้รับการจัดการโดยทนายความสิทธิบัตรฮับบาร์ด, แอนโธนี Pollok. [72] ในมีนาคม 1875 เบลล์และ Pollok ไปเยี่ยมนักวิทยาศาสตร์ที่มีชื่อเสียงโจเซฟเฮนรี่ซึ่งเป็นผู้อำนวยการของสถาบัน Smithsonian และขอคำแนะนำของเฮนรี่ในเครื่องกกหลายไฟฟ้าที่เบลล์หวังว่าจะส่งเสียงของมนุษย์โดยโทรเลข เฮนรี่เบลล์ตอบว่ามี "จมูกของสิ่งประดิษฐ์ที่ดี" เมื่อเบลล์บอกว่าเขาไม่ได้มีความรู้ที่จำเป็นเฮนรี่ตอบว่า "Get it!" ประกาศที่ได้รับการสนับสนุนอย่างมากที่จะทำให้เบลล์พยายามแม้เขาจะไม่ได้มีอุปกรณ์ที่จำเป็นในการดำเนินการต่อการทดลองของเขาหรือความสามารถในการสร้างรูปแบบการทำงานของความคิดของเขา แต่มีโอกาสใน 1874 ระหว่างเบลล์และโทมัสเอวัตสันนักออกแบบที่มีประสบการณ์และไฟฟ้าช่างที่ร้านเครื่องไฟฟ้าของชาร์ลส์วิลเลียมส์, การเปลี่ยนแปลงทั้งหมดที่. ด้วยการสนับสนุนทางการเงินจากแซนเดอและฮับบาร์ด, เบลล์ได้รับการว่าจ้างโทมัสวัตสันเป็นผู้ช่วยของเขา [N 16] และสองของพวกเขาทดลองกับโทรเลขอะคูสติก เมื่อวันที่ 2 มิถุนายน 1875 วัตสันตั้งใจดึงหนึ่งในกกและเบลล์ที่สิ้นสุดการรับสายได้ยินหวือหวาของกก; หวือหวาที่จะเป็นสิ่งที่จำเป็นสำหรับการส่งคำพูด นั่นแสดงให้เห็นถึงเบลล์ว่ามีเพียงหนึ่งหรือกกกระดองเป็นสิ่งจำเป็นที่ไม่กกหลาย นี้นำไปสู่ ​​"ตะแลงแกง" เสียงโทรศัพท์ขับเคลื่อนซึ่งอาจส่งไม่ชัดเสียงเสียงเหมือน แต่ไม่ใช่คำพูดที่ชัดเจน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โดย 1874 , ระฆังเริ่มต้นทำงานประสานกันได้โทรเลขเข้าเวทีย่อย ที่มีความคืบหน้าทั้งในบอสตันใหม่ของเขา " ปฏิบัติการ " ( เช่าสถานที่ ) และที่บ้านของครอบครัวของเขาในแคนาดาประสบความสำเร็จใหญ่ [ N ] ในขณะที่ทำงานในช่วงฤดูร้อนที่ 15 ใน Brantford ระฆังทดลองด้วย " phonautograph ” ปากกาเหมือนเครื่องจักรที่สามารถวาดรูปทรงของคลื่นเสียงในกระจกรมควัน โดยการติดตามการสั่นสะเทือนของพวกเขาเบลคิดว่ามันอาจเป็นไปได้ที่จะสร้างลูกคลื่นกระแสไฟฟ้าที่ใช้คลื่นเสียง [ 68 ] เบลล์ก็คิดว่าหลายช่องความถี่ที่แตกต่างกัน เช่น โลหะ ไม้ดีดพิณจะสามารถแปลงลูกคลื่นกระแสกลับเข้าไปในเสียง แต่เขามีรูปแบบการทำงานที่แสดงให้เห็นถึงความเป็นไปได้ของความคิดเหล่านี้ . [ 69 ]

ใน 1874 ,โทรเลขข้อความการจราจรได้ขยายตัวอย่างรวดเร็ว และในคำพูดของเวสเทิร์น ยูเนี่ยน ประธานาธิบดีวิลเลียม ออร์ตัน ได้กลายเป็น " ระบบประสาทของพาณิชย์ " ออร์ตัน มีสัญญากับ โทมัส เอดิสัน นักประดิษฐ์ และ เอลิชา เกรย์หาทางส่งข้อความโทรเลขหลายในแต่ละสายโทรเลขเพื่อหลีกเลี่ยงค่าใช้จ่ายที่ยอดเยี่ยมของการสร้างเส้นใหม่[ 70 ] เมื่อระฆังบอก การ์ดิเนอร์ ฮับบาร์ด และ โทมัส แซนเดอร์ ที่เขาได้ทำงานในวิธีการของการส่งโทรเลขหลายโทนในลวดที่ใช้อุปกรณ์รีดหลายสองที่ร่ำรวยลูกค้าเริ่มที่จะสนับสนุนทางการเงินของเบลล์การทดลอง [ 71 ] สิทธิบัตร เรื่องจะถูกจัดการโดยฮับบาร์ดเป็นทนายความสิทธิบัตร แอนโทนี่ pollok [ 72 มีนาคม 1875 ]

,เบลล์และ pollok เยี่ยมนักวิทยาศาสตร์มีชื่อเสียง โจเซฟ เฮนรี่ ซึ่งตอนนั้นผู้อำนวยการสถาบันสมิธโซเนี่ยน และขอคำแนะนำจากเฮนรี่อยู่หลายเครื่องรีดไฟฟ้ากระดิ่งนั่นหวังว่าจะถ่ายทอดเสียงของมนุษย์โดยโทรเลข เฮนรี่ตอบระฆังมี " จมูกของการประดิษฐ์ที่ยอดเยี่ยม " เมื่อเบลล์กล่าวว่า เขาไม่ได้มีความรู้ที่จำเป็น เฮนรี่ตอบ " ได้รับมัน !" การส่งเสริมอย่างมาก เบลพยายาม แม้ว่าเขาจะไม่ได้มีอุปกรณ์ที่จำเป็นต่อการทดลองของเขา และความสามารถในการสร้างรูปแบบการทำงานของความคิดของเขา อย่างไรก็ตาม โอกาสในการประชุมระหว่าง เบล และ โทมัส เอ. วัตสัน 1874 , ไฟฟ้ามีประสบการณ์ออกแบบและช่างที่ร้านเครื่องไฟฟ้าของชาร์ลวิลเลียมส์ , การเปลี่ยนแปลงทั้งหมดที่ .

ด้วยการสนับสนุนทางการเงินจาก Sanders และ Hubbard , ระฆังจ้างโธมัส วัตสันเป็นผู้ช่วยของเขา [ 16 ] N และสองของพวกเขาทดลองกับทางโทรเลข . เมื่อวันที่ 2 มิถุนายน 2418 วัตสันเผลอดึงหนึ่งในพงหญ้าและระฆังที่สิ้นสุดการรับของลวด ได้ยินเสียงของรี้ด ; เสียงที่จำเป็นจะต้องใช้ในการถ่ายทอดเสียงที่แสดงให้เห็นเพียงหนึ่ง รีด หรือ ระฆัง กระดองเป็นไม่หลายเมือง นี้นำไปสู่ " แขวนคอ " เสียงขับเคลื่อนโทรศัพท์ ซึ่งสามารถถ่ายทอดเสียง , เสียงอย่างเสียง แต่ไม่ชัดครับ