This pilot study investigated the e

This pilot study investigated the effectiveness of Mindfulness-Based Cognitive Therapy (MBCT), a treatment combining mindfulness meditation and interventions taken from cognitive therapy, in patients suffering from chronic-recurrent depression. Currently symptomatic patients with at least three previous episodes of depression and a history of suicidal BDI-II score of at least 50% and a post-treatment BDI-II score of 13 or below, 6 out of the 16 participants randomized to MBCT were classed as responders, yielding a response rate of 37%. In contrast, in the TAU group, only 1 out of the 15 participants randomized into this group showed decreases in symptoms that would have fulfilled these criteria, yielding a rate of 6%. A χ2-test showed this difference to be significant, χ2 (N = 31) = 4.21, p = 0.04.

Analyses based on the per-protocol sample yielded response rates of 43% (6 out of 14 participants) in the MBCT group and 7% (1 out of 14) in the TAU group. As in the intention-to-treat analysis, a χ2-test showed this difference to be significant, χ2 (N = 28) = 4.76, p = 0.02.

Change in diagnostic status
We also analysed changes in numbers of participants who met criteria for a full episode of Major Depression as assessed by SCID interview conducted by assessors blind to treatment allocation. For these analyses, it is important to keep in mind that, as some of the participants did not meet full criteria for an episode of Major Depression at entry into the study, diagnostic status can reflect positive change, i.e., changes from diagnostic to non-diagnostic status, only in a subgroup of participants. Table 3 provides an overview of numbers of participants meeting full criteria for MDD at pre- and post-assessment. As all three of the participants who withdrew over the course of the study did not meet full criteria for diagnostic status at entry, the below analyses are based entirely on participants from the per-protocol sample. Of those who had met criteria for a full episode of depression at entry into the study, 7 out of 10 participants (70%) in the MBCT group did not meet criteria for a full episode of Major Depression at post-assessment, while this was the case for only 2 out of 11 participants (18%) in the TAU group, Fisher's Exact Test p = 0.03 ( Table 3).

Table 3.
Numbers of Participants meeting DSM-IV criteria for Major Depression at pre- and post-assessment in the MBCT (N = 14 completers) and TAU groups (N = 14 completers).
Post-assessment
MDD No MDD
Pre-Assessment MBCT MDD 3 7
No MDD 1 3
TAU MDD 9 2
No MDD 0 3
Note. MDD = major depressive disorder.

Table options
Change in suicidal ideation
Changes in suicidal ideation as assessed by self-reports on the screening items of the BSS were analysed using 2 (time: pre versus post) × 2 (group: MBCT versus TAU) repeated measures ANOVAs. Neither analyses in the intent-to-treat nor the per-protocol sample yielded significant effects (intent-to-treat sample: time × group interaction, F (1, 29) = 0.16, p = 0.50; per-protocol sample: time × group interaction, F (1, 26) = 0.52, p = 0.47). In the per-protocol sample, average BSS screening scores at pre- and post-assessment, respectively, were M = 2.21 (SD = 2.45) and M = 1.14 (SD = 1.79) in the MBCT group and M = 2.78 (SD = 2.08) and M = 2.42 (SD = 2.53) in the TAU group.

Discussion
The aim of this study was to conduct a preliminary randomized controlled trial to investigate whether MBCT can successfully reduce symptoms of depression in currently symptomatic patients who suffer from a protracted course of the disorder and in whom spontaneous recovery is relatively unlikely to occur. Previous RCTs had excluded such patients on the grounds that MBCT might be inappropriate unless patients were in remission or recovery; though there had been promising results from uncontrolled trials (Eisendrath et al., 2008; Finucane & Mercer, 2006; Kenny & Williams, 2007). Consistent with these studies, our results showed that treatment with MBCT significantly reduced self-reported symptoms of depression from severe to mild levels, while levels of depression remained unchanged in the group that received TAU only. Numbers of patients who met criteria for Major Depression decreased in the MBCT group but remained in the TAU group.

While the current study extends previous research by using a randomized controlled design and blind assessments, there are a number of limitations that need to be taken into account. First of all, and most importantly, this study is based on only a small sample of patients. Because of this, the study is potentially more vulnerable to spurious effects and generalizability of its findings is more uncertain. One potential difficulty that comes with small numbers is that randomization is more likely to fail to produce groups that are comparable in all important respects. The two groups here differed with regard to the proportion of participants classified as currently being in a full chronic episode of depression as compared to suffering from residual symptoms following a full episode. Because of this imbalance, it could be argued that part of the differential changes in symptoms found may be due to participants in the TAU group being less likely to show spontaneous recovery because of the more chronic nature of their depression. While this possibility cannot be completely ruled out, there are several points that speak against it. First, when length of current episode was used as a covariate in analyses of BDI-II changes, results remained significant. Second, previous research on chronic depression has demonstrated that, while diagnostic systems differentiate between chronic episodes of depression and recurrent depression without full inter-episode remission, these two forms share more similarities than there are differences between them in terms of clinical features and risk factors (McCullough et al., 2003). Consistent with this, the two groups in our study, although different in terms of numbers of those suffering from chronic episodes, did not differ in total length of time they had suffered from depression in their lifetime nor length of the last episode when ongoing residual symptoms were taken as part of the episode.

A second important limitation of the study is that the main findings regarding severity of depressive symptoms are based on self-reports, which are amenable to subjective biases. Ideally, these measures would have been complemented by observer-rated measures of symptom severity. However, while there was no such measure for symptom severity, the study did include structured interviews to assess diagnostic status before and after the treatment phase. Although comparisons of numbers of participants who qualified for a full diagnosis of depression were restricted because some of the participants did not meet full criteria for a diagnosis of Major Depression at pre-assessment, analyses yielded significant effects indicating stronger decreases in number of patients meeting full criteria in the MBCT group (70% no longer meeting diagnostic criteria) than in the TAU group (18%).

The current sample was characterized by a protracted course of the disorder and all of the participants had suffered from suicidal ideation in the past. Both established psychotherapeutic and pharmacological treatments have been found to fail to help a significant number of these patients. For example, in a large recent study of cognitive therapy for severe depression, where many of the patients included reported a recurrent or chronic course of the disorder, rates of response were 58% (DeRubeis et al., 2005). A large study investigating a treatment specifically designed for chronic depression, the Cognitive Behavioral-Analysis System of Psychotherapy (CBASP), found satisfactory responses after 16–20 sessions of individual therapy in 48% of patients, a rate that increased to 73% in those who received both CBASP treatment in addition to psychopharmacological treatment with the antidepressant nefazodone (Keller et al., 2000). Given the relatively low intensity of MBCT with only eight weekly sessions and the economic advantage of the treatment being delivered in groups, the rates of response found in our study can be judged as generally encouraging. Direct comparisons of rates of response between this and other studies need to take into account that the current study used a combined criterion requiring both severity levels below a certain threshold level and percentage change as compared to use of a threshold level only.

Despite the fact that, initially, the developers of MBCT had cautioned against its use in currently depressed patients, rates of attendance at classes and the data from participants' records of homework practice suggest that the treatment is both acceptable and manageable for this group. These data were in line with the clinical impressions from the classes. Because of their current symptoms, we had expected that patients would encounter more negative content during their meditations and one particular concern had been that, especially in the early stages of the treatment, participants might get easily overwhelmed by this negative content and find it more difficult to use the meditation techniques to their advantage. In cases where this seemed to be a problem, we offered participants the opportunity to choose their home practice more flexibly, and, when needed, to use practices that provided particularly tangible anchors for their attention such as sensations of the body during yoga stretches or the sensations of the breath during sitting meditations. Another variation offered to participants was to experiment, in sitting meditations, with opening their eyes at times when they found content to be overwhelming and to use this technique to approach difficult content in a stepwise manner. Clinical impressions suggested that only a small number of patients required and made use of these variations of the standard

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ศึกษานำร่องตรวจสอบประสิทธิผลของใช้สติรับรู้บำบัด (MBCT), รักษารวมสติสมาธิและการแทรกแซงจากการรักษาด้วยการรับรู้ ในผู้ป่วยทุกข์ทรมานจากโรคซึมเศร้าเรื้อรังเกิดซ้ำ ขณะนี้ผู้ป่วยอาการน้อยสามตอนก่อนหน้านี้โรคซึมเศร้าและประวัติคล้าย BDI II คะแนนอย่างน้อย 50% และการรักษาหลัง BDI-II คะแนน หรือต่ำกว่า 13, 6 จากผู้เข้าร่วม 16 randomized การ MBCT ถูก classed เป็น responders ผลผลิตอัตราการตอบสนองของ 37% ในทางตรงกันข้าม ในกลุ่มเต่า ลดเพียง 1 คน 15 randomized ในกลุ่มนี้พบในอาการที่จะได้ปฏิบัติตามเงื่อนไขเหล่านี้ ผลผลิตอัตรา 6% Χ2 การทดสอบแสดงให้เห็นความแตกต่างนี้จะมีนัยสำคัญ χ2 (N = 31) = 4.21, p = 0.04

ราคาพิเศษตอบสนอง 7% (1 ของ 14) ในกลุ่มเต่าและ 43% (6 จากทั้งหมด 14 คน) ในกลุ่ม MBCT ผลวิเคราะห์ตามตัวอย่างสำหรับแต่ละโพรโทคอ ในการตั้งใจรักษาวิเคราะห์ χ2 การทดสอบแสดงให้เห็นความแตกต่างนี้จะมีนัยสำคัญ χ2 (N = 28) = 4.76, p = 0.02 การ

เปลี่ยนแปลงสถานะวินิจฉัย
เรายัง analysed แปลงตัวเลขของผู้เรียนที่ตรงตามเงื่อนไขสำหรับตอนเต็มของภาวะซึมเศร้าที่สำคัญเป็นประเมิน โดยการสัมภาษณ์วทคร ดำเนิน โดยคนตาบอดกับการปันส่วนการรักษาประเมิน การวิเคราะห์เหล่านี้ เป็นสิ่งสำคัญโปรดจำไว้ว่า เป็นของผู้เรียนไม่ตรงกับเงื่อนไขทั้งหมดสำหรับตอนของสำคัญที่เข้าศึกษา วินิจฉัยสถานะสามารถสะท้อนเปลี่ยนแปลง เช่น การเปลี่ยนแปลงจากสถานะของการวินิจฉัยการวินิจฉัยไม่ เฉพาะในกลุ่มย่อยของผู้เรียน ตาราง 3 แสดงภาพรวมของหมายเลขของผู้เข้าร่วมประชุมครบเงื่อนไขที่ MDD ก่อน และหลังการประเมิน เป็นสามทั้งหมดของผู้เรียนที่ต้องถอนผ่านหลักสูตรของการศึกษาไม่ตรงกับเงื่อนไขทั้งหมดสำหรับวินิจฉัยสถานะรายการ ด้านล่างวิเคราะห์จะขึ้นอยู่กับผู้เข้าร่วมจากตัวอย่างสำหรับแต่ละโพรโทคอทั้งหมด ผู้ที่มีตรงตามเงื่อนไขสำหรับตอนเต็มของรายการในการศึกษา 7 จากทั้งหมด 10 คน (70%) ในกลุ่ม MBCT ไม่ตรงกับเงื่อนไขสำหรับตอนเต็มของสำคัญที่ประเมินหลัง ขณะนี้อยู่ในกรณีเฉพาะ 2 จาก 11 คน (18%) ในกลุ่มเต่า ทดสอบแน่นอนของ Fisher p = 0.03 (ตาราง 3) .

3 ตาราง
หมายเลขผู้เข้าร่วมประชุม DSM-IV เงื่อนไขสำหรับภาวะซึมเศร้าที่สำคัญก่อน และหลังการประเมินในการ MBCT (N = 14 completers) และกลุ่มเต่า (N = 14 completers)
ลงประเมิน
MDD MDD ไม่
MDD MBCT ก่อนประเมิน 3 7
No MDD 1 3
MDD เต่า 9 2
MDD ไม่ 0 3
หมายเหตุ MDD =สำคัญ depressive โรค

ตารางตัวเลือก
เปลี่ยนแปลงคล้าย ideation
เปลี่ยนแปลง ideation อยากฆ่าตัวตายเป็นประเมินโดยตนเองรายงานการคัดกรองสินค้าของ BSS ถูก analysed ใช้ 2 (เวลา: ก่อนเทียบกับไปรษณีย์) × 2 (กลุ่ม: MBCT เทียบกับเต่า) ซ้ำวัด ANOVAs ไม่วิเคราะห์ในการเจตนาการรักษาหรือตัวอย่างสำหรับแต่ละโพรโทคอผลลักษณะสำคัญ (ตัวอย่างเจตนารักษา: เวลากลุ่มการโต้ตอบ F (1, 29) = 0.16, p = 0.50 ตัวอย่างสำหรับแต่ละโพรโท: เวลากลุ่มการโต้ตอบ F (1, 26) = 0.52, p = 0.47) ในตัวอย่างสำหรับแต่ละโพรโทคอ BSS เฉลี่ยตรวจคะแนนที่ก่อนและหลังการประเมิน ตามลำดับ มี M = 2.21 (SD = 2.45) และ M = 1.14 (SD = 1.79) ในกลุ่ม MBCT และ M = 2.78 (SD = 2.08) และ M = 2.42 (SD = 2.53) ในเต่ากลุ่ม

สนทนา
จุดมุ่งหมายของการศึกษานี้ได้ทำการทดลองควบคุม randomized เบื้องต้นเพื่อตรวจสอบว่า MBCT สามารถลดอาการของภาวะซึมเศร้า ในผู้ป่วยขณะนี้อาการที่ทุกข์ทรมานจากโรคที่คอร์สยืดเยื้อ และที่อยู่เรียบร้อยแล้ว กู้คืนจะค่อนข้างไม่น่าจะเกิดขึ้น RCTs ก่อนหน้าได้แยกผู้ป่วยเช่นใน grounds ว่า MBCT อาจไม่เหมาะสมถ้าผู้ป่วยถูกปลดหรือกู้คืน แต่ ก็มีแนวโน้มผลจากทดลองแพงกว่า (Eisendrath et al., 2008 Finucane &เซ็ตต์ 2006 &เคนนีวิลเลียมส์ 2007) สอดคล้องกับการศึกษาเหล่านี้ ผลของเราแสดงให้เห็นว่า รักษา ด้วย MBCT ลดอาการซึมเศร้ารุนแรงระดับอ่อน จากรายงานด้วยตนเองในขณะที่ระดับของโรคซึมเศร้ายังคงไม่เปลี่ยนแปลงในกลุ่มที่ได้รับเต่าเท่านั้น จำนวนผู้ป่วยที่ตรงกับเงื่อนไขสำหรับภาวะซึมเศร้าที่สำคัญลดลงในกลุ่ม MBCT แต่ยังคงอยู่ในกลุ่มเต่า

ในขณะที่การศึกษาปัจจุบันขยายงานวิจัยก่อนหน้านี้โดย เป็น randomized ควบคุมออกแบบและประเมินคนตาบอด มีจำนวนจำกัดที่ต้องนำมาพิจารณา แรกของทั้งหมด และ สำคัญที่สุด การศึกษานี้จะขึ้นอยู่กับเฉพาะตัวอย่างขนาดเล็กของผู้ป่วย ด้วยเหตุนี้ การศึกษาเป็นผลปลอมอาจเสี่ยงมาก และ generalizability เป็นสิ่งไม่แน่นอนมากขึ้น หนึ่งเป็นไปได้ยากที่มาพร้อมกับตัวเลขขนาดเล็กเป็น randomization ที่เป็นแนวโน้มที่จะล้มเหลวในการผลิตเทียบเท่ากับทุกประการสำคัญ กลุ่มสองที่นี่แตกต่างตามสัดส่วนของผู้เรียนที่จำแนกเป็นปัจจุบันตอนเต็มเรื้อรังโรคซึมเศร้าเมื่อเทียบกับความทุกข์ทรมานจากอาการเหลือขั้นตอนเต็ม เนื่องจากความไม่สมดุลนี้ มันอาจจะโต้เถียงว่า เป็นส่วนหนึ่งของการเปลี่ยนแปลงส่วนอาการพบอาจจะเนื่องจากผู้เข้าร่วมในเต่ากลุ่มกำลังโน้มแสดงกู้อยู่เนื่องจาก มีลักษณะเรื้อรังมากขึ้นของภาวะซึมเศร้าของพวกเขา ขณะนี้เป็นไปได้ไม่สมบูรณ์ปกครองออก มีหลายจุดที่พูดกับมัน ครั้งแรก เมื่อความยาวของตอนปัจจุบันใช้เป็น covariate ในวิเคราะห์เปลี่ยนแปลง BDI II ผลลัพธ์ยังคงสำคัญ วิจัยสอง ก่อนหน้านี้โรคซึมเศร้าเรื้อรังได้สาธิตที่ ในขณะที่ระบบวินิจฉัยแยกความแตกต่างระหว่างตอนที่เรื้อรังของโรคซึมเศร้าและภาวะซึมเศร้าที่เกิดซ้ำไม่เต็มระหว่างตอนปลด แบบฟอร์มเหล่านี้สองใช้ร่วมกันเพิ่มเติมความคล้ายคลึงมากกว่าความแตกต่างระหว่างพวกเขาในแง่ของลักษณะทางคลินิกและปัจจัยเสี่ยง (McCullough et al., 2003) สอดคล้องกับนี้ กลุ่มสองในการศึกษาของเรา แม้แตกหมายเลขของผู้ที่ทุกข์ทรมานจากโรคตอน ได้ไม่แตกต่างกันในระยะเวลาที่พวกเขาได้รับความเดือดร้อนจากภาวะซึมเศร้าในชีวิตของพวกเขารวมหรือความยาวของตอนสุดท้ายเมื่ออาการอย่างต่อเนื่องเหลือถูกนำมาเป็นส่วนหนึ่งของตอน

สองที่สำคัญคือข้อจำกัดของการศึกษา ว่า ผลการวิจัยเกี่ยวกับความรุนแรงของอาการ depressive หลักอยู่ในตนเองรายงาน ซึ่งคล้อยตามการยอมตามอัตวิสัยตก ดาว มาตรการเหล่านี้จะถูกตู้ โดยอันดับนักการประเมินความรุนแรงของอาการ อย่างไรก็ตาม ในขณะที่มีไม่เช่นวัดความรุนแรงของอาการ การศึกษาไม่รวมโครงสร้างการสัมภาษณ์เพื่อประเมินสถานะวินิจฉัยก่อน และ หลังขั้นตอนการรักษา แม้ว่าการเปรียบเทียบจำนวนผู้เรียนที่มีคุณสมบัติสำหรับการวินิจฉัยเต็มของมีจำกัดเนื่องจากบางส่วนของผู้เข้าร่วมไม่ตรงกับเงื่อนไขทั้งหมดสำหรับการวินิจฉัยโรคซึมเศร้าหลักที่ประเมินก่อน วิเคราะห์หาผลกระทบสำคัญที่บ่งชี้แข็งแกร่งลดลงในจำนวนผู้ป่วยประชุมเกณฑ์เต็มรูปแบบในกลุ่ม MBCT (70% ไม่ประชุมเกณฑ์วินิจฉัย) มากกว่าในเต่าการจัดกลุ่ม (18%).

The ปัจจุบันอย่างถูกลักษณะตามหลักสูตรที่ยืดเยื้อของโรคนี้ และผู้เข้าร่วมทั้งหมดได้รับความเดือดร้อนจาก ideation อยากฆ่าตัวตายในอดีต ทั้งสองก่อตั้ง psychotherapeutic และ pharmacological พบไม่ช่วยจำนวนมากของผู้ป่วยเหล่านี้ ตัวอย่าง ในขนาดใหญ่การศึกษาล่าสุดของการรักษาด้วยการรับรู้ในภาวะซึมเศร้ารุนแรง การที่จำนวนมากของผู้ป่วยรวมรายงานหลักสูตรที่เกิดซ้ำ หรือเรื้อรังของโรคที่ อัตราการตอบสนองได้ 58% (DeRubeis et al., 2005) การศึกษาขนาดใหญ่การรักษาที่ออกแบบเฉพาะสำหรับโรคซึมเศร้าเรื้อรัง การรับรู้พฤติกรรมวิเคราะห์ระบบของจิตแพทย์ (CBASP), การตรวจสอบพบตอบพอเวลา 16 – 20 บำบัดแต่ละ 48% ของผู้ป่วย อัตราที่เพิ่มขึ้น 73% ในผู้ที่รับการรักษาทั้งสอง CBASP นอกจากรักษา psychopharmacological กับ nefazodone antidepressant (เคลเลอร์และ al., 2000) ความเข้มค่อนข้างต่ำของ MBCT กับรอบเฉพาะแปดสัปดาห์และประโยชน์ทางเศรษฐกิจของการรักษาที่จัดส่งในกลุ่ม อัตราการตอบสนองที่พบในการศึกษาของเราสามารถจะตัดสินโดยทั่วไปเป็นนิมิต เปรียบเทียบโดยตรงของอัตราการตอบสนองระหว่างนี้และการศึกษาอื่น ๆ ที่จำเป็นต้องคำนึงว่า การศึกษาปัจจุบันใช้เกณฑ์รวมทั้งระดับความรุนแรงด้านล่างระดับขีดจำกัดและเปอร์เซ็นต์แน่นอนการเปลี่ยนแปลงเมื่อเทียบกับขีดจำกัดการใช้ต้องใช้ระดับเท่านั้น

ทั้ง ๆ ที่ ตอน แรก นักพัฒนาของ MBCT ได้เตือนกับการใช้ในผู้ป่วยที่ตกต่ำในปัจจุบัน อัตราการเข้าเรียนและข้อมูลจากผู้เข้าร่วมการปฏิบัติการบ้านแนะนำว่า การรักษาเป็นที่ยอมรับ และจัดการสำหรับกลุ่มนี้ ข้อมูลเหล่านี้ได้ โดยแสดงผลทางคลินิกจากการเรียน เนื่องจากอาการปัจจุบัน เราได้คาดว่า ผู้ป่วยจะพบเนื้อหาเพิ่มเติมลบระหว่างสมาธิของพวกเขา และกังวลหนึ่งโดยเฉพาะได้ที่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในระยะแรก ๆ ของการรักษา ผู้เข้าร่วมได้รับจมอาจ โดยเนื้อหานี้ลบ และหายากจะใช้เทคนิคการทำสมาธิให้เป็นประโยชน์ ในกรณีนี้ดูเหมือนจะ มีปัญหา เรานำเสนอผู้เรียนโอกาสในการเลือกปฏิบัติที่บ้านของมันมากขึ้น และ เมื่อจำเป็น ใช้วิธีปฏิบัติที่ให้ไว้โดยเฉพาะ มีตัวตนทำเทียบในความสนใจเช่นสววรค์ของร่างกายระหว่างโยคะเหยียดหรือรู้สึกของลมหายใจในระหว่างนั่งสมาธิ เปลี่ยนแปลงอื่นที่เสนอให้ผู้เรียนได้ทดลองใช้ ในการนั่งสมาธิ มีการเปิดตาของพวกเขาในบางครั้งเมื่อพวกเขาพบเนื้อหาถูกครอบงำ และใช้เทคนิคนี้กับเนื้อหายากวิธีวิธี stepwise แสดงผลทางคลินิกแนะนำว่า เพียงจำนวนน้อยของผู้ป่วยที่จำเป็น และทำใช้ของเหล่านี้รูปแบบมาตรฐาน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นักบินนี้ศึกษาประสิทธิผลของการบำบัดทางปัญญาตามสติ ( mbct ) , การรวมสติสมาธิและการแทรกแซงนำจากการรักษา ในผู้ป่วยที่มีอาการกำเริบภาวะซึมเศร้าขณะนี้อาการผู้ป่วยอย่างน้อยสามตอนก่อนหน้านี้ของภาวะซึมเศร้าและประวัติของคะแนน bdi-ii ฆ่าตัวตายอย่างน้อย 50% และการ bdi-ii คะแนน 13 หรือต่ำกว่า 6 จาก 16 คนสุ่มให้ mbct เป็น classed เป็นบริการ ผลผลิต อัตราการตอบสนองของ 37 % ในทางตรงกันข้ามในกลุ่มเตา ,เพียง 1 ใน 15 คนสุ่มเข้ากลุ่มนี้พบการลดลงในอาการที่จะต้องปฏิบัติตามหลักเกณฑ์เหล่านี้ ผลผลิต อัตรา 6 เปอร์เซ็นต์ เป็นχ 2-test พบความแตกต่างนี้มีนัยสำคัญทางสถิติ χ 2 ( n = 31 ) = 4.21 , P = 0.04 .

วิเคราะห์บนพื้นฐานของโปรโตคอลตัวอย่างให้ผลการตอบสนองต่ออัตรา 43% ( 6 จาก 14 คน ) ในกลุ่ม mbct และ 7 % ( 1 ใน 14 ) ในกลุ่มเตา .ในความตั้งใจที่จะรักษา การวิเคราะห์ , χ 2-test พบความแตกต่างนี้มีนัยสำคัญทางสถิติ χ 2 ( n = 28 ) = 4.76 , p = 0.02


เราก็เปลี่ยนสถานะในการวินิจฉัย วิเคราะห์การเปลี่ยนแปลงตัวเลขของผู้เข้าร่วมที่ได้พบกับเกณฑ์เต็มตอนของภาวะซึมเศร้าที่ประเมินโดยสคิดการสัมภาษณ์โดย ผู้ตาบอด การจัดสรรงบประมาณ การวิเคราะห์เหล่านี้มันเป็นสิ่งสำคัญที่จะเก็บไว้ในใจว่าเป็นบางส่วนของผู้เข้าร่วมที่ไม่ได้เป็นไปตามเกณฑ์ที่เต็มรูปแบบสำหรับตอนของโรคซึมเศร้าที่เข้าศึกษา สถานภาพการวินิจฉัยสามารถสะท้อนให้เห็นการเปลี่ยนแปลงในเชิงบวกคือการเปลี่ยนแปลงจากการวินิจฉัยสถานะการวินิจฉัยไม่ใช่เฉพาะในกลุ่มย่อยของผู้เข้าร่วมตารางที่ 3 แสดงภาพรวมของตัวเลขของผู้เข้าร่วมประชุมเกณฑ์เต็มเต็มก่อน - การประเมินและการโพสต์ ขณะที่ทั้งสามของผู้ถอนเงินผ่านหลักสูตรการศึกษาไม่เป็นไปตามเกณฑ์การวินิจฉัยภาวะที่เต็มรูปแบบสำหรับรายการด้านล่างการวิเคราะห์ขึ้นอยู่ทั้งหมดเกี่ยวกับผู้เข้าร่วมจากต่อโปรโตคอลตัวอย่างของผู้ที่ได้พบกับเกณฑ์สำหรับตอนที่เต็มรูปแบบของภาวะซึมเศร้าที่เข้าศึกษา 7 ใน 10 คน ( 70% ) ในกลุ่ม mbct ไม่ตรงกับเกณฑ์สำหรับตอนที่เต็มรูปแบบของโรคซึมเศร้าในการประเมินโพสต์ ขณะนี้คดีเพียง 2 จาก 11 คน ( 18% ) ใน กลุ่มเตา Fisher ' s Exact Test p = 0.03 ( ตารางที่ 3 )


โต๊ะ 3ตัวเลขของผู้เข้าร่วมการประชุม dsm-iv เกณฑ์ในการประเมินภาวะซึมเศร้าก่อนและหลังใน mbct ( N = 14 completers ) และกลุ่มเตา ( N = 14 completers )


ไม่มีการประเมินโพสต์เต็มเต็มก่อนการประเมิน mbct MDD 3 7
3
เทาเต็มไม่เต็ม 1 9 2
0
ไม่เต็ม 3 หมายเหตุ เต็ม = โรคซึมเศร้า ตัวเลือกเปลี่ยนโต๊ะ



ในการฆ่าตัวตายการเปลี่ยนแปลงในความคิดฆ่าตัวตายตามที่ประเมินโดย self-reports ในการคัดเลือกสินค้าของสถานีฐานวิเคราะห์โดยใช้ 2 ( เวลาก่อนและหลัง ) × 2 ( กลุ่ม : mbct เมื่อเทียบกับเตา ) วัดซ้ำ anovas . หรือการวิเคราะห์ในความตั้งใจที่จะรักษาหรือต่อโปรโตคอลตัวอย่างให้ผลอย่างมีนัยสำคัญ ( เจตนาที่จะรักษาตัวอย่าง : เวลา×กลุ่มปฏิสัมพันธ์ , F ( 2 , 29 ) = 0.16 , p = 0.50 ; ต่อ ( ตัวอย่าง :เวลาปฏิกิริยา×กลุ่ม F ( 1 , 26 ) = 0.52 , p = 0.47 ) ในตัวอย่างต่อพิธีสารโดย RAP คะแนนก่อนและการประเมิน โพสต์ตามลำดับการคัดกรอง , M = 2.21 ( SD = 2.45 ) และ M = 1 ( SD = 1.79 ) ในกลุ่ม mbct และ M = 2.78 ( SD = 2.08 ) และ M = 2.42 ( SD = 2.53 ) ในกลุ่มเตา .

การอภิปรายจุดมุ่งหมายของการศึกษานี้คือ เพื่อทำการทดลองควบคุมแบบสุ่มเบื้องต้นเพื่อตรวจสอบว่า mbct เรียบร้อยแล้วสามารถลดอาการของภาวะซึมเศร้าในขณะนี้ผู้ป่วยอาการที่ประสบจากหลักสูตรที่ยืดเยื้อของความวุ่นวาย และยังกู้คืนที่ค่อนข้างไม่น่าเกิดขึ้นก่อนหน้านี้มีผู้ป่วยรวม RCTs ดังกล่าวในบริเวณที่ mbct อาจจะไม่เหมาะสมถ้าผู้ป่วยลดลงหรือฟื้นตัว แม้มีสัญญาผลลัพธ์จากการทดลองที่ไม่สามารถควบคุมได้ ( eisendrath et al . , 2008 ; ฟิเนอเคน&เมอร์เซอร์ , 2006 ; เคนนี่ &วิลเลียมส์ , 2007 ) สอดคล้องกับผลการศึกษาของผลของเราแสดงให้เห็นว่า การรักษาด้วย mbct ลดอาการของภาวะซึมเศร้าจาก self-reported รุนแรงระดับที่ไม่รุนแรง ในขณะที่ระดับของภาวะซึมเศร้ายังคงไม่เปลี่ยนแปลงในกลุ่มที่ได้รับเตาเท่านั้น ตัวเลขของผู้ป่วยที่พบเกณฑ์สำหรับโรคซึมเศร้าลดลงในกลุ่มที่ mbct แต่ยังคงอยู่ในกลุ่มเตา .

ในขณะที่การศึกษาปัจจุบันขยายการวิจัยก่อนหน้านี้โดยการใช้การประเมินผลการศึกษาควบคุมการออกแบบ และตาบอด มีข้อจำกัดที่ต้องนำมาพิจารณา ครั้งแรกของทั้งหมด และที่สำคัญที่สุด การศึกษานี้ได้อาศัยเพียงตัวอย่างเล็ก ๆของผู้ป่วย เพราะเหตุนี้การศึกษาความเสี่ยงมีแนวโน้มมากขึ้นเพื่อผลของการค้นพบและปลอม 1 มีความไม่แน่นอนมากขึ้น หนึ่งในปัญหาที่อาจเกิดขึ้นมาพร้อมกับตัวเลขขนาดเล็กที่ใช้มีแนวโน้มที่จะล้มเหลวในการผลิตกลุ่มที่เปรียบในประการที่สำคัญทั้งหมดสองกลุ่มนี้แตกต่างกันในเรื่องสัดส่วนของผู้จัดอยู่ในแบบเรื้อรังตอนของภาวะซึมเศร้าเมื่อเทียบกับทุกข์จากอาการต่อไปนี้ตอนเต็ม เพราะความไม่สมดุลนี้มันอาจจะแย้งว่า ส่วนหนึ่งของความแตกต่างการเปลี่ยนแปลงในอาการที่พบอาจเกิดจากผู้เข้าร่วมในกลุ่มร่วมกันเป็นโอกาสน้อยที่จะแสดงเวลาการกู้คืน เพราะธรรมชาติของภาวะซึมเศร้าเรื้อรังมากขึ้นของพวกเขา ในขณะที่เป็นไปได้นี้จะสมบูรณ์ กล่าวว่า มีหลายจุดที่พูดกับมัน ครั้งแรกเมื่อความยาวของตอน ปัจจุบันถูกใช้เป็นตัวแปรในการวิเคราะห์ bdi-ii เปลี่ยนแปลงผลลัพธ์ที่ยังคงความ ประการที่สอง การวิจัยก่อนหน้านี้เกี่ยวกับภาวะซึมเศร้าเรื้อรังได้ แสดงให้เห็นว่า ในขณะที่ระบบการวินิจฉัยแยกระหว่างตอนของภาวะซึมเศร้าและภาวะซึมเศร้าเรื้อรังที่เกิดขึ้นระหว่างตอนที่ 12 ไม่มีเต็ม ,ทั้งสองรูปแบบแบ่งปันความคล้ายคลึงกันมากกว่ามีความแตกต่างระหว่างพวกเขาในแง่ของลักษณะทางคลินิกและปัจจัยเสี่ยง ( ไทสัน et al . , 2003 ) สอดคล้องกับ สองกลุ่มในการศึกษาของเรา แม้ว่าจะแตกต่างกันในแง่ของตัวเลขของผู้ที่ทุกข์จากเอพเรื้อรังไม่แตกต่างกันในความยาวทั้งหมดของเวลาที่พวกเขาได้รับความเดือดร้อนจากภาวะซึมเศร้าของชีวิตหรือความยาวของตอนสุดท้ายเมื่ออาการอย่างต่อเนื่อง ได้รับการพิจารณาเป็นส่วนหนึ่งของตอน

ข้อจำกัดที่สำคัญที่สองของการศึกษาคือข้อมูลหลักเกี่ยวกับความรุนแรงของอาการของโรคซึมเศร้าจะขึ้นอยู่กับ self-reports ซึ่งจะซูฮกให้อคติอัตวิสัย . ใจกลางมาตรการเหล่านี้จะได้ครบครัน โดยสังเกตคะแนนมาตรการระดับความรุนแรงของอาการ อย่างไรก็ตาม ในขณะที่ไม่มีการวัดความรุนแรงของอาการจากการศึกษาทำโดยการสัมภาษณ์แบบมีโครงสร้าง เพื่อประเมินสถานภาพการวินิจฉัยรวม ก่อนและหลังขั้นตอนการรักษาถึงแม้ว่าการเปรียบเทียบตัวเลขของผู้ที่มีคุณสมบัติสำหรับการเต็มรูปแบบของความซึมเศร้า จำกัด เพราะบางส่วนของผู้เข้าร่วมไม่เป็นไปตามเกณฑ์ที่เต็มรูปแบบสำหรับการวินิจฉัยของโรคซึมเศร้าก่อนการประเมินการวิเคราะห์หาผลกระทบที่แข็งแกร่งในจำนวนผู้ป่วยลดลง ระบุประชุมเกณฑ์ทั้งหมดในกลุ่ม mbct ( 70% ไม่ประชุมเกณฑ์วินิจฉัย ) มากกว่าในกลุ่มเตา ( 18% ) .

ตัวอย่างในปัจจุบันเป็นลักษณะหลักสูตรที่ยืดเยื้อของความวุ่นวายและทั้งหมดของผู้ที่ได้รับความเดือดร้อนจากการฆ่าตัวตายในอดีต .ทั้งสร้างและรักษาจิตบำบัดเภสัชวิทยาได้ล้มเหลวที่จะช่วยให้จำนวนของผู้ป่วยเหล่านี้ ตัวอย่างเช่น ในการศึกษาล่าสุดของการบำบัดทางปัญญาขนาดใหญ่สำหรับภาวะซึมเศร้าที่รุนแรงที่มากมายของผู้ป่วยรวมรายงานกำเริบหรือหลักสูตรเรื้อรังของโรค อัตราการตอบสนองเป็น 58% ( derubeis et al . , 2005 )การศึกษาขนาดใหญ่ที่ออกแบบมาเฉพาะสำหรับการรักษาภาวะซึมเศร้าเรื้อรัง พฤติกรรมทางปัญญาในการวิเคราะห์ระบบของจิตบำบัด ( cbasp ) พบการตอบสนองที่น่าพอใจหลังจากที่ 16 – 20 ครั้งของการรักษาเฉพาะบุคคลใน 48 % ของผู้ป่วยอัตราที่เพิ่มขึ้นถึง 73% ในผู้ที่ได้รับการรักษา cbasp นอกจาก psychopharmacological การรักษาด้วย nefazodone antidepressant ( เคลเลอร์ et al . , 2000 ) ให้ความเข้มต่ำค่อนข้าง mbct ที่มีเพียงแปดครั้งทุกสัปดาห์และประโยชน์ทางเศรษฐกิจของการรักษาที่ถูกส่งมาอยู่ในกลุ่มอัตราการตอบสนองที่พบในการศึกษาของเรา สามารถตัดสินว่าเล็กทั่วไป โดยการเปรียบเทียบอัตราการตอบกลับระหว่างนี้และการศึกษาอื่น ๆ ต้องคำนึงถึงว่า การศึกษาในปัจจุบันใช้เกณฑ์รวมที่ต้องการทั้งระดับความรุนแรงด้านล่างบางเกณฑ์ระดับ และร้อยละของการเปลี่ยนแปลงเมื่อเทียบกับการใช้เกณฑ์ระดับเท่านั้น

แม้จะมีข้อเท็จจริงที่ว่าตอนแรกนักพัฒนาของ mbct ได้เตือนกับการใช้งานในขณะนี้ผู้ป่วยซึมเศร้า , อัตราเข้าร่วมชั้นเรียนในและข้อมูลจากผู้เข้าร่วม ' บันทึกการปฏิบัติการบ้านแนะนำว่า การรักษามีทั้งยอมรับและจัดการกลุ่มนี้ ข้อมูลเหล่านี้สอดคล้องกับผลทางคลินิกจากการเรียน เพราะอาการปัจจุบันของพวกเขาเราคาดหวังว่าผู้ป่วยจะพบมากลบเนื้อหาระหว่างสมาธิและหนึ่งโดยเฉพาะความกังวลได้ โดยเฉพาะในช่วงแรกของการรักษา ผู้เข้าร่วมจะได้รับได้อย่างง่ายดายอย่างแน่นอน โดยเนื้อหาเชิงลบนี้และพบว่ามันยากมากที่จะใช้เทคนิคการทำสมาธิเพื่อประโยชน์ของพวกเขา กรณีนี้ดูเหมือนจะเป็นปัญหาเราเสนอให้ผู้เข้าร่วมมีโอกาสที่จะเลือกปฏิบัติที่บ้านของพวกเขามีความยืดหยุ่นมากขึ้น และเมื่อต้องใช้วิธีปฏิบัติที่ให้โดยเฉพาะอย่างยิ่งเบรกที่จับต้องได้สำหรับความสนใจของพวกเขาเช่นความรู้สึกของร่างกายในขณะเหยียดโยคะหรือความรู้สึกของลมหายใจในระหว่างการนั่งสมาธิ . การเปลี่ยนแปลงอื่นเสนอให้ผู้เข้าร่วมการทดลองในการนั่งสมาธิ , ,เปิดดวงตาของพวกเขาในเวลาที่พวกเขาพบว่าเนื้อหาจะยุ่งยาก และต้องใช้เทคนิคนี้เพื่อเข้าถึงเนื้อหายากในลักษณะคน การแสดงผลทางคลินิก พบว่าเพียงจำนวนเล็ก ๆของผู้ป่วยที่ต้องการและใช้รูปแบบเหล่านี้ของมาตรฐาน