Many postharvest treatments have re

Many postharvest treatments have reported success in delaying
fruit ripening and senescence. One of these treatments is UV-C
irradiation. Exposure to low UV-C doses delayed ripening, chlorophyll
degradation and senescence of fresh produce, such as apples
(Hemmaty et al., 2007), tomatoes (Obande et al., 2011), broccoli
(Costa et al., 2006), strawberries (Pombo et al., 2009) and mangoes
(Gonzalez-Aguilar et al., 2001, 2007). Gonzalez-Aguilar et al. (2001,
2007) reported that UV-C treatment helped to improve the postharvest
quality of ‘Haden’ mango and ripe ‘Tommy Atkins’
mangoes, and suppressed decay symptoms. In our previous studies,
UV-C applied at 6.16 kJ m
2 reduced anthracnose disease in mango
cv. Chok-Anan, Tawai-Duan-Kaow, Keaw-Sawaey, and Fah-Lan
(Srepong et al., 2012). Similarly, Terao et al. (2014) reported that
UV-C applied at 2.5 kJ m
2 reduced the incidence of fruit rot in
mango cv. Tommy Atkins. The reduction of disease by UV-C irradiation
appears to occur through two different mechanisms: as a
direct germicidal effect on pathogens and as an indirect effect by
inducing defense mechanisms in the plant tissue (Mercier et al.,
2001). With respect to the indirect effect on fruit tissue, it was reported
that UV-C irradiation can stimulate the accumulation of
phytoalexins (Charles et al., 2008), PR-proteins (Pombo et al., 2011),
and the induction of enzymes associated with disease resistance,
such as PAL, POD, CHI, and GLU (Srepong et al., 2012).

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การรักษาหลังการเก็บเกี่ยวหลายคนได้รายงานความสำเร็จในการชะลอการสุกผลไม้และชราภาพ หนึ่งในการรักษาเหล่านี้เป็น UV-C
การฉายรังสี การสัมผัสกับปริมาณรังสี UV-C ต่ำล่าช้าสุก,
คลอโรฟิลการย่อยสลายและการเสื่อมสภาพของผักผลไม้สดเช่นแอปเปิ้ล
(Hemmaty et al., 2007), มะเขือเทศ (Obande et al., 2011), ผักชนิดหนึ่ง
(Costa et al., 2006) สตรอเบอร์รี่ (Pombo et al., 2009) และมะม่วง
(กอนซาเล-Aguilar et al., 2001, 2007) กอนซาเล-et al, อากีลาร์ (2001,
2007) รายงานว่าการรักษา UV-C
ช่วยในการปรับปรุงหลังการเก็บเกี่ยวที่มีคุณภาพของมะม่วง'Haden และสุก' ทอมมี่แอตกินส์
'มะม่วงและระงับอาการผุ ในการศึกษาก่อนหน้านี้ของเรา
UV-C นำไปใช้ที่ 6.16 กิโลจูลม. 2
โรคแอนแทรกโนลดลงในมะม่วงพันธุ์ โชคอนันต์, ถวาย-ด้วน-ขาว, แก้ว-Sawaey และฟ้าลาน
(Srepong et al., 2012) ในทำนองเดียวกัน Terao et al, (2014) รายงานว่า
UV-C นำไปใช้ที่ 2.5 กิโลจูลม. 2
ลดอุบัติการณ์ของเน่าผลไม้ในมะม่วงพันธุ์น้ำดอกไม้ ทอมมี่แอตกินส์ การลดลงของการเกิดโรคโดยการฉายรังสียูวีซีที่ดูเหมือนจะเกิดขึ้นผ่านสองกลไกที่แตกต่างกันเป็นผลกระทบโดยตรงต่อการฆ่าเชื้อโรคเชื้อโรคและในขณะที่ผลกระทบทางอ้อมจากการกระตุ้นให้เกิดกลไกการป้องกันในเนื้อเยื่อพืช(. Mercier, et al, 2001) ด้วยความเคารพต่อผลกระทบทางอ้อมต่อเนื้อเยื่อผลไม้ที่มีรายงานว่าการฉายรังสี UV-C สามารถกระตุ้นให้เกิดการสะสมของ phytoalexins (ชาร์ลส์ et al., 2008), PR-โปรตีน (Pombo et al., 2011) และการเหนี่ยวนำของเอนไซม์ ที่เกี่ยวข้องกับความต้านทานโรคเช่นPAL, POD, CHI และ GLU (Srepong et al., 2012)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มีรายงานความสำเร็จในการรักษาหลายหลังการเก็บเกี่ยวล่าช้า
ผลไม้สุกและชราภาพ หนึ่งของการรักษาเหล่านี้ คือ รังสียูวี ซี
การฉายรังสี การสัมผัสกับรังสียูวี ซีในปริมาณต่ำช้าสุก , การสลายตัวคลอโรฟิลล์
และการเสื่อมสภาพของผลิตผลสดเช่นแอปเปิ้ล
( hemmaty et al . , 2007 ) , มะเขือเทศ ( obande et al . , 2011 ) , คะน้า
( คอสตา et al . , 2006 ) สตรอเบอร์รี่ ( pombo et al . , 2009 ) และมะม่วง
( กอนซาเลซ อากีล่าร์ et al . , 2544 , 2550 ) กอนซาเลซ Aguilar et al . ( 2001 ,
2007 ) รายงานว่า รังสียูวี ซีรักษาช่วยปรับปรุงคุณภาพหลังการเก็บเกี่ยวของมะม่วง
' ฮาเดน ' และ ' Tommy Atkins '
มะม่วงสุกและยับยั้งอาการผุ ในการศึกษาก่อนหน้านี้
รังสียูวี ซีใช้ที่ 6.16 KJ M
ลดโรคแอนแทรคโนสในมะม่วง
2 พันธุ์ โชคอนันต์ถวายด้วนขาว , แก้วฟ้า , กับ , และ LAN
( srepong et al . ,2012 ) ในทํานองเดียวกัน terao et al . ( 2014 ) รายงานว่า รังสียูวี ซีใช้ 2.5 กิโลเมตร
2
ลดอุบัติการณ์ของผลไม้เน่าใน
มะม่วง ทอมมี่แอทคินส์ การลดลงของโรคโดยรังสียูวี ซีการฉายรังสี
ดูเหมือนจะเกิดขึ้นผ่านกลไกที่แตกต่างกันสอง : เป็นผลโดยตรงต่อเชื้อโรคและฆ่าเชื้อโรคในทางอ้อมโดย
กระตุ้นกลไกการป้องกันในเนื้อเยื่อพืช ( Mercier et al . ,
2001 )ด้วยความเคารพในทางอ้อมต่อเนื้อผลไม้ , มีรายงาน
การฉายรังสีรังสียูวี ซี สามารถกระตุ้นให้เกิดการสะสมของ
phytoalexins ( ชาร์ลส์ et al . , 2008 ) , โปรตีน PR ( pombo et al . , 2011 ) ,
และการเหนี่ยวนำเอนไซม์ที่เกี่ยวข้องกับความต้านทานโรค
เช่น PAL ฝักชี และ กลู ( srepong et al . , 2012 )