Long, long ago in a house that over

Long, long ago in a house that overlooked a beautiful garden lived a childless couple. They prayed to God every day to bless them with a child. One day they found that God had answered their prayer. They were at long last going to have a baby!
Their days passed in happiness but alas! the wife fell ill. She would eat nothing and the husband was worried that she would waste away. He tried to tempt her with many good things but she refused everything. “But you must eat something, my dear,” he begged her. “There is a herb called Rapunzel in the garden next door. I will feel better if I can eat that,” she said. The husband’s heart sank when he heard her. This garden was owned by a wicked witch who would let no one enter. But he loved his wife very much and so with a pounding heart, he decided to go into the garden at a time when the witch was away. One day, finding an appropriate time he went into the gar den. He had managed to pluck the herb but as he was about to leave, the wicked witch came back. “You thief! How dare you enter my garden?” she screamed. She threatened to put a curse on him. He fell at her feet and begged, “Please don’t curse me. If my wife doesn’t eat this herb, she will die. She is going to have a baby and is very ill.” The witch stopped to think awhile. “I will let you go on one condition. You will give me the baby after it’s born.” The poor man had no other way out but to agree.
He took the herb to his wife and miraculously she soon recovered and gave birth to a beautiful girl. But as per the agreement the witch came to take the baby away. She took Rapunzel—for that’s what she named her—far away and locked her in a high tower. The tower had no doors or stairs. There was only a window on top.
The only person whom Rapunzel ever saw was the wicked witch. Rapunzel grew up to become beautiful with pretty eyes, a beautiful voice, and her golden hair grew very, very long. All day long, when Rapunzel was alone, she would sing and weep.
Every day, the wicked witch came to the tower with food. She stood at the bottom of the tower and shouted. “Rapunzel! Rapunzel! Let your hair down!” Rapunzel would drop her long, braided hair through the window. The witch used the hair as a rope to climb into the tower.
One day, a handsome prince was passing by and heard her sing. He fell in love with her voice and unknown to all came to the tower every day to hear her sing. One day, the prince saw the witch climbing up the tower using Rapunzel’s hair.
The next day, the prince too called out to Rapunzel. “Let down your hair,” he said. The prince climbed to the top of the tower. After that, the prince came to meet Rapunzel every night.
Alas! the witch soon discovered the prince with Rapunzel. She pushed him from the tower onto a thorny bush, making him blind. She banished Rapunzel into the desert far away.
Many years passed. The blind prince wandered alone and finally reached the same desert. One day, he heard familiar voice singing. Following the sound he found her. They hugged each other in joy. Tears of happiness rolled down Rapuzel’s cheek. As the tears fell on the prince’s eyes, he regained his vision.
The prince took Rapunzel to his kingdom and they lived happily ever after.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ยาว นานมาแล้วในบ้านที่มองข้าม สวนสวยงามอยู่คู่หมัน พวกเขาอธิษฐานต่อพระเจ้าทุกวันอวยพรให้กับเด็ก วันหนึ่งพวกเขาพบว่า พระเจ้าได้ตอบคำอธิษฐานของพวกเขา พวกเขาได้ที่ล่าสุดกำลังจะมีลูกผ่านวันของพวกเขา ในความสุข แต่อนิจจา ภรรยาก็ป่วย เธอจะกินอะไร และสามีก็กังวลว่า เธอจะเสียเวลา เขาพยายามหลอกล่อเธอ ด้วยสิ่งที่ดี แต่เธอปฏิเสธทุกอย่าง "แต่คุณต้องกินอะไร รักของฉัน เขาขอร้องเธอ "มีสมุนไพรที่เรียกว่าราพันเซลในสวนประตูถัดไป เธอกล่าวว่า ฉันจะรู้สึกดีขึ้นถ้ากินที่ หัวใจของสามีจมลงเมื่อเขาได้ยินเสียงเธอ สวนนี้เป็นของแม่มดชั่วร้ายที่จะช่วยให้ไม่มีใครใส่ แต่เขารักภรรยามาก และ ด้วยหัวใจเต้น เขาเลยเข้าไปในสวนในเวลาเมื่อแม่มดถูกห่าง วันหนึ่ง การหาเวลาเหมาะสมที่เขาเดินเข้าไปในถ้ำ gar เขามีจัดการปลิดสมุนไพร แต่ขณะที่เขาจะออกจาก แม่มดชั่วร้ายกลับมา "ขโมยคุณ เธอกรีดร้องกล้าวันสวนของฉัน" เธอขู่ว่า จะนำคำสาปเขา เขาตกที่เท้าของเธอ และขอ ร้อง "โปรดอย่าแช่งฉัน ถ้าภรรยาไม่กินสมุนไพรนี้ เธอจะตาย เธอกำลังจะมีลูก และจะป่วยมาก" แม่มดหยุดคิดสักครู่ "ฉันจะให้คุณไปบนเงื่อนไขเดียวกัน คุณจะให้ทารกหลังจากที่มันเกิดขึ้น" คนยากจนไม่มีวิธีอื่น ๆ ออกแต่จะยอมรับได้เขาเอาสมุนไพรกับภรรยา และอัศจรรย์เธอเร็ว ๆ นี้กู้คืน และให้กำเนิดสาวสวย แต่ตามสัญญา แม่มดมาพาทารก เธอใช้ราพันเซล — ซึ่งเป็นสิ่งที่เธอชื่อเธอ — ห่าง และล็อคเธอในหอสูง ทาวเวอร์มีไม่มีประตูหรือบันได มีหน้าต่างแบบด้านบนแม่มดชั่วร้ายเพียงคนเดียวที่เคยเห็นราพันเซลได้ ราพันเซลเติบโตขึ้นจะกลายเป็นสวยตาสวย เสียงสวยงาม และผมสีทองของเธอเติบโตมาก ยาวมาก ตลอดทั้งวัน เมื่อราพันเซลคนเดียว เธอจะร้องเพลง และร้องทุกวัน แม่มดชั่วร้ายมาถึงหอกับอาหาร เธอยืนอยู่ที่ด้านล่างของหอคอย และตะโกน "ราพันเซล ราพันเซล ให้ผมของคุณลง" ราพันเซลต้องปล่อยผมยาว ลายถักของเธอผ่านทางหน้าต่าง แม่มดใช้ผมเป็นเชือกเพื่อปีนเข้าหอวันหนึ่ง เจ้าชายที่หล่อกำลังเดินผ่าน และได้ยินเธอร้องเพลง เขาตกหลุมรักเสียงของเธอ และไม่รู้จักทั้งหมดมาถึงหอทุกวันได้ยินเธอร้องเพลง วันหนึ่ง เจ้าชายเห็นแม่มดปีนขึ้นหอใช้ผมของราพันเซลในวันถัดไป เจ้าชายเกินไปเรียกราพันเซล เขากล่าวว่า "ให้ลงเส้นผมของคุณ เจ้าชายปีนขึ้นไปด้านบนสุดของหอคอย หลังจากนั้น เจ้าชายมาพบราพันเซลทุกคืนอนิจจา แม่มดเร็วค้นพบเจ้าชายกับราพันเซล เธอผลักเขาจากหอไปยังพุ่มไม้หนาม ทำให้เขาตาบอด เธอ banished ราพันเซลเป็นทะเลทรายห่างไกลหลายปีผ่านไป เจ้าชายตาบอดเดินตามลำพัง และในที่สุดก็ มาถึงทะเลทรายเหมือนกัน วันหนึ่ง เขาได้ยินเสียงที่คุ้นเคยร้องเพลง ต่อเสียง เขาพบเธอ พวกเขาทุกกอดกันในความสุข น้ำตาแห่งความสุขสะสมลงแก้มของ Rapuzel ขณะน้ำตาตกในสายตาของเจ้าชาย เขาคืนวิสัยทัศน์ของเขาเจ้าชายเอาราพันเซลไปอาณาจักรของเขา และพวกเขาอาศัยอยู่อย่างมีความสุขนิรันดร

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นานนานที่ผ่านมาในบ้านที่มองข้ามสวนสวยอาศัยอยู่เป็นคู่ไม่มีบุตร พวกเขาอธิษฐานต่อพระเจ้าทุกวันเพื่ออวยพรให้พวกเขากับเด็ก วันหนึ่งพวกเขาพบว่าพระเจ้าทรงตอบคำอธิษฐานของเขา พวกเขาได้ที่นานจะมีทารก!
วันของพวกเขาผ่านความสุข แต่อนิจจา! ภรรยาล้มป่วยลง เธอจะกินอะไรและสามีเป็นห่วงว่าเธอจะเสียออกไป เขาพยายามที่จะล่อใจของเธอกับสิ่งที่ดีมาก แต่เธอปฏิเสธทุกอย่าง " แต่คุณต้องกินสิ่งที่รักของฉัน" เขาขอร้องให้เธอ "มีสมุนไพรที่เรียกว่าราพันเซลในสวนประตูถัดไปคือ ฉันจะรู้สึกดีกว่าถ้าฉันสามารถกินว่า "เธอกล่าว หัวใจของสามีจมลงเมื่อเขาได้ยินเสียงของเธอ สวนแห่งนี้ได้รับการเป็นเจ้าของโดยแม่มดชั่วร้ายที่จะช่วยให้ไม่มีใครใส่ แต่เขารักภรรยาของเขาเป็นอย่างมากและอื่น ๆ ที่มีหัวใจห้ำหั่นเขาตัดสินใจที่จะเข้าไปในสวนได้ตลอดเวลาเมื่อแม่มดออกไป วันหนึ่งในการหาเวลาที่เหมาะสมเขาเดินเข้าไปในถ้ำ Gar เขามีการจัดการเพื่อดึงสมุนไพร แต่ในขณะที่เขากำลังจะออกจากที่แม่มดชั่วร้ายกลับมา "คุณขโมย! คุณกล้าวิธีใส่สวนของฉัน? "เธอกรีดร้อง เธอขู่ว่าจะนำคำสาปแช่งบนเขา ก็กราบลงที่เท้าของเธอและขอร้อง "กรุณาอย่าสาปแช่ง ถ้าภรรยาของฉันไม่กินผักนี้เธอจะตาย เธอกำลังจะมีลูกและป่วยมาก. "แม่มดหยุดคิดสักครู่ "ฉันจะให้คุณไปบนเงื่อนไขหนึ่ง คุณจะให้ฉันทารกหลังจากที่มันเกิด. "คนจนนั้นไม่มีวิธีอื่น ๆ ออกมา แต่จะเห็นด้วย.
เขาเอาสมุนไพรกับภรรยาของเขาอย่างน่าอัศจรรย์และเร็ว ๆ นี้เธอหายและให้กำเนิดสาวสวย แต่ตามสัญญาแม่มดมาพาทารกออกไป เธอเอาราพันเซลสำหรับนั่นคือสิ่งที่เธอตั้งชื่อตามชื่อของเธอที่อยู่ห่างไกลและล็อคของเธออยู่ในหอคอยสูง หอไม่มีประตูหรือบันได มีเพียงหน้าต่างด้านบนเป็น.
เพียงคนเดียวคนที่เคยเห็นราพันเซลเป็นแม่มดชั่วร้าย ราพันเซลโตขึ้นจะกลายเป็นที่สวยงามด้วยตาสวยเสียงที่สวยงามและผมสีทองของเธอเติบโตมากนานมาก ตลอดทั้งวันเมื่อราพันเซลเป็นคนเดียวที่เธอจะร้องเพลงและร้องไห้.
ทุกวันแม่มดชั่วร้ายมาถึงหอกับอาหาร เธอยืนอยู่ที่ด้านล่างของหอและตะโกน "ราพันเซล! ราพันเซล! ให้เส้นผมของคุณลง! "ราพันเซลจะลดลงผมยาวถักของเธอผ่านทางหน้าต่าง แม่มดใช้ผมเป็นเชือกปีนเข้าไปในหอ.
วันหนึ่งเจ้าชายที่หล่อเสด็จผ่านมาและได้ยินเธอร้องเพลง เขาตกหลุมรักกับเสียงของเธอและไม่รู้จักทั้งหมดมาถึงหอทุกวันจะได้ยินเธอร้องเพลง วันหนึ่งเจ้าชายเห็นแม่มดปีนขึ้นไปบนหอคอยโดยใช้เส้นผมของราพันเซล.
วันรุ่งขึ้นเจ้าชายที่เรียกว่ามากเกินไปออกไปราพันเซล "ให้ผมของคุณลง" เขากล่าว เจ้าชายปีนขึ้นไปด้านบนของหอ หลังจากนั้นเจ้าชายมาพบราพันเซลทุกคืน.
อนิจจา! แม่มดเร็ว ๆ นี้พบกับเจ้าชายราพันเซล เธอผลักเขาจากหอคอยบนพุ่มไม้หนามทำให้เขาตาบอด เธอเนรเทศราพันเซลเข้าไปในทะเลทรายห่างไกล.
หลายปีที่ผ่านมา เจ้าชายตาบอดเดินอยู่คนเดียวและในที่สุดก็มาถึงทะเลทรายเดียวกัน วันหนึ่งเขาได้ยินเสียงร้องเพลงเสียงที่คุ้นเคย ต่อไปนี้เสียงที่เขาพบเธอ พวกเขากอดกันในความสุข น้ำตาแห่งความสุขกลิ้งลงแก้มของ Rapuzel ในฐานะที่เป็นน้ำตาตกอยู่ในสายตาของเจ้าชายเขาคืนวิสัยทัศน์ของเขา.
เจ้าชายเอาราพันเซลในราชอาณาจักรของเขาและพวกเขาอาศัยอยู่อย่างมีความสุขหลังจากที่เคย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นานมาแล้วในบ้านที่ถูกมองข้าม สวนสวยอยู่คู่ไม่มีบุตร พวกเขาอธิษฐานกับพระเจ้าทุกวัน เพื่ออวยพรให้กับเด็ก วันหนึ่งพวกเขาพบว่าพระเจ้าทรงตอบคำอธิษฐานของเขา พวกเขาอยู่ที่ยาวสุดท้ายจะมีลูก !วันของพวกเขาผ่านในความสุข แต่อนิจจา ! ภรรยาล้มป่วย เธอจะกินอะไร และสามีก็กังวลว่าเธอจะต้องเสียไป เขาพยายามหลอกล่อเธอด้วยสิ่งดีๆ มากมาย แต่เธอปฏิเสธทุกอย่าง " แต่คุณต้องกินอะไร ที่รักของผม " เขาขอร้องเธอ " มีสมุนไพรเรียกราพันเซลในสวนข้างบ้าน ผมจะรู้สึกดีกว่านี้ ถ้าผมได้กินมัน " เธอกล่าว หัวใจของสามีจม เมื่อเขาได้ยินเสียงของเธอ สวนนี้เป็นเจ้าของโดยแม่มดชั่วร้ายที่ทำให้ไม่มีคนเข้ามา แต่เขารักภรรยาของเขามาก และดังนั้น ด้วยหัวใจที่เต้นรัว เขาตัดสินใจที่จะไปเข้าสวนเวลาที่แม่มดอยู่ วันหนึ่ง ในเวลาที่เหมาะสม เขาเข้าไปใน กาเดน . เขามีการจัดการเพื่อเก็บสมุนไพร แต่ขณะที่เขากำลังจะกลับ แม่มดกลับมาแล้ว " แก ! ไอ้หัวขโมย เจ้ากล้าเข้ามาสวนของฉัน " เธอตะโกน เธอขู่จะสาปเขา เขาก้มลงที่เท้าของเธอและอ้อนวอน " ได้โปรดอย่าแช่งฉัน ถ้าเมียไม่กินสมุนไพรนี้ เธอจะตาย เธอกำลังจะคลอดลูก และป่วยมาก . . . " แม่มดหยุดคิดชั่วขณะหนึ่ง " ข้าจะให้เจ้าไป แต่มีข้อแม้ คุณจะให้ลูกหลังเกิด " คนจนก็ไม่มีวิธีอื่นแล้วแต่ตกลงเขาเอาสมุนไพรไปภรรยาของเขาน่าอัศจรรย์เธอเร็ว ๆนี้แล้ว และมีลูกสาวที่สวยมาก แต่ตามข้อตกลงแม่มดมาเอาลูกไป เธอเอาราพันเซลมาว่าเธอชื่อ นางไปไกล แล้วขังเธอไว้ในหอคอยสูง หอไม่มีประตูหรือบันได มีเพียงหน้าต่างด้านบนคนเดียวที่เคยเห็นคือราพันเซลแม่มด ชั่วร้าย ราพันเซลโตแล้วสวยกับดวงตาสวย เสียงสวย และเส้นผมสีทองของเธอโตขึ้นมาก ยาวมาก ตลอดทั้งวัน เมื่อราพันเซลอยู่คนเดียว เธอจะร้องและร้องไห้ทุก ๆวัน แม่มดมาหอด้วยอาหาร เธอยืนอยู่ที่ด้านล่างของหอคอย และตะโกน " ราพันเซล ! ราพันเซล ! ปล่อยผมของคุณลง " ราพันเซลจะปล่อยเธอยาว ถักเปียผมผ่านทางหน้าต่าง แม่มดใช้ผมเป็นเชือกปีนเข้าไปในหอคอยวันหนึ่งเจ้าชายรูปงามผ่านมาได้ยินเธอร้องเพลง เขาหลงรักเสียงของเธอและไม่รู้จักมาหาหอทุกวันได้ยินเธอร้องเพลง วันหนึ่ง เจ้าชายเห็นแม่มดปีนขึ้นหอใช้ Rapunzel ของเส้นผมวันต่อมา เจ้าชายเรียกให้ราพันเซล " ปล่อยผมลง " เขากล่าว เจ้าชายปีนขึ้นไปบนยอดหอคอย หลังจากนั้น เจ้าชายมาหาราพันเซลทุกๆคืนอนิจจา ! แม่มด เร็ว ๆนี้พบเจ้าชายกับราพันเซล เธอผลักเขาจากหอไปยังพุ่มหนาม ทำให้เขามองไม่เห็น เธอถูกเนรเทศ ราพันเซลเป็นทะเลทรายที่ห่างไกลหลายปีผ่าน เจ้าชายตาบอดเดินคนเดียว และสุดท้ายถึงทะเลทรายเหมือนกัน วันหนึ่งเขาได้ยินเสียงที่คุ้นเคยร้อง ตามเสียงที่เขาเจอเธอ พวกเขากอดกันในความสุข น้ำตาของความสุขกลิ้งลง rapuzel ของแก้ม ขณะที่น้ำตาหล่นลงบนองค์ตา เขานำวิสัยทัศน์ของเขาเจ้าชายพาราพันเซลให้อาณาจักรของเขาและพวกเขาอาศัยอยู่อย่างมีความสุขหลังจากที่เคย