the most important day I remember i

the most important day I remember in all my life is the one on which my teacher, Anne Mansfield Sullivan, came to me. I am filled with wonder when I consider the immeasurable contrast between the two lives which it connects. It was the third of march,1887,three months before I was seven years old.The morning after my teacher came,she led me into her
room and gave me a doll.When I had played with it a little while,Miss Sullivan slowly spelled into my hand the word "d-o-l-l."I was at once interested in this finger play and tried to imitate it.When I finally succeeded in making the letters correctly,Iwas filled with childish pleasure and pride. Running downstairs to my mother,I held up my hand and made the letters for "doll." I did not know that I was spelling a word or even that words existed;I simply made my fingers go in monkey like imitation. In the day that followed,I learned to spell in this uncomprehending way many word,among them "pin," "hat." "cup." and a few verbs like "sit." "stand." and "walk." but my teacher has been with me serveral weeks before I understood that everything at a name.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วันสำคัญที่สุดที่ผมจำได้ว่า ในชีวิตของฉันเป็นหนึ่งซึ่งครูของฉัน แอนน์ Mansfield ซัลลิแวน มาให้ฉัน ฉันกำลังข้องใจเมื่อพิจารณาความคมชัดนี่ระหว่างชีวิตสองซึ่งมันเชื่อมต่อ ได้ที่สามของเดือนมีนาคม 1887, 3 เดือนก่อนผม 7 ปีตอนเช้าหลังจากครูของฉันมา เธอนำฉันเป็นของเธอห้อง และให้ผมตุ๊กตาเมื่อผมได้เล่นกับเล็กน้อยขณะ แวนนางสาวช้าสะกดเป็นมือคำ "d-o-l-l"ครั้งมีความสนใจในการเล่นนิ้วมือนี้ และพยายามที่จะเลียนแบบก็เมื่อฉันในที่สุดความสำเร็จในการทำตัวอักษรให้ถูกต้อง คนพิการเต็มไป ด้วยความสุขพูดแบบเด็กและความภาคภูมิใจ ใช้ข้าวสารกับแม่ของฉัน ฉันจัดค่ามือ และทำจดหมายสำหรับ "ตุ๊กตา" ฉันไม่ได้รู้ว่า ฉันมีการสะกดคำ หรือแม้แต่คำเดิม ก็ทำนิ้วมือไปในลิงเช่นเทียม ในวันที่ตาม ฉันเรียนรู้สะกดวิธีนี้ uncomprehending หลายคำ ในหมู่พวกเขา "รหัส "หาดใหญ่" "คัพ" และคำกริยากี่คน "นั่ง" "ขาขึ้น" และ "เดิน" แต่ครูของฉันแล้วกับ serveral สัปดาห์ก่อนใช่แล้วทุกอย่างที่ชื่อ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วันที่สำคัญที่สุดผมจำได้ว่าในทุกชีวิตของฉันเป็นหนึ่งที่ครูของฉัน, แอนน์แมนส์ซัลลิแวนมาให้ฉัน ฉันกำลังเต็มไปด้วยความแปลกใจเมื่อผมคิดว่ามีความคมชัดมากมายระหว่างสองชีวิตที่มันเชื่อมต่อ มันเป็นหนึ่งในสามของเดือนมีนาคม 1887 สามเดือนก่อนผมเป็นเจ็ดปีตอนเช้า old.The หลังจากครูของฉันมาเธอทำให้ฉันเป็นของเธอ
ห้องพักและให้ฉัน doll.When ผมเคยเล่นกับมันหน่อยซัลลิแวนนางสาวช้า สะกดไว้ในมือของฉันคำว่า "ตุ๊กตา." ผมเป็นที่สนใจในการเล่นครั้งเดียวนิ้วนี้และพยายามที่จะเลียนแบบมันเมื่อในที่สุดผมก็ประสบความสำเร็จในการทำให้ตัวอักษรอย่างถูกต้อง iwas เต็มไปด้วยความสุขและความภาคภูมิใจหน่อมแน้ม วิ่งลงมาชั้นล่างกับแม่ของฉันฉันจับมือของฉันและทำให้ตัวอักษรสำหรับ "ตุ๊กตา". ผมไม่ทราบว่าผมสะกดคำหรือแม้กระทั่งว่าคำพูดมีอยู่ผมก็ทำมือของฉันไปเหมือนลิงเลียนแบบ ในวันที่ตามผมได้เรียนรู้ที่จะสะกดในทางที่ไม่เข้าใจคำนี้หลายคนในหมู่พวกเขา "ขา" "หมวก". "ถ้วย". และคำกริยาน้อยเช่น "นั่ง". "ยืน". และ "เดิน". แต่ครูของฉันได้รับกับฉัน serveral สัปดาห์ก่อนผมเข้าใจว่าทุกอย่างที่ชื่อ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วันที่สำคัญที่สุดในชีวิตของผม ผมจำได้ว่าเป็นหนึ่งที่ครู แอน แมนส์ฟิลด์ ซัลลิแวน มาหาฉัน ฉันเต็มไปด้วยสงสัยเมื่อพิจารณาความแตกต่างมากมายระหว่างสองชีวิตที่เชื่อมต่อ . มันเป็นส่วนที่สามของเดือนมีนาคม , 1887 , 3 เดือน ก่อน 7 ขวบ ตอนเช้าหลังจากครูของฉันมา เธอพาฉันเข้าไปในห้องของเธอ
และมอบตุ๊กตาเมื่อฉันได้เล่นกับมันสักพัก คุณซัลลิแวนค่อยๆสะกดไว้ในมือของผม คำว่า " d-o-l-l. " ผมทันทีสนใจนิ้วเล่นและพยายามที่จะเลียนแบบได้ เมื่อในที่สุดผมก็ทำให้ตัวอักษรอย่างถูกต้องฉันเต็มไปด้วยความสุขแบบเด็กๆ และความภาคภูมิใจ วิ่งลงไปข้างล่างกับแม่ของฉัน ฉันยกมือขึ้นและทำจดหมายให้ " ตุ๊กตา" ฉันไม่รู้ว่าฉันสักคำ หรือแม้แต่คำเดิมสะกด ฉันทำเพียงแค่นิ้วมือเข้าไปลิงชอบเลียนแบบ ในวันต่อมา ผมได้เรียนรู้ที่จะสะกดในวิธีนี้ uncomprehending คำหลายในหมู่พวกเขา " เข็ม " , " หมวก " ถ้วย " " และไม่กี่คำเช่น " นั่ง " " ยืน " และ " เดิน " แต่ครูของฉันได้รับกับฉัน serveral สัปดาห์ก่อนผมก็เข้าใจทุกอย่าง ที่ ชื่อ