The narrator never speaks or writes

The narrator never speaks or writes as an individual, never uses the pronoun “I,” always speaks as “we.” As representative of the townspeople, the narrator feels a compulsion to tell the story of a woman who represents something important to the community. Black voices are excluded from this collective voice as it speaks out of old and new generations. Colonel Sartoris’s antebellum generation is succeeded by one with “modern ideas”: “Thus, she passed from generation to generation.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โปรแกรมผู้บรรยายไม่เคยพูด หรือเขียนเป็นบุคคล ใช้คำสรรพนามไม่เคย "ผม พูดเป็น"เรา "เสมอ เป็นตัวแทนของการ townspeople เล่ารู้สึกบีบบังคับเพื่อบอกเรื่องราวของผู้หญิงที่แสดงถึงสิ่งที่สำคัญต่อสังคม สีดำเสียงจะถูกแยกออกจากเสียงนี้รวมขณะที่มันพูดออกเก่า และรุ่นใหม่ รุ่น antebellum พัน Sartoris จะประสบความสำเร็จ โดยมี "ความคิดทันสมัย": "ดังนั้น เธอส่งผ่านจากรุ่นสู่รุ่น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บรรยายไม่เคยพูดหรือเขียนเป็นรายบุคคลไม่เคยใช้สรรพนาม "ฉัน" มักจะพูดว่า "เรา." ในฐานะตัวแทนของชาวเมืองผู้บรรยายความรู้สึกบังคับเพื่อบอกเล่าเรื่องราวของผู้หญิงคนหนึ่งที่เป็นตัวแทนของสิ่งที่สำคัญต่อชุมชน . เสียงสีดำได้รับการยกเว้นจากเสียงส่วนรวมนี้มันพูดออกมาของคนรุ่นเก่าและใหม่ รุ่นกลางเมืองพันเอก Sartoris จะประสบความสำเร็จโดยเป็นหนึ่งเดียวกับ "ความคิดที่ทันสมัย​​": "ดังนั้นเธอส่งผ่านจากรุ่นสู่รุ่น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เล่าเรื่องที่ไม่เคยพูดหรือเขียนเป็นแต่ละคน ไม่เคยใช้สรรพนาม " ผม " มักจะพูด " เรา " ในฐานะตัวแทนของชาวเมือง ผู้บรรยายรู้สึกบังคับเพื่อบอกเล่าเรื่องราวของผู้หญิงที่เป็นสิ่งสำคัญเพื่อชุมชน เสียงสีดำจะถูกแยกออกจากเสียงส่วนรวม มันพูดออกเก่า และคนรุ่นใหม่ยุคสงครามกลางเมืองผู้พัน sartoris ก็ประสบความสำเร็จ โดยมี " ความคิด " สมัยใหม่ " ดังนั้นเธอส่งผ่านจากรุ่นสู่รุ่น