After the Norman conquest of Englan

After the Norman conquest of England, the written form of the Anglo-Saxon language continued in some monasteries but few literary works are known from this period.[citation needed] Under the influence of the new aristocracy, Law French became the standard language of courts, parliament, and polite society.

As the invaders integrated, their language and literature mingled with that of the natives. The Norman dialects of the ruling classes became Anglo-Norman, and Anglo-Saxon underwent a gradual transition into Middle English. Political power was no longer in English hands, so the West Saxon literary language had no more influence than any other dialect. Middle English literature is written, then, in the many dialects that correspond to the history, culture, and background of the individual writers.

While Anglo-Norman or Latin was preferred for high culture and administration, English literature by no means died out, and a number of important works illustrate the development of the language. Around the turn of the thirteenth century, Layamon wrote his Brut, based on Wace's twelfth century Anglo-Norman epic of the same name. Layamon's language is recognisably Middle English, though his prosody shows a strong Anglo-Saxon influence remaining.

Other transitional works were preserved as popular entertainment, including a variety of romances and lyrics. With time, the English language regained prestige, and in 1362 it replaced French and Latin in Parliament and courts of law. Early examples of Middle English literature are the Ormulum and Havelock the Dane.

The Mercian dialect thrived between the 8th and 13th centuries and was referred to by John Trevisa, writing in 1387:[1]

"For men of the est with men of the west, as it were undir the same partie of hevene, acordeth more in sownynge of speche than men of the north with men of the south, therfore it is that Mercii, that beeth men of myddel Engelond, as it were parteners of the endes, understondeth better the side langages, northerne and southerne, than northerne and southerne understondeth either other…

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หลังจากพิชิตนอร์แมนของอังกฤษ แบบเขียนภาษาชาวแองโกลเนื่องในพระราชวงศ์บาง แต่วรรณกรรมที่ไม่ทราบว่าจากระยะนี้ [อ้างจำเป็น] ภายใต้อิทธิพลของชนชั้นสูงใหม่ กฎหมายฝรั่งเศสกลายเป็น ภาษามาตรฐาน รัฐสภา และสังคมสุภาพเป็นผู้รุกรานรวม ภาษาและวรรณกรรมของพวกเขาเข้ากับของชาวบ้าน ภาษานอร์แมนของชนชั้นปกครองกลายเป็น Anglo-Norman และชาวแองโกลผ่านช่วงการเปลี่ยนภาพค่อย ๆ เป็นกลางภาษาอังกฤษ อำนาจทางการเมืองมากไม่ในมือภาษาอังกฤษ ภาษาวรรณกรรมตะวันตกแซกมีอิทธิพลไม่เพิ่มเติมกว่าภาษาอื่น ๆ ขึ้น วรรณคดีภาษาอังกฤษกลางเขียน แล้ว ในสำเนียงต่าง ๆ ที่สอดคล้องกับประวัติศาสตร์ วัฒนธรรม และพื้นหลังของนักเขียนแต่ละในขณะที่ Anglo-Norman หรือละตินต้องการวัฒนธรรมและการจัดการ วรรณคดีอังกฤษเสียชีวิตโดยไม่ออก และจำนวนของงานที่สำคัญที่แสดงการพัฒนาของภาษา รอบเปิดของสงคราม Layamon เขียน Brut ของเขา อิงมหากาพย์ Anglo-Norman ศตวรรษที่สิบสองของ Wace ชื่อเดียวกัน นอกจากนี้ของ Layamon ภาษา recognisably เป็นภาษาอังกฤษกลาง ว่า prosody เขาแสดงเหลือชาวแองโกลอิทธิพลที่แข็งแกร่งงานอื่น ๆ เปลี่ยนแปลงถูกเก็บรักษาไว้เป็นความบันเทิงยอดนิยม รวม romances และเนื้อเพลง ด้วยเวลา ภาษาอังกฤษงยนต์เพรสทีจ และกบฏ มันแทนฝรั่งเศสและละตินในรัฐสภาและศาล ตัวอย่างต้นวรรณคดีภาษาอังกฤษยุคกลางเช่น Ormulum และ Havelock ที่ชาวเดนมาร์กThe Mercian dialect thrived between the 8th and 13th centuries and was referred to by John Trevisa, writing in 1387:[1]"For men of the est with men of the west, as it were undir the same partie of hevene, acordeth more in sownynge of speche than men of the north with men of the south, therfore it is that Mercii, that beeth men of myddel Engelond, as it were parteners of the endes, understondeth better the side langages, northerne and southerne, than northerne and southerne understondeth either other…

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หลังจากชัยชนะของนอร์แมนของอังกฤษรูปแบบการเขียนของภาษาแองโกลแซกซอนอย่างต่อเนื่องในพระราชวงศ์บางส่วน แต่ไม่กี่งานวรรณกรรมเป็นที่รู้จักกันจากช่วงเวลานี้. [อ้างจำเป็น] ภายใต้อิทธิพลของขุนนางใหม่, กฎหมายฝรั่งเศสกลายเป็นภาษามาตรฐานของศาล รัฐสภาและสังคมสุภาพ. ในฐานะที่เป็นผู้บุกรุกแบบบูรณาการภาษาและวรรณกรรมของพวกเขาผสมกับที่ของชาวพื้นเมือง ภาษานอร์แมนของชนชั้นปกครองกลายเป็นแองโกลนอร์แมนและแองโกลแซกซอนรับการเปลี่ยนแปลงอย่างค่อยเป็นค่อยไปเข้ากลางภาษาอังกฤษ อำนาจทางการเมืองก็ไม่ได้อยู่ในมือของภาษาอังกฤษเพื่อให้ชาวตะวันตกวรรณกรรมภาษามีอิทธิพลไม่มากไปกว่าภาษาอื่น ๆ วรรณคดีอังกฤษกลางมีคำเขียนไว้แล้วในหลายท้องถิ่นที่สอดคล้องกับประวัติศาสตร์วัฒนธรรมและพื้นหลังของนักเขียนแต่ละคน. ในขณะที่แองโกลนอร์แมนหรือภาษาละตินที่แนะนำสำหรับวัฒนธรรมชั้นสูงและการบริหารวรรณคดีอังกฤษโดยไม่เสียชีวิตออกและ จำนวนของผลงานที่สำคัญแสดงให้เห็นถึงการพัฒนาของภาษา รอบศตวรรษที่สิบสาม Layamon เขียน Brut บนพื้นฐานของ Wace ของศตวรรษที่สิบสองแองโกลนอร์แมนมหากาพย์ที่มีชื่อเดียวกัน ภาษา Layamon เป็นวัยวุฒิภาษาอังกฤษยุคกลางแม้ว่าฉันทลักษณ์ของเขาแสดงให้เห็นถึงอิทธิพลที่แข็งแกร่งแองโกลแซกซอนที่เหลือ. ผลงานในช่วงการเปลี่ยนแปลงอื่น ๆ ที่ถูกเก็บรักษาไว้เป็นความบันเทิงที่นิยมรวมทั้งความหลากหลายของความรักและเนื้อเพลง กับเวลาที่เป็นภาษาอังกฤษคืนศักดิ์ศรีและใน 1362 มันถูกแทนที่ด้วยภาษาฝรั่งเศสและภาษาละตินในรัฐสภาและศาลของกฎหมาย ตัวอย่างแรกของวรรณกรรมภาษาอังกฤษยุคกลางเป็น Ormulum และ Havelock เดนมาร์ก. ภาษาโบราณเติบโตระหว่าง 8 และศตวรรษที่ 13 และได้รับการอ้างถึงโดยจอห์น Trevisa เขียนใน 1387: [1] "สำหรับคน EST กับคนทางทิศตะวันตก ขณะที่มันกำลัง undir partie เดียวกันของ hevene, acordeth อื่น ๆ ใน sownynge ของ speche กว่าคนเหนือกับคนภาคใต้ therfore มันเป็นที่ Mercii ที่ beeth คน myddel Engelond ขณะที่มันกำลัง parteners ของ endes ที่ understondeth ดีกว่า langages ด้าน northerne และ Southerne กว่า northerne และ Southerne understondeth ทั้งอื่น ๆ ...

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หลังจากการพิชิตอังกฤษของชาวนอร์มัน , รูปแบบการเขียนของภาษาแองโกลแซ็กซอนอย่างต่อเนื่องในบางวัด แต่วรรณกรรมน้อยเป็นที่รู้จักจากช่วงเวลานี้ . [ อ้างอิงที่จำเป็น ] ภายใต้อิทธิพลของขุนนางใหม่ กฎหมายฝรั่งเศสเป็นภาษามาตรฐานของศาล รัฐสภา และสังคมอย่างสุภาพเป็นผู้บุกรุกแบบบูรณาการ , ภาษาและวรรณคดีปะปนกันกับชาวพื้นเมือง นอร์แมนงานปกครองชั้นเรียนเป็นแองโกลนอร์มันและแองโกลแซ็กซอนได้รับการเปลี่ยนแปลงอย่างค่อยเป็นค่อยไปในภาษาอังกฤษยุคกลาง . อำนาจทางการเมืองคือไม่ในมือภาษาอังกฤษ ดังนั้นเวสต์แซ็กซอนวรรณกรรมภาษาไม่มีอิทธิพลใด ๆ มากกว่าภาษาถิ่น วรรณกรรมภาษาอังกฤษเขียนไว้แล้วในหลายถิ่นที่สอดคล้องกับประวัติศาสตร์ วัฒนธรรม และความเป็นมาของนักเขียนแต่ละคนขณะที่อังกฤษ นอร์แมน หรือละตินเป็นที่ต้องการสูง วัฒนธรรมและการปกครอง วรรณกรรมภาษาอังกฤษโดยไม่ตาย และจำนวนของงานที่สำคัญแสดงให้เห็นถึงพัฒนาการของภาษา รอบหันของศตวรรษที่สิบสาม layamon เขียน , Brut ของเขา ตาม wace สิบศตวรรษแองโกลนอร์มันมหากาพย์ของชื่อเดียวกัน layamon ภาษาไทยเป็นภาษาอังกฤษ recognisably กลาง แม้ว่าฉันทลักษณ์ของเขาแสดงแข็งแรงแองโกลแซ็กซอนอิทธิพลที่เหลืออยู่ผลงานด้านอื่นๆ ถูกเก็บรักษาไว้เป็นที่นิยมความบันเทิง รวมถึงความหลากหลายของความรัก และ เนื้อเพลง ด้วยเวลา , ภาษาอังกฤษได้ศักดิ์ศรี และในตอนนี้มันถูกแทนที่ด้วยภาษาฝรั่งเศสและภาษาละตินในรัฐสภาและศาลของกฎหมาย ตัวอย่างแรกของภาษาอังกฤษยุคกลางเป็น ormulum แฮฟล็อคและชาวเดนมาร์ก .ภาษาถิ่นของเมอร์เชียน thrived ระหว่าง 8 และ 13 ศตวรรษ และถูกอ้างถึงโดยจอห์น trevisa เขียนในตอนนั้น [ 1 ]" สำหรับผู้ชายของ EST กับผู้ชายของตะวันตก มันเป็น undir ที่คู่กรณีเดียวกัน hevene acordeth , ใน sownynge ของ speche มากกว่าคนทางเหนือกับคนทางใต้ เพราะฉะนั้นมันอยู่ที่ mercii ที่ beeth คน myddel engelond ราวกับว่า parteners ของ endes understondeth ดีกว่าฝั่ง , langages northerne เซาอาเทิร์น , และ , และมากกว่า northerne เซาอาเทิร์น understondeth เหมือนกัน . . . . .