After more than a decade of maintai

After more than a decade of maintaining the Thai baht’s peg to the U.S. dollar, Thai
authorities abandoned the peg in July 1997.6 By October, market forces had led the
baht to depreciate by 60 percent against the dollar. The depreciation triggered a
wave of speculation against other Southeast Asian currencies. Over the same period,
the Indonesian rupiah, Malaysia ringgit, Philippine peso, and South Korean won
abandoned links to the dollar and depreciated 47, 35, 34, and 16 percent, respectively.
This episode reopened one of the oldest debates in economics: whether a currency
should have a fixed or floating exchange rate. Consider the case of Thailand.
Although Thailand was widely regarded as one of Southeast Asia’s outstanding
performers throughout the 1980s and 1990s, it relied heavily on inflows of shortterm
foreign capital, attracted both by the stable baht and by Thai interest rates,
which were much higher than comparable interest rates elsewhere. The capital
inflow supported a broad-based economic boom that was especially visible in the
real estate market.
However, by 1996, Thailand’s economic boom had fizzled. As a result, both local
and foreign investors grew nervous and began withdrawing funds from Thailand’s
financial system, which put downward pressure on the baht. However, the Thai government
resisted the depreciation pressure by purchasing baht with dollars in the
foreign-exchange market and also raising interest rates, which increased the attractiveness
of the baht. But the purchases of the baht greatly depleted Thailand’s
reserves of hard currency. Moreover, raising interest rates adversely affected an
already weak financial sector by dampening economic activity. These factors ultimately
contributed to the abandonment of the baht’s link to the dollar.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หลังจากกว่าหนึ่งทศวรรษของตรึงของบาทกับดอลลาร์สหรัฐ ไทยเจ้าหน้าที่ยกเลิกการตรึงในเดือน 1997.6 กรกฎาคม โดยเดือนตุลาคม กลไกตลาดได้นำการบาท คิดค่าเสื่อมราคาร้อยละ 60 ต่อดอลลาร์ ค่าเสื่อมราคาที่ทริกเกอร์การคลื่นของการเก็งกำไรกับสกุลเงินในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้อื่น ๆ ช่วงระยะเวลาเดียวกันอินโดนีเซีย rupiah มาเลเซียริงกิต ฟิลิปปินส์เปโซ และเกาหลีใต้ชนะแข่งขันเชื่อมโยงดอลลาร์คิดค่าเสื่อมราคา 47, 35, 34 และ 16 เปอร์เซ็นต์ ตามลำดับตอนนี้เปิดดำเนินการเก่าแก่ที่สุดในเศรษฐกิจอย่างใดอย่างหนึ่ง: ว่าสกุลเงินควรมีอัตราแลกเปลี่ยนคงที่ หรือลอยตัว พิจารณากรณีของประเทศไทยแม้ว่าประเทศไทยได้อย่างกว้างขวางถือเป็น หนึ่งของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ของดีนักแสดงทั่วแถบเอเชีย มันอาศัยหนักในกระแสเข้าของ shorttermดึงดูดทุนต่างประเทศ ทั้ง โดยเงินบาทมีเสถียรภาพ และ อัตราดอกเบี้ยไทยซึ่งอยู่สูงกว่าอัตราดอกเบี้ยเทียบเท่าอื่น ๆ เมืองหลวงกระแสสนับสนุนหลากหลายเศรษฐกิจบูมที่มองเห็นได้โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการตลาดอสังหาริมทรัพย์อย่างไรก็ตาม โดย 1996 บูมเศรษฐกิจของประเทศไทยมี fizzled เป็นผล ถิ่นและนักลงทุนต่างประเทศเพิ่มขึ้นประสาทเริ่มถอนเงินจากในประเทศไทยระบบการเงิน การลงดันบนบาท อย่างไรก็ตาม รัฐบาลไทยresisted ดันคิดค่าเสื่อมราคา โดยซื้อบาทกับดอลลาร์ในการตลาดแลกเปลี่ยนเงินตราและการเพิ่มอัตราดอกเบี้ย ซึ่งเพิ่มความเท่ที่ยังบาท แต่ซื้อบาทมากหมดของไทยสำรองฮาร์ดดิสก์สกุลเงิน นอกจากนี้ เพิ่มอัตราดอกเบี้ยส่งผลการภาคการเงินอ่อนแอแล้ว โดยสะท้อนได้ดีกิจกรรมทางเศรษฐกิจ เหล่านี้ปัจจัยในที่สุดส่วน abandonment ลิงค์ของบาทกับดอลลาร์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หลังจากกว่าทศวรรษที่ผ่านมาของการรักษาความตรึงของเงินบาทต่อดอลลาร์สหรัฐไทย
ทอดทิ้งเจ้าหน้าที่ตรึงในเดือนกรกฎาคม 1997.6 เดือนตุลาคมกลไกตลาดได้นำ
เงินบาทอ่อนค่าลงร้อยละ 60 เมื่อเทียบกับดอลลาร์ ค่าเสื่อมราคาที่จะก่อให้เกิด
คลื่นของการเก็งกำไรเทียบกับสกุลเงินอื่น ๆ ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ในช่วงเวลาเดียวกัน,
รูเปียห์อินโดนีเซียมาเลเซียริงกิตเปโซของฟิลิปปินส์และเกาหลีใต้ได้รับรางวัล
ที่ถูกทิ้งร้างเชื่อมโยงกับเงินดอลลาร์และค่าเสื่อมราคา 47, 35, 34 และร้อยละ 16 ตามลำดับ.
ตอนนี้เปิดหนึ่งในการอภิปรายที่เก่าแก่ที่สุดในทางเศรษฐศาสตร์: ไม่ว่า สกุลเงิน
ควรจะมีอัตราแลกเปลี่ยนคงที่หรือลอยตัว พิจารณากรณีของประเทศไทย.
ถึงแม้ว่าประเทศไทยจะได้รับการยกย่องอย่างกว้างขวางว่าเป็นหนึ่งในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ที่โดดเด่น
นักแสดงตลอดทั้งปี 1980 และ 1990 ก็อาศัยเงินทุนไหลเข้าของระยะสั้น
เงินทุนต่างประเทศที่ดึงดูดทั้งค่าเงินบาทที่มีเสถียรภาพและอัตราดอกเบี้ยของไทย
ซึ่งเป็นที่สูงขึ้นมาก กว่าอัตราดอกเบี้ยเทียบเคียงที่อื่น เงินทุน
ไหลเข้าได้รับการสนับสนุนเศรษฐกิจในวงกว้างตามที่โดยเฉพาะอย่างยิ่งมองเห็นได้ใน
ตลาดอสังหาริมทรัพย์.
อย่างไรก็ตามในปี 1996 เศรษฐกิจของประเทศไทยได้มลาย เป็นผลให้ทั้งในประเทศ
นักลงทุนในและต่างประเทศขยายตัวประสาทและเริ่มถอนเงินจากประเทศไทย
ระบบการเงินซึ่งทำให้ความดันลดลงค่าเงินบาท แต่รัฐบาลไทย
ไม่ยอมดันค่าเสื่อมราคาโดยการซื้อบาทกับดอลลาร์ใน
ตลาดแลกเปลี่ยนเงินตราต่างประเทศและการเพิ่มอัตราดอกเบี้ยที่เพิ่มขึ้นความน่าดึงดูดใจ
ของเงินบาท แต่การซื้อของเงินบาทหมดลงอย่างมากของประเทศไทย
ขอสงวนของสกุลเงินแข็ง นอกจากนี้ยังมีการเพิ่มอัตราดอกเบี้ยส่งผลกระทบต่อ
ภาคการเงินที่อ่อนแอแล้วโดยรองรับกิจกรรมทางเศรษฐกิจ ปัจจัยเหล่านี้ในที่สุด
ส่วนร่วมในการละทิ้งของการเชื่อมโยงของเงินบาทกับเงินดอลลาร์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หลังจากกว่าทศวรรษของการรักษาค่าเงินบาทกำลังตรึงดอลลาร์สหรัฐ ไทย
เจ้าหน้าที่ทิ้งหมุดในเดือนกรกฎาคม 1997.6 โดยตุลาคม , กลไกตลาด ทำให้มี
เสื่อม โดยร้อยละ 60 บาทต่อ ดอลลาร์ ซึ่งทำให้คลื่นของการเก็งกำไร
เทียบกับสกุลเงินอื่นๆในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ในช่วงเวลาเดียวกัน
รูเปียห์อินโดนีเซีย มาเลเซียริงกิต เงินเปโซของฟิลิปปินส์และเกาหลีใต้วอน
ทิ้งลิงก์ไปยังดอลลาร์และขึ้น 47 , 35 , 34 , และ 16 เปอร์เซ็นต์ ตามลำดับ
ตอนนี้เปิดหนึ่งของการอภิปรายที่เก่าแก่ที่สุดในทางเศรษฐศาสตร์ : ไม่ว่าสกุลเงิน
น่าจะคงที่หรืออัตราแลกเปลี่ยนแบบลอยตัว พิจารณากรณีของประเทศไทย
ถึงแม้ว่าประเทศไทยยอมรับอย่างกว้างขวางเป็นหนึ่งในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้
นักแสดงดีเด่นตลอดช่วงปี 1980 และปี 1990 ,มันต้องอาศัยกระแสเงินทุนต่างชาติุ
ดึงดูดทั้งบาทและมั่นคง โดยอัตราดอกเบี้ยไทย ซึ่งเปรียบ
สูงกว่าอัตราดอกเบี้ยในที่อื่น ๆ เงินทุนไหลเข้าในอนาคต
สนับสนุนเศรษฐกิจเฟื่องฟูที่มองเห็นได้โดยเฉพาะอย่างยิ่งในตลาดอสังหาริมทรัพย์
.
แต่โดยปี 1996 บูมเศรษฐกิจของประเทศไทยก็มลาย . เป็นผลให้ทั้งท้องถิ่น
และนักลงทุนต่างชาติเริ่มกังวลและเริ่มการถอนเงินจากระบบการเงินของไทย
ซึ่งใส่ดันลงบนบาท อย่างไรก็ตาม รัฐบาลไทย
resisted ค่าเสื่อมราคาความดันโดยการซื้อบาทกับดอลลาร์ในตลาดเงินตราต่างประเทศ และยังเพิ่ม
อัตราดอกเบี้ย ซึ่งเพิ่มความน่าดึงดูดใจ
ของบาทแต่ซื้อบาทอย่างมากพร่องสำรองของประเทศไทย
ของสกุลเงินแข็ง นอกจากนี้ การปรับขึ้นอัตราดอกเบี้ยที่ส่งผลกระทบต่อภาคการเงินที่อ่อนแออยู่แล้ว
โดยรองรับกิจกรรมทางเศรษฐกิจ ปัจจัยเหล่านี้ในที่สุด
สนับสนุนการละทิ้งของบาทที่เชื่อมโยงกับเงินดอลลาร์