During the Edo Period (1615-1868),

During the Edo Period (1615-1868), a uniquely Japanese art from developed known as ukiyo-e, or "pictures of the floating world." A Buddhist concept, ukiyo originally suggested the sadness (uki) of life (yo). But during the peace and prosperity of the 17th century, another ideograph, also pronounced uki but meaning "to float," emerged. Instead of connoting sadness, ukiyo came to be associated with the momentary, worldly pleasures of Japan's rising middle class. Unable to alter their social standing and regulated in nearly every aspect of their lives, from behavior and dress to the sizes of their houses, wealthy commoners found escape in licensed pleasure quarters and Kabuki theaters. There, they could watch handsome actors performing the latest plays or spend time with beautiful courtesans known for their sparkling wit, musical accomplishments, and poetry.

Paintings of people from this world became a specialized type of genre painting in the 17th century. For the first time in Japan's history, commoners had enough money to commission works that reflected their own interests and activities. They patronized artists who created a new style based on sinuous lines and bright colors that featured subjects wearing the most up-to-date fashions and hairstyles.

Soon, these artists also did woodblock prints as inexpensive alternatives to paintings, making ukiyo-e available to everyone. At first, they used only black ink for their images, but by the 1760s they had developed techniques for printing up to twenty colors. They called these works nishiki-e, or brocade prints.

The realization of any print, however, depended on a collaboration: of a publisher, who funded the project; an artist, who designed the image; and block carvers and printers, who produced it. This division of labor, in fact, led to a high degree of technical perfection. While demand for images of beautiful women and dashing Kabuki actors remained strong throughout the 18th century, artists in the 19th century expanded the ukiyo-e repertoire to include landscapes, birds-and-flowers, legendary heroes, and even ghoulish themes.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในช่วงเอโดะ (1615-1868), ศิลปะแบบญี่ปุ่นจากพัฒนารู้จักอุ หรือ "ภาพของโลกลอย" แนวคิดพุทธ ukiyo เดิมแนะนำความโศกเศร้า (uki) ของชีวิต (yo) แต่ในช่วงสันติภาพและความมั่งคั่งของศตวรรษที่ 17 ภาพเป็นหนึ่งเดียวอีก ยัง เด่นชัด uki แต่หมายความว่า "จะลอย โผล่ออกมา แทน connoting เศร้า ukiyo มาจะเกี่ยวข้องกับความสุขชั่วขณะ ทางโลกของชนชั้นกลางของญี่ปุ่นเพิ่มขึ้น ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงสถานะทางสังคมของพวกเขาและการควบคุม และในเกือบทุกด้านของชีวิต จากการทำงานและแต่งตัวเป็นขนาดของบ้านของพวกเขา ไพร่ร่ำรวยพบหนีในความสุขที่ได้รับใบอนุญาตไตรมาสและโรงละครคาบุกิ มี พวกเขาสามารถดูนักแสดงหล่อทำการเล่นล่าสุด หรือใช้เวลากับ courtesans สวยประกายปัญญา ดนตรีสำเร็จ และบทกวีภาพวาดของท่านจากโลกนี้กลายเป็น ชนิดเฉพาะของจิตรกรรมประเภทในศตวรรษที่ 17 ครั้งแรกในประวัติศาสตร์ญี่ปุ่น ไพร่มีเงินคอมมิชชั่นผลงานที่แสดงความสนใจและกิจกรรมของตนเอง พวกเขาอุปถัมภ์ศิลปินผู้สร้างสรรค์แบบใหม่ที่อิง sinuous เส้นและสีสันที่โดดเด่นเรื่องการสวมใส่แฟชั่นและทรงผมทันเร็ว ๆ นี้ ศิลปินเหล่านี้ยังทำภาพพิมพ์แกะไม้ภาพวาด ราคาไม่แพงเป็นทางเลือกสำหรับทำอุทุกคน ครั้งแรก พวกเขาใช้หมึกสีดำเท่านั้นสำหรับภาพของพวกเขา แต่ โดย 1760s พวกเขาได้พัฒนาเทคนิคสำหรับการพิมพ์สีถึงยี่สิบ พวกเขาเรียกว่าหรือเหล่านี้ทำงานศุนย์-e พิมพ์ผ้าสำนึกของพิมพ์ใด ๆ แต่ ขึ้นอยู่กับความร่วมมือ: ของผู้เผยแพร่ ผู้ได้รับทุนโครงการ ศิลปิน ผู้ออกแบบภาพ และบล็อกช่างแกะสลักและเครื่องพิมพ์ ผู้ผลิตมัน ส่วนนี้ของแรงงาน ในความเป็นจริง นำไปสู่ความสมบูรณ์แบบทางเทคนิคระดับสูง ในขณะที่ความต้องการสำหรับภาพผู้หญิงที่สวยและหรูหราคาบูกินักแสดงยังคงแข็งแกร่งตลอดศตวรรษที่ 18 ศิลปินในศตวรรษที่ 19 ขยายละครอุรวมภูมิทัศน์ นก และดอกไม้ ฮีโร่ในตำนาน และปอบแม้ธีม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในช่วงสมัยเอโดะ (1615-1868) เป็นศิลปะญี่ปุ่นไม่ซ้ำกันจากการพัฒนาที่รู้จักกันเป็นภาพอุกิโยะหรือ "ภาพของโลกลอย." แนวคิดทางพุทธศาสนา Ukiyo เดิมปัญหาความโศกเศร้า (Uki) ของชีวิต (Yo) แต่ในช่วงสันติภาพและความเจริญรุ่งเรืองของศตวรรษที่ 17 Ideograph อื่นยังเด่นชัด Uki แต่ความหมายคือ "ลอย" โผล่ออกมา แทนที่จะ connoting ความโศกเศร้า Ukiyo เข้ามาเกี่ยวข้องกับชั่วขณะความสุขทางโลกของชนชั้นกลางที่เพิ่มขึ้นของญี่ปุ่น ไม่สามารถที่จะปรับเปลี่ยนสถานะทางสังคมของพวกเขาและการควบคุมในเกือบทุกแง่มุมของชีวิตของพวกเขาจากพฤติกรรมและการแต่งกายให้มีขนาดของบ้านของพวกเขา, ไพร่ร่ำรวยพบการหลบหนีในไตรมาสความสุขที่ได้รับอนุญาตและโรงละครคาบูกิ ที่นั่นพวกเขาจะได้ดูนักแสดงหล่อการแสดงละครล่าสุดหรือใช้เวลากับ courtesans สวยงามที่รู้จักสำหรับปัญญาประกายของพวกเขาจะประสบความสำเร็จทางดนตรีและบทกวี. ภาพวาดของผู้คนจากโลกนี้กลายเป็นชนิดพิเศษของการวาดภาพประเภทในศตวรรษที่ 17 เป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ของญี่ปุ่นไพร่มีเงินมากพอที่จะมีคณะกรรมการงานที่สะท้อนให้เห็นถึงผลประโยชน์ของตนเองและกิจกรรม พวกเขาให้กำลังใจศิลปินที่สร้างรูปแบบใหม่ขึ้นอยู่กับสายเต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมและสีสดใสที่เป็นจุดเด่นของวิชาที่สวมใส่มากที่สุดแฟชั่น up-to-date และทรงผม. เร็ว ๆ นี้ศิลปินเหล่านี้ยังได้ภาพพิมพ์เป็นทางเลือกที่ไม่แพงเพื่อภาพวาดทำให้ภาพอุกิโยะสามารถใช้ได้กับ ทุกคน. ตอนแรกที่พวกเขาใช้หมึกสีดำเท่านั้นสำหรับภาพของพวกเขา แต่โดยยุค 1760 ที่พวกเขาได้พัฒนาเทคนิคสำหรับการพิมพ์ถึงยี่สิบสี พวกเขาเรียกว่าผลงานเหล่านี้ Nishiki-E หรือพิมพ์ผ้า. สำนึกของการพิมพ์ใด ๆ แต่ขึ้นอยู่กับการทำงานร่วมกัน: ของสำนักพิมพ์ที่ได้รับการสนับสนุนโครงการนั้น ศิลปินผู้ออกแบบภาพ; และแกะบล็อกและเครื่องพิมพ์ผู้ผลิตมัน การแบ่งงานนี้ในความเป็นจริงนำไปสู่ระดับสูงของความสมบูรณ์แบบทางเทคนิค ขณะที่ความต้องการภาพของผู้หญิงที่สวยและมีชีวิตชีวานักแสดงคาบูกิยังคงแข็งแกร่งตลอดศตวรรษที่ 18 ศิลปินในศตวรรษที่ 19 การขยายตัวละครภาพอุกิโยะจะรวมถึงภูมิทัศน์ที่สวยงามนกและดอกไม้วีรบุรุษในตำนานและแม้กระทั่งรูปแบบที่น่าเกลียดน่ากลัว

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในช่วงสมัยเอโดะ ( 1615-1868 ) เป็นศิลปะเฉพาะของญี่ปุ่น จากการพัฒนาที่รู้จักกันเป็นด้วยหรือ " รูปภาพของโลกลอย " พุทธแนวคิด , อุกิโยะเดิมแนะนำความเศร้า ( ยูกิ ) ชีวิต ( โย่ ) แต่ในความสงบสุขและความเจริญรุ่งเรืองของศตวรรษที่ 17 อีกเด็ดขาด ยังออกเสียง ยูกิ แต่ความหมายของ " ลอย " โผล่แล้ว แทนที่จะ connoting โทมนัส อุกิโยะมาเกี่ยวข้องกับทางโลก ขณะหนึ่ง ความสุขของญี่ปุ่นเพิ่มขึ้นชั้นกลาง ไม่สามารถเปลี่ยนสถานะทางสังคมของพวกเขาและการควบคุมในเกือบทุกด้านของชีวิตของพวกเขา จากพฤติกรรมและแต่งตัวไป ขนาดบ้านของสามัญชนมั่งคั่ง พบหลบหนีในใบอนุญาตความสุขไตรมาสและโรงละครคาบูกิ . มีพวกเขาสามารถดูนักแสดงหล่อ แสดงละครล่าสุด หรือใช้เวลากับที่สวยงาม . . . . รู้จักปัญญา ประกายของความสำเร็จ , ดนตรีและบทกวีภาพวาดของผู้คนจากโลกนี้เป็นเฉพาะประเภทของภาพวาดในศตวรรษที่ 17 เป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ของญี่ปุ่น สามัญชนมีเงินเพียงพอให้คณะกรรมการ ผลงานที่สะท้อนให้เห็นผลประโยชน์ของตนเอง และกิจกรรม พวกเขาอุปถัมภ์ศิลปินที่สร้างรูปแบบใหม่ตามเส้นอ่อนช้อย และสีสันสดใสที่โดดเด่นคนสวมใส่แฟชั่นที่ทันสมัยที่สุดและทรงผมเร็ว ๆ นี้ ศิลปินเหล่านี้ยังไม่ได้พิมพ์ขัดถูเป็นทางเลือกราคาไม่แพงด้วยภาพวาดให้ใช้ได้ทุกคน ที่แรกที่พวกเขาใช้เฉพาะหมึกดำสำหรับภาพของพวกเขา แต่โดย 1740 พวกเขามีการพัฒนาเทคนิคการพิมพ์ได้ถึง 20 สี เขาเรียกผลงานเหล่านี้นิชิคิ เ หรือผ้าพิมพ์การรับรู้ใด ๆพิมพ์ อย่างไรก็ตาม ขึ้นอยู่กับความร่วมมือของผู้เผยแพร่ ผู้ได้รับทุนโครงการ ศิลปินที่ออกแบบภาพ และ carvers บล็อกและเครื่องพิมพ์ที่ผลิตมัน ส่วนนี้ของแรงงานในความเป็นจริงนำไปสู่ระดับสูงของความสมบูรณ์ทางด้านเทคนิค ในขณะที่ความต้องการภาพของผู้หญิงที่สวยงามและนักแสดงคาบูกิห้าวยังคงแข็งแกร่งตลอดศตวรรษ ศิลปินในศตวรรษที่ 19 จากละครด้วย รวมถึงภูมิทัศน์ นก และดอกไม้ในตำนาน , วีรบุรุษ , และรูปแบบแม้กระทั่งปอบ .