“I have to go to China,” I told peo

“I have to go to China,” I told people, this in the way I might say, “I need to insulate my crawl space,” or, “I’ve got to get these moles looked at.” That’s the way it felt, though. Like a chore. What initially put me off was the food. I’ll eat it if the alternative means starving, but I’ve never looked forward to it, not even when it seemed exotic to me. I was in my early twenties when a Chinese restaurant opened in Raleigh. It was in a new building, designed to look vaguely templish, and my mother couldn’t get enough of it. “What do you say we go Oriental!”
I think she liked that the food was beyond her range. Anyone could imitate the twice-baked potatoes at the Peddler, or turn out a veal Parmesan like the Villa Capri’s, but there was no way a non-Chinese person could make moo shu pork, regardless of his or her training. “And the egg rolls,” she’d say. “Can you imagine!”
The restaurant didn’t have a liquor license, but they allowed you to brown-bag. Thus we’d arrive with our jug of hearty burgundy. I always got my mother to order for me, but when the kung pao chicken was brought to the table I never perked up the way I did at the steak house or the Villa Capri. And it wasn’t just Raleigh’s Chinese food. I was equally disinterested in Chicago and, later, New York, cities with actual Chinatowns.
Everyone swore that the food in Beijing and Chengdu would be different from what I’d had in the United States. “It’s more real,” they said, meaning, it turned out, that I could dislike it more authentically.
I think it hurt that before landing in China, Hugh and I spent a week in Tokyo, where the food was, as always, sublime, everything so delicate and carefully presented. With meals I drank tea, which leads me to another great thing about Japan—its bathrooms. When I was younger they wouldn’t have mattered so much. Then I hit fifty and found that I had to pee all the time. In Tokyo every subway station has a free public men’s room. The floors and counters are aggressively clean, and beside each urinal is a hook for hanging your umbrella.
This was what I had grown accustomed to when we flew from Narita to Beijing Capital International, where the first thing you notice is what sounds like a milk steamer, the sort a café uses when making lattes and cappuccinos. That’s odd, you think. There’s a coffee bar on the elevator to the parking deck? What you’re hearing, that incessant guttural hiss, is the sound of one person, and then another, dredging up phlegm, seemingly from the depths of his or her soul. At first you look over, wondering, Where are you going to put that? A better question, you soon realize, is Where aren’t you going to put it?
I saw wads of phlegm glistening like freshly shucked oysters on staircases and escalators. I saw them frozen into slicks on the sidewalk and oozing down the sides of walls. It often seemed that if people weren’t spitting they were coughing without covering their mouths, or shooting wads of snot out of their noses. This was done by plugging one nostril and using the other as a blowhole. “We Chinese think it’s best just to get it out,” a woman told me over dinner one night. She said that, in her opinion, it’s disgusting that a Westerner would use a handkerchief and then put it backinto his pocket.
“Well, it’s not for sentimental reasons,” I told her. “We don’t hold on to our snot forever. The handkerchief’s mainly a sanitary consideration.”
Another thing you notice in China are the turds. Oh please, you’re probably thinking. Must you?
To this I answer, “Yes, I must,” for if they didn’t affect the food itself, they affected the way I thought about it. Once, in Tokyo, I saw a dog pee on the sidewalk. Then its owner reached into a bag, pulled out a bottle of water, and rinsed the urine off the pavement. As for dog feces, I never saw any trace of them. In Beijing you see an overwhelming amount of shit. Some of it can be blamed on pets, but a lot of it comes from people. Chinese babies do without diapers, wearing instead these strange little pants with a slit in the rear. When a child has to go, its parents direct it toward the curb or, if they’re indoors, to a spot they think of as “curby.” “Last month I saw a kid shit in the produce aisle of our Chengdu Walmart,” a young woman named Bridget told me.
This was the seventh day of my visit, and so desensitized was I that my first response was “You have a Walmart?”
There are the wild outdoor turds of China, and then there are the ones you see in the public bathrooms, most of which feature those squat-style toilets—holes, basically, level with the floor. And these bathrooms, my God. The sorriest American gas station cannot begin to match one of these things. In the men’s room of a Beijing subway stop, I watched a man walk past the urinal, lift his three-year-old son into the air, and instruct him to pee into the sink—the one we were supposed to wash our hands in.
My trip reminded me that we are all just animals, that stuff comes out of every hole we have, no matter where we live or how much money we’ve got. On some level we all know this and manage, quite pleasantly, to shove it toward the back of our minds. In China it’s brought to the front and nailed there. The supermarket cashier holds out your change and you take it thinking, This woman squats and spits on the floor while shitting and blowing snot out of her nose. You think it of the cab driver, of the ticket taker, and, finally, of the people who are cooking and serving your dinner. Which brings me back to food.
If someone added a pinch of human feces to my scrambled eggs, I might not be able to detect it, but I would most likely realize that these particular eggs tasted different from the ones I had yesterday. That’s with something familiar, though. And there wasn’t a lot of familiar in China. No pork lo mein or kung pao chicken, and definitely no egg rolls. On our first night in Chengdu, we joined a group of four for dinner—one Chinese woman and three Westerners. The restaurant was not fancy, but it was obviously popular. Built into our table was a simmering cauldron of broth, into which we were to add side dishes and cook them until they were done. “I’ve taken the liberty of ordering us some tofu, some mushrooms, and some duck tongues,” said the Western woman sitting across from me. “Do you trust me to keep ordering, or is there anything in particular you might like?”
I looked at her, thinking, You whore! Catherine was English and had lived in China for close to twenty years. I figured the duck tongues were a sort of test, so I made it a point to look unfazed. Excited even.
When I was eventually forced to eat one, I found that it actually wasn’t so bad. The only disconcerting part was the shape, particularly the base, from which dangled tentacle-like roots. This reminded you that the tongues had not been cut off but, rather, yanked out, possibly with pliers. Of course, the duck was probably dead by then, wasn’t it? It’s not like they’d jerk out the tongue and then let it go, traumatized and quackless but otherwise whole.
It was while eating my second duck tongue that the man at the next table hacked up a loud wad of phlegm and spat it onto the floor.
“I think I’m done,” I said.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"ผมต้องไปจีน ฉันบอกคน นี่แบบฉันอาจพูดว่า "ฉันต้องการช่วยรวบรวมข้อมูลพื้นที่ของฉัน" หรือ "ฉัน มีไฝนี้มองไป " ซึ่งเป็นวิธีที่มันรู้สึก แม้ว่า เช่นเบื่อ สิ่งแรกนำฉันออกเป็นอาหาร ฉันจะกินมันทางเลือกหมายถึง อดอยาก แต่ฉันได้ไม่เคยมองไปข้างหน้า ไม่แม้ว่าดูเหมือนแปลกใหม่กับฉัน ผมอยู่ในยี่ของฉันเริ่มต้นเมื่อเปิดร้านอาหารในราลีห์ ในอาคารใหม่ มาดูคลับ templish และแม่ไม่สามารถรับเพียงพอของมัน "อะไรที่คุณพูดเราไปโอเรียนเต็ล"ผมคิดว่า เธอชอบว่า อาหารนอกเหนือจากช่วงของเธอ ทุกคนสามารถเลียนแบบมันฝรั่งอบสองที่ที่ Peddler หรือเปิดออกลูกวัวเก็ตเช่นวิลลาคาปรี แต่มีวิธีที่คนจีนไม่สามารถทำให้ชูหมูหมู ไม่ฝึก ตน "และไข่ม้วน เธอพูด "สามารถคุณจินตนาการ"ร้านไม่มีใบอนุญาตขายเหล้า แต่พวกเขาได้รับอนุญาตกับกระเป๋าสีน้ำตาล ดังนั้น เราจะมาถึง ด้วยเหยือกของเราเบอร์แสนอร่อย ผมมีแม่สั่งให้ฉันเสมอ แต่เมื่อไก่เป้ากุ้งถูกนำไปยังตารางที่ผมไม่เคย perked ค่าวิธี ทำสเต็กเฮ้าส์หรือวิลลาคาปรี และมันไม่ได้เพียงของ Raleigh อาหารจีน ได้เท่า ๆ กันสถาปัตยกรรมในชิคาโก และ หลัง นิวยอร์ก เมืองแห่งจริงด้วยทุกคน swore ว่า อาหารในปักกิ่งและเฉิงตูจะแตกต่างจากสิ่งที่ผมเคยมีในสหรัฐอเมริกา "มันเป็นจริงมากขึ้น กล่าว หมายถึง มันเปิดออกมา ที่สามารถแนะนำเรื่องอาหารมากขึ้นผมคิดว่า ก่อนที่จะลงจอดในประเทศจีน ฮิวจ์และใช้สัปดาห์ในโตเกียว ที่อาหารถูก เคยเจ็บ sublime จึงนำเสนออย่างระมัดระวัง และละเอียดอ่อนดังนั้น อาหาร ที่ฉันดื่มชา ที่นำฉันไปญี่ปุ่นอีกดี — ของห้องน้ำ เมื่ออายุ เขาจะไม่มี mattered มาก แล้วตีห้าสิบ และพบว่า มีฉี่ตลอดเวลา ใน ทุกสถานีมีการฟรีสาธารณะบุรุษ ชั้นและเคาน์เตอร์จะอุกอาจสะอาด และปัสสาวะแต่ละข้างมีตะขอสำหรับแขวนร่มของคุณอะไรฉันก็เติบโตคุ้นเคยเมื่อเราบินจากนาริตะอินเตอร์เนชั่นแนลเมืองหลวงปักกิ่ง ซึ่งสิ่งแรกที่คุณเห็นเป็นอะไรคล้ายกับนมนึ่ง เรียงลำดับร้านกาแฟใช้เมื่อทำการ lattes และ cappuccinos ไปได้ ที่เป็นคี่ คุณคิดว่า มีบาร์กาแฟในลิฟต์ไปลานจอดรถหรือไม่ อะไรคุณไม่ได้ยิน hiss guttural ที่ incessant มีเสียงคน และ อีก dredging ขึ้นเสมหะ ดูเหมือนว่าจากความลึกของจิตใจของเขา หรือเธอ ครั้งแรกที่คุณมองเห็น สงสัย ที่คุณจะใส่หรือไม่ คำถามที่ดี คุณเร็ว ๆ นี้รู้ เป็นที่คุณไม่ได้จะทำผมเห็น wads เสมหะอันดามันอย่างแท้จริงเช่นหอยนางรมสด shucked บนบันไดและบันไดเลื่อน ผมเห็นไปแช่แข็งใน slicks สารพัดและ oozing ลงด้านข้างของผนัง ก็มักจะลำบากว่า ถ้าคนไม่คาย จะถูกไอไม่ครอบคลุมตาม หรือยิง wads ของขี้จาก noses ของพวกเขา นี้ถูกทำ โดยเสียบ nostril หนึ่งอีกเป็นช่องลม "เราจีนคิดว่า สุดเพียงเพื่อให้มันออกมา ผู้หญิงบอกฉันผ่านค่ำคืนที่หนึ่ง เธอกล่าวว่า ในความคิดของเธอ มันคือวิวทะเลที่เป็นชาวตะวันตกจะใช้เป็นผ้าเช็ดหน้าแล้ว ใส่ backinto กระเป๋าของเขา"ดี ไม่เหตุผลอันอ่อนหวาน ฉันบอกเธอ "เราไม่เก็บขี้ของเราตลอดไป ผ้าเช็ดหน้าของส่วนใหญ่พิจารณาสุขาภิบาล"อีกสิ่งที่คุณสังเกตเห็นในจีน turds โดยได้ โอ้ โปรด คุณอาจจะคิดว่า ต้องการคุณนี้ ฉันตอบ "ใช่ ฉันต้อง สำหรับถ้าพวกเขาไม่ได้ส่งผลกระทบต่ออาหารเอง พวกเขาได้รับผลกระทบแบบที่ฉันคิดเกี่ยวกับมัน เมื่อ โตเกียว เห็นสุนัขพี่บนสารพัด แล้วเจ้าถึงเป็นถุง ขวดน้ำ ดึง และ rinsed ปัสสาวะที่ออกช่วง ส่วนอุจจาระสุนัข ผมไม่เคยเห็นร่องของพวกเขา ในปักกิ่ง คุณเห็นจำนวนคนที่ครอบงำ บางอย่างก็สามารถตำหนิบนสัตว์เลี้ยง ได้ของมาจากคน เด็กจีนที่ทำ โดยผ้าอ้อม สวมกางเกงเล็ก ๆ เหล่านี้แปลก มีร่องแต่เบื้องหลัง เมื่อเด็กได้ พ่อแม่โดยตรงก็ไปนุ่ง หรือ ถ้าพวกเขาอยู่ในร่ม ไปจุดพวกเขาคิดว่า เป็น "curby" "เดือนผมเห็นเด็กขี้ในเก็บผลิตของวอล-มาร์ตเฉิงตูของเรา หญิงสาวที่ชื่อบริจิตแห่งบอกฉันนี้ได้เจ็ดวันของฉัน และดังนั้น desensitized ถูกผมว่า คำตอบแรกของฉันคือ "คุณมีวอล-มาร์ตเป็น "มี turds โดยกลางป่าของจีน และจากนั้น มีคนที่คุณเห็นในห้องน้ำสาธารณะ ซึ่งส่วนใหญ่ภายในห้องน้ำลักษณะหมอบเหล่านั้น — หลุม ทั่วไป ระดับกับพื้น และ น้ำเหล่านี้ พระเจ้าของฉัน สถานีบริการน้ำมันอเมริกัน sorriest ไม่สามารถเริ่มต้นให้ตรงกับสิ่งเหล่านี้อย่างใดอย่างหนึ่ง ในห้องของผู้ชายของหยุดรถไฟใต้ดินปักกิ่ง เฝ้าดูคนเดินผ่านปัสสาวะ ยกบุตรชายอายุ 3 ปีไปในอากาศ และแนะนำเขาฉี่ลงในอ่างตัวหนึ่งที่เราควรจะล้างมือของเราในการเดินเตือนฉันว่า เราเป็นเพียงสัตว์ทั้งหมด สิ่งที่ มาจากทุกหลุมที่เรามี ไม่ว่าที่เราอยู่หรือจำนวนเงิน ที่เราได้มีการ ในบางระดับ เรารู้นี้ และ จัดการ มากไป ผลักไปทางด้านหลังของเรา ในประเทศจีน นั้นได้นำหน้า และ nailed มี แคชเชียร์ซูเปอร์มาร์เก็ตเก็บออกการเปลี่ยนแปลง และคุณใช้มันคิด ผู้หญิง squats และ spits ชั้น shitting และพัดน้ำมูกออกจากจมูกของเธอ คุณคิดว่า มันควบคุม cab เกรดตั๋ว และ สุดท้าย คนที่ทำอาหาร และเสิร์ฟอาหารมื้อค่ำ ที่นำฉันกลับไปยังอาหารถ้าคนเพิ่มหยิกของมนุษย์อุจจาระไข่คนของฉัน ฉันอาจไม่สามารถตรวจพบสัญญาณนั้น แต่ฉันอาจจะรู้ว่า ไข่เหล่านี้เฉพาะลิ้มรสแตกต่างจากที่ผมเมื่อวานนี้ ที่อยู่กับสิ่งที่คุ้นเคย แม้ว่า และมีไม่มากของความคุ้นเคยในประเทศจีน หมูไม่หล่อ mein หรือกุ้งไก่เป้า และไข่ไม่แน่นอนกลิ้ง เมื่อเราคืนแรกในเฉิงตู เราเข้าร่วมกลุ่มของสี่เย็น — ผู้หญิงหนึ่งจีนและชาวตะวันตกที่สาม ร้านไม่แฟนซี แต่มันเป็นที่นิยมอย่างชัดเจน สร้างขึ้นในตารางของเรามีหม้อน้ำไปเล่น simmering ของซุป ที่เราได้เพิ่มเครื่องเคียง และปรุงจนกระทั่งพวกเขาทำ "ฉันเอาเสรีภาพสั่งเราบางเต้าหู้ เห็ดบาง และ ลิ้นเป็ดบาง กล่าวว่า ผู้หญิงตะวันตกที่นั่งฝั่งตรงข้ามผม "คุณอย่าเชื่อฉันให้สั่งซื้อ หรือมีอะไรโดยเฉพาะอย่างยิ่งคุณอาจต้องการ"ฉันมองเธอ คิด คุณ whore แคทเธอรีเป็นภาษาอังกฤษ และมีอยู่ในประเทศจีนสำหรับติดยี่สิบปี คิดลิ้นเป็ดนำการเรียงลำดับของการทดสอบ ทำมันชี้ไปที่ค้นหา unfazed ตื่นเต้นแม้เมื่อฉันในที่สุดก็ถูกบังคับให้กินหนึ่ง ผมพบว่า มันจริงไม่เลว ส่วนเฉพาะ disconcerting มีรูปร่าง โดยเฉพาะอย่างยิ่งฐาน จากรากที่เหมือนงวง dangled นี้นึกถึงคุณที่ แปลก ๆ ไม่ถูกตัด แต่ ค่อนข้าง yanked อาจ มีคีม แน่นอน เป็ดถูกคงตายตาม แล้ว ไม่มัน ไม่เหมือนพวกเขาจะตวัดลิ้นออก และให้มันไป บอบช้ำ และ quackless แต่เป็นอย่างอื่นทั้งหมดได้ก็ขณะรับประทานอาหารของฉันลิ้นเป็ดสองว่า คนในตารางถัดไปเจาะเข้าระบบค่า wad ดังของเสมหะ และ spat ลงบนพื้น"ฉันคิดว่า ฉันทำ ฉันกล่าวว่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"ผมต้องไปที่ประเทศจีน" ผมบอกคนนี้ในทางที่ผมอาจพูดว่า "ฉันต้องการที่จะป้องกันพื้นที่การรวบรวมข้อมูลของฉัน" หรือ "ฉันจะต้องได้รับไฝเหล่านี้มองไปที่." นั่นคือวิธีที่มัน รู้สึกว่า เช่นเดียวกับงานบ้าน สิ่งที่ตอนแรกวางฉันลงเป็นอาหาร ฉันจะกินมันถ้าทางเลือกหมายถึงการอดอาหาร แต่ฉันไม่เคยมองไปข้างหน้ามันไม่ได้เมื่อมันดูเหมือนแปลกใหม่ให้ฉัน ผมอยู่ในวัยยี่สิบต้น ๆ ของฉันเมื่อร้านอาหารจีนที่เปิดในราลี มันอยู่ในอาคารใหม่ออกแบบให้มีลักษณะ templish รางและแม่ของฉันไม่สามารถรับเพียงพอของมัน "สิ่งที่คุณพูดเราจะไปโอเรียนเต็ล!"
ฉันคิดว่าเธอชอบที่อาหารก็เกินช่วงของเธอ ทุกคนสามารถเลียนแบบมันฝรั่งอบสองครั้งที่ Peddler หรือเปิดออก Parmesan เนื้อลูกวัวเหมือนวิลล่าคาปรี แต่ไม่มีทางเป็นคนที่ไม่ใช่ภาษาจีนจะทำให้เนื้อหมูหมู่ Shu โดยไม่คำนึงถึงการฝึกอบรมของเขาหรือเธอ "และไข่ม้วน" เธอบอกว่า "คุณสามารถจินตนาการ!"
ร้านอาหารไม่ได้มีใบอนุญาตจำหน่ายสุรา แต่พวกเขาได้รับอนุญาตให้คุณถุงน้ำตาล ดังนั้นเราต้องการประสบความสำเร็จกับเหยือกม่วงแสนอร่อยของเรา ฉันมักจะมีแม่ของฉันที่จะสั่งซื้อสำหรับฉัน แต่เมื่อไก่กุ้งเผาก็ถูกนำตัวไปที่โต๊ะผมไม่เคย perked ขึ้นวิธีที่ฉันทำที่บ้านสเต็กหรือวิลล่าคาปรี และมันก็ไม่ได้เป็นเพียงอาหารราลีของจีน ผมก็ไม่สนใจอย่างเท่าเทียมกันในชิคาโกและภายหลังนิวยอร์กเมืองที่มีย่านไชน่าทาวน์ที่เกิดขึ้นจริง.
ทุกคนสาบานว่าอาหารในกรุงปักกิ่งและเฉิงตูจะแตกต่างจากสิ่งที่ผมมีอยู่ในประเทศสหรัฐอเมริกา "มันเป็นความจริงมากขึ้น" พวกเขากล่าวว่าความหมายมันปรากฏออกมาว่าฉันจะไม่ชอบมันมากขึ้นแท้จริง.
ฉันคิดว่ามันเจ็บที่ก่อนที่จะเชื่อมโยงไปถึงในประเทศจีน, ฮิวจ์และฉันใช้เวลาหนึ่งสัปดาห์ในโตเกียวที่อาหารก็เช่นเคย ประเสริฐทุกอย่างเพื่อที่ละเอียดอ่อนและนำเสนออย่างรอบคอบ พร้อมกับอาหารฉันดื่มชาที่นำฉันไปยังอีกสิ่งที่ดีเกี่ยวกับญี่ปุ่นของห้องน้ำ เมื่อผมเป็นเด็กที่พวกเขาจะไม่ได้มีความสำคัญมาก จากนั้นฉันก็ตีห้าสิบและพบว่าผมต้องฉี่ตลอดเวลา ในโตเกียวสถานีรถไฟใต้ดินทุกคนมีห้องพักคนสาธารณะฟรี ชั้นและเคาน์เตอร์ที่สะอาดอุกอาจและด้านข้างปัสสาวะแต่ละตะขอสำหรับแขวนร่มของคุณ.
นี่คือสิ่งที่ฉันได้เติบโตคุ้นเคยกับเมื่อเราบินจากนาริตะนานาชาติปักกิ่งซึ่งสิ่งแรกที่คุณสังเกตเห็นคือสิ่งที่เสียงเหมือนนม เรือกลไฟเรียงลำดับคาเฟ่ใช้เมื่อการทำลาเต้คาปูชิโนและ นั่นคือแปลกที่คุณคิดว่า มีบาร์เครื่องชงกาแฟในลิฟท์ไปยังดาดฟ้าที่จอดรถหรือไม่? สิ่งที่คุณได้ยินว่าไม่หยุดหย่อนฟ่อลำคอเป็นเสียงของคนคนหนึ่งและจากนั้นอีกขุดลอกขึ้นเสมหะดูเหมือนจะมาจากส่วนลึกของจิตวิญญาณของเขาหรือเธอ ที่แรกที่คุณมองไปสงสัยว่าคุณจะอยู่ที่ไหนจะใส่ที่? คำถามที่ดีกว่าคุณเร็ว ๆ นี้ตระหนักอยู่ที่ไหนไม่ได้ที่คุณจะใส่มันได้หรือไม่
ผมเห็น wads ของเสมหะวาววับเหมือนหอยนางรมแกะสดบนบันไดและบันไดเลื่อน ผมเห็นพวกเขาแช่แข็งเข้าไปใน slicks บนทางเท้าและ oozing ลงด้านข้างของผนัง มันมักจะดูเหมือนว่าถ้าคนที่ไม่ได้คายพวกเขาถูกไอโดยไม่ครอบคลุมปากของพวกเขาหรือยิง wads ของน้ำมูกออกมาจากจมูกของพวกเขา นี้ทำโดยการเสียบรูจมูกและการใช้อื่น ๆ ที่เป็นช่องลม "เราจีนคิดว่ามันเป็นสิ่งที่ดีที่สุดเพียงเพื่อให้ได้มันออกมา" ผู้หญิงคนหนึ่งบอกผมว่าในช่วงอาหารค่ำในคืนหนึ่ง เธอบอกว่าในความคิดของเธอมันน่าขยะแขยงที่ชาวตะวันตกจะใช้ผ้าเช็ดหน้าแล้วใส่มัน backinto กระเป๋าของเขา.
"อืมก็ไม่ได้ด้วยเหตุผลทางอารมณ์" ฉันบอกเธอ "เราไม่ได้ยึดมั่นในน้ำมูกของเราตลอดไป ผ้าเช็ดหน้าส่วนใหญ่พิจารณาสุขาภิบาล. "
สิ่งที่คุณแจ้งให้ทราบในประเทศจีน turds โอ้ได้โปรดคุณอาจจะคิด คุณจะต้อง?
ต้องการคำตอบที่ฉันนี้ "ใช่ฉันต้อง" ถ้าพวกเขาไม่ได้ส่งผลกระทบต่ออาหารของตัวเองที่พวกเขาได้รับผลกระทบทางที่ฉันคิดเกี่ยวกับมัน เมื่อในโตเกียวผมเห็นสุนัขฉี่บนทางเท้า จากนั้นเจ้าของถึงลงในถุงดึงออกขวดน้ำและล้างปัสสาวะออกทางเท้า ในฐานะที่เป็นอุจจาระสุนัขฉันไม่เคยเห็นร่องรอยของพวกเขาใด ๆ ในกรุงปักกิ่งที่คุณเห็นจำนวนเงินที่ครอบงำของอึ บางส่วนของมันสามารถตำหนิกับสัตว์เลี้ยงได้ แต่มากของมันมาจากคน ทารกจีนทำได้โดยไม่ต้องผ้าอ้อมสวมแทนกางเกงเหล่านี้แปลก ๆ กับช่องทางด้านหลัง เมื่อเด็กได้ไปพ่อแม่ของมันตรงไปทางขอบหรือถ้าพวกเขาในบ้านไปยังจุดที่พวกเขาคิดว่าเป็น "Curby." "เมื่อเดือนที่แล้วผมเห็นอึเด็กในทางเดินการผลิตของวอลมาร์เฉิงตูของเรา "หญิงสาวคนหนึ่งชื่อบริดบอกฉัน.
นี้เป็นวันที่เจ็ดของการเข้าชมของฉันและเพื่อให้คุ้นเคยคือผมว่าการตอบสนองครั้งแรกของฉันคือ "คุณมีวอลมาร์"
มี turds กลางแจ้งป่าของประเทศจีนและจากนั้นมีคน ที่คุณเห็นในห้องน้ำสาธารณะส่วนใหญ่ที่มีผู้หมอบสไตล์ส้วมหลุมโดยทั่วไปในระดับเดียวกับพื้น และห้องอาบน้ำเหล่านี้พระเจ้าของฉัน sorriest สถานีบริการน้ำมันอเมริกันไม่สามารถเริ่มต้นเพื่อให้ตรงกับหนึ่งในสิ่งเหล่านี้ ในห้องของผู้ชายของการหยุดรถไฟใต้ดินปักกิ่งฉันดูเป็นคนที่เดินผ่านมาปัสสาวะยกลูกชายสามปีของเขาไปในอากาศและสั่งให้เขาฉี่ลงไปในอ่างล้างจานหนึ่งที่เราควรจะล้างมือของเราใน .
การเดินทางของฉันเตือนฉันว่าเราเป็นสัตว์เพียงแค่สิ่งที่ออกมาจากทุกหลุมที่เรามีเรื่องที่เราอาศัยอยู่หรือเงินเท่าไหร่ที่เรามีไม่ ในระดับบางอย่างที่เราทุกคนรู้ว่านี้และจัดการค่อนข้างใจที่จะผลักไปทางด้านหลังของจิตใจของเรา ในประเทศจีนก็นำไปด้านหน้าและตอกมี แคชเชียร์ซูเปอร์มาร์เก็ตถือออกจากการเปลี่ยนแปลงของคุณและคุณจะเอามันคิด squats ผู้หญิงคนนี้และถ่มน้ำลายบนพื้นในขณะที่ตอแหลและเป่าน้ำมูกออกมาจากจมูกของเธอ คุณคิดว่ามันของคนขับรถแท็กซี่ของกระเป๋ารถเมล์และที่สุดของคนที่ได้รับการปรุงอาหารและการบริการอาหารเย็นของคุณ ที่นำฉันกลับไปที่อาหาร.
ถ้ามีคนเข้ามาเหน็บแนมของอุจจาระของคนที่จะไข่กวนของฉันฉันอาจจะไม่สามารถที่จะตรวจสอบได้ แต่ผมส่วนใหญ่จะรู้ว่าไข่เหล่านี้โดยเฉพาะลิ้มรสที่แตกต่างจากคนที่ฉันมีเมื่อวานนี้ นั่นเป็นสิ่งที่คุ้นเคยกับแม้ว่า และมีไม่มากของความคุ้นเคยในประเทศจีน No lo หมี่หมูหรือไก่ผัดเม็ดมะม่วงและแน่นอนไม่มีไข่ม้วน ในคืนแรกของเราในเฉิงตูที่เราเข้าร่วมกลุ่มสี่สำหรับอาหารค่ำหนึ่งหญิงชาวจีนและชาวตะวันตกสาม ร้านอาหารก็ไม่แฟนซี แต่มันก็เป็นที่นิยมอย่างเห็นได้ชัด สร้างขึ้นในตารางของเราเป็นหม้อเคี่ยวน้ำซุปลงไปที่เราจะเพิ่มด้านอาหารและปรุงอาหารให้พวกเขาจนกว่าพวกเขาจะทำ "ฉันเอาเสรีภาพของการสั่งซื้อเราเต้าหู้บางเห็ดบางส่วนและบางลิ้นเป็ด" กล่าวว่าผู้หญิงตะวันตกนั่งอยู่ตรงข้ามจากฉัน "คุณเชื่อฉันที่จะทำให้การสั่งซื้อหรือจะมีอะไรที่โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่คุณอาจชอบ?"
ผมมองที่เธอคิดว่าคุณโสเภณี! แคเธอรีนเป็นภาษาอังกฤษและได้อาศัยอยู่ในประเทศจีนใกล้กับยี่สิบปี ฉันคิดลิ้นเป็ดเป็นประเภทของการทดสอบดังนั้นผมทำให้มันเป็นจุดที่จะดูไม่สะทกสะท้าน ตื่นเต้นแม้.
เมื่อฉันที่สุดก็ถูกบังคับให้กินหนึ่งที่ผมพบว่าจริง ๆ แล้วมันก็ไม่ได้เลวร้าย ส่วนอึกอักเพียง แต่เป็นรูปร่างโดยเฉพาะอย่างยิ่งฐานจากที่ห้อยรากหนวดเหมือน นี้เตือนคุณว่าลิ้นไม่ได้ถูกตัดออกไป แต่ค่อนข้างดึงออกอาจมีคีม แน่นอนเป็ดอาจจะเป็นที่ตายแล้วได้รับไม่ได้หรือไม่ มันไม่เหมือนพวกเขาจะเหวี่ยงออกลิ้นแล้วปล่อยให้มันไปบอบช้ำและ quackless แต่ทั้งหมดมิฉะนั้น.
มันถูกในขณะที่รับประทานลิ้นเป็ดที่สองของฉันว่าผู้ชายคนที่โต๊ะถัดไป hacked ขึ้นปึกดังของเสมหะและถ่มน้ำลายลงบน ชั้น.
"ฉันคิดว่าฉันทำได้" ผมพูด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" ฉันต้องไปเมืองจีน " ผมบอกทุกคนว่า นี่ในทางที่ฉันอาจจะพูดว่า " ฉันต้องการที่จะปกป้องฉันตระเวนอวกาศ " หรือ " ฉันจะได้รับไฝเหล่านี้ดู " มันก็รู้สึกนะ เหมือนที่น่าเบื่อ แล้วเริ่มใส่ฉันเป็นอาหาร ผมจะกินมันถ้าทางเลือกหมายถึง อดอยาก แต่ผมไม่เคยมองไปข้างหน้ามันไม่ได้เมื่อมันดูแปลกใหม่สำหรับฉันผมอยู่ในวัยยี่สิบต้นของฉันเมื่อร้านอาหารจีนเปิดในราลี . มันอยู่ในตึกใหม่ ออกแบบให้มีลักษณะคลุมเครือ templish และแม่ไม่สามารถรับเพียงพอของมัน " คุณจะว่ายังไงถ้าเราจะไปตะวันออก ! "
ฉันคิดว่าเธอชอบอาหารเหนือกว่าเธอ ช่วง ใครสามารถเลียนแบบมันฝรั่งอบสองครั้งที่แม่ค้าหรือเป็นเนื้อลูกวัว Parmesan อย่าง Villa Capri ,แต่มันไม่มีทางที่ไม่คน จีนสามารถทำให้มูชูหมู ไม่ว่าการฝึกอบรมของเขาหรือเธอ " ไข่ " เธอบอก " คุณสามารถจินตนาการ ! "
ร้านอาหารที่ไม่มีใบอนุญาตขายเหล้า แต่พวกเขาได้รับอนุญาตให้คุณกระเป๋าสีน้ำตาล ดังนั้นเราต้องมาถึงกับเหยือกของเราต่อเบอร์กันดี ฉันมักจะถูกแม่สั่งให้ฉันแต่เมื่อไก่ผัดมะม่วงหิมพานต์ก็มาถึงโต๊ะผมไม่เคย perked ขึ้น วิธีที่ผมทำที่ร้านสเต๊ก หรือ Villa Capri และไม่ใช่แค่ราลีจีนอาหาร ผมก็ไม่สนใจเท่าในชิคาโกและภายหลังจากนิวยอร์ค เมืองที่มีจริง Chinatowns .
ทุกคนสาบานว่าอาหารในปักกิ่ง และเฉิงตู จะแตกต่างจากสิ่งที่ฉันได้ในสหรัฐอเมริกา " มันจริงมากขึ้น" พวกเขาบอกว่า ความหมาย มันกลับกลายเป็นว่า ผมจะชอบมันมากขึ้นแท้จริง .
ฉันคิดว่าเจ็บก่อนที่จะเชื่อมโยงไปถึงในประเทศจีน , ฮิวจ์และฉันใช้เวลาหนึ่งสัปดาห์ในญี่ปุ่น ซึ่งอาหารนั้น เป็นเสมอ ประเสริฐ ทุกอย่างจึงละเอียดอ่อนและรอบคอบ เสนอ กับอาหารฉันดื่มชา ซึ่งทำให้ฉัน อีกสิ่งที่ดีเกี่ยวกับญี่ปุ่นของห้องน้ำ เมื่อตอนฉันยังเด็ก พวกเขาคงไม่มีอะไรมากแล้วผมกดปุ่มห้าสิบและพบว่าฉันต้องฉี่ตลอดเวลา ในโตเกียวสถานีรถไฟใต้ดินทุกแห่งมีห้องว่างสาธารณะชาย พื้นและเคาน์เตอร์อุกอาจสะอาด ด้านข้างแต่ละอ่างถ่ายปัสสาวะเป็นตะขอสำหรับแขวนร่ม
นี้เป็นสิ่งที่ฉันได้เติบโตคุ้นเคยกับเมื่อเราบินจากนาริตะไปปักกิ่ง อินเตอร์เนชั่นแนล ซึ่งสิ่งแรกที่คุณสังเกตเห็นว่าเสียงเหมือนนม หม้อนึ่ง ,