6. The weaponization of the amyloid

6. The weaponization of the amyloid fold
A common characteristic of amyloids is passage through
a toxic oligomer stage en route to mature fibers. The structurally
dynamic oligomeric species can disrupt lipid
membranes (Demuro et al., 2005; Kayed et al., 2004; Kourie
et al., 2002; Lashuel and Lansbury, 2006; Valincius et al.,
2008). Microbes have managed to harness the inherent
toxicity of amyloid oligomers to kill surrounding cells. The
small hydrophobic microcin E492 (MccE492) protein
produced by Klebsiella pneumoniae exemplifies this idea. Like
many bacteriocins, MccE492 exerts toxicity by forming pores
in lipid membranes (de Lorenzo and Pugsley, 1985;
Destoumieux-Garzon et al., 2003; Lagos et al., 1993). This
mode of action would seem to confer toxicity to a broad range
of target microbes, however, MccE492 only has demonstrable
antimicrobial activity against a small range of enteric bacteria
(de Lorenzo et al., 1984; Destoumieux-Garzon et al., 2003).
The explanation for this phenomenon lies in the fact that
MccE492 is post-translationally modified with a salmochelinlike
molecule (Nolan et al., 2007; Thomas et al., 2004). Salmochelin
is a siderophore produced by many enteric bacteria
that is recognized and imported by the FepA/Fiu/Cir outer
membrane complex (Hantke et al., 2003; Mercado et al.,
2008). The toxicity of MccE492 relies on the target bacteria
expressing a functional copy of this receptor complex, in order
for MccE492 to be transported across the outer membrane and
have access to the susceptible inner membrane (Patzer et al.,
2003; Pugsley et al., 1986; Strahsburger et al., 2005) where
it can disrupt membrane stability (Destoumieux-Garzon et al.,
2006; Lagos et al., 2009). This targeted toxicity is made all the
more interesting by the fact that MccE492 readily forms
amyloid fibers in vitro and in vivo (Arranz et al., 2012; Bieler
et al., 2005). Fiber formation by MccE492 completely ablates
toxicity to susceptible target cells, likely due to the concurrent
loss of the toxic oligomer species that would permeate
membranes (Bieler et al., 2005). Further studies with
MccE492 revealed that the amyloid form could be destabilized
under particular conditions, including high pH or low ionic
strength, and destabilization correlated both with release of
oligomeric species and with an increase in toxicity. Moreover,
changing conditions back to those that favor fiber formation
could reverse the presence of oligomers and once again
increase the number of fibers (Shahnawaz and Soto, 2012).
These results indicate that amyloid formation by MccE492 is
a dynamic process and imply the potential for environmental
triggering of toxic oligomer release from amyloid reservoirs
(Shahnawaz and Soto, 2012).
Changes in environmental pH also affect the aggregation of
the listeriolysin O (LLO) protein of Listeria monocytogenes.
Among other functions, LLO forms pores in the phagolysosome,
allowing L. monocytogenes to escape into the
cytoplasm during infection (Hamon et al., 2012). Bavdek et al.
showed that under alkaline pH and high temperatures, LLO
readily aggregated into fibrous structures that bind to the
amyloid dyes thioflavin T and Congo red. As with MccE492,
LLO did not demonstrate pore-forming capabilities when
present in the fibrous form (Bavdek et al., 2012).
Plant pathogens have also been reported to employ the
pore-forming capabilities of amyloidogenic proteins (Oh et al.,
2007). Harpins are heat-stable, type III-secreted proteins that
plant pathogens inject into host cells and that induce a hypersensitive
response (Kim et al., 2003; Wei et al., 1992).
Although the mode of harpin toxicity is not completely
understood, various harpins have been shown to interact with
synthetic lipid membranes (Lee et al., 2001) and to depolarize
plant cell membranes (Ahmad et al., 2001; Pike et al., 1998).
Oh et al. demonstrated that the harpin HpaG produced by
Xanthomonas axonopodis pv. Glycines 8ra readily converts
from a soluble a-helix monomer to b-sheet rich amyloid fibers
(Oh et al., 2007). Mutants unable to convert to the amyloid
fiber were unable to elicit a hypersensitive response in host
cells, indicating that the ability to form amyloids is likely
necessary for HpaG function. The authors went on to investigate
the amyloidogenicity of other harpins, XopA from
Xanthomonas campestris pv. Vescatoria, HrpN from Erwinia
amylovora, and HrpZ from Pseudomonas syringae pv. Syringae.
Unmodified HrpN and HrpZ readily formed amyloids,
while XopA did not. XopA may be the most informative of
these, as a WT version of this protein is unable to cause
a hypersensitive response. A mutant version of XopA that does
elicit such a response, however, was able to form amyloid
fibers (Oh et al., 2007).
The utilization of amyloids is not limited to cellular life, as
influenza A virus PB1-F2 protein is one of three reported viral
amyloids (Chevalier et al., 2010; Freire et al., 2008; Wetzler
et al., 2007). PB1-F2 is necessary for WT virulence in
a mouse model, induces apoptosis in macrophages and
monocytes, and has been shown to form pores in planar lipid
membranes (Krumbholz et al., 2011). When exposed to nonpolar
solvents or membrane-mimicking agents, PB1-F2 was
further demonstrated to form amyloids (Chevalier et al., 2010).
Again, the ability of PB1-F2 to puncture membranes was lost
upon fiber formation, indicating that the toxic activity is
limited to pre-fibrillar aggregates (Chevalier et al., 2010).
Recent work with antimicrobial peptides (AMPs) derived
from higher organisms further implicates membrane disruption
as a common characteristic of amyloidogenesis (Kagan
et al., 2012). In addition to the potential amyloidogenesis of
LL-37, human antimicrobial peptide Protegrin-1 forms thioflavin
T-binding fibers with similar morphology to Ab after
contact with a hydrophilic surface (Jang et al., 2011). Interestingly,
atomic force microscopy revealed that Protegrin-1
formed small oligomeric species instead of full-length fibers
upon contact with lipid bilayers (Jang et al., 2011). Various
AMPs isolated from frog skin have also shown the ability to
form amyloid fibers (Auvynet et al., 2008; Gossler-Schofberger et al., 2009; 2012). Moreover, recent reports have
demonstrated that the amyloid component of Alzheimer’s
disease plaques, Ab, displays antimicrobial activity (Harris
et al., 2012; Papareddy et al., 2012; Soscia et al., 2010),
calling into question the native function of Ab and potentially
blurring the line between what is seen as a functional vs.
a disease-associated amyloid. Altogether these results support
the hypothesis that during polymerization, an amyloidogenic
protein passes through a toxic oligomeric stage, at which time
it is able to disrupt lipid membranes (Kagan et al., 2012).
Evidence is mounting that biological systems utilize the
generic pore-forming capabilities of the amyloid fold to
generate toxins.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

6. weaponization พับแอมีลอยด์ลักษณะทั่วไปของ amyloids เป็นเส้นทางผ่านยับยั้งพิษขั้นเส้นบ่มเส้นใย Structurallyพันธุ์ไดนามิก oligomeric สามารถรบกวนกระบวนเยื่อหุ้ม (Demuro et al., 2005 Kayed et al., 2004 Kourieและ al., 2002 Lashuel และ Lansbury, 2006 Valincius et al.,2008) มีจัดการจุลินทรีย์เทียมที่โดยธรรมชาติความเป็นพิษของแอมีลอยด์ oligomers ฆ่าเซลล์รอบข้าง ที่เล็ก hydrophobic microcin E492 โปรตีน (MccE492)ผลิต โดย Klebsiella pneumoniae exemplifies ความคิดนี้ เช่นหลาย bacteriocins, MccE492 exerts ความเป็นพิษ โดยการขึ้นรูขุมขนในเยื่อหุ้มไขมัน (Lorenzo de และ Pugsley, 1985Destoumieux Garzon et al., 2003 ลากอส et al., 1993) นี้ดูเหมือนประสาทความเป็นพิษกับหลากหลายวิธีการดำเนินการจุลินทรีย์เป้าหมาย ไร MccE492 เท่านั้นได้แสดงให้เห็นถึงกิจกรรมจุลินทรีย์กับหลากหลาย enteric แบคทีเรียขนาดเล็ก(เด Lorenzo et al., 1984 Destoumieux-Garzon และ al., 2003)คำอธิบายปรากฏการณ์นี้อยู่ในความเป็นจริงที่Post-translationally มีการปรับเปลี่ยน MccE492 กับ salmochelinlikeโมเลกุล (โนแลน et al., 2007 Thomas et al., 2004) Salmochelinsiderophore ที่ผลิต โดยแบคทีเรียหลาย entericที่รู้จัก และนำเข้า FepA/บังเกิด ผล/Cir ภายนอกเมมเบรนซับซ้อน (Hantke et al., 2003 Mercado et al.,2008) . ความเป็นพิษของ MccE492 อาศัยแบคทีเรียเป้าหมายแสดงสำเนาทำงานของตัวรับนี้ซับซ้อน ตามลำดับสำหรับ MccE492 ที่จะขนส่งผ่านเยื่อหุ้มภายนอก และเยื่อภายในไวต่อไป (Patzer et al.,2003 Pugsley et al., 1986 Strahsburger et al., 2005) ที่มันสามารถรบกวนความมั่นคงของเมมเบรน (Destoumieux-Garzon et al.,ปี 2006 ลากอส et al., 2009) ความเป็นพิษนี้เป้าหมายทำทั้งหมดอื่น ๆ ที่น่าสนใจความจริง MccE492 ที่พร้อมใช้เส้นใยแอมีลอยด์ในหลอดและในสัตว์ทดลอง (Arranz et al., 2012 Bielerร้อยเอ็ด al., 2005) ตัวของเส้นใย โดย MccE492 ablates สมบูรณ์ความเป็นพิษกับเซลล์ไวต่อเป้าหมาย อาจเนื่องจากการเกิดขึ้นพร้อมกันสูญพันธุ์ยับยั้งพิษที่จะ permeateเยื่อหุ้ม (Bieler et al., 2005) ศึกษาเพิ่มเติมด้วยMccE492 เปิดเผยว่า สามารถ destabilized แบบแอมีลอยด์ภายใต้เงื่อนไขเฉพาะ รวมถึงค่า pH สูงหรือต่ำ ionicความแข็งแรง และ destabilization correlated ด้วยรุ่นพันธุ์ oligomeric และ ด้วยการเพิ่มความเป็นพิษ นอกจากนี้การเปลี่ยนแปลงเงื่อนไขไปที่ชอบตัวของเส้นใยสามารถกลับรายการสถานะ ของ oligomers และอีกครั้งเพิ่มจำนวนเส้นใย (Shahnawaz และโซโต 2012)ผลลัพธ์เหล่านี้บ่งชี้ว่า ผู้แต่งแอมีลอยด์ โดย MccE492ก็ประมวลผล และเป็นสิทธิ์แบบเป็นสิ่งแวดล้อมเรียกอย่างยับยั้งพิษจากอ่างเก็บน้ำแอมีลอยด์(Shahnawaz ก Soto, 2012)เปลี่ยนแปลงในสิ่งแวดล้อมค่า pH มีผลต่อการรวมlisteriolysin O (LLO) โปรตีนของออลิ monocytogenesหมู่ฟังก์ชันอื่น ๆ LLO ฟอร์ม pores ใน phagolysosomeให้ L. monocytogenes จะหลบหนีไปไซโทพลาซึมในระหว่างการติดเชื้อ (Hamon et al., 2012) Bavdek et alพบว่าค่า pH ด่างและอุณหภูมิสูง LLOพร้อมรวมเป็นโครงสร้างข้อที่ผูกกับการแอมีลอยด์สีย้อม thioflavin T และคองโกแดง เช่นเดียวกับ MccE492LLO ได้แสดงให้เห็นถึงความสามารถในการขึ้นรูขุมขนเมื่อในแบบฟอร์มข้อ (Bavdek et al., 2012)นอกจากนี้ยังมีการรายงานโรคพืชการจ้างรูขุมขนเป็นความสามารถของโปรตีน amyloidogenic (Oh et al.,2007) . Harpins มีความร้อนคอก พิมพ์ III secreted โปรตีนที่โรคพืชฉีดเข้าไปในเซลล์โฮสต์ และที่ก่อให้เกิดการ hypersensitiveตอบ (Kim et al., 2003 เว่ย et al., 1992)ถึงแม้ว่าโหมดของ harpin toxicity ไม่สมบูรณ์เข้าใจ harpins ต่าง ๆ มีการแสดงการโต้ตอบกับกระบวนการสังเคราะห์เยื่อหุ้ม (Lee et al., 2001) และ depolarizeเยื่อหุ้มเซลล์พืช (Ahmad et al., 2001 จนและ al., 1998)Oh et al. แสดงว่า harpin HpaG ผลิตโดยอ้อยกำแพงแสนวิศวกรรม Glycines 8ra พร้อมแปลงจากน้ำยาแบบเกลียวละลายไป b แผ่นเส้นใยแอมีลอยด์รวย(Oh et al., 2007) สายพันธุ์ที่ไม่สามารถแปลงการแอมีลอยด์ไฟเบอร์ก็ไม่สามารถบอกการตอบสนอง hypersensitive ในโฮสต์เซลล์ การบ่งชี้ว่า ความสามารถในการ amyloids แบบฟอร์มแนวโน้มจำเป็นสำหรับฟังก์ชัน HpaG ผู้เขียนก็เดินไปตรวจสอบamyloidogenicity ของอื่น ๆ harpins, XopA จากอ้อย campestris pv Vescatoria, HrpN จาก Erwiniaamylovora และ HrpZ จาก Pseudomonas syringae pv SyringaeHrpN และ HrpZ unmodified พร้อมรูป amyloidsในขณะที่ XopA ไม่ XopA อาจมีข้อมูลมากที่สุดของเหล่านี้ เป็นรุ่น WT ของโปรตีนนี้ไม่สามารถทำการตอบสนอง hypersensitive รุ่น XopA ที่ไม่กลายพันธุ์บอกเช่นการตอบสนอง อย่างไรก็ตาม ได้ไปแอมีลอยด์เส้นใย (Oh et al., 2007)ใช้ amyloids จะไม่จำกัดชีวิตโทรศัพท์มือถือ เป็นไวรัสไข้หวัดใหญ่ A PB1-F2 โปรตีนเป็นหนึ่งในสามรายงานไวรัสamyloids (เชวาเลีย et al., 2010 Al. ร้อยเอ็ด Freire, 2008 Wetzlerร้อยเอ็ด al., 2007) PB1-F2 เป็นสิ่งจำเป็นสำหรับ virulence WT ในรูปแบบเมาส์ ก่อให้เกิด apoptosis ในบังเอิญ และmonocytes และได้รับการแสดงเพื่อรูขุมขนแบบฟอร์มในระนาบระดับไขมันในเลือดเยื่อหุ้ม (Krumbholz et al., 2011) เมื่อสัมผัส nonpolarหรือสารทำละลายหรือตัวแทน mimicking เมมเบรน PB1-F2 ได้แสดงเพิ่มเติม กับแบบฟอร์ม amyloids (เชวาเลีย et al., 2010)อีก ความสามารถของ PB1 F2 เจาะเยื่อหุ้มถูกหายไปเมื่อตัวของเส้นใย บ่งชี้ว่า กิจกรรมเป็นพิษเป็นจำกัดการเพิ่มก่อน fibrillar (เชวาเลีย et al., 2010)มาทำงานล่าสุดกับเปปไทด์ต้านจุลชีพ (แอมป์)จากสิ่งมีชีวิตที่สูงขึ้นต่อไป implicates ทรัพยเมมเบรนเป็นลักษณะทั่วไปของ amyloidogenesis (Kaganร้อยเอ็ด al., 2012) นอกจาก amyloidogenesis เป็นไปได้ของLL-37 เพปไทด์จุลินทรีย์มนุษย์ Protegrin-1 แบบฟอร์ม thioflavinเส้นใยผูก T มีสัณฐานวิทยาที่คล้ายคลึงกับ Ab หลังติดต่อกับผิว hydrophilic (Jang et al., 2011) เป็นเรื่องน่าสนใจmicroscopy แรงอะตอมเปิดเผยว่า Protegrin-1รูปแบบขนาดเล็กพันธุ์ oligomeric แทนเส้นใยปราศจากเมื่อติดต่อกับไขมัน bilayers (Jang et al., 2011) ต่าง ๆแอมป์แยกต่างหากจากกบผิวยังได้แสดงความสามารถในการแบบฟอร์มเส้นใยแอมีลอยด์ (Auvynet et al., 2008 Gossler Schofberger et al., 2009 2012) . นอกจากนี้ มีรายงานล่าสุดแสดงที่คอมโพเนนต์แอมีลอยด์ของของเสื่อมโรค plaques, Ab แสดงกิจกรรมจุลินทรีย์ (แฮร์ริสร้อยเอ็ด al., 2012 Papareddy et al., 2012 Soscia et al., 2010),เรียกฟังก์ชันดั้งเดิม ของ Ab และอาจเป็นคำถามเบลอเส้นระหว่างอะไรเห็นเป็นเปรียบเทียบกับการทำงานการเชื่อมโยงโรคแอมีลอยด์ ทั้งหมด สนับสนุนผลลัพธ์เหล่านี้ทฤษฏีที่ระหว่าง polymerization, amyloidogenic การโปรตีนผ่านในขั้น oligomeric พิษ ครั้งที่จึงต้องรบกวนเยื่อหุ้มไขมัน (Kagan et al., 2012)หลักฐานที่จะติดตั้งว่า ใช้ระบบชีวภาพความเป็นรูพรุนทั่วไปของแอมีลอยด์พับไปสร้างสารพิษ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

6. weaponization ของ amyloid พับ
ลักษณะทั่วไปของ amyloids เป็นทางผ่าน
เวทีโอลิโกเมพิษเส้นทางที่จะไปเส้นใยผู้ใหญ่ โครงสร้าง
สายพันธุ์ oligomeric แบบไดนามิกสามารถทำลายไขมัน
เยื่อ (Demuro et al, 2005;. Kayed et al, 2004;. Kourie
et al, 2002;. Lashuel และ Lansbury 2006;. Valincius, et al,
2008) จุลินทรีย์มีการบริหารจัดการที่จะควบคุมธรรมชาติ
ความเป็นพิษของ oligomers amyloid เพื่อฆ่าเซลล์โดยรอบ
microcin ชอบน้ำขนาดเล็ก E492 (MccE492) โปรตีน
ที่ผลิตโดย Klebsiella pneumoniae เป็นตัวอย่างความคิดนี้ เช่นเดียวกับ
bacteriocins หลาย MccE492 ออกแรงพิษโดยการสร้างรูขุมขน
ในเยื่อหุ้มไขมัน (เดอเรนโซและ Pugsley 1985;
Destoumieux-Garzon et al, 2003;. ลากอส et al, 1993.) นี้
โหมดของการกระทำที่ดูเหมือนจะหารือความเป็นพิษเพื่อความหลากหลาย
ของจุลินทรีย์เป้าหมาย แต่ MccE492 มีเพียงแสดงให้เห็น
ฤทธิ์ต้านจุลชีพกับช่วงเล็ก ๆ ของแบคทีเรียในลำไส้
(เดอเรนโซและคณะ, 1984;.. Destoumieux-Garzon et al, 2003) .
คำอธิบายสำหรับปรากฏการณ์นี้อยู่ในความจริงที่ว่า
MccE492 คือการโพสต์ translationally แก้ไขด้วย salmochelinlike
โมเลกุล (โนแลน, et al, 2007;.. โทมัสและคณะ, 2004) Salmochelin
เป็น siderophore ที่ผลิตโดยแบคทีเรียในลำไส้อีกมากมาย
ที่ได้รับการยอมรับและนำเข้าโดย FEPA / Fiu / Cir นอก
เมมเบรนที่ซับซ้อน (Hantke et al, 2003;. Mercado, et al.
2008) ความเป็นพิษของ MccE492 อาศัยแบคทีเรียเป้าหมาย
แสดงสำเนาการทำงานของตัวรับที่ซับซ้อนนี้เพื่อ
สำหรับ MccE492 ที่จะขนส่งผ่านเยื่อหุ้มด้านนอกและ
มีการเข้าถึงเยื่อหุ้มภายในอ่อนไหว (Patzer, et al.
. 2003; Pugsley, et al, 1986; Strahsburger et al, 2005) ที่.
มันสามารถทำลายความมั่นคงเมมเบรน (Destoumieux-Garzon, et al.
2006;. ลากอส, et al, 2009) พิษที่กำหนดเป้าหมายนี้จะทำทั้งหมด
ที่น่าสนใจมากขึ้นโดยความจริงที่ว่า MccE492 รูปแบบพร้อม
เส้นใย amyloid ในหลอดทดลองและในร่างกาย (Arranz, et al, 2012;. Bieler
et al., 2005) การก่อไฟเบอร์โดย MccE492 สมบูรณ์ Ablates
พิษต่อเซลล์เป้าหมายอ่อนแอจะเกิดจากการเกิดขึ้นพร้อมกัน
การสูญเสียของสายพันธุ์โอลิโกเมพิษที่จะซึม
เยื่อ (Bieler et al., 2005) การศึกษาเพิ่มเติมกับ
MccE492 เปิดเผยว่ารูปแบบ amyloid อาจจะคาดไม่ถึง
โดยเฉพาะอย่างยิ่งภายใต้เงื่อนไขรวมทั้งค่า pH สูงหรือต่ำไอออนิก
ความแข็งแรงและมีความสัมพันธ์ทั้งสอง destabilization กับการเปิดตัวของ
สายพันธุ์ oligomeric และมีการเพิ่มขึ้นในความเป็นพิษ นอกจากนี้
การเปลี่ยนแปลงสภาพกลับไปยังผู้ที่เห็นชอบในการสร้างเส้นใย
สามารถย้อนกลับปรากฏตัวของ oligomers และอีกครั้งที่
การเพิ่มจำนวนของเส้นใย (Shahnawaz และโซโต, 2012).
ผลการศึกษานี้แสดงให้เห็นว่าการสร้าง amyloid โดย MccE492 เป็น
กระบวนการแบบไดนามิกและบ่งบอกถึงศักยภาพในการ สิ่งแวดล้อม
วิกฤติของการเปิดตัวโอลิโกเมพิษออกจากอ่างเก็บน้ำ amyloid
(Shahnawaz และโซโต, 2012).
การเปลี่ยนแปลงในค่า pH สิ่งแวดล้อมนอกจากนี้ยังส่งผลกระทบต่อการรวมตัวของ
listeriolysin O (LLO) โปรตีนของเชื้อ Listeria monocytogenes.
ในหมู่ฟังก์ชั่นอื่น ๆ รูปแบบ LLO รูขุมขนใน phagolysosome,
ช่วยให้ L . monocytogenes ที่จะหลบหนีเข้ามาใน
ระหว่างการติดเชื้อพลาสซึม (Hamon et al., 2012) Bavdek et al.
แสดงให้เห็นว่าภายใต้ค่า pH เป็นด่างและอุณหภูมิสูง LLO
รวมได้อย่างง่ายดายเป็นโครงสร้างเส้นใยที่ผูกกับ
สีย้อม amyloid thioflavin T และคองโกสีแดง เช่นเดียวกับ MccE492,
LLO ไม่ได้แสดงให้เห็นถึงความสามารถในรูขุมขนขึ้นรูปเมื่อ
อยู่ในรูปแบบที่เป็นเส้น ๆ (Bavdek et al., 2012).
เชื้อโรคพืชนอกจากนี้ยังมีรายงานการจ้างงาน
ความสามารถในรูขุมขนขึ้นรูปของโปรตีน amyloidogenic (โอ้ et al.,
2007 ) Harpins มีความร้อนที่มีความเสถียรชนิดโปรตีน III-หลั่งว่า
เชื้อสาเหตุโรคพืชฉีดเข้าไปในเซลล์โฮสต์และที่ทำให้เกิดผิวแพ้
การตอบสนอง (คิมและคณะ. 2003; Wei et al, 1992)..
แม้ว่าโหมดของความเป็นพิษ HARPIN ไม่ได้อย่างสมบูรณ์
เข้าใจ , harpins ต่างๆได้รับการแสดงที่จะมีปฏิสัมพันธ์กับ
เยื่อไขมันสังเคราะห์และขั้ว (Lee et al, 2001.)
เยื่อหุ้มเซลล์พืช (อาหมัด et al, 2001.. หอก, et al, 1998).
โอ้และคณะ แสดงให้เห็นว่า HpaG HARPIN ผลิตโดย
เชื้อ Xanthomonas axonopodis pv Glycines 8RA พร้อมแปลง
จากโมโนเมอร์ที่ละลายน้ำได้เป็นเกลียวไป b แผ่นเส้นใย amyloid ที่อุดมไปด้วย
(โอ้ et al., 2007) การกลายพันธุ์ไม่สามารถแปลงเป็น amyloid
เส้นใยไม่สามารถที่จะล้วงเอาการตอบสนองเสียวในโฮสต์
เซลล์แสดงให้เห็นว่ามีความสามารถในรูปแบบ amyloids แนวโน้มเป็น
สิ่งที่จำเป็นสำหรับการทำงาน HpaG ผู้เขียนไปในการตรวจสอบ
ของ amyloidogenicity harpins อื่น ๆ ที่ XopA จาก
เชื้อ Xanthomonas campestris pv Vescatoria, HRPN จาก Erwinia
amylovora และ HrpZ จาก Pseudomonas syringae pv syringae.
ยังไม่แปร HRPN และ HrpZ ที่เกิดขึ้นได้อย่างง่ายดาย amyloids,
ในขณะที่ XopA ไม่ได้ XopA อาจจะมีข้อมูลมากที่สุดของ
เหล่านี้เป็นรุ่น WT โปรตีนนี้ไม่สามารถที่จะทำให้เกิด
การตอบสนองเสียว รุ่นกลายพันธุ์ของ XopA ที่ไม่
กระตุ้นการตอบสนองดังกล่าว แต่ก็สามารถที่จะฟอร์ม amyloid
เส้นใย (โอ้ et al., 2007).
การใช้ประโยชน์จาก amyloids ไม่ จำกัด ในการดำรงชีวิตของเซลล์เช่น
โรคไข้หวัดใหญ่ไวรัสโปรตีน PB1-F2 เป็นหนึ่ง สามรายงานไวรัส
amyloids (อัศวิน, et al, 2010;. แฟรและคณะ, 2008;. Wetzler
et al., 2007) PB1-F2 เป็นสิ่งจำเป็นสำหรับความรุนแรง WT ใน
รูปแบบเมาส์, ก่อให้เกิดการตายของเซลล์ในขนาดใหญ่และ
monocytes และได้รับการแสดงในรูปแบบของไขมันในรูขุมขนภาพถ่าย
เยื่อ (Krumbholz et al., 2011) เมื่อสัมผัสกับ nonpolar
ตัวทำละลายหรือสารเลียนแบบเมมเบรน, PB1-F2 ถูก
แสดงให้เห็นต่อไปในรูปแบบ amyloids (อัศวิน et al., 2010).
อีกครั้งสามารถของ PB1-F2 เพื่อเจาะเยื่อหายไป
เมื่อการสร้างเส้นใยแสดงให้เห็นว่าสารพิษ กิจกรรมจะถูก
จำกัด ไปก่อน fibrillar มวลรวม (อัศวิน et al., 2010).
ผลงานล่าสุดกับเปปไทด์ต้านจุลชีพ (แอมป์) ที่มา
จากสิ่งมีชีวิตที่สูงขึ้นต่อไป implicates หยุดชะงักเมมเบรน
เป็นลักษณะทั่วไปของ amyloidogenesis (Kagan
et al., 2012) นอกจากนี้ยังมี amyloidogenesis ศักยภาพของ
LL-37, เปปไทด์ต้านจุลชีพของมนุษย์ Protegrin-1 รูปแบบ thioflavin
เสื้อผูกพันเส้นใยที่มีสัณฐานคล้ายกับ Ab หลังจากที่
สัมผัสกับพื้นผิวที่ชอบน้ำ (Jang et al., 2011) ที่น่าสนใจ
กล้องจุลทรรศน์แรงอะตอมเปิดเผยว่า Protegrin-1
สายพันธุ์ที่เกิดขึ้น oligomeric ขนาดเล็กแทนของเส้นใยยาวเต็มรูปแบบ
เมื่อสัมผัสกับ bilayers ไขมัน (Jang et al., 2011) ต่างๆ
แอมป์ที่แยกออกมาจากผิวหนังกบยังแสดงให้เห็นความสามารถในการ
รูปแบบเส้นใย amyloid (Auvynet et al, 2008;. Gossler-Schofberger et al, 2009;. 2012) นอกจากนี้รายงานที่ผ่านมาได้
แสดงให้เห็นว่าองค์ประกอบ amyloid ของอัลไซเม
โล่โรค Ab แสดงฤทธิ์ต้านจุลชีพ (แฮร์ริส
, et al, 2012;. Papareddy, et al, 2012;.. Soscia et al, 2010),
โทรเข้ามาถามฟังก์ชั่นของพื้นเมือง Ab และอาจ
ทำให้ฟางเส้นระหว่างสิ่งที่ถูกมองว่าเป็นทำงานกับ
amyloid โรคที่เกี่ยวข้อง พรึบผลลัพธ์เหล่านี้สนับสนุน
สมมติฐานที่ว่าในระหว่างพอลิเมอ amyloidogenic
โปรตีนผ่านเวที oligomeric พิษเวลาที่
มันสามารถที่จะทำลายเยื่อไขมัน (Kagan et al., 2012).
หลักฐานที่จะติดตั้งที่ใช้ระบบชีวภาพ
pore- ทั่วไป การสร้างขีดความสามารถของ amyloid พับที่จะ
สร้างสารพิษ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

6 . ส่วนระบบการพับแอมีลอยด์
ลักษณะทั่วไปของ amyloids คือผ่าน
เวทีโอลิโกเมอร์พิษเส้นทางบ่มเส้นใย โครงสร้างแบบไดนามิกที่สามารถทำลายไขมันชนิดโอลิโก

+ ( demuro et al . , 2005 ; kayed et al . , 2004 ; kourie
et al . , 2002 ; lashuel และแลนส์เบอรรี่ , 2006 ;
valincius et al . , 2008 ) จุลินทรีย์มีการจัดการเพื่อควบคุมโดยธรรมชาติ
ความเป็นพิษของแอลกอฮอล์หน่วยฆ่ารอบเซลล์
ขนาดเล็ก e492 microcin ไฮโดรโฟบิก ( mcce492 โปรตีนที่ผลิตโดย Klebsiella pneumoniae )
เป็นตัวอย่างความคิดนี้ ชอบหลายวัตถุดิบ mcce492 exerts
, ความเป็นพิษโดยสร้างรู
ในเยื่อไขมัน ( de Lorenzo และพักสลีย์ , 1985 ;
destoumieux garzon et al . , 2003 ; ลากอส et al . , 1993 ) นี้
โหมดของการกระทำดูเหมือนจะให้ความเป็นพิษกับ
ช่วงกว้างของจุลินทรีย์เป้าหมาย อย่างไรก็ตาม mcce492 เท่านั้นที่มีฤทธิ์ต้านจุลชีพอธิบาย
กับช่วงขนาดเล็กที่มีแบคทีเรีย
( de Lorenzo et al . , 1984 ; destoumieux garzon et al . , 2003 ) .
คำอธิบายสำหรับปรากฏการณ์นี้อยู่ในความเป็นจริงที่
mcce492 โพสต์ translationally แก้ไขด้วยโมเลกุล salmochelinlike
( โนแลน et al . , 2007 ;โทมัส et al . , 2004 ) salmochelin
เป็นชุดผลิตโดยหลายต่อแบคทีเรีย
ที่ได้รับการยอมรับและนำเข้าโดย fepa / ไข้ธรรมดา / cir ด้านนอก
เยื่อซับซ้อน ( hantke et al . , 2003 ; Mercado et al . ,
2008 ) ความเป็นพิษของ mcce492 อาศัยเป้าหมายแบคทีเรีย
แสดงสำเนาการทำงานของตัวรับที่ซับซ้อนเพื่อ
สำหรับ mcce492 ที่จะขนส่งผ่านเมมเบรนชั้นนอกและ
มีการเข้าถึงเยื่อชั้นในอ่อนแอ ( แพตเซอร์ et al . ,
2003 ; พักสลีย์ et al . , 1986 ; strahsburger et al . , 2005 ) ที่สามารถทำลายเสถียรภาพของเมมเบรน (

destoumieux garzon et al . , 2006 ; ลากอส et al . , 2009 ) นี้เป้าหมายความเป็นพิษถูกสร้างทั้งหมด
น่าสนใจมากขึ้นโดยความจริงที่ว่า mcce492 พร้อมรูปแบบ
แอมีลอยด์เส้นใยในหลอดทดลองและในสัตว์ทดลอง ( arranz et al . , 2012 ; bieler
et al . , 2005 )เกิดเส้นใย โดย mcce492 อย่างสมบูรณ์ ablates
มีพิษต่อเซลล์เป้าหมาย ทั้งนี้เนื่องจากการสูญเสียที่เกิดขึ้นพร้อมกัน
ของโอลิโกเมอร์ ชนิดที่เป็นพิษจะซึม
+ ( bieler et al . , 2005 ) ศึกษาเพิ่มเติมด้วย
mcce492 เปิดเผยว่ารูปแบบสนใจสามารถสูญสลาย
ภายใต้เงื่อนไขที่เฉพาะเจาะจง รวมทั้งค่า pH สูงหรือความแรงไอออน
น้อยdestabilization และมีความสัมพันธ์ทั้งกับปล่อย
โอลิโกชนิดและด้วยการเพิ่มความเป็นพิษ โดย
เปลี่ยนแปลงเงื่อนไขกลับไปที่โปรดปราน
การสร้างเส้นใยสามารถย้อนกลับสถานะของหน่วยและอีกครั้ง
เพิ่มจำนวนของเส้นใยและ shahnawaz โซโต , 2012 )
) นอกจากนี้ยังพบว่า การ mcce492 คือ
โดยแอมีลอยด์กระบวนการแบบไดนามิก และบ่งบอกถึงศักยภาพสิ่งแวดล้อม
เรียกปล่อยพิษจากแอลกอฮอล์แหล่ง
( โอลิโกเมอร์และ shahnawaz โซโต , 2012 ) .
การเปลี่ยนแปลง pH สิ่งแวดล้อมยังมีผลต่อการเกาะกลุ่มของ listeriolysin
o ( llo ) โปรตีนจากวงแหวนแวนอัลเลน .
ในหมู่ฟังก์ชั่นอื่น ๆ llo รูปแบบรูใน phagolysosome
L , ให้ monocytogenes หนีเข้า
ไซโตปลาสซึมในระหว่างการติดเชื้อ ( ฮามอน et al . , 2012 ) bavdek et al .
พบว่าภายใต้ pH ด่างและอุณหภูมิสูง llo
พร้อมรวมเป็นเส้นใยโครงสร้างที่ผูกกับ
สีแอมีลอยด์ thioflavin T และคองโกเรด กับ mcce492
, llo ไม่ได้แสดงให้เห็นถึงความสามารถในการขึ้นรูปของเมื่อ
ปัจจุบันในรูปแบบเส้นใย ( bavdek et al . , 2012 ) .
เชื้อโรคพืชยังได้รับรายงานการจ้าง
ความสามารถในการขึ้นรูปของโปรตีน amyloidogenic รูขุมขน ( โอ้ et al . ,
2007 ) harpins มีความร้อนคงที่ ประเภท III หลั่งโปรตีน
เชื้อโรคพืชฉีดเข้าไปในเซลล์โฮสต์และที่ก่อให้เกิดการตอบสนองไวเกิน
( Kim et al . , 2003 ; Wei et al . , 1992 ) .
ถึงแม้ว่าโหมด harpin พิษไม่สมบูรณ์
เข้าใจ harpins ต่างๆได้รับการแสดงเพื่อโต้ตอบกับ
เยื่อลิพิดสังเคราะห์ ( ลี et al . , 2001 ) และ depolarize
พืชเยื่อหุ้มเซลล์ ( Ahmad et al . , 2001 ; หอก et al . , 1998 ) .
อ้อ et al . แสดงให้เห็นว่า harpin hpag ผลิตโดย
สร้าง axonopodis PV . ส่วนานวนพร้อมแปลง
จากละลาย a-helix มอนอเมอร์ต่อ b-sheet อุดมไปด้วยเส้นใยแอมีลอยด์
( โอ้ et al . , 2007 ) กลายพันธุ์ไม่สามารถแปลงในไมโตคอนเดรีย
ไฟเบอร์ไม่สามารถกระตุ้นการตอบสนองไวเกินในเซลล์โฮสต์
แสดงว่าความสามารถในการสร้าง amyloids มีแนวโน้ม
จำเป็นสำหรับฟังก์ชัน hpag . ผู้เขียนได้ไปศึกษา
amyloidogenicity ของ harpins อื่น ๆ , xopa จาก Xanthomonas campestris pv
. vescatoria hrpn , จากเชื้อ Erwinia
amylovora และ hrpz จาก Pseudomonas syringae PV .
syringae .hrpn ดัดแปลงและ hrpz เกิดขึ้นพร้อม amyloids
xopa , ในขณะที่ไม่ได้ xopa อาจเป็นข้อมูลมากที่สุดของ
เหล่านี้เป็นรุ่น WT ของโปรตีนนี้ไม่สามารถทำให้
การตอบสนองไวเกิน เป็นรุ่นกลายพันธุ์ xopa นั่น
กระตุ้นการตอบสนองดังกล่าว อย่างไรก็ตาม สามารถสร้างเส้นใยแอมีลอยด์
( โอ้ et al . , 2007 ) .
amyloids ไม่ได้ จำกัด การใช้เซลล์เป็น
ไวรัสไข้หวัดใหญ่ pb1-f2 โปรตีนเป็นหนึ่งในสามรายงานไวรัส
amyloids ( Chevalier et al . , 2010 ; Freire et al . , 2008 ; wetzler
et al . , 2007 ) pb1-f2 ที่จําเป็นสําหรับ WT ภัยสังคมใน
เมาส์รูปแบบก่อให้เกิด apoptosis ใน macrophages และ
โมโนไซท และได้ถูกแสดงในรูปแบบของรูในระนาบ
+ ( krumbholz et al . , 2011 ) เมื่อสัมผัสกับตัวทำละลายไม่มีขั้ว
หรือเมมเบรนเลียนแบบตัวแทนpb1-f2 คือ
เพิ่มเติมแสดงให้เห็นรูปแบบ amyloids ( Chevalier et al . , 2010 ) .
อีก ความสามารถของ pb1-f2 เจาะเยื่อหาย
เมื่อการสร้างเส้นใย ระบุว่า กิจกรรมที่เป็นพิษ
( ก่อนภายใต้มวลรวม ( Chevalier et al . , 2010 ) .
ผลงานล่าสุดกับจุลชีพ เปปไทด์ ( แอมป์ ) ที่ได้มาจากสิ่งมีชีวิตที่สูงขึ้นต่อไป

รบกวนเยื่อเกี่ยวพันกับเป็นลักษณะทั่วไปของ amyloidogenesis ( คาแกน
et al . , 2012 ) นอกจากการ amyloidogenesis ศักยภาพ
ll-37 มนุษย์ยาเปปไทด์ protegrin-1 รูปแบบ thioflavin
t-binding เส้นใยที่มีลักษณะคล้ายกับ AB หลังจาก
ติดต่อกับพื้นผิวน้ำ ( จาง et al . , 2011 ) ที่น่าสนใจ

protegrin-1 กล้องจุลทรรศน์แรงอะตอม พบว่ารูปแบบขนาดเล็กชนิดโอลิโกไฟเบอร์แทนเต็มตัว
เมื่อสัมผัสกับไขมันสองชั้น ( จาง et al . , 2011 ) แอมป์ต่างๆ
ที่แยกได้จากผิวหนังกบได้แสดงความสามารถในรูปแบบเส้นใยแอมีลอยด์

( auvynet et al . , 2008 ; gossler schofberger et al . , 2009 ; 2012 ) นอกจากนี้ รายงานล่าสุด พบว่า ส่วนประกอบของแอลกอฮอล์

โรค Alzheimer โล่ , AB ,แสดงฤทธิ์ต้านจุลชีพ ( แฮร์ริส
et al . , 2012 ; papareddy et al . , 2012 ; soscia et al . , 2010 ) ,
โทรเข้ามาถามฟังก์ชั่นพื้นเมืองของ AB และอาจ
เบลอเส้นระหว่างสิ่งที่ถูกมองว่าเป็นหน้าที่ที่เกี่ยวข้องกับ
โรคแอมีลอยด์ . ทั้งหมดสนับสนุนผล
สมมติฐานว่าในระหว่างเกิดเหล่านี้ โปรตีน amyloidogenic
/ โอลิโกผ่านเวทีซึ่งเป็นเวลาที่
มันสามารถรบกวนเยื่อไขมัน ( คาแกน et al . , 2012 ) .
หลักฐานคือติดตั้งระบบชีวภาพใช้
ทั่วไปรูขุมขนสร้างความสามารถของพับสนใจ

สร้างสารพิษ