The key question is what defines wh

The key question is what defines which cortical regions are affected in a given patient, and hence what defines
which syndrome they will have. While as yet unanswered,an important clue seems to be where their primary
pathology lies. Table 2 sets out the hallucination-related disorders likely to be encountered clinically, arranged into
two pathophysiological groupings, one in which the primary pathology lies in the visual pathways or higher visual areas (prototypical disorder, Macular disease), the other in which it lies in the brainstem and/or cholinergic system (prototypical disorder, Parkinson’s disease). The choice of terminology in the second group is not intended to diminish the possible role of other brainstem neurotransmitter systems in visual hallucinations (see for review), it serves merely to emphasise that role played by the cholinergic system. Of course many hallucination related disorders fail to fit neatly into this dichotomous classification, either because their pathology is unclear (e.g. the psychoses) or because they contain elements of both. For example, visually hallucinating patients with Lewy body dementia will have both brainstem/cholinergic pathology and Lewy bodies in higher visual areas while those with Parkinson’s disease will have subtle visual deficits suggestive of visual pathway dysfunction. However, despite its obvious shortcomings, the classification is worth pursuing as it neatly divides clinical conditions into those associated with one or other of the syndrome palettes. Thus the spectrum of visual pathway disorders outlined in Table 1 are associated with the syndrome shown on the left of Figure 1, while the spectrum of brainstem/cholinergic disorders (as well as those of mixed and unknown aetiology) are associated with those on the right of Figure 1. One might wish to refer to the visual pathway disorder palette as the Charles Bonnet syndrome, although it is important to realise that different clinical specialties use the term in different ways.The hallucinations associated with visual pathway lesions and those associated with brainstem/cholinergic lesions also differ in another important respect: their prognosis. Visual pathway hallucinations tend to be self limiting and resolve without pharmacotherapy (60% of patients with hallucinations secondary to Macular disease are hallucination free at 18 months). In contrast,brainstem/ cholinergic hallucinations (at least those
found in Parkinson’s disease) tend to persist and progress, even acting to precipitate institutional care

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คำถามสำคัญคือ สิ่งกำหนดขอบเขตเนื้อแน่นที่ได้รับผลกระทบในผู้ป่วยที่กำหนด และดังนั้น สิ่งกำหนดกลุ่มอาการที่พวกเขาได้ ในขณะที่ยังยังไม่ได้ตอบ เงื่อนงำสำคัญน่าจะ เป็นหลักของตนพยาธิอยู่ ตารางที่ 2 กำหนดที่เกี่ยวข้องกับภาพหลอนโรคอาจพบทางคลินิก ในสอง pathophysiological กลุ่ม หนึ่งที่พยาธิหลักอยู่ในมนต์ภาพหรือพื้นที่ภาพสูง (prototypical โรค โรค Macular), อื่น ๆ ที่อยู่ใน brainstem หรือระบบ cholinergic (prototypical โรค โรคพาร์กินสัน) เลือกคำศัพท์ในกลุ่มที่สองไม่ได้มีไว้คลายบทบาทเป็นไปได้ของระบบสารสื่อประสาท brainstem อื่น ๆ เห็นภาพหลอนภาพ (ดูทบทวน) มันทำหน้าที่เพียงเพื่อย้ำว่าบทบาทระบบ cholinergic แน่นอนภาพหลอนมากมายที่เกี่ยวข้องกับโรคไม่เข้าอย่างนี้ประเภท dichotomous อย่างใดอย่างหนึ่งเนื่องจากพยาธิวิทยาความไม่ชัดเจน (เช่น psychoses) หรือเนื่อง จากประกอบด้วยองค์ประกอบทั้งสองอย่าง ตัวอย่าง hallucinating เห็นผู้ป่วยสมองเสื่อมร่างกาย Lewy ได้พยาธิ brainstem/cholinergic และร่างกาย Lewy บริเวณภาพที่สูงในขณะที่ผู้ที่ มีโรคพาร์กินสันจะมีรายละเอียดภาพขาดดุลถึงของความผิดปกติของทางเดินมองเห็น อย่างไรก็ตาม แม้ มีการแสดงความชัดเจน การจัดประเภทได้น่าใฝ่หาเป็นมันอย่างแบ่งเงื่อนไขทางคลินิกที่เกี่ยวข้องกับหนึ่ง หรืออื่น ๆ ของจานกลุ่มอาการ ดังนั้น สเปกตรัมของทางเดินแสดงโรคที่ระบุไว้ในตารางที่ 1 จะเกี่ยวข้องกับอาการแสดงทางด้านซ้ายของรูปที่ 1 ในขณะที่โรคสเปกตรัมของ brainstem/cholinergic (บรรดาของ aetiology ผสม และไม่รู้จัก) จะเกี่ยวข้องกับทางด้านขวาของรูปที่ 1 หนึ่งอาจต้องการถึงสีโรคทางเดินมองเห็นเป็นกลุ่มอาการบาสเตียบอนเนต์ชาร์ลส์ แม้ว่าจะต้องตระหนักว่า เชี่ยวชาญทางคลินิกแตกต่างใช้คำในลักษณะต่าง ๆ เห็นภาพหลอนที่เกี่ยวข้องกับทางเดินที่มองเห็นได้และผู้ที่เกี่ยวข้องกับได้ brainstem/cholinergic ยังแตกต่างอีกประการที่สำคัญ: การคาดคะเน เห็นภาพหลอนภาพทางเดินมักจะ เป็นตัวจำกัด และแก้ไข โดย pharmacotherapy (60% ของผู้ป่วยที่มีโรค Macular รองเห็นภาพหลอนเป็นภาพหลอนใน 18 เดือนฟรี) ในทางตรงกันข้าม brainstem / cholinergic เห็นภาพหลอน (น้อยเหล่านั้นพบได้ในโรคพาร์กินสัน) มักจะ คงอยู่ และความคืบ หน้า การทำหน้าที่แม้จะ precipitate ดูแลสถาบัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คำถามที่สำคัญคือสิ่งที่กำหนดซึ่งเปลือกนอกภูมิภาคได้รับผลกระทบในผู้ป่วยที่ได้รับและด้วยเหตุนี้สิ่งที่กำหนดโรคที่พวกเขาจะมี
ในขณะที่ยังไม่ได้ตอบเป็นเบาะแสสำคัญที่น่าจะเป็นที่หลักของพวกเขาพยาธิสภาพอยู่ ตารางที่ 2
ชุดจากความผิดปกติของภาพหลอนที่เกี่ยวข้องกับการมีแนวโน้มที่จะพบทางคลินิกจัดเป็นสองกลุ่มpathophysiological หนึ่งที่ทางพยาธิวิทยาหลักอยู่ในทางเดินภาพหรือสูงกว่าพื้นที่ภาพ (ความผิดปกติของแม่บทโรคเสื่อม), อื่น ๆ ที่มันอยู่ ในสมองและ / หรือระบบ cholinergic (ความผิดปกติของแม่บทโรคพาร์กินสัน) ทางเลือกของคำศัพท์ในกลุ่มที่สองไม่ได้มีวัตถุประสงค์ที่จะลดบทบาทที่เป็นไปได้ของระบบสารสื่อประสาทสมองในภาพหลอน (ดูความคิดเห็น) จะทำหน้าที่เพียงเพื่อเน้นบทบาทที่เล่นโดยระบบ cholinergic แน่นอนหลอนหลายโรคที่เกี่ยวข้องเพื่อให้พอดีกับความล้มเหลวอย่างเรียบร้อยในการจัดหมวดหมู่ dichotomous นี้ทั้งเพราะพยาธิวิทยาของพวกเขาก็ไม่มีความชัดเจน (เช่นโรคจิต) หรือเพราะพวกเขามีองค์ประกอบของทั้งสอง ตัวอย่างเช่นผู้ป่วยมองเห็นภาพหลอนมีภาวะสมองเสื่อมของร่างกาย Lewy จะมีทั้งก้าน / พยาธิวิทยา cholinergic และร่างกาย Lewy ในพื้นที่ของภาพที่สูงขึ้นในขณะที่ผู้ที่มีโรคพาร์กินสันจะมีการขาดดุลภาพที่ลึกซึ้งชี้นำความผิดปกติของทางเดินของภาพ อย่างไรก็ตามแม้จะมีข้อบกพร่องที่เห็นได้ชัดของการจัดหมวดหมู่เป็นมูลค่าการใฝ่หาที่มันเรียบร้อยเงื่อนไขทางคลินิกแบ่งออกเป็นผู้ที่เกี่ยวข้องกับหนึ่งหรืออื่น ๆ ของจานโรค ดังนั้นสเปกตรัมของความผิดปกติของทางเดินภาพที่ระบุไว้ในตารางที่ 1 มีความเกี่ยวข้องกับกลุ่มอาการของโรคที่แสดงบนด้านซ้ายของรูปที่ 1 ในขณะที่คลื่นความถี่ของสมอง / ความผิดปกติ cholinergic (เช่นเดียวกับพวกสาเหตุผสมและไม่รู้จัก) จะเกี่ยวข้องกับผู้ที่อยู่ในที่ที่เหมาะสม ของรูปที่ 1 หนึ่งอาจต้องการที่จะดูที่ความผิดปกติของทางเดินจานสีภาพเป็นดาวน์ซินโดรชาร์ลส์ Bonnet แม้ว่ามันจะเป็นสิ่งสำคัญที่จะรู้ว่าคลินิกพิเศษที่แตกต่างกันใช้คำว่าในภาพหลอน ways.The ที่แตกต่างกันที่เกี่ยวข้องกับรอยโรคทางเดินภาพและผู้ที่เกี่ยวข้องกับสมอง / cholinergic แผลยังแตกต่างกันในส่วนที่สำคัญอื่น: การพยากรณ์โรคของพวกเขา ภาพหลอนภาพทางเดินมีแนวโน้มที่จะ จำกัด ตัวเองและแก้ไขปัญหาโดยไม่ต้องใช้ยา (60% ของผู้ป่วยที่มีอาการประสาทหลอนรองโรคเสื่อมเป็นภาพหลอนฟรี 18 เดือน) ในทางตรงกันข้ามก้าน / ภาพหลอน cholinergic
(อย่างน้อยผู้ที่พบในโรคพาร์กินสัน) มีแนวโน้มที่จะยังคงมีอยู่และความคืบหน้าแม้จะทำหน้าที่ในการเร่งรัดการดูแลสถาบัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คำถามสำคัญคือสิ่งที่กำหนดซึ่งได้รับผลกระทบในภูมิภาค - ให้ผู้ป่วย ดังนั้น สิ่งที่กำหนด
ซึ่งกลุ่มอาการจากพวกเขา ในขณะที่ยังไม่ได้รับ มีร่องรอยน่าจะเป็นที่โรคหลัก
พวกเขาโกหก ตารางที่ 2 ชุด ออกอาการที่เกี่ยวข้องกับโรคมีแนวโน้มที่จะพบและจัดเป็นสองกลุ่มพยาธิสรีรวิทยา
,ซึ่งหนึ่งในโรคหลักอยู่ในทางเดิน ภาพ ภาพ หรือสูงกว่าพื้นที่ ( แบบโรค macular โรค ) , อื่น ๆ ซึ่งมันอยู่ในก้านสมอง และ / หรือระบบโคลิเนอร์จิก ( แบบโรค พาร์กินสัน )ทางเลือกของคำศัพท์ในกลุ่มที่สองไม่ได้มีวัตถุประสงค์ที่จะลดบทบาทของระบบสารสื่อประสาทของสมองอื่น ๆที่เป็นไปได้และภาพหลอน ( ดูรีวิว ) มันทำหน้าที่เพียงแต่จะเน้นที่บทบาทที่เล่นโดยระบบโคลิเนอร์จิก . แน่นอนหลายโรคที่เกี่ยวข้องกับอาการล้มเหลวพอดีอย่างเรียบร้อยในหมวดหมู่ไดโคโตมัสนี้เพราะโรคของตนเองไม่ชัดเจน ( เช่น psychoses ) หรือเพราะพวกเขามีองค์ประกอบของทั้งสอง ตัวอย่างเช่น มองเห็นภาพหลอน Lewy ร่างกายผู้ป่วยด้วยภาวะสมองเสื่อมจะมีทั้งระดับ / ชนะขาดลอยพยาธิวิทยาและ Lewy ร่างกายสูงกว่าภาพพื้นที่ในขณะที่ผู้ที่มีโรคพาร์กินสันจะมีสีสัน ภาพการชี้นําทางสายตาบกพร่อง อย่างไรก็ตามแม้จะมีจุดอ่อนที่เห็นได้ชัดของมัน , การจำแนกมีมูลค่าการใฝ่หามันเรียบร้อยแบ่งเงื่อนไขทางคลินิกในผู้ที่เกี่ยวข้องกับการหนึ่งหรืออื่น ๆของอาการจาน ดังนั้น สเปกตรัมของความผิดปกติทางภาพที่ระบุไว้ในตารางที่ 1 เกี่ยวข้องกับอาการที่แสดงทางด้านซ้ายของรูปที่ 1ในขณะที่สเปกตรัมของความผิดปกติของสมอง / โคลิเนอร์จิก ( เป็นผู้ผสม และการศึกษาที่เกี่ยวกับสาเหตุที่ไม่รู้จัก ) เกี่ยวข้องกับผู้ที่อยู่ในด้านขวาของรูปที่ 1 หนึ่งอาจต้องการดูภาพทางโรคจานเป็น Charles Bonnet ซินโดรม ถึงแม้ว่ามันเป็นสิ่งสำคัญที่ต้องตระหนักว่าอาหารคลินิกต่างใช้ระยะเวลาในวิธีที่แตกต่างกันภาพหลอนที่เกี่ยวข้องกับรอยโรคทางภาพ และผู้ที่เกี่ยวข้องกับฝ่ายอักษะ / ชนะขาดลอยแผลยังแตกอีกสำคัญเคารพ : การพยากรณ์โรคของพวกเขา ประสาทหลอนทางภาพมีแนวโน้มที่จะตนเองจำกัดและแก้ไขโดยเภสัชบำบัด ( 60% ของผู้ป่วยกับภาพหลอนรอง macular โรคภาพหลอนฟรีที่ 18 เดือน ) ในทางตรงกันข้ามก้านสมอง / ชนะขาดลอยภาพหลอน ( อย่างน้อยพวก
พบในโรคพาร์กินสัน ) มีแนวโน้มที่จะคงอยู่ และความคืบหน้า แม้การแสดงตกตะกอน
ดูแลสถาบัน