“When I got home that night as my w

“When I got home that night as my wife served dinner, I held her hand and said, I’ve got something to tell you. She sat down and ate quietly. Again I observed the hurt in her eyes.

Suddenly I didn’t know how to open my mouth. But I had to let her know what I was thinking. I want a divorce. I raised the topic calmly. She didn’t seem to be annoyed by my words, instead she asked me softly, why?

I avoided her question. This made her angry. She threw away the chopsticks and shouted at me, you are not a man! That night, we didn’t talk to each other. She was weeping. I knew she wanted to find out what had happened to our marriage. But I could hardly give her a satisfactory answer; she had lost my heart to Jane. I didn’t love her anymore. I just pitied her!


With a deep sense of guilt, I drafted a divorce agreement which stated that she could own our house, our car, and 30% stake of my company. She glanced at it and then tore it into pieces. The woman who had spent ten years of her life with me had become a stranger. I felt sorry for her wasted time, resources and energy but I could not take back what I had said for I loved Jane so dearly. Finally she cried loudly in front of me, which was what I had expected to see. To me her cry was actually a kind of release. The idea of divorce which had obsessed me for several weeks seemed to be firmer and clearer now.

The next day, I came back home very late and found her writing something at the table. I didn’t have supper but went straight to sleep and fell asleep very fast because I was tired after an eventful day with Jane. When I woke up, she was still there at the table writing. I just did not care so I turned over and was asleep again.

In the morning she presented her divorce conditions: she didn’t want anything from me, but needed a month’s notice before the divorce. She requested that in that one month we both struggle to live as normal a life as possible. Her reasons were simple: our son had his exams in a month’s time and she didn’t want to disrupt him with our broken marriage.

This was agreeable to me. But she had something more, she asked me to recall how I had carried her into out bridal room on our wedding day. She requested that every day for the month’s duration I carry her out of our bedroom to the front door ever morning. I thought she was going crazy. Just to make our last days together bearable I accepted her odd request.

I told Jane about my wife’s divorce conditions. . She laughed loudly and thought it was absurd. No matter what tricks she applies, she has to face the divorce, she said scornfully.

My wife and I hadn’t had any body contact since my divorce intention was explicitly expressed. So when I carried her out on the first day, we both appeared clumsy. Our son clapped behind us, daddy is holding mommy in his arms. His words brought me a sense of pain. From the bedroom to the sitting room, then to the door, I walked over ten meters with her in my arms. She closed her eyes and said softly; don’t tell our son about the divorce. I nodded, feeling somewhat upset. I put her down outside the door. She went to wait for the bus to work. I drove alone to the office.

On the second day, both of us acted much more easily. She leaned on my chest. I could smell the fragrance of her blouse. I realized that I hadn’t looked at this woman carefully for a long time. I realized she was not young any more. There were fine wrinkles on her face, her hair was graying! Our marriage had taken its toll on her. For a minute I wondered what I had done to her.

On the fourth day, when I lifted her up, I felt a sense of intimacy returning. This was the woman who had given ten years of her life to me. On the fifth and sixth day, I realized that our sense of intimacy was growing again. I didn’t tell Jane about this. It became easier to carry her as the month slipped by. Perhaps the everyday workout made me stronger.

She was choosing what to wear one morning. She tried on quite a few dresses but could not find a suitable one. Then she sighed, all my dresses have grown bigger. I suddenly realized that she had grown so thin, that was the reason why I could carry her more easily.

Suddenly it hit me… she had buried so much pain and bitterness in her heart. Subconsciously I reached out and touched her head.

Our son came in at the moment and said, Dad, it’s time to carry mom out. To him, seeing his father carrying his mother out had become an essential part of his life. My wife gestured to our son to come closer and hugged him tightly. I turned my face away because I was afraid I might change my mind at this last minute. I then held her in my arms, walking from the bedroom, through the sitting room, to the hallway. Her hand surrounded my neck softly and naturally. I held her body tightly; it was just like our wedding day.

But her much lighter weight made me sad. On the last day, when I held her in my arms I could hardly move a step. Our son had gone to school. I held her tightly and said, I hadn’t noticed that our life lacked intimacy. I drove to office…. jumped out of the car swiftly without locking the door. I was afraid any delay would make me change my mind…I walked upstairs. Jane opened the door and I said to her, Sorry, Jane, I do not want the divorce anymore.

She looked at me, astonished, and then touched my forehead. Do you have a fever? She said. I moved her hand off my head. Sorry, Jane, I said, I won’t divorce. My marriage life was boring probably because she and I didn’t value the details of our lives, not because we didn’t love each other anymore. Now I realize that since I carried her into my home on our wedding day I am supposed to hold her until death do us apart. Jane seemed to suddenly wake up. She gave me a loud slap and then slammed the door and burst into tears. I walked downstairs and drove away. At the floral shop on the way, I ordered a bouquet of flowers for my wife. The salesgirl asked me what to write on the card. I smiled and wrote, I’ll carry you out every morning until death do us apart.

That evening I arrived home, flowers in my hands, a smile on my face, I run up stairs, only to find my wife in the bed -dead. My wife had been fighting CANCER for months and I was so busy with Jane to even notice. She knew that she would die soon and she wanted to save me from the whatever negative reaction from our son, in case we push through with the divorce.— At least, in the eyes of our son—- I’m a loving husband….

The small details of your lives are what really matter in a relationship. It is not the mansion, the car, property, the money in the bank. These create an environment conducive for happiness but cannot give happiness in themselves.

So find time to be your spouse’s friend and do those little things for each other that build intimacy. Do have a real happy marriage!

If you don’t share this, nothing will happen to you.

If you do, you just might save a marriage. Many of life’s failures are people who did not realize how close they were to success when they gave up.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"เมื่อฉันกลับมาถึงบ้านว่า คืนเป็นภรรยาเสิร์ฟเย็น ฉันจัดมือของเธอ และกล่าวว่า ฉันมีอะไรจะบอกคุณ เธอนั่งลง และกินอย่างเงียบ ๆ อีกครั้ง ผมสังเกตเจ็บตาของเธอทันใดนั้นฉันไม่ทราบวิธีการเปิดปากของฉัน แต่ผมจะให้เธอรู้ว่าฉันคิด ฉันต้องการหย่า ผมยกหัวข้อเบา ๆ เธอไม่ดูเหมือนจะรำคาญ ด้วยคำพูดของฉัน แต่ เธอถามฉันเบา ๆ ทำไมฉันหลีกเลี่ยงคำถามของเธอ นี้ทำให้เธอโกรธ เธอโยนไปตะเกียบ และตะโกนที่ฉัน คุณไม่ใช่คน คืนนั้น เราไม่ได้พูดคุยกัน เธอได้ร้องไห้ ฉันรู้ว่า เธออยากหาสิ่งเกิดการแต่งงานของเรา แต่ฉันจะไม่ให้เธอคำตอบที่น่าพอใจ เธอได้สูญเสียหัวใจให้เจน ฉันไม่รักเธออีกต่อไป ฉันเพียงจำเลย pitied เธอมีความลึกของความผิด ฉันร่างข้อตกลงการหย่าที่ระบุว่า เธอสามารถเป็นเจ้าของบ้านเรา ของเรารถ และ 30% การถือหุ้นของบริษัท นาง glanced ได้ และฉีกเป็นชิ้น ผู้หญิงที่ใช้เวลาสิบปีของชีวิตของเธอกับฉัน ได้กลายเป็น คนแปลกหน้าเป็น ผมรู้สึกเสียใจเธอเสียเวลา ทรัพยากร และพลังงาน แต่สามารถไม่นำกลับมาโดนผมรักเจนดังนั้นลอง สุดท้าย เธอร้องดังด้านหน้าของฉัน ซึ่งเป็นสิ่งที่ผมได้คาดเห็น ผม ร้องของเธอเป็นจริงออก ความคิดของการหย่าร้างซึ่งมีเสือหิวฉันหลายสัปดาห์ดูเหมือน จะชัดเจน และแน่นมากขึ้นเท่านี้ในวันถัดไป ฉันกลับมาบ้านดึกมาก และพบว่าเธอเขียนสิ่งที่ตาราง ไม่ว่าง แต่ไปตรงนอนหลับและลดลงมือ asleep อย่างรวดเร็ว เพราะผมเหนื่อยวันสำคัญกับเจน เมื่อตื่นขึ้น เธอยังมีเขียนตาราง ฉันเพียงไม่เลี้ยงดังนั้นฉันเปิดมากกว่า และไม่หลับอีกตอนเช้าเธอแสดงเงื่อนไขการหย่าร้างของเธอ: เธอไม่ต้องการอะไรจากฉัน แต่ต้องเดือนสังเกตก่อนการหย่าร้าง เธอร้องขอว่า ในเดือนหนึ่ง เราทั้งสองต่อสู้ชีวิตเป็นปกติที่สุด เหตุผลของเธอมีเรื่อง: ลูกมีสอบของเขาในเวลาหนึ่งเดือน และเธอไม่อยากรบกวนเขา มีงานแต่งงานของเราเสียนี้ไม่เห็นด้วยกับฉัน แต่เธอมีบางสิ่งบางอย่างเพิ่มเติม เธอขอให้ฉันนึกว่า ฉันได้ดำเนินการเธอเข้าห้องเจ้าสาวในวันแต่งงานของเรา เธอร้องขอว่า ทุกวันสำหรับระยะเวลาของเดือนฉันมีเธอออกจากห้องนอนของเราไปประตูหน้าเคยเช้า ฉันคิดว่า เธอกำลังบ้า เพื่อให้เราล่าสุดวันที่เจ็บที่ฉันรับคำขอของเธอแปลกกันบอกเจนเกี่ยวกับเงื่อนไขการหย่าร้างภรรยาของฉัน . เธอหัวเราะดัง และคิดว่า มันไร้สาระ ไม่ว่าเทคนิคใดเธอใช้ เธอได้หย่า ใบหน้าเธอกล่าว scornfullyผมและภรรยาไม่ได้ได้ติดต่อใด ๆ ร่างกายเนื่องจากเป็นแสดงเจตนาหย่าของฉันชัดเจน ดังนั้น เมื่อฉันเธอออกในวันแรก เราทั้งสองปรากฏป้ำ ๆ ลูกปรบมือเพื่อเรียกหลังเรา พ่อจะจับ mommy ในอ้อมแขนของเขา คำพูดของเขามาให้ฉันรู้สึกเจ็บปวด ห้องนอนกับห้องนั่งเล่น แล้วไปที่ประตู ฉันเดินกว่าสิบเมตรกับเธอในอ้อมแขนของฉัน เธอปิดตาเธอ และพูดเบา ๆ ไม่บอกลูกเกี่ยวกับการหย่าร้าง ผมพยักหน้า รู้สึกค่อนข้างอืด ผมวางเธอลงนอกประตู เธอไปรอรถไปทำงาน ผมขับรถคนเดียวไปยังสำนักงานในวันที่สอง เราทั้งสองได้ปฏิบัติได้ง่ายมากขึ้น เธอเองบนหน้าอกของฉัน ผมได้กลิ่นหอมของเสื้อของเธอ ฉันรู้ว่า ฉันไม่ได้มองผู้หญิงอย่างเป็นเวลานาน ฉันรู้เธอไม่เล็กตาม มีริ้วรอยที่ดีบนใบหน้าของเธอ ผมไม่ graying แต่งงานของเราได้แนะนำกับเธอ นาทีผมแปลกใจว่า สิ่งที่ฉันได้ทำเพื่อเธอวันที่สี่ เมื่อผมยกเธอ ฉันรู้สึกความรู้สึกของความเป็นกันเอง นี้เป็นผู้หญิงที่มีกำหนดสิบปีของชีวิตของเธอกับฉัน ในวันห้า และหก ฉันรู้ว่า มีการเติบโตของเรารู้สึกเป็นกันเองอีก ผมไม่ได้บอกเจนเกี่ยวกับเรื่องนี้ มันเป็นการกระทำเธอเป็นเดือนเล็ดรอดโดย บางทีออกกำลังกายทุกวันทำให้ฉันแข็งแกร่งเธอได้เลือกสิ่งที่สวมใส่เช้าวันหนึ่ง เธอพยายามในชุดเที่ยว แต่ไม่พบหนึ่งที่เหมาะสม แล้ว เธอถอนหายใจ ทุกชุดของฉันได้เติบโตใหญ่ขึ้น ฉันก็รู้ว่า เธอได้เติบโตขึ้นดังนั้นบาง ซึ่งเป็นเหตุผลที่ทำไมฉันไม่มีเธอได้ง่ายขึ้นก็มันตี me. ... เธอได้ฝังความเจ็บปวดมากและรสขมในหัวใจของเธอ Subconsciously ผมถึงออก และสัมผัสหัวของเธอลูกมาในขณะนี้ และกล่าว ว่า พ่อ เป็นเวลาที่จะดำเนินการ mom เขา เห็นบิดาดำเนินมารดาของเขาได้กลายเป็น เป็นส่วนสำคัญของชีวิตของเขา ภรรยา gestured เพื่อลูกมาใกล้ชิด และ hugged เขาแน่น ฉันหันหน้าของฉันเนื่องจากกลัวผมอาจเปลี่ยนใจในนาทีสุดท้ายนี้ ฉันแล้วจับเธอในอ้อมแขนของฉัน เดินจากห้องนอน ห้องนั่งเล่น ผ่านไปห้องโถง มือของเธอล้อมรอบคอของฉันเบา ๆ และตามธรรมชาติ ผมจัดร่างกายของเธอแน่น มันเป็นเหมือนวันแต่งงานของเราแต่เธอมากน้ำหนักเบาทำให้ฉันเศร้า ในวันสุดท้าย เมื่อฉันจับเธอในอ้อมแขนของฉัน ไม่สามารถไม่ย้ายขั้นตอนได้ ลูกได้ไปโรงเรียน จัดเธอแน่น และกล่าว ว่า ผมไม่ได้สังเกตเห็นว่า ชีวิตของเราขาดราคาเป็นกันเอง ผมขับรถไป...ไปจากรถอย่างรวดเร็วโดยไม่ต้องล็อกประตู กลัวความล่าช้าจะทำให้ฉันเปลี่ยนใจ... ฉันเดินอยู่ชั้นบน เจนเปิดประตู และผมพูดกับเธอ ขออภัย เจน ฉันไม่ต้องการหย่าร้างอีกต่อไปเธอมองฉัน ประหลาด และจากนั้น สัมผัสหน้าผากของฉัน มีไข้หรือไม่ เธอบอกว่า ย้ายมือของเธอออกจากหัวของฉัน ขออภัย เจน กล่าวว่า ฉันฉันจะหย่า ชีวิตแต่งงานได้น่าเบื่อคง เพราะเธอและฉันไม่ได้ค่ารายละเอียดของชีวิตของเรา ไม่ได้ เพราะเราไม่ได้รักกันอีกต่อไป ตอนนี้ ฉันรู้ว่า เนื่องจากฉันทำเธอเข้าไปในบ้านของฉันในวันแต่งงานของเรา ฉันฉันควรจะค้างเธอจนตายทำเราจากกัน เจนดูเหมือนจะ ตื่นขึ้นมาทันที เธอให้ฉันเปอร์สดัง และถาโถมประตู แล้วออกมาเป็นน้ำตา ฉันเดินชั้นล่างและขับรถไป ร้านดอกไม้มา ฉันสั่งช่อดอกไม้สำหรับภรรยาของฉัน Salesgirl ที่ถามผมว่าจะเขียนบนบัตร ยิ้ม และ เขียน ฉันจะดำเนินการคุณทุกเช้าจนเราแยกที่ตายไม่คืนนั้นพอไปถึงบ้าน ดอกไม้ในมือของฉัน รอยยิ้มบนใบหน้าของฉัน ฉันวิ่งขึ้นบันได จะพบภรรยาในนอน-ตาย ภรรยามีการต่อสู้โรคมะเร็งเดือน และผมจึงติดเจนสังเกตเห็นได้ เธอรู้ว่า เธอจะตายทันที และเธอต้องช่วยฉันจากสิ่งเป็นลบปฏิกิริยาจากลูก ในกรณีที่เราผลักดันผ่านกับหย่าซึ่งในสายตาของลูกน้อย — -ฉันรักสามี...รายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ของชีวิตเป็นสิ่งสำคัญในความสัมพันธ์ มันไม่ใช่คฤหาสน์ รถยนต์ ทรัพย์สิน เงินในธนาคาร เหล่านี้ต่างได้รับการความสุข แต่ไม่สามารถให้ความสุขในตัวเองเพื่อ ค้นหาเพื่อนของคู่สมรส และทำสิ่งเหล่านั้นน้อยตัวอื่นที่สร้างเป็นกันเอง ได้แต่งงานมีความสุขอย่างแท้จริงถ้าคุณไม่ใช้ร่วมกันนี้ ไม่มีอะไรจะเกิดขึ้นกับคุณถ้าคุณทำ คุณเพียงอาจบันทึกแต่งงาน ความล้มเหลวของชีวิตมากมายเป็นคนที่ไม่รู้วิธีปิดพวกเขาจะประสบความสำเร็จเมื่อพวกเขาได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"ตอนที่ผมกลับมาถึงบ้านในคืนนั้นเป็นภรรยาของฉันเสิร์ฟอาหารเย็นผมจับมือของเธอและบอกว่าฉันมีบางสิ่งบางอย่างที่จะบอกคุณ เธอนั่งลงและกินอย่างเงียบ ๆ อีกครั้งที่ผมสังเกตความเจ็บปวดในดวงตาของเธอ. ทันใดนั้นผมไม่ทราบวิธีการเปิดปากของฉัน แต่ผมต้องปล่อยให้เธอรู้ว่าสิ่งที่ผมคิด ฉันต้องการหย่าร้าง ผมยกหัวข้อใจเย็น เธอไม่ได้ดูเหมือนจะรำคาญโดยคำพูดของฉันแทนเธอถามฉันเบา ๆ ทำไมฉันหลีกเลี่ยงคำถามของเธอ นี่เองที่ทำให้เธอโกรธ เธอโยนตะเกียบและตะโกนมาที่ผมว่าคุณไม่ได้คน! คืนนั้นเราไม่ได้พูดคุยกัน เธอเป็นคนที่ร้องไห้ ผมรู้ว่าเธอต้องการที่จะหาสิ่งที่เกิดขึ้นกับการแต่งงานของเรา แต่ผมแทบจะไม่สามารถให้เธอตอบที่น่าพอใจ; เธอได้สูญเสียหัวใจของฉันเจน ฉันไม่ได้รักเธออีกต่อไป ฉันเพียงแค่สงสารเธอด้วยความรู้สึกลึก ๆ ของความผิดผมร่างข้อตกลงการหย่าร้างที่ระบุว่าเธอจะได้เป็นเจ้าของบ้านของเรารถของเราและสัดส่วนการถือหุ้น 30% ของ บริษัท ของฉัน เธอเหลือบมองไปที่มันแล้วฉีกมันเป็นชิ้น ผู้หญิงคนหนึ่งที่ได้ใช้เวลาสิบปีในชีวิตของเธอกับฉันได้กลายเป็นคนแปลกหน้า ผมรู้สึกเสียใจสำหรับเวลาที่สูญเสียเธอทรัพยากรและพลังงาน แต่ฉันไม่สามารถที่จะกลับสิ่งที่ฉันได้กล่าวว่าสำหรับฉันรักเจนอย่างสุดซึ้ง ในที่สุดเธอร้องไห้เสียงดังในด้านหน้าของฉันซึ่งเป็นสิ่งที่ฉันได้คาดว่าจะเห็น ให้ฉันร้องไห้ของเธอเป็นจริงชนิดของการปล่อย ความคิดของการหย่าร้างซึ่งได้หลงฉันเป็นเวลาหลายสัปดาห์ที่ผ่านมาดูเหมือนจะกระชับและชัดเจนในขณะนี้. วันรุ่งขึ้นผมกลับมาบ้านดึกมากและพบว่าสิ่งที่เขียนของเธอที่โต๊ะ ฉันไม่ได้มีอาหารมื้อเย็น แต่ก็ตรงไปยังนอนหลับและหลับไปอย่างรวดเร็วมากเพราะผมเหนื่อยหลังจากวันที่สำคัญกับเจน เมื่อฉันตื่นขึ้นมาเธอก็ยังคงมีที่โต๊ะเขียนหนังสือ ฉันก็ไม่ได้ดูแลเพื่อให้ฉันหันไปและกำลังนอนหลับอีกครั้ง. ในตอนเช้าเธอแสดงเงื่อนไขการหย่าร้างของเธอ: เธอไม่ได้ต้องการอะไรจากฉัน แต่จำเป็นต้องแจ้งให้ทราบล่วงหน้าหนึ่งเดือนก่อนที่จะหย่าร้าง เธอขอให้ในเดือนที่หนึ่งที่เราต่อสู้ทั้งสองจะมีชีวิตอยู่ตามปกติในชีวิตที่เป็นไปได้ เหตุผลของเธอเป็นเรื่องง่าย: ลูกของเรามีการสอบของเขาในเวลาหนึ่งเดือนและเธอไม่ต้องการที่จะทำลายเขาเสียกับการแต่งงานของเรา. นี้เป็นที่น่าพอใจกับผม แต่เธอมีอะไรบางอย่างที่เธอถามฉันจะจำได้ว่าผมได้ดำเนินการเข้ามาในห้องของเธอออกเจ้าสาวในวันแต่งงานของเรา เธอขอให้ทุกวันในช่วงระยะเวลาของเดือนผมพกเธอออกจากห้องนอนของเราไปยังประตูหน้าบ้านตอนเช้าที่เคย ฉันคิดว่าเธอจะบ้า เพียงเพื่อให้วันสุดท้ายของเราด้วยกันทนฉันได้รับการยอมรับคำขอแปลกของเธอ. ผมบอกเจนเกี่ยวกับภรรยาของฉันเงื่อนไขการหย่าร้าง . เธอหัวเราะเสียงดังและคิดว่ามันเป็นเรื่องเหลวไหล ไม่ว่าสิ่งที่ไม่มีเทคนิคที่เธอใช้เธอมีที่จะเผชิญกับการหย่าร้างที่เธอกล่าวว่าดูถูก. ผมและภรรยาไม่ได้มีการติดต่อใด ๆ ตั้งแต่ร่างกายความตั้งใจที่จะหย่าร้างของฉันได้แสดงออกอย่างชัดเจน ดังนั้นเมื่อผมดำเนินการของเธอออกมาในวันแรกที่เราทั้งสองปรากฏเงอะงะ ลูกชายเราตบมือข้างหลังเราพ่อแม่มีการถือครองอยู่ในอ้อมแขนของเขา คำพูดของเขานำฉันความรู้สึกของความเจ็บปวด จากห้องนอนไปที่ห้องนั่งเล่นแล้วไปที่ประตูที่ผมเดินมานานกว่าสิบเมตรมีเธอในอ้อมแขนของฉัน เธอปิดตาของเธอและพูดเบา ๆ ; ไม่ได้บอกลูกชายของเราเกี่ยวกับการหย่าร้าง ผมพยักหน้ารู้สึกเสียใจบ้าง ฉันวางเธอลงนอกประตู เธอเดินไปรอรถบัสที่จะทำงาน ผมขับรถคนเดียวไปยังสำนักงาน. ในวันที่สองของทั้งสองของเราทำหน้าที่ได้อย่างง่ายดายมากขึ้น เธอโน้มตัวบนหน้าอกของฉัน ผมได้กลิ่นกลิ่นหอมของเสื้อของเธอ ผมรู้ว่าผมไม่ได้มองไปที่ผู้หญิงคนนี้อย่างละเอียดเป็นเวลานาน ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้เป็นหนุ่มใด ๆ เพิ่มเติม มีริ้วรอยบนใบหน้าของเธอผมสีเทาของเธอถูก! การแต่งงานของเราได้รับผลตอบแทนที่มีต่อเธอ นาทีผมสงสัยว่าสิ่งที่ฉันได้ทำเพื่อเธอ. ในวันที่สี่เมื่อผมยกเธอขึ้นผมรู้สึกความรู้สึกของความใกล้ชิดกลับ นี่คือผู้หญิงคนหนึ่งที่ได้รับสิบปีในชีวิตของเธอกับฉัน ในวันที่ห้าและหกฉันตระหนักว่าความรู้สึกของเรามีการเติบโตใกล้ชิดอีกครั้ง ผมไม่ได้บอกเจนเกี่ยวกับเรื่องนี้ มันก็กลายเป็นง่ายต่อการดำเนินการของเธอเป็นเดือนที่เล็ดรอด บางทีการออกกำลังกายในชีวิตประจำวันทำให้ฉันแข็งแกร่ง. เธอได้รับการเลือกสิ่งที่จะสวมใส่ในเช้าวันหนึ่ง เธอพยายามที่ค่อนข้างไม่กี่ชุด แต่ไม่สามารถหาหนึ่งที่เหมาะสม จากนั้นเธอก็ถอนหายใจ, ชุดของฉันมีการเติบโตที่ใหญ่กว่า ผมก็รู้ว่าเธอได้เติบโตบางดังนั้นนั่นคือเหตุผลว่าทำไมฉันจะพาเธอได้ง่ายขึ้น. ทันใดนั้นมันตีฉัน ... เธอได้ฝังความเจ็บปวดมากและความขมขื่นในหัวใจของเธอ จิตใต้สำนึกผมเอื้อมมือไปแตะศีรษะของเธอ. บุตรชายของเราได้มาในขณะนี้และกล่าวว่าพ่อก็ถึงเวลาที่จะดำเนินการออกแม่ เขาเห็นพ่อของเขาออกแบกแม่ของเขาได้กลายเป็นส่วนสำคัญในชีวิตของเขา ภรรยาของผมชี้ไปที่ลูกของเราจะมาใกล้ชิดและกอดเขาไว้แน่น ผมหันใบหน้าของฉันไปเพราะฉันกลัวฉันอาจจะเปลี่ยนความคิดของฉันในนาทีสุดท้ายนี้ จากนั้นผมก็กอดเธอไว้ในอ้อมแขนของฉันเดินจากห้องนอนผ่านห้องนั่งเล่น, ไปที่ห้องโถง มือของเธอล้อมรอบคอของฉันเบา ๆ และเป็นธรรมชาติ ผมจัดร่างกายของเธอแน่น; มันเป็นเช่นเดียวกับวันแต่งงานของเรา. แต่น้ำหนักเบามากของเธอทำให้ฉันเศร้า ในวันสุดท้ายเมื่อฉันกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของฉันฉันแทบจะไม่สามารถย้ายขั้นตอน ลูกชายของเราได้ไปโรงเรียน ฉันกอดเธอไว้แน่นและพูดว่าผมไม่ได้สังเกตเห็นว่าชีวิตของเราขาดความใกล้ชิด ผมขับรถไปที่สำนักงาน ... กระโดดออกจากรถอย่างรวดเร็วโดยไม่ต้องล็อคประตู ผมกลัวความล่าช้าใด ๆ ที่จะทำให้ฉันเปลี่ยนความคิดของฉัน ... ฉันเดินชั้นบน เจนเปิดประตูและผมพูดกับเธอขออภัยเจนฉันไม่ต้องการหย่าร้างอีกต่อไป. เธอมองมาที่ฉันประหลาดใจแล้วแตะหน้าผากของฉัน คุณมีไข้หรือไม่? เธอกล่าวว่า ฉันย้ายมือของเธอออกจากหัวของฉัน ขออภัยเจนผมบอกว่าผมจะไม่หย่า ชีวิตการแต่งงานของฉันน่าเบื่ออาจเป็นเพราะเธอและฉันไม่ได้มีค่ารายละเอียดของชีวิตของเราไม่ได้เพราะเราไม่ได้รักกันอีกต่อไป ตอนนี้ฉันตระหนักดีว่าตั้งแต่ผมดำเนินการของเธอเข้าไปในบ้านของฉันในวันแต่งงานของเราฉันควรที่จะถือของเธอจนตายทำเราออกจากกัน เจนก็ดูเหมือนจะตื่นขึ้นมา เธอให้ฉันตบดังแล้วกระแทกประตูและออกมาเป็นน้ำตา ฉันเดินลงมาชั้นล่างและขับรถออกไป ที่ร้านดอกไม้ในทางที่ผมสั่งช่อดอกไม้สำหรับภรรยาของฉัน พนักงานสาวที่ขายถามผมว่าจะเขียนในการ์ด ฉันยิ้มและเขียนผมจะดำเนินการที่คุณออกมาทุกเช้าจนตายทำเราออกจากกัน. ตอนเย็นผมกลับมาถึงบ้านที่ดอกไม้ในมือของฉันรอยยิ้มบนใบหน้าของฉันฉันวิ่งขึ้นบันไดเพียงเพื่อจะพบภรรยาของฉันอยู่บนเตียง - ตาย ภรรยาของผมได้รับการต่อสู้กับโรคมะเร็งเป็นเวลาหลายเดือนและผมก็ยุ่งกับเจนที่จะได้แจ้งให้ทราบล่วงหน้า เธอรู้ว่าเธอจะตายเร็ว ๆ นี้และเธอต้องการที่จะช่วยฉันจากสิ่งที่ปฏิกิริยาเชิงลบจากลูกชายของเราในกรณีที่เราผลักดันผ่านกับ divorce.- อย่างน้อยในสายตาของเรา son-- ฉันสามีที่รัก ... . รายละเอียดเล็ก ๆ ของชีวิตของคุณเป็นสิ่งที่สำคัญจริงๆในความสัมพันธ์ มันไม่ได้เป็นคฤหาสน์รถทรัพย์สินเงินในธนาคาร เหล่านี้สร้างสภาพแวดล้อมที่เอื้อความสุข แต่ไม่สามารถให้ความสุขในตัวเอง. ดังนั้นหาเวลาที่จะเป็นเพื่อนคู่สมรสของคุณและทำในสิ่งเล็ก ๆ เหล่านั้นสำหรับแต่ละอื่น ๆ ที่สร้างความใกล้ชิด จะต้องแต่งงานมีความสุขจริง! หากคุณไม่ได้มีส่วนร่วมนี้ไม่มีอะไรที่จะเกิดขึ้นกับคุณ. ถ้าคุณทำคุณก็จะบันทึกการแต่งงาน หลายของความล้มเหลวของชีวิตเป็นคนที่ไม่ได้ตระหนักถึงวิธีการปิดพวกเขาจะประสบความสำเร็จเมื่อพวกเขาให้ขึ้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" เมื่อผมกลับถึงบ้านในคืนนั้น เป็นภรรยาของฉันเสิร์ฟอาหารเย็น ผมจับมือเธอแล้วบอกว่า ฉันมีบางอย่างจะบอกคุณ เธอนั่งลงและกินอย่างเงียบๆ อีกครั้งผมเห็นความเจ็บปวดในดวงตาของเธอ

ผมก็ไม่ทราบวิธีที่จะเปิดปาก แต่ผมต้องทำให้เธอรุ้ว่าฉันคิดอะไร ฉันต้องการหย่า ผมขึ้นหัวข้อใหม่ เธอไม่ได้ดูเหมือนจะรำคาญคำพูดของฉัน แต่เธอถามฉันเบาๆ ทำไม ?

ผมหลีกเลี่ยงคำถามของเธอ นี้ ทำให้เธอโกรธ เธอทิ้งตะเกียบและตะโกนใส่ฉัน เธอไม่ใช่ผู้ชาย คืนนั้น เรายังไม่ได้คุยกันเลย เธอกำลังร้องไห้ ฉันรู้ว่าเธอต้องการที่จะหาสิ่งที่เกิดขึ้นกับการแต่งงานของเรา แต่ฉันแทบจะไม่สามารถให้คำตอบที่น่าพอใจ เธอได้สูญเสียหัวใจของฉันกับเจน ฉันไม่ได้รักเธออีกต่อไปแล้ว ผมแค่สงสารของเธอ


กับความรู้สึกลึกของความรู้สึกผิดผมร่างข้อตกลงการหย่าที่ระบุว่าเธอจะเป็นเจ้าของบ้าน ของเรารถของเราและสัดส่วนการถือหุ้น 30% ของ บริษัท ของฉัน เธอเห็นมันแล้วฉีกมันเป็นชิ้น ผู้หญิงที่ได้ใช้เวลาสิบปีของชีวิตของเธอกับฉันได้กลายเป็นคนแปลกหน้า ฉันรู้สึกเสียใจกับเธอเสียเวลา ทรัพยากร และพลังงาน แต่ผมจะไม่กลับไป ผมก็บอกว่า ผมรักเจน ด้วยความรักสุดท้าย เธอร้องไห้ต่อหน้าผม ซึ่งเป็นสิ่งที่ฉันคาดว่าจะได้เห็น ฉันร้องไห้เธอเป็นจริงชนิดของรุ่น ความคิดของการหย่าร้างซึ่งมีหลงมาหลายสัปดาห์ ดูเหมือนจะกระชับและชัดเจนตอนนี้

ในวันรุ่งขึ้น ผมกลับมาถึงบ้านดึกมากและพบบางอย่างที่โต๊ะหนังสือของเธอผมไม่ได้กินข้าวมาแต่ตรงเข้านอนและหลับไปอย่างรวดเร็วเพราะผมเหนื่อยหลังจากวันที่มีกิจกรรมมากมายกับเจน เมื่อฉันตื่นขึ้นมา เธอยังอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือ ฉันไม่สนฉันหันไปและก็หลับไปอีกครั้ง

ตอนเช้าเธอเสนอเงื่อนไขการหย่าร้าง เธอไม่ได้ต้องการอะไรจากผม แต่ต้องการเห็นเดือน ก่อนที่จะหย่าเธอขอว่าในหนึ่งเดือนเราทั้งสองต่อสู้เพื่อมีชีวิตอยู่เป็นปกติชีวิตที่สุด เหตุผลของเธอคือง่าย : ลูกชายสอบในเวลาหนึ่งเดือน เธอไม่อยากทำให้เขายกเลิกการแต่งงานของเรา

นี้สอดคล้องกับผม แต่เธอมีอะไรมากขึ้น เธอขอให้ผมจำได้ว่าฉันแบกเธอเข้าไปในห้องห้องในวันแต่งงานของเราเธอขอให้ทุกวันของเดือน เวลาผมอุ้มเธอออกมาจากห้องนอนของเราไปไว้ที่หน้าประตูตั้งแต่เช้าเลย ฉันคิดว่าเธอกำลังบ้า แค่ให้เราวันสุดท้ายด้วยกันเจ็บผมยอมรับคำขอแปลกของเธอ . . . . .

ผมบอกเจน เกี่ยวกับเรื่องหย่ากับภรรยาของฉัน เธอหัวเราะและคิดว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระ ไม่ว่าเทคนิคที่เธอใช้ เธอต้องเผชิญกับการหย่าร้างเธอบอกว่า scornfully

ผมและภรรยาไม่ได้มีการติดต่อใด ๆ ของร่างกาย ตั้งแต่เจตนาหย่าของฉันอย่างชัดเจนได้ ดังนั้นเมื่อผมอุ้มเธอออกไปในวันแรก เราทั้งสองปรากฏเงอะงะ ลูกชายเราตบมือข้างหลังเรา พ่อกอดแม่ในอ้อมกอดของเขา คำพูดของเขาทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวด จากห้องนอนไปที่ห้องนั่งเล่นแล้วเปิดประตู ผมเดินไปสิบเมตรพร้อมกับเธอในอ้อมแขนของฉันเธอปิดตาของเธอและพูดเบาๆ ไม่ได้บอกลูกเรื่องการหย่า ผมพยักหน้า รู้สึกอารมณ์เสียบ้าง ผมวางเธอลงหน้าประตู เธอเดินไปรอรถประจำทางไปทำงาน ผมขับคนเดียว ให้สำนักงาน .

วันที่สอง เราทั้งคู่ทำตัวง่ายดายมากยิ่งขึ้น เธอพิงหน้าอกของฉัน ฉันได้กลิ่นหอมจากเสื้อของเธอผมรู้ว่า ผมไม่ได้มองผู้หญิงคนนี้อย่างนาน ฉันรู้ว่า เธอไม่ได้เป็นเด็กอีกต่อไป มีริ้วรอยบนใบหน้าของเธอ ผมของเธอถูกหงอก ! การแต่งงานของเราเอาโทรที่มีต่อเธอ สักครู่ผมสงสัยว่าสิ่งที่ฉันได้ทำกับเธอ

วันที่สี่ผมยกเธอขึ้น ผมรู้สึกถึงความใกล้ชิด กลับมานี้คือผู้หญิงที่ได้รับสิบปีของชีวิตของเธอให้ฉัน ในวันที่ห้าและหก ฉันตระหนักว่า ความรู้สึกของความใกล้ชิดคือการเติบโตอีกครั้ง ผมไม่ได้บอกเจนเกี่ยวกับเรื่องนี้ มันจะกลายเป็นง่ายต่อการพกของเธอเป็นเดือน ลื่นด้วย บางทีการออกกําลังกายทุกวัน ทำให้ฉันแข็งแกร่งขึ้น

เธอเลือกสิ่งที่สวมใส่ในวันเดียว เธอพยายามในค่อนข้างไม่กี่ชุด แต่ไม่สามารถหาที่เหมาะสมหนึ่งงั้น เธอถอนหายใจ ชุดของผมก็โตใหญ่ ฉันก็ตระหนักว่าเธอได้เติบโตขึ้นดังนั้นบาง นั่นคือเหตุผลว่าทำไมผมจะแบกเธอได้ง่ายขึ้น

ก็มันชนฉัน . . . เธอฝังความเจ็บปวด และความขมขื่นในจิตใจของเธอ จิตใต้สำนึก ฉันยื่นมือออกไปจับหัวเธอ

ลูกชายของเราเข้ามาในช่วงนี้ และบอกว่า พ่อได้เวลาอุ้มแม่ไป กับเขาเห็นพ่ออุ้มแม่ของเขาได้กลายเป็นส่วนหนึ่งที่สำคัญของชีวิตของเขา ภรรยาผมชี้นิ้วบอกว่าลูกชายของเรามาใกล้ๆและกอดเขาไว้แน่น ผมหันใบหน้าของฉันไป เพราะผมกลัวว่าผมอาจจะเปลี่ยนใจในนาทีสุดท้ายนี้ จากนั้นผมก็อุ้มเธอไว้ในอ้อมแขน เดินออกจากห้องนอนผ่านห้องนั่งเล่นไปที่ห้องโถง มือของเธอคล้องคอผมอย่างอ่อนโยนและเป็นธรรมชาติผมกอดเธอไว้แน่น มันเป็นเหมือนวันแต่งงานของเรา

แต่หล่อนมาก น้ำหนักเบา ทำให้ฉันเศร้า ในวันสุดท้ายเมื่อผมอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขน ผมแทบจะไม่ขยับ . ลูกชายของเราไปโรงเรียนแล้ว ผมกอดเธอไว้แน่น และบอกว่า ผมไม่ได้สังเกตว่า ชีวิตของเรามีความสนิทสนม ผมขับรถไปที่สำนักงาน . . . . . . . กระโดดออกมาจากรถอย่างรวดเร็ว โดยไม่ได้ล็อคประตูผมกลัวความล่าช้าใด ๆที่ทำให้ฉันเปลี่ยนความคิดของฉัน . . . ฉันเดินขึ้นไปข้างบน เจนเปิดประตูแล้วพูดกับเธอว่า ขอโทษ เจน ผมไม่ต้องการหย่าอีกแล้ว

เธอมองผมด้วยความงุนงง แล้วแตะที่หน้าผากของผม นายเป็นไข้เหรอ เธอกล่าวว่า ผมย้ายมือของเธอออกไปจากหัวของฉัน ขอโทษนะ เจน ผมบอกว่า ผมจะไม่หย่าชีวิตแต่งงานของผมมันน่าเบื่ออาจเป็นเพราะ เธอ และ ฉัน ไม่ได้ค่า รายละเอียดของชีวิตของเราไม่ได้ เพราะเราไม่ได้รักกันแล้ว ตอนนี้ฉันตระหนักว่าฉันแบกเธอเข้าไปในบ้านในวันแต่งงานของเรา ผมก็ต้องกอดเธอ จนกว่าความตายจะพรากเราจากกัน เจนดูเหมือนก็ตื่น เธอให้ฉันตบเสียงดังแล้วกระแทกประตูและระเบิดออกเป็นน้ำตาผมเดินลงมาชั้นล่างและขับรถออกไป ที่ร้านดอกไม้ระหว่างทาง ผมสั่งช่อดอกไม้สำหรับภรรยาของฉัน พนักงานถามว่าจะให้เขียนการ์ด ผมยิ้มและเขียน ผมจะแบกคุณทุกเช้าจนกว่าความตายจะพรากเราจากกัน

เย็นวันนั้น ผมกลับบ้าน ผมถือดอกไม้ไว้ในมือ รอยยิ้มบนใบหน้าของฉัน ฉันวิ่งขึ้นบันไดเพื่อหาภรรยาอยู่ในเตียง - ตายภรรยาของฉันได้รับการต่อสู้โรคมะเร็งสำหรับเดือนและฉันกำลังยุ่งกับเจนเลยด้วยซ้ำ เธอรู้ว่าเธอจะตายในไม่ช้า และเธอต้องการปกป้องฉันจากสิ่งที่เป็นลบปฏิกิริยาจากลูกชายของเราในกรณีที่เรากดผ่านการหย่า อย่างน้อยก็ในสายตาของลูก . . . . . . ผมรักสามี . . . . . . .

รายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ของชีวิตของคุณเป็นสิ่งที่สำคัญในความสัมพันธ์มันไม่ได้เป็นคฤหาสน์ รถยนต์ ทรัพย์สิน เงินในธนาคาร เหล่านี้สร้างสภาพแวดล้อมที่เอื้อต่อการมีความสุข แต่ไม่สามารถให้ความสุขในตัวเอง

ดังนั้น หาเวลาที่จะอยู่เป็นเพื่อนของคู่สมรสและทำสิ่งเล็ก ๆน้อย ๆสำหรับแต่ละอื่น ๆ ที่สร้างความสนิทสนม มีการแต่งงานมีความสุขที่แท้จริง

ถ้าคุณไม่ใช้ร่วมกันนี้ จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับคุณ

ถ้าคุณทำ คุณอาจบันทึกการแต่งงานหลายคนล้มเหลวในชีวิตคือคนที่ไม่ได้ตระหนักว่าพวกเขาอยู่ใกล้ความสำเร็จเมื่อพวกเขายอมแพ้