EDUCATION OF MONKSAs is well known,

EDUCATION OF MONKS
As is well known, the original idea of men's entering monkhood during the Buddha's time or shortly later, was to attain liberation from worldly existence in accordance with the teaching of the Master. Such an idea, of course, springs from man's feeling of aversion to things mundane. In other words, in those far-off days, men entered monkhood with the sole intention of ridding themselves of life's miseries and of obtaining spiritual freedom or Nirvana. Instances of such self-renunciation are found in the holy books of the Buddhists. With the passage of time, as is only natural, many of the ideals and practices of the early followers of the Buddha underwent modifications. Today, over 2,500 years after the passing away of the Buddha, though the ideal of becoming a Bhikkhu still remains very lofty among Buddhists of all lands, in practice it must be admitted that there have been many deviations from the Master's original admonitions with regard to the whys and wherefores of man's entering monkhood. Generalization of any subject matter is often dangerous but it will not be far from truth to say that today, in Thailand as in other Buddhist countries, the practice of Buddhist males entering monkhood is to a considerable extent prompted rather by the dictation of custom, the wish for education and other external considerations than by the desire to attain emancipation. Yet there are also many who join the Sangha through genuine love for a religious life and religious studies, or out of the wish to be of service to Buddhism and their country. Finally, in the Thai Sangha also those are not entirely lacking whose life is vigorously devoted to the aim of ultimate emancipation and to the guidance of others towards that goal. There have been, and still are, saintly and able meditation masters in Thailand, with a fair number of devoted disciples in Sangha and laity. There are also still monks — the so-called thudong bhikkhus — who follow the ancient way of austere living embodied in the "strict observances" or dhutangas.[4]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การศึกษาของพระสงฆ์As is well known, the original idea of men's entering monkhood during the Buddha's time or shortly later, was to attain liberation from worldly existence in accordance with the teaching of the Master. Such an idea, of course, springs from man's feeling of aversion to things mundane. In other words, in those far-off days, men entered monkhood with the sole intention of ridding themselves of life's miseries and of obtaining spiritual freedom or Nirvana. Instances of such self-renunciation are found in the holy books of the Buddhists. With the passage of time, as is only natural, many of the ideals and practices of the early followers of the Buddha underwent modifications. Today, over 2,500 years after the passing away of the Buddha, though the ideal of becoming a Bhikkhu still remains very lofty among Buddhists of all lands, in practice it must be admitted that there have been many deviations from the Master's original admonitions with regard to the whys and wherefores of man's entering monkhood. Generalization of any subject matter is often dangerous but it will not be far from truth to say that today, in Thailand as in other Buddhist countries, the practice of Buddhist males entering monkhood is to a considerable extent prompted rather by the dictation of custom, the wish for education and other external considerations than by the desire to attain emancipation. Yet there are also many who join the Sangha through genuine love for a religious life and religious studies, or out of the wish to be of service to Buddhism and their country. Finally, in the Thai Sangha also those are not entirely lacking whose life is vigorously devoted to the aim of ultimate emancipation and to the guidance of others towards that goal. There have been, and still are, saintly and able meditation masters in Thailand, with a fair number of devoted disciples in Sangha and laity. There are also still monks — the so-called thudong bhikkhus — who follow the ancient way of austere living embodied in the "strict observances" or dhutangas.[4]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การศึกษาของพระสงฆ์
ที่เป็นที่รู้จักกันดีในความคิดเดิมของการป้อนผู้ชายบวชในช่วงเวลาของพระพุทธเจ้าหรือไม่นานต่อมาคือการบรรลุการปลดปล่อยจากการดำรงอยู่ในโลกให้สอดคล้องกับการเรียนการสอนของอาจารย์ ความคิดดังกล่าวแน่นอนสปริงจากความรู้สึกของมนุษย์ของความเกลียดชังไปสู่สิ่งที่ทางโลก ในคำอื่น ๆ ในวันที่ห่างไกลผู้คนเข้ามาบวชด้วยความตั้งใจเพียงอย่างเดียวของ ridding ตัวเองของความทุกข์ของชีวิตและการได้รับเสรีภาพทางจิตวิญญาณหรือนิพพาน อินสแตนซ์ของตัวเองสละดังกล่าวจะพบในหนังสือศักดิ์สิทธิ์ของชาวพุทธ กับเนื้อเรื่องของเวลาที่เป็นเพียงธรรมชาติหลายแห่งอุดมคติและการปฏิบัติของผู้ติดตามในช่วงต้นของพระพุทธเจ้าได้รับการปรับเปลี่ยน วันนี้กว่า 2,500 ปีหลังจากที่ผ่านไปของพระพุทธเจ้า แต่เหมาะที่จะกลายเป็น Bhikkhu ยังคงสูงมากในหมู่ชาวพุทธของดินแดนทั้งหมดในทางปฏิบัติก็ต้องยอมรับว่ามีการเบี่ยงเบนจากหลายค่อนขอดเดิมโทเกี่ยวกับ whys และ wherefores ของการป้อนของมนุษย์บวช ลักษณะทั่วไปของเรื่องใด ๆ มักจะเป็นอันตราย แต่มันจะไม่ไกลจากความจริงที่จะกล่าวว่าวันนี้ในประเทศไทยเช่นเดียวกับในประเทศที่นับถือศาสนาพุทธอื่น ๆ , การปฏิบัติของเพศชายที่นับถือศาสนาพุทธเข้ามาบวชเป็นในระดับมากโดยได้รับแจ้งคำสั่งมากกว่าของที่กำหนดเอง หวังเพื่อการศึกษาและการพิจารณาภายนอกอื่น ๆ ที่นอกเหนือจากความปรารถนาที่จะบรรลุการปลดปล่อย แต่ก็ยังมีหลายคนที่เข้าร่วมสังฆะผ่านความรักแท้สำหรับชีวิตทางศาสนาและการศึกษาศาสนาหรือออกมาจากความปรารถนาที่จะให้บริการแก่พุทธศาสนาและประเทศของพวกเขา สุดท้ายในพระสงฆ์ไทยยังมีผู้ที่ไม่ได้ขาดทั้งที่มีชีวิตจะทุ่มเทอย่างจริงจังเพื่อจุดมุ่งหมายของการปลดปล่อยที่ดีที่สุดและเพื่อให้คำแนะนำของผู้อื่นไปสู่เป้าหมายที่ มีและยังคงมีการทำสมาธิโทศักดิ์สิทธิ์และมีความสามารถในประเทศไทยมีจำนวนยุติธรรมของสาวกที่จงรักภักดีในพระสงฆ์และฆราวาส นอกจากนี้ยังมีพระสงฆ์ยังคง - ที่เรียกว่า thudong ภิกษุ -. ที่ปฏิบัติตามวิธีโบราณของการใช้ชีวิตเรียบง่ายเป็นตัวเป็นตนใน "ข้อวัตรที่เข้มงวด" หรือ dhutangas [4]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การศึกษาของพระสงฆ์
เป็นที่รู้จักกันดี , ความคิดเดิมของคนเข้าสู่สมณเพศในช่วงพุทธกาล หรือ ไม่นานต่อมา คือการบรรลุการปลดปล่อยจากทางโลกมีอยู่ตามการสอนของอาจารย์ ความคิดแบบนี้ แน่นอน เกิดจากความรู้สึกของความเกลียดชังของมนุษย์เพื่อสิ่งที่ดี ในคำอื่น ๆที่ห่างไกล ในวันเหล่านั้นผู้ชายเข้าอุปสมบทกับความตั้งใจ แต่เพียงผู้เดียวของ ridding ตัวเองจากชีวิตที่ทุกข์และได้รับเสรีภาพทางจิตวิญญาณ หรือ นิพพาน กรณีของการสละตนเอง เช่นที่พบในหนังสืออันศักดิ์สิทธิ์ของชาวพุทธ ด้วยกาลเวลา เป็นเพียงธรรมชาติหลายแห่งอุดมการณ์และการปฏิบัติของลูกศิษย์ต้นของพระพุทธเจ้าได้รับการปรับเปลี่ยน วันนี้กว่า 2500 ปี หลังจากผ่านการปรินิพพานของพระพุทธเจ้า แต่เหมาะจะเป็นภิกษุก็ยังคงสูงมากในหมู่ชาวพุทธในดินแดนต่างๆ ในการปฏิบัติ ก็ต้องยอมรับว่ามีการเบี่ยงเบนไปจากเดิม admonitions ปริญญาโทเกี่ยวกับ whys และมีโอกาสคนเข้าสู่สมณเพศสรุปความจากเรื่องใด ๆ มักจะอันตราย แต่จะไม่ไกลจากความจริงที่จะกล่าวว่า วันนี้ ประเทศไทยก็เช่นเดียวกับประเทศอื่น ๆ ทางพุทธศาสนา การปฏิบัติของชาวพุทธผู้เข้าอุปสมบทเป็นขอบเขตมากทำให้ ค่อนข้างมาก โดยการเขียนตามคำบอกของเองปรารถนาเพื่อการศึกษาและพิจารณาภายนอกอื่น ๆ มากกว่า โดยความปรารถนาที่จะบรรลุการปลดปล่อยให้เป็นอิสระ .แต่ยังมีอีกมากมายที่เข้าร่วมพระสงฆ์ผ่านความรักแท้สำหรับชีวิตทางศาสนาและการศึกษาศาสนา หรือของที่ต้องการให้บริการแก่พระพุทธศาสนาและประเทศชาติ ในที่สุด , ในคณะสงฆ์ไทย ยังไม่ใช่ทั้งหมด ขาดชีวิตใครอย่างจริงจังเพื่อรองรับเป้าหมายสุดท้ายของการปลดปล่อยและการแนะนำของผู้อื่นที่มีต่อเป้าหมายที่ มี และยังคงมีนักบุญและผู้เชี่ยวชาญสามารถสมาธิในประเทศไทยมีจำนวนยุติธรรมของอุทิศสงฆ์สาวกในฆราวาส . นอกจากนี้ยังเรียกว่าสงฆ์พระสงฆ์ธุดงค ใครตามโบราณวิธีเคร่งครัดอยู่ embodied ใน " เข้มงวดวัตร " หรือ dhutangas [ 4 ]