My name is Sapphire, and my best fr

My name is Sapphire, and my best friend is an anorexic. Just thought I’d clear that up.
At first I was jealous. Ruby was just so skinny. She started drinking water like it was the only drink in the world, and it gave her spotless skin. I admired her. She had the self control to choose what she wanted to eat. Whereas I couldn’t seem to stop myself if someone offered me something yummy.
But slowly admiration for her slim figure turned into me being freaked out and a little bit disgusted. All her clothes started to hang off her body and her stomach started to curve inwards. Her face lost most of its flesh and made her eyes look sunken and too big. She couldn’t talk about anything except food and dieting, and she started fainting all the time.
Me and her other friends tried to get her to eat. She didn’t even like chocolate any more. And when we told her she could end up in hospital she just told us to stop being so melodramatic. If only she knew.
Two years after Ruby stopped eating she was admitted to hospital weighing the amount of a four year old even though she was 15. She was fed by tubes into her stomach for two months, in which time she gained a healthy weight. But as soon as she was sent home she refused to eat. She locked herself in her room and nobody could visit her; especially not the friends who cared about her.
She began to self harm. She would faint daily. She would scream to be fed but when her mum asked what she wanted she told her nothing. All of her friends and family would phone the house or visited every day to see how she was doing. Every day the news was the same.
July 2nd 2012 was the day Ruby died. Nearly everyone cried, asking nobody in particular how she could do that to herself. Nearly everyone ... except me. I don’t know why I didn’t cry. I just couldn’t.
My name is Sapphire, and I am at my best friend’s funeral.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ชื่อของฉันคือ แซฟไฟร์ และเพื่อนที่ดีที่สุดคือ anorexic การ เพียงแค่คิดว่า ฉันจะล้างที่ ตอนแรก ผมอิจฉา ทับทิมก็ผอมได้ เธอเริ่มต้นดื่มน้ำเหมือนมันเป็นเครื่องดื่มที่เดียวในโลก และให้ผิวของเธอสะอาด ฉันชื่นชมเธอ เธอมีการควบคุมตนเองเพื่อเลือกสิ่งที่เธออยากกิน ในขณะที่ฉันไม่สามารถดูเหมือนจะหยุดตัวเองถ้าคน เสนอฉันอย่างอร่อย แต่ช้า ๆ ชื่นชมสำหรับรูปบางของเธอเปลี่ยนฉัน freaked ออก และ disgusted น้อย เสื้อผ้าของเธอเริ่มที่จะวางปิดร่างกายของเธอ และเธอท้องเริ่มเส้นโค้ง inwards ใบหน้าของเธอหายไปทั้งเนื้อตัว และทำตาของเธอดูใหญ่เกินไป และจม เธอไม่พูดอะไรยกเว้นอาหารและอดอาหาร และเธอเริ่มซึมตลอดเวลา ฉันและเธอว่าพยายามที่จะรับเธอไปกิน เธอยังไม่ชอบช็อคโกแลตอีก และเมื่อเราบอกเธอเธออาจจบลงในโรงพยาบาลเธอบอกเพียงแค่เราหยุดเป็น melodramatic ดังนั้น ถ้าเพียงเธอรู้ว่า สองปีหลังจากหยุดทับทิมกินเธอได้รับเข้าการชั่งจำนวนสี่ขวบแม้เธอ 15 โรงพยาบาล เธอถูกเลี้ยง โดยหลอดเป็นเธอท้องสองเดือน ในเวลาที่เธอได้รับน้ำหนักสุขภาพ แต่ทันทีที่เธอถูกส่งไปหน้าแรก เธอปฏิเสธที่จะกิน เธอล็อคตัวเองในห้องของเธอ และไม่มีใครได้ชมเธอ ไม่เฉพาะเพื่อนที่ห่วงเธอ เธอเริ่มที่จะทำร้ายตนเอง เธอจะ faint ทุกวัน เธอจะร้องเพื่อเป็นอาหาร แต่เมื่อมัมเธอถามว่า เธอต้องการเธอบอกเธอไม่ เพื่อนและครอบครัวของเธอจะโทรศัพท์บ้าน หรือเข้าเยี่ยมชมทุกวันเพื่อดูว่าเธอได้ทำ ทุกวันข่าวได้เหมือนกัน 2 2555 กรกฎาคมเป็นวันรูตาย เกือบทุกคนร้อง ถามไม่มีใครโดยเฉพาะวิธีเธอสามารถทำให้ตัวเอง เกือบทุกคน...ยกเว้นฉัน ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันไม่ร้องไห้ ฉันเพียงแค่ไม่ ชื่อของฉันคือ แซฟไฟร์ และผมที่งานศพของเพื่อนดีที่สุด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันชื่อ ไพลิน และเพื่อนสนิทเป็น anorexic . แค่คิดว่าจะได้ชัดเจนขึ้น
ตอนแรกผมก็อิจฉา ทับทิมก็ผอม เธอเริ่มดื่มเหมือนดื่มคนเดียวในโลก และให้ผิวสะอาดของเธอ ฉันชื่นชมเธอ เธอมีการควบคุมตนเองเพื่อเลือกสิ่งที่เธอต้องการที่จะกิน ส่วนผมก็ยังไม่สามารถที่จะหยุดตัวเอง หากมีใครเสนออะไรอร่อย
แต่ช้าชื่นชมรูปร่างผอมของเธอกลายเป็นฉันกำลังสติแตกและเล็กน้อย ขยะแขยง เสื้อผ้าของเธอทั้งหมดเริ่มแขวนออกจากร่างกายของเธอและท้องของเธอเริ่มโค้งเข้าด้านใน ใบหน้าของเธอเสียส่วนใหญ่เนื้อของมันและทำให้เธอมองตอบและใหญ่เกินไป เธอไม่ได้พูดอะไรนอกจากอาหารและลดน้ำหนัก และนางเป็นลมตลอดเวลา
ฉันและเพื่อน ๆเธอพยายามให้เธอกิน เธอไม่ได้ชอบช็อคโกแลตใด ๆเพิ่มเติม และเมื่อเราบอกเธอว่า เธออาจจะอยู่ในโรงพยาบาลเขาก็บอกให้เราเลิกเกี่ยวกับเรื่องประโลมโลก ถ้าเพียงแต่เธอจะรู้
สองปีหลังจากหยุดรับประทานทับทิม เธอเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล การชั่งปริมาณของ 4 ปี ทั้งๆที่เธออายุ 15 ปี เธอถูกเลี้ยงโดยหลอดเข้าไปในท้องได้สองเดือนในเวลาที่เธอได้รับน้ำหนักเพื่อสุขภาพ แต่ทันทีที่เธอถูกส่งกลับบ้านเธอไม่ยอมกิน เธอขังตัวเองอยู่ในห้องของเธอ และไม่มีใครสามารถเยี่ยมชมของเธอ โดยเฉพาะเพื่อนๆ ที่เป็นห่วงเธอ
เธอเริ่มทำร้ายตัวเอง เธอจะเป็นลม ทุกวัน เธอจะร้องจะกิน แต่เมื่อแม่ของเธอถามว่าเธอต้องการอะไร เธอไม่ได้บอกอะไรเธอเลยทั้งหมดของครอบครัวและเพื่อนของเธอจะโทรศัพท์บ้าน หรือเข้าเยี่ยมชมทุกวันเพื่อดูว่าเธอกำลังทำอะไร ทุกวันข่าวเหมือนกัน
2 กรกฎาคม 2555 เป็นวันที่รูบี้ตาย เกือบทุกคนร้องไห้ ถามใครโดยเฉพาะวิธีที่เธอจะทำอย่างนั้นกับตัวเอง เกือบทุกคน . . . . . . . ยกเว้นฉัน ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงไม่ร้องไห้ ฉันทำไม่ได้
ฉันชื่อ ไพลิน และฉันอยู่ที่งานศพเพื่อน