It is one thing to adopt the gramma

It is one thing to adopt the grammatical labels (e.g. “noun,” “verb”) to categorize words in English sentences; it is quite another thing to go on to claim that the structure of English sentences should be like the structure of sentences in Latin. That was an approach taken by a number of influential grammarians, mainly in eighteenth-century England, who set out rules for the “proper” use of English. This view of grammar as a set of rules for the “proper” use of a language is still to be found today and may be best characterized as the prescriptive approach. Some familiar examples of prescriptive rules for English sentences are:
You must not split an infinitive.
You must not end a sentence with a preposition.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มันเป็นสิ่งหนึ่งที่จะนำป้ายชื่อทางไวยากรณ์ (เช่น "noun, "verb) ในการจัดประเภทคำในประโยคภาษาอังกฤษ มันเป็นสิ่งอื่นค่อนข้างจะไปในการเรียกร้องว่า ควรเป็นโครงสร้างของประโยคภาษาอังกฤษเช่นโครงสร้างของประโยคในภาษาละติน นั่นคือวิธีการดำเนินการ โดยตัวเลขมีอิทธิพล grammarians ส่วนใหญ่ในอังกฤษศตวรรษที่ eighteenth ใครกำหนดกฎสำหรับการใช้ภาษาอังกฤษ "เหมาะสม" มุมมองของไวยากรณ์เป็นชุดของกฎสำหรับการใช้ภาษา "เหมาะสม" ยังคงที่พบวันนี้ และอาจจะมีลักษณะที่ดีที่สุดเป็นวิธีเหมาะกับ คุ้นเคยของกฎสำหรับประโยคภาษาอังกฤษที่เหมาะกับตัวอย่างบางส่วน: นอกจากนี้คุณไม่ต้องแยกเป็น infinitive นอกจากนี้คุณไม่ต้องจบประโยค ด้วยคำวิเศษณ์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มันเป็นสิ่งหนึ่งที่จะนำป้ายไวยกรณ์ (เช่น "นาม", "คำกริยา") เพื่อจัดหมวดหมู่คำในประโยคภาษาอังกฤษ มันค่อนข้างสิ่งที่ไปในการที่จะอ้างว่าโครงสร้างของประโยคภาษาอังกฤษที่ควรจะเป็นเช่นโครงสร้างของประโยคในละตินอีก นั่นคือวิธีการที่นำมาเป็นจำนวนมากโดย grammarians อิทธิพลส่วนใหญ่ในศตวรรษที่สิบแปดอังกฤษที่กำหนดไว้ในกฎระเบียบสำหรับการใช้งานที่ "เหมาะสม" ของภาษาอังกฤษ มุมมองของไวยากรณ์เป็นชุดของกฎสำหรับการใช้งานที่ "เหมาะสม" ของภาษานี้จะยังคงที่จะพบได้ในวันนี้และอาจจะมีลักษณะที่ดีที่สุดเป็นวิธีการที่กำหนด บางตัวอย่างที่คุ้นเคยของกฎระเบียบที่กำหนดสำหรับประโยคภาษาอังกฤษ:
คุณไม่ต้องแยก infinitive.
คุณต้องไม่จบประโยคด้วยคำบุพบท

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มันเป็นสิ่งหนึ่งที่จะนำป้ายไวยากรณ์ ( เช่น " นาม " กริยา " ) ประเภทคําในภาษาอังกฤษ ; มันค่อนข้างเป็นอีกสิ่งหนึ่งที่จะไปอ้างต่อไปว่า โครงสร้างของประโยคภาษาอังกฤษควรเป็นโครงสร้างประโยคในภาษาละติน นั่นเป็นวิธีการถ่ายโดยจำนวนของนักไวยากรณ์มีอิทธิพลส่วนใหญ่ในศตวรรษที่สิบแปดอังกฤษ ใครตั้งกฎสำหรับการใช้ที่เหมาะสมของภาษาอังกฤษ มุมมองนี้ของไวยากรณ์เป็นชุดของกฎที่ " เหมาะสม " ของการใช้ภาษาก็ยังสามารถพบได้ในวันนี้ และอาจจะมีลักษณะที่ดีที่สุดเป็นวิธีการกําหนด . บางตัวอย่างที่คุ้นเคยของกฎอายุความสำหรับประโยคภาษาอังกฤษ :คุณต้องไม่แยกเป็น infinitiveอย่าจบประโยคด้วยบุพบท