Health risk of loneliness is physio

Health risk of loneliness is physiological

Bangkok Post1 Dec 2015

Loneliness can increase the risk of premature death by 14% in older adults, according to a study published recently that posits a physiological basis for the phenomenon.

The dangers of social isolation have long been known but its effects on the body have not been well understood, the researchers said in the work published in the Proceedings Of The National Academy of Sciences.

Led by University of Chicago psychologist John Cacioppo, the research team had previously identified a link between solitude and both a heightened expression of genes involved in inflammation and a diminution in the activity of other genes that play a role in the body’s antiviral responses.

The result is a weakened immune systems that makes a person who lives alone more vulnerable to illness.

In their latest research, the researchers looked at leukocytes, white blood cells that the immune system uses to protect against bacteria and viruses.

They found the same shift in genetic expression in the white blood cells of people who lived alone and in social isolation.

They also found that loneliness predicted the gene behaviour a year or more in advance — and conversely that gene expression predicted loneliness measured a year or more later.

“Leukocyte gene expression and loneliness appear to have a reciprocal relationship, suggesting that each can help propagate the other over time,” the researchers said.

“These results were specific to loneliness and could not be explained by depression, stress or social support.”

The investigators then studied rhesus macaques, a highly social primate, and found a similar cellular process linked to their social experience.

“Lonely-like” monkeys had increased gene expression involved in inflammation and less gene expression in antiviral defences.

They were also found to have higher levels of noreprinephrine, a “fight-or-flight” neurotransmitter that stimulates the production of immature monocytes, a white blood cell with high inflammation/low antiviral defence gene expression.

“Both lonely humans and ‘lonely like’ monkeys showed higher levels of monocytes in their blood,” the researchers said.

Other studies showed that the increased production of immature monocytes was amplifying the high inflammation/low antiviral effect in the pool of white blood cells.

“The ‘danger signals’ activated in the brain by loneliness ultimately affect the production of white blood cells,” they said.

“The resulting shift in monocyte output may both propagate loneliness and contribute to its associated health risks.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เสี่ยงต่อสุขภาพความเหงาเป็นสรีรวิทยา กรุงเทพมหานคร Post1 2015 ธันวาคมความเหงาสามารถเพิ่มความเสี่ยงของการเสียชีวิตก่อนวัย 14% ในผู้สูงอายุ ตามการศึกษาเผยแพร่เมื่อเร็ว ๆ นี้ที่ posits ปรากฏการณ์พื้นฐานทางสรีรวิทยาอันตรายของสังคมได้รับการเรียก แต่ผลของมันในร่างกายมีไม่การเข้าใจดี นักวิจัยกล่าวว่า ในการทำงานที่ตีพิมพ์ใน Proceedings ของการชาติสถาบันของวิทยาศาสตร์นำ โดยนักจิตวิทยามหาวิทยาลัยชิคาโกจอห์น Cacioppo ทีมวิจัยได้ระบุไว้ก่อนหน้านี้การเชื่อมโยงระหว่างสันโดษและนิพจน์ทั้งสองก่อตัวของยีนที่เกี่ยวข้องกับการอักเสบและลดลงในการทำงานของยีนอื่น ๆ ที่มีบทบาทในการตอบสนองของร่างกายต้านไวรัสผลคือ ระบบภูมิคุ้มกันอ่อนแอที่ทำให้คนที่อาศัยอยู่ตามลำพังมากขึ้นเสี่ยงต่อการเจ็บป่วยในการวิจัยล่าสุดของพวกเขา นักวิจัยดูหญิง เซลล์เม็ดเลือดขาวที่ใช้ระบบภูมิคุ้มกันเพื่อป้องกันแบคทีเรียและไวรัสพวกเขาพบการเดียวกันในนิพจน์ทางพันธุกรรมในเซลล์เม็ดเลือดขาวของคนที่อาศัยอยู่คนเดียว และ ในสังคมยังพบว่า ความเหงาทำนายพฤติกรรมยีนปีหรือเพิ่มเติมล่วงหน้าได้ และในทางกลับกัน ยีนที่คาดการณ์ความเหงาวัดปีหรือเพิ่มเติมในภายหลัง"เม็ดเลือดขาวของยีนและความเหงาจะ มีความสัมพันธ์ซึ่งกันและกัน การแนะนำว่า แต่ละสามารถช่วยเผยแพร่อื่น ๆ ช่วงเวลา นักวิจัยกล่าวว่า"ผลลัพธ์เหล่านี้อยู่เฉพาะกับความเหงา และไม่สามารถอธิบายภาวะซึมเศร้า ความเครียด หรือการสนับสนุนทางสังคม"นักวิจัยศึกษาลิง macaques เจ้าคณะเป็นสังคมสูง แล้วพบคล้ายเซลล์กระบวนการเชื่อมโยงกับประสบการณ์ทางสังคม"โลนลี่เหมือน" ลิงได้เพิ่มยีนที่เกี่ยวข้องกับการอักเสบและการแสดงออกของยีนน้อยป้องกันไวรัสพวกเขาพบมีระดับสูงของ noreprinephrine "ต่อสู้ หรือเที่ยวบิน" สารสื่อประสาทที่ช่วยกระตุ้นการผลิต monocytes อ่อน เซลล์เลือดขาว ด้วยยีนป้องกันไวรัสอักเสบต่ำสูง"เหงามนุษย์และลิง 'โดดเดี่ยวเช่น' แสดงระดับสูงของ monocytes ในเลือด นักวิจัยกล่าวว่าการศึกษาอื่น ๆ แสดงให้เห็นว่า การผลิตที่เพิ่มขึ้นของ monocytes อ่อนถูกขยายผลต้านไวรัสอักเสบต่ำสูงในกลุ่มของเซลล์เม็ดเลือดขาว" 'อันตรายสัญญาณ' เรียกใช้ในสมอง โดยความเหงาในที่สุด ส่งผลกระทบต่อการผลิตเซลล์เม็ดเลือดขาว, " พวกเขากล่าวว่า"กะเกิดโมโนไซต์ผลลัพธ์อาจทั้งเผยแพร่ความเหงา และนำไปสู่ความเสี่ยงที่เกี่ยวข้อง"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความเสี่ยงต่อสุขภาพของความเหงาเป็นทางสรีรวิทยากรุงเทพฯ Post1 ธันวาคม 2015 ความเหงาสามารถเพิ่มความเสี่ยงของการเสียชีวิตก่อนวัยอันควรโดย 14% ในผู้สูงอายุตามการศึกษาที่ตีพิมพ์เมื่อเร็ว ๆ นี้ที่วางพื้นฐานทางสรีรวิทยาสำหรับปรากฏการณ์. อันตรายจากการแยกทางสังคมได้รับการรู้จักกันมานาน แต่ ผลกระทบต่อร่างกายไม่ได้รับการเข้าใจกันดีนักวิจัยกล่าวว่าในการทำงานที่ตีพิมพ์ในการดำเนินการของ National Academy of Sciences. นำโดยมหาวิทยาลัยชิคาโกจิตวิทยาจอห์น Cacioppo ทีมวิจัยได้ระบุก่อนหน้านี้การเชื่อมโยงระหว่างความสันโดษและทั้ง การแสดงออกของความคิดริเริ่มของยีนที่เกี่ยวข้องกับการอักเสบและลดกิจกรรมของยีนอื่น ๆ ที่มีบทบาทสำคัญในการตอบสนองไวรัสของร่างกายได้. ผลที่ได้คือระบบภูมิคุ้มกันอ่อนแอที่ทำให้คนที่อยู่คนเดียวมีความเสี่ยงต่อการเจ็บป่วย. ในงานวิจัยล่าสุดของพวกเขา นักวิจัยมองที่เม็ดเลือดขาว, เซลล์เม็ดเลือดขาวที่ระบบภูมิคุ้มกันของร่างกายที่ใช้ในการป้องกันเชื้อแบคทีเรียและไวรัส. พวกเขาพบว่าการเปลี่ยนแปลงที่เหมือนกันในการแสดงออกทางพันธุกรรมในเซลล์เม็ดเลือดขาวของผู้คนที่อาศัยอยู่คนเดียวและในการแยกทางสังคม. นอกจากนี้ยังพบความเหงาที่คาดการณ์ไว้ พฤติกรรมยีนปีหรือมากกว่าล่วงหน้า - และตรงกันข้ามว่าการแสดงออกของยีนทำนายความเหงาวัดปีหรือมากกว่าต่อมา. "การแสดงออกของเม็ดโลหิตขาวยีนและความเหงาปรากฏว่ามีความสัมพันธ์ซึ่งกันและกันบอกว่าแต่ละคนสามารถช่วยเผยแพร่อื่น ๆ ในช่วงเวลาที่" นักวิจัยกล่าวว่า. "เหล่านี้เป็นผลที่เฉพาะเจาะจงกับความเหงาและไม่สามารถอธิบายได้ด้วยภาวะซึมเศร้าความเครียดหรือการสนับสนุนทางสังคม." นักวิจัยศึกษาแล้วลิงวอกเป็นเจ้าคณะทางสังคมสูงและพบว่าเป็นกระบวนการที่โทรศัพท์มือถือที่คล้ายกันเชื่อมโยงกับประสบการณ์ทางสังคมของพวกเขา. "เหงา เหมือน "ลิงได้เพิ่มการแสดงออกของยีนที่เกี่ยวข้องในการอักเสบและการแสดงออกของยีนน้อยลงในการป้องกันไวรัส. พวกเขายังพบว่ามีระดับที่สูงขึ้นของ noreprinephrine เป็น" การต่อสู้หรือเที่ยวบิน "สารสื่อประสาทที่ช่วยกระตุ้นการผลิตของ monocytes ที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะมีเม็ดเลือดขาว มือถือที่มีการอักเสบสูง / ต่ำต้านไวรัสแสดงออกป้องกันยีน. "ทั้งมนุษย์เหงาและโดดเดี่ยวเช่น 'ลิงแสดงให้เห็นระดับสูงของ monocytes ในเลือดของพวกเขา" นักวิจัยกล่าวว่า. การศึกษาอื่น ๆ แสดงให้เห็นว่าการผลิตที่เพิ่มขึ้นของ monocytes อ่อนได้รับการขยายอักเสบสูง / ต่ำผลต้านไวรัสในสระว่ายน้ำของเซลล์เม็ดเลือดขาว. "การ 'สัญญาณอันตราย' เปิดใช้งานในสมองโดยความเหงาในที่สุดส่งผลกระทบต่อการผลิตของเซลล์เม็ดเลือดขาว" พวกเขากล่าวว่า. "การเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นในการส่งออก monocyte ทั้งอาจเผยแพร่ความเหงาและมีส่วนร่วม จะเสี่ยงต่อสุขภาพที่เกี่ยวข้อง. "