ทานภาษาอังกฤษ “โฉมงามกับเจ้าชายอสูร

ทานภาษาอังกฤษ “โฉมงามกับเจ้าชายอสูร” Beauty and the Besat มาอ่านเรื่องราวของสาวน้อยที่เป็นตัวประกันแทนพ่อ ที่ต้องอาศัยอยู่กับอสูรร้ายในสถานที่แห่งหนึ่ง ท้ายที่สุดหญิงงามหลงรักอสูรได้อย่างไร และอสูรร้ายกลายเป็นเจ้าชายผู้งดงามได้อย่างไร มาติดตามกันเลยครับ
There was once a very rich merchant, who had six children, three boys and three girls. As he was himself a man of great sense, he spared no expense for their education. The three daughters were all handsome, but particularly the youngest; indeed, she was so very beautiful, that in her childhood every one called her the Little Beauty; and being equally lovely when she was grown up, nobody called her by any other name, which made her sisters very jealous of her. This youngest daughter was not only more handsome than her sisters, but also was better tempered. The two eldest were vain of their wealth and position. They gave themselves a thousand airs, and refused to visit other merchants’ daughters; nor would they condescend to be seen except with persons of quality. They went every day to balls, plays, and public walks, and always made game of their youngest sister for spending her time in reading or other useful employments. As it was well known that these young ladies would have large fortunes, many great merchants wished to get them for wives; but the two eldest always answered, that, for their parts, they had no thoughts of marrying any one below a duke or an earl at least. Beauty had quite as many offers as her sisters, but she always answered, with the greatest civility, that though she was much obliged to her lovers, she would rather live some years longer with her father, as she thought herself too young to marry.

It happened that, by some unlucky accident, the merchant suddenly lost all his fortune, and had nothing left but a small cottage in the country. Upon this he said to his daughters, while the tears ran down his cheeks, “My children, we must now go and dwell in the cottage, and try to get a living by labour, for we have no other means of support.” The two eldest replied that they did not know how to work, and would not leave town; for they had lovers enough who would be glad to marry them, though they had no longer any fortune. But in this they were mistaken; for when the lovers heard what had happened, they said, “The girls were so proud and ill-tempered, that all we wanted was their fortune: we are not sorry at all to see their pride brought down: let them show off their airs to their cows and sheep.” But everybody pitied poor Beauty, because she was so sweet-tempered and kind to all, and several gentlemen offered to marry her, though she had not a penny; but Beauty still refused, and said she could not think of leaving her poor father in this trouble. At first Beauty could not help sometimes crying in secret for the hardships she was now obliged to suffer; but in a very short time she said to herself, “All the crying in the world will do me no good, so I will try to be happy without a fortune.”

When they had removed to their cottage, the merchant and his three sons employed themselves in ploughing and sowing the fields, and working in the garden. Beauty also did her part, for she rose by four o’clock every morning, lighted the fires, cleaned the house, and got ready the breakfast for the whole family. At first she found all this very hard; but she soon grew quite used to it, and thought it no hardship; indeed, the work greatly benefited her health. When she had done, she used to amuse herself with reading, playing her music, or singing while she spun. But her two sisters were at a loss what to do to pass the time away: they had their breakfast in bed, and did not rise till ten o’clock. Then they commonly walked out, but always found themselves very soon tired; when they would often sit down under a shady tree, and grieve for the loss of their carriage and fine clothes, and say to each other, “What a mean-spirited poor stupid creature our young sister is, to be so content with this low way of life!” But their father thought differently: and loved and admired his youngest child more than ever.

After they had lived in this manner about a year, the merchant received a letter, which informed him that one of his richest ships, which he thought was lost, had just come into port. This news made the two eldest sisters almost mad with joy; for they thought they should now leave the cottage, and have all their finery again. When they found that their father must take a journey to the ship, the two eldest begged he would not fail to bring them back some new gowns, caps, rings, and all sorts of trinkets. But Beauty asked for nothing; for she thought in herself that all the ship was worth would hardly buy everything her sisters wished for. “Beauty,” said the merchant, “how comes it that you ask for nothing: what can I bring you, my child?”

“Since you are so kind as to think of me, dear father,” she answered, “I should be glad if you would bring me a rose, for we have none in our garden.” Now Beauty did not indeed wish for a rose, nor anything else, but she only said this that she might not affront her sisters; otherwise they would have said she wanted her father to praise her for desiring nothing. The merchant took his leave of them, and set out on his journey; but when he got to the ship, some persons went to law with him about the cargo, and after a deal of trouble he came back to his cottage as poor as he had left it. When he was within thirty miles of his home, and thinking of the joy of again meeting his children, he lost his way in the midst of a dense forest. It rained and snowed very hard, and, besides, the wind was so high as to throw him twice from his horse. Night came on, and he feared he should die of cold and hunger, or be torn to pieces by the wolves that he heard howling round him. All at once, he cast his eyes towards a long avenue, and saw at the end a light, but it seemed a great way off. He made the best of his way towards it, and found that it came from a splendid palace, the windows of which were all blazing with light. It had great bronze gates, standing wide open, and fine court-yards, through which the merchant passed; but not a living soul was to be seen. There were stables too, which his poor, starved horse, less scrupulous than himself, entered at once, and took a good meal of oats and hay. His master then tied him up, and walked towards the entrance hall, but still without seeing a single creature. He went on to a large dining-parlour, where he found a good fire, and a table covered with some very nice dishes, but only one plate with a knife and fork. As the snow and rain had wetted him to the skin, he went up to the fire to dry himself. “I hope,” said he, “the master of the house or his servants will excuse me, for it surely will not be long now before I see them.” He waited some time, but still nobody came: at last the clock struck eleven, and the merchant, being quite faint for the want of food, helped himself to a chicken, and to a few glasses of wine, yet all the time trembling with fear. He sat till the clock struck twelve, and then, taking courage, began to think he might as well look about him: so he opened a door at the end of the hall, and went through it into a very grand room, in which there was a fine bed; and as he was feeling very weary, he shut the door, took off his clothes, and got into it.

It was ten o’clock in the morning before he awoke, when he was amazed to see a handsome new suit of clothes laid ready for him, instead of his own, which were all torn and spoiled. “To be sure,” said he to himself, “this place belongs to some good fairy, who has taken pity on my ill luck.” He looked out of the window, and instead of the snow-covered wood, where he had lost himself the previous night, he saw the most charming arbours covered with all kinds of flowers. Returning to the hall where he had supped, he found a breakfast table, ready prepared. “Indeed, my good fairy,” said the merchant aloud, “I am vastly obliged to you for your kind care of me.” He then made a hearty breakfast, took his hat, and was going to the stable to pay his horse a visit; but as he passed under one of the arbours, which was loaded with roses, he thought of what Beauty had asked him to bring back to her, and so he took a bunch of roses to carry home. At the same moment he heard a loud noise, and saw coming towards him a beast, so frightful to look at that he was ready to faint with fear. “Ungrateful man!” said the beast in a terrible voice, “I have saved your life by admitting you into my palace, and in return you steal my roses, which I value more than anything I possess. But you shall atone for your fault: you shall die in a quarter of an hour.”

The merchant fell on his knees, and clasping his hands, said, “Sir, I humbly beg your pardon: I did not think it would offend you to gather a rose for one of my daughters, who had entreated me to bring her one home. Do not kill me, my lord!”

“I am not a lord, but a beast,” replied the monster; “I hate false compliments: so do not fancy that you can coax me by any such ways. You tell me that you have daughters; now I suffer you to escape, if one of them will come and die in your stead. If not, promise that you will yourself return in three months, to be dealt with as I may choose.”

The tender-hearted merchant had no thoughts of letting any one of his daughters die for his sake; but he knew that if he seemed to accept the beast’s terms, he should at least have the pleasure of seeing them once again. So he gave his promise, and was told he might then set off as soon as he liked. “But,” said the beast, “I do not wish you to go ba

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความงามของ "โฉมงามกับเจ้าชายอสูร" ทานภาษาอังกฤษและ Besat มาอ่านเรื่องราวของสาวน้อยที่เป็นตัวประกันแทนพ่อที่ต้องอาศัยอยู่กับอสูรร้ายในสถานที่แห่งหนึ่งท้ายที่สุดหญิงงามหลงรักอสูรได้อย่างไรและอสูรร้ายกลายเป็นเจ้าชายผู้งดงามได้อย่างไรมาติดตามกันเลยครับThere was once a very rich merchant, who had six children, three boys and three girls. As he was himself a man of great sense, he spared no expense for their education. The three daughters were all handsome, but particularly the youngest; indeed, she was so very beautiful, that in her childhood every one called her the Little Beauty; and being equally lovely when she was grown up, nobody called her by any other name, which made her sisters very jealous of her. This youngest daughter was not only more handsome than her sisters, but also was better tempered. The two eldest were vain of their wealth and position. They gave themselves a thousand airs, and refused to visit other merchants’ daughters; nor would they condescend to be seen except with persons of quality. They went every day to balls, plays, and public walks, and always made game of their youngest sister for spending her time in reading or other useful employments. As it was well known that these young ladies would have large fortunes, many great merchants wished to get them for wives; but the two eldest always answered, that, for their parts, they had no thoughts of marrying any one below a duke or an earl at least. Beauty had quite as many offers as her sisters, but she always answered, with the greatest civility, that though she was much obliged to her lovers, she would rather live some years longer with her father, as she thought herself too young to marry.It happened that, by some unlucky accident, the merchant suddenly lost all his fortune, and had nothing left but a small cottage in the country. Upon this he said to his daughters, while the tears ran down his cheeks, “My children, we must now go and dwell in the cottage, and try to get a living by labour, for we have no other means of support.” The two eldest replied that they did not know how to work, and would not leave town; for they had lovers enough who would be glad to marry them, though they had no longer any fortune. But in this they were mistaken; for when the lovers heard what had happened, they said, “The girls were so proud and ill-tempered, that all we wanted was their fortune: we are not sorry at all to see their pride brought down: let them show off their airs to their cows and sheep.” But everybody pitied poor Beauty, because she was so sweet-tempered and kind to all, and several gentlemen offered to marry her, though she had not a penny; but Beauty still refused, and said she could not think of leaving her poor father in this trouble. At first Beauty could not help sometimes crying in secret for the hardships she was now obliged to suffer; but in a very short time she said to herself, “All the crying in the world will do me no good, so I will try to be happy without a fortune.”When they had removed to their cottage, the merchant and his three sons employed themselves in ploughing and sowing the fields, and working in the garden. Beauty also did her part, for she rose by four o’clock every morning, lighted the fires, cleaned the house, and got ready the breakfast for the whole family. At first she found all this very hard; but she soon grew quite used to it, and thought it no hardship; indeed, the work greatly benefited her health. When she had done, she used to amuse herself with reading, playing her music, or singing while she spun. But her two sisters were at a loss what to do to pass the time away: they had their breakfast in bed, and did not rise till ten o’clock. Then they commonly walked out, but always found themselves very soon tired; when they would often sit down under a shady tree, and grieve for the loss of their carriage and fine clothes, and say to each other, “What a mean-spirited poor stupid creature our young sister is, to be so content with this low way of life!” But their father thought differently: and loved and admired his youngest child more than ever.After they had lived in this manner about a year, the merchant received a letter, which informed him that one of his richest ships, which he thought was lost, had just come into port. This news made the two eldest sisters almost mad with joy; for they thought they should now leave the cottage, and have all their finery again. When they found that their father must take a journey to the ship, the two eldest begged he would not fail to bring them back some new gowns, caps, rings, and all sorts of trinkets. But Beauty asked for nothing; for she thought in herself that all the ship was worth would hardly buy everything her sisters wished for. “Beauty,” said the merchant, “how comes it that you ask for nothing: what can I bring you, my child?”“Since you are so kind as to think of me, dear father,” she answered, “I should be glad if you would bring me a rose, for we have none in our garden.” Now Beauty did not indeed wish for a rose, nor anything else, but she only said this that she might not affront her sisters; otherwise they would have said she wanted her father to praise her for desiring nothing. The merchant took his leave of them, and set out on his journey; but when he got to the ship, some persons went to law with him about the cargo, and after a deal of trouble he came back to his cottage as poor as he had left it. When he was within thirty miles of his home, and thinking of the joy of again meeting his children, he lost his way in the midst of a dense forest. It rained and snowed very hard, and, besides, the wind was so high as to throw him twice from his horse. Night came on, and he feared he should die of cold and hunger, or be torn to pieces by the wolves that he heard howling round him. All at once, he cast his eyes towards a long avenue, and saw at the end a light, but it seemed a great way off. He made the best of his way towards it, and found that it came from a splendid palace, the windows of which were all blazing with light. It had great bronze gates, standing wide open, and fine court-yards, through which the merchant passed; but not a living soul was to be seen. There were stables too, which his poor, starved horse, less scrupulous than himself, entered at once, and took a good meal of oats and hay. His master then tied him up, and walked towards the entrance hall, but still without seeing a single creature. He went on to a large dining-parlour, where he found a good fire, and a table covered with some very nice dishes, but only one plate with a knife and fork. As the snow and rain had wetted him to the skin, he went up to the fire to dry himself. “I hope,” said he, “the master of the house or his servants will excuse me, for it surely will not be long now before I see them.” He waited some time, but still nobody came: at last the clock struck eleven, and the merchant, being quite faint for the want of food, helped himself to a chicken, and to a few glasses of wine, yet all the time trembling with fear. He sat till the clock struck twelve, and then, taking courage, began to think he might as well look about him: so he opened a door at the end of the hall, and went through it into a very grand room, in which there was a fine bed; and as he was feeling very weary, he shut the door, took off his clothes, and got into it.
It was ten o’clock in the morning before he awoke, when he was amazed to see a handsome new suit of clothes laid ready for him, instead of his own, which were all torn and spoiled. “To be sure,” said he to himself, “this place belongs to some good fairy, who has taken pity on my ill luck.” He looked out of the window, and instead of the snow-covered wood, where he had lost himself the previous night, he saw the most charming arbours covered with all kinds of flowers. Returning to the hall where he had supped, he found a breakfast table, ready prepared. “Indeed, my good fairy,” said the merchant aloud, “I am vastly obliged to you for your kind care of me.” He then made a hearty breakfast, took his hat, and was going to the stable to pay his horse a visit; but as he passed under one of the arbours, which was loaded with roses, he thought of what Beauty had asked him to bring back to her, and so he took a bunch of roses to carry home. At the same moment he heard a loud noise, and saw coming towards him a beast, so frightful to look at that he was ready to faint with fear. “Ungrateful man!” said the beast in a terrible voice, “I have saved your life by admitting you into my palace, and in return you steal my roses, which I value more than anything I possess. But you shall atone for your fault: you shall die in a quarter of an hour.”

The merchant fell on his knees, and clasping his hands, said, “Sir, I humbly beg your pardon: I did not think it would offend you to gather a rose for one of my daughters, who had entreated me to bring her one home. Do not kill me, my lord!”

“I am not a lord, but a beast,” replied the monster; “I hate false compliments: so do not fancy that you can coax me by any such ways. You tell me that you have daughters; now I suffer you to escape, if one of them will come and die in your stead. If not, promise that you will yourself return in three months, to be dealt with as I may choose.”

The tender-hearted merchant had no thoughts of letting any one of his daughters die for his sake; but he knew that if he seemed to accept the beast’s terms, he should at least have the pleasure of seeing them once again. So he gave his promise, and was told he might then set off as soon as he liked. “But,” said the beast, “I do not wish you to go ba

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทานภาษาอังกฤษ "โฉมงามกับเจ้าชายอสูร" ความงามและ Besat มาติดตามกันเลยครับ
มีครั้งหนึ่งเคยเป็นพ่อค้ารวยมากที่มีลูกหกคนสามชายและหญิงสาม ในฐานะที่เขาเป็นคนของตัวเองความรู้สึกที่ดีที่เขาจ่ายไม่อั้นเพื่อการศึกษาของพวกเขา ลูกสาวสามคนก็หล่อทุกคน แต่โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่อายุน้อยที่สุด; แน่นอนเธอเป็นที่สวยงามมากว่าในวัยเด็กของเธอทุกคนเรียกเธอว่าความงามเล็ก ๆ น้อย ๆ ; และเป็นที่น่ารักอย่างเท่าเทียมกันเมื่อเธอโตขึ้นไม่มีใครเรียกเธอด้วยชื่ออื่น ๆ ซึ่งทำให้น้องสาวของเธอมากอิจฉาเธอ ลูกสาวคนเล็กนี้ไม่เพียง แต่หล่อกว่าน้องสาวของเธอ แต่ยังเป็นอารมณ์ที่ดีขึ้น ทั้งสองคนโตเป็นไร้สาระของความมั่งคั่งและตำแหน่งของพวกเขา พวกเขาให้ตัวเองพันดและปฏิเสธที่จะเยี่ยมชมร้านค้าอื่น ๆ ลูกสาว '; หรือพวกเขาจะก้มลงมาจะเห็นยกเว้นกับบุคคลที่มีคุณภาพ พวกเขาเดินทุกวันเพื่อลูกละครและเดินสาธารณะและทำเสมอเกมของน้องสาวคนสุดท้องของพวกเขาสำหรับการใช้เวลาของเธอในการอ่านหรือการจ้างงานที่มีประโยชน์อื่น ๆ ในขณะที่มันเป็นที่รู้จักกันดีว่าหญิงสาวเหล่านี้จะมีความมั่งคั่งขนาดใหญ่ร้านค้าที่ดีมากอยากที่จะได้รับพวกเขาสำหรับภรรยา; แต่ทั้งสองคนโตตอบเสมอว่าสำหรับส่วนของพวกเขามีความคิดที่ไม่ได้แต่งงานกับหนึ่งด้านล่างหรือดยุคเอิร์ลอย่างน้อย ๆ ความงามมีข้อเสนอค่อนข้างมากเท่าที่น้องสาวของเธอ แต่เธอมักจะตอบด้วยความสุภาพที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่ว่าเธอถูกบังคับมากเพื่อคนที่รักเธอ, เธออยากจะมีชีวิตอยู่อีกต่อไปหลายปีกับพ่อของเธอขณะที่เธอคิดว่าตัวเองยังเด็กเกินไปที่จะแต่งงานมันเกิดขึ้นที่โดยอุบัติเหตุที่โชคร้ายบางร้านค้าก็หายไปโชคของเขาทั้งหมดและมีอะไรเหลือ แต่กระท่อมเล็ก ๆ ในประเทศ เมื่อเขากล่าวว่าลูกสาวของเขาในขณะที่น้ำตาวิ่งลงแก้มของเขา "ลูก ๆ ของเราตอนนี้เราต้องไปอาศัยอยู่ในกระท่อมและพยายามที่จะได้รับที่อยู่อาศัยโดยแรงงานสำหรับเราไม่มีวิธีการอื่น ๆ ของการสนับสนุน." สองคนโตตอบว่าพวกเขาไม่ได้รู้วิธีการทำงานและจะไม่ออกจากเมือง; สำหรับพวกเขามีคนรักมากพอที่จะดีใจที่จะแต่งงานกับพวกเขาแม้ว่าพวกเขาจะมีไม่โชคใด ๆ แต่ในครั้งนี้พวกเขาเข้าใจผิด; สำหรับคนรักเมื่อได้ยินสิ่งที่เกิดขึ้นพวกเขากล่าวว่า "สาว ๆ ได้ดังนั้นภาคภูมิใจและอารมณ์ไม่ดีว่าทุกสิ่งที่เราต้องการก็คือโชคลาภของพวกเขาเราจะไม่เสียใจที่ทุกคนได้เห็นความภาคภูมิใจของพวกเขานำมาลงให้เขาแสดงมาดของพวกเขา . เพื่อวัวและแกะของพวกเขา "แต่ทุกคนสงสารความงามที่ไม่ดีเพราะเธอเป็นหวานอารมณ์และใจดีกับทุกคนและสุภาพบุรุษหลายเสนอที่จะแต่งงานกับเธอ แต่เธอไม่ได้เงิน; แต่ความงามยังคงปฏิเสธและบอกว่าเธอไม่ได้คิดที่จะออกจากพ่อที่น่าสงสารของเธอในปัญหานี้ ความงามที่แรกไม่สามารถช่วยบางครั้งร้องไห้ในที่ลับสำหรับความยากลำบากที่เธอถูกบังคับในขณะนี้ที่จะประสบ; แต่ในเวลาที่สั้นมากเธอบอกกับตัวเองว่า "ร้องไห้ในโลกจะทำฉันไม่ดีดังนั้นฉันจะพยายามที่จะมีความสุขโดยไม่ต้องมีโชคลาภ." เมื่อพวกเขาได้ออกไปที่กระท่อมของพวกพ่อค้าและลูกชายทั้งสามคนของเขา ลูกจ้างตัวเองในการไถหว่านและสาขาและการทำงานในสวน ความงามก็เป็นส่วนหนึ่งของเธอเพราะเธอเพิ่มขึ้น 04:00 ทุกเช้าจุดไฟ, การทำความสะอาดบ้านและได้พร้อมอาหารเช้าสำหรับทั้งครอบครัว ตอนแรกเธอก็พบว่าทั้งหมดนี้ยากมาก แต่ไม่ช้าเธอก็เพิ่มขึ้นมากทีเดียวที่จะใช้มันและคิดว่ามันไม่มีความยากลำบาก; แน่นอนการทำงานอย่างมากได้รับประโยชน์สุขภาพของเธอ เมื่อเธอได้ทำเธอเคยเป็นที่ชอบใจตัวเองด้วยการอ่านการเล่นดนตรีของเธอหรือร้องเพลงในขณะที่เธอปั่น แต่น้องสาวสองคนของเธอเป็นที่สูญเสียจะทำอย่างไรที่จะผ่านเวลาออกไปพวกเขามีอาหารเช้าของพวกเขาอยู่บนเตียงและไม่ได้เพิ่มขึ้นจนถึง 10:00 โดยทั่วไปแล้วพวกเขาก็เดินออกมา แต่ก็พบว่าตัวเองมักจะเหนื่อยเร็ว ๆ นี้; เมื่อพวกเขามักจะนั่งลงใต้ต้นไม้ร่มรื่นและเสียใจต่อความสูญเสียของการขนส่งของพวกเขาและเสื้อผ้าสวย ๆ และพูดกับแต่ละอื่น ๆ "สิ่งที่หมายความว่ากล้าหาญสิ่งมีชีวิตที่น่าสงสารน้องสาวโง่หนุ่มสาวของเราคือจะให้เนื้อหาที่มีระดับต่ำนี้ วิถีชีวิต "แต่พ่อของพวกเขาคิดที่แตกต่างกัน!. และคนที่รักและชื่นชมลูกคนสุดท้องของเขามากขึ้นกว่าเดิมหลังจากที่พวกเขาอาศัยอยู่ในลักษณะที่เกี่ยวกับปีนี้ผู้ประกอบการค้าที่ได้รับจดหมายฉบับหนึ่งซึ่งเขาบอกว่าเป็นหนึ่งในเรือที่ร่ำรวยที่สุดของเขาซึ่ง เขาคิดว่าหายไปได้มาเพียงแค่เข้าไปในพอร์ต ข่าวนี้ทำให้น้องสาวสองคนคนโตเกือบบ้าด้วยความยินดี สำหรับพวกเขาคิดว่าตอนนี้พวกเขาควรจะออกจากกระท่อมและมีการแต่งกายของพวกเขาทั้งหมดอีกครั้ง เมื่อพวกเขาพบว่าพ่อของพวกเขาจะต้องเดินทางไปที่เรือทั้งสองคนโตขอร้องเขาจะไม่ล้มเหลวที่จะนำพวกเขากลับบางชุดใหม่, หมวก, แหวน, และทุกประเภทของเครื่องประดับ แต่ความงามถามเพื่ออะไร; เพราะเธอคิดว่าในตัวเองว่าทุกเรือเป็นมูลค่าแทบจะซื้อทุกอย่างที่น้องสาวของเธออยากให้ "ความงาม" กล่าวว่าผู้ประกอบการค้า "ว่ามาว่าคุณขออะไร: สิ่งที่ฉันสามารถนำคุณเด็กของฉัน" "ตั้งแต่คุณจึงเป็นคนใจดีที่จะคิดว่าผมรักพ่อ" เธอตอบว่า "ฉันควร จะดีใจถ้าคุณจะนำมาให้ฉันดอกกุหลาบเพราะเรามีใครในสวนของเรา "ตอนนี้ความงามไม่ได้จริง ๆ อยากให้ดอกกุหลาบหรือสิ่งอื่น แต่เธอบอกว่านี่ว่าเธออาจจะไม่ได้หันหน้าเข้าหาน้องสาวของเธอ. มิฉะนั้นพวกเขาจะได้กล่าวว่าเธอต้องการที่พ่อของเธอได้รับการยกย่องสำหรับเธอปรารถนาอะไร ผู้ประกอบการค้าเอาลาของเขาพวกเขาและออกในการเดินทางของเขา; แต่เมื่อเขาได้ไปที่เรือบางคนไปกฎหมายกับเขาเกี่ยวกับการขนส่งสินค้าและหลังจากที่ข้อตกลงของปัญหาเขากลับมาที่กระท่อมของเขาในฐานะที่ไม่ดีในขณะที่เขาได้ทิ้งมัน เมื่อเขาอายุได้ภายในสามสิบไมล์จากบ้านของเขาและความคิดของความสุขของการประชุมอีกครั้งลูก ๆ ของเขาที่เขาสูญเสียทางของเขาในท่ามกลางป่าทึบ ฝนตกและหิมะหนักมากและนอกจากลมอยู่ในระดับสูงเพื่อที่จะโยนเขาสองครั้งจากหลังม้า คืนมาและเขากลัวว่าเขาควรจะตายจากความหนาวเย็นและความหิวหรือถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ โดยหมาป่าที่เขาได้ยินเสียงร้องโหยหวนรอบเขา ทั้งหมดในครั้งเดียวที่เขาโยนตาของเขาต่อถนนยาวและเห็นแสงที่ปลาย แต่ดูเหมือนเป็นวิธีที่ดีออก เขาทำสิ่งที่ดีที่สุดจากทางของเขาต่อมันและพบว่ามันมาจากพระราชวังที่สวยงาม, หน้าต่างซึ่งเป็นที่เห็นได้ชัดทั้งหมดที่มีแสง มันมีประตูสีบรอนซ์ที่ดียืนเปิดกว้างและปรับศาลหลาซึ่งผ่านการค้าผ่าน; แต่ไม่ได้เป็นชีวิตจิตใจคือการมองเห็นได้ มีคอกม้าเกินไปซึ่งยากจนหิวโหยม้าของเขาระมัดระวังน้อยกว่าตัวเองได้เข้ามาในครั้งเดียวและเอาอาหารที่ดีของข้าวโอ๊ตและหญ้าแห้ง เจ้านายของเขาแล้วผูกเขาขึ้นและเดินไปสู่ห้องโถงทางเข้า แต่ก็ยังไม่เห็นสิ่งมีชีวิตเดียว เขาเดินไปรับประทานอาหารห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่ซึ่งเขาพบว่าไฟที่ดีและตารางที่ปกคลุมไปด้วยอาหารที่ดีมาก แต่เพียงหนึ่งแผ่นด้วยมีดและส้อม ในฐานะที่เป็นหิมะและฝนเปียกเขาให้กับผิวเขาขึ้นไปในกองไฟให้กับตัวเองแห้ง "ผมหวังว่า" เขาบอกว่าเขารอคอยบางครั้ง แต่ก็ยังไม่มีใครมา "ต้นแบบของบ้านหรือคนรับใช้ของเขาจะขอโทษเพราะมันก็จะไม่นานตอนนี้ก่อนที่ฉันเห็นพวกเขา." ที่ล่าสุดนาฬิกาหลง สิบเอ็ดและร้านค้าเป็นค่อนข้างลมเพื่อต้องการอาหารที่ช่วยตัวเองให้ไก่และไม่กี่แก้วไวน์ แต่ทุกครั้งที่สั่นด้วยความกลัว เขานั่งจนนาฬิกาหลงสิบสองแล้วเอาความกล้าหาญเริ่มที่จะคิดว่าเขาอาจรวมทั้งมองเกี่ยวกับเขาเพื่อให้เขาเปิดประตูในตอนท้ายของห้องโถงและเดินผ่านมันเข้าไปในห้องแกรนด์มากที่มี เป็นเตียงที่ดี; และในขณะที่เขามีความรู้สึกเบื่อหน่ายมากเขาปิดประตูถอดเสื้อผ้าของตนและได้เป็นมัน. มันเป็น 10:00 ในตอนเช้าก่อนที่เขาจะตื่นขึ้นมาเมื่อเขาประหลาดใจที่เห็นชุดใหม่หล่อของเสื้อผ้าวางพร้อม สำหรับเขาแทนของเขาเองซึ่งถูกฉีกขาดและนิสัยเสีย "เพื่อให้แน่ใจว่า" บอกว่าเขากับตัวเองว่า "สถานที่แห่งนี้เป็นบางนางฟ้าที่ดีที่ได้ดำเนินการสงสารโชคไม่ดีของฉัน." เขามองออกไปนอกหน้าต่างและแทนที่จะไม้ที่ปกคลุมไปด้วยหิมะที่เขาหายไป ตัวเองคืนที่ผ่านมาเขาเห็น arbours เสน่ห์มากที่สุดครอบคลุมกับทุกชนิดของดอกไม้ กลับมาที่ห้องโถงซึ่งเขาได้ supped เขาพบว่าโต๊ะอาหารเช้าพร้อมเตรียม "อันที่จริงนางฟ้าที่ดีของฉัน" กล่าวว่าผู้ประกอบการค้าดัง "ผมจำเป็นอย่างมากมายให้กับคุณสำหรับการดูแลชนิดของฉัน." จากนั้นเขาก็ทำอาหารเช้าแสนอร่อยเอาหมวกของเขาและกำลังจะมีเสถียรภาพที่จะจ่ายม้าของเขา เยี่ยมชม; แต่ในขณะที่เขาผ่านใต้ arbours หนึ่งซึ่งเต็มไปด้วยดอกกุหลาบที่เขาคิดว่าความงามของสิ่งที่ได้ขอให้เขานำกลับไปหาเธอและเพื่อให้เขาเอาพวงของดอกกุหลาบที่จะดำเนินการที่บ้าน ในขณะเดียวกันเขาได้ยินเสียงดังและเห็นเขามาต่อสัตว์ดังนั้นน่ากลัวที่จะมองว่าเขาพร้อมที่จะเป็นลมด้วยความกลัว "คนเนรคุณ" สัตว์ในเสียงที่น่ากลัวกล่าวว่า "ผมได้บันทึกชีวิตของคุณโดยยอมรับว่าคุณเข้าไปในพระราชวังของฉันและในทางกลับกันคุณขโมยกุหลาบของฉันที่ฉันมีค่ามากขึ้นกว่าสิ่งที่ฉันมี แต่คุณจะต้องชดใช้ความผิดของคุณ. คุณจะตายในสี่ของชั่วโมง " ผู้ประกอบการค้าลดลงบนหัวเข่าของเขาและกุมมือของเขากล่าวว่า "เซอร์ผมเจียมขอโทษคุณ: ผมไม่ได้คิดว่ามันจะกลายเป็นคุณ เพื่อรวบรวมกุหลาบสำหรับลูกสาวคนหนึ่งของฉันที่ได้อธิษฐานต่อผมที่จะนำบ้านของเธอ อย่าฆ่าฉันเจ้านายของข้า! " "ผมไม่ได้เป็นเจ้านาย แต่สัตว์" มอนสเตอร์ที่ตอบ; "ฉันเกลียดชมเชยเท็จจึงไม่แฟนซีที่คุณสามารถเกลี้ยกล่อมฉันโดยวิธีการดังกล่าว คุณบอกฉันว่าคุณมีบุตรสาว ตอนนี้ฉันต้องทนทุกข์ทรมานคุณที่จะหลบหนีถ้าหนึ่งของพวกเขาจะมาและตายในสถานที่ของคุณ ถ้าไม่ได้สัญญาว่าที่คุณเองจะกลับมาในสามเดือนที่จะจัดการกับเป็นผมอาจจะเลือก ". ผู้ประกอบการค้าจิตใจอ่อนโยนมีความคิดที่ไม่มีการปล่อยให้คนใดคนหนึ่งของลูกสาวของเขาตายเพื่อประโยชน์ของเขา; แต่เขารู้ว่าถ้าเขาดูเหมือนจะยอมรับข้อตกลงของสัตว์ที่เขาควรจะอย่างน้อยมีความสุขของการได้เห็นพวกเขาอีกครั้ง ดังนั้นเขาให้สัญญาของเขาและบอกว่าเขาอาจจะตั้งปิดแล้วทันทีที่เขาชอบ "แต่กล่าวว่า" สัตว์ "ผมไม่ต้องการให้คุณไปบริติชแอร์เวย์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทานภาษาอังกฤษ " โฉมงามกับเจ้าชายอสูร " ความงามและ besat มาอ่านเรื่องราวของสาวน้อยที่เป็นตัวประกันแทนพ่อที่ต้องอาศัยอยู่กับอสูรร้ายในสถานที่แห่งหนึ่งท้ายที่สุดหญิงงามหลงรักอสูรได้อย่างไรมาติดตามกันเลยครับ
มีครั้งหนึ่งเคยเป็นพ่อค้าที่ร่ำรวยที่มีลูก 6 คน สามหนุ่มและสามสาว เป็นเขาเองเป็นคนที่มีความรู้สึก เขาใช้เงินเพื่อการศึกษาของพวกเขา สามสาวก็หล่อ แต่โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนสุดท้อง แน่นอน เธอดูสวยมาก ที่ในวัยเด็กของเธอ ทุกคนเรียกเธอว่าสาวน้อยน่ารัก และเพราะน่ารักกันเมื่อเธอโตขึ้นไม่มีใครเรียกเธอด้วยชื่ออื่น ซึ่งทำให้พี่สาวของเธอมากนะ ลูกสาวคนสุดท้อง นี้ไม่เพียง แต่ดูดีกว่าน้องสาวของเธอ แต่ยัง ดีกว่าอารมณ์เสีย สองคนคนโตเป็นไร้สาระของความมั่งคั่งและสถานะ พวกเขาให้ตัวเองสักพันที และปฏิเสธที่จะเยี่ยมชมลูกสาวพ่อค้าอื่น ๆ ; หรือพวกเขาจะก้มลงมาเพื่อให้เห็น ยกเว้นกับคนคุณภาพพวกเขาไปทุก ๆวันให้ลูก เล่น และประชาชนเดิน และทำให้เกมของน้องสาวคนสุดท้องของพวกเขาและใช้เวลาในการอ่านหรือการจ้างงานที่มีประโยชน์อื่น ๆ มันเป็นที่รู้จักกันดีว่าสาวๆเหล่านี้จะมีความมั่งคั่งขนาดใหญ่ ร้านค้ามากมายอยากเอามาให้ภรรยา แต่สองคนคนโตตอบเสมอว่า สำหรับส่วนของพวกเขาพวกเขาไม่มีความคิดที่จะแต่งงานกับใคร ด้านล่างของดยุคหรือเอิร์ลเป็นอย่างน้อย ความงามจึงค่อนข้างมีหลายเป็นน้องสาวของเธอ แต่เธอตอบเสมอ มีความสุภาพมากที่สุด แม้ว่าเธอยังบังคับให้คนรักของเธอเธอจะมีชีวิตอยู่อีกต่อไปในบางปี บิดาของเธอ เพราะเธอคิดว่าตัวเองยังเด็กเกินไปที่จะแต่งงาน

มันเกิดขึ้นที่ บางคนโชคร้าย อุบัติเหตุพ่อค้าก็สูญเสียโชคลาภ และมีอะไรเหลือแต่กระท่อมเล็กๆ ในประเทศ เมื่อเขากล่าวกับบุตรสาวของเขา ในขณะที่น้ำตาก็ไหลอาบแก้ม " เด็กของฉัน ตอนนี้เราต้องไปอาศัยอยู่ในกระท่อมและพยายามที่จะได้รับชีวิตโดยแรงงาน สำหรับเราไม่มีวิธีอื่น ๆ สนับสนุน " สองคนคนโตตอบว่าพวกเขาไม่ได้รู้วิธีการทำงาน และ จะ ไม่ออกจากเมือง ;เพราะเขามีคนรักแล้ว ใครยินดีที่จะแต่งงานกับพวกเขา ทั้งๆที่พวกเขามีไม่มีโชคลาภ แต่พวกเขาคิดผิด เพราะเมื่อคนรักได้ยินว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเขากล่าวว่า " สาวๆ หยิ่งและโมโหมาก ทั้งหมดที่เราต้องการคือโชคชะตาของพวกเขา : เราไม่ได้เสียใจเลยที่เห็นศักดิ์ศรี นำลงให้พวกเขาโชว์ออกอากาศของพวกเขาของวัว และแกะ