I reckon I was a pretty normal kid.

I reckon I was a pretty normal kid. I had ups and downs, but generally I was OK. When I was 23, I was working in a dead end job and one day my boyfriend of two years walked out on me. No explanation, just up and left. I was devastated. For the week after that I barely even got out of bed, I just couldn’t find the energy or the motivation to get up or do anything. Luckily I had some good friends who looked after me and got me back on my feet. I left my job, joined the army, and things really looked up for a while. But after I got back from the Middle East about six months ago, I started feeling horribly depressed. I don’t even know why – the deployment wasn’t difficult. I wasn’t really in danger and I didn’t see anything too awful or upsetting. But I just felt worse and worse, and all the things I used to enjoy seemed stupid and pointless. I couldn’t be bothered doing anything, not even eating. I didn’t have any energy but I couldn’t sleep either. I managed to talk the Doc on the base into giving me a few weeks off sick, but that didn’t do any good. I just stayed in bed and cried. Once I even thought about killing myself, but then I thought about what it would do to Mum and Dad.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นับผมเป็นเด็กปกติสวย ผมดอน ๆ แต่โดยทั่วไปผมตกลง เมื่อ 23 ผมทำงานในตายสิ้นสุด และวันหนึ่งแฟนของฉันสองปีเดินออกมากับฉัน ไม่อธิบาย ซ้าย และขึ้นเพียงนั้น ผมทำลาย สัปดาห์หลังจากนั้น ผมแทบไม่ได้มีจาก เพียงไม่พบพลังงานหรือแรงจูงใจขึ้น หรือทำอะไรได้ โชคดีผมมีเพื่อนดีที่หลังฉัน และมีฉันกลับมาที่เท้าของฉัน ผมไปงาน เข้าร่วมกองทัพ และสิ่งจริง ๆ มองขึ้นในขณะนั้น แต่หลังจากผมกลับจากตะวันออกกลางประมาณหกเดือนที่ผ่านมา ผมเริ่มรู้สึกหดหู่อย่างน่ากลัว แม้จะทราบว่าทำไม – ใช้ไม่ยาก ฉันไม่ได้จริง ๆ อยู่ในอันตราย และไม่ได้ดูอะไรมากเกินไป หรือ upsetting แต่ผมเพียงรู้สึกแย่ และแย่ลง และทุกสิ่งที่เคยไปดูเหมือนประเด็น และโง่ ผมไม่ได้รำคาญทำอะไร กินไม่ได้ ไม่มีพลังงานใด ๆ แต่ไม่นอนอย่างใดอย่างหนึ่ง ฉันจัดการพูด Doc ฐานเป็นให้ฉันกี่สัปดาห์ปิดป่วย แต่ที่ไม่ได้ทำเลย ฉันเพียงแค่อยู่ในเตียง และร้อง เมื่อได้คิดฆ่าตัวเอง แต่จากนั้น ฉันคิดแต่ว่า จะทำอะไรกับ Mum และพ่อ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันคิดว่าฉันเป็นเด็กปกติสวย ผมมีอัพและดาวน์ แต่โดยทั่วไปแล้วผมก็ตกลง เมื่อฉันถูก 23 ผมทำงานอยู่ในงานปลายตายและวันหนึ่งแฟนของฉันสองปีเดินออกไปกับฉัน คำอธิบายที่ไม่เพียงขึ้นและซ้าย ผมก็เสียใจ สำหรับสัปดาห์หลังจากนั้นผมแทบจะไม่ได้แม้กระทั่งออกจากเตียงผมก็ไม่สามารถหาพลังงานหรือแรงจูงใจที่จะได้รับการขึ้นหรือทำอะไร โชคดีที่ผมมีเพื่อนที่ดีบางอย่างที่มองตามหลังผมและทำให้ผมกลับมาที่เท้าของฉัน ผมออกจากงานของฉันเข้าร่วมในกองทัพและสิ่งที่ดูจริงๆขึ้นในขณะที่ แต่หลังจากที่ผมได้กลับมาจากตะวันออกกลางประมาณหกเดือนที่ผ่านมาผมเริ่มรู้สึกหดหู่อย่างน่ากลัว ฉันไม่ได้รู้ว่าทำไม - การใช้งานก็ไม่ยาก ฉันไม่ได้จริงๆในอันตรายและฉันไม่ได้เห็นอะไรที่น่ากลัวเกินไปหรือร้าย แต่ผมก็รู้สึกแย่ลงและแย่ลงและทุกสิ่งที่ผมเคยสนุกกับการที่ดูเหมือนโง่และไม่มีจุดหมาย ฉันจะไม่ได้ใส่ใจที่จะทำอะไรไม่ได้กิน ฉันไม่ได้มีพลังงานใด ๆ แต่ฉันไม่สามารถนอนหลับได้อย่างใดอย่างหนึ่ง ฉันจัดการเพื่อพูดคุยหมอบนฐานลงให้ฉันไม่กี่สัปดาห์ออกป่วย แต่ที่ไม่ได้ทำดีใด ๆ ฉันเพียงแค่อยู่ในเตียงและร้องไห้ เมื่อฉันคิดแม้แต่เกี่ยวกับการฆ่าตัวเอง แต่แล้วฉันคิดเกี่ยวกับสิ่งที่มันจะทำเพื่อแม่และพ่อ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันคิดว่าฉันเป็นเด็กปกติสวย ผมมี ups และดาวน์ แต่โดยทั่วไปผมก็โอเค เมื่อผมอายุ 23 ผมได้ทำงานในงานทางตัน และวันหนึ่งแฟน 2 ปี เดินออกมาที่ฉัน ไม่มีคำอธิบายใดๆ แค่ไป ฉันเศร้ามาก . . . สำหรับสัปดาห์นี้ หลังจากที่ฉันแทบไม่ต้องลุกจากเตียง ฉันแค่ไม่สามารถหาพลังงานหรือแรงจูงใจที่จะลุกขึ้นหรือทำอะไรเลยโชคดีที่ฉันมีเพื่อนดีๆที่ดูแลฉันและทำให้ฉันบนเท้าของฉัน ฉันทิ้งงาน เข้าร่วมกับกองทัพ และมันดูสักพัก แต่หลังจากที่ผมได้กลับมาจากตะวันออกกลางเกี่ยวกับหกเดือนที่ผ่านมาผมเริ่มรู้สึกหดหู่อย่างสุดๆ ไม่รู้ว่าทำไม และการใช้งานก็ไม่ยาก ผมไม่ได้อยู่ในอันตราย แต่ผมไม่เห็นอะไรน่ากลัวเกินไป หรือร้ายแต่ฉันแค่รู้สึกแย่ลงและแย่ลง และสิ่งที่ผมชอบดูโง่และงี่เง่า ฉันไม่สามารถ bothered ทำอะไรไม่ได้กิน ผมไม่มีพลังงานใด ๆ แต่ฉันก็ไม่ได้นอนเหมือนกัน ฉันจัดการเพื่อคุยกับหมอบนฐานให้ฉันได้ไม่กี่สัปดาห์ปิดป่วย แต่นั่นไม่ได้ช่วยอะไรเลย ฉันอยู่ในเตียงและร้องไห้ เมื่อฉันคิดเกี่ยวกับการฆ่าตัวเองแต่แล้วฉันคิดเกี่ยวกับสิ่งที่มันจะทำให้แม่และพ่อ