Among the most riveting mysteries o

Among the most riveting mysteries of human history are those posed by vanished civilizations. Everyone who has seen the abandoned buildings of the Khmer, the Maya, or the Anasazi is immediately moved to ask the same question: Why did the societies that erected those structures disappear?

Their vanishing touches us as the disappearance of other animals, even the dinosaurs, never can. No matter how exotic those lost civilizations seem, their framers were humans like us. Who is to say we won’t succumb to the same fate? Perhaps someday New York’s skyscrapers will stand derelict and overgrown with vegetation, like the temples at Angkor Wat and Tikal.

Among all such vanished civilizations, that of the former Polynesian society on Easter Island remains unsurpassed in mystery and isolation. The mystery stems especially from the island’s gigantic stone statues and its impoverished landscape, but it is enhanced by our associations with the specific people involved: Polynesians represent for us the ultimate in exotic romance, the background for many a child’s, and an adult’s, vision of paradise. My own interest in Easter was kindled over 30 years ago when I read Thor Heyerdahl’s fabulous accounts of his Kon-Tiki voyage.

But my interest has been revived recently by a much more exciting account, one not of heroic voyages but of painstaking research and analysis. My friend David Steadman, a paleontologist, has been working with a number of other researchers who are carrying out the first systematic excavations on Easter intended to identify the animals and plants that once lived there. Their work is contributing to a new interpretation of the island’s history that makes it a tale not only of wonder but of warning as well.

Easter Island, with an area of only 64 square miles, is the world’s most isolated scrap of habitable land. It lies in the Pacific Ocean more than 2,000 miles west of the nearest continent (South America), 1,400 miles from even the nearest habitable island (Pitcairn). Its subtropical location and latitude--at 27 degrees south, it is approximately as far below the equator as Houston is north of it--help give it a rather mild climate, while its volcanic origins make its soil fertile. In theory, this combination of blessings should have made Easter a miniature paradise, remote from problems that beset the rest of the world.

The island derives its name from its discovery by the Dutch explorer Jacob Roggeveen, on Easter (April 5) in 1722. Roggeveen’s first impression was not of a paradise but of a wasteland: We originally, from a further distance, have considered the said Easter Island as sandy; the reason for that is this, that we counted as sand the withered grass, hay, or other scorched and burnt vegetation, because its wasted appearance could give no other impression than of a singular poverty and barrenness.

The island Roggeveen saw was a grassland without a single tree or bush over ten feet high. Modern botanists have identified only 47 species of higher plants native to Easter, most of them grasses, sedges, and ferns. The list includes just two species of small trees and two of woody shrubs. With such flora, the islanders Roggeveen encountered had no source of real firewood to warm themselves during Easter’s cool, wet, windy winters. Their native animals included nothing larger than insects, not even a single species of native bat, land bird, land snail, or lizard. For domestic animals, they had only chickens.

European visitors throughout the eighteenth and early nineteenth centuries estimated Easter’s human population at about 2,000, a modest number considering the island’s fertility. As Captain James Cook recognized during his brief visit in 1774, the islanders were Polynesians (a Tahitian man accompanying Cook was able to converse with them). Yet despite the Polynesians’ well-deserved fame as a great seafaring people, the Easter Islanders who came out to Roggeveen’s and Cook’s ships did so by swimming or paddling canoes that Roggeveen described as bad and frail. Their craft, he wrote, were put together with manifold small planks and light inner timbers, which they cleverly stitched together with very fine twisted threads. . . . But as they lack the knowledge and particularly the materials for caulking and making tight the great number of seams of the canoes, these are accordingly very leaky, for which reason they are compelled to spend half the time in bailing. The canoes, only ten feet long, held at most two people, and only three or four canoes were observed on the entire island.

With such flimsy craft, Polynesians could never have colonized Easter from even the nearest island, nor could they have traveled far offshore to fish. The islanders Roggeveen met were totally isolated, unaware that other people existed. Investigators in all the years since his visit have discovered no trace of the islanders’ having any outside contacts: not a single Easter Island rock or product has turned up elsewhere, nor has anything been found on the island that could have been brought by anyone other than the original settlers or the Europeans. Yet the people living on Easter claimed memories of visiting the uninhabited Sala y Gomez reef 260 miles away, far beyond the range of the leaky canoes seen by Roggeveen. How did the islanders’ ancestors reach that reef from Easter, or reach Easter from anywhere else?

Easter Island’s most famous feature is its huge stone statues, more than 200 of which once stood on massive stone platforms lining the coast. At least 700 more, in all stages of completion, were abandoned in quarries or on ancient roads between the quarries and the coast, as if the carvers and moving crews had thrown down their tools and walked off the job. Most of the erected statues were carved in a single quarry and then somehow transported as far as six miles--despite heights as great as 33 feet and weights up to 82 tons. The abandoned statues, meanwhile, were as much as 65 feet tall and weighed up to 270 tons. The stone platforms were equally gigantic: up to 500 feet long and 10 feet high, with facing slabs weighing up to 10 tons.

Roggeveen himself quickly recognized the problem the statues posed: The stone images at first caused us to be struck with astonishment, he wrote, because we could not comprehend how it was possible that these people, who are devoid of heavy thick timber for making any machines, as well as strong ropes, nevertheless had been able to erect such images. Roggeveen might have added that the islanders had no wheels, no draft animals, and no source of power except their own muscles. How did they transport the giant statues for miles, even before erecting them? To deepen the mystery, the statues were still standing in 1770, but by 1864 all of them had been pulled down, by the islanders themselves. Why then did they carve them in the first place? And why did they stop?

The statues imply a society very different from the one Roggeveen saw in 1722. Their sheer number and size suggest a population much larger than 2,000 people. What became of everyone? Furthermore, that society must have been highly organized. Easter’s resources were scattered across the island: the best stone for the statues was quarried at Rano Raraku near Easter’s northeast end; red stone, used for large crowns adorning some of the statues, was quarried at Puna Pau, inland in the southwest; stone carving tools came mostly from Aroi in the northwest. Meanwhile, the best farmland lay in the south and east, and the best fishing grounds on the north and west coasts. Extracting and redistributing all those goods required complex political organization. What happened to that organization, and how could it ever have arisen in such a barren landscape?

Easter Island’s mysteries have spawned volumes of speculation for more than two and a half centuries. Many Europeans were incredulous that Polynesians--commonly characterized as mere savages--could have created the statues or the beautifully constructed stone platforms. In the 1950s, Heyerdahl argued that Polynesia must have been settled by advanced societies of American Indians, who in turn must have received civilization across the Atlantic from more advanced societies of the Old World. Heyerdahl’s raft voyages aimed to prove the feasibility of such prehistoric transoceanic contacts. In the 1960s the Swiss writer Erich von Däniken, an ardent believer in Earth visits by extraterrestrial astronauts, went further, claiming that Easter’s statues were the work of intelligent beings who owned ultramodern tools, became stranded on Easter, and were finally rescued.

Heyerdahl and Von Däniken both brushed aside overwhelming evidence that the Easter Islanders were typical Polynesians derived from Asia rather than from the Americas and that their culture (including their statues) grew out of Polynesian culture. Their language was Polynesian, as Cook had already concluded. Specifically, they spoke an eastern Polynesian dialect related to Hawaiian and Marquesan, a dialect isolated since about A.D. 400, as estimated from slight differences in vocabulary. Their fishhooks and stone adzes resembled early Marquesan models. Last year DNA extracted from 12 Easter Island skeletons was also shown to be Polynesian. The islanders grew bananas, taro, sweet potatoes, sugarcane, and paper mulberry--typical Polynesian crops, mostly of Southeast Asian origin. Their sole domestic animal, the chicken, was also typically Polynesian and ultimately Asian, as were the rats that arrived as stowaways in the canoes of the first settlers.

What happened to those settlers? The fanciful theories of the past must give way to evidence gathered by hardworking practitioners in three fields: archeology, pollen analysis, and paleontology.

Modern archeological excavations on Easter have continued since Heyerdahl’s 1955 expedition. The earliest radiocarbon dates associated with hu

Their vanishing touches us as the disappearance of other animals, even the dinosaurs, never can. No matter how exotic those lost civilizations seem, their framers were humans like us. Who is to say we won’t succumb to the same fate? Perhaps someday New York’s skyscrapers will stand derelict and overgrown with vegetation, like the temples at Angkor Wat and Tikal.

Among all such vanished civilizations, that of the former Polynesian society on Easter Island remains unsurpassed in mystery and isolation. The mystery stems especially from the island’s gigantic stone statues and its impoverished landscape, but it is enhanced by our associations with the specific people involved: Polynesians represent for us the ultimate in exotic romance, the background for many a child’s, and an adult’s, vision of paradise. My own interest in Easter was kindled over 30 years ago when I read Thor Heyerdahl’s fabulous accounts of his Kon-Tiki voyage.

But my interest has been revived recently by a much more exciting account, one not of heroic voyages but of painstaking research and analysis. My friend David Steadman, a paleontologist, has been working with a number of other researchers who are carrying out the first systematic excavations on Easter intended to identify the animals and plants that once lived there. Their work is contributing to a new interpretation of the island’s history that makes it a tale not only of wonder but of warning as well.

Easter Island, with an area of only 64 square miles, is the world’s most isolated scrap of habitable land. It lies in the Pacific Ocean more than 2,000 miles west of the nearest continent (South America), 1,400 miles from even the nearest habitable island (Pitcairn). Its subtropical location and latitude--at 27 degrees south, it is approximately as far below the equator as Houston is north of it--help give it a rather mild climate, while its volcanic origins make its soil fertile. In theory, this combination of blessings should have made Easter a miniature paradise, remote from problems that beset the rest of the world.

The island derives its name from its discovery by the Dutch explorer Jacob Roggeveen, on Easter (April 5) in 1722. Roggeveen’s first impression was not of a paradise but of a wasteland: We originally, from a further distance, have considered the said Easter Island as sandy; the reason for that is this, that we counted as sand the withered grass, hay, or other scorched and burnt vegetation, because its wasted appearance could give no other impression than of a singular poverty and barrenness.

The island Roggeveen saw was a grassland without a single tree or bush over ten feet high. Modern botanists have identified only 47 species of higher plants native to Easter, most of them grasses, sedges, and ferns. The list includes just two species of small trees and two of woody shrubs. With such flora, the islanders Roggeveen encountered had no source of real firewood to warm themselves during Easter’s cool, wet, windy winters. Their native animals included nothing larger than insects, not even a single species of native bat, land bird, land snail, or lizard. For domestic animals, they had only chickens.

European visitors throughout the eighteenth and early nineteenth centuries estimated Easter’s human population at about 2,000, a modest number considering the island’s fertility. As Captain James Cook recognized during his brief visit in 1774, the islanders were Polynesians (a Tahitian man accompanying Cook was able to converse with them). Yet despite the Polynesians’ well-deserved fame as a great seafaring people, the Easter Islanders who came out to Roggeveen’s and Cook’s ships did so by swimming or paddling canoes that Roggeveen described as bad and frail. Their craft, he wrote, were put together with manifold small planks and light inner timbers, which they cleverly stitched together with very fine twisted threads. . . . But as they lack the knowledge and particularly the materials for caulking and making tight the great number of seams of the canoes, these are accordingly very leaky, for which reason they are compelled to spend half the time in bailing. The canoes, only ten feet long, held at most two people, and only three or four canoes were observed on the entire island.

With such flimsy craft, Polynesians could never have colonized Easter from even the nearest island, nor could they have traveled far offshore to fish. The islanders Roggeveen met were totally isolated, unaware that other people existed. Investigators in all the years since his visit have discovered no trace of the islanders’ having any outside contacts: not a single Easter Island rock or product has turned up elsewhere, nor has anything been found on the island that could have been brought by anyone other than the original settlers or the Europeans. Yet the people living on Easter claimed memories of visiting the uninhabited Sala y Gomez reef 260 miles away, far beyond the range of the leaky canoes seen by Roggeveen. How did the islanders’ ancestors reach that reef from Easter, or reach Easter from anywhere else?

Easter Island’s most famous feature is its huge stone statues, more than 200 of which once stood on massive stone platforms lining the coast. At least 700 more, in all stages of completion, were abandoned in quarries or on ancient roads between the quarries and the coast, as if the carvers and moving crews had thrown down their tools and walked off the job. Most of the erected statues were carved in a single quarry and then somehow transported as far as six miles--despite heights as great as 33 feet and weights up to 82 tons. The abandoned statues, meanwhile, were as much as 65 feet tall and weighed up to 270 tons. The stone platforms were equally gigantic: up to 500 feet long and 10 feet high, with facing slabs weighing up to 10 tons.

Roggeveen himself quickly recognized the problem the statues posed: The stone images at first caused us to be struck with astonishment, he wrote, because we could not comprehend how it was possible that these people, who are devoid of heavy thick timber for making any machines, as well as strong ropes, nevertheless had been able to erect such images. Roggeveen might have added that the islanders had no wheels, no draft animals, and no source of power except their own muscles. How did they transport the giant statues for miles, even before erecting them? To deepen the mystery, the statues were still standing in 1770, but by 1864 all of them had been pulled down, by the islanders themselves. Why then did they carve them in the first place? And why did they stop?

The statues imply a society very different from the one Roggeveen saw in 1722. Their sheer number and size suggest a population much larger than 2,000 people. What became of everyone? Furthermore, that society must have been highly organized. Easter’s resources were scattered across the island: the best stone for the statues was quarried at Rano Raraku near Easter’s northeast end; red stone, used for large crowns adorning some of the statues, was quarried at Puna Pau, inland in the southwest; stone carving tools came mostly from Aroi in the northwest. Meanwhile, the best farmland lay in the south and east, and the best fishing grounds on the north and west coasts. Extracting and redistributing all those goods required complex political organization. What happened to that organization, and how could it ever have arisen in such a barren landscape?

Easter Island’s mysteries have spawned volumes of speculation for more than two and a half centuries. Many Europeans were incredulous that Polynesians--commonly characterized as mere savages--could have created the statues or the beautifully constructed stone platforms. In the 1950s, Heyerdahl argued that Polynesia must have been settled by advanced societies of American Indians, who in turn must have received civilization across the Atlantic from more advanced societies of the Old World. Heyerdahl’s raft voyages aimed to prove the feasibility of such prehistoric transoceanic contacts. In the 1960s the Swiss writer Erich von Däniken, an ardent believer in Earth visits by extraterrestrial astronauts, went further, claiming that Easter’s statues were the work of intelligent beings who owned ultramodern tools, became stranded on Easter, and were finally rescued.

Heyerdahl and Von Däniken both brushed aside overwhelming evidence that the Easter Islanders were typical Polynesians derived from Asia rather than from the Americas and that their culture (including their statues) grew out of Polynesian culture. Their language was Polynesian, as Cook had already concluded. Specifically, they spoke an eastern Polynesian dialect related to Hawaiian and Marquesan, a dialect isolated since about A.D. 400, as estimated from slight differences in vocabulary. Their fishhooks and stone adzes resembled early Marquesan models. Last year DNA extracted from 12 Easter Island skeletons was also shown to be Polynesian. The islanders grew bananas, taro, sweet potatoes, sugarcane, and paper mulberry--typical Polynesian crops, mostly of Southeast Asian origin. Their sole domestic animal, the chicken, was also typically Polynesian and ultimately Asian, as were the rats that arrived as stowaways in the canoes of the first settlers.

What happened to those settlers? The fanciful theories of the past must give way to evidence gathered by hardworking practitioners in three fields: archeology, pollen analysis, and paleontology.

Modern archeological excavations on Easter have continued since Heyerdahl’s 1955 expedition. The earliest radiocarbon dates associated with hu

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

ที่อึ้ง โดยอารยธรรมศาสดาผู้ลึกลับสุด riveting ประวัติศาสตร์ของมนุษย์ ทุกคนที่ได้เห็นอาคารละทิ้งของเขมร มายา หรือ Anasazi ใน ทันทีจะถูกย้ายไปถามคำถามเดียวกัน: ทำไมไม่ได้สังคมที่เกร็งโครงสร้างเหล่านั้นหายไปหรือไม่ การหายสาบสูญของพวกเขาสัมผัสเราไม่สามารถหายตัวไปของสัตว์อื่น ๆ แม้กระทั่งไดโนเสาร์ ไม่แปลกว่าอารยธรรมที่สูญหายดูเหมือน framers ของมนุษย์เช่นเราได้ ที่จะพูดเราจะไม่ยอมจะชะตากรรมเดียวกันหรือไม่ บางทีวันตึกระฟ้าของนิวยอร์กจะยืน derelict และดิบกับพืชพรรณ เช่นวัดที่นครวัดและ Tikal ระหว่างอารยธรรมทั้งหมด vanished ดังกล่าว ซึ่งสังคม Polynesian อดีตบนเกาะอีสเตอร์ยังคงกำลังตรวจสอบและแยก ลึกลับลำต้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งจากรูปปั้นหินยักษ์เกาะภูมิทัศน์จน แต่มันจะเพิ่ม โดยความสัมพันธ์ของเรากับคนเฉพาะที่เกี่ยวข้อง: Polynesians แทนเราสุดโรแมนติกที่แปลกใหม่ เบื้องหลัง ในเด็กและผู้ใหญ่ วลัย ข้าพเจ้าสนใจในเทศกาลอีสเตอร์ถูกจุดกว่า 30 ปีที่ผ่านมาเมื่ออ่านบัญชีธอร์ Heyerdahl นิยายเขาวอยาจคอนติกิ แต่สนใจของฉันมีการฟื้นฟูเมื่อเร็ว ๆ นี้ โดยเป็นบัญชีตื่นเต้นมาก ไม่ ของวอเยจส์งานกล้าแต่งานวิจัยที่รอบคอบและวิเคราะห์ David Steadman, paleontologist เพื่อนของฉันมีการทำงานกับจำนวนของนักวิจัยอื่น ๆ ที่ทิศระบบแรกจะดำเนินการบนวัตถุประสงค์เพื่อระบุถึงสัตว์และพืชที่อาศัยมีอีสเตอร์ ทำงานไม่เอื้อต่อการตีความใหม่ของประวัติศาสตร์ของเกาะที่ทำให้เรื่องไม่พบ แต่คำเตือนเช่น เกาะอีสเตอร์ มีพื้นที่เพียง 64 ตารางไมล์ เป็นซากแยกมากที่สุดในโลกของ habitable มันอยู่ในมหาสมุทรแปซิฟิกมากกว่า 2000 ไมล์ทางตะวันตกของทวีป (อเมริกาใต้), 1400 ไมล์จากแม้ใกล้เกาะ habitable (พิตแคร์น) การตั้งสำรองและละติจูด - ที่ 27 องศาใต้ มันเป็นประมาณเป็นไกลใต้เส้นศูนย์สูตรเป็นฮูสตันจาก--ช่วยให้สภาพภูมิอากาศค่อนข้างอ่อน ในขณะที่กำเนิดภูเขาไฟทำให้ดินอุดมสมบูรณ์ ในทางทฤษฎี พรชุดนี้ควรทำอีสเตอร์สวรรค์ขนาดเล็ก ไกลจากปัญหาที่รุมเร้าส่วนเหลือของโลก เกาะมาชื่อจากการค้นพบโดย explorer ดัตช์ยาโคบ Roggeveen ในเทศกาลอีสเตอร์ (5 เมษายน) ใน 1722 ความประทับใจแรกของ Roggeveen ไม่ ของสวรรค์ แต่ wasteland: เรา จากระยะไกลต่อไป ได้พิจารณาว่าเกาะอีสเตอร์เป็นทราย สาเหตุที่เป็นนี้ ว่า เรานับเป็นทรายหญ้าเหี่ยว เฮย์ หรืออื่น ๆ เกรียม และเผาพืช เนื่องจากลักษณะของเสียสามารถให้ไม่อื่น ๆ ประทับใจมากกว่าของความยากจนเอกพจน์และ barrenness เกาะ Roggeveen เห็นมีกราสแลนด์ โดยต้นไม้เดี่ยวหรือบุชสูงกว่า 10 ฟุต ทันสมัย botanists ได้ระบุพันธุ์พืชพื้นถิ่นของอีสเตอร์ ส่วนใหญ่ของพวกเขาสูงเพียง 47 หญ้า sedges และเฟิร์น รายการมีเพียง 2 ชนิดต้นไม้เล็กและสองพุ่มวู้ดดี้ ด้วยเช่นฟลอร่า ชาว Roggeveen พบมีแหล่งไม่จริงฟืนอุ่นตัวเองในช่วงหนาวเย็น เปียก วินดี้ของเทศกาลอีสเตอร์ สัตว์พื้นเมืองของพวกเขารวมอะไรมากกว่าแมลง ไม่ได้ชนิดเดียวของเจ้าค้างคาว นกที่ดิน หอยทากบก หรือจิ้งจก สำหรับสัตว์ในประเทศ มีไก่เท่านั้น นักท่องเที่ยวยุโรปราชการ และต้นศตวรรษที่ 19 ศตวรรษประมาณอีสเตอร์ของประชากรมนุษย์ที่ประมาณ 2000 หมายเลขเจียมเนื้อเจียมตัวพิจารณาความอุดมสมบูรณ์ของเกาะ เป็นกัปตัน James Cook รับรู้ในระหว่างการเยี่ยมชมของเขาโดยย่อใน 1774 เกาะถูก Polynesians (ชาย Tahitian พร้อมอาหารได้สนทนากับพวกเขา) ยัง แม้ Polynesians' เฟมสมควรเป็นชาวดี ชาวอีสเตอร์ที่ออกมากับเรือของ Roggeveen และของอาหาร ไม่ให้ว่ายน้ำ หรือพายเรือแคนูที่ Roggeveen อธิบายว่า frail และไม่ใช่แค่การ งานฝีมือของพวกเขา เขาเขียน ใส่กับไม้กระดานขนาดเล็กความหลากหลายนับและแสงภายในไม้ ที่พวกเขาคำนึงเย็บกับกระทู้บิดดี . ... แต่พวกเขาขาดความรู้และโดยเฉพาะอย่างยิ่งวัสดุ caulking และทำแน่นจำนวนมากของตะเข็บของการพายเรือแคนู เหล่านี้อยู่ตามมากที่รั่ว เหตุผลที่พวกเขาได้ทำให้ต้องใช้เวลาครึ่งในไป่หลิง พายเรือแคนู เพียง 10 ฟุตยาว จัดขึ้นมากที่สุดสองคน และพายเรือแคนูสาม หรือสี่เท่าที่สังเกตบนเกาะทั้งหมดด้วยงานฝีมือเช่น flimsy, Polynesians อาจไม่มี colonized อีสเตอร์จากแม้กระทั่งเกาะที่ใกล้ที่สุด หรืออาจจะได้เดินทางไกลทะเลปลา ชาว Roggeveen ได้ถูกแยกโดยสิ้นเชิง ไม่รู้ว่า คนอื่นอยู่ สืบสวนในทุกปีนับตั้งแต่เขาเข้าได้พบไม่มีร่องรอยของชาวมีใด ๆ นอกติดต่อ: ไม่เดียวเกาะอีสเตอร์ร็อคหรือผลิตภัณฑ์ได้เปิดอื่น ไม่มีอะไรถูกพบบนเกาะที่สามารถได้รับมา โดยทุกคนไม่ใช่ชาวยุโรปหรือตั้งถิ่นฐานเดิม แต่ คนที่อาศัยอยู่ในเทศกาลอีสเตอร์อ้างว่า ทรงไปยังศาลา y เมซฟไมล์ 260 ไกลเกินช่วงของพายเรือแคนูที่รั่วที่เห็น Roggeveen วิธีได้บรรพบุรุษของชาวถึงปะการังที่จากอีสเตอร์ หรือถึงอีสเตอร์จากที่ใด คุณลักษณะแห่งเกาะอีสเตอร์เป็นการใหญ่หินรูปปั้น มากกว่า 200 ซึ่งเมื่อยืนอยู่บนแพลตฟอร์มหินใหญ่ที่ชายฝั่งซับ ยิ่งน้อย 700 ในทุกขั้นตอนของความสมบูรณ์ ถูกละทิ้ง ใน quarries หรือ บนถนนโบราณระหว่าง quarries และชายฝั่ง ว่า carvers และหน้าที่ย้ายมาโยนลงเครื่องมือของพวกเขา และเดินออกจากงาน ส่วนใหญ่ของรูปปั้น erected ที่สลักในเหมืองเดียวแล้วอย่างใดขนส่งไกลไมล์หก - แม้มีความสูงที่ยอดเยี่ยมที่ 33 ฟุต และน้ำหนักถึง 82 ตัน รูปปั้นละทิ้ง ในขณะเดียวกัน มีสูงถึง 65 ฟุต และหนัก ถึง 270 ตัน แพลตฟอร์มหินมีขนาดใหญ่เท่า ๆ กัน: ยาวถึง 500 ฟุตและ 10 ฟุตสูง หันหน้าเข้าหาแผ่นน้ำหนัก ถึง 10 ตัน Roggeveen ตัวเองรู้จักรูปปั้นทำให้เกิดปัญหาได้อย่างรวดเร็ว: ภาพหินที่แรก เกิดเราจะหลงกับ astonishment เขาเขียน เนื่องจากเราไม่สามารถเข้าใจว่ามันเป็นไปได้ว่า เหล่าคน ที่จะปราศจากไม้หนาหนักสำหรับการทำเครื่องจักรใด ๆ และแข็งแรงเชือก อย่างไรก็ตามเคยประกอบภาพดังกล่าว Roggeveen อาจมีเพิ่มที่ เกาะได้ไม่ล้อ สัตว์ร่างไม่ และไม่มีแหล่งพลังงานยกเว้นกล้ามเนื้อตนเอง วิธีพวกเขาได้ขนรูปปั้นยักษ์สำหรับไมล์ แม้ก่อน erecting พวกเขา อย่างลึกซึ้งลึกลับ รูปปั้นไม่ยังยืนใน 1770 แต่ โดย 1864 ทั้งหมดได้ถูกดึงลง โดยชาวเอง ทำไมแล้วไม่ได้จะแกะพวกเขาแรก และเหตุใดเขาจึงหยุด รูปปั้นนี้เป็นสิทธิ์แบบสังคมที่แตกต่างกันมากจาก Roggeveen เห็นใน 1722 หมายเลขที่แท้จริงของพวกเขาและขนาดแนะนำประชากรขนาดใหญ่กว่า 2000 คน สิ่งที่กลายเป็นของทุกคน นอกจากนี้ สังคมที่ต้องมีการสูงจัด กระจัดกระจายอยู่ทั่วทั้งเกาะอีสเตอร์ของทรัพยากร: หินสุดสำหรับรูปปั้นถูก quarried ที่ Rano Raraku ใกล้อีสเตอร์ของตะวันออกเฉียงเหนือสิ้นสุด ใช้หินแดง สำหรับครอบฟันใหญ่ adorning บางส่วนของรูปปั้น ถูก quarried ที่ Puna Pau ส่วนในในตะวันตกเฉียงใต้ เครื่องมือแกะสลักหินมาจากอร่อยในตะวันตกเฉียงเหนือส่วนใหญ่ ในขณะเดียวกัน พื้นที่การเกษตรที่ดีที่สุดวางในทางตอนใต้ และตะวันออก และจากปลาดีที่สุดในชายเหนือ และตะวันตก แยก และ redistributing สินค้าที่จำเป็นองค์กรทางการเมืองที่ซับซ้อน เกิดอะไรขึ้นกับองค์กร และวิธีอาจจะเคยมีเกิดขึ้นในภูมิประเทศแห้งแล้ง ความลึกลับของเกาะอีสเตอร์มีเป้าหมายปริมาณของการเก็งกำไรมากกว่าสอง และครึ่งศตวรรษ ชาวยุโรปจำนวนมากถูกพิศวงว่า Polynesians - ลักษณะทั่วไปเป็นเพียงคนป่าเหล่านั้น - สามารถสร้างรูปปั้นหรือแพลตฟอร์มหินที่สร้างขึ้นอย่างสวยงาม ในช่วงทศวรรษ 1950, Heyerdahl โต้เถียงว่า โปลินีเซีต้องถูกตัดสินจากสังคมขั้นสูงของอินเดียอเมริกัน ที่จะต้องได้รับอารยธรรมข้ามมหาสมุทรแอตแลนติกจากสังคมสูงขึ้นของโลกเก่า วอเยจส์แพของ Heyerdahl มุ่งเพื่อพิสูจน์ความเป็นไปได้เช่นติดต่อ transoceanic สมัยก่อนประวัติศาสตร์ ในปี 1960 ผู้เขียนสวิสเอริชฟอน Däniken มุมีอารมณ์เร่าร้อนในโลกเข้าชม โดยนักบินอวกาศต่างดาว ต่อไปอีก อ้างว่า รูปปั้นของอีสเตอร์ถูกการทำงานของสิ่งมีชีวิตอัจฉริยะที่เป็นมิตรเอาใจใส่เครื่องมือ กลายเป็นควั่นในเทศกาลอีสเตอร์ และในที่สุดได้รับ Heyerdahl และ Däniken ฟอนทั้งทาสีกันครอบงำหลักฐานว่า ชาวอีสเตอร์ถูก Polynesians ทั่วไปที่มา จากเอเชีย มากกว่า จากทวีปอเมริกา และวัฒนธรรมของพวกเขา (รวมถึงรูปปั้นของพวกเขา) ที่เกิดขึ้นจากวัฒนธรรม Polynesian ภาษาของพวกเขาถูกพื้นเมืองรวมถึง เป็นอาหารได้แล้วสรุป โดยเฉพาะ พวกเขาพูดภาษา Polynesian ตะวันออกฮาวายและ Marquesan ภาษาแยกต่างหากตั้งแต่เกี่ยวกับฝน 400 เป็นประเมินจากความแตกต่างเล็กน้อยในคำศัพท์ การประมงและ adzes หินคล้ายกับรุ่นแรก Marquesan ปีดีเอ็นเอที่สกัดจากโครงกระดูก 12 เกาะอีสเตอร์ยังมีแสดงอยู่เป็น พื้นเมืองรวมถึง เกาะโตกล้วย เผือก มันเทศ อ้อย และกระดาษ สา - โดยทั่วไปพืช Polynesian ส่วนใหญ่ของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ของพวกเขาแต่เพียงผู้เดียวในประเทศสัตว์ ไก่ ได้ยังทั่วพื้นเมืองรวมถึง และเอเชีย เป็นได้หนูที่มาเป็น stowaways ในพายเรือแคนูของตั้งถิ่นฐานครั้งแรก เกิดอะไรขึ้นกับผู้ตั้งถิ่นฐาน ทฤษฎี fanciful ในอดีตต้องให้วิธีการหลักฐานที่รวบรวม โดยทุกผู้ในสามเขตข้อมูล: โบราณคดี วิเคราะห์ละอองเกสร และบรรพชีวินวิทยา ทิศโบราณสมัยในเทศกาลอีสเตอร์ได้อย่างต่อเนื่องตั้งแต่ของ Heyerdahl 1955 เร่ง วัน radiocarbon แรกสุดเกี่ยวข้องกับหู

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

ท่ามกลางความลึกลับโลดโผนที่สุดของประวัติศาสตร์ของมนุษย์เป็นผู้ที่เกิดจากอารยธรรมที่หายไป ทุกคนที่ได้เห็นตึกร้างของเขมรมายาหรือ Anasazi ทันทีย้ายไปถามคำถามเดียวกัน: ทำไมสังคมที่สร้างโครงสร้างเหล่านั้นหายไปหายไปของพวกเขาสัมผัสเราเป็นการหายตัวไปของสัตว์อื่น ๆ หรือแม้กระทั่งไดโนเสาร์ ไม่สามารถ ไม่ว่าวิธีการที่แปลกใหม่อารยธรรมที่หายไปเหล่านั้นดูเหมือนกรอบของพวกเขามนุษย์อย่างเรา ๆ ที่จะบอกว่าเราจะไม่ยอมจำนนต่อชะตากรรมเดียวกัน? บางทีสักวันหนึ่งตึกระฟ้านิวยอร์กจะยืนที่ถูกทิ้งร้างและรกกับพืชเช่นวัดที่นครวัดและ Tikal ท่ามกลางอารยธรรมที่หายไปทั้งหมดเช่นที่ของสังคมโพลินีเชียอดีตบนเกาะอีสเตอร์ยังคงไม่มีที่เปรียบในความลึกลับและความโดดเดี่ยว ลึกลับเกิดขึ้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งจากรูปปั้นหินของเกาะขนาดใหญ่และภูมิทัศน์ที่ยากจน แต่มันจะเพิ่มขึ้นโดยสมาคมของเรากับคนเฉพาะที่เกี่ยวข้องกับ: Polynesians เป็นตัวแทนของเราที่ดีที่สุดในการผจญภัยที่แปลกใหม่, พื้นหลังหลายเด็กและผู้ใหญ่วิสัยทัศน์ ของสวรรค์ ที่น่าสนใจของตัวเองในวันอีสเตอร์ก็พลุ่งขึ้นกว่า 30 ปีที่ผ่านมาเมื่อผมอ่านนิยายบัญชี ธ อร์เย่อร์ของเขาเดินทาง Kon-Tiki แต่ความสนใจของผมได้รับการฟื้นฟูเร็ว ๆ นี้โดยบัญชีที่น่าตื่นเต้นมากขึ้นอย่างใดอย่างหนึ่งไม่ได้ของการเดินทางที่กล้าหาญ แต่การวิจัยและการวิเคราะห์ความเพียร . เพื่อนของฉันเดวิดสเตดแมน, บรรพชีวินวิทยาได้รับการทำงานร่วมกับจำนวนของนักวิจัยอื่น ๆ ที่จะดำเนินการขุดเจาะระบบแรกในวันอีสเตอร์ตั้งใจที่จะระบุสัตว์และพืชที่ครั้งหนึ่งเคยอาศัยอยู่ที่นั่น งานของพวกเขาเป็นที่เอื้อต่อการตีความใหม่ของประวัติศาสตร์ของเกาะที่ทำให้เรื่องไม่เพียง แต่น่าแปลกใจ แต่เตือนเช่นเดียวกับเกาะอีสเตอร์ที่มีพื้นที่เพียง 64 ตารางไมล์เป็นเศษโดดเดี่ยวที่สุดในโลกของแผ่นดินที่อาศัยอยู่ มันอยู่ในมหาสมุทรแปซิฟิกกว่า 2,000 ไมล์ทางตะวันตกของทวีปใกล้ที่สุด (อเมริกาใต้), 1,400 ไมล์จากเกาะได้อาศัยอยู่ใกล้ที่สุด (พิตแคร์น) สถานที่ตั้งของมันค่อนข้างร้อนและละติจูด - วันที่ 27 องศาใต้ก็จะอยู่ที่ประมาณเท่าใต้เส้นศูนย์สูตรเป็นฮูสตันอยู่ทางเหนือของมัน - ช่วยให้สภาพภูมิอากาศที่ค่อนข้างรุนแรงในขณะที่ต้นกำเนิดของภูเขาไฟทำให้ดินอุดมสมบูรณ์ ในทางทฤษฎีการรวมกันของพรนี้ควรได้ทำให้อีสเตอร์สวรรค์ขนาดเล็กที่ห่างไกลจากปัญหาที่รุมเร้าส่วนที่เหลือของโลกเกาะล้วนมาจากชื่อการค้นพบโดยนักสำรวจชาวดัตช์จาค็อบ Roggeveen, ในวันอีสเตอร์ (5 เม.ย. ) ใน 1722 Roggeveen ของความประทับใจครั้งแรกไม่ได้ของสวรรค์ แต่ความสูญเปล่า: เราเดิมจากระยะต่อไปมีการพิจารณาว่าเกาะอีสเตอร์เป็นทราย; เหตุผลที่เป็นเช่นนี้ที่เรานับเป็นทรายหญ้าลีบหญ้าแห้งหรือพืชอื่น ๆ ที่ไหม้เกรียมและเผาเพราะลักษณะของเสียไม่สามารถให้การแสดงผลอื่น ๆ กว่าความยากจนเอกพจน์และหมันเกาะ Roggeveen เห็นเป็นทุ่งหญ้าโดยไม่ต้อง ต้นไม้เดียวหรือพุ่มไม้กว่าสิบฟุตสูง นักพฤกษศาสตร์ที่ทันสมัยมีการระบุเพียง 47 ชนิดของพืชที่สูงขึ้นพื้นเมืองอีสเตอร์ส่วนใหญ่ของพวกหญ้าเสจด์และเฟิร์น รายการรวมถึงเพียงสองชนิดของต้นไม้ขนาดเล็กและสองของพุ่มไม้ยืนต้น กับพืชดังกล่าวชาวเกาะ Roggeveen พบมีไม่มีแหล่งที่มาของไม้ฟืนที่แท้จริงของตัวเองเพื่อให้ความอบอุ่นในช่วงเทศกาลอีสเตอร์เย็นเปียกฤดูหนาวมีลมแรง สัตว์พื้นเมืองของพวกเขารวมถึงไม่มีอะไรใหญ่กว่าแมลงไม่ได้เป็นสายพันธุ์เดียวของค้างคาวพื้นเมืองนกที่ดินหอยทากที่ดินหรือจิ้งจก สำหรับสัตว์ในประเทศที่พวกเขามีไก่เพียงผู้เข้าชมตลอดทั้งที่สิบแปดและต้นศตวรรษที่สิบเก้าประชากรมนุษย์อีสเตอร์ของประมาณ 2,000 หมายเลขเจียมเนื้อเจียมตัวพิจารณาความอุดมสมบูรณ์ของเกาะ ขณะที่กัปตันเจมส์คุกได้รับการยอมรับในระหว่างการเยือนของเขาใน 1774 เป็นชาวเกาะโพลินีเซียน (คนที่มาพร้อมกับตาฮิคุกก็สามารถที่จะพูดคุยกับพวกเขา) แต่แม้จะมีชื่อเสียงสมควร Polynesians 'เป็นคนเดินเรือที่ยิ่งใหญ่ชาวเกาะอีสเตอร์ที่ออกมา Roggeveen และเรือแม่ครัวทำเช่นนั้นโดยการว่ายน้ำหรือพายเรือแคนูที่ Roggeveen อธิบายว่าที่ไม่ดีและอ่อนแอ ฝีมือของพวกเขาที่เขาเขียนถูกใส่ร่วมกับไม้กระดานขนาดเล็กนานาและไม้ภายในแสงซึ่งพวกเขาอย่างชาญฉลาดเย็บร่วมกับหัวข้อบิดดีมาก . . . แต่ในขณะที่พวกเขาขาดความรู้และโดยเฉพาะอย่างยิ่งวัสดุสำหรับกาวและทำให้แน่นจำนวนมากของตะเข็บของเรือแคนูเหล่านี้เป็นไปตามรั่วมากซึ่งเหตุผลที่พวกเขาจะถูกบังคับให้ใช้เวลาครึ่งเวลาในการประกันตัว พายเรือแคนู, เพียงสิบฟุตยาวจัดขึ้นที่มากที่สุดคนสองคนและเพียงสามหรือสี่พายเรือแคนูที่พบบนเกาะทั้งด้วยฝีมือบอบบางเช่น Polynesians อาจจะไม่เคยมีอาณานิคมอีสเตอร์จากแม้แต่เกาะที่อยู่ใกล้ที่สุดหรืออาจจะพวกเขาได้เดินทางไกล ต่างประเทศเพื่อปลา เกาะ Roggeveen พบถูกแยกกันโดยสิ้นเชิงไม่ทราบว่าคนอื่น ๆ ที่มีอยู่ นักวิจัยในทุกปีที่ผ่านมาตั้งแต่การเยี่ยมชมของเขาได้ค้นพบร่องรอยของเกาะ 'ที่มีรายชื่ออยู่นอกใด ๆ : ไม่หินเกาะอีสเตอร์เดียวหรือสินค้าที่ได้เปิดขึ้นที่อื่น ๆ หรือมีอะไรที่ถูกพบบนเกาะที่จะได้รับการเลี้ยงดูโดยบุคคลอื่น กว่าถิ่นฐานเดิมหรือยุโรป แต่คนที่อาศัยอยู่ในวันอีสเตอร์อ้างความทรงจำของการเยี่ยมชมแนวปะการังศาลาไม่มีใครอยู่และโกเมซ 260 ห่างออกไปไกลเกินกว่าช่วงของเรือแคนูรั่วเห็น Roggeveen วิธีบรรพบุรุษชาวเกาะ 'ถึงแนวปะการังที่ได้จากอีสเตอร์อีสเตอร์หรือเข้าถึงได้จากทุกที่อื่น? คุณลักษณะที่มีชื่อเสียงที่สุดของเกาะอีสเตอร์เป็นรูปปั้นหินขนาดใหญ่กว่า 200 แห่งซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นบนแพลตฟอร์มหินขนาดใหญ่เรียงรายอยู่ชายฝั่ง อย่างน้อย 700 มากขึ้นในทุกขั้นตอนของการดำเนินการเสร็จสมบูรณ์, ถูกทอดทิ้งในเหมืองหรือบนถนนโบราณระหว่างเหมืองและชายฝั่งเช่นถ้าคาร์ฟเวอร์และทีมงานที่จะย้ายก็โยนลงเครื่องมือของพวกเขาและเดินออกจากงาน ส่วนใหญ่ของรูปปั้นที่สร้างขึ้นถูกแกะสลักในหินเดียวแล้วส่งอย่างใดเท่าที่หกไมล์ - แม้จะมีความสูงเป็นใหญ่เป็น 33 ฟุตและน้ำหนักได้ถึง 82 ตัน รูปปั้นที่ถูกทอดทิ้งในขณะเดียวกันได้มากที่สุดเท่าที่ 65 ฟุตและหนักถึง 270 ตัน แพลตฟอร์มหินมีขนาดใหญ่พอ ๆ กันได้ถึง 500 ฟุตและยาว 10 ฟุตสูงกับแผ่นคอนกรีตหันมีน้ำหนักถึง 10 ตันRoggeveen ตัวเองได้อย่างรวดเร็วได้รับการยอมรับปัญหารูปปั้นที่เกิด: ภาพหินเป็นครั้งแรกที่ทำให้เราได้รับการตีด้วยความประหลาดใจเขา เขียนเพราะเราสามารถเข้าใจได้ว่ามันเป็นไปได้ว่าคนเหล่านี้ที่จะไร้ไม้หนาหนักสำหรับการทำเครื่องใด ๆ เช่นเดียวกับเชือกที่แข็งแกร่งยังคงได้รับการสามารถที่จะสร้างภาพดังกล่าว Roggeveen อาจจะมีการเพิ่มที่เกาะไม่มีล้อไม่มีร่างสัตว์และแหล่งที่มาของไม่มีอำนาจยกเว้นกล้ามเนื้อของพวกเขาเอง พวกเขาส่งรูปปั้นยักษ์วิธีไมล์แม้ก่อนการก่อสร้างพวกเขา? จะลึกมากขึ้นความลึกลับรูปปั้นก็ยังคงยืนอยู่ใน 1770 แต่ 1864 ทั้งหมดของพวกเขาได้รับการดึงลงมาโดยการเกาะตัวเอง แล้วทำไมพวกเขาไม่ตัดพวกเขาในสถานที่แรก? และทำไมพวกเขาหยุด? รูปปั้นบ่งบอกถึงสังคมที่แตกต่างจากหนึ่ง Roggeveen เห็นใน 1722 ของพวกเขาจำนวนเลี่ยงและขนาดแนะนำให้ประชากรมีขนาดใหญ่กว่า 2,000 คน สิ่งที่กลายเป็นของทุกคนหรือไม่ นอกจากนี้สังคมที่จะต้องได้รับการจัดแสดงอย่างมาก ทรัพยากรอีสเตอร์ที่ถูกกระจัดกระจายไปทั่วเกาะ: หินที่ดีที่สุดสำหรับรูปปั้นที่ถูกทิ้งร้างที่ Rano Raraku ใกล้ปลายตะวันออกเฉียงเหนืออีสเตอร์ของ; หินสีแดงที่ใช้สำหรับการครอบฟันขนาดใหญ่ประดับประดาบางส่วนของรูปปั้นถูกทิ้งร้างที่ Puna โปประเทศในทิศตะวันตกเฉียงใต้ เครื่องมือการแกะสลักหินส่วนใหญ่มาจากทางตะวันตกเฉียงเหนืออร่อย ในขณะที่พื้นที่เพาะปลูกที่ดีที่สุดอยู่ในทางตะวันออกเฉียงใต้และที่ดีที่สุดบริเวณพื้นที่ในภาคเหนือและชายฝั่งตะวันตก การสกัดและการกระจายสินค้าที่ทุกคนจำเป็นต้องมีองค์กรทางการเมืองที่ซับซ้อน เกิดอะไรขึ้นกับองค์กรที่และวิธีการที่มันอาจจะเคยเกิดขึ้นในภูมิทัศน์หมันด้วยความลึกลับเกาะอีสเตอร์ได้กลับกลายเป็นปริมาณของการเก็งกำไรมานานหลายศตวรรษกว่าสองปีครึ่ง ชาวยุโรปหลายคนไม่เชื่อว่าเป็น Polynesians - ลักษณะทั่วไปว่าเป็นเพียงคนป่า - จะได้สร้างรูปปั้นหรือแพลตฟอร์มหินที่สร้างขึ้นอย่างสวยงาม ในปี 1950, เย่อร์แย้งว่าลินีเซียจะต้องได้รับการตัดสินจากสังคมขั้นสูงของชาวอเมริกันอินเดียซึ่งในทางกลับต้องได้รับอารยธรรมข้ามมหาสมุทรแอตแลนติกจากสังคมที่สูงขึ้นของโลกเก่า เย่อร์ของการเดินทางแพมุ่งที่จะพิสูจน์ความเป็นไปได้ของการติดต่อข้ามมหาสมุทรยุคก่อนประวัติศาสตร์ดังกล่าว ในปี 1960 นักเขียนชาวสวิสริชฟอนDäniken, ศรัทธากระตือรือร้นในการเข้าชมโลกโดยนักบินอวกาศต่างดาวเดินต่อไปโดยอ้างว่ารูปปั้นอีสเตอร์ของเขาในการทำงานของสิ่งมีชีวิตที่มีความคิดสร้างสรรค์ที่เป็นเจ้าของเครื่องมือที่ล้ำสมัยกลายเป็นติดในวันอีสเตอร์และในที่สุดได้รับการช่วยเหลือและเย่อร์ ฟอนDänikenทั้งแปรงหลักฐานมากมายกันว่าชาวเกาะอีสเตอร์เป็นเรื่องปกติ Polynesians มาจากเอเชียมากกว่าจากอเมริกาและว่าวัฒนธรรมของพวกเขา (รวมถึงรูปปั้นของพวกเขา) งอกออกมาจากวัฒนธรรมโพลินีเชีย ภาษาของพวกเขาคือโพลินีเชียเป็นคุกได้ข้อสรุปแล้ว โดยเฉพาะพวกเขาพูดภาษาโพลินีเชียตะวันออกที่เกี่ยวข้องกับฮาวายและ Marquesan, ภาษาแยกตั้งแต่ปี ค.ศ. 400 เมื่อประเมินจากความแตกต่างเล็กน้อยในคำศัพท์ fishhooks และ adzes หินของพวกเขาคล้ายกับรุ่น Marquesan ต้น ดีเอ็นเอปีที่ผ่านมาที่สกัดจาก 12 โครงกระดูกเกาะอีสเตอร์ก็ยังแสดงให้เห็นว่าโพลินีเชีย เกาะเติบโตกล้วยเผือกมันเทศอ้อยและปอสา - พืชโพลินีเชียโดยทั่วไปส่วนใหญ่ที่มาจากเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ สัตว์เลี้ยงของพวกเขา แต่เพียงผู้เดียว, ไก่ก็มักจะโพลินีเชียและเอเชียในที่สุดเช่นเดียวกับหนูที่มาถึงเป็น stowaways ในเรือแคนูเข้ามาตั้งถิ่นฐานครั้งแรกเกิดอะไรขึ้นกับการตั้งถิ่นฐานเหล่านั้นหรือไม่ ทฤษฎีเพ้อฝันของอดีตที่ผ่านมาจะต้องให้วิธีการที่จะรวบรวมพยานหลักฐานโดยผู้ปฏิบัติงานที่ทำงานหนักในสามช่อง: โบราณคดีวิเคราะห์ละอองเกสรและซากดึกดำบรรพ์โมเดิร์นนักโบราณคดีขุดเจาะในวันอีสเตอร์ได้อย่างต่อเนื่องตั้งแต่เย่อร์ 1955 การเดินทาง แรกวันเรดิโอที่เกี่ยวข้องกับ hu

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

วิสัยทัศน์ของสวรรค์ ความสนใจของตัวเองในเทศกาลอีสเตอร์ก็เกิดขึ้นเมื่อ 30 ปีก่อน เมื่อผมอ่านนิยายของธอร์เ ยอร์ดา ลบัญชีของเขา Kon Tiki การเดินทาง

แต่ความสนใจของฉันถูกฟื้นขึ้นมาเมื่อเร็ว ๆนี้ โดยบัญชีที่น่าตื่นเต้นอีกมากมาย หนึ่งไม่ใช่วีรกรรมการเดินทางแต่การวิเคราะห์วิจัยและอดทน เพื่อนของเดวิด สเตดแมน เป็น ผลชีวิน
ของความลึกลับโลดโผนมากที่สุดของประวัติศาสตร์ของมนุษย์นั้นถูกวางโดยหายไปอารยธรรม ทุกคนที่ได้เห็นตึกรกร้างของเขมร มายา หรือ อนาซาซีทันทีย้ายไปถามคำถามเดียวกัน : ทำไมสังคมที่สร้างขึ้นโครงสร้างเหล่านั้นหายไป

ของพวกเขาหายไปสัมผัสกับเรา เช่น การหายตัวไปของสัตว์อื่นๆ แม้แต่ไดโนเสาร์ ไม่เคยทำได้ไม่ว่าวิธีการที่แปลกใหม่เหล่านั้นสูญเสียอารยธรรมดูเหมือน เกษตรกรของพวกเขาเป็นมนุษย์เหมือนเรา ใครบอกว่าเราไม่ก้มหัวให้โชคชะตาเดียวกัน บางทีสักวันหนึ่งนิวยอร์กตึกระฟ้าจะยืนและถูกทิ้งรกกับพืช เช่น วัด ที่นครวัด และทฤษฎี .

ของดังกล่าวหายไปอารยธรรมว่า จากอดีต สังคมโพลีนีเซียน บนเกาะอีสเตอร์ ยังคงไม่มีที่เปรียบในความลึกลับและการแยก . ความลึกลับของเกาะต้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งจากรูปปั้นหินยักษ์และภูมิทัศน์ที่ยากไร้ของมัน แต่มันเป็นเพิ่มขึ้นโดยสมาคมของเรากับเฉพาะคนที่เกี่ยวข้อง : โปลินีเชียนเป็นตัวแทนเราสุดยอดในที่แปลกใหม่ โรแมนติก พื้นหลัง หลายของเด็กและผู้ใหญ่ ,วิสัยทัศน์ของสวรรค์ ความสนใจของตัวเองในเทศกาลอีสเตอร์ก็เกิดขึ้นเมื่อ 30 ปีก่อน เมื่อผมอ่านนิยายของธอร์เ ยอร์ดา ลบัญชีของเขา Kon Tiki การเดินทาง

แต่ความสนใจของฉันถูกฟื้นขึ้นมาเมื่อเร็ว ๆนี้ โดยบัญชีที่น่าตื่นเต้นอีกมากมาย หนึ่งไม่ใช่วีรกรรมการเดินทางแต่การวิเคราะห์วิจัยและอดทน เพื่อนของเดวิด สเตดแมน เป็น ผลชีวินได้ทำงานกับจำนวนของนักวิจัยอื่น ๆที่ดำเนินการขุดค้นอย่างเป็นระบบครั้งแรกในเทศกาลอีสเตอร์มีวัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาพืชและสัตว์ที่เคยอาศัยอยู่ที่นั่น เป็นงานที่เอื้อต่อการตีความใหม่ของประวัติศาสตร์ของเกาะที่ทำให้เรื่องราวไม่เพียง แต่ที่สงสัย แต่เตือนเช่นกัน

บนเกาะ มีพื้นที่เพียง 64 ตารางไมล์ในขณะที่ต้นกำเนิดของภูเขาไฟของดินให้อุดมสมบูรณ์ ในทางทฤษฎี , รวมพรควรทำให้อีสเตอร์สวรรค์ขนาดเล็กห่างไกลจากปัญหาที่รุมเร้า ส่วนที่เหลือของโลก

เกาะมาจากชื่อของการค้นพบโดยชาวดัตช์จาค็อบ roggeveen Explorer ในเทศกาลอีสเตอร์ ( 5 เมษายน ) . . ความประทับใจแรก roggeveen ไม่ใช่ของสวรรค์ แต่รกร้าง : เราตอนแรกจากระยะไกล นอกจากนี้ได้พิจารณาว่าเกาะอีสเตอร์เป็นทราย ; เหตุผลนี้คือ ว่า เรานับเป็นทรายเหี่ยวหญ้า หญ้าแห้ง หรือไหม้เกรียมและพืชเผาเพราะมันเสียเวลาที่ปรากฏอาจให้ความประทับใจมากกว่า ไม่มีอื่น ๆของความยากจนเอกพจน์และเป็นหมัน .

เกาะ roggeveen เห็นเป็นทุ่งหญ้าไม่มีต้นไม้หรือพุ่มไม้เดี่ยวมากกว่าสิบฟุตสูงเป็นโลกมากที่สุดแยกเศษอาศัยอยู่ที่ดิน มันอยู่ในมหาสมุทรแปซิฟิก กว่า 2 , 000 ไมล์ทางตะวันตกของทวีปที่ใกล้ที่สุด ( อเมริกาใต้ ) 1 , 400 ไมล์จากเกาะอาศัยอยู่ที่ใกล้ที่สุด ( พิตแคร์น ) สถานที่ตั้งของเขตร้อนและละติจูด -- ที่ 27 องศาใต้ มันเป็นประมาณเท่าที่ข้างล่างเป็นฮูสตันนอร์ท มันช่วยให้มันอ่อนอากาศค่อนข้างสัตว์พื้นเมืองของพวกเขารวมไม่มีอะไรใหญ่กว่าแมลง แม้แต่ชนิดเดียวของค้างคาว ที่ดินพื้นเมืองนก หอยทากบกหรือจิ้งจก สำหรับสัตว์ในประเทศมีไก่เท่านั้น

ของยุโรปผู้เข้าชมตลอดสิบแปดสิบเก้าและต้นศตวรรษประมาณอีสเตอร์ประชากรมนุษย์ที่ประมาณ 2000 , เจียมเนื้อเจียมตัว เลขที่พิจารณาความอุดมสมบูรณ์ของเกาะเป็นกัปตันเจมส์คุกได้รับการยอมรับในระหว่างการเยี่ยมชมสั้น ๆของเขาใน 1774 , ชาวเกาะเป็นโปลินีเชียน ( Tahitian ผู้ชายมาทำอาหาร ก็สามารถสนทนากับพวกเขา ) แต่แม้จะมีการแปรนิวเคลียส ' ดีสมควรได้รับชื่อเสียงในฐานะคน seafaring ยอดเยี่ยม ชาวเกาะอีสเตอร์ที่ออกมาเพื่อ roggeveen และเรืออาหารทำได้โดยว่ายน้ำหรือพายเรือแคนูที่ roggeveen อธิบายไม่ดี และอ่อนแอพฤกษศาสตร์สมัยใหม่ได้ระบุเพียง 47 ชนิดสูงกว่าพืชพื้นเมือง อีสเตอร์ พวกเขาส่วนใหญ่หญ้า , ว่าน และเฟิร์น รายการประกอบด้วยเพียงสองชนิดของต้นไม้และพุ่มไม้เล็ก ๆสองของวู้ดดี้ ด้วยเช่นพืช , ชาวเกาะ roggeveen พบไม่มีแหล่งจริงฟืนอุ่นตัวเองในระหว่างเทศกาลอีสเตอร์ เย็น เปียก ลมแรงหนาวงานฝีมือของพวกเขา , เขาเขียนว่าเป็นแผ่นเล็ก ๆใส่กับท่อและไม้ภายในแสงที่พวกเขาถนัดเย็บติดเข้าด้วยกันด้วยละเอียดมาก บิดเส้นด้าย . . . . . . . แต่พวกเขาขาดความรู้และโดยเฉพาะวัสดุสำหรับอุดให้แน่นและหมายเลขที่ดีของตะเข็บของเรือแคนู , เหล่านี้เป็นดังนั้นมากรั่วซึ่งเหตุผลที่พวกเขาถูกบังคับให้ใช้เวลาครึ่งเวลาในที่ . การพายเรือแคนู เพียง 10 ฟุตยาว ซึ่งจัดขึ้น ณ มากที่สุด 2 คน และมีเพียงสามหรือสี่เรือแคนูที่พบบนเกาะทั้งเกาะ

กับงานฝีมือที่บอบบางเช่น โปลินีเชียน ไม่เคยตกเป็นเมืองขึ้นอีสเตอร์จากเกาะที่ใกล้ที่สุดหรือพวกเขาสามารถเดินทางมาไกลจากปลา ชาวเกาะ roggeveen เจอแยกโดยสิ้นเชิง

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.