What would you do if you knew this

What would you do if you knew this was the last night of the world?"
"What would I do; you mean, seriously?"
"Yes, seriously."
"I don't know — I hadn't thought. She turned the handle of the silver coffeepot toward him and placed the two cups in their saucers.
He poured some coffee. In the background, the two small girls were playing blocks on the parlor rug in the light of the green hurricane lamps. There was an easy, clean aroma of brewed coffee in the evening air.
"Well, better start thinking about it," he said.
"You don't mean it?" said his wife.
He nodded.
"A war?"
He shook his head.
"Not the hydrogen or atom bomb?"
"No."
"Or germ warfare?"
"None of those at all," he said, stirring his coffee slowly and staring into its black depths. "But just the closing of a book, let's say."
"I don't think I understand."
"No, nor do I really. It's jut a feeling; sometimes it frightens me, sometimes I'm not frightened at all — but peaceful." He glanced in at the girls and their yellow hair shining in the bright lamplight, and lowered his voice. "I didn't say anything to you. It first happened about four nights ago."
"What?"
"A dream I had. I dreamt that it was all going to be over and a voice said it was; not any kind of voice I can remember, but a voice anyway, and it said things would stop here on Earth. I didn't think too much about it when I awoke the next morning, but then I went to work and the feeling as with me all day. I caught Stan Willis looking out the window in the middle of the afternoon and I said, 'Penny for your thoughts, Stan,' and he said, 'I had a dream last night,' and before he even told me the dream, I knew what it was. I could have told him, but he told me and I listened to him."
"It was the same dream?"
"Yes. I told Stan I had dreamed it, too. He didn't seem surprised. He relaxed, in fact. Then we started walking through offices, for the hell of it. It wasn't planned. We didn't say, let's walk around. We just walked on our own, and everywhere we saw people looking at their desks or their hands or out the windows and not seeing what was in front of their eyes. I talked to a few of them; so did Stan."
"And all of them had dreamed?"
"All of them. The same dream, with no difference."
"Do you believe in the dream?"
"Yes. I've never been more certain."
"And when will it stop? The world, I mean."
"Sometime during the night for us, and then, as the night goes on around the world, those advancing portions will go, too. It'll take twenty-four hours for it all to go."
They sat awhile not touching their coffee. Then they lifted it slowly and drank, looking at each other.
"Do we deserve this?" she said.
"It's not a matter of deserving, it's just that things didn't work out. I notice you didn't even argue about this. Why not?"
"I guess I have a reason," she said.
"The same reason everyone at the office had?"
She nodded. "I didn't want to say anything. It happened last night. And the women on the block are talking about it, just among themselves." She picked up the evening paper and held it toward him. "There's nothing in the news about it."
"No, everyone knows, so what's the need?" He took the paper and sat back in his chair, looking at the girls and then at her. "Are you afraid?"
"No. Not even for the children. I always thought I would be frightened to death, but I'm not."
"Where's that spirit of self-preservation the scientists talk about so much?"
"I don't know. You don't get too excited when you feel things are logical. This is logical. Nothing else but this could have happened from the way we've lived."
"We haven't been too bad, have we?"
"No, nor enormously good. I suppose that's the trouble. We haven't been very much of anything except us, while a big part of the world was busy being lots of quite awful things."
The girls were laughing in the parlor as they waved their hands and tumbled down their house of blocks.
"I always imagined people would be screaming in the streets at a time like this."
"I guess not. You don't scream about the real thing."
"Do you know, I won't miss anything but you and the girls. I never liked cities or autos or factories or my work or anything except you three. I won't miss a thing except my family and perhaps the change in the weather and a glass of cool water when the weather's hot, or the luxury of sleeping. Just little things, really. How can we sit here and talk this way?"
"Because there's nothing else to do."
"That's it, of course, for if there were, we'd be doing it. I suppose this is the first time in the history of the world that everyone has really known just what they were going to be doing during the last night."
"I wonder what everyone else will do now, this evening, for the next few hours."
"Go to a show, listen to the radio, watch the TV, play cards, put the children to bed, get to bed themselves, like always."
"In a way that's something to be proud of — like always."
"We're not all bad."
They sat a moment and then he poured more coffee. "Why do you suppose it's tonight?"
"Because."
"Why not some night in the past ten years of in the last century, or five centuries ago or ten?"
"Maybe it's because it was never February 30, 1951, ever before in history, and now it is and that's it, because this date means more than any other date ever meant and because it's the year when things are as they are all over the world and that's why it's the end."
"There are bombers on their course both ways across the ocean tonight that'll never see land again."
"That's part of the reason why."
"Well," he said. "What shall it be? Wash the dishes?"
They washed the dishes carefully and stacked them away with especial neatness. At eight-thirty the girls were put to bed and kissed good night and the little lights by their beds turned on and the door left a trifle open.
"I wonder," said the husband, coming out and looking back, standing there with his pipe for a moment."
"What?"
"If the door should be shut all the way or if it should be left just a little ajar so we can hear them if they call."
"I wonder if the children know — if anyone mentioned anything to them?"
"No, of course not. They'd have asked us about it."
They sat and read the papers and talked and listened to some radio music and then sat together by the fireplace looking at the charcoal embers as the clock struck ten-thirty and eleven and eleven-thirty. They thought of all the other people in the world who had spent their evening, each in their own special way.
"Well," he said at last. He kissed his wife for a long time.
"We've been good for each other, anyway."
"Do you want to cry?" he asked.
"I don't think so."
They went through the house and turned out the lights and locked the doors, and went into the bedroom and stood in the night cool darkness undressing. She took the spread from the bed and folded it carefully over a chair, as always, and pushed back the covers. "The sheets are so cool and clean and nice," she said.
"I'm tired."
"We're both tired."
They got into bed and lay back.
"Wait a moment," she said.
He heard her get up and go out into the back of the house, and then he heard the soft shuffling of a swinging door. A moment later she was back. "I left the water running in the kitchen," she said. "I turned the faucet off."
Something about this was so funny that he had to laugh.
She laughed with him, knowing what it was that she had done that was so funny. They stopped laughing at last and lay in their cool night bed, their hands clasped, their heads together.
"Good night," he said, after a moment.
"Good night," she said, adding softly, "dear..."


Read more: Ray Bradbury Last Night of the World - Ray Bradbury Short Story - Esquire
Follow us: @Esquiremag on Twitter | Esquire on Facebook
Visit us at Esquire.com

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สิ่งที่คุณจะทำอย่างไรถ้าคุณรู้ว่านี่คือคืนสุดท้ายของโลก "
" สิ่งที่ฉันจะทำที่คุณหมายถึงอย่างจริงจัง "
" ใช่อย่างจริงจัง "
" ฉันไม่ทราบ - ฉันไม่เคยคิด?. . เธอหันจับของหม้อกาแฟสีเงินที่มีต่อเขาและวางสองถ้วยในจานรองของพวกเขา.
เขาเทกาแฟบาง ในพื้นหลังสองสาวน้อยกำลังเล่นบล็อกบนพรมห้องนั่งเล่นในแง่ของพายุเฮอริเคนโคมไฟสีเขียว มีง่ายสะอาดกลิ่นหอมของกาแฟในอากาศเย็น.
"กันดีกว่าเริ่มคิดเกี่ยวกับมัน" เขากล่าว.
"คุณไม่ได้หมายความว่ามันได้หรือไม่" ภรรยาของเขา
"สงคราม"
.
"หรือสงครามเชื้อโรค? กล่าวว่า".
เขาพยักหน้า. เขาส่ายหัว
"ไม่ได้หรือไฮโดรเจนอะตอมระเบิด?"
"no."
"ไม่มีผู้ที่ทั้งหมด "เขากล่าวว่ากวนกาแฟของเขาอย่างช้า ๆ และจ้องมองเข้าไปในส่วนลึกของสีดำ "แต่เพียงปิดสมุดสมมติว่า."
"ฉันไม่คิดว่าฉันเข้าใจ."
"ไม่มีหรือไม่ผมก็โผล่ออกความรู้สึก. บางครั้งก็กลัวผมบางครั้งผมไม่ได้กลัวที่ ทั้งหมด -. แต่ความสงบสุข " เขาชำเลืองมองในที่หญิงและผมสีเหลืองของพวกเขาส่องแสงในตะเกียงสดใสและลดเสียงของเขา "ฉันไม่ได้พูดอะไรกับคุณมันเกิดขึ้นเป็นครั้งแรกเกี่ยวกับสี่คืนที่ผ่านมา. "
" อะไร "
" ความฝันของฉันได้ ฉันฝันว่ามันเป็นทุกคนจะถูกกว่าและเสียงที่บอกว่ามันเป็น; ไม่ได้เป็นชนิดใด ๆ ของเสียงที่ฉันสามารถจำได้ แต่เสียงอยู่แล้วและก็กล่าวว่าสิ่งที่จะหยุดอยู่ที่นี่บนแผ่นดินโลก ฉันไม่คิดว่ามากเกินไปเกี่ยวกับเรื่องนี้เมื่อฉันตื่นขึ้นมาในเช้าวันถัดไป แต่แล้วฉันไปทำงานและความรู้สึกเช่นเดียวกับผมทุกวันฉันจับสแตนวิลลิสที่มองออกไปนอกหน้าต่างในตอนกลางของช่วงบ่ายและฉันกล่าวว่า 'เงินสำหรับความคิด, สแตนของคุณและเขากล่าวว่า "ผมมีความฝันเมื่อคืน' และก่อนที่เขาจะบอกความฝันของฉัน รู้ว่าสิ่งที่มันเป็น ฉันจะได้บอกเขา แต่เขาบอกฉันและฉันได้ฟังเขา. "
" มันเป็นความฝันเดียวกันได้หรือไม่ "
" ใช่ ฉันบอกว่าสแตนฉันเคยฝันมันเกินไป เขาไม่ได้ดูเหมือนประหลาดใจ เขาผ่อนคลายในความเป็นจริงแล้วเราเริ่มเดินผ่านสำนักงานสำหรับนรกของมัน มันก็ไม่ได้วางแผน เราไม่ได้บอกว่าให้เดินไปรอบ ๆ เราก็เดินบนของเราเองและทุกที่ที่เราเห็นผู้คนกำลังมองหาที่โต๊ะทำงานหรือในมือของพวกเขาหรือออกหน้าต่างและไม่เห็นสิ่งที่อยู่ในสายตาของพวกเขา ผมได้คุยกับบางส่วนของพวกเขา. เพื่อให้ได้สแตน "
" และทั้งหมดของพวกเขามีความฝัน "
" ทั้งหมดของพวกเขา ความฝันเดียวกันกับไม่แตกต่างกัน. "
"คุณเชื่อในความฝันได้หรือไม่"
"ใช่. ฉันไม่เคยได้บางอย่างมากขึ้น."
"และเมื่อมันจะหยุดโลกที่ฉันหมายถึง."
"บางครั้งในช่วงคืนสำหรับเราแล้วเป็น คืนไปที่ทั่วโลกส่วนที่ก้าวหน้าจะไปด้วย. มันจะใช้เวลายี่สิบสี่ชั่วโมงสำหรับทุกอย่างที่จะไป. "
ที่พวกเขานั่งสักครู่ไม่ได้สัมผัสกาแฟของพวกเขา แล้วพวกเขาก็ยกมันช้าและดื่มกำลังมองหาที่แต่ละอื่น ๆ .
"เราสมควรได้รับนี้" เธอกล่าว.
"มันไม่ใช่เรื่องของสมควรได้รับมันเป็นเพียงว่าสิ่งที่ไม่ได้ทำงานออก. ฉันสังเกตเห็นคุณไม่ได้โต้แย้งเกี่ยวกับเรื่องนี้. ทำไมไม่"
"ผมคิดว่าผมมีเหตุผล" เธอกล่าวว่า
"เหตุผลที่ทุกคนเดียวกันที่สำนักงานมี?"
เธอพยักหน้า "ฉันไม่ต้องการที่จะพูดอะไร. มันเกิดขึ้นเมื่อคืนที่ผ่าน. และหญิงในการป้องกันมีการพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้เพียงแค่ในตัวเอง"เธอหยิบกระดาษเย็นและถือมันไปเขา." ไม่มีอะไรในข่าวเกี่ยวกับเรื่องนี้. "
" ไม่ทุกคนรู้ดังนั้นสิ่งที่จำเป็นหรือไม่ "เขาเอากระดาษและนั่งกลับในเก้าอี้ของเขากำลังมองหาที่ สาว ๆ แล้วที่เธอ. "คุณกลัว"
"ไม่ ไม่ได้สำหรับเด็ก ฉันเคยคิดว่าฉันจะกลัวที่จะตาย แต่ฉันไม่ได้. "
"ซึ่งเป็นจิตวิญญาณของตัวเองเก็บรักษานักวิทยาศาสตร์พูดคุยเกี่ยวกับมาก"
"ฉันไม่ทราบ. คุณไม่ได้ตื่นเต้นเกินไปเมื่อคุณรู้สึกว่าสิ่งที่เป็นตรรกะ. นี้เป็นตรรกะ. ไม่มีอะไรอื่น แต่อาจจะเกิดขึ้นจาก วิธีการที่เราได้อาศัยอยู่. "
" เรายังไม่ได้รับเลวร้ายเกินไปมีเรา "
" ไม่มีหรือดีมหาศาล. ฉันคิดว่านั่นคือปัญหา. เรายังไม่ได้รับมากอะไรมากยกเว้นเราในขณะที่ส่วนใหญ่ของโลกก็กำลังยุ่งอยู่เป็นจำนวนมากสิ่งที่น่ากลัวมาก. "
สาวถูกหัวเราะในห้องนั่งเล่นที่พวกเขาโบกมือของพวกเขาและร่วงลงบ้านของพวกเขาของบล็อก.
" ฉันเสมอคนที่คิดจะกรีดร้องในถนน ในเวลาเช่นนี้. "
" ฉันเดาไม่ได้ คุณไม่ได้กรีดร้องเกี่ยวกับสิ่งที่จริง. "
" คุณจะรู้ว่าผมจะไม่พลาดอะไร แต่คุณและเด็กหญิงฉันไม่เคยชอบเมืองหรือรถยนต์หรือโรงงานหรือที่ทำงานหรืออะไรของฉันยกเว้นคุณสาม ฉันจะไม่พลาดสิ่งยกเว้นครอบครัวและอาจมีการเปลี่ยนแปลงในสภาพอากาศและแก้วน้ำเย็นของฉันเมื่อสภาพอากาศที่ร้อนหรือความหรูหราของการนอนหลับ สิ่งเล็ก ๆ น้อยเพียงจริงๆ วิธีที่เราสามารถนั่งอยู่ที่นี่และพูดคุยแบบนี้ "
" เพราะมีอะไรอย่างอื่นที่จะทำของ. "
" ที่มันแน่นอนเพราะถ้ามี,เราต้องการที่จะทำมัน ฉันคิดว่านี่เป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ของโลกที่ทุกคนได้รู้จักกันจริงๆเพียงแค่สิ่งที่พวกเขาจะต้องทำในช่วงคืนที่ผ่านมา. "
" ฉันสงสัยว่าสิ่งที่คนอื่นจะทำตอนนี้เย​​็นวันนี้ต่อไปอีกไม่กี่ ชั่วโมง. "
" ไปที่การแสดง, ฟังวิทยุ, ดูทีวี, เล่นไพ่ใส่เด็กเข้านอนได้รับไปที่เตียงตัวเองเช่นเคย. "
"ในทางที่เป็นสิ่งที่น่าภาคภูมิใจของ - เช่นเคย."
"เราไม่ได้ทั้งหมดที่ไม่ดี."
ที่พวกเขานั่งสักครู่และแล้วเขาก็เทกาแฟมากขึ้น "ทำไมคุณถึงคิดว่ามันคืนนี้"
"เพราะ."
"ทำไมไม่คืนบางอย่างในการที่ผ่านมาสิบปีในศตวรรษที่ผ่านมาหรือห้าศตวรรษที่ผ่านมาหรือสิบ"
"บางทีมันอาจจะเป็นเพราะมันก็ไม่เคยกุมภาพันธ์ 30, 1951, เคยเป็นมาก่อนในประวัติศาสตร์และตอนนี้ มันเป็นและที่มันเพราะวันนี้มีความหมายมากกว่าวันอื่น ๆ ที่เคยมีความหมายและเพราะมันเป็นปีเมื่อสิ่งที่พวกเขาเป็นทั่วทุกมุมโลกและที่ว่าทำไมมันเป็นจุดสิ้นสุด. "
" มีระเบิดในสนามของพวกเขาทั้งสองวิธีข้ามมหาสมุทรคืนนี้ที่ จะไม่เคยเห็นแผ่นดินอีกครั้ง. "
" ที่เป็นส่วนหนึ่งของเหตุผลที่ว่าทำไม. "
" ดี "เขากล่าว." สิ่งที่มันจะได้หรือไม่ ล้างจานหรือไม่ "
พวกเขาล้างจานอย่างระมัดระวังและซ้อนกันพวกเขาออกไปด้วยความเรียบร้อยโดยเฉพาะ ที่ 8-30 สาวถูกนำไปที่เตียงและจูบคืนที่ดีและไฟเล็ก ๆ น้อย ๆ ของพวกเขาเตียงเปิดและประตูที่เหลือเรื่องเล็กเปิด.
"ฉันสงสัย" สามีกล่าวว่าออกมาและมองย้อนกลับไปยืนอยู่ที่นั่นด้วย ท่อของเขาสักครู่. "
" อะไร "
"ถ้าประตูควรจะปิดทุกทางหรือถ้ามันควรจะเหลือเพียงแค่แง้มเล็กน้อยเพื่อให้เราสามารถได้ยินพวกเขาหากพวกเขาเรียก."
"ฉันสงสัยว่าเ​​ด็กรู้ - ถ้าใครกล่าวอะไรกับพวกเขา"
"ไม่ แน่นอนไม่ได้. พวกเขาต้องการได้ขอให้เราเกี่ยวกับเรื่องนี้. "
พวกเขานั่งและอ่านเอกสารและพูดคุยและฟังเพลงวิทยุบางส่วนแล้วนั่งอยู่ด้วยกันโดยมีเตาผิงกำลังมองหาที่คุถ่านเป็นนาฬิกาหลง 1030 และสิบเอ็ดและ 1130 พวกเขาคิดว่าของทุกคนอื่น ๆ ในโลกที่ได้ใช้เวลาช่วงเย็นแต่ละของพวกเขาในลักษณะพิเศษของตัวเอง.
"ดี" เขากล่าวว่าที่ผ่านมา เขาจูบภรรยาของเขามาเป็นเวลานาน.
"เราได้รับการที่ดีสำหรับแต่ละอื่น ๆ ต่อไป."
"คุณอยากจะร้องไห้" เขาถาม.
"ฉันไม่คิดอย่างนั้น."
ที่พวกเขาเดินผ่านบ้านและเปิดออกไฟและล็อคประตูและเดินเข้าไปในห้องนอนและยืนอยู่ในคืนมืดเย็นเสื้อผ้า เธอเข้ามามีการแพร่กระจายจากเตียงและพับมันอย่างระมัดระวังกว่าเก้าอี้เช่นเคยและผลักกลับครอบคลุม "แผ่นจึงเย็นสบายและสะอาดและดี"เธอกล่าว.
" ฉันเหนื่อย. "
" เราทั้งสองเหนื่อย. "
พวกเขาได้เข้าไปในห้องนอนและวางกลับ.
" รอสักครู่ "เธอกล่าว.
เขาได้ยินเสียงของเธอลุกขึ้นและออกไปสู่ ด้านหลังของบ้านและจากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงสับอ่อนของประตูแกว่ง. สักครู่ต่อมาเธอก็กลับมา. "ฉันออกจากน้ำที่ใช้ในห้องครัว" เธอกล่าว. "ฉันเปิดก๊อกน้ำออก."
บางอย่างเกี่ยวกับ นี้คือตลกที่เขาจะหัวเราะ.
เธอหัวเราะกับเขารู้ว่ามันคืออะไรที่เธอทำว่าเป็นเรื่องตลกมาก พวกเขาหยุดหัวเราะที่ผ่านมาและวางอยู่บนเตียงของพวกเขาเย็นกลางคืนมือของพวกเขาประสานหัวของพวกเขาร่วมกัน.
"คืนที่ดี" เขากล่าวว่าหลังจากช่วงเวลา.
"คืนที่ดี" เธอกล่าวเพิ่มเบา ๆ "ที่รัก .. . "


อ่านเพิ่มเติมได้ที่: เรย์แบรดบูรี่คืนสุดท้ายของโลก - เรย์แบรดบูรี่เรื่องสั้น - อั​​ศวิน
ทำตามเรา@ esquiremag ใน twitter | อัศวินใน facebook
เยี่ยมชมที่ esquire.com

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คุณจะทำอะไรถ้าคุณรู้ว่า นี้เป็นคืนสุดท้ายของโลกหรือไม่"
"อะไรจะฉัน คุณหมายถึง อย่างจริงจัง"
"ใช่ อย่างจริงจังด้วย"
"ไม่ทราบคือไม่ได้คิด เธอเปิดหมายเลขอ้างอิง coffeepot เงินไปทางเขา และวางถ้วยสองในการ saucers
เขา poured กาแฟบางอย่าง เบื้องหลัง สองสาวน้อยเล่นบล็อกบนพรมห้องนั่งเล่นนี้ตะเกียงพายุหมุนสีเขียว มีกลิ่นตัวง่าย สะอาดของกาแฟในช่วงเย็นอากาศ
"ดี ดีเริ่มคิดเกี่ยวกับมัน เขากล่าวว่า .
"คุณไม่ได้หมายถึง มัน "กล่าวว่า ภรรยาของเขา.
เขา nodded.
"สงคราม "
เขาจับหัวของเขา.
"ไม่ไฮโดรเจนหรืออะตอม"
"หมายเลข"
"หรือสงครามจมูก"
"ไม่มีของเลย เขากล่าวว่า กวนกาแฟของเขาอย่างช้า ๆ และจ้องมองเข้าไปในความลึกของสีดำ "แต่เพียงแค่การปิดหนังสือ สมมติว่า "
"ฉันไม่คิดว่า ฉันเข้าใจ"
"ไม่มี หรือทำผมจริง ๆ มันมี jut ความรู้สึก บางครั้งมัน frightens ฉัน บางครั้งผมไม่กลัวเลย — แต่สงบ " เขา glanced ในหญิงและผมของพวกเขาสีเหลืองส่องแสงใน lamplight สดใส และเสียงของเขาลดลง "ฉันไม่ได้พูดอะไรกับคุณ เรื่องแรกเกิดประมาณ 4 คืนที่ผ่านมา"
"อะไร"
"ความฝันที่ผม ฝันว่า มันจะหมดไป และเสียงกล่าวว่า เสียงชนิดใดไม่ฉันสามารถ จำ แต่เสียงหรือ และว่า สิ่งที่จะหยุดที่นี่บนโลก ไม่ได้คิดเกินเลยเมื่อฉันตื่นขึ้นมาตอนเช้าถัดไป แต่แล้ว ผมก็ไปทำงานและความรู้สึกเป็นกับฉันทุกวัน ฉันจับสแตน Willis มองออกหน้าต่างกลางตอนบ่ายผม ว่า 'สตางค์ในความคิดของคุณ สแตน และเขากล่าวว่า 'ผมฝันเมื่อคืน' และก่อนที่เขาจะเล่าความฝัน ฉันรู้ว่าสิ่งที่มันเป็น สามารถบอกเขา แต่เขาบอกฉัน และฉันฟังเขา "
"มันเป็นความฝันเดียวกัน"
"ใช่ ฉันบอกสแตนได้เลย เกินไป เขาไม่ได้ดูประหลาดใจ เขาผ่อน ในความเป็นจริง จากนั้น เราเริ่มเดินผ่านสำนักงาน ในนรกของมัน มันไม่ได้วางแผนไว้ เราไม่ได้พูด ลองเดินไปรอบ ๆ เราเดินทางของเราเอง และทุกที่เราเห็นคนมอง ที่โต๊ะของพวกเขาหรือมือของพวกเขา หรือ ออกหน้าต่าง และไม่เห็นสิ่งที่เป็นหน้าตาของพวกเขา ฉันพูดไปไม่กี่ของพวกเขา ก็สแตน"
"และทั้งหมดมีฝัน"
"ทั้งนั้น เหมือนฝัน มีความแตกต่างไม่"
"คุณเชื่อในความฝัน"
"ใช่ เราไม่ได้เพิ่มเติมบางอย่าง"
"และเมื่อจะจะหยุดหรือไม่ โลก ผมหมายถึงการ"
"บางครั้งในตอนกลางคืนเรา แล้ว เป็นกลางคืนไปในทั่วโลก ผู้ก้าวหน้าบางส่วนจะไป เกินไป มันจะใช้เวลา ๒๔ ชั่วโมงสำหรับมันทั้งหมดไป"
พวกเขานั่งสักครู่ไม่สัมผัสกาแฟของพวกเขา แล้วก็ยกขึ้นช้า ๆ และ ดื่ม มองกัน
"ไม่เราได้รับนี้หรือไม่" ก็
"มันไม่ใช่เรื่องของ deserving มันเป็นเพียงว่า สิ่งที่ไม่ได้ทำงานออก สังเกตแม้คุณไม่ได้โต้แย้งเกี่ยวกับเรื่องนี้ ทำไมไม่"
"ผมคิดว่า มีเหตุผล เธอกล่าว
"ด้วยเหตุผลเดียวที่สำนักงานได้หรือไม่ "
เธอ nodded "ไม่อยากจะพูดอะไร มันเกิดขึ้นเมื่อคืน และผู้หญิงในช่วงกำลังพูดเกี่ยวกับมัน ระหว่างกันเอง"เธอรับกระดาษเย็น และขึ้นต่อเขา"ไม่มีอะไรในข่าวเกี่ยวกับมัน"
"ไม่ รู้ ดังนั้น สิ่งจำเป็นหรือไม่" เขาเอากระดาษ และเสาร์กลับในเก้าอี้ของเขา ที่ผู้หญิงแล้ว ที่เธอ "คุณใจกลัวหรือไม่"
"หมายเลข ไม่ได้สำหรับเด็ก ฉันคิดเสมอว่า ฉันจะกลัวตาย แต่ฉันไม่ "
"อยู่ที่จิตวิญญาณของนักวิทยาศาสตร์ที่พูดถึงมาก self-preservation ที่ไหน"
"ฉันไม่ทราบ คุณไม่ได้ตื่นเต้นมากเกินไปเมื่อคุณรู้สึกว่า สิ่งที่เป็นตรรกะ นี่คือตรรกะ อะไรแต่นี้อาจเกิดจากวิธีการเราได้อาศัยอยู่"
"เราไม่ได้เลวร้ายเกินไป มีเรา"
"ไม่ ไม่ดีไป สมมติว่า ที่มีปัญหา เรายังไม่ได้รับมากของอะไรยกเว้นเรา ในขณะที่ส่วนใหญ่ของโลกไม่ว่างเป็นจำนวนมากค่อนข้างน่ากลัวสิ่งนั้น"
หญิงถูกหัวเราะในร้านพวกเขา waved มือ และ tumbled ลงบ้านของพวกเขาของบล็อก
"ผมมักจะจินตนาการคนจะกรีดร้องในครั้งนี้ "
"ผมคิดว่า ไม่ คุณไม่ร้องเกี่ยวกับสิ่งแท้จริง"
"คุณรู้ ไม่คิดอะไรแต่คุณและหญิงสาว ผมไม่ชอบเมือง หรือรถยนต์ หรือโรงงาน หรืองานของฉัน หรืออะไรยกเว้นคุณสาม ผมจะไม่พลาดสิ่งครอบครัวของฉันและบางทีการเปลี่ยนแปลงสภาพอากาศและแก้วน้ำเย็นเมื่ออากาศของร้อน หรือหรูนอน สิ่งเล็ก ๆ เพียง จริง ๆ วิธีสามารถเรานั่งที่นี่ และพูดคุยทางนี้"
"เพราะมีอะไรให้ทำ"
"นี้ก่อน แน่นอน ถ้ามี เราจะสามารถทำมัน ฉันคิดว่า นี้เป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ของโลกที่ทุกคนได้จริง ๆ รู้จักเพียงไปจะทำในคืนสุดท้าย"
"ฉันสงสัยว่า คนอื่นจะทำอะไรตอนนี้ เย็นนี้ ในไม่กี่ชั่วโมงถัดไป"
"ไปเพื่อการแสดง ฟังวิทยุ ดูทีวี เล่นไพ่ ใส่เด็กนอน ไปเตียงตัวเอง เช่นเสมอ"
"ในลักษณะที่เป็นสิ่งเชิด — เสมอเช่นกัน"
"เราไม่เลว"
พวกเขานั่งครู่แล้ว เขา poured กาแฟเพิ่มเติม "ทำไมทำคุณสมมติเป็นคืนนี้"
"เพราะ"
"ทำไมไม่ใช่คืนผ่านมาสิบปีในศตวรรษที่ผ่านมา หรือห้าศตวรรษที่ผ่านมา หรือสิบ? "
"อาจจะเป็น เพราะก็ไม่ 30 กุมภาพันธ์ 1951 เคยมีมาก่อนในประวัติศาสตร์ และตอนนี้ และที่มัน เนื่อง จากวันนี้หมายถึง มากกว่า วันอื่น ๆ ที่เคยขึ้น และเนื่อง จากเป็นปีที่เมื่อสิ่งที่เป็นคือทั่วโลก และนั่นคือเหตุผลก็จบกัน "
"มีระเบิดพลีชีพในหลักสูตรของที่ดินทั้งสองเส้นทางข้ามมหาสมุทรคืนนี้ที่จะไม่เห็นอีก"
"นั่นคือเหตุผลหนึ่งที่ทำไม"
"ดี เขากล่าวว่า "อะไรมันจะได้หรือไม่ ล้างอาหาร"
พวกเขาล้างอาหารอย่างระมัดระวัง และซ้อนพวกเขาไป ด้วยเฉพาะกระทู้ neatness ที่สามสิบแปด หญิงถูกวางนอน และรั้งไนท์และไฟน้อยโดยเตียงของพวกเขาเปิดประตูเปิดทรัยเฟิลที่ได้
"หวัง กล่าวว่า สามี ออกมา และมองย้อนไปดู ยืนมีกับท่อของเขาช่วงนั้น"
"อะไร"
"ถ้าประตูควรปิดทาง หรือควรซ้าย ajar เพียงเล็กน้อยดังนั้นเราได้ยินพวกเขาหากพวกเขาเรียก"
"ฉันสงสัยว่า ถ้า เด็กรู้ — ถ้าใครกล่าวอะไรไป? "
"ไม่มี ของหลักสูตรไม่ พวกเขาจะมีถามเราเกี่ยวกับมัน"
พวกเขานั่งอ่านเอกสาร และพูดคุย และฟังเพลงวิทยุ และเสาร์แล้ว กัน โดยมองเป็นหลงสิบสามสิบ และสิบเอ็ดนาฬิกาสามสิบเอ็ด embers ถ่านเตาไฟ พวกเขาคิดทั้งหมดอื่น ๆ คนในโลกที่ใช้เวลาการเย็น แต่ละในตนพิเศษวิธี
"ดี เขากล่าวว่า ในที่สุด เขารั้งภรรยานาน
"เราเคยดีกัน อย่างไรก็ตาม"
"คุณต้องร้องไห้" เขาถาม
"คิดดังนั้น"
จะไปผ่านบ้าน และเปิดออกแสง และล็อคประตู เดินเข้าไปในห้องนอน และยืนในคืนมืดเย็น undressing กัน เธอเอามาจากนอน และพับอย่างระมัดระวังผ่านเก้าอี้ เสมอ เป็น และผลักดันกลับไปที่ครอบคลุม "แผ่นงานอยู่ดังนั้นเย็น และ สะอาด"เธอกล่าว
"ฉันเหนื่อย"
"เราทั้งเหนื่อย"
จะมีเตียง และวางหลัง.
"รอสักครู่ เธอกล่าว
เขาได้ยินเธอลุกขึ้น และไปออกด้านหลังบ้าน และจากนั้น เขาได้ยินสลับอ่อนของประตู swinging ครู่ต่อมาเธอกลับ "ทิ้งน้ำที่ใช้ในครัว เธอกล่าว "ฉันปิดก๊อกน้ำ"
เรื่องนี้มีตลกมากที่เขาหัวเราะ
เธอหัวเราะกับเขา รู้สิ่งที่มันเป็นว่า เธอได้ทำที่ตลกมาก พวกเขาหยุดหัวเราะครั้งสุดท้าย และวางในเตียงของพวกเขาคืนเย็น มือของพวกเขา clasped ศีรษะของพวกเขากัน
"ดี หลับ เขากล่าวว่า หลังจากช่วงเวลา
"ดี หลับ เธอกล่าวว่า เพิ่มเบา ๆ "...รัก"


อ่านเพิ่มเติม: Ray Bradbury คืนสุดท้ายของโลก - Ray Bradbury เรื่องสั้น - โฮ
ติดตามเรา: @Esquiremag บน Twitter | โฮบุ๊ค
เยี่ยมชมที่ Esquire.com

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คุณจะทำอะไรบ้างหากคุณรู้ว่านี้เป็นคืนสุดท้ายของโลกหรือไม่?"
"ว่าจะทำอย่างไรคุณหมายความว่าอย่างจริงจังหรือไม่?"
"ใช่อย่างจริงจัง"
"ผมไม่รู้ว่าผมไม่ได้คิดว่า เธอหันมาจับของ coffeepot สีเงินที่ไปหาและเก็บของทั้งสองถ้วยในจานของเขา.
เขารินกาแฟบางส่วน ในพื้นหลังเด็กผู้หญิงสองขนาดเล็กที่มีการเล่นช่วงตึกบนพรมร้านเสริมสวยที่อยู่ในแสงของหลอดไฟพายุเฮอริเคนสีเขียว มีที่ง่ายต่อการทำความสะอาดเครื่องอุ่นน้ำมันหอมของกาแฟที่กลั่นขึ้นอย่างสดใหม่ในช่วงเย็นอากาศ.
"เป็นอย่างดี,ดีขึ้นเริ่มคิดเรื่องนี้"เขากล่าว.
"คุณไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นหรือไม่?"ว่า" ภรรยา ของเขา.
เขาพยักหน้า.
"สงครามหรือไม่?"
เขาส่ายหน้าของเขาหัว.
"ไม่ใช่ไฮโดรเจนหรืออะตอมระเบิดหรือไม่?"
"ไม่"
"หรือเชื้อโรคหรือไม่?สงคราม"
"ไม่มีที่ทั้งหมด,"คนกาแฟของเขาอย่างช้าๆและจ้องมองไปในระดับความลึกสีดำของพื้นที่ "แต่เพียงการปิดสมุดที่ปล่อยให้ของกล่าว."
"ผมไม่คิดว่าผมทำความเข้าใจ"
"ไม่มีไม่จริงๆ มันเป็นความรู้สึกที่ยื่นออกมาบางครั้งเนกรียงบางครั้งฉันก็ไม่ได้ตกใจกลัวที่ทั้งหมด - แต่อันเงียบสงบ"เขามองไปที่ผู้หญิงที่และที่เป่าผมสีเหลืองของแสงในแสงไฟส่องสว่างสดใสและลดเสียงของเขา "ผมไม่ได้พูดอะไรกับคุณเป็นครั้งแรกที่เกิดขึ้นประมาณสี่คืนมาแล้ว"
"อะไรหรือไม่?"
"เป็นความฝันผมได้ ผมฝันว่ามันกำลังจะมีมากกว่าและเสียงที่พูดว่าไม่มีเสียงผมจำได้แต่ด้วยเสียงหรือไม่?และพูดอะไรก็จะหยุดอยู่ที่นี่ในโลก ผมไม่ได้คิดมากเกินไปเกี่ยวกับเรื่องนี้เมื่อผมตื่นขึ้นเช้าวันถัดไปได้แต่แล้วผมก็ไปกับการทำงานและความรู้สึกที่เหมือนกับผมตลอดทั้งวันฉันได้หรอก willis มองออกไปนอกหน้าต่างที่อยู่ในส่วนกลางของช่วงบ่ายและผมบอก"สำหรับความคิดของคุณหรอก"แล้วเขาบอกว่า"ผมมีความฝันในยามค่ำคืนสุดท้าย"และก่อนที่เขาจะบอกผมว่าความฝันที่ผมรู้ว่านั่นคืออะไร ฉันไม่สามารถจะบอกเขาแต่เขาบอกว่าผมและผมจะไปฟังเขา"
"มันเป็นความฝันเดียวกันด้วยหรือไม่?"
"ใช่ ผมบอกหรอกผมเคยฝันไว้มันเกินไป เขาก็ไม่ได้รู้สึกประหลาดใจ เขาที่ผ่อนคลายในความเป็นจริงแล้วจากนั้นเราจะเริ่มเดินผ่านสำนักงานนรกของมัน ไม่ได้มีการวางแผน เราไม่ได้บอกว่าเดินเล่นโดยรอบ เราเพียงเดินไปในส่วนตัวของเราและในทุกที่ที่เราเห็นผู้ที่กำลังมองหาอยู่ที่โต๊ะทำงานหรือมือทั้งสองข้างของตนหรือออกจาก Windows และไม่เห็นว่าจะเกิดอะไรขึ้นทางด้านหน้าของดวงตาของพวกเขา ผมคุยกับสองถึงสามแห่งสถานีส่วนกลางได้ทำให้"
"และได้ความฝันหรือไม่?"
"ทั้งหมดของเขา ความฝันเดียวกันโดยไม่มีความแตกต่างกัน"
"คุณเชื่อว่าในความฝันหรือไม่?"
"ใช่ ผมไม่เคยได้รับเพิ่มเติมบางอย่าง"
"และเมื่อจะหยุด โลกที่ผมหมายถึง"
"รอสักครู่ในระหว่างช่วงเวลากลางคืนสำหรับเราและจากนั้นในช่วงกลางคืนจะสว่างขึ้นบนโดยรอบโลกที่ล้ำหน้าอย่างต่อเนื่องส่วนผู้ที่จะเข้าไปมากเกินไป และมันจะต้องใช้เวลาอีกยี่สิบสี่ชั่วโมงสำหรับเรื่องทั้งหมดจะไปได้"
พวกเขานั่งอยู่ครู่หนึ่งไม่สัมผัสกับกาแฟของพวกเขา จากนั้นก็ยกมันช้าๆและดื่มน้ำกำลังมองหากัน.
"เราสมควรได้รับนี้หรือไม่?"เธอกล่าว.
"มันไม่ได้อยู่ที่เรื่องของสิ่งที่สมควรจะเป็นเพียงสิ่งที่ไม่ได้ใช้งานออกไป ฉันต้องแจ้งให้ทราบล่วงหน้าแต่คุณไม่ได้ให้เหตุผลเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ เหตุใดจึงไม่ใช่หรือไม่"
"ผมคิดว่าผมมีเหตุผลที่"เธอกล่าวว่า"..
"ทุกท่านด้วยเหตุผลเดียวกันที่อยู่ในสำนักงานได้หรือไม่?"
ก็พยักหน้ารับ "ผมไม่ต้องการพูดอะไร มันเกิดขึ้นในยามค่ำคืนสุดท้าย และผู้หญิงที่เป็นอาคารก่ออิฐที่กำลังคุยกันอยู่เกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่ด้วยกันเอง"เธอหยิบกระดาษขึ้นมาในช่วงเย็นและจัดให้มีเข้าหาตัวเขา "มันไม่มีอยู่ในข่าวที่เกี่ยวกับเรื่องนี้"
"ไม่ได้จริงๆทุกคนรู้ว่าอะไรคือสิ่งของจำเป็นต้องได้จากที่ใด?"เขาก็นำกระดาษและนั่งอยู่ในเก้าอี้ของเขากำลังมองหาที่ผู้หญิงแล้วที่เธอ "คุณกลัวหรือไม่?"
"ฉบับที่ ไม่ได้แม้แต่สำหรับเด็กๆได้. ผมมักจะคิดอยู่เสมอว่าผมจะต้องกลัวแทบตายแต่ผมไม่ใช่"
"ที่เป็นจิตวิญญาณของการรักษาตนเองนักวิทยาศาสตร์ที่พูดถึงมากนักหรือไม่?"
"ผมไม่รู้ว่า คุณไม่สามารถใช้รู้สึกตื่นเต้นมากเกินไปเมื่อคุณรู้สึกได้ถึงสิ่งต่างๆได้รับแบบลอจิก โรงแรมแห่งนี้คือแบบลอจิก ไม่มีอะไรอย่างอื่นแต่เรื่องนี้ไม่ได้เกิดขึ้นจากที่เราเคยมีชีวิตอยู่"
"เราไม่ได้เสียเกินไปเรามีหรือไม่?"
"ไม่มีหรือที่ดีอย่างมหาศาล. ผมคิดว่าเป็นปัญหา เราไม่ได้เป็นอย่างมากของอะไรเว้นแต่เราขณะที่ในส่วนขนาดใหญ่ของโลกที่เป็นไม่ว่างเป็นจำนวนมากในเรื่องค่อนข้างแย่"ผู้หญิง
อยู่ในร้านเสริมสวยหัวเราะได้ในขณะที่พวกเขาโบกมือของเขาและกลิ้งลงไปบ้านของพวกเขาในช่วงตึก.
"ผมมักจะคิดอยู่เสมอว่าถึงผู้คนจะได้ร้องในถนนสายนี้ในเวลาแบบนี้."
"ผมคิดว่าเราคงไม่ได้ คุณไม่ได้เสียงกรีดร้องเกี่ยวกับสิ่งที่แท้จริง"
"คุณรู้ไหมว่าผมจะไม่พลาดอะไรแต่คุณและเด็กผู้หญิงที่ไม่ผมไม่เคยชอบหรือโรงงานรถยนต์หรือเมืองหรือที่ทำงานของฉันหรืออะไรนอกจากท่านทั้งสามคน ฉันจะไม่พลาดในทุกสิ่งที่เว้นแต่ครอบครัวของฉันและก็อาจจะเปลี่ยนใน สภาพ อากาศและกระจกของน้ำเย็นเมื่อ สภาพ อากาศที่ร้อนหรือที่หรูหราของการหลับ เพียงสิ่งเล็กๆน้อยๆอย่างแท้จริง. เราจะนั่งอยู่ที่นี่และพูดด้วยวิธีนี้หรือไม่?"
"เพราะไม่มีอะไรจะทำอะไรได้"
"ที่เป็นของหลักสูตรเพราะหากมีเราก็จะทำมัน ผมคิดว่านี่เป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ของโลกที่ทุกคนรู้จักกันดีมีเพียงสิ่งที่พวกเขากำลังจะทำอะไรอยู่ในช่วงคืนที่ผ่านมาจริงๆ"
"ผมสงสัยว่าคนอื่นๆจะทำอย่างไรในเย็นวันนี้สำหรับเพียงไม่กี่ชั่วโมงถัดไปที่"
"ไปแสดงที่ฟังวิทยุได้รับชมทีวีที่เล่นไพ่ให้ลูกเข้านอนได้รับเข้านอนกันเสมอ"
"ในทางที่เป็นบางสิ่งบางอย่างที่ควรให้ความ ภาคภูมิใจ ของ - เสมอ"
"เราไม่ได้ทั้งหมดไม่ถูกต้อง."
เขานั่งอยู่ครู่หนึ่งแล้วเขาก็เทกาแฟมาก "ทำไมคุณคิดว่ามันคือในคืนนี้หรือไม่?"
"เพราะ"
"ทำไมไม่คืนบางส่วนในสิบปีที่ผ่านมาในช่วงศตวรรษที่ผ่านมาหรือห้าร้อยปีมาแล้วหรือสิบหรือไม่?"
"บางทีมันเป็นเพราะมันไม่เคยวันที่ 30 กุมภาพันธ์ 1951 ไม่เคยมีมาก่อนในประวัติศาสตร์และตอนนี้มันเป็นอย่างไรและที่ของมันเนื่องจากโรงแรมแห่งนี้วันที่หมายความว่ามากกว่าอื่นใดวันที่เคยมีมาหมายความว่าอะไรและเพราะเป็นปีเมื่อสิ่งต่างๆที่มีในโลกและนั่นคือเหตุผลที่ว่าทำไมมันเป็นที่สิ้นสุดลง"
"มีเครื่องบินทิ้งระเบิดของหลักสูตรทั้งสองวิธีในมหาสมุทรในคืนนี้ว่าจะไม่เคยพบที่ดินอีกครั้ง"
"ที่เป็นส่วนหนึ่งของที่เหตุผลว่าทำไม"
"รวมถึง"เขากล่าว. "อะไรจะได้ ล้างทำความสะอาดอาหารหรือไม่?"
ได้เขาก็ล้างจานอย่างระมัดระวังและวางซ้อนกันไปด้วยความประณีตเป็นพิเศษ ที่แปด - สามสิบผู้หญิงที่อยู่ในเตียงนอนและจูบในยามค่ำคืนที่ดีเยี่ยมและไฟน้อยโดยเตียงนอนของพวกเขาเปิดอยู่และประตูด้านซ้ายอีกนิดเดียวที่เปิดให้บริการ.
"ผมสงสัย"สามีออกมาและมองย้อนกลับไปยืนอยู่ตรงนั้นด้วยท่อของเขาสำหรับช่วงเวลาที่"
"หรือไม่?"
"ถ้าหากประตูจะต้องปิดทางทั้งหมดหรือหากจะเป็นทางด้านซ้ายเพียงเล็กน้อยที่เปิดแง้มฝาเตาอบไว้เพื่อที่เราจะสามารถได้ยินเสียงคนพวกนั้นหากพวกเขาเรียก."
"ผมสงสัยว่าคนที่รู้ว่า - หากใครกล่าวถึงอะไรกับเขาหรือไม่?"
"ไม่มีแน่นอนไม่ได้. พวกเขาจะได้ถามเราเกี่ยวกับเรื่องนี้"
ที่นั่งและอ่านหนังสือพิมพ์และพูดและฟังเพลงวิทยุบางส่วนแล้วนั่งอยู่ด้วยกันใกล้กับเตาผิงที่กำลังมองหาที่สีเทาเข้มที่กำลังคุเป็นนาฬิกาตีสิบสามสิบและเซเว่นอีเลฟเว่นและร้านเซเว่นอีเลฟเว่น - สามสิบ เขาคิดว่าของคนอื่นทั้งหมดในโลกนี้ที่ได้ใช้เวลาในช่วงเย็นของแต่ละอันในลักษณะพิเศษของตนเอง.
"รวมถึง"เขากล่าวว่า"ที่ผ่านมา เขาจูบ ภรรยา ของเขาเป็นเวลายาวนาน.
"เราได้รับที่ดีให้กันและกันหรือไม่?"
"คุณต้องการร้องหรือไม่?"เขาก็ถาม.
"ผมไม่คิดว่า"
ก็ผ่านบ้านและเปิดไฟและถูกล็อคประตูและเข้าไปในห้องนอนและยืนอยู่ในความมืดสุขเย็นในยามค่ำคืน เธอได้ออกจากที่นอนและพับเก็บได้อย่างละเอียดมากกว่าเก้าอี้ที่เป็นอยู่เสมอและถูกผลักกลับมาที่ครอบคลุม "แผ่นมีความรู้สึกเย็นสบายและทำความสะอาดและสวยงาม"เธอกล่าว
"ผมเหนื่อย"
"เราทั้งสองก็เหนื่อย."
มาก็เข้านอนและเข้าไป.
"รอสักครู่"เธอกล่าว.
เขาได้ยินเสียงของเธอได้และออกไปเข้าที่ด้านหลังของที่พักและแล้วเขาก็ได้ยินเสียงสลับแบบไม่มีแอลกอฮอล์ของประตูโล้ชิงช้าที่ ครู่ต่อมาเธอก็กลับมา "ผมออกจากน้ำที่ใช้ในห้องครัวที่"เธอกล่าว "ผมเปิดก๊อกน้ำปิด"
บางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้ก็ตลกว่าเขาจะหัวเราะ.
เธอหัวเราะกับเขารู้ว่าเป็นอะไรที่เธอทำได้ว่าเป็นตลกดังนั้น มีการหยุดหัวเราะที่ผ่านมาและนอนอยู่บนเตียงค่ำคืนที่เย็นสบายของพวกเขามือของเขาประสานหัวกัน.
"ในยามค่ำคืนที่ดี"เขากล่าวว่าหลังจากที่ได้เวลากลางคืน
"ที่ดี"เธอกล่าวว่าการเพิ่มอย่างนุ่มนวล"ที่รัก"


อ่านเพิ่มเติม Ray bradbury คืนสุดท้ายของโลก - Ray bradbury เรื่องสั้น - ต่อด้วย
ทำตามเราต่อด้วย@ esquiremag บน| Twitter บน Facebook
เที่ยวชมเราที่ esquire.com