The basic needs thinking of the tim

The basic needs thinking of the time appeared particularly vulnerable to two
sets of critiques from quite different sources: from economists’ criticisms of
needs as opposed to wants met through markets, and from growing postmodern
currents critiquing its so-called arbitrary postulates about human
nature from a relativist perspective (Doyal and Gough 1991; Gough,
McGregor and Camfield 2007; Bebbington et al 2007). In sum, as Des
Gasper (2007) notes, the fall of basic needs theory reflected its lack of
conceptual depth, technical refinement, and an appealing political language
suited to its time.
Now basic human needs are back on the political map. The UN Summit on
Social Development in Copenhagen in 1995 agreed on a set of targets for
tackling world poverty over the next twenty years, and five years later the
Millennium Declaration was adopted by the General assembly of the United
Nations in September 2000. The accompanying Millennium Development
Goals (MDGs) go on to set targets and identify indicators for many basic
needs, for example survival (e.g. infant mortality), health (e.g. prevalence of
HIV/AIDS and malaria), hunger, access to safe water, and education
(literacy and primary school enrolment).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

พื้นฐานต้องคิดเวลาที่เสี่ยงโดยเฉพาะอย่างยิ่งสองปรากฏชุดของเมืองไทยจากแหล่งที่แตกต่าง: จากการวิจารณ์ของนักเศรษฐศาสตร์ของต้องจำกัดต้องตรง ผ่านตลาด และการเจริญเติบโตหลังสมัยใหม่กระแส critiquing postulates กำหนดเรียกว่าเกี่ยวกับมนุษย์ธรรมชาติจากมุมกุศล (Doyal และสาย 1991 สายแม็คเกรเกอร์และ Camfield 2007 Bebbington et al 2007) ในผล เป็นเดหมายเหตุ (2007) gasper การล่มสลายของทฤษฎีความต้องการพื้นฐานสะท้อนให้เห็นการขาดความลึกแนวคิด เทคนิค และการมีภาษาทางการเมืองที่น่าสนใจเหมาะสมกับเวลาตอนนี้ ความต้องการพื้นฐานมนุษย์อยู่กลับบนแผนที่ทางการเมือง สุดยอดของสหประชาชาติในพัฒนาสังคมในโคเปนเฮเกนใน 1995 ตกลงบนชุดของเป้าหมายแก้ปัญหาความยากจนของโลกถัดไปยี่สิบปี และ 5 ปีประกาศมิลเลนเนียมถูกนำมาใช้ โดยทั่วไปของสหรัฐประชาชาติในเดือน 2000 กันยายน การพัฒนามิลเลนเนียมมาเป้าหมาย (ต่าง ๆ) ไปเพื่อกำหนดเป้าหมาย และระบุตัวบ่งชี้สำหรับขั้นพื้นฐานหลายต้อง เช่นความอยู่รอด (เช่นทารกตาย) สุขภาพ (เช่นส่วนHIV/AIDS และมาลาเรีย), หิว เข้าถึงน้ำที่ปลอดภัย และการศึกษา(วัดและโรงเรียนเล่าเรียน)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความต้องการพื้นฐานความคิดของเวลาที่ปรากฏตัวขึ้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งความเสี่ยงที่จะสอง
ชุดวิพากษ์วิจารณ์จากแหล่งที่แตกต่างกันมากจากการวิพากษ์วิจารณ์นักเศรษฐศาสตร์ของ
ความต้องการเมื่อเทียบกับต้องการพบผ่านตลาดและจากการเจริญเติบโตหลังสมัยใหม่
กระแสวิจารณ์ของมันที่เรียกว่า postulates โดยพลการเกี่ยวกับมนุษย์
จากธรรมชาติ มุมมอง relativist (Doyal และกอฟ 1991; กอฟ,
เกรเกอร์และ Camfield 2007; Bebbington et al, 2007) ในผลรวมเป็น Des
Gasper (2007) บันทึกการล่มสลายของทฤษฎีความต้องการขั้นพื้นฐานสะท้อนให้เห็นการขาดของ
ความลึกความคิด, การปรับแต่งเทคนิคและภาษาทางการเมืองที่น่าสนใจ
เหมาะกับเวลาของมัน.
ตอนนี้ความต้องการขั้นพื้นฐานของมนุษย์จะกลับมาบนแผนที่ทางการเมือง การประชุมสุดยอดของสหประชาชาติเกี่ยวกับ
การพัฒนาสังคมในโคเปนเฮเกนในปี 1995 ตกลงกันในชุดของเป้าหมายในการ
แก้ปัญหาความยากจนทั่วโลกต่อไปยี่สิบปีและห้าปีต่อมา
ปฏิญญาแห่งสหัสวรรษเป็นลูกบุญธรรมโดยที่ประชุมสมัชชาใหญ่แห่งสห
สหประชาชาติในเดือนกันยายน 2000 ที่มาพร้อมกับมิลเลนเนียม การพัฒนา
เป้าหมาย (MDGs) ไปกำหนดเป้าหมายและระบุตัวชี้วัดพื้นฐานหลาย
ความต้องการเช่นการอยู่รอด (เช่นการตายของทารก) สุขภาพ (เช่นความชุกของ
เอชไอวี / เอดส์และมาลาเรีย), ความหิวการเข้าถึงน้ำสะอาดและการศึกษา
(อ่านออกเขียนได้ และการลงทะเบียนในโรงเรียนประถมศึกษา)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

พื้นฐานต้องคิดถึงเวลาที่ปรากฏโดยเฉพาะอย่างยิ่งความเสี่ยงสอง
ชุดวิพากษ์วิจารณ์จากแหล่งที่แตกต่างกันมาก : จากนักเศรษฐศาสตร์ ' วิพากษ์วิจารณ์
ต้องการเป็นนอกคอกต้องการพบผ่านตลาด และจากการเติบโตของหลังสมัยใหม่
กระแสการวิพากษ์เรียกว่าสมมติฐานเกี่ยวกับธรรมชาติของมนุษย์
โดยพลการจากมุมมอง ( และ relativist โดยัลกอฟกอฟ
, 1991 ; แม็คเกรเกอร์ และ แคมฟิว 2007 ;เบบบิงตัน et al , 2007 ) สรุปแล้วเป็นเดส
Gasper ( 2007 ) บันทึกการล่มสลายของความต้องการพื้นฐานของทฤษฎีที่สะท้อนการขาด
ความลึก , แนวคิดการปรับแต่งทางด้านเทคนิค และน่าสนใจ เหมาะกับเวลาของภาษาการเมือง
.
ต้องการตอนนี้พื้นฐานของมนุษย์กลับบนแผนที่ทางการเมือง การประชุมสุดยอดสหประชาชาติในการพัฒนาทางสังคมในโคเปนเฮเกนใน 1995 ตกลงบนชุดของเป้าหมายสำหรับ
การแก้ปัญหาความยากจนของโลกในอีก 20 ปี และ 5 ปีต่อมา
สหัสวรรษปฏิญญาเป็นลูกบุญธรรมโดยสมัชชาแห่งสหประชาชาติ
ในกันยายน 2000 ซึ่งเป้าหมายการพัฒนาแห่งสหัสวรรษ ( MDGs )
ไปกำหนดเป้าหมายและระบุตัวชี้วัดความต้องการขั้นพื้นฐาน
หลายตัวอย่างเช่นการอยู่รอด ( เช่นเด็กทารก ) , สุขภาพ ( เช่น ความชุกของการติดเชื้อเอชไอวี / เอดส์ และมาลาเรีย
) , ความหิวการเข้าถึงน้ำที่ปลอดภัยและการศึกษา
( ความรู้และการลงทะเบียนโรงเรียน )