As things calmed down in the wake o

As things calmed down in the wake of the Mazoku’s departure, Suimei shifted to the task that had been awaiting him.

Healing. While there were other magicians capable of restorative magic, their knowledge of these was only on par with Suimei. Adding in the knowledge of curative magic he’d brought from his own world, his abilities far surpassed theirs.

“Whew. With this, we’re done,” he sighed, having finished up with the last person who had needed to be healed.

Because healing wasn’t his specialty, there were still some places where he could stand to improve, but his self-evaluation of his healing ability was still rather high.

The guard he had just healed swung his arm a few times in test as he thanked him, “Sorry about this, Mage onii-san.”

“Not at all, this is what I’m here for, after all.”

At this answer, the guard laughed happily.

“Still, you’re pretty amazing. That magic you used just now healed my wound without even leaving a scar, and I can even use my arm right away. I’ve never seen such a perfected healing technique.”

“It’s not common to be able to move the affected body part after healing?”

“That, huh. Well, with small wounds, sure, but not with larger ones. That’s common knowledge, right?”

“Huh.”

That was unexpected.

From what he’d said, Suimei surmised that the restriction was due to the fact that mages were only healing what they could see. Although the visible wound was healed, that nevertheless did not mean the healing had been complete.

“Is that not how you’re doing it?”

“You could say that.”

Suimei gave an ambiguous reply.

When it came to this issue, further investigation was warranted.

On a different note.

“—Is it just me, or has it gotten really noisy over there?”

A little ways off merchants and guards were gathered and were making a racket.

“…Yeah. Maybe we’re about to leave? Would that be why?” the guard guessed unconcernedly.

From what Rajas had said, his Mazoku soldiers had already begun to gather. This wasn’t the time to be leisurely taking their time, they needed to leave.

This clamor though, what was causing it?

“Well, your healing’s already finished, so why don’t we go take a look?”

“Sure.”

His back to the guard, Suimei headed in the direction of the racket.

As he arrived, he noticed a tension in the atmosphere.

What was the cause of this? This question plaguing his thoughts, he continued to observe the situation, taking note of the fact that the guards and merchants seemed to have someone surrounded.

The one surrounded was none other than the one who had been courageously engaged in battle until just now – Lefille.

Typically speaking, one who had heroically and singlehandedly dominated the Mazoku as she had would be treated with great respect, but the mood dominating the crowd was that of nervousness and unease. The scene simply could not in any way be seen as congratulatory in nature.

Surrounded as she was, Lefille opened her mouth to speak, intending to dispel the atmosphere.

“…Why have you asked me to come here? There are other things that should take precedence, no?” Lefille asked as her gaze took in the faces of those encircling her.

An adventurer stepped forward.

“And what would that be?”

“To move somewhere safer, obviously. If we dawdle here, there’s a good chance the Mazoku will attack again.”

“Attack again…”

His words were filled with deep, dark emotion.

At his response, Lefille repeated her suggestion, more forcefully this time.

“What? Is there something you want to say? If so, then just say it alr—”

“Yeah, I do. The Mazoku attacked us because of you, didn’t they? You’re a survivor of Noshias, right?”

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อทุกอย่างสงบลงในการปลุกของการเดินทางของมาโซคุ suimei , เปลี่ยนงานที่ได้รอเขาการรักษา ในขณะที่มีผู้วิเศษอื่น ๆความสามารถของมายากลบูรณะ ความรู้เหล่านี้เป็นเพียงเสมอกับ suimei . เพิ่มความรู้แก้เวทมนตร์ เขานำมาจากโลกของตัวเอง ความสามารถของเขาไกลเกินพวกเขา" เฮ้อ . . . ตอนนี้เรากำลังทำ " เขาถอนหายใจเมื่อเสร็จธุระกับคนสุดท้ายที่ต้องได้รับการรักษาเพราะการรักษาไม่ได้พิเศษของเขา ยังคงมี สถานที่ที่เขาสามารถยืนเพื่อปรับปรุง แต่การประเมินตนเองของความสามารถในการรักษาของเขายังคงค่อนข้างสูงยามที่เขาเพิ่งหายเหวี่ยงแขนของเขาไม่กี่ครั้งในการทดสอบ ตามที่เขากล่าวขอบคุณเขา " ขอโทษนะ จอมเวทย์ โอนี่ซัง "" ไม่หรอก นี่ผม หลังจากทั้งหมด . "ในคำตอบนี้ ยามหัวเราะอย่างมีความสุข" ก็คุณสวยมาก มายากลที่คุณใช้ตอนนี้รักษาบาดแผลของฉันโดยไม่ทิ้งรอยแผลเป็น และฉันก็สามารถใช้แขนผมทันที ผมไม่เคยเห็นเช่นสมบูรณ์ healing เทคนิค”" ไม่ใช่เรื่องปกติที่จะสามารถย้ายจากส่วนหนึ่งของร่างกายหลังการรักษา ? "" นั้นสินะ อืม มีแผลเล็กๆ ได้ แต่ไม่ใช่กับคนที่มีขนาดใหญ่ นั่นคือความรู้ทั่วไป ใช่ไหม ? "" หือ "ที่ไม่คาดคิดจากสิ่งที่เขาพูด suimei สันนิษฐานว่าข้อ จำกัด เนื่องจากข้อเท็จจริงที่ว่ามีเพียงจอมเวทย์รักษาสิ่งที่พวกเขาได้เห็น แม้ว่าบาดแผลที่มองเห็นได้เป็นปกติ ที่ยังคงไม่ได้หมายถึงการได้รับการเสร็จสมบูรณ์" คือว่าไม่ว่าคุณกำลังทำอะไร ? "" คุณสามารถพูดได้ว่า "suimei ให้ตอบคลุมเครือเมื่อมันมาถึงปัญหานี้ การสอบสวนเพิ่มเติมเป็นประกันในบันทึกที่แตกต่างกัน" มันเป็นเพียงฉันหรือมันเริ่มเสียงดังจริงๆตรงนั้น "วิธีการเล็กน้อยจากพ่อค้าและทหารได้ถูกรวบรวมและทำไม้" . . . . . . . ใช่ บางที เรากำลังจะไปแล้ว นั่นทำไม ? " ยามเดา unconcernedly .จากสิ่งที่ราจัสบอกว่า ทหารของเขาได้เริ่มรวบรวมมาโซคุ . นี่ไม่ใช่เวลามาอย่างสบายๆ เอาเวลาของพวกเขา พวกเขาต้องการที่จะไปนี้ประกาศ แต่สิ่งที่ทำให้มัน" อืม การรักษาของคุณเสร็จแล้ว ทำไมเราไม่ไปดูล่ะ "" แน่นอน "เขากลับมาเพื่อป้องกัน suimei มุ่งหน้าไปในทิศทางของไม้เมื่อมาถึงเขาสังเกตเห็นความตึงเครียดในบรรยากาศอะไรคือสาเหตุของเรื่องนี้ คำถามนี้รบกวนความคิดของเขา เขายังคงเฝ้าดูสถานการณ์ ใช้หมายเหตุของความจริงที่ว่าทหารและพ่อค้าดูจะมีคนล้อมหนึ่งล้อมรอบ เป็นใครไปไม่ได้นอกจากคนที่ได้รับหมั้นในการต่อสู้อย่างกล้าหาญ จนตอนนี้– lefille .โดยทั่วไปการพูดที่เก่งด้วยตัวเองและ dominated มาโซคุที่เธอมีจะได้รับการปฏิบัติด้วยความเคารพมาก แต่อารมณ์ควบคุมฝูงชนที่ของความกังวลใจและความไม่สบายใจ ฉากก็ไม่สามารถในทางใด ๆ จะเห็นเป็นแสดงความยินดีในธรรมชาติล้อมรอบเป็นเธอ lefille อ้าปากพูด จะทำให้บรรยากาศ" . . . . . . . ทำไมคุณถึงเรียกฉันมาที่นี่ ? มีอีกหลายอย่างที่ควรจะอยู่ไม่ใช่เหรอ " lefille ถามขณะที่สายตาของเธอจับใบหน้าของผู้ล้อมเธอนักผจญภัยก้าวออกมา" แล้วมันยังไงล่ะ "" การย้ายไปอยู่ในที่ปลอดภัย แน่นอน ถ้าเราอู้งานนี่ จะมีโอกาสดีมาโซคุจะโจมตีอีกครั้ง ." โจมตีอีกครั้ง . . . . . . . "คำพูดของเขาเต็มไปด้วยห้วงอารมณ์ที่มืดในการตอบสนองของเขา lefille ซ้ำคำแนะนำของเธอให้แรงกว่านี้เลย" อะไร ? มีอะไรที่เธออยากจะพูด ? ถ้าเป็นเช่นนั้นแล้ว ก็มันพูดไม่เป็น - "" ใช่ ฉันทำ พวกมาโซคุโจมตีเรา เพราะคุณไม่ใช่เหรอ คุณเป็นผู้รอดชีวิตของ noshias ใช่ไหม "